وزنه برداری

به گزارش مجاهدت از مشرق، در آخرین روز از مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان در بحرین، امشب با برگزاری رقابت دسته ۱۰۹+ کیلوگرم پیگیری شد و علی داوودی و علیرضا یوسفی به عنوان دو نماینده کشورمان در کنار ۷ وزنه‌بردار دیگر به روی تخته رفتند.

در حرکت یک‌ضرب علیرضا یوسفی اولین ملی‌پوش ایران بود که رقابتش را آغاز کرد. او ابتدا وزنه ۱۸۴ کیلوگرمی را بالای سر برد، در تلاش دوم موفق به مهار وزنه ۱۹۱ کیلوگرمی نشد و در تلاش سوم نیز وزنه ۱۹۴ کیلوگرمی را مهار کرد و در رده پنجم این حرکت ایستاد.

در ادامه علی داوودی دارنده مدال نقره المپیک توکیو به روی تخته رفت. او کار خود در یک‌ضرب را با انتخاب وزنه ۲۰۰ کیلوگرمی آغاز کرد و آن را به راحتی بالای سر نگه داشت. داوودی ۲۵ ساله در تلاش دوم موفق به مهار وزنه ۲۰۶ کیلوگرمی شد؛ وزنه‌ای که پیش از این هرگز آن را مهار نکرده بود.

ملی‌پوش المپیکی ایران در تلاش سوم در مهار وزنه ۲۱۰ کیلوگرمی موفق ظاهر نشد و با رکورد ۲۰۶ کیلوگرم در رده سوم ایستاد و مدال برنز یک‌ضرب را به خود اختصاص داد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، روح الله رستمی بعد از کسب مدال طلای دسته ۸۰- کیلوگرم پاراوزنه برداری پارالمپیک ۲۰۲۴ پاریس اظهار داشت: خدا را شکر می کنم که به هدفم رسیدم. مدت ها بود که تمرینات سختی را پشت سر می گذاشتیم. تمام هدفم‌ این بود که ناکامی هانگژو را جبران کنم و سومین مدال المپیکم، بهترین مدال المپیکم باشد. به لطف خدا و ائمه این اتفاق رقم خورد. این مدال را به مردم شریف ایران تقدیم می کنم.

وی افزود: رقابت خیلی خوبی بود. از همان اول که ۲۳۰ کیلوگرم را انتخاب کردیم می دانستیم چه کار می کنیم. برای چنین رکوردی هم خیز برداشته بودیم و پلن ها از قبل چیده شده بود. از کادرفنی و مربیان خودم آقایان توکلی و ملاحسینی تشکر می کنم که این مدت زحمات زیادی کشیدند.

دارنده مدال طلای پاراوزنه برداری پارالمپیک ۲۰۲۴ پاریس عنوان کرد: من یک آسیب دیدگی خیلی جدی از ناحیه سینه داشتم و پزشکان می‌گفتند به این مسابقه نمی رسی. خدا را شکر می کنم هم آسیبم در مدت کوتاهی برطرف شد و هم توانستم این رکوردها را بزنم.

رستمی در پایان گفت: از راه دور دست پدر و مادرم و تک تک اعضای خانواده ام‌ را می بوسم. خیلی زندگی با یک قهرمان سخت است و اینکه همه برنامه هایت را بر اساس زندگی یک قهرمان بچینی و خیلی وقت ها از تفریحت بزنی و پای این زندگی قهرمانی بمانی، سخت و دشواراست. من تنها این مدال را کسب‌ نکردم و مجموعه ای از افراد پشت من بودند که مهمترین آن ها پدر و مادرم بودند و دستشان را می بوسم و مدالم را تقدیمشان می کنم.