هویزه

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، در آستانه سوم خرداد و سالروز عملیات بیت المقدس رزمندگان هویزه و کرخه کور به بیان خاطراتی از عملیات بیت المقدس در گفت‌وگو با امور پژوهشی زیارتگاه شهدای هویزه پرداختند.

«سید رحیم موسوی»، مسوول شناسایی سپاه هویزه در زمان فرماندهی شهید علم الهدی و همرزم حماسه آفرینان هویزه در عملیات نصر و بسیاری دیگر از عملیات‌های دفاع مقدس درباره روز‌های عملیات بیت المقدس که منجر به آزادی هویزه در سال ۶۱ شد تعریف کرد: «شب دهم اردیبهشت ۱۳۶۱ قرارگاه قدس به عنوان یکی از سه قرارگاه عمده عملیاتی نبرد بیت المقدس متشکل از نیرو‌های ارتش و سپاه به فرماندهی مرحوم امیر سرتیپ سیروس لطفی و سردار احمد غلامپور با مأموریت حمله به یگان‌های دشمن در جنوب رودخانه کرخه و جنوب غرب اهواز، عملیات خود را در کرخه کور آغاز کرد.

دشمن، ساحل جنوبی کرخه کور را خاکریز زده بود. گروه ما ۱۵ نفر از بچه‌های شهر هویزه و سپاه و بسیج حمیدیه را شامل می‌شد که با هدف، تصرف مواضع دشمن در قیصریه، طراح، فرسیه و منطقه سید جابر که بیشتر تانک‌ها و آتشبار ارتش بعث در آن‌ها مستقر بود، وارد عملیات شدیم.

نفوذ در این محور به دلیل استحکامات زیاد، بسیار دشوار بود و با وجود استفاده از اصل غافلگیری، دشمن موفق به شناسایی نیرو‌های ما و واکنش شدید شد. آتش سنگین دشمن زمین را به لرزه درآورده بود و شدت درگیری در برخی مناطق کار را به نبرد تن به تن رساند. پیکر‌های مطهر رزمندگان اسلام با اجساد بعثی‌ها درهم آمیخته و روی هم انباشته شده بود. با این همه، نفوذ به خطوط دشمن به سرعت ادامه یافت و توانستیم عده زیادی از بعثی‌ها را کشته یا به اسارت درآوریم.»

«سید فالح سیدالسادات» از نیرو‌های مردمی کرخه کور و یاران شهید چمران که هرگز از منطقه نبرد خارج نشد، نیز درباره عملیات الی بیت المقدس و روز ۱۰ اردیبهشت ۶۱ گفت: «پاسداران حمیدیه و نیرو‌های هویزه و کرخه به سوی دشمن بعثی شتافتند، اما در همان لحظات اولیه دشمن، آسمان منطقه را با منور‌های پی در پی مثل روز، روشن کرد.

آتش دشمن لحظه به لحظه شدیدتر می‌شد. تلفات دو طرف خیلی زیاد بود. جنگ خونینی درگرفته بود و مردم برای پیروزی رزمندگان اسلام دعا می‌کردند. من آن شب تا صبح، یک لحظه به خواب نرفتم و با جیپی که در اختیار داشتم، مجروحان را به پشت جبهه منتقل می‌کردم.

مردم روستا‌ها از زن و مرد همه تلاش می‌کردند و تهیه نان و غذای رزمندگان، امدادگران و پزشکان و پرستاران را عهده دار بودند. دشمن با شدت هرچه تمام‌تر روستا‌های کرخه کور را هدف قرار می‌داد و بر اثر انفجار و ترکش‌ها عده زیادی از مردم و نیرو‌ها مجروح شده یا به شهادت می‌رسیدند با همه این‌ها عملیات در روز دهم موفقیت آمیز بود.»

«حمید عیاشی» از رزمندگان کرخه نور جزو نخستین افرادی است که فرار بعثی‌ها را شاهد بوده و در اینباره گفته است: «تک دشمن در روز‌های یازدهم، دوازدهم و سیزدهم اردیبهشت ۶۱ علیه مواضع نیرو‌های خودی در عباسیه، طراح و فرسیه با قدرت ادامه داشت و در برخی موارد منجر به بازپس گیری مناطق از دست رفته‌اش هم شد.

