هویزه

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «نصرت‌الله محمودزاده» جامعه شناس و نویسنده باسابقه دفاع مقدس در زیارتگاه شهدای هویزه با بیان اینکه راهیان نور یک سیرت و معرفت دارد و یک صورت و شناخت فیزیکی، اظهار داشت: صورت راهیان نور همان دیدار از یادمان‌ها و مناطق عملیاتی است، اما سیرت این حرکت عظیم همان چیزی است که در ذات و هدف شهدا بوده است. اینکه چرا رزمندگان به جبهه آمدند؟ چرا مقاومت کردند؟ و… لذا توجه به سیرت و رفتار‌ها مهم‌تر است و به راهیان نور عمق می‌بخشد.

وی با تأکید بر اینکه حضور رزمندگان و پیشکسوتان در راهیان نور نباید کمرنگ شود، افزود: دوره‌های آموزشی برای راویان جوان باید توسط بازماندگان عملیات‌ها برگزار شود تا حال و هوای آن روز‌ها بی واسطه به نسل بعد منتقل شود.

این رزمنده باسابقه ضمن آسیب شناسی برخی روایت‌ها و برنامه‌های اجرا شده در یادمان‌ها عنوان کرد: اینجا کربلا است، اما نباید به این بهانه فقط اشک مردم را دربیاوریم. سفر راهیان نور باید مخاطب را به یک فرد پرانرژی و امیدوار تبدیل کند و یاد بگیرد در بدترین شرایط هم باید زندگی کرد. همان طور که شهدا با عشق اینجا زندگی کردند و این شعار نیست.
 
برگزیده جایزه کتاب سال دفاع مقدس تصریح کرد: باید تلاش کنیم راهیان نور و روایت شهدا به شغل تبدیل نشود. کار برای شهدا عشق است و عشق همان چیزی است که ما را داوطلبانه به جنگ آورد. پس هرکس باید به رسالت زینبی خود عمل کند نه اینکه خدای ناکرده از مسیر روایت شهدا دنبال خودنمایی باشد.

محمودزاده در ادامه با اشاره به اینکه هویزه برای من بخشی از زندگی است، گفت: بخشی از هویت من در هویزه است لذا آمدنم به اینجا هم برای خودم است. من هنوز بعد از ۴۳ سال به هویزه وابسته ام و می‌آیم تا خاطرات آن سال‌ها را زنده کنم. شاید تنها سفری که حتی اقوام و خانواده هم نگرانم نمی‌شوند همین هویزه باشد، زیرا همه می‌دانند برای پیشرفت و شارژ کردن خودم به هویزه آمده ام. سفر به هویزه برایم تجدید عهد و میثاق است.

همرزم شهید علم‌الهدی و حماسه آفرینان هویزه در پاسخ به این پرسش که در هویزه دنبال چه بگردیم؟ نیز گفت: در هویزه به دنبال جوهر وجودی خودتان باشید. همه چیز درون خود شماست. شهدا بهانه‌ای هستند برای رسیدن به خودمان. «من عرف نفسه فقد عرف ربه» تا خودتان را نشناسید نه خدا و نه شهدا را نمی‌شناسید. آنی باشید که هستید.

محمودزاده اضافه کرد: هیچ وقت ادای شهدا را درنیاورید. شهدا جوهر شما نیستند؛ شهید آن آب حیات بخش برای رشد و جوانه زدن است؛ لذا خودتان را دست کم نگیرید و بگویید من می‌توانم بهتر از شهید علم الهدی باشم. به درون خودتان پی ببرید تا به بهترین‌ها برسید. حسین علم الهدی به هویزه نیامده بود تا شهید بشود. اگر قرار بود برای شهادت به جبهه بیاییم پس کی باید می‌جنگید؟ کی باید می‌ماند تا کشور را نجات بدهد؟

نویسنده کتاب «حماسه هویزه» ادامه داد: شهدا یادمان می‌دهند که چگونه سرعت پیشرفت مان بالا ببریم. اینکه من به راهیان نور بیایم و هدفم فقط علم الهدی شدن باشد، درست نیست؛ خودت و توانایی هایت را بشناس تا شهید زنده بشوی. 

