هوانیروز ارتش

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، با نگاهی عمیق و منطقی به ۸ سال دفاع مقدس درمی‌یابیم که این اتفاق بیشتر شبیه معجزه الهی است تا یک حادثه تاریخی. یک جهان پشتیبان رژیم بعث عراق برای تصرف یک انقلاب بود. بسیار ساده‌انگارانه است که بگوییم موضوع اروند و عرب‌زبانان خوزستان دغدغه اصلی صدام برای حمله به ایران بود چراکه با ورق زدن اسناد تاریخی دوران «قبل از جنگ» ــ یعنی از سال ۵۸ تا ابتدای جنگ ــ این عراق بود که به تجهیز گروهک‌های مرزی و اقدامات خرابکارانه در خاک کشورمان پرداخت و با بمب‌گذاری‌های متعدد مردم این خطه را به خاک و خون کشید.

به‌عقیده بسیاری از کارشناسان هم‌راستا شدن منافع صدام و آمریکا برای حمله به کشورمان دلیلی بود که صدام نقشه هجوم سراسری را در ذهن خود بپروراند، از طرفی دیکتاتور عراق خواستار افزایش سرزمینی خود بود و از طرفی زمین زدن انقلابی اسلامی که بلای جان آمریکا شده بود؛ منافع هر دو مستکبر را کنار یکدیگر قرار داد تا با یک‌کاسه کردن تمام اهداف خود در آخرین روز تابستان ۵۹، به ایران اسلامی هجوم بیاورند.

نه‌تنها آمریکا و شوروی بلکه اروپا و حتی کشورهای آفریقایی هم به کمک صدام آمدند تا آمریکا و صدام را به اهدافشان برسانند اما با وجود نیروی انسانی فراوان و تجهیزات گسترده‌ای که برای عراق گسیل شد؛ این امر نتیجه‌ای نداشت و پیروزی از آن ملت ایران شد. اگر معجزه نیست، چه‌چیزی است؟ اگر آن را از الطاف الهی ندانیم، چه‌چیزی می‌تواند پاسخ آن باشد که یک ملت نوپا که ارتش آن از بین رفته است و هیچ تجهیزاتی ندارد، چگونه در برابر اَبَر امکانات عراقی ایستادگی می‌کند؟

آری این دفاع مقدس برای آن دفاع مقدس شد، که امدادهای الهی، رهنمودهای حکیمانه حضرت امام خمینی(ره) و ایثار رزمندگان اجازه نداد ملت ایران سر تعظیم در برابر مستکبران فرود بیاورد و اجازه ندهد حتی سانتی‌متری از سرزمینمان زیر چکمه‌های بعثی قرار بگیرد.

حال ما به بررسی قسمت‌های مختلف دفاع مقدس پرداخته ایم و می‌خوایم حال‌ و هوای آن روزها را تداعی کنیم و به مشکلات و فعالیت‌های مختلف رزمندگان بپردازیم.
در این قسمت بر آن شدیم که به یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین قسمت‌های جنگ یعنی به فعالیت «هوانیروز» بپردازیم. «هوانیروز» یگانی که در روزهای ابتدایی جنگ نقش کلیدی داشته و ضمن جلوگیری از پیشروی دشمن، در جابه‌جایی مجروحین و رزمندگان ابتکار عمل‌های بسیار جدی داشته‌ است. به همین دلیل برای درک بیشتر روزهای آغازین جنگ با امیرسرتیپ دوم خلبان محمد طاعتی که دوره‌های آموزشی خود را در کشور آمریکا گذرانده و در روزهای ابتدایی جنگ در غرب کشور حضور داشته است و همچنین سرهنگ خلبان حسین فلک‌پور از فرماندهان هوانیروز که از نیروهای آمریکایی در زمان طاغوت خلبانی را فراگرفته گفت‌وگو کردیم. مشروح میزگرد به شرح زیر است:

گزیده میزگرد:

* گزارش تجمع بعثی‌ها در مرز را قبل از جنگ به تهران ارسال کرده بودیم.

* در روز اول جنگ بکاو و بکش راه انداختیم. یعنی هلیکوپترها پرواز می‌کردند هرجا بعثی می‌دیدند، می‌زدند.

* هوانیروز فرصت داد تا لشکرها خود را بازسازی کنند.

*  هوانیروز در جنگ توانست پیشروی بعثی‌ها را بگیرد.

 * افسر نیروی زمینی باور نمی‌کرد چه‌کار کردیم, شهید شیرودی مجبورش کرد تا تک تک ادوات منهدم شده را بشمارد.

* هوانیروز به دلیل آتش و حرکت کارایی بسیار بالایی دارد.

*جابه‌جایی آوارگان جنگ یکی از کارهای هوانیروز بود.

جناب آقای طاعتی با توجه به اینکه حضرتعالی از ابتدای جنگ در هوانیروز به عنوان خلبان حضور داشتید، بفرمایید هوانیروز چه نقشی در جلوگیری از پیشروی دشمن در روزهای آغازین جنگ داشت؟

جنگ ۸ ساله ایران و عراق در ساعت ۱۴:۰۵ دقیقه بعد از ظهر در کرمانشاه شروع شد؛ یک فروند هواپیما سوخو ۷ نیروی هوایی رژیم بعث با عجله – که معلوم بود خلبان جوانی دارد- بمبی در باند فرودگاه انداخت و دور زد و به عراق بازگشت. -البته آن باند فوراً تعمیر شد- همین موضوع دلیلی شد که آغاز جنگ را یقین کنیم. البته هنوز سیاسیون کشور می‌گفتند این جنگ نیست و باور نمی‌کردند. چراکه قبل از آن هم بعثی‌ها به پاسگاه‌های کشورمان در غرب و جنوب حمله کرده بودند.

البته خلبان‌های ما که برای کمک به پاسگاه‌ها می‌رفتند، گزارش می‌دادند که نیروی زیاد بعثی پشت پاسگاه‌ها جمع شده- یعنی بعثی‌ها آماده حمله به خاک کشورمان هستند- که این گزارش‌ها به تهران هم ارسال شد.

فرض کنید اگر عراق می‌خواست یکی از پاسگاه‌های ما را بزند می‌توانست با یک گروهان زرهی -تعداد محدود نیرو- بیاید و آن را تصاحب کند ولی وقتی لشکرها را مشاهده کردیم متوجه شدیم که بحث دیگری است.

 البته هم در سپاه و هم در ارتش این بحث است که آیا ایران از حمله عراق غافلگیر شده‌است یا نه؟ جواب‌های مختلفی هم داشته‌ است. ولی عرض می‌کنم روز و ساعت حمله مخفی است، اگر این‌طوری بگوییم بله ما غافلگیر شدیم، ولی چند ماه قبل ما گزارش کرده بودیم که نیروها اینجا هستند و مسائلی در حال اتفاق افتادن است.

خلاصه جنگ شروع شد؛ در روز اول جنگ، من از گردان به خانه سازمانی می‌آمدم،‌ درحالی که زیپ لباس پروازم را درمی‌آوردم، دیدم بمباران شروع شد که سریعاً خود را به مقر رساندم.در گردان طرح‌هایی را پیش‌بینی کرده بودیم که اگر جنگ شد، کجا برویم. برای همین پشت کارخانه سیمان فعلی کرمانشاه حدود ۳ ماه مستقر شدیم و گردان مسلح ما هم در تنگه کُنش مسلح  شدند.

*  روز اول جنگ بکاو و بکش راه انداختیم

وقتی جنگ شروع شد یگان‌های مسلح گروه‌بندی شدند. چند تیم آتش با شهید شیرودی به سرپل ذهاب و چند تیم آتش با شهید کشوری به ایلام رفتند. البته در آن زمان کسی نبود که به اینها بگوید چه‌کار کنند، برای همین این افراد با یک فروند هلیکوپتر ۲۱۴ و یک فروند هلیکوپتر ۲۰۶ به عنوان دیدبان به منطقه رفتند تا بِگردند و هرجا بعثی دیدند، بزنند. ما به این وضعیت می‌گفتیم بکاو و بکش!

 ما در تاکتیک‌هایی که تدریس می‌کردیم، چنین تاکتیکی نداشتیم و این الزامات جنگی بود که ما را وادار کرد چنین تصمیمی بگیریم. البته در سر پل ذهاب وضعیت فرق می‌کرد یک سرهنگ دومی از نیروی زمینی آنجا حضور داشت و تانک‌های تحت امر خود را فرستاده بود تا با بعثی‌ها روبرو شوند که متاسفأنه اکثر تانک منهدم و نیروهایش هم پراکنده شده بودند.

گردان هجومی در روز دوم پای کار آمد- گردان هجومی گردانی بود که از ارومیه تا ایلام پخش و مستقر شده بود؛ فرماندهی در چنین شرایطی خیلی سخت است که ماشین و نیروها از ارومیه و سقز بیاید و همین‌طور گسترش پیدا کند.- جناب سرگرد صادق قیاهی معاون گردان را به عنوان مسئول سرپل‌ذهاب قرار دادیم و چند هلیکوپتر ۲۱۴ هم آنجا بودند که در زمان مقتضی وارد عمل شوند. آنجا بود که صادق جان به من گفت عراق در حال طرح‌ریزی است که سر پل ذهاب را بگیرد…

این اطلاعات هیچ‌جا گفته نشده چراکه در سال‌های ابتدایی جنگ، ارتش به شدت از هم پاشیده شده بود و تنها نیرویی که مانده بود – آن هم به دلیل تخصص خاصی که داشتند- «هوانیروز» بود که پای وسایل پرنده خود نشسته بودند.

