واشنگتن

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، «اندیشکده کوئینسی» در گزارشی افشاگرانه به واکاوی ابعاد مختلف همکاری شمار قابل توجهی از مقام‌های ارشد نظامی آمریکا با دولت‌های خارجی پرداخته است. گزارشی که تا حد زیادی بر داده‌ها و اطلاعات پنتاگون در این رابطه استوار است و نشان می‌دهد شماری از کشور‌های خارجی به ویژه در منطقه حاشیه خلیج فارس، با استخدام مقام‌های ارشد نظامی آمریکایی در قالب پروژه‌های مختلف خود، به نوعی سعی در اِعمال نفوذ در راهرو‌های قدرت در واشنگتن دارند و البته که در این رابطه پول‌های کلانی را نیز هزینه می‌کنند.

اندیشکده کوئینسی در گزارش خود می‌نویسد: «اعضای کنگره آمریکا به فهرستی از افسران نظامی سابق آمریکا متشکل از افرادی که اقدام به انجام فعالیت‌های نظامی برای دولت‌های خارجی از سال ۲۰۱۲ کرده اند، دست یافته‌اند. شاید شگفت انگیز به نظر برسد که این فهرست در برگیرنده ۷۷ مقام ارشد نظامی آمریکایی است (ژنرال‌ها و دریاسالاران) که عمدتا برای کشور‌های سرکوبگر نظیر مصر، امارات متحده عربی و عربستان سعودی کار کرده و می‌کنند.

سناتور‌ها «الیزابت وارِن» و «چارلز گراسلی» خواستار ارائه اطلاعات مذکور از سوی وزارت دفاع آمریکا شده بودند و البته که در این رابطه سوال‌های زیادی را نیز مطرح کرده اند. بر اساس آمار‌های ارائه شده از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۲۲، چیزی در حدود ۴۵۰ نیروی نظامی آمریکایی به استخدام کشور‌های خارجی در آمده اند.

در این میان شاید برخی به طرح این سوال بپردازند که کدام کشور، اصلی‌ترین استخدام کننده افسران ارشد نظامی آمریکا بوده است؟ پاسخ این سوال روشن است: امارات متحده عربی. از ۴۷ کشور مختلفی که در گزارش وزارت دفاع آمریکا از آن‌ها در زمینه استخدام افسران نظامی آمریکا اسم برده شده، بیش از نیمی از افسران مذکور در همکار با دولت امارات بوده اند (همکاری که یا به صورت مستقیم و یا غیرمستقیم بوده است). البته که دولت امارات در زمینه عدم افشای حقوق این افراد نیز سیاست‌های خاصی را در دستورکار قرار داده است.

برجسته بودن موقعیت امارات در فهرست مذکور به طور خاص از این منظر مهم است که دولت امارات در عین استخدام نیرو‌های نظامیِ متخصص آمریکایی، دستورکار‌های مختلفی را نیز جهت نفوذ به ساختار‌های سیاسی آمریکا در برنامه دارد و به صورت ویژه معطوف به نفوذ به جریان انتخابات در آمریکا و اثرگذاری بر نتایج انتخابات این کشور نیز است. البته که این مساله از چشمِ جامعه اطلاعاتی آمریکا نیز دور نمانده است. دستگاه‌های اطلاعاتی آمریکا سال گذشته در گزارشی از اراده جدی ابوظبی جهت مداخله در عرصه سیاست آمریکا و حرکت دادن سیاست خارجی آمریکا به سمتی که مطلوب آن باشد، خبر داده بودند.

علی رغم تمامی این مسائل، وزارت دفاع آمریکا به سناتور‌ها وارن و گراسلی گزارش داده که چیزی کمتر از یک درصد از نظامیان آمریکایی به درخواست امارات جهت همکاری با آن جواب منفی داده اند. جالب اینکه شماری از افسران نظامی ارشد آمریکایی در کنار همکاری با امارات با چند کشور دیگر نیز به طور همزمان همکاری داشته اند. برای مثال، «ژنرال چارلز دونلاپ» به طور همزمان با ۸ پیشنهاد کار از سوی کشور‌های خارجی رو به رو شده که سه مورد از آن‌ها مربوط به امارات و البته کانادا، دانمارک، اسرائیل و اسکاتلند بوده است.

