واشینگتن پست

سرویس جهان مشرق – «مایک پمپئو» وزیر خارجه‌ی سابق آمریکا و مدیر سابق سی‌آی‌ای (هر دو در دولت دونالد ترامپ) یکی از ایران‌ستیزترین سیاستمداران آمریکاست. پمپئو پس از خروج زودهنگام از دولت آمریکا با تک‌دوره‌ای شدن ریاست‌جمهوری ترامپ، اقدام به انتشار کتابی تحت عنوان «هرگز کوتاه نیا: جنگیدن برای آمریکایی که عاشقش هستم[۱]» کرد که به تجربیاتش در دوران خدمت در دولت آمریکا پرداخته است. مشرق قصد دارد طی یک مجموعه گزارش بخش‌های مربوط به ایران در این کتاب را خدمت مخاطبان محترم ارائه کند. آن‌چه در ادامه می‌خوانید قسمت هفتم از این مجموعه گزارش است. برای خواندن قسمت‌های قبلی می‌توانید از لینک‌های انتهای همین گزارش استفاده کنید.

جلد کتاب «هرگز کوتاه نیا: جنگیدن برای آمریکایی که عاشقش هستم» نوشته‌ی «مایک پمپئو» وزیر خارجه‌ی سابق آمریکا و مدیر سابق سی‌آی‌ای (+)

---

لازم به ذکر است که مشرق صرفاً جهت اطلاع نخبگان و تصمیم‌گیران عرصه‌ی سیاسی کشور از محتوای کتاب مذکور این گزارش را منتشر می‌کند و دیدگاه‌ها، ادعاها و القائات این کتاب لزوماً مورد تأیید مشرق نیست.

---

قسمت هفتم/ فصل ۳: «دنیای پست و کثیفی است»

جنون خاشقجی

اجرای یک کارزار فشار حداکثری که در حدواندازه‌ی اسمش باشد، مستلزم توسعه‌ی شراکت با کشورهای مختلف در هر گوشه‌ای از جهان بود. چپی‌ها از ما به خاطر برقراری روابط با آن دسته از رژیم‌های خاورمیانه که سوابق حقوق بشریشان افتضاح بود، متنفر بودند. من از میزان ریاکاری دموکرات‌ها و رسانه‌ها حیرت می‌کردم؛ چون خود دولت اوباما تلاش کرده بود جمهوری اسلامی ایران، که یکی از بزرگ‌ترین ناقضان حقوق بشر در جهان است، را به شریک اصلی آمریکا در خاورمیانه تبدیل کند. علاوه بر این، برقراری دوستی دائم با ایدئولوگ‌های متنفر از آمریکا، با برقراری روابط بده‌بستان با رژیم‌های مستبدی که مایل به همکاری با آمریکا هستند، یک دنیا فرق دارد.

آن‌چه که رسانه‌ها را واقعاً عصبانی‌تر از یک گیاه‌خوار [وگان] در یک کشتارگاه می‌کرد، رابطه‌ی ما با عربستان بود. ما می‌خواستیم به نظام پادشاهی این کشور کمک کنیم به سمت مدرنیته حرکت کند؛ اما این کار باید به‌آرامی و با دقت زیادی انجام می‌شد. ارتباط نزدیک ما با سعودی‌ها زمینه‌ساز یکی از اولین بحران‌های دیپلماتیک پیش روی من به عنوان وزیر خارجه شد. ۲ اکتبر ۲۰۱۸ [۱۰ مهر ۱۳۹۷]، دولت سعودی، یکی از منتقدان رژیم، به نام «جمال خاشقجی»، را به کنسولگری عربستان در استانبول ترکیه کشاند و عوامل رژیم سعودی، آن‌جا او را، به معنای واقعی کلمه، قطعه‌قطعه کردند. این قصابیِ هولناک، منزجرکننده، غیرقابل‌قبول، وحشتناک، غم‌انگیز، نفرت‌انگیز، شیطانی، وحشیانه، و البته غیرقانونی بود.

«جمال خاشقجی» خبرنگار عربستانی روزنامه‌ی آمریکایی «واشینگتن‌پست»، ماه اکتبر سال ۲۰۱۸ پس از ورود به کنسولگری سعودی در استانبول، به قتل رسید و بدنش را تکه‌تکه، و بنا به برخی روایت‌ها با اسید تجزیه، کردند. (+)

«جمال خاشقجی» خبرنگار منتقد سعودی، که در کنسولگری عربستان به شکلی وحشیانه کشته و بدنش قطعه‌قطعه شد. (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› آن‌چه باید درباره قتل جمال خاشقجی بدانید/ «مأموریت غیرممکن» ترامپ برای نجات محمد بن‌سلمان

بخش زیادی از غوغای اغراق‌آمیز در این‌باره در جهان، به این خاطر بود که رسانه‌ها روی این آتش نفت می‌ریختند، از این جهت که خاشقجی یک «خبرنگار» بود. باید تصریح کنم که خاشقجی همان اندازه‌ای خبرنگار بود که من و بسیاری دیگر از شخصیت‌های عمومی هستیم. ما گاهی اوقات نوشته‌هایمان را منتشر می‌کنیم، اما کارهای دیگری هم انجام می‌دهیم. با این حال، رسانه‌ها خاشقجی را یک «باب وودوارد» [خبرنگار سرشناس آمریکایی] عربستانی معرفی می‌کردند که به دلیل انتقاد شجاعانه از خاندان سلطنتی عربستان، از طریق انتشار یادداشت در [روزنامه‌ی آمریکایی] «واشینگتن‌پست»، به شهادت رسید. در حقیقت، خاشقجی یک فعال [سیاسی] بود که از تیم بازنده در نبرد اخیر بر سر تاج‌وتخت در عربستان حمایت کرده بود و ناراحت بود که تبعید شده است. چنان‌که حتی [روزنامه‌ی آمریکایی] «نیویورک‌تایمز» هم گزارش داد، خاشقجی با اخوان‌المسلمین، که حامی تروریست‌هاست، هم روابط گرمی داشت. اعلان علنی تأسفش از مرگ اسامه بن‌لادن نشان می‌دهد که این ماجرا، دست‌کم، بسیار پیچیده‌تر از آن است که [رسانه‌ها] اعتراف می‌کنند. خاشقجی مستحق مرگ نبود، اما باید روشن کنیم که چه کسی بود؛ در حالی که بسیاری از افراد در رسانه‌ها این کار را نکردند.

مجله‌ی آمریکایی «تایم»، طی آخرین روزهای سال ۲۰۱۸، تصویری از «جمال خاشقجی» را روی جلد خود منتشر، و این خبرنگار منتقد سعودی را «فرد سال» معرفی کرد. (+)

رسانه‌ها همان‌طور که سال‌ها تلاش کردند میان من و رئیس‌جمهور ترامپ فاصله بیندازند، هفته‌های بعد [از قتل خاشقجی] را نیز صرف تلاش برای از بین بردن روابط آمریکا با عربستان کردند. بخش عمده‌ی این مسئله به محمد بن‌سلمان، ولی‌عهد عربستان و وارث تاج‌وتخت سعودی، برمی‌گشت. چپی‌های ترقی‌طلب از محمد بن‌سلمان متنفر هستند؛ در حالی که او پیش‌گامِ بزرگ‌ترین اصلاحات فرهنگی در تاریخ عربستان شده و ثابت خواهد کرد که یکی از مهم‌ترین رهبران دوران خودش است؛ شخصیتی واقعاً تاریخی در صحنه‌ی جهانی. رسانه‌ها بیش‌تر به دنبال شکایت از محمد بن‌سلمان بودند تا تحقیق درباره‌ی این‌که چگونه رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه، اجازه داده کشورش به محیطی بسیار راحت برای جوخه‌های ترور ایران تبدیل شود. همزمان با انتشار اطلاعات بیش‌تر درباره‌ی قصابی داخل کنسولگری عربستان، این اطلاعات را با رئیس‌جمهور ترامپ در میان می‌گذاشتم. از نظر عقلانی، رئیس‌جمهور همان واکنشی را داشت که من داشتم: اتفاق خوبی نبود، اما به هیچ عنوان دلیلی هم نبود که باعث شود آمریکا یک شریک مهم را کنار بگذارد.

«مایکل پمپئو» (چپ) در تاریخ ۱۶ اکتبر ۲۰۱۸ (۲۴ مهر ۱۳۹۷)، کم‌تر از دو هفته پس از قتل خاشقجی، در ریاض، پایتخت عربستان، با «محمد بن‌سلمان» ولی‌عهد سعودی، دیدار می‌کند. پمپئو در کتابش می‌نویسد، وقتی می‌خواسته به عربستان برود، ترامپ به او گفته: «برو و [از این سفر] لذت ببر. به او [محمد بن‌سلمان] بگو به ما بدهکار است.» پمپئو در کتابش می‌نویسد «توافقات ابراهیمی» که به فرآیند عادی‌سازی روابط برخی کشورهای عربی با رژیم صهیونیستی اشاره دارد، بدون چراغ سبز ضمنی شخص محمد بن‌سلمان ممکن نمی‌شدند. وزیر خارجه‌ی آمریکا در نقاط مختلفی از کتاب خود ولی‌عهد سعودی را می‌ستاید و حتی می‌نویسد: «جهان یک قدردانی به او بدهکار است.» (+)

به «دفتر بیضی» [دفتر کار رئیس‌جمهور آمریکا] رفتم و پیش‌نویس یک بیانیه را تنظیم کردیم [که در ادامه، خلاصه‌ای از آن آمده است] :

اول، آمریکا!

دنیا جای بسیار خطرناکی است!

کشور ایران مسئول یک جنگ نیابتی خونین علیه عربستان در یمن است؛ برای متزلزل کردن گام‌هایی شکننده‌ی عراق به سوی آزمایش دموکراسی تلاش می‌کند؛ از گروه تروریستی حزب‌الله لبنان و دیکتاتورْ بشار اسد در سوریه (که میلیون‌ها نفر از شهروندان خود را کشته) حمایت می‌نماید؛ و موارد بسیار بیش‌تر. به همین ترتیب، ایرانی‌ها تعداد زیادی آمریکایی و افراد بی‌گناه دیگر را در سراسر خاورمیانه کشته‌اند. ایران آشکارا و با تأکید فراوان می‌گوید «مرگ بر آمریکا!» و «مرگ بر اسرائیل!» ایران به عنوان «حامی اصلی تروریسم در جهان» شناخته می‌شود. از سوی دیگر، اگر ایرانی‌ها با خروج از یمن موافقت کنند، عربستان با کمال میل از یمن خارج می‌شود. سعودی‌ها بلافاصله کمک‌های بشردوستانه‌ای را که به‌شدت [در یمن] مورد نیاز است، ارائه خواهند کرد. علاوه بر این، عربستان موافقت کرده تا میلیاردها دلار برای رهبری مبارزه با تروریسم رادیکال اسلامی [اسلام‌گرایانه] هزینه کند.

جست‌وجوی پدر یمنی در میان اجساد بمباران یک اتوبوس مدرسه در یمن و پیدا کردن فرزندش «یوسف» (حاوی تصاویر دلخراش) [زبان ویدیو انگلیسی است] [دانلود]

بقایای بمب استفاده‌شده در حمله به اتوبوس کودکان یمنی نشان می‌دهد این بمب ساخت شرکت «لاکهید مارتین» آمریکاست. (+)

جنایت علیه جمال خاشقجی، جنایتی وحشتناک بود و کشور ما از آن چشم‌پوشی نمی‌کند. [با این حال]، نمایندگان عربستان می‌گویند جمال خاشقجی «دشمن دولت» [و خائن] و عضو اخوان‌المسلمین بود، اما تصمیم من [دونالد ترامپ] به هیچ وجه بر این اساس نیست: این [ترور، همچنان] یک جنایت غیرقابل‌قبول و وحشتناک است. ملک سلمان و محمد بن‌سلمان، ولی‌عهد، قویاً هرگونه اطلاع از برنامه‌ریزی یا اجرای قتل آقای خاشقجی را تکذیب می‌کنند. سازمان‌های اطلاعاتی ما به ارزیابی همه‌ی اطلاعات ادامه می‌دهند، اما این احتمال کاملاً وجود دارد که ولی‌عهد از این اتفاق غم‌انگیز اطلاع قبلی داشته باشد: شاید می‌دانسته؛ شاید هم نمی‌دانسته! با این وجود، ما ممکن است هرگز از تمام حقایق مربوط به قتل آقای جمال خاشقجی مطلع نشویم. در هر صورت، رابطه‌ی ما با [نظام] پادشاهی عربستان است [نه با شخص محمد بن‌سلمان]. آن‌ها متحد عالی‌ای در مبارزه‌ی بسیار مهم ما علیه ایران بوده‌اند. آمریکا قصد دارد برای تضمین منافع کشورمان، اسرائیل، و همه‌ی شرکای دیگرمان در منطقه، شریک ثابت‌قدم عربستان باقی بماند. هدف اصلی ما از بین بردن کامل تهدید تروریسم در سراسر جهان است!

توضیحاتی درباره‌ی قتل «جمال خاشقجی» خبرنگار منتقد سعودی، و اتفاقات داخل کنسولگری عربستان در استانبول ترکیه [دانلود]

عربستان، پس از آمریکا، بزرگ‌ترین کشور تولیدکننده‌ی نفت در جهان است. آن‌ها همکاری نزدیکی با ما داشته‌اند و بارها درخواست‌های من برای حفظ قیمت نفت در سطوح معقول را اجابت کرده‌اند؛ که برای جهان بسیار مهم است. اراده‌ی من، به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا، این است که تضمین کنم آمریکا، در یک دنیای بسیار خطرناک، به دنبال منافع ملی خود است و به‌شدت با کشورهایی که می‌خواهند به ما آسیب برسانند، مقابله می‌کند. نام این سیاست، به عبارت بسیار ساده، این است: اول، آمریکا!

در همین‌باره بخوانید:

›› مسابقه کودک‌کشی رژیم سعودی و رژیم صهیونیستی با سلاح‌های آمریکا

›› نتیجه «معامله قرن» ترامپ: اهانت بولدوزر صهیونیست‌ها به پیکر شهید فلسطینی

واکنشی که رسانه‌ها به این بیانیه نشان دادند، دقیقاً همان‌قدری تند بود که انتظار داشتیم. اما کار درستی کرده بودیم که کوتاه نیامده بودیم. نمی‌توانستیم یک متحد امنیتی مهم آمریکا را که حاضر بود برای کاهش تهدید ایران به ما کمک کند، از دست بدهیم. ثبات و مقرون‌به‌صرفه بودن قیمت انرژی به تولید عربستان بستگی دارد. بی‌ثباتی سیاسی در این کشور یک سناریوی کابوس‌وار برای منطقه و امنیت ملی آمریکاست. همچنین امیدوار بودیم که سعودی‌ها را در گفت‌وگوها پیرامون فرآیند جدید صلح خاورمیانه نگه داریم؛ موضوعی که من به رئیس‌جمهور می‌گفتم به ماندن محمد بن‌سلمانِ جوان و روشنفکر در قدرت بستگی دارد. یک تخلف، حتی یک تخلف فاحش، نباید کل سیاست ما را بر هم بزند.

حسن‌ختام این ماجرا برای من چند ماه بعد اتفاق افتاد. به مهمانی شام روتینی دعوت شده بودم که در آن اعضای رسانه‌های نظام برای گپ زدن دور هم جمع می‌شوند. مراسم شام خیلی خوب شروع شد: چند داستان تعریف کردم و به چند سؤال جواب دادم. اما اتفاقی که ناگزیر بود، بالأخره رخ داد: مراسم شبانه تبدیل به جلسه‌ی تفتیش عقاید با موضوعی شد که همه‌یشان بر سر آن اتفاق‌نظر داشتند: چه‌طور می‌توانستم از قاتل جمال خاشقجی دفاع کنم؟ سعی کردم برایشان توضیح بدهم. بعد، برای بار دوم همین سؤال را تحمل کردم. و باز دوباره همین کار را کردم. تا این‌که اعصابم خرد شد. رو به آن‌ها کردم و چیزی را که واقعاً در فکرم بود، فریاد زدم: «شما چپی‌های دیوانه عقل‌تان را از دست داده‌اید! همه‌یتان باید از من تشکر کنید که از پارتی‌های به صرفِ کوکتل‌تان در [دانشگاه] «جورج‌تاون» مقابل اسلام‌گراهای رادیکال حفاظت کرده‌ام و از دوستان یهودیمان مقابل قاسم سلیمانی دفاع کرده‌ام.» همه‌جا مطلقاً ساکت شد. «سوزان» [همسرم] هرقدر می‌توانست خودش را خوشحال نشان داد و با صدای بلند گفت: «خیلی خب؛ دورهمی دوست‌داشتنی‌ای بود!» با عجله از مهمانی بیرون زدیم؛ مهمانی‌ای که به نوبه‌ی خودش یک دنیای پست و کثیف بود.

در همین‌باره بخوانید:

›› روایت مستند آمریکایی از حاج قاسم و «جنگ سایه» ایران با آمریکا

›› اعتراف مقام سابق سی‌آی‌ای: آمریکا باید از راهبرد خاورمیانه‌ای قاسم سلیمانی درس بگیرد

›› «کوریدور زمینی تهران-مدیترانه» / نیروهای حاج قاسم پشت مرزهای رژیم صهیونیستی

---

آن‌چه خواندید قسمت هفتم از خلاصه‌ی کتاب «هرگز کوتاه نیا» به قلم مایک پمپئو، وزیر خارجه‌ی سابق آمریکا و مدیر سابق سی‌آی‌ای، بود. قسمت‌های قبلی این مجموعه گزارش را از لینک‌های زیر بخوانید. قسمت‌های بعدی این مجموعه به‌زودی در مشرق منتشر خواهد شد. برای مطالعه‌ی ترجمه‌ی مشرق از کتاب‌های دیگر به کتاب‌خانه‌ی مشرق مراجعه نمایید.

قسمت‌های قبلی مجموعه گزارش

◄ قسمت اول: خدمت در دولت ترامپ لطف خدا بود/ آمریکا درخشان‌ترین ستاره در تاریک‌ترین آسمان‌های جهان است

◄ قسمت دوم: فشار کوبنده‌ای به ایران آوردیم/ برنامه‌ای برای تعطیلات در تهران ندارم

◄ قسمت سوم: ماجرای انتخاب «آیت‌الله مایک» برای عملیات علیه ایران/ سلوک با رئیس موساد به صرف ویسکی و سیگار

◄ قسمت چهارم: برجام یک کیسه «باقالی سحرآمیز» بود/ قاسم سلیمانی مغز متفکر برنامه‌های ایران بود

◄ قسمت پنجم: برجام حتی یک سند امضاشده هم نبود/ ماجرای «شاهکار موساد در سرقت آرشیو هسته‌ای ایران»

◄ قسمت ششم: سیاست «فشار حداکثری» و تشکیل «گروه اقدام ایران» / نقش چین در خنثی‌سازی تحریم‌های ضدایرانی دولت ترامپ

سرویس جهان مشرق – بسیاری از رسانه‌های آمریکایی، حتی حامیان حزب دموکرات و جو بایدن، نماینده‌ی این حزب در کاخ سفید، اولین سفر خاورمیانه‌ای بایدن در نقش رئیس‌جمهور آمریکا را یک شکست در زمینه‌ی سیاست خارجی توصیف کرده‌اند. بایدن در فلسطین اشغالی دستاورد قابل‌عرضه‌ای نداشت و در عربستان عملاً عکسِ نتیجه‌ای را گرفت که امیدوار بود بگیرد. روزنامه‌ی آمریکایی وال‌استریت‌ژورنال طی گزارشی تحت عنوان «سفر بایدن به عربستان بدتر از آبروریزی بود[۱]» به طور خاص به بخش دوم از سفر بایدن پرداخته و آن را یک گام به عقب دانسته است.