* جان‌فشانی شهید شیرودی و خلبان‌های هوانیروز/ عدم شناخت هوانیروز توسط بعثی‌ها آنها را زمین‌گیر کرد

 من خودم پروازی به سر پل ذهاب کردم و دیدم وضعیت خیلی خراب است و عراق آماده شده که شهر و پادگان سرپل‌ذهاب را تصاحب کند. فرمانده‌ای که سر پل‌ذهاب بود گفت که من می‌خواهم زاغه مهمات پادگان را منفجر کنم – که اگر منفجر می‌شد نصف شهر هم از بین می‌رفت- شهید شیرودی و خلبان‌ها می‌گفتند ما جلوی عراق را می‌گیریم و نمی‌گذاریم به اینجا بیاید؛ اما ایشان مُسِر بود که باید آنجا را منفجر کنیم. چیزی که باعث شد این اتفاق نیفتد این بود که یگان‌های ما آنجا ماندند و ایشان هم نتوانست آنجا را منفجر کند.

همچنین قرار شد با لشگر ۸۱ صحبت و تصمیم‌گیری کنیم؛ جناب سرهنگ روحی‌پور فرمانده پادگان بود او هم نظر بچه‌ها را می‌پرسید و وقتی می‌گفتیم بچه‌ها این را می‌گویند قبول می‌کرد؛ به بچه‌ها اعتقاد داشت. با لشکر صحبت کرد و گفت شما تعهد می‌دهید که شهر و پادگان را نمی‌تواند بگیرد؟

 این شوخی که نیست یک جای خیلی مهمی است و آدم بدون مطالعه و از روی احساس نمی‌تواند تعهد دهد، ولی صحبت شد و شهید شیرودی گفت «بله من تعهد می‌دهم که بچه‌های ما جلویش را می‌گیرند.»

* هوانیروز را نشناختند؛ نه ایرانی‌ها و نه بعثی‌ها/ تانک بعثی‌ها بود؛ راننده ایرانی نبود

 خلاصه هلیکوپترها را فرستادند که مسیر را نگاه کنند که منطقه در چه حالی است. گزارش دادند که تانک‌های بعثی در حال حرکت‌اند که بیایند سر پل‌ذهاب را بگیرند.  بچه‌ها پرواز کردند آن‌طور که ما در بی‌سیم کنترل می‌کردیم تانک اول را زدند راه بسته شد. تانک میانی و انتهایی را هم زدند. جالب است بعثی‌ها گزارش می‌دادند – ما هم از این طرف در بی‌سیم گوش می‌کردیم- که می‌گفتند توپخانه ایرانی‌ها فقط تانک‌های ما را می‌زند. در حالی که نمی‌دانستند که هوانیروز آنها را مورد اصابت قرار می‌دهد.

  هوانیروز را نه ارتش ایران می‌شناخت و نه ارتش عراق و این خودش یک مسئله است که یک نیروی تأثیرگذار وجود دارد که نه متخاصم و نه مدافع، هیچ‌کدام به درستی آن را نمی‌شناسند.

 بچه‌ها دوباره آمدند سوخت‌گیری کردند و رفتند؛ جالب است ناهار هم ساندویچ مانندی بود که داخل هلیکوپترها می‌خوردند که نیازی به پیاده شدن نباشد. همین امر باعث شد تا شب جلوی پیشروی عراق را بگیریم و تعداد زیادی از نیروهای بعثی تانک‌ها را رها و فرار کردند.

 شهید شیرودی گزارش جالبی داد که نیروهای عراقی تانک‌ها را گذاشته و فرار کردند.صبح فردا مجدداً شهید شیرودی در حال پرواز بود که گفت: «چندین تانک اینجا بدون خدمه است، راننده بفرستید اینها را تخلیه و مصادره کنیم.»

 راننده تانک نداشتیم که بیایند اینها را ببرند، بنابراین مجبور شدیم اینها را دوباره منفجر کنیم -حتی ما می‌گفتیم حیف این موشک‌ها که به این تانک‌ها می‌زنیم.

* درخواست ارشدیت برای شهید شیرودی پس از یک روز عملیات نفس‌گیر/شهیدان شیرودی و کشوری دو بال برای نابودی رژیم بعث

عراق از آنجا عقب‌نشینی کرد و در سرآبگرم مستقر شد، شهید شیرودی گفت: اینها مجبورند در کیسه خواب‌ها، بخوابند برای همین من پرواز می‌کنم و با فلشت -نوعی موشک است که آمریکایی‌ها علیه ویتنامی‌ها استفاده می‌کردند- آنها را می‌زنم. چراکه تلفات زیادی از آنها می‌گیریم. همینطوری هم شد بسیاری از عوامل دشمن کشته و زخمی شدند.

 از آن طرف هم شهید کشوری گزارش می‌داد که تعدادی تانک اینجا وجود دارد که اطراف آن صبحانه می‌خورند برای همین با راکت و موشک آنها را فراری داد و تانک‌ها را از بین برد.

 فرمانده پایگاه و آن سرهنگی که گفته بود می‌خواهم زاغه مهمات را منفجر کنم از منطقه بازدید کردند و ایشان – آن فردی که می‌خواست زاغه مهمات را منهدم کند- به لشکر گزارش داد و گفت: «در اینجا اتفاقی افتاده که من در عمر نظامی خودم ندیده بودم و فکر نمی‌کردم چنین اتفاقی بیفتد.» برای همین بود که برای شیرودی ارشدیت درخواست شد (آن زمان استواریار بودند) و ایشان هم البته قبول نکرد.

* هوانیروز فرصت داد تا لشکرها خود را بازسازی کنند

 عراق از سرآبگرم هم به علت تلفاتی که داشت حرکت کرد و  در بازی‌دراز مستقر شد. به نظرم هوانیروز فرصت داد تا لشکرها خود را بازسازی کنند. پس از آن هم هوانیروز در عملیات‌های مختلفی شرکت کرد.

جناب طاعتی در خصوص نقش هوانیروز در عملیات‌ها بفرمایید.

در منطقه میمک اسماعیل سهرابی – که بعدها رئیس ستاد مشترک ارتش شد- نزدیکی ظهر دادش در آمده بود که بعثی‌ها درحال پیشروی‌اند و برای جلوگیری نیازمند هلیکوپتر کبری هستم. ما به همراه آقای تختوانه به منطقه رفتیم. تختوانه افسر ضداطلاعات زمان شاه بود که پس از انقلاب افسر اطلاعات انقلاب شد؛ افسر خوب و محلی بود و همه آن اطراف را می‌شناخت.

اسماعیل سهرابی گفت: هواپیماهای عراقی همین‌طور می‌آیند و می‌ایستند به نیروهای ما راکت و مسلسل می‌زنند و می‌روند -تاکتیکشان روسی بود. ما تاکتیکمان جا عوض کردن و حرکت مارپیچی است ولی آنها همین‌طور می‌ایستادند علتش هم این است که بدنه‌شان ضد کالیبر کوچک است- من رفتم و دیدم همینطور است، گفتم ما در جاهای دیگر درگیریم و نمی‌توانیم به شما کمک کنیم اما اگر موشک تاو داشته باشید، مشکل شما قابل حل است. یکی از رزمنده‌ها جیپی آورد و یک موشک تاو هم داشت. یکی از هلیکوپترهای بعثی را نشانه گرفت و آن را منهدم کرد و از آن به بعد میان رزمنده‌ها برای زدن هلی‌کوپترهای بعثی  مسابقه بود.

* ماجرای جالبی از اسیر کردن بعثی‌ها با هلی‌کوپتر کبری/ در دفتر فرماندار پاوه چه چیزی بود؟

به خاطر دارم، در غرب بعد از کرمانشاه و پاوه، دو شهر نورسو و نورچه است که از قبل و بعد از انقلاب ارتباطشان با مرکز کشور به کلی قطع شده بود و با کردهای عراقی و ایرانی ارتباط داشتند که متأسفانه برای حمله به برخی از مراکز از آنها سوء استفاده می‌شد.

در آن منطقه یک آنتن بلندی مربوط به رادیو و تلویزیون ایران را منفجر کرده بودند و همین کار باعث شده بود، صدای جمهوری اسلامی ایران به آنها نرسد و مورد توجه تبلیغات بعثی‌ها قرار بگیرند؛ این را هم بگویم که عراق در آن زمان در تمام نقاط غرب و جنوب عوامل ستون پنجم داشت و مسائل ایران را کاملا به آنها گزارش می دادند.