حماسه‌نگار جبهه‌ها که به تازگی نگارش کتابی درباره مرحوم حجت الاسلام ابوترابی را به اتمام رسانده است، درباره تفاوت فعالیت‌های نوشتاری اش در دوران دفاع مقدس و امروز نیز گفت: زمان جنگ یک جور می‌نوشتم و امروز جوری دیگر. زمان و مکان در ارائه یک اثر مهم است و من امروز تمام تلاشم را به کار بسته ام تا کتاب‌های بیشتری بنویسم و به زبان‌های مختلف چاپ کنم. باید فرهنگ شهدا را به جهان صادر کنیم. من باید بتوانم کتاب‌هایی بنویسم برای مخاطبی که هنوز به دنیا نیامده است. این نوع نگاه به آینده باعث ترقی و تعالی ادبیات خواهد بود.

انتهای پیام/ 141

به گزارش مجاهدت از خبرنگارحماسه و جهاد دفاع‌پرس، روز ۳۱ شهریور و با اولین حملات صدام به مرزهای کشور و نیز فرودگاه مهرآباد تهران بسیاری گمان می‌کرد غائله‌ای که اتفاق افتاده در عرض چند روز جمع می‌شود. کمتر کسی فکر می‌کرد حمله دیوانه‌ای چون صدام هشت سال به طول انجامد و هزاران شهید، زخمی، مفقودالاثر، جانباز و اسیر را داشته باشد. بسیاری از بسیجی‌ها و رزمنده‌ها پس از چند ماه از آغاز دفاع مقدس وارد صحنه نبرد با دشمن بعثی شدند در این میان افرادی هم بودند که در اولین روزهای حمله صدام لباس رزم به تن کردند و به میدان دفاع قدم گذاشتند، آن‌هایی که روحشان را آماده جهاد در راه خدا کرده بودند تا چنین روزی که برای کمک به اسلام و وطن جان در راه مبارزه بگذارند.

نخستین واکنش و مواجهه برخی از حماسه آفرینان کربلای هویزه با خبر آغاز دفاع مقدس و نبرد نور و آتش در روایتی که در ادامه آمده است می‌خوانید.

بسیجی شهید سید مهدی جعفری: یکی از اقوام شهید تعریف می‌کرد دشمن که با همه توش و توان آمد به جنگ، معطل نکرد.
می‌گفت: «می خواهم اولین شهید روستایمان باشم. می‌خواهم اولین کسی باشم که در راه خدا، انقلاب و کشورم به دفاع بر می‌خیزم.» سید مهدی، اولین شهید روستا شد و خیلی زود ندای «هل من ناصر؟» جد غریبش را با «جان» پاسخ داد.

بسیجی شهید علی اصغر فرهمندفر: مادر شهید تعریف می‌کرد رفته بودیم مشهد، زیارت. همانجا دختر نجیبی را برایش پسند کردیم. داشتیم قرار مدار خواستگاری می‌گذاشتیم که خبر حمله عراق را شنید. بی درنگ گفت: «خب، خواستگاری ما هم حل شد. دیگه پیگیری نکنید. تا وقتی جبهه و جنگ است، زن می‌خوام چیکار!»

بسیجی شهید محمد حسین آقا رضازاده: یکی از اعضای خانواده شهید تعریف می‌کند جنگ که شد، معطل نکرد. با اجازه و بی اجازه خانواده می‌رفت منطقه. از شهریور تا دی که شهید شد خیلی کم می‌آمد خانه.

پاسدار شهید عبدالمحمد چهارمحالی: یکی از همرزمان شهید می‌گوید مأموریت کردستان که تمام شد، بچه‌ها گفتند کارمان تمام شده برگردیم شوشتر. گفت: «مأموریت ما تموم شده، انقلاب که تموم نشده. تازه جنگ شروع شده. بر می‌گردیم نه برای استراحت و رفاه؛برای دفاع.»

پاسدار شهید قدیر قدرتی: مادر شهید روایت می‌کند از مدرسه با عجله آمد خانه. گفت: «مامان، خیلی جا‌های خوزستان را گرفتند. ما هم داریم اعزام می‌شیم» گفتم مگر امام نگفتند مدرسه سنگر شماست. کجا می‌خواهی بروی؟
گفت: «دارند اهواز رو می‌گیرن. ما باید بریم تا شهر خالی نمونه. الان سنگر اونجاست.» و رفت که رفت…

پاسدار شهید محمد رضا ملایی زمانی: مادرش می‌‎گوید سوم مهر ۵۹ ازدواج کرد. دلم خوش بود. گفتم حالا که ازدواج کردی، درست و حسابی بچسب به کار. مغازه اش را بست. گفت: «حالا وقت کاسبی نیست. وقت دفاعه.» رفت بسیج؛ یک هفته بعد هم جبهه. همه جوانی و زندگی اش را بُرد جنگ.