رئیس سابق آژانس اطلاعات ملی آمریکا «کیت الکساندر» نیز به طور همزمان با ۵ تشکیلات خارجی همکاری داشته است که سه مورد مرتبط با کشور سنگاپور، یک مورد مرتبط با عربستان سعودی و یک مورد مرتبط با ژاپن بوده است. در این راستا یک روزنامه نگار آمریکایی با نام «الی کلیفتون» می‌گوید که: «اینطور به نظر می‌رسد که تقاضا‌های زیادی برای همکاری با افسران نظامی ارشد آمریکایی جهت کار با دولت‌های خارجی، به ویژه از سوی رژیم‌های سرکوبگر و اقتدارگرا وجود دارد».

در این میان سوال اصلی این است که این افسران عالی رتبه آمریکایی در ازای همکاری‌های خود با دولت‌های خارجی و دریافت دستمزد‌های نجومی، چه چیز‌هایی را به آن‌ها ارائه می‌کنند؟ آیا آن‌ها فقط تجربیات خود را منتقل می‌سازند؟ یا خیر، آن‌ها ارتباطات و نفوذ خود در راهرو‌های قدرت در واشینگتن را نیز در اختیار دولت‌های خارجی قرار می‌دهند؟

در فهرست پنتاگون شماری از بازنشستگان نظامی باسابقه و عالی رتبه آمریکایی دیگر هم حضور دارند. سال ۲۰۱۹، ژنرال «داگلاس لوت» قراردادی را به عنوان مشاور ارشد با گروه بین المللی جونز لیبی به ارزش ماهانه ۱۵ هزار دلار داشت. «ژنرال جیمز کلپر» نیز با اداره اطلاعات ملی استرالیا همکاری داشته است. همکاری که مبلغ آن مشخص نشده است. ژنرال ریچادر مک مستر، مشاور امنیت ملی سابق ترامپ هم به نمایندگی از دولت ژاپن در انیسیتو هادسون فعالیت داشته است. مساله‌ای که شروع آن از سال ۲۰۱۹ بوده و وی از این طریق سالانه ۲۵۰ هزار دلار به دست آورده است.

اضافه بر این ها، وزیر دفاع سابق آمریکا در دوره ترامپ یعنی ژنرال «جیمز متیس» نیز به عنوان سخنران در امارات به مدت کمتر از یک سال فعالیت داشته است. البته که او مشاور نظامی دولت امارات هم بوده و مبالغی را که از دولت مذکور دریافت کرده نیز نامشخص هستند. دریاسالار «ویلیام فالون» نیز که به عنوان فرمانده فرماندهی مرکزی آمریکا در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ خدمت کرده هم به مثابه نیرویی در شرکت مشاوران اتحاد جهانی فعالیت داشته که انتظار می‌رود چیزی بیش از ۲۵۰ هزار دلار از دولت قطر دریافت کرده باشد.

پنتاگون گزارش داده است که ۶۷۲ مقام سابق دولتی آمریکا و همچنین افسران نظامی و نیرو‌های نهاد‌های قانون‌گذاری و اعضای کنگره این کشور برای ۲۰ پیمانکار اصلی دفاعی و نظامی جهان در سال ۲۰۲۲ کار می‌کرده اند. از این میزان، ۹۱ درصد از افراد به عنوان لابی‌گر فعالیت داشته اند.

۵ نهاد اصلی که این مقامات برای آن‌ها لابی گری داشته اند شاملِ: شرکت بوئینگ، شرکت فایزر، شرکت ریتون تکنالوجیز، شرکت ژنرال داینامیکس و شرکت لاکهید مارتین بوده‌اند (اغلب آن‌ها شرکت‌های تسلیحاتی هستند). داده‌های چنین گزارش‌هایی به زعم بسیاری از ناظران و تحلیلگران گواهی روشن بر این مساله هستند که آمریکا باید جریان ایجاد اصلاحات را در کشور خود اجرایی کند. آمریکایی‌ها به شدت از نفوذ کشور‌های خارجی در راهرو‌های قدرت کشور خود نگرانند و البته که در این رابطه شفافیت چندانی نیز وجود ندارد.