شهرام‌فر یک افسر نیروهای ویژه بود که در بانه و سردشت و آن اطراف‌ عملیات انجام می‌داد اینها آمدند در گردان پیش آقای روحی‌پور گفتند ما چندین بار است که می‌خواهیم به عراق حمله کنیم و نورچه و نورسو را بگیریم ولی یک رودخانه‌ای وجود دارد که خیلی عمیق است. صبح زود از رودخانه بیرون می‌آییم تا برسیم به آنجا، هم کردها و هم عراقی‌ها متوجه می‌شوند و ما را می‌زنند و ما مجبور می‌شویم عقب‌نشینی کنیم و تا حالا سه بار این وضعیت را امتحان کردیم و موفق نشدیم تا یاد شما افتادیم که شما نیروهای ما را به آنجا منتقل کنید.

 ما رفتیم پاوه اتفاقاً شهید بختیاری و شهید بخشی هم همراه ما بودند؛ برای هماهنگی بیشتر به دفتر فرماندار پاوه رفتیم. جالب است که بگویم شهید کاظمی فرماندار پاوه دفترش را از نوشته پر کرده بود و دعاهای خاصی  مبنی بر اینکه «خدایا به ما اخلاص بده» و…. روی آن نوشته بود.

 گفتم: «آقا این چیه نوشتی اینجا؟ یه ناهاری چیزی بده بخوریم!»(باخنده)

گفت: من برای ناهار خودم سیب زمینی پخته گذاشتم و برای شما همین را پیش‌بینی کردم.

با لباس مبدل به ارتفاعی به اسم نونان‌ویژه رفتیم که به دشت و ارتفاع دیگری مسلط بود یک جاده هم وجود داشت که بالای ارتفاع آنتن رادیو و تلویزیون در آنجا منفجر شده بود و آن جاده می‌خورد به نورچه و نورسو و از طرفی هم با حلبچه، سید صالح و سلیمانیه ارتباط داشت.

بررسی کردیم و برای عملیات مشکلی نبود؛ قرار شد ۸۸ نفر نیرو -که غالباً فرمانده‌های سپاهی بودند که در دفاع مقدس شهید شدند و نامدار هستند- سوار ۱۰ الی ۱۲ هلیکوپتر شوند و سه فروند هلیکوپتر کبری هم آنها را پشتیبانی کند.

 برنامه‌ریزی شد که ساعت ۶ ما در ارتفاعات باشیم چون ساعت ۶ و ۵ دقیقه آفتاب درمی‌آمد و این موضوع برای خلبان‌ها مشکل به وجود می‌آورد و دید آنها را کور می‌کرد. بنابراین ساعت ۶ باید اینها را پیاده می‌کردیم و برمی‌گشتیم البته کبری‌ها می‌ماندند و آنها را پشتیبانی می‌کردند.

 روز اول هواشناسی گزارش داد که به شدت ابری و مه‌آلود است و دید وجود ندارد روز دوم و سوم هم همین‌طور شد. یعنی اینها می‌آمدند و سوار هلی‌کوپتر می‌شدند و بعد پیاده می‌شدند و می‌رفتند. پنجشنبه بود اتفاقاً مأموریت گرفتم بروم جای دیگری به همین خاطر فرماندهی مأموریت را به شهید علی‌محمد بختیاری دادم که فرمانده گروهان سوم گردان هجومی بود.

 گفتم ما به وسیله بی‌سیم با شما در ارتباطیم شما باید پرواز کنید که الحمدالله هوا خوب بود و پنجشنبه پرواز کردند و من از طریق رادیو بی‌سیم گوش می‌کردم. رزمنده‌ها از رودخانه رد شدند و رفتند در بیده؛ به این بچه‌ها گفتند ما می‌توانیم شما را در ارتفاع بعدی هم پیاده کنیم؛ گفتند: بسیار عالی است! چراکه هدف بعدی ما آنجا بود. برای همین همان‌جا کنار آنتن رادیو تلویزیون نیروها را پیاده کردند. یک گردان عراقی آنجا مستقر بود و عده زیادی از کردها و بعثی‌ها آمدند که آنها را محاصره کنند، خودشان غافلگیر شدند و  ۲۵۴ نفر اسیر گرفته شد. چراکه کبری رزمنده‌ها را به خوبی پشتیبانی می‌کرد و در این پیروزی بسیار مؤثر بود.

عده‌ای از این اسرا بعثی بودند و عده‌ای هم کُرد که اصلا نمی‌دانستند انقلاب چیست؟ چراکه آدم‌های ساده‌ای بودند که وقتی به پایگاه آوردنشان با تعهد اینکه دیگر دشمنی نمی‌کنند آنها را آزاد کردند و رفتند منتهی بعثی‌ها را نگه داشتند.

* افسر نیروی زمینی باور نمی‌کرد ما چه‌کار کردیم, شهید شیرودی مجبورش کرد تا تک تک ادوات منهدم شده را بشمارد

به موضوع دیگری اشاره کنم. بچه‌های ما می‌گفتند عراق تغییر مسیر داده و آمده گیلانغرب و از این محور می‌خواهد وارد خاک کشورمان شود. ساعت ۲ بعد از ظهر بود شیرودی به پایگاه آمد و گفت: من مهمات زیاد می‌خواهم چراکه عراق آمده و گیلانغرب را گرفته است. بنابراین تیم هوانیروز وارد عمل شد. از هر جهت گیلانغرب را خیلی خوب می‌شناختیم و قبل از انقلاب آنجا تمرینات هوایی داشتیم. به همین دلیل در هر گوشه‌ای از این دشت گیلانغرب یک خودرو یا ادوات زرهی یا نفربر بعثی‌ها را به آتش کشیدیم و آنها فرار کردند. خلاصه تا ساعت ۶ بعد از ظهر بعثی‌ها عقب‌نشینی کردند.

به لشکر ۸۱ رفتم و گفتم: ۷۰ یا ۸۰ دستگاه از ادوات بعثی‌ها که به گیلانغرب آمده منهدم شده‌ است. برای یک افسر نیروی زمینی باور اینکه یک تیپ با یک تیپ اضافه توسط ۴ یا ۶ هلیکوپتر از بین برود قابل باور نیست و اصلاً در فکرش هم نمی‌گنجد و برای همین او باور نکرد. با این واکنش،‌ شیرودی عصبانی شد و  این سرگرد -که افشین نام داشت-را سوار هلیکوپترش کرد و بهش گفت باید اینها را بشماری و یکی یکی اینها را شمرد.

به نظرم اگر هوانیروز تشکیل شد که فقط در این روز عملیات انجام دهد و این چنین شاهکاری را رقم بزند، ارزش داشت.

* ماجرای عراقی که در کباب‌فروشی نشسته بود و آدرس تهران را می‌پرسید

یکی از دوستان تعریف می‌کرد یک استوار عراقی به کباب‌فروشی در غرب آمده و گفته بود: تهران کجاست؟ او هم گفته بود این ارتفاعات را رد کنی آن طرف تهران است. یعنی این‌قدر به خودشان مغرور شده بودند که آدرس تهران را می‌پرسیدند.

* تفاوت هوانیروز  و نیروی هوایی ارتش/ دست‌های خیانتکاری برای اضمحلال ارتش

جناب فلک‌پور در خصوص دلایل تشکیل هوانیروز بفرمایید و این نیرو چه کمکی به رزمندگان در سال‌های دفاع مقدس داشت؟

کلمه هوانیروز مخفف هواپیمایی نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران است. نیروی هوایی یک نیروی مستقل است و هوانیروز هم زیر نظر نیروی زمینی ارتش فعالیت می‌کند.

دست‌های خیانتکار بسیاری در ارتش بود که پس از پیروزی انقلاب اسلامی، سازمان آن را به هم زدند و آن را تا مرز اضمحلال پیش‌ بردند. اینکه استاد خودم جناب طاعتی می‌گویند راننده تانک نداشتیم که برود تانک‌ها را بیاورد به خاطر این بود که راننده تانک را با نانوا و لوله‌کش عوض کرده یا سربازی را به یک سال تقلیل داده بودند.

همین موضوعات باعث شد آمریکا، عراق را وادار کرد که به کشورمان حمله کند و به آنها گفته بود که ایرانی‌ها چیزی برای گفتن ندارند و مطمئن باشید بعد از ۴۸ ساعت تکلیف جنگ روشن و تو –صدام- پیروزی می‌شوی.

البته نظر صدام این بود که در ۴۸ ساعت اول جنگ استان خوزستان را جدا و به خلیج فارس دسترسی پیدا کند چراکه استان خوزستان را جزو استان‌های خودش می‌دانست.

برای همین با نیروی هوایی خودش حمله را آغاز می‌کند که فردای آن روز نیرو هوایی ما جواب دندان‌شکنی به او می‌دهد.

* آمریکا به بعثی‌ها اطمینان داده بود که هوانیروز عملیاتی نمی‌تواند انجام دهد

 این مسائل خیلی حائز اهمیت است که آمریکایی‌ها اصلا تصورش را نمی‌کردند که یک یگانی -هوانیروز-که خودش  آن را تشکیل داده،‌ این‌چنین ضربه‌ای سهمگین به دشمن وارد کند. چراکه اساتید  آن همه آمریکایی بودند و ما هم توسط خود آمریکایی‌ها دوره دیده بودیم به همین دلیل آمریکایی‌ها به بعثی‌ها قول داده بودند که هوانیروز ایران نمی‌تواند از آن امکانات استفاده کند.

ما دیگر با آمریکا و عراق طرف نشدیم و از همان دوران با تمام ارتش‌های دنیا جنگیدیم چراکه همه ارتش‌های دنیا به کمک صدام رفتند و ما تنها بودیم.

تحریم شدیم -مردم فکر می‌کنند تحریم‌ها برای الان است نه ما از فردای انقلاب تحریم شدیم- تحریم نظامی و تحریم اقتصادی. ما در طول جنگ ۴۲۰ هزار ساعت پرواز کردیم. هر ساعت پرواز به ۷ ساعت کار فنی لازم دارد یعنی ۷ ساعت کار فنی باید انجام شود تا یک هلی‌کوپتر بتواند یک ساعت پرواز کند ببینید پرسنل فنی ما چه زحماتی متحمل شده‌اند.

* هوانیروز به دلیل آتش و حرکت کارایی بسیار بالایی دارد/ جابه‌جایی آوارگان جنگ یکی از کارهای هوانیروز بود

هوانیروز واحد عظیمی‌ است که هنوز هم سرپا است؛ می‌تواند بجنگد. هوانیروز کارایی‌اش عالی است چراکه که هم می‌تواند با سرعت خیلی بالا حرکت و هم اجرای آتش کند.

وقتی جنگ شروع شد؛ مردم همه آواره شدند و از شهرها بیرون می‌رفتند و تخلیه می‌کردند و تنها وسیله‌ای که به داد این مردم رسید همین هلی‌کوپترها بود. این موضوع تا به حال گفته نشده؛ هلیکوپتری که تا ۴۰ نفر را می‌توانست سوار کند، ۶۰ نفر را سوار می‌کرد و خلبان ما که سه تا چهار ساعت می‌توانست پرواز کند تا ۱۰ ساعت بدون غذا و استراحت پرواز می‌کرد. بدون اینکه هلیکوپتر خودش را خاموش کند، سوخت‌گیری می‌کرد و مجدداً به مأموریت خودش را ادامه می‌داد. مثلاً مردم آبادان و خرمشهر را در عرض سه روز تخلیه کردیم که این هنوز جایی گفته نشده‌ است. این یکی از شاهکارهای هوانیروز بود.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، امیر سرتیپ دوم خلبان یوسف قربانی، فرمانده هوانیروز ارتش گفت: امروز ناوگان عظیم بالگردی هوانیروز ارتش جمهوری اسلامی در حوزه توان رزمی و قدرت بازدارندگی به عنوان قدرت برتر خاورمیانه محسوب می‌شود.

امیر قربانی خاطرنشان کرد: در بحث قطعه سازی توانستیم نهضت قطعه سازی که مورد تاکید رهبر معظم انقلاب بود، را ایجاد کنیم و ۵۰۰ نوع قطعه در هوانیروز ساخته می‌شود که بر روی بالگردها نصب شده است.

بیشتر بخوانید:

چگونه می‌شود خلبان بالگرد شویم؟

وی که با ایرنا گفتگو می‌کرد، نصب سامانه‌ دید در شب را یکی از پروژه‌های هوانیروز عنوان کرد و گفت: یکی از کارهایی که برای نخستین بار در کشور و منطقه خاورمیانه توسط متخصصین و خلبانان و پرسنل فنی هوانیروز و شرکت‌های دانش بنیان به صورت یک مجموعه اجرا شد، نصب سامانه دید در شب بر روی بالگردها و تست ‌آن در رزمایش‌ها و تمرینات شبانه در مناطق عملیاتی بود.

 فرمانده هوانیروز ارتش افزود: امروز آماده ارائه و نصب این سامانه برای هر نیرو و سازمان دیگر و حتی کشورهای اسلامی، دوست و برادر هستیم که البته در این زمینه صحبت‌هایی هم شده است.

امیر قربانی با اشاره به دستاوردهای هوانیروز در زمینه سامانه‌ها و موشک‌های نقطه زن هم گفت: امروز سامانه‌های نوین و به روزی که روی بالگردهای دنیا نصب است، روی بالگردهای هوانیروز نصب شده و در این زمینه آماده پشتیبانی از نیروهای مسلح در هر نوع ماموریت و عملیاتی هستیم.

بیشتر بخوانید:

کدام خلبان ارتش در دفاع مقدس ناجی سرپل ذهاب شد؟ +عکس

امیر قربانی با اشاره به اقدامات هوانیروز برای اورهال کردن بالگردها گفت: اورهال کردن بالگردها کار سنگینی بود که با حمایت‌های فرمانده نیروی زمینی ارتش و سلسله مراتب فرماندهی امروز به جایی رسیدیم که تمام تعمیرات بالگردها توسط متخصصین هوانیروز انجام می‌شود.

وی درباره ساخت بالگرد ملی هم گفت: با توجه به دستور رهبر معظم که گفتند باید بالگرد ملی ساخته شود، طراحی‌ها انجام شده و با دستور فرمانده نیروی زمینی ارتش این کار در حال انجام است و در آینده‌ای نزدیک نخستین بالگرد ملی را خواهیم ساخت.

امیر قربانی تصریح کرد: در تامین قطعات نیازی به واردات نداریم ‌و حتی می‌توانیم به کشورهای اسلامی و دوست کمک کنیم.

فرمانده هوانیروز با بیان اینکه هوانیروز عراق اخیرا بازدیدی از هوانیروز ما داشتند و قرار شد ما هم بازدید متقابلی داشته باشیم، گفت: طرف عراقی خیلی مایل بود که از قطعات ما خریداری کند و سامانه‌های دید در شب تولید کشورمان روی بالگردهای آنها نصب شود.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، حضور در دانشکده هوانیروز شهید سرلشکر خلبان منصور وطن‌پور تجربه گرانقدری بود؛ مشاهده خلبانان جوان و باانگیزه‌ای که با تمام روح و جانشان آمده بودند تا از کیان و صلابت میهن و از آزادی و آزادگی دفاع کنند و امنیت و آرامش را به مردم سرزمینشان هدیه کنند. جوانانی که تحت مدیریت فرماندهی جوان، اما مقتدر و باصلابت، مهربان و دلسوز اما شجاع و جسور قرار داشتند. سرهنگ خلبان ولی رحمانی، فرمانده دانشکده هوانیروز اصفهان است. فرماندهی که با عشق به خدمت پا در این میدان گذاشته و اطاعت از فرماندهی کل قوا را پایه و اساس خدمتش قرار داده، ولایتمداری در وجودش موج ‌می‌زند و اطاعت از فرماندهانی چون امیر موسوی، امیر حیدری و امیر قربانی برایش افتخار است. در هر کلامش عشق و ایمان به خدمت موج ‌می‌زند و در چشمانش انگیزه‌ای الهی برای تربیت خلبانان جوان میهن نمایان است.

 از این فرمانده مقتدر در رابطه با ساختار هوانیروز، نقش این ارگان در دوران دفاع مقدس، تاثیر تحریم‌ها بر هوانیروز پرسیدم و او با محبت و آرامش به سؤالاتم پاسخ داد که در ادامه این گفت‌وگو را ‌می‌خوانیم…

لطفا خودتان را معرفی کنید.

سرهنگ خلبان ولی رحمانی سراستادخلبان بالگرد جنگنده کبرا هستم. تاکنون در مشاغل متعددی انجام وظیفه کردم؛ فرمانده گروهان، فرمانده گردان، جانشین هنگ و فرمانده عملیات بودم و امروز هم فرمانده دانشکده هوانیروزشهید منصور وطن پور هستم.

چه شد که وارد این عرصه شدید؟

اصولا عشق به پرواز و خلبانی در وجود همه هست، وقتی در مدرسه از دانش‌آموزان بپرسید،خیلی از آنها دوست دارند خلبان شوند و اولویتشان پرواز و خلبانی است و بعد ‌می‌روند سراغ پزشکی و سایر موارد.

اولین دلیل ورود من علاقه‌مندی به لباس سربازی و بعد هم عشق به پرواز است. در لباس خلبانی و نظامی ‌عشقی است که در خیلی از چیزها نیست. وقتی شما ‌می‌توانید آماده ‌باشید تا از کشور، کیان، جامعه اسلامی ‌و مردمتان حمایت کنید و آنها را حفظ کنید و امنیت را که عزیزترین و ارزشمندترین نعمات الهی است به ارمغان بیاورید، به برترین آرزوهای خود رسیده‌اید.

خدا را شاکریم که تحت فرامین فرمانده معظم کل قوا هستیم و فرمانده ما جانشین خلف و صالح آقا امام زمان(عج) است. و در کنار آن، فرماندهانی همچون امیرسرلشکر موسوی فرمانده کل ارتش و امیر حیدری فرمانده دل‌ها در این حوزه قرار دارند. امیر حیدری انسان بسیار باصفا، مومن و فوق‌العاده بی‌بدیل در همه حوزه‌ها هستند که حضرت آقا در مورد ایشان گفتند: «اشداء علی الکفار و رحماء بینهم» هستند، یعنی در مقابل دشمنان بسیار سختگیر و در مقام مردم و هنگام خدمت به جامعه، بسیار مهربان و دلسوز است.

از طرفی فرمانده محترم هوانیروز هم انسانی بسیار پرتلاش و مقتدر و شجاع است که خیلی از اقدامات فعلی سازمان هوانیروز در زمینه‌های مختلف حاصل زحمات ایشان است.

هوانیروز در چه حوزه‌هایی فعالیت دارد؟

ما دانشجویان زیادی را به عنوان سربازان جان برکف نظام اسلامی تربیت کرده‌ایم و وقتی به استان‌های مختلف و پایگاه‌ها ‌می‌رویم خوشحالیم که همان دانشجویان را در جایگاه‌های مختلف ‌می‌بینیم. خیلی‌ها به درجات بالایی رسیده‌اند، سرگرد شده‌اند، استاد خلبان شده‌اند و دارند در سازمان خدمت ‌می‌کنند. و این مسئله برای ما افتخاری است، اینکه ثمره تلاشمان را ‌می‌بینیم، ‌می‌بینیم که آنها امروز سکان دار خیلی از ماموریت‌های ارتش جمهوری اسلامی‌ایران هستند.

در حوزه شب پرواز اقدامات بسیار خوبی انجام شده که در آینده نتایج آن را خواهید دید، در حوزه موشک، در حوزه آماده‌سازی و ارتقاء توان رزمی‌بالگردها پیشرفت‌های خوبی داشته‌ایم و به ویژه امیر قربانی شبانه‌روز در این زمینه تلاش ‌می‌کنند،که قطعا حمایت سلسله مراتب، امیر فرمانده محترم نیرو و فرمانده محترم ارتش را هم در این حوزه دارند و ما خدا را شاکریم که فرماندهان بسیار ارزشمند و انسان‌های بسیار وارسته تحت فرامین فرمانده محترم کل قوا در این جامعه اسلامی‌در ارتش جمهوری اسلامی‌خدمت ‌می‌کنند. فرمانده محترم ارتش چندی پیش در همایش رزم مقدماتی دانشجویان دانشگاه‌های افسری ارتش جمهوری اسلامی ‌ایران گفتند که ارتش امسال پرچم‌دار فداکاری در خدمت به نظام و جامعه اسلامی‌معرفی شده است.

ارتش ما فقط در بحث نظامی ‌سرآمد نیست؛ بلکه پرچم دار خدمت به مردم است. در حوزه زلزله و سیل هوانیروز نخستین یگانی است که حاضر ‌می‌شود. خدمت صادقانه و پروازهای عاشقانه خلبانان هوانیروز ارتش در زلزله کرمانشاه از خاطر مردم شریف آن دیار پاک نخواهد شد. در سیل لرستان و سیل خوزستان، صدها خلبان هوانیروز با تیم‌های قدرتمند و متخصص فنی در صحنه حضور یافتند و با هزاران سورتی پرواز موفق شدند تحت فرمان فرماندهان عالی‌رتبه ارتش، همچون امیر سیاری و امیر حیدری که شخصا در منطقه حضور دایم داشتند، پل هوایی ایجاد کنند و به مردم کمک برسانند و از محاصره سیل نجات دهند.بسیاری از خلبانانی که در این ماموریت حضور داشتند، صریحا گفتند که احساس آنها در این پروازها، به مانند حسی بوده که وصف آن را از اساتید خود در پروازهای عملیات بیت‌المقدس و فتح‌المبین و بدر و خیبر گرفته‌اند. حضرت آقا هم  فرمودند که ارتش در جریان سیل زودتر از ستاد بحران در محل حادثه حاضر شد. در بحث محرومیت‌زدایی هم ارتش فعالیت‌های خوبی داشته و هر جایی که ارتش پادگانی داشته سعی کرده اگر امکاناتی را به پایگاه دادند به آن روستا و شهر هم خدمات و نیازمندی‌ها داده شود.

در استان‌های شمال کشور، در غرب و کرمانشاه و ایلام، در خوزستان و لرستان و در سیستان و بلوچستان و کرمان، هوانیروز همیشه تلاش کرده تا بازوی توانمند و پابه کار نیروی زمینی و ارتش جمهوری اسلامی ایران در خدمت به مردم باشد.

 لطفا توضیحی در رابطه با ساختار هوانیروز بفرمایید.

هوانیروز در واقع هواپیمایی نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی‌ایران است. یک قرارگاه دارد به نام قرارگاه و ستاد فرماندهی هوانیروز و امیر قربانی امروز فرمانده هوانیروز هستند. پایگاه‌های عمده‌ای در سطح کشور داریم و این پایگاه تحت فرماندهی ستاد فرماندهی هوانیروز و به سلسله مراتب هوانیروز و ارتش انجام وظیفه ‌می‌کنند.

با توجه به شرایط خاص اقلیمی‌و اقدامات ویژه و شرایط زیرساختی که اصفهان دارد دو پایگاه مهم در آن واقع شده است. دانشکده و مرکز آموزش هوانیروز ارتش جمهوری اسلامی‌ایران و یکی از بزرگ‌ترین مراکز آموزش غرب آسیاست. و امروز دانشجویان زیادی در تمام حوزه‌های علمی ‌و تخصصی در این دانشکده تحصیل ‌می‌کنند. البته این دانشکده متعلق به کل هوانیروز است، نه تنها اصفهان. و تنها دانشکده هوانیروز است که دانشجویان نیروی دریایی و نیروی هوایی در بخش بالگردی و سایر یگان‌ها اینجا آموزش ‌می‌بینند. حتی سایر نیروهای مسلح را هم در اینجا آموزش ‌می‌دهیم و این جوانها را آماده ‌می‌کنیم و به پایگاه‌های رزمی‌می‌فرستیم و پایگاه‌های عملیاتی از جمله پایگاه هوانیروز کرمانشاه، پایگاه هوانیروز مسجد سلیمان، کرمان، تبریز و مشهد و سایر نقاط مورد نیاز و جاهایی که بنابر جدول سازمان، هوانیروز تشخیص ‌می‌دهد.

در حال حاضر قدرت دفاعی ظرفیت هوانیروز و بالگردها چه اندازه است؟

 در ۸ سال دفاع مقدس هیچ عملیاتی نبوده که هوانیروز ارتش جمهوری اسلامی ‌ایران در آن حضور نداشته باشد، چه در بحث ترابری که توسط بالگردهای ۲۱۴ و شینوک و غیره انجام ‌می‌شده و چه در بحث عملیاتی آفندی که به عهده هلی‌کوپترهای کبرا بوده است. در تمام حوزه‌ها دیدید که خلبانان شجاع هوانیروز از جمله شهید شیرودی، شهید کشوری اقدامات ویژه‌ای انجام دادند و در مقابل لشکرهای زرهی ارتش عراق ایستادند. امروز هم ناوگان هلی‌کوپتری هوانیروز، در هر جایی که نیاز باشد حضور دارند. از جمله در سیل، زلزله، مقابله با اقدامات تروریستی، عملیات‌های پشتیبانی و هر جایی که یک یگانی از نیروهای مسلح دارد عملیاتی را انجام ‌می‌دهد، هوانیروز هم حضور دارد و پشتیبانی ‌می‌کند. به طور مثال هوانیروز کرمانشاه از چندین قرارگاه عملیاتی ستاد ارتش پشتیبانی ‌می‌کند. در کرمان و مسجد سلیمان هم به همین شکل است.

در قضیه شهادت سردار سلیمانی بسیاری از خلبانان جوان ما گفتند ما در عملیات داوطلبانه علیه کشورهای متخاصم شرکت ‌می‌کنیم.

ما در گذشته ‌می‌گفتیم دفاع مقدس است؛ چون ما در هجوم چندین کشور بیگانه قرار داشتیم؛ ولی امروز ارتش جمهوری اسلامی‌ایران فقط دفاع نمی‌کند، ما امروز عملیات آفندی انجام ‌می‌دهیم. امروز اگر کسی به ما حمله کند ما فقط دفاع نمی‌کنیم بلکه به او حمله ‌می‌کنیم؛ چرا که تجهیزات ما در تمام سامانه‌ها در هوانیروز، نیروی هوایی، نیروی زمینی و پدافند به روز شده‌اند و اقدامات بسیار خوبی صورت گرفته و این هم دستاورد ۴۰ سال تحریم علیه بخش نظامی ‌ایران عزیز بوده است. این تحریم‌ها باعث شده شرکت‌های دانش‌بنیان، سیستم‌های داخلی و خیلی موارد دیگر که در گذشته نبوده‌امروز باشد. وزیر امور خارجه هم در صحبت‌هایش گفت که یک روزی ما ‌می‌خواستیم موشک شلیک کنیم از یک کشوری خواهش ‌می‌کردیم که به ما موشک بدهد؛ ولی امروز در حوزه موشک و پدافندی سرآمد خیلی از کشورهای مدعی هستیم و ‌می‌توانیم اقدامات آفندی انجام دهیم. همچنین تحریکات دشمن رصد ‌می‌شود و همانند تمام نیروهای مسلح، هوانیروز هم انجام وظیفه ‌می‌کند و بازوان قوی ارتش جمهوری اسلامی ‌ایران است.