انتهای پیام/ 141

گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس ـ رحیم محمدی؛ زمانی که ارتش صدام در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ از مرز‌های بین‌المللی عبور کرد و پا به سرزمین خوزستان گذاشت، برخی از مردم منطقه بواسطه ترس از شکنجه و اسارت و حتی کشته شدن به دست و سربازان عراقی قبل از رسیدن آن‌ها به خانه و کاشانه خود، محل زندگی را رها کردند و به مناطق دورتر رفتند که در این رابطه می‌توان به برخی کشاورزان منطقه حمیدیه اشاره کرد.

مردم این منطقه از خوزستان برای تامین آب کشاورزی زمین‌های خود بر روی رودخانه کرخه پمپ‌های آب نصب کرده بودند و با این وسیله آب را به زمین‌های کشاورزی منتقل می‌کردند، اما زمانی که ارتش عراق به منطقه نزدیک می‌شود، کشاورزان به دلایلی که عنوان شد، زمین و خانه‌های خود را رها می‌کنند و به عقب می‌روند.

ولی به جهت عجله در تخلیه منطقه، موتور‌های پمپ آب را خاموش نمی‌کنند به همین علت آبی که پمپاژ می‌شد به دشت حمیدیه سرازیر و باعث بوجود آمدن منطقه‌ای باتلاقی در جلوی لشکر عراق شد؛ رزمندگان کشورمان هم وقتی به منطقه مورد نظر می‌رسند با دیدن این صحنه اجازه می‌دهند پمپ‌های آب همچنان روشن بمانند.

چون بواسطه باتلاقی شدن منطقه، ارتش عراق امکان پیشروی در آن محدوده را نداشت آن‌ها در چندین نوبت تلاش کردند این پمپ‌ها با شلیک گلوله‌های توپخانه منهدم کنند که موفق نبودند.

به گِل نشستن یک تانک عراقی در حومه شهر اهواز 

در اقدام مشابه دیگری برای جلوگیری از پیشروی بیشتر عراق سد «جرگه سید علی» واقع در روستای «سید شریف» منطقه «دب حردان» را رزمندگان کشورمان می‌بندند که با این کار آب را به زیر پای عراقی‌ها در «دب حردان» می‌فرستند؛ بدین شکل علاوه بر اینکه سدی در جلوی پیشروی تانک‌های عراقی بواسطه باتلاقی شدن بوجود آمد، تعداد ۹۰ دستگاه تانک آن‌ها در محدوده جنوب جاده حمیدیه ـ اهواز بعد از پل «گلف» و پایین‌تر از روستای «گل بهار» تا «هویزه» و «ساریه» در باتلاق ایجاد شده هم گیر کردند که بعد از مدتی این تانک‌ها توسط رزمندگان کشورمان از منطقه سالم خارج و بکارگیری شدند؛ اقدامی که اگر صورت نمی‌گرفت سقوط اهواز جدی بود.

البته علت موفقیت این اجرای طرح آب انداختن مقابل حرکت ارتش عراق این بود که شیب زمین در منطقه خوزستان جنوب و جنوب غربی و عراقی‌ها هم به همین شکل وارد منطقه شده بودند یعنی جهت حرکت آن‌ها از جنوب و جنوب غرب خوزستان بود.

نکته‌ای که در اینجا می‌توان به آن اشاره کرد وقوع سیلی بود که باعث شد حمله سراسری عراق شش ماه به تعویق بیفتد؛ به عبارت دیگر طرح حمله سراسری عراق طبق پیش بینی‌های صورت گرفته، زمان اجرای آن برای فروردین سال ۱۳۵۹ بود، ولی وقوع سیل خوزستان در همین زمان موجب شد آغاز تهاجم سراسری ارتش عراق به سمت شهر‌های کشورمان شش ماه به تعویق بیفتد.

انتهای پیام/ 231