گزارش وال‌استریت‌ژورنال این‌گونه شروع می‌شود:

ملاقات رهبران کشورهای مهم، معمولاً ارزش برگزاری را دارد؛ حتی اگر هیچ نتیجه‌ی فوری‌ای نداشته باشد. با این وجود، موارد استثنایی هم وجود دارد. یکی از این موارد استثنا ملاقات سال ۱۹۳۸ «نِویل چمبرلین» با هیتلر در مونیخ بود. [چمبرلین، نخست‌وزیر بریتانیا بین سال‌های ۱۹۳۷ و ۱۹۴۰ بود که بیش‌تر به خاطر سیاست مسامحه‌آمیز و به‌ویژه امضای «توافقنامه‌ی مونیخ» با هیتلر شهرت داشت.] و یک مورد دیگر، نشست اخیر پرزیدنت بایدن با محمد بن‌سلمان، ولی‌عهد سعودی. بیست‌وچهار حضور بایدن در جده، تحت‌الشعاع عکس‌های مُشت‌به‌مشت زدنِ رئیس‌جمهور آمریکا با رهبر واقعی نظام پادشاهی‌ای قرار گرفت که آقای بایدن آن را «منفور» توصیف کرده بود.

تصویر خوش‌وبشِ «مُشتی» جو بایدن (چپ)، رئیس‌جمهور آمریکا، و محمد بن‌سلمان (راست)، ولی‌عهد سعودی، در رسانه‌های آمریکایی بسیار جنجال‌برانگیز شده و بایدن به خاطر دیدارش با بن‌سلمان که شواهد نشان می‌دهند  دستور قتل وحشیانه‌ی «جمال خاشقجی» خبرنگار منتقد سعودی در ترکیه، را صادر کرده، به‌شدت مورد انتقاد قرار گرفته است. (+)

خبرگزاری‌های مختلفی در آمریکا خوش‌وبشِ «مُشتی» بایدن با محمد بن‌سلمان را به باد انتقاد گرفته‌اند: سی‌ان‌ان آن را «فاجعه[۲]» خواند و واشینگتن‌پست (روزنامه‌ای که «جمال خاشقجی» خبرنگار منتقد سعودی که به دستور بن‌سلمان کشته شد، برای آن کار می‌کرد) در یکی از یادداشت‌هایش اقدام بایدن را «خیانت احمقانه[۳]» توصیف کرد. لازم به ذکر است که سفر رئیس‌جمهور آمریکا به عربستان آن‌قدر حساسیت‌برانگیز بود که خودِ بایدن در آستانه‌ی سفرش به خاورمیانه طی یادداشتی در واشینگتن‌پست دلایلش برای سفر به عربستان را تشریح کرده بود[۴]. با این وجود، منتقدان می‌گویند اقدام بایدن نقطه‌ی مقابل وعده‌های انتخاباتی اوست که گفته بود عربستان را به یک کشور منفور و منزوی تبدیل خواهد کرد.

«جمال خاشقجی» خبرنگار منتقد سعودی بود که در کنسولگری عربستان به شکلی وحشیانه کشته و بدنش قطعه‌قطعه شد. (+)

 اصلی‌ترین دلیل بایدن برای دادن آن وعده و عمده‌ی انتقادها از رئیس‌جمهور آمریکا به خاطر نقش محمد بن‌سلمان، ولی‌عهد سعودی که به خاطر اوضاع جسمی پدرش عملاً پادشاه این کشور نیز محسوب می‌شود، در صدور دستور قتل وحشیانه‌ی «جمال خاشقجی» خبرنگار منتقد سعودی در ترکیه است. بایدن که خودش دستور انتشار گزارش‌های قبلاً محرمانه‌ی نهادهای اطلاعاتی آمریکا درباره‌ی دست داشتن بن‌سلمان در قتل خاشقجی را داده، حدود یک ماه پیش از سفر به خاورمیانه در گفت‌وگو با خبرنگاران تأکید کرده بود که با محمد بن‌سلمان دیدار دوجانبه و خصوصی نخواهد داشت. گزارش مشرق درباره‌ی قتل وحشیانه‌ی خاشقجی را از این‌جا بخوانید.

توئیت «خدیجه چنگیز» نامزد «جمال خاشقجی» خبرنگار منتقد سعودی: «توئیتی که جمال خاشقجی [اگر زنده بود] امروز می‌زد: «سلام آقای رئیس‌جمهور، این بود آن توبیخی که بعد از قتل من قولش را داده بودید؟ دست شما به خونِ قربانیِ بعدی محمد بن‌سلمان آلوده است.»» (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› تمام آن‌چه باید درباره قتل جمال خاشقجی بدانید

وال‌استریت‌ژورنال در ادامه‌ی گزارش خود می‌نویسد:

همه‌چیز از آن‌جا به بعد، خراب شد. آقای بایدن اصرار داشت در حضور تمام اعضای هیأت‌های آمریکایی و سعودی، ولی‌عهد عربستان را قاتل جمال خاشقجی معرفی کرده است. این در حالی بود که «عادل الجبیر» وزیر مشاور سعودی در امور خارجی [و وزیر خارجه‌ی سابق عربستان]، بلافاصله گفت به یاد نمی‌آورد چنین چیزی را از بایدن شنیده باشد[۵]. وقتی از آقای بایدن پرسیدند که آیا این وزیر سعودی دارد راست می‌گوید یا نه، گفت «نه»؛ که معنای تلویحی‌اش این بود یکی از مقامات مهم سعودی دروغگوست. حتی نیویورک‌تایمز هم [که معمولاً حامی دموکرات‌ها و بایدن است] با اشاره به این‌که رئیس‌جمهور سابقه‌ی توصیف رویدادهایی درباره‌ی برخی جلسات را دارد که سایر شرکت‌کنندگان در همان جلسات، آن‌ها را به یاد نمی‌آورند، این روایت آقای بایدن را زیر سؤال برده است[۶].

یکی از اعضای هیأت سعودی در دیدار با هیأت آمریکایی در عربستان «عادل الجبیر» (چپ) وزیر کشور سعود در امور خارجه، بود که می‌گوید نشنیده بایدن، محمد بن‌سلمان (ششم از چپ)، ولی‌عهد سعودی، را به قتل «جمال خاشقجی» خبرنگار منتقد سعودی، متهم کند. (+)

 

 

فارغ از شکل‌وشمایل و حاشیه‌های سفر بایدن به عربستان، وال‌استریت‌ژورنال این سفر را از نظر محتوایی نیز تهی ارزیابی کرده است. این روزنامه‌ی آمریکایی به طعنه می‌نویسد:

این هم از بازسازی همکاری‌های آمریکا و عربستان [!] که هدف آقای بایدن بود. این سفر حتی از یک «فرصتِ از دست‌رفته» هم بدتر بود: به منافع امنیتی آمریکا در خاورمیانه ضربه زد؛ چون به دنیا نشان داد نه عربستان و نه دیگر کشورهای خلیج [فارس] آن‌قدر به واشینگتن اعتماد ندارند که برای تجدید روابطِ به‌شدت تخریب‌شده‌یشان با آمریکا دست به هرگونه ازخودگذشتگی‌ای بزنند. رئیس‌جمهور در سخنرانی‌اش خطاب به رهبران عرب اعلام کرد: «ما [از خاورمیانه] نمی‌رویم و جای خالی‌ای باقی نمی‌گذاریم که چین، روسیه یا ایران بخواهند آن را پر کنند.» این در حالی بود که این حرف‌ها خریدارهای مرددی داشت، چون از زبان کسی گفته می‌شد که دیده بودند اتفاقاً افغانستان را خالی کرد.

در همین‌باره بخوانید:

›› خروج «ترامپیِ» بایدن از بگرام و فرار آمریکا از بازی تاج‌وتخت افغانستان

›› سرنوشت تلخ افغان‌هایی که به آمریکا کمک کردند

›› «محمد اشرف غنی»؛ فراز و فرود یک رئیس‌جمهور متواری

وال‌استریت‌ژورنال بر تحولات اخیر در خاورمیانه نیز تأکید می‌کند و آن‌ها را دلیلی دیگر بر شکست سیاست‌های دولت بایدن در این منطقه‌ی مهم جهان می‌داند. در این‌باره در گزارش این روزنامه می‌خوانیم:

امارات بلافاصله اعلام کرد تلاش می‌کند سفیرش را به تهران بازگرداند و اختلافات را از طریق دیپلماتیک حل‌وفصل کند. «فیصل بن‌فرحان آل‌سعود» وزیر خارجه‌ی سعودی ادعای آقای بایدن مبنی بر تقویت روابط عربستان و اسرائیل را رد، و تأکید کرد که افزایش تولید نفت هم تصمیم عربستان نیست، بلکه تصمیم «سازمان کشورهای صادرکننده‌ی نفت پلاس» [موسوم به «اوپک پلاس»] است که شامل روسیه نیز می‌شود. بن‌فرحان با این روشِ نه‌چندان تلویحی، می‌خواست بگوید عربستان روابط روبه‌گرم‌شدنش با ولادیمیر پوتین را حفظ خواهد کرد؛ صرف‌نظر از این‌که نظر آمریکا چیست.

مراسم استقبال محمد بن‌سلمان (راست)، ولی‌عهد سعودی، از جو بایدن (دوم از چپ)، رئیس‌جمهور آمریکا، در کاخ «السلام» در جده‌ی عربستان در روز جمعه، ۲۴ تیر ۱۴۰۱. بسیاری از رسانه‌های آمریکایی استقبال بن‌سلمان از بایدن را با استقبال ملک سلمان، پادشاه سعودی، از «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور سابق آمریکا، مقایسه کرده‌اند و یادآور شده‌اند که روابط رژیم سعودی با ترامپ (که اتفاقاً بارها بن‌سلمان را صراحتاً تحقیر کرده بود) گرم‌تر بوده تا دولت بایدن. (+)

روزنامه‌ی وال‌استریت‌ژورنال نتایج اولین سفر خاورمیانه‌ای بایدن، به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا، را این‌گونه جمع‌بندی می‌کند:

روی هم رفته، رئیس‌جمهور آمریکا بدون هیچ پیشرفتی خاورمیانه را ترک کرد: نه‌تنها در موضوع نفت، بلکه درباره‌ی صلح در یمن، مقابله با ایران، و همه‌ی مسائل دیگر. این ناکامی با نحوه‌ی مضحک مدیریت سفر بایدن توسط کاخ سفید بدتر هم شد. آن کارمندی که [حقوق کاخ سفید را می‌گیرد و] فکر کرده بود یک مشت‌به‌مشت زدنِ مبتذلِ «رفیق با رفیق» نسبت به دست دادنِ رسمی ارجحیت دارد، باید اخراج شود. این قضیه هیچ ارتباطی هم با کووید [و کرونا] نداشت: رئیس‌جمهور با سایر سعودی‌ها، و همچنین، پیش از آن‌ها با اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها، دست داده بود. اگر این آدم فکر می‌کرد خودداری بایدن از دست دادن [با محمد بن‌سلمان] باعث می‌شود منتقدان ضدسعودیِ رئیس‌جمهور در حزب خودش دلشان خنک شود، اشتباه می‌کرد. «آدام شیف» نماینده‌ی مجلس نمایندگان [کنگره‌ی آمریکا] این مشت‌به‌مشت زدن را «شاهد آشکاری بر تسلط مستبدان ثروتمند [و صاحب] نفت بر سیاست خارجی آمریکا» دانست و آن را محکوم کرد.

در ادامه‌ی گزارش، در دفاع از رسانه‌های آمریکایی که از سفر خاورمیانه‌ای بایدن انتقاد کرده‌اند، آمده است:

کاری ندارد که مطبوعات را به خاطر تأکید بر این آبروریزی‌ها سرزنش کنید؛ و آقای بایدن هم همین کار را کرد. با این حال، وقتی هیچ محتوایی برای تهیه‌ی گزارش وجود ندارد، جای تعجب نیست که خبرنگاران روی «شاهکار آقای بایدن در لولیدن (آن هم نه راحت) داخل تختی که با ادعاهای پهلوان‌پنبه‌ایش درباره‌ی تنبیه محمد بن‌سلمان، ولی‌عهد سعودی، آماده‌اش کرده بود»، تمرکز کرده‌اند. به علاوه، رئیس‌جمهور آمریکا نباید انتظار داشته باشد خبرنگاران فریبِ تلاش‌های کاخ سفید را بخورند که تغییر جزئی در تمهیدات پروازهای عربستان-اسرائیل یا انتقالِ از مدت‌ها قبل توافق‌شده‌ی دو جزیره‌ی میکروسکوپی از مصر به عربستان با چراغ سبز اسرائیل را در بوق‌وکرنا کردند.

تصویری از جو بایدن (دوم از چپ)، رئیس‌جمهور آمریکا، و محمد بن‌سلمان (دوم از راست)، ولی‌عهد سعودی، در نشستی چندجانبه در عربستان. بایدن پیش از سفر خاورمیانه‌ایش تأکید کرده بود که با بن‌سلمان دیدار خصوصی دوجانبه برگزار نخواهد کرد. (+)

وال‌استریت‌ژورنال برای تأکید بر پیامدهای بی‌دستاورد بودنِ سفر بایدن، برخی از معضل‌های بزرگ‌تر مقابل واشینگتن را این‌گونه برمی‌شمارد:

آقای بایدن در مقطعی به منطقه رفت که جهان با خطرات اقتصادی و امنیتی عظیمی مواجه است. حمله‌ی روسیه به اوکراین باعث کمبود و افزایش قیمت مواد غذایی شده است؛ که با ناتوانی اوکراین در صادرات غلات و کاشت محصولات جدید، در سراسر جهان بدتر نیز خواهد شد. مرحله‌ی بعدی، شروع موج‌های بی‌ثبات‌کننده‌ی مهاجرت از کشورهای فقیر آفریقا و خاورمیانه، مانند مصر، خواهد بود که به‌شدت به گندم اوکراین وابسته هستند. تورم، که پیشاپیش یک معضل در ابعاد جهانی بود، قطعاً وخیم‌تر خواهد شد؛ مگر این‌که کاهش سرعت اقتصاد چین باعث رکود جهانی شود، که به هر کشوری، از جمله آمریکا، آسیب خواهد زد. آن‌چه بر همه‌ی این‌ها سایه می‌اندازد، ادامه‌ی تهدید هسته‌ای آقای پوتین است.

محمد بن‌سلمان (راست)، ولی‌عهد عربستان، که با توجه به شرایط جسمانی پدرش، در حقیقت همه‌کاره و پادشاه سعودی نیز محسوب می‌شود، پس از استقبال از جو بایدن (چپ)، رئیس‌جمهور آمریکا، در کاخ «السلام» در جده‌ی عربستان،  در روز جمعه، ۲۴ تیر ۱۴۰۱، از مهمانش پذیرایی می‌کند. اگرچه بایدن تأکید کرده بود به نشانه‌ی محکومیت قتل «جمال خاشقجی» خبرنگار منتقد سعودی (که برای روزنامه‌ی آمریکایی «واشینگتن‌پست» کار می‌کرد) و دست داشتن بن‌سلمان در این جنایت، با ولی‌عهد سعودی دیدار دوجانبه نخواهد داشت، اما تصاویر خبری نشان می‌دهند، بن‌سلمان توانسته دست‌کم برای لحظاتی، بایدن را نمک‌گیر خود کند. (+)

در نهایت، روزنامه‌ی وال‌استریت‌ژورنال گزارش خود را با تکرار اتهام‌ها علیه ایران و انتقاد از بایدن به خاطر امید بستن به مذاکرات با تهران، این‌گونه به پایان می‌رساند:

این خطر، هر روز بیش‌تر می‌شود که متحد روسیه در تهران، بمب خود را تکمیل کند. کارشناسان بین‌المللی معتقدند ایران پیشاپیش به اندازه‌ی کافی اورانیوم غنی‌شده دارد تا دست‌کم یک بمب بسازد. آقای بایدن و یائیر لاپید، نخست‌وزیر اسرائیل، بار دیگر تعهد خود درباره‌ی جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای را تکرار کردند. آقای لاپید گفت: «تنها راه برای متوقف کردن آن‌ها [ایرانی‌ها]، قرار دادن یک تهدید نظامی معتبر روی میز است.» این در حالی است که آقای بایدن این کار را انجام نداده است. هجده ماه است دارد به تهران التماس می‌کند که از تسلیحات هسته‌ای چشم‌پوشی کند؛ و در عین حال، چشمش را بر اقدامات ایران در نقض تحریم‌های اقتصادی، شرارت‌های این کشور در کشورهای همسایه، و حمایتش از حملات شورشیان حوثی [انصارالله] به عربستان بسته است. بایدن [به جای تشدید مقابله با ایران] در این سفر تأکید کرد همچنان مذاکرات واهی [با تهران] را ادامه خواهد داد. عزم بایدن برای آشتی با یک دشمنِ کینه‌توز نیز شباهت دیگرِ او به چمبرلین است. بیایید امیدوار باشیم یک سال بعد، نتیجه‌ی مشابهی [مانند توافق چمبرلین با هیتلر] حاصل نشود.

سرویس جهان مشرق- در جریان برگزاری مراسم نود و سومین دوره اهدای جوایز آکادمی(اسکار) در شامگاه ۲۷ مارس، یک حرکت «ظاهرا» غیرمترقبه یعنی سیلی ویل اسمیت، بازیگر معروف آفریقایی‌تبار، به صورت کریس راک، کمدین و مجری مراسم، جنجال‌ساز شد و کل مراسم را تحت‌الشعاع قرار داد.

البته، ذکر این نکته لازم است که به نظر بسیاری از کارشناسان و نویسندگان سینمایی، مراسم اهدای اسکار، چند سالی است که به طور فزاینده افول کرده و مراسم امسال هم هم از هر لحاظ در امتداد همان افول کیفی بوده است. لیکن در دل این مراسم بی‌حال و بی‌رمق و بیمار، ناگهان «غیرت» آقای بازیگر به جوش می آید و در واکنش به شوخی مجری مراسم با همسرش یک سیلی آبدار به او می زند که تا چند روز سرخط همه‌ی اخبار را در آمریکا به خود اختصاص داده است.

اما اهل فن، به خوبی با این نوع شامورتی‌بازی‌های هالیوود در ایجاد موج تبلیغاتی و عملیات روانی آشنا هستند و ابدا گول غیرت «پلاستیکی» امثال ویل اسمیت را که به ناگهان از یک شوخی قلمبه می‌شود، نمی‌خورند!