درباره شهادت حاج قاسم و پیشتازی خلبانان گفتید، در مورد فرهنگ مقاومت و روحیه شهادت‌طلبی خلبانان بگویید.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی‌ما سه شهید سپهبد داشتیم؛ شهید قرنی، شهید صیاد شیرازی و امروز شهید قاسم سلیمانی. بعضی از اقدامات خصمانه دشمن علیه کشور ما از جمله ترور بزرگان نظامی‌ ما شاید در یک مقطعی آسیب بزند، چرا که اینها انسان‌های برجسته و ارزشمندی بودند. ولی در کنار این اتفاقات، اتفاقات دیگری ‌می‌افتد که همان شور و شعف و مردانگی و غیرت جوانانی است که به جوش ‌می‌آید و در مقابل دشمنی که خصمانه و ناجوانمردانه به ما حمله کرده، آماده ‌می‌شوند. در هوانیروز و سایر نیروهای مسلح جوانانی هستند که در مکتب عاشورای امام حسین علیه‌السلام تربیت شده‌اند و قطعا در مقابل ظلم ‌می‌ایستند و مقابله ‌می‌کنند.

 از شهدای شاخص ارتش سخن بگویید؟

 زمانی امیر حیدری جمله قشنگی گفت؛ گفت من با هر که دوستی کردم شهید شده است. به من گفت فلانی مواظب خودت باش. در واقع ایشان و همچنین امیر موسوی به جایگاه والای معرفتی و ولایتمداری رسیده‌اند. نگاه امیر حیدری این است که عاقلانه تدبیر کنیم و عاشقانه خدمت کنیم، خدمت به جمهوری اسلامی‌باید عاشقانه باشد؛ خدمتی بر محور دانش، تجربه، تخصص و ولایتمداری عاشقانه.

شهیدان کشوری و شیرودی کسانی بودند که زندگی و مرام آنها برای جوانان و فرزندان ما که امروز به عنوان دانشجو ‌می‌آیند اینجا و پرورش پیدا ‌می‌کنند، درسنامه است. وقتی از صیاد حرف ‌می‌زنیم همه ‌می‌گویند صیاد دل‌ها. جوانان ما به همه شهدا از تمامی ‌نیروهای مسلح عشق ‌می‌ورزند.

یکی از آرزوهای دانشجویان دانشگاه افسری به ویژه دانشگاه افسری امام علی علیه‌السلام این است که حضرت آقا در مراسمشان حضور پیدا کنند. آنها دعا ‌می‌کنند که اگر فردایی بعد از تمرین‌ها و آموزش‌های زیاد، این مراسم فارغ‌التحصیلی برگزار شد، با حضور حضرت آقا باشد. حضور حضرت آقا باعث ‌می‌شود یک آرامش خاطر و فضای بسیار خاص در آن مراسم حاکم شود و دانشجوها هم به این فضا و حضور حضرت آقا ‌می‌بالند، آنها بعدها ‌می‌گویند ما فارغ‌التحصیل فلان دوره هستیم که حضرت آقا آمد.

علت این امر ولایت‌مداری و تربیت در مکتب عاشورای حسینی(ع) است. از شهید شیرودی و کشوری گفتیم، حال از شهید آبشناسان بگوییم. از شهدای بزرگواری که در ارتش خدمت کردند و یکه تاز هستند. از شهدای نیروی هوایی بگوییم، حتما نام شهید دوران را شنیده‌اید، او از خلبانان شجاع نیروی هوایی بود. در خاطرات خلبانان اسیر شده عراقی است که ما به پیکر سوخته شهید دوران ۴۸ ساعت احترام ‌می‌گذاشتیم. ‌می‌گفتیم ایشان بین مرگ و زندگی به خاطر کشورش مرگ را انتخاب کرد. او همان کسی بود که هواپیما را هدایت کرد و به سالن سران اجلاس زد، تا آن جلسه لغو شود و در کشور دیگری برگزار شود. این چیزی نیست که ما بتوانیم با یک یا چند جمله و حتی یک کتاب بیان کنیم.

چقدر این کار ارزشمند است. و یا شهید اقبالی وقتی اسیر ‌می‌شود و عراقی‌ها او را به جیپ ‌می‌بندند و از وسط به دو نیم ‌می‌کنند و شهدای ارزشمندی مانند شهید کشوری و شهید شیرودی که به آنها درجه ‌می‌دهند و درجه‌هایشان را پس ‌می‌دهند و ‌می‌گویند ما برای درجه نمی‌جنگیم، ما برای اسلام و قرآن ‌می‌جنگیم.

از نقش هوانیروز در دوران دفاع مقدس بفرمایید.

هوانیروز در تمام عملیات‌های انجام شده توسط نیروهای مسلح به عنوان یک یگان پشتیبانی‌کننده حضور داشته و حتی خیلی جاها جلوتر هم بوده. خیلی جاها خلبان‌های کبرای ما خط مقدم را زیر آتش گرفتند و عملیات آفندی انجام دادند. سایر هلی‌کوپترهای ما از جمله هلی کوپترهای ترابری تجهیزات و امکانات، حمل مجروح و خیلی امکانات دیگر را پوشش ‌می‌دادند.

یکی از عملیات‌های ویژه و سرنوشت‌ساز جمهوری اسلامی ‌عملیات مرصاد است و همه ‌می‌دانند که هوانیروز نقطه عطف و قدرتمند این عملیات بود و هدایت آن را هم صیاد دل‌ها به عهده داشتند.

منافقین کوردل هم به همین علت سپهبد صیاد را به شهادت رساندند؛ البته چیزی غیر از شهادت برای صیاد ارزشمند نبود. در عملیات مرصاد هوانیروز افتخارآفرینی‌های بسیاری کرد. و اگر هوانیروز آنجا نبود ممکن بود منافقان مشکلاتی را برای کشور ایجاد کنند. آنها آمده بودند که خیلی از مناطق کشور را جدا کنند؛ اما هوانیروز در آن نقطه حضور پیدا کرد و جلوی دشمن را گرفت.

هوانیروز در دوران دفاع مقدس چند ساعت پرواز داشته است؟

هوانیروز بیش از ۵۰۰ هزارساعت پرواز عملیاتی انجام داده و این در دنیا بی‌سابقه و یک رکورد جهانی است. امیر حیدری تعبیر «هوانیروز قهرمان» را به کار ‌می‌برند و واقعا هوانیروز و خلبانان شجاع آن تحت فرامین فرمانده معظم کل قوا افتخارات زیادی را برای ایران عزیز آفریده‌اند.

در حال حاضر چند فروند بالگرد در اختیار اورژانس قرار دارد و بر چه اساس مناطق تحت پوشش انتخاب شده‌اند؟

هوانیروز اورژانس ۱۷ استان را پوشش داده و توان پوشش نقاط بیشتری را هم داریم. ما با توجه به نقاط حادثه‌خیز فعالیت ‌می‌کنیم و اینکه اورژانس آن استان چه تشخیصی بدهد. یک جاهایی داخل پایگاه‌هاست و یک جاهایی داخل شهرهاست. در کل بستگی به نگاه آن استان دارد. الان فرماندهان محترم نیرو زمینی و هوانیروز به جد پیگیر این هستند که تمام کشور را تحت پوشش قرار دهند و ما این توانمندی را داریم.

در رابطه با قدرت هوانیروز در دفاع از مرزها بفرمایید.

الان هوانیروز ضمن پایگاه‌های رزمی‌یک سری پایگاه‌های عملیاتی دارد. این پایگاه‌های عملیاتی در سراسر مرز در کنار سایر نیروهای مسلح، امور را رصد ‌می‌کنند و این رصد کردن به گونه‌ای است که پشتیبانی آمادی، مهماتی و آفندی از سایر یگان‌های نیروهای مسلح اعم از ناجا و سپاه پاسداران و ارتش را انجام ‌می‌دهد.

آیا هوانیروز به خودکفایی رسیده است؟

ما ۸ سال جنگ داشتیم و اکنون در چهلمین سال دفاع مقدس قرار داریم. خب این سؤال پیش ‌می‌آید که با وجود تحریم‌ها، ما چگونه این همه پرواز داریم. حتی در تحریم اقتصادی هستیم، تحریم نظامی‌که جای خود را دارد، پس چه اتفاقی افتاده. قطعا تحول عظیمی‌در تعمیر و نگهداری و تولید قطعات مورد نیاز در هوانیروز و همچنین کارهای بسیار خوبی در دو سه سال گذشته که امیر قربانی آمده‌اند انجام شده است. اکنون بسیاری از قطعات مورد نیاز بالگردی هوانیروز ارتش جمهوری اسلامی‌ایران در داخل تولید ‌می‌شود. تلاش گسترده و موفق در تجهیز بالگردها به سامانه‌های تسلیحاتی جدید صورت گرفته است. سامانه‌های پروازی بالگردها ارتقاء یافته‌اند. سیستم آموزشی به روز شده و در مرکز آموزش در روز با بیش از ۳۰ فروند کار آموزشی انجام ‌می‌دهیم و یکی از افتخارات ما است. ما در این مرکز تعداد زیادی دانشجوی خلبانی در تایپ‌های مختلف، در جت رنجر، در یو اچ وان، در بالگرد ۲۱۴ و هلی کوپتر کبرا و شینوک تربیت و آماده ‌می‌کنیم.