روز هجدهم، اما به ناگاه اسلحه دشمن بعثی خاموش شد. به همراه تعدادی از نیرو‌های اطلاعاتی، شبانه به خاکریز دشمن زدیم، اما اثری از بعثی‌ها نبود! فشار و ایستادگی رزمندگان اسلام، کار خودش را کرده بود. بعثی‌ها خیلی سریع مواضع خود را تخلیه و عقب نشینی کرده بودند.»

«شهید شیخ شویش بوعذار» (بزرگ طایفه بنی ساله و همرزم شهید علم الهدی) حال و روز بعثی‌ها در مرحله دوم عملیات بیت المقدس را چنین بیان می‌کند: «عقب نشینی دشمن در مناطق اشغالی از ۱۷ اردیبهشت شروع شد. بعثی‌ها تعدادی از مردم منطقه را به عنوان اسیر همراه خود بردند. فرار سریع دشمن باعث شد تا تعدادی از تانک هایشان در گِل فرو رود و زمینگیر شود.»

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، در آستانه سوم خرداد و سالروز عملیات بیت المقدس رزمندگان هویزه و کرخه کور به بیان خاطراتی از عملیات بیت المقدس در گفتگو با امور پژوهشی زیارتگاه شهدای هویزه پرداختند.

«سید رحیم موسوی»، مسوول شناسایی سپاه هویزه در زمان فرماندهی شهید علم الهدی و همرزم حماسه آفرینان هویزه در عملیات نصر و بسیاری دیگر از عملیات‌های دفاع مقدس درباره روز‌های عملیات بیت المقدس که منجر به آزادی هویزه در سال ۶۱ شد تعریف کرد: «شب دهم اردیبهشت ۱۳۶۱ قرارگاه قدس به عنوان یکی از سه قرارگاه عمده عملیاتی نبرد بیت المقدس متشکل از نیرو‌های ارتش و سپاه به فرماندهی مرحوم امیر سرتیپ سیروس لطفی و سردار احمد غلامپور با مأموریت حمله به یگان‌های دشمن در جنوب رودخانه کرخه و جنوب غرب اهواز، عملیات خود را در کرخه کور آغاز نمود.

دشمن، ساحل جنوبی کرخه کور را خاکریز زده بود. گروه ما ۱۵ نفر از بچه‌های شهر هویزه و سپاه و بسیج حمیدیه را شامل می‌شد که با هدف، تصرف مواضع دشمن در قیصریه، طراح، فرسیه و منطقه سید جابر که بیشتر تانک‌ها و آتشبار ارتش بعث در آن‌ها مستقر بود، وارد عملیات شدیم.

نفوذ در این محور به دلیل استحکامات زیاد، بسیار دشوار بود و با وجود استفاده از اصل غافلگیری، دشمن موفق به شناسایی نیرو‌های ما و واکنش شدید شد. آتش سنگین دشمن زمین را به لرزه درآورده بود و شدت درگیری در برخی مناطق کار را به نبرد تن به تن رساند. پیکر‌های مطهر رزمندگان اسلام با اجساد بعثی‌ها درهم آمیخته و روی هم انباشته شده بود. با این همه، نفوذ به خطوط دشمن به سرعت ادامه یافت و توانستیم عده زیادی از بعثی‌ها را کشته یا به اسارت درآوریم.»

«سید فالح سیدالسادات» از نیرو‌های مردمی کرخه نور و یاران شهید چمران که هرگز از منطقه نبرد خارج نشد، نیز درباره عملیات الی بیت المقدس و روز ۱۰ اردیبهشت ۶۱ گفت: «پاسداران حمیدیه و نیرو‌های هویزه و کرخه به سوی دشمن بعثی شتافتند، اما در همان لحظات اولیه دشمن، آسمان منطقه را با منور‌های پی در پی مثل روز، روشن کرد.

آتش دشمن لحظه به لحظه شدیدتر می‌شد. تلفات دو طرف خیلی زیاد بود. جنگ خونینی درگرفته بود و مردم برای پیروزی رزمندگان اسلام دعا می‌کردند. من آن شب تا صبح، یک لحظه به خواب نرفتم و با جیپی که در اختیار داشتم، مجروحان را به پشت جبهه منتقل می‌کردم.

مردم روستا‌ها از زن و مرد همه تلاش می‌کردند و تهیه نان و غذای رزمندگان، امدادگران و پزشکان و پرستاران را عهده دار بودند. دشمن با شدت هرچه تمام‌تر روستا‌های کرخه کور را هدف قرار می‌داد و بر اثر انفجار و ترکش‌ها عده زیادی از مردم و نیرو‌ها مجروح شده یا به شهادت می‌رسیدند با همه این‌ها عملیات در روز دهم موفقیت آمیز بود.»

«حمید عیاشی» از رزمندگان کرخه نور جزو نخستین افرادی است که فرار بعثی‌ها را شاهد بوده و در اینباره گفته است: «تک دشمن در روز‌های یازده، دوازده و سیزده اردیبهشت ۶۱ علیه مواضع نیرو‌های خودی درعباسیه، طراح و فرسیه با قدرت ادامه داشت و در برخی موارد منجر به بازپس گیری مناطق از دست رفته‌اش هم شد.

روز هجدهم، اما به ناگاه اسلحه دشمن بعثی خاموش شد. به همراه تعدادی از نیرو‌های اطلاعاتی، شبانه به خاکریز دشمن زدیم، اما اثری از بعثی‌ها نبود! فشار و ایستادگی رزمندگان اسلام، کار خودش را کرده بود. بعثی‌ها خیلی سریع مواضع خود را تخلیه و عقب نشینی کرده بودند.»

«شهید شیخ شویش بوعذار» (بزرگ طایفه بنی ساله و همرزم شهید علم الهدی) حال و روز بعثی‌ها در مرحله دوم عملیات بیت المقدس را چنین بیان می‌کند: «عقب نشینی دشمن در مناطق اشغالی از ۱۷ اردیبهشت شروع شد. بعثی‌ها تعدادی از مردم منطقه را به عنوان اسیر همراه خود بردند. فرار سریع دشمن باعث شد تا تعدادی از تانک هایشان در گِل فرو رود و زمینگیر شود.»

انتهای پیام/ ۱۴۱

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس: راهیان‌نور به تعبیر رهبر معظم انقلاب اسلامی، یک رزمایش بزرگ فرهنگی و فنّاوری استفاده از ثروت عظیم و معدن طلای دوران دفاع مقدس است؛ بنابراین می‌توان با بهره‌گیری از ظرفیت بزرگ راهیان‌نور، این ثروت عظیم را برای ملت ایران حفظ و به نسل‌های آینده منتقل کند.

نوجوانان و جوانان هرساله پای ثابت حضور در اردو‌های راهیان‌نور هستند؛ همان‌هایی که نه نهضت انقلاب اسلامی و نه جنگ تحمیلی را دیده‌اند؛ اما با اشتیاق فراوان به مناطق عملیاتی دفاع مقدس پای می‌گذارند، آن‌هم نه فقط یک‌بار؛ بلکه وقتی برای اولین‌بار حضور در مناطق عملیاتی دوران دفاع مقدس را تجربه می‌کنند، ترجیح می‌دهند که باز هم به راهیان‌نور بیایند و دیگران را هم به حضور در این اردوی معنوی دعوت کنند.

وقتی از نوجوانان و جوانان درباره حال و هوای راهیان‌نور سوال می‌شود، خصوصاً آن‌هایی که برای بار اول به مناطق عملیاتی دفاع مقدس سفر کرده‌اند، از کسب معنویت سخن می‌گویند، از حس و حال خاص مشهد شهیدان، از روایت‌گری‌هایی که تا به حال نشنیده‌اند، از شناخت شهدا و راه و سیره آن‌ها و ده‌ها تجربه دیگر؛ بنابراین در معراج‌الشهدای اهواز به سراغ چند نفر از این نوجوانان و جوانان که به راهیان‌نور آمده‌اند، می‌روم تا از تجربه آن‌ها درباره حضور در راهیان‌نور سوال کنم.

«علیرضا» نوجوان اهل «زنجان» می‌گوید که برای اولین‌بار به راهیان‌نور آمده است و تاکنون یادمان شهدای فتح‌المبین زیارت کرده و قرار است در روز‌های آینده دیگر یادمان‌ها را هم زیارت کند. وقتی از او درباره حس و حال حضور در یادمان شهدای فتح‌المبین سوال می‌کنم، پاسخ می‌دهد: زیارت یادمان شهدای فتح‌المبین حس و حالی خاصی داشت؛ من تا به حال این منظره‌ها را از نزدیک ندیده بودم، برای من با زیارت‌گاه‌های دیگری که می‌رفتم، تفاوت زیادی داشت.

«علیرضا» در ادامه، از حس و حال معراج‌الشهداء اهواز نیز سخن به میان می‌آورد و ادامه می‌دهد: این‌جا هم وقتی ۷۲ شهید تازه تفحص‌شده را زیارت کردم، انگار خودم را گم کرده بودم و احساس کردم که هرچه در دلم هست را می‌توانم به شهدا بگویم.

در میان زائران راهیان‌نور، جوانی دیگر را می‌بینم؛ وقتی با او همکلام می‌شوم، خود را «احمدرضا» معرفی می‌کند که ۱۹ سال دارد و برای اولین‌بار به راهیان‌نور آمده است. این جوان اهل کاشان، تجربه حضور خود در مناطق عملیاتی دفاع مقدس را این‌گونه توصیف می‌کند: وقتی که به یادمان‌های شهدا می‌رسیدم، یک حس غریبانه‌ای به من دست می‌داد، خصوصاً در یادمان علقمه در کنار اروندرود، وقتی روایت شهدای غواص را شنیدم که با لباس غواصی در اروندرود به شهادت رسیدند یا در شلمچه وقتی که شنیدم در خاک آن‌جا وجب‌به‌وجب شهید دادیم، از شجاعت ایثار آن‌ها برای وطن‌شان درس گرفتم.

وی ادامه می‌دهد: الان به معراج‌الشهداء آمده‌ایم تا شهدای تازه تفحص‌شده را زیارت کنیم؛ من می‌خواهم از آن‌ها حاجت‌هایم را بخواهم و از این شهدای والامقام مدد بگیرم تا به مسیر درست هدایتم کرده و نزد خدا شفاعتم کنند و من هم ان‌شاءالله عاقبت به فیض شهادت نائل شوم.

«احمدرضا» تأکید می‌کند: وقتی این همه درس و فکر معنوی و فضای خوب را دیدم، باز هم در راهیان‌نور شرکت خواهم کرد و سعی می‌کنم دیگران را هم به شرکت در راهیان‌نور ترغیب کنم.

«محمدامین» نیز یکی دیگر از زائران شهداست که می‌گوید ۱۸ سال دارد؛ این جوان اهوازی که او هم برای اولین‌بار در راهیان‌نور حضور یافته است، پس از این‌که با من همکلام می‌شد، تجربه این سفر معنوی را این‌گونه بیان می‌کند: تاکنون از یادمان شهدای هویزه بازدید کرده و به زیارت شهدای شلمچه رفته‌ام که حس و حال خوبی برای من داشت. وقتی از مناطق عملیاتی دفاع مقدس بازدید می‌کردم، حس و حال این مناطق نسبت به آن‌چه که در رسانه‌ها می‌دیدم، برای من ملموس‌تر بود و حال و هوای شهدا را بیشتر توانستم درک کنم؛ خصوصاً با روایت‌گری‌ها، این حال و هوا بسیار ملموس‌تر می‌شد.