تک‌تک اجزای این شوی سالانه، همان مراسم جوایز آکادمی، نوشته و طراحی و هماهنگ شده است و شکی نیست که ویل اسمیت نه به خاطر «شاه ریچارد» که بابت همین فیلمی که در جریان مراسم بازی کرد و چند روزی است مخ ملت آمریکا را به کار گرفته، باید جایزه‌ی بهترین بازیگر را می گرفت! آن هم ویل اسمیتی که که همسرش جادا در همین سال ۲۰۲۰ اعتراف کرد که چند سال به شوهرش خیانت می کرده و از آن فراتر این که خود ویل اسمیت اذعان کرده که یک «ازدواج باز» با همسرش دارد، به این معنی که گرچه زن و شوهر هستند، اما هر یک می توانند شرکای دیگری هم داشته باشند!

جالب‌تر این که حتی پیش از «غیرتی» شدن آقای ویل اسمیت، شایعات جدی درباره‌ی روابط همسرش با همان مجری و کمدین، یعنی کریس راک، در هالیوود وجود داشته است!

حقیقت آن است که یک بار دیگر، دست ذوالفنون هالیوود در عملیات روانی و چشم‌بندی عمومی از آستین بیرون آمد و با ترتیب دادن یک شوی سانتی‌مانتال و آبکی از غیرت زناشویی، توانست افکار عمومی را به خود جلب کند تا حواس‌ها از یک واقعیت مهم دیگر کاملا پرت شود. اما این واقعیت دیگر، چه می تواند باشد؟

در یک نکته تردیدی وجود ندارد و آن رابطه‌ی عمیق و ریشه‌دار گردانندگان هالیوود با «دیپ استیت» (دولت عمیق) ایالات متحده است. دیپ استیت همان شبکه‌ی پنهان پشت صحنه و فراحزبی است که با نفوذ و سلطه بر تشکیلات سیاسی، امنیتی، قضایی و نظامی و البته بهره‌گیری از بازوهای اقتصادی قدرتمند، فرمان واقعی قدرت را در آمریکا در دست دارد و البته درباره‌ی بخش بزرگی از کشورهای دیگر دنیا هم همین مساله صادق است.

نکته این‌جاست که مقارن با مراسم اهدای جوایز اسکار، چه مساله‌ای در حال افشا و جنجالی شدن بود که به منافع دیپ استیت ضربه وارد می‌کرد؟

ده روز قبل از برگزاری مراسم اسکار، در ۱۷ مارس، روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی بالاخره تایید کرد که ایمیل‌های افشاء شده از لپ تاپ پیدا شده‌ی «هانتر بایدن» (پسر جو بایدن) واقعی است. این در حالی است که دو سال قبل‌تر، پایگاه اینترنتی «نیویورک پست» در ۱۴ اکتبر ۲۰۲۰، در گزارش اختصاصی خبر داد که محتویات لپ‌تاپ پیداشده‌ی هانتر بایدن نشان می دهد که او، کم‌تر از یک سال قبل از آن که پدرش جو بایدن (معاون وقت ریاست جمهوری آمریکا) از طریق سفارت آمریکا در کی‌یف بر دولت اوکراین فشار وارد کند تا دادستان عمومی این کشور را برکنار کنند، درگیر ارتباطات عمیق با شرکت‌های فاسد بخش انرژی اوکراین بوده است (سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶).

دادستان وقت اوکراین در حال بررسی پرونده ارتباط آن شرکت‌ها با طرف‌های آمریکایی(از جمله پسر بایدن) بود که توسط دولت اوکراین برکنار شد! طبق گزارش نیویورک پست، هانتر در همان مقطع، پدرش را با یکی از مدیران ارشد بخش انرژی اوکراین آشنا کرده بود. [۱]

ماجرای دیدار جو بایدن با آن مدیر بخش انرژی در اوکراین، از ایمیلی آشکار شد که یک مشاور هیات مدیره‌ی شرکت «بوریسما» (۱۷ آوریل ۲۰۱۵) به نام وادیم پوژارسکی، برای تشکر از هانتر فرستاده بود. هانتر با دستمزد ماهیانه‌ی بالای هشتاد هزار دلار عضو هیات مدیره شرکت اوکراینی بوریسما بود. در این ایمیل آمده بود:

” هانتر عزیز، از تو تشکر می کنم که مرا به دی سی(واشینگتن) دعوت کردی و این فرصت را ایجاد کردی تا با پدرت ملاقات کنم و وقتی را با او بگذرانم. این باعث افتخار و خوشحالی من بود. “

در ایمیل دیگری به تاریخ می ۲۰۱۴، پوژارسکی(که نفر سوم شرکت بوریسما بود) از هانتر می خواهد که اطلاع دهد چگونه می تواند از نفوذ خود در واشینگتن به نفع این شرکت استفاده کند.

این در حالی بود که جو بایدن در مصاحبه‌ای مدعی شده بود که هرگز با پسرش هانتر درباره‌ی تجارت او در خارج از آمریکا صحبتی نداشته است. [۲] در اواخر نوامبر ۲۰۱۹، عکسی از جو و هانتر بایدن در کنار دِوون آرچر در یک زمین گلف منتشر شد. دوون آرچر، به همراه هانتر در آن مقطع، اعضای هیات مدیره‌ی شرکت اوکراینی بوریسما بودند.

از دیگر محتویات لپ‌تاپ منسوب به هانتر، که در آوریل ۲۰۱۹ در یک مغازه‌ی تعمیرات کامپیوتر در شهر ویلمینگتون دلاوِر(شهر محل سکونت هانتر) پیدا شد، یک ویدئوی ۱۲ دقیقه‌ای از او در حال مصرف کراک  و البته رابطه‌ی جنسی او با یک زن ناشناس و عکس‌هایی از حالات خصوصی هانتر بود.

شخص ناشناسی این لپ تاپ مک بوک پرو آب‌خورده را به مغازه‌ی تعمیرات داده بود و دیگر به سراغ آن نیامد و به گفته‌ی صاحب فروشگاه، هر چه تلاش کرد نتوانست با آن فرد تماس بگیرد. صاحب مغازه بعد از چند ماه که خبری از آن فرد نشد، ماجرا را به پلیس اطلاع داد و در نهایت ماموران اف بی آی در دسامبر ۲۰۱۹ لپ‌تاپ و هارد درایو همراه آن را ضبط کردند. اما صاحب مغازه که ظاهرا از طرفداران ترامپ بوده، یک کپی از اطلاعات لپ تاپ تهیه می کند و به دست وکیل رودی جولیانی، شهردار سابق نیویورک و از نزدیک‌ترین دستیاران ترامپ، می رساند.

ماجرا وقتی جالب‌تر می شود که بدانیم، ۸ ماه بعد از آن که پوژارسکی از هانتر بابت فرصت ملاقات با پدرش تشکر کند (آوریل ۲۰۱۵)، بایدن پدر که معاون رییس جمهور بود، در جریان سفر خود به کی‌یف در دسامبر ۲۰۱۵، رییس جمهور وقت اوکراین (پترو پوروشنکو) و نخست وزیر(آرسنی یاتسنیوک) را تهدید کرده بود که اگر دادستان عمومی وقت این کشور، ویکتور شوکین را(که به دنبال تحقیقات درباره فساد شرکت بوریسما بود) از کار برکنار نکنند، او جلوی وام یک میلیارد دلاری آمریکا به این کشور را خواهد گرفت.

شوکین بعدا در مصاحبه‌ای فاش کرد که درست زمانی از کار برکنار شد که قصد داشت همه‌ی اعضای هیات مدیره بوریسما(از جمله هانتر بایدن) را جهت پیگیری فساد این شرکت بازجویی کند. [۳]

حال، بر اساس گزارش نیویورک تایمز(۱۷ مارس ۲۰۲۲)، مقامات فدرال تایید کرده‌اند که ایمیل‌ها و اطلاعات رد و بدل شده میان هانتر و شریکش دوون آرچر و دیگر مرتبطین شرکت بوریسما که از «لپ تاپ» مشهور بازیابی شده، مبنای تحقیقات قرار گرفته است. [۴]

اما روز چهارشنبه، ۳۰ مارس، روزنامه واشینگتن پست، دیگر روزنامه‌ی اصلی ایالات متحده، با تایید اصالت محتوای لپ‌تاپ هانتر بایدن، ماجرا را وارد فاز تازه‌ای کرد. [۵] به گزارش مجاهدت از این روزنامه، دو کارشناس امنیتی با استفاده از امضاهای رمزنگاری‌شده‌ی گوگل و دو شرکت فناوری دیگر، اصالت ۲۲۰۰۰ ایمیل(از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۹) را تایید کردند که شامل ایمیل‌های مرتبط با کسب و کارهای خارجی هانتر بایدن هم می شوند.

یکی از این کسب و کارها، اخذ رشوه ۵ میلیون دلاری در جریان جوش دادن معامله‌ای با CEFC هلدینگ بزرگ چینی فعال در حوزه انرژی است. همچنین طبق این ایمیل‌ها روشن شده که هانتر در جریان فعالیت برای شرکت اوکراینی بوریسما ماهیانه در حدود ۸۴۰۰۰ دلار یا سالیانه ۱ میلیون دلار دریافتی داشته است.

روزنامه‌ی واشینگتن پست در این گزارش اعلام کرد که یک کپی از لپ‌تاپ در ماه ژوئن سال گذشته توسط یک خبرنگار تحقیقی به نام جک مکسی در اختیار گرفته است. این خبرنگار قبلا برای استیو بنن، استراتژیست ارشد اسبق کاخ سفید در دوران ترامپ کار می کرده است.

طبق این گزارش، مسوولان روزنامه چند ماه را صرف بررسی و تایید اصالت محتویات لپ‌تاپ کردند و دو نسخه از آن را برای بررسی فنی در اختیار مت گرین، پژوهشگر امور امنیتی در دانشگاه جانز هاپکینز و جیک ویلیامز، کارشناس قضایی و مامور سابق سازمان امنیت ملی آمریکا قرار داده بودند. هر دو متخصص تایید کردند که ایمیل‌ها حاوی امضای رمزنگاری‌شده بوده که احتمال جعلی بودن آن را بسیار بسیار کم می کند، چرا که جعل این امضاء توسط زبده‌ترین هکرها هم تقریبا غیرممکن است.

جالب این‌جاست که روز چهارشنبه، مت گائتز، نماینده جمهوری‌خواه فلوریدا، با ارسال درخواست و یک کپی از محتویات هارد لپ تاپ هانتر بایدن به رییس کمیسیون قضایی مجلس نمایندگان، خواستار ثبت رسمی آن در کنگره شد.

رسواترین وجه ماجرا این جا بود که یک روز قبل‌تر(سه‌شنبه)، گائتز در جلسه‌ای در کنگره با موضوع امنیت سایبری، از مسوول بخش سایبری اف بی آی، درباره سرنوشت محتویات مورد بررسی لپ‌تاپ پسر بایدن پرسید و مسوول مربوطه در کمال ناباوری گفت که هیچ اطلاعی از این موضوع ندارد! [۶]

گائتز، حیرت‌زده از این پاسخ، می گوید که خودش ترتیب فراهم کردن یک کپی از آن را برای کمیسیون قضایی مجلس نمایندگان خواهد داد. جالب‌تر این که در حین این صحبت‌های گائتز، جری نَدلر، رییس کمیسیون قضایی مجلس نمایندگان که عضو حزب دمکرات است، با تقاضای گائتز مخالفت می کند و دستور می دهد میکروفون گائتز قطع شود، بدون آن که بتواند دلیلی برای این مخالفت ارایه کند. [۷] او البته کمی بعدتر نظرش را عوض کرد و «تحقیقات بیشتر» در مورد این قضیه را خیلی خوب دانست.

 به هر روی، افتضاح «اوکراینی» بایدن‌ها که قطعا تبعات سنگینی برای سیاست آمریکا به دنبال خواهد داشت، تحت‌الشعاع شوی «غیرت» ویل اسمیت، هنوز زلزله‌ای را که باید در افکار عمومی آمریکا ایجاد نکرده است. روابط عمیق و تنگاتنگ هالیوود با راهروهای قدرت در واشینگتن و به طور خاص با حزب دمکرات بر کسی در آمریکا پوشیده نیست.

آیا این بار هم اساتید «فیلمسازی» دنیا در مرکز سرگرمی‌سازی دنیا به یاری سیاست‌بازان آمده‌اند تا دست‌کم ضرب و زهر ماجرای «اوکراین گیت» بایدن‌ها را بگیرند؟ روزهای آینده این مساله را روشن خواهد ساخت، «دیر و زود دارد، اما سوخت و سوز ندارد. »