ممکن است در هر پروازی برگشتی وجود نداشته باشد، از حس و حال خلبانانتان در این لحظات بگویید؟

عشق به پرواز و علاقه به نظامی‌گری خلبانان را به این حوزه کشانده است. وقتی این لباس را ‌می‌پوشی یعنی آماده‌ای برای دفاع از حیثیت و شرف و ناموس و مردانگی و حدود ایران اسلامی‌عزیز جانت را فدا کنی.

یکی از دعاهای امیرالمومنین در نهج‌البلاغه این است، ‌می‌فرماید خدایا قبل از اینکه شرافت و معرفت من را بگیری جانم را بگیر. حرف ما هم این است که خدایا برای دفاع و حفظ امنیت و ارزش‌های دینی‌مان حاضریم جانمان را بدهیم و اصلا نگران این نیستیم. بله کسی که پرواز ‌می‌کند آماده شهادت است. خیلی از خلبانان ما وقتی که صبح پرواز ‌می‌کنند امیدشان به خداست. و ما دعا ‌می‌کنیم که همه سالم به خانواده‌هایشان برگردند. ولی اینگونه نیست که کسی ترس از مرگ داشته باشد و به آن فکر نکند، قطعا این فکر در ذهن همه خلبانان هست و این آمادگی را دارند که خداوند آنچه را مقدر کرده اتفاق بیفتد و شهادت نصیبشان شود.

پروسه تبدیل شدن یک فرد به خلبان بالگرد به چه صورت است؟

ارتش هر سال از طریق جراید کثیرالانتشار و رسانه‌های ملی، با شرایط خاص، اقدام به فراخوان داوطلبان ‌می‌کند. اینها در آزمونی شرکت ‌می‌کنند. به طور مثال بیش از ۱۰۰ هزار نفر در آزمون شرکت و با هم رقابت ‌می‌کنند و پس از قبولی در آزمون وارد مراحل گزینش ‌می‌شوند و پس از مراحل گزینش که شامل موارد پزشکی، مصاحبه‌های عقیدتی و حفاظتی است، تاییدیه‌های سازمان را دریافت ‌می‌کنند. پس از همه این مراحل وارد دانشکده افسری امام علی(ع) ‌می‌شوند.پس از ورود به دانشکده افسری، به مدت پنج ترم دروس عمومی‌خلبانی را طی ‌می‌کند که اگر با موفقیت انجام شود، برای آموزش خلبانی وارد دانشکده هوانیروز ‌می‌شوند. ما در اینجا به پذیرش و گزینش آنها اقدام ‌می‌کنیم و افراد در گروه زبان دوره هشت ماهه را طی ‌می‌کنند و پس از آن وارد مدرسه زمینی ‌می‌شوند و دروس زمینی را طی ‌می‌کنند و پس از این مراحل وارد آموزشگاه خلبانی ‌می‌شوند.

در آنجا به مدت ۱۶ هفته، صبح یک شیفت پرواز انجام ‌می‌شود و عصر هم کلاس‌های زمینی برگزار ‌می‌شود و اگر این ۱۶ هفته با موفقیت طی شود، این دانشجو فارغ‌التحصیل جت رنجر ‌می‌شود و آماده ‌می‌شود برای استیج بعدی که یو اچ وان و ۲۰۵ است و پس از طی دوره ۲۰۵ که ۸۰ ساعت پرواز دارد، وارد کلاس تخصصی ‌می‌شوند. در اینجا هم گزینش ‌می‌شوند؛ برخی در مرحله عمومی‌می‌مانند و برخی هم ‌می‌روند به مرحله تخصصی خلبانی کبرا و ۲۱۴ و به عنوان کمک خلبان وارد یگان‌های هوانیروز ارتش جمهوری اسلامی‌ایران ‌می‌شوند.

تحریم‌ها چه تاثیری بر فعالیت‌ها و اقدامات هوانیروز داشته است؟

تحریم روی اقتصاد تاثیر داشته و ممکن است مشکلاتی هم در حوزه ما ایجاد کرده باشد؛ ولی چون ارتش و نیروهای مسلح در ابتدای جنگ تحمیلی به این نتیجه رسیدند که برای کمک نباید منتظر کشور دیگری باشند، روی پای خودشان ایستادند و امروز هم همین طور است و افتخار ما این است که امروز پس از گذشت نیم قرن ‌می‌توانیم پروازهایمان را به نحوی انجام دهیم و در حوزه تجهیزات بالگردی و تسلیحات، طوری کار کرده‌ایم که با جدیت تمام قدرت بازدارنده تولید کنیم و در سایه تولید قدرت، امنیت پایدار را به مردم و میهنمان هدیه کنیم.

علت نامگذاری این مرکز را بفرمایید؟

شهید خلبان منصور وطن‌پور، استاد خلبانان ارشد بالگرد جنگنده کبرا و فرمانده این پایگاه بود.به محض هجوم دشمن، شهید وطن‌پور با نیروهایش به جنوب رفت و ضمن هدایت تعداد پرشمار خلبانان و بالگردهایش در اجرای آتش‌های سنگین برای سد نمودن حرکت دشمن، حماسه‌ها آفرید.

در آن روزها که خطوط دفاعی ما شکل یافته نبود و دشمن قصد داشت افسار گسیخته و بی‌لجام، دشت‌های سرزمین ما را بپیماید و پیشرفت کند، فرماندهی شهید وطن‌پور و پرواز یارانش بر آسمان خوزستان، ندای عزت و قدرت ملت ما را سر می‌داد. اما او فقط فرماندهی نمی‌کرد و پروازها و حماسه‌های خودش زبانزد عام و خاص بود. سر انجام در جریان یک نبرد سنگین و حماسه ساز در تاریخ ۹ مهر سال ۵۹ به شهادت رسید و پس از آن نام افتخارآفرینش را بر این پایگاه گذاشتند تا سلوک زندگی و نبرد و شهادتش، اسوه و الگوی دانشجویان هوانیروز ارتش باشد.

*سید محمد مشکوه‌ًْالممالک

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، ارتش جمهوری اسلامی ایران و یگان‌های مختلف آن همواره از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی مدافع و پشتیبان مردم و انقلاب اسلامی بودند، همان طور که همافران نیروی هوایی ارتش از نخستین گروه‌های بیعت کننده نظامی با حضرت امام خمینی (ره) بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی بودند.

انقلاب که پیروز شد، تمام نیروهای ارتش که در معرض انحلال با توطئه ضد انقلاب و منافقین بودند با حمایت امام خمینی در جایگاه خود تثبیت شده و به مدافعان اصلی انقلاب اسلامی تبدیل شدند. همین ارتش بود که در مقابل ضد انقلاب در نقاط مختلف مانند کردستان ایستادگی کرد و آن‌ها را از خاک پاک کشورمان بیرون انداخت. چندی بیشتر از انقلاب نگذشته بود که صدام با حمایت شرق و غرب به کشورمان حمله کرد تا توطئه استکبار جهانی برای نابودی و تسلط دوباره بر منابع و خاک کشورمان را اجرایی کند، اما ارتشیان بیدار به همراه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و نیروهای مردمی همانند شیران دلیر در مقابل ارتش رژیم بعثی ایستادگی کرد.

صدام فکر می‌کرد چند روزه به تهران می‌رسد؟

اواخر شهریورماه سال ۱۳۵۹ است، صدام خبرنگاران رسانه‌های مختلف را برای حضور در نشست خبری در بغداد جمع کرده تا خبر مهمی را اعلام کند. خبرنگاران که منتطر حضور صدام در نشست خبری بودند با حضور او از جا برخاسته تا به او احترام بگذارند، او مباحثی مختلفی را مطرح کرد و به موضوعات مربوط به ایران هم پرداخت. اندکی بعد در نشست خبری خود مطلب مهمی را اعلام کرد و گفت که قصد دارد تا مناطق متعلق به خود در ایران را تصرف کند و ظرف ۳ روز خوزستان و طی ۷ روز تهران را تصرف خواهد کرد و ادامه نشست خبری خود را در تهران برگزار خواهد کرد.

صدام که به خیال خودش حساب همه جا را کرده بود، از غیرت و آمادگی و شجاعت ارتش و نیروهای انقلابی و مردمی ایران بی خبر بود و با حمله ناگهانی خود در ساعت ۱۳/۴۵ دقیقه روز ۳۱ شهریورماه سال ۱۳۵۹ مردم ایران را غافلگیر کرد. اما خلبانان نیروی هوایی ارتش تنها ۳ ساعت بعد از حمله هوایی عراق به شهرهای مهم ایران با اجرای یک عملیات گسترده هوایی صدمات قابل توجه و مهمی را بر پیکره ارتش بعثی وارد کردند. این ایده صدام برگرفته از تجربه جنگ اعراب با رژیم صهیونیستی و به قصد نابودی توان هوایی ایران و فلج شدن کشورمان در حوزه هوایی بود که با مقاومت و پاسخ سریع ایران به این حمله، ارتش بعث ناکام ماند. 

مناطق غرب کشور، نخستین مناطق درگیر با دشمن بعثی

همان طور که این شب‌ها در سریال ایلدا در شبکه اول سیما مشاهده می‌کنیم، ارتش بعث به شکل غافلگیرکننده به کشورمان حمله کرد و قصد داشت تا به سرعت ایران را تصرف کند. اما ارتش به گفته فرماندهانش از یک سال قبل حمله احتمالی رژیم بعثی را با توجه به رصد تحرکات در پاسگاه‌های مرزی ایران و عراق پیش بینی می‌کرد و به مسئولان نیز هشدار داده بود. بنی صدر که در آن روزها علاوه بر سمت ریاست جمهوری منصب فرماندهی کل قوا را هم برعهده داشت، هیچ واکنشی به این گزارش‌ها نشان نمی‌داد. 

چندی نگذشت که ارتش بعثی پیشروی زمینی خود را از طریق مرزهای غرب کشور آغاز کرد. یکی از نقاطی که ارتش بعثی به سرعت پیشروی کرد، سرپل ذهاب و قصر شیرین بود و یکی از نقاط مورد توجه برای ارتش بعثی علاوه بر پادگان‌های پیاده، پادگان هوانیروز بود. غافل از اینکه شیران دلاوری همچون شیرودی، کشوری، درخشان، سهیلیان و بسیاری دیگر از خلبانان تیزپرواز هوانیروز ارتش در آن جا منتظر بودند تا دشمن بعثی کوچک‌ترین خطایی انجام دهد تا با بالگردهای کبرای خود پاسخی فراموش نشدنی به آن‌ها بدهند.

یکی از این خلبانان شهید که نقش مهمی در حفظ منطقه سرپل ذهاب به عنوان یکی از نقاط استراتژیک در غرب کشور داشت، امیر سرلشکر خلبان شهید حمیدرضا سهیلیان بود.

کدام خلبان ارتش ناجی سرپل ذهاب بود؟

امیر سرتیپ خلبان شهید حمیدرضا سهیلیان ۲۸ فروردین ماه سال ۱۳۳۳ در یکی از محلات تهران و در خانواده‌ای مذهبی چشم به جهان گشود. تحصیلات دوران ابتدایی و دبیرستان را در تهران گذراند و در سال ۱۳۵۰ موفق به اخذ مدرک دیپلم شد. سال ۱۳۵۱ بود که به علت شوق و علاقه خود به خلبانی وارد هوانیروز ارتش شد تا از کشور و مردمش دفاع کند. او در ابتدا دوره‌های نظامی، زبان انگلیسی، تخصص پرواز در تهران را طی کرد و برای طی آموزش‌های نهایی خود به مرکز آموزش هوانیروز اصفهان اصفهان اعزام و پس از گذراندن دوره‌های مربوط به تخصص پرواز با بالگرد کبرا فارغ التحصیل شد.  

شهید سهیلیان پس از فارغ التحصیلی با درجه ستوان سومی به پایگاه یکم رزمی هوانیروز کرمانشاه اعزام شد تا به عنوان اولین واحد خدمتی خود در آن جا مستقر شود. یکی از ویژگی‌هایی که او را به شخصیتی ممتاز  و متعهد تبدیل کرده بود، این بود که او ایمان و تخصص را با یکدیگر داشت. او یکی از خلبانانی بود که به همراه خلبانان همدوره خود همچون شهید کشوری و شیرودی پروازهای بی شماری را بر فراز مناطق آشوب زده غرب کشور انجام داد. 

یک سال قبل از پیروزی انقلاب اسلامی یعنی در سال ۱۳۵۶ با خانم سوسن رجبیان ازدواج کرد که حاصل این ازدواج یک دختر به نام هانیه بود که در هنگام شهادت پدر تنها یازده ماه سن داشت. شهید سهیلیان در دوران پیش از پیروزی انقلاب اسلامی هم نیز از یاران انقلاب اسلامی در ارتش بود به نحوی که همسر ایشان درباره فعالیت‌های سیاسی شهید می‌گوید:  «با توجه به سانسور و اقدامات امنیتی شدیدی که وجود داشت، ارتشی‌ها نمی توانستند فعالیت زیادی انجام دهند. ولی سهیلیان با شهید کشوری به خارج از پادگان می رفتند و در مساجد اعلامیه‌ها را می گرفتند. شبانه به پادگان می بردند و آن جا به انتشار و پخش آن بین ارتشی‌ها و سربازها اقدام می‌کردند.»

شهید سهیلیان و شهید کشوری

انقلاب که پیروز شد، شهید سهیلیان به همراه همرزمانش شهیدان شیرودی، کشوری، پیشگاه هادیان، داورزاده و سایر همرزمان خود به قصد مقابله با ضد انقلاب پروازهای بسیاری را انجام دادند.

آخرین پرواز شهید سهیلیان و دیدار با معبود

آخرین پرواز او روز بیست و یکم مهرماه ۱۳۵۹ و در منطقه کوره موش انجام و در آن به شهادت رسید. نحوه شهادت او بدین گونه است؛ دشمن که از مرزهای کشورمان عبور کرده بود در حال نزدیک شدن به شهر سرپل ذهاب بود که خلبانان هوانیروز ماموریت پیدا می‌کنند تا پیش از رسیدن دشمن بعثی به این منطقه با آن‌ها مقابله کنند. شهیدان سهیلیان و داورزاده خلبانانی بودند که روز ۲۱ مهرماه سال ۱۳۵۹ به قصد نابودی دشمن بعثی به پرواز درآمدند.  

شهید سهیلیان و دیگر اعضای گروه‌های پروازی هوانیروز ارتش در این درگیری تلفات بی‌شماری به تانک‌ها و نیروهای دشمن وارد کرده و دشمن را مجبور می‌کنند تا کیلومترها عقب نشینی کند. آخرین گردش پروازی این خلبان شجاع هوانیروز مصادف می‌شود با اصابت گلوله توپخانه دشمن به بالگردش که منجر به شهادت او و هم‌پروازش می‌شود. هنگامی که گلوله توپخانه به بالگرد او اصابت می‌کند بلافاصله با شهید شیرودی تماس می‌گیرد و از او تقاضا می‌کند تا در پادگان سرپل ذهاب حضور پیداکند. اما وقتی که شهید شیرودی به پادگان می‌رسد با جنازه سوخته شهید سهیلیان مواجه می‌شود. شهید شیرودی نیز ۷ روز پس از شهادت شهید سهیلیان در همان منطقه به شهادت می‌رسد.

پروازهای این گروه پرواز و انهدام تجهیزات دشمن که به سرعت در حال پیشروی به سوی سرپل ذهاب بودند مانع از سقوط این شهر به دست دشمن بعثی شد و به همین دلیل بعدها نیز لقب ناجی سرپل ذهاب را به شهید سهیلیان دادند.

او همان کسی بود که بر خلاف دستور مقامات بالا، از تخلیه و عقب نشینی پادگان سرپل ذهاب خودداری کرد و تا پای جان برای دفاع از کشورمان ایستاد. پس از او، شهید شیرودی از سقوط پادگان و پیشروی ارتش بعثی جلوگیری کرده بود.

خلبانی که شهید کشوری پس از شهادت او گریست

شهید کشوری و شهید سهیلیان با یکدیگر انس بسیاری داشتند و از دوستان خوب یکدیگر بودند. هنگامی که او به شهادت رسید، ضربه سختی به کشوری زد و او روزهای زیادی را در سوگ نشست.

بعد از شهادت شهید سهیلیان، دوستان شهید کشوری به شدت مواظبت می‌کردند تا او از این خبر مطلع نشود. وقتی از رادیو خبر شهادت حمیدرضا را شنید، به شدت گریست و برایش عزاداری کرد و گفت که انتقام دوستش را از نیروهای عراقی می‌گیرد. او می‌گفت: «از وقتی حمیدرضا شهید شده، احساس می‌کنم یک بالم شکسته و نمی‌توانم پرواز کنم. اگر جنگ تمام شود و من زنده بمانم، در کرمانشاه نمی‌مانم، چون اینجا بدون حمیدرضا هیچ لطف و صفایی ندارد!»

کدام خلبان ایرانی با بالگرد بدون بنزین پرواز کرد؟

در یکی از عملیات های هوایی، بالگرد ایشان مورد اصابت گلوله های دشمن قرار گرفت و قسمت باک بنزین بالگرد سوراخ شد. به گفته دوستان، حمیدرضا در شرایطی قرار گرفته بود که می بایست بالگرد را در همان منطقه می نشاند و خودش به عقب برمی گشت. ولی ایشان برای این که بالگرد به دست دشمن نیفتد، به هر سختی و زحمتی که بود خود را به پایگاه کرمانشاه رساند و بالگرد را سالم به زمین نشاند. از آن به بعد، دوستان، لقب خلبان بی باک را برای او انتخاب کردند و ایشان را با این نام صدا می زدند.

شهید سهیلیان خیلی مهربان بود. یکی از سربازان گروهان ایشان پس از شهادتش تعریف می کرد شهید سهیلیان طوری در برابر زیردستان تواضع نشان می داد که ما خودمان را در برابر ایشان حقیرتر احساس می کردیم.