برخی تحلیلگران آمریکایی به این نکته اشاره می‌کنند که لابی گری‌های نیرو‌های ارشد نظامی آمریکا برای دولت‌های خارجی، نوعی لابی گری در راستای منافع شرکت‌های تسلیحاتی و تشویق به جنگ و درگیری را به جای تعهد به ایجاد صلح در جهان تداعی می‌کند».

منبع: دانشجو

انتهای پیام/ ۱۳۴

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، واشنگتن پست گزارش می‌دهد؛ در سال ۲۰۲۰ دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا از «توافقنامه ابراهیم» (عادی‌سازی روابط میان رژیم صهیونیستی با امارات و بحرین) به عنوان «طلوع خاورمیانه جدید» استقبال کرد. البته در این زمینه حق با وی بود؛ اما نه آن‌گونه که می‌خواست. مورخان آینده احتمالاً توافقنامه ابراهیم را یکی از نخستین نشانه‌های نظم نوظهور خاورمیانه پساآمریکا خواهند دانست.

واشنگتن در حالی که در میانجی‌گری توافقنامه ابراهیم نقش مهم و تعیین‌کننده‌ای ایفا کرد، اما درک کشور‌های عربی حاشیه خلیج فارس این بود که قدرت و نفوذ آمریکا در منطقه رو به زوال است و کشور‌های عربی باید برای تضمین امنیت خود با قدرتمندترین کشور‌های منطقه همکاری کنند.

توافقنامه کنونی ایران و عربستان سعودی می‌تواند مسیر را برای صلح یمن هموار کند، جایی که عربستان سعودی در حال جنگ وحشیانه علیه حوثی‌ها هستند. همین انگیزه برای تنش‌زدایی با ایران در تلاش‌های کشور‌های عربی برای پایان دادن به انزوای سوریه مشهود است. امارات متحده عربی سفارت خود را در دمشق بازگشایی کرد و وزیر امور خارجه عربستان ماه آوریل برای نخستین دیدار عمومی یک مقام ارشد سعودی (از زمان آغاز بحران سوریه) به دمشق رفت. یکشنبه گذشته نیز بعد از ۱۲ سال سوریه بار دیگر جایگاه خود را در اتحادیه عرب پس گرفت.

مقام‌های دولت بایدن در اظهارات خود سعی کردند تأکید کنند نقش میانجی گرایانه چین در بهبود روابط ایران و عربستان سعودی نگران کننده نیست. طبق گزارش‌ها، چین در حال ساخت تأسیسات نظامی در امارات متحده عربی است، ولی ایالات متحده که همچنان بیش از ۳۴ هزار نظامی در خاورمیانه دارد، به این زودی جای خود را به چین نخواهد داد؛ اما پرسنل نظامی ایالات متحده ممکن است مجبور شوند همزیستی با نیرو‌های چینی را بیاموزند، همان‌گونه که پیش‌تر در جیبوتی انجام داده بودند.

سیاستگذاران واشنگتن نباید از کاهش نفوذ ایالات متحده در خاورمیانه شوکه شوند؛ این نتیجه مستقیم سیاست‌هایی است که به وسیله سه رئیس جمهور گذشته آمریکا دنبال شده است. از زمانی که حمله به عراق و افغانستان به باتلاق‌های پرهزینه تبدیل شد، جانشینان جورج دبلیو بوش به دنبال این بودند ایالات متحده را از «جنگ‌های همیشگی» خارج و از درگیر شدن در جنگ‌های جدید خودداری کنند.

باراک اوباما، رئیس جمهور اسبق آمریکا از موازنه بخشی مجدد در آسیا خبر داد. وی نیرو‌های آمریکایی را قبل از بازگرداندن برای جنگ با داعش از عراق خارج و از مداخله در جنگ داخلی سوریه یا پاسخ به روسیه خودداری کرد. وی برخلاف دیدگاه اسرائیل و کشور‌های عربی حاشیه خلیج فارس، به سمت مذاکره با ایران گام برداشت و به توافق هسته‌ای موسوم به «برجام» دست یافت.

دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا روابط نزدیکی با اسرائیل و کشور‌های عربی حاشیه خلیج فارس برقرار کرد، اما با خروج از برجام در سال ۲۰۱۸ میلادی هیچ لطفی به آن‌ها نکرد. ترامپ همچنین تلاش کرد تمام نیرو‌های آمریکا را از سوریه خارج و همچنین در زمینه توافق یک طرفه برای خروج از افغانستان مذاکره کند.

مهم‌تر از دیدگاه اعراب خلیج فارس، خودداری ترامپ از پاسخ به حملات موشکی و پهپادی به دو تأسیسات بزرگ نفتی عربستان بود که به طور موقت تولید نفت عربستان را ۵۰ درصد کاهش داد. آرون دیوید میلر، تحلیلگر کهنه کار ایالات متحده گفت: شکست ما در پاسخ گویی، سعودی‌ها را متقاعد کرد دیگر متحد قابل اعتمادی نیستیم.

جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا که روی مقابله با عملیات نظامی روسیه و ظهور چین متمرکز شده، روند جدایی و عقب نشینی ایالات متحده از خاورمیانه را ادامه داده است. وی تمام نیرو‌های آمریکا را از افغانستان خارج کرد و در نتیجه، طالبان توانست کنترل افغانستان را به دست بگیرد.

دولت بایدن به سختی به حملات گروه‌های نیابتی ایران به پایگاه‌های آمریکا در سوریه پاسخ می‌دهد و همچنین به شکست در مذاکرات هسته‌ای یا نقش فزاینده ایران در تأمین تسلیحات روسیه هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد. وی نتوانسته است عربستان سعودی را برای برقراری روابط دیپلماتیک با اسرائیل متقاعد کند.

علاوه بر این، محمد بن سلمان ولیعهد عربستان را مسئول قتل جمال خاشقجی، فعال مخالف سعودی دانست و به حمایت آمریکا از جنگ عربستان در یمن پایان داد. این موضوعات باعث شده است روابط تنش‌آمیزی میان آمریکا و عربستان سعودی حاکم باشد.

تغییر ژئوپلیتیک منطقه لزوماً فاجعه‌ای برای ایالات متحده نیست. میلر این گونه استدلال می‌کند: ما تنها سه منفعت اساسی در خاورمیانه داریم؛ مبارزه با تروریسم، تضمین دسترسی جهانی به نفت و جلوگیری از گسترش سلاح‌های هسته‌ای. در دو زمینه نخست خوب عمل کرده ایم، اما مشکل اصلی موضوع سوم است. اگر ایران هسته‌ای شود، ممکن است سعودی‌ها، اماراتی‌ها و ترک‌ها به سمت دستیابی به بمب هسته‌ای حرکت کنند.

بایدن همچنان اصرار دارد ایالات متحده هرگز اجازه نخواهد داد ایران به سلاح هسته‌ای دست یابد، اما هیچ نشانه‌ای از نحوه جلوگیری از آن ارائه نکرده است. هیچ کس تصور نمی‌کند او جنگی علیه ایران راه بیندازد و همچنین حتی حاضر نبود تضمین‌های امنیتی یا کمک‌های ایالات متحده در توسعه برنامه هسته‌ای غیرنظامی را که ریاض به عنوان بهای عادی‌سازی با اسرائیل می‌خواهد، به عربستان سعودی گسترش دهد.

دولت آمریکا باید در زمینه چگونگی حفاظت از منافع حیاتی ایالات متحده در میان شن و ماسه‌های در حال تغییر خاورمیانه بیندیشد. تظاهر به اینکه تغییر قدرت رخ نمی‌دهد و ایالات متحده می‌تواند مانند هژمون عمل کند، کارساز نیست. دولت بایدن باید از انکار خارج و با واقعیت جدید مواجه شود.

برای نخستین‌بار در دهه‌ها، ایالات متحده باید برای نفوذ در خاورمیانه رقابت کند، نه اینکه اولویت خود را بدیهی بداند. واشنگتن حتی ممکن است مجبور شود به نقش تثبیت شده چین در خاورمیانه عادت کند. این ممکن است بسیاری از آمریکایی‌ها را ناراحت کند، اما این بهای عقب‌نشینی ایالات متحده از حضور در خاورمیانه است و طبعاً با مداخله کمتر، نفوذ کمتری حاصل می‌شود.

منبع: راهبرد معاصر

انتهای پیام/ ۱۳۴