وی تأکید می‌کند: قطعا اگر شهدا من را بطلبند، باز هم در راهیان‌نور شرکت خواهم کرد و واقعاً به کسانی که به راهیان‌نور نرفته‌اند نیز توصیه می‌کنم که از مناطق عملیاتی دفاع مقدس بازدید کنند.

هنگام اقامه نماز مغرب و عشاء فرا رسیده و نماز جماعت در حسینیه معراج‌الشهداء اهواز که عطر حضور شهدای تازه تفحص‌شده در آن پیچده است، برگزار می‌شود. پس از اقامه نماز، دوباره زائران به زیارت شهدا می‌روند؛ شهدایی که پیکرهای مطهر تعدادی از آن‌ها در ضریح و تعدادی دیگر نیز در تابوت‌های مزین به پرچم سه‌رنگ جمهوری اسلامی ایران، در میان حسینیه قرار دارد.

گفت‌وگو با زائران جوان و نوجوان حاضر در معراج‌الشهداء اهواز را ادامه می‌دهم و با نوجوانی دیگر همکلام می‌شوم. خود را «سید امیرعلی» معرفی می‌کند و می‌گوید که ۱۶ سال دارد و از مشهدالرضا به مشهدالشهداء آمده است. وی ادامه می‌دهد: در راهیان‌نور دیدم که شهدا چگونه و در چه سرزمین‌هایی جنگیدند، خصوصاً وقتی راویان از شهدا و دفاع مقدس روایت‌گری می‌کردند، برای من خیلی تأثیرگذار بود و تجربه‌ای بود تا بببنم جنگ چگونه است.

«سید امیرعلی» که برای اولین‌بار به راهیان‌نور آمده است، تأکید می‌کند: ما از جنگ در همین حد می‌دانیم که «CALL OF DUTY» [1] بازی می‌کنیم؛ اما حالا شکل واقعی از جنگ فهمیدیم و جنگ اصلا چی هست؟ مثلا وقتی بازی‌های کامیپوتری را انجام می‌دهیم، آن‌جا ۱۰ تا جان داریم؛ اما این‌جا دیدم که نه این‌گونه هم نیست، رزمنده‌ای تیری خورد و شهید شد و یا صحنه‌های آتش‌باران در شلمچه و طلائیه واقعا برای من تأثیرگذار بود.

کنار «سید امیرعلی» یکی از دوستانش ایستاده است، وقتی با او نیز همکلام می‌شوم، خود را «علیرضا» معرفی می‌کند که ۱۷ سال دارد. «علیرضا» در ادامه صحبت‌های «سید امیرعلی»، درباره تجربه‌اش از حضور در راهیان‌نور می‌گوید: به نظر من راهیان‌نور ما را به واقعه عاشورا نزدیک‌تر می‌کند و دفاع مقدس را نیز بهتر درک می‌کنیم و نسبت به شناختن شهدا و این‌که بفهمیم شهید شدن یک آرمان است، ما را نزدیک‌تر می‌کند.

وی که برای دومین‌بار است به راهیان‌نور آمده است، ادامه می‌دهد: من در راهیان‌نور فهمیدم که طلائیه، شلمچه، هویزه و… شهدای بزرگی داشتند که می‌توانند به‌عنوان یک قهرمان برای نوجوانان و جوانان شناخته شوند.

«سید محمدحسین» آخرین نفری است که درباره تجربه‌اش از حضور در راهیان‌نور و حس و حالی که برای او در مناطق عملیاتی دفاع مقدس به‌وجود آمده است، می‌پرسم. او می‌گوید که  ۱۶ سال دارد و برای اولین‌بار است که حضور در راهیان‌نور را تجربه می‌کند. 

وی ادامه می‌دهد: حس می‌کنم که خود شهدا من را طلبیده‌اند؛ چون من تا به حال به راهیان‌نور نیامده بودم و قرار هم نبود که بیایم.

«سید محمدحسین» ادامه می‌دهد: به قول راویان؛ اگر حس و حالی که از زیارت شهدا در راهیان‌نور به دست می‌آید، موجب حرکت در انسان نشود، فایده‌ای ندارد.

آن‌چه خواندید، تنها گوشه‌ای از اظهارات نسل‌های جدید از تجربه حضور در راهیان‌نور است و طبیعتاً اگر بخواهیم از تک‌تک زائران راهیان‌نور، درباره حس و حال حضورشان در مناطق عملیاتی دوران دفاع مقدس و این‌که این حضور چه تأثیراتی را هم از لحاظ معنوی و هم از لحاظ شناخت حماسه‌های رادمردان و شیرزنان این سرزمین در دوران دفاع مقدس بر روی آن‌ها داشته است، سوال کنیم، باید مطالب طولانی را در این‌باره بنویسیم؛ اما بزرگ‌ترین نکته‌ای که در این میان مطرح است، این است که تمام نوجوانان و جوانانی که برای اولین‌بار به راهیان‌نور آمده‌اند، از شناخت بیش از پیش حماسه‌های دفاع مقدس و حماسه رزمندگان سخن می‌گویند، موضوعی که می‌توان آن را پادزهری مؤثر مقابل جنگ شناختی دشمن و عاملی برای مقابله با تحریف دفاع مقدس دانست.

انتهای پیام/ 113

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از تبریز، «ناصرالدین نیکنامی» سال ۱۳۲۳ در «میانه» متولد شد. وی تحصیلات خود را تا اخذ دیپلم در همان‌جا ادامه داد و پس از طی خدمت سربازی، سال ۱۳۴۹ در رشته جامعه‌شناسی دانشگاه تهران مشغول به تحصیل شد.

«ناصرالدین نیکنامی» سپس برای تکمیل تحصیلات خود به آمریکا رفت و موفق به اخذ درجه دکتری از دانشگاه کارولینای شمالی شد؛ اما با پیروزی انقلاب اسلامی به ایران بازگشت و ابتدا مسئولیت امور بین‌الملل مدرسه عالی شهید مطهری و سپس معاونت سیاسی استانداری آذربایجان غربی را عهده‌دار شد.

پس از آغاز جنگ تحمیلی، «ناصرالدین نیکنامی» راهی جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد که در جریان نبرد سوسنگرد، مسئول محور عملیاتی بود. و سرانجام ۱۶ دی سال ۱۳۵۹ در اثر شلیک دوشکا از سوی نیرو‌های عراقی به درجه رفیع شهادت نائل آمد و پیکرش مفقودالأثر باقی ماند. به دلیل شباهت شخصیت و سرگذشت این شهید والامقام را به شهید دکتر «مصطفی چمران»، او به «چمران آذربایجان» نیز می‌شناسند.

«سیدحسن شکوری» از همرزمان شهید دکتر «ناصرالدین نیکنامی»، فعالیت‌های او در جبهه را این‌گونه روایت کرده است:

«سوسنگرد که آزاد شد، دکتر «ناصرالدین نیکنام» مستقیم از آمریکا آمده بود سوسنگرد. تا اهواز با کت و شلوار آمده بود و جایی هم نامش را ننوشته بودند. ما هم ایشان را نمی‌شناختیم. روحیه‌ جنگ و گریز داشت و علاقه‌مند جنگ‌های پارتیزانی بود و می‌خواست یک گروه پارتیزانی تشکیل دهد. در مدت کمی حدود ۲۰ نفر جذب شخصیت خاص او شدند. از جمع ما هم «خلیل فاتح» خیلی علاقه داشت به گروه دکتر بپیوندد. دکتر در بین رزمندگان محبوب شده و در روند برنامه‌ها بود. در عملیات هویزه زخمی شد و از بیمارستان فرار کرد و خودش را رساند به جبهه. آرام و قرار نداشت. با وجود پای زخمی از شناسایی‌ها غایب نمی‌شد. دکتر اعجوبه‌ای بود. گروه او در حد و اندازه‌ی بسیار کوچک گروه چمران به شمار می‌رفت و دشمن از ضربه‌های این گروه در امان نبود».

انتهای پیام/