ویزیت

به گزارش مجاهدت از خبرنگار اجتماعی دفاع‌پرس، اکبر رنجبر زاده معاون اجتماعی و امور مجلس سازمان نظام پزشکی کشور با حضور در منزل شهید منوچهر حاجی آقایی شهرستانی اولین پزشک شهید مدافع سلامت بیمارستان شهدای هفتم تیر شهر ری و تقدیر از خانواده این شهید عزیز، اظهار داشت: سازمان نظام پزشکی بعد از فراگیری بیماری منحوس کرونا به نام بیش از ۲۰۰ شهید مدافع سلامت مزین شده و نام و عطر این شهدا در این سازمان پیچیده و ما هم به عنوان سربازان این مسیر خود را مکلف و موظف دانستیم که در محضر خانواده شهدای جامعه ادای احترام کرده و به نمایندگی از ۳۵۰ هزار عضو این سازمان اعلام کنیم که این شهدا برای ما افتخار و ارزشمند هستند لذا مکلف هستیم راه آن‌ها را ادامه دهیم.

وی افزود: قطعا این شهدا الگو‌های بارز و پر افتخار جامعه پزشکی هستند به همین جهت بر خود می‌بالیم که سازمان نظام پزشکی با احتساب شهدای دفاع مقدس و مدافعان سلامت بالغ بر ۴۵۰ شهید تقدیم انقلاب اسلامی کرده که از این تعداد ۲۰۰ شهید برای دوران دفاع مقدس است.

رنجبرزاده ادامه داد: در دفاع مقدس بواسطه مقاومت رزمندگان طی هشت سال جنگ نابرابر مقابل تمام دنیا به پیروزی رسیدیم که در این پیروزی پزشکان نقش موثری داشتند، زیرا در آن دوران اعضای جامعه با حضور در خط مقدم و به فاصله بسیار کم در بیمارستان‌های صحرایی پشت خطوط نبرد، حماسه‌ها آفریدند که در تاریخ ثبت شده است.

وی تصریح کرد: امروز هم کادر پزشکی در مواجه با بیماری کرونا بسیار خوب درخشید که این همانند حضور اعضای جامعه پزشکی در دفاع مقدس در تاریخ ماندگار خواهد شد؛ به عبارت دیگر زمانی که حتی والدین بیماران کرونایی نمی‌توانستند بر بالین بیماران خود در بیمارستان حضور یابند، کادر پزشکی با جانفشانی نسبت به درمان بیماران کرونایی تلاش می‌کردند.

معاون اجتماعی و امور مجلس سازمان نظام پزشکی در ادامه عنوان کرد: المان یا نمادی برای شهدای مدافع سلامت در تهران با همکاری شهردای نصب خواهد شد که برای نصب آن هم دو محل نزدیک بیمارستان امام‌خمینی (ره) و میدان توحید پیش بینی شده تا پس از بررسی‌های لازم در یکی از این دو نقطه، یادمان ۳۰ شهید مدافع سلامت تهران نصب شود علاوه بر این در صدد هستیم با همکاری شهرداری تهران اسامی این شهدا بر روی خیابان‌های منتهی به بیمارستان گذاشته شود، خاطرات مربوط به شهدای مدافع سلامت را جمع آوری و منتشر کنیم و آثار مربوط به این عزیزان را در موزه‌ای به نمایش بگذاریم، زیرا همه وظیفه داریم یاد این عزیزان را به عنوان چهره‌های ماندگار حفظ کرده و برای جوانان امروز و فردا الگو سازی کنیم.

وی سپس در خصوص برگزاری مراسم تکریم از خانواده شهدای جامعه پزشکی هم گفت: یادواره شهدای جامعه پزشکی را به مناسبت یکم شهریور روز پزشک در همدان در جوار آرامگاه بوعلی سینا پیش بینی کردیم که برای حضور بهتر مهمانان این مراسم را پنج شنبه سوم شهریور از ساعت ۱۰ صبح تا ۱۲ ظهر در محل مورد اشاره برگزار خواهیم کرد و در این مراسم تعدادی از خانواده شهدای جامعه پزشکی مورد تقدیر قرار می‌گیرند.

مادر شهید منوچهر حاجی آقایی شهرستانی هم در این دیدار بیان کرد: هدف پسرم خدمت به مردم بود، زیرا علی رغم اینکه از بیمارستان‌های تهران پیشنهاد همکاری داشت، اما با این وجود در بیمارستان شهدای هفتم تیر شهرری به فعالیت مشغول شد.

برادر شهید نیز در این دیدار عنوان کرد: برادرم وقتی تخصص عمومی خود را در کشورمان گرفت برای گذراندن دوره تخصصی به پاکستان رفت، اما وقتی به ایران بازگشت از چهار سال تحصیل دوره تخصصی در پاکستان، دو سال آن مورد قبول واقع شد به همین جهت برای گرفتن مدرک تخصصی جراحی عمومی مجدد در کلاس‌های مربوطه در دانشگاه شهید بهشتی شرکت کرد و بعد از گرفتن مدرک تخصصی جهت سپری کردن طرح خدمت در مناطق محروم، به تویسرکان می‌رود.

وی ادامه داد: برادرم هیچ الزامی برای فعالیت در بخش عفونی بیمارستان نداشت و داوطلبانه فعالیت می‌کرد و حتی گا‌ها علاوه بر شیفتی که داشت تا دو روز و نیم به جای سایر همکاران پشت سر هم شیفت می‌ایستاد.

برادر شهید تاکید کرد: این فداکاری و کار داوطلبانه در ذات برادرم وجود داشت به عنوان مثال در اواخر جنگ که درگیری‌ها بین ایران و عراق شدت گرفته بود، برادرم از پاکستان مستقیم بدون اطلاع ما راهی جبهه شده و سه ماه هم در جبهه حضور داشته و این علاوه بر هشت ماهی است که در اوایل جنگ به جبهه رفته بود؛ این در حالی است که همان زمان برخی‌ها در آن دوران برای رفتن به جبهه احساس مسئولیت نکردند.

وی در خصوص نحوه شهادت برادرش هم توضیح داد: شب روزی که بعد از دو روز و نیم به جای سایر همکارانش در بیمارستان شیفت بود، به منزل بازگشت، وقتی تلفنی با برادرم صحبت کردم متوجه شدم تنفس اش مشکل دارد به همین خاطر از خانم اش خواستم ببردش بیمارستان که این کار انجام نشد و فقط به مصرف دارو‌های تجویز شده توسط یکی از پزشکان بخش عفونی، اکتفا کرد؛ بدین ترتیب ساعت شش صبح فردای آن شب وقتی به منزل برادرم رفتم علی رغم انتقال وی به بیمارستان، به شهادت رسید و بیمارستان هم علت را ایست قلبی ذکر کرد.

وی در خصوص ساده زیستی برادرش هم بیان کرد: برادرم به قدری ساده زیست بود که علی رغم ۲۲ سال سابقه جراحی از مال دنیا یک منزل و خودروی معمولی داشت در صورتی که چنانچه نگاه مادی داشت می‌توانست بهترین منزل و خودرو را داشته باشد؛ نکته‌ای را گا‌ها یادآور می‌شد این بود که زمان به سرعت می‌گذرد، اما فرصت خدمتی من خیلی کوتاه است.

در ادامه خواهر شهید هم اضافه کرد: وقتی خانم اش به برادرم بعضا متذکر می‌شد که مقداری هم به خودت توجه کن در پاسخ عنوان می‌کرد که این غائله هم جمع می‌شود بعدا من جواب خداوند را چی بدهم؟ قبل از فراگیری کرونا زمانی که روایت فتح را می‌دید پشت دست اش می‌زد و می‌گفت که من قافله شهدا جا ماندم، اما وقتی به دلیل ابتلا به کرونا شهادت رسید مشخص شد که خداوند تقدیر دیگری برایش رقم زده بود.

وی افزود: زمانی که در تویسرکان بود مردم منطقه به جای هزینه ویزیت، چند تا گردو برایش می‌آوردند که با روی گشاده آن را قبول می‌کرد و همان را به منزل می‌آورد، چون آن را با ارزش می‌دانست.
در پایان این دیدار لوح تقدیری به امضای رئیس سازمان نظام پزشکی کشور و رئیس بنیاد شهید تهران تقدیم خانواده شهید دکتر منوچهر حاجی آقا شهرستانی شد.

 در این دیدار خردمند معاون انتظامی سازمان نظام پزشکی، آذری مشاور رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران تهران، دکتر افتخاری مسئول هماهنگی خانواده شهدا در سازمان نظام پزشکی، سلیمی کارشناس فرهنگی سازمان نظام پزشکی و جاوری مدیر روابط عمومی سازمان نظام پزشکی حضور داشتند.

انتهای پیام /231

«محترم شيخه‌پور» روایتگر پرستار بیمارستان طالقانی کرمانشاه در دوران دفاع مقدس در گفت‌وگو با خبرنگار دفاع‌پرس در خصوص گمشده ای که در بیمارستان طالقانی پیدا شد اظهار داشت: بیست و هشت اسفند سال ۱۳۶۶ بود که  شهر حلبچه توسط صدام بمباران شیمیایی شد و هزاران کودک و زن و مرد کشته شدند. آن زمان من به عنوان پرستار در بخش اورژانس بیمارستان طالقانی کار می‎کردم.

وی افزود: در یکی از آن شب‎ ها، پیرمرد نابینایی را تحویل گرفتم که خیلی لاغر و ناتوان بود. معصومیت خاصی درچهره‌اش موج می‌زد که محاسن سفیدش آن را دو چندان کرده بود. من زبانش را نمی‎ فهمیدم و کلمات وجمله‎ هایش برایم ناآشنا بود. فقط از آه و ناله‎‌های حزینش می‎ فهمیدم که چقدر غمگین است. دکتر او را ویزیت کرد؛ با وجود آزمایش‏های متعددی که از بدنش انجام دادیم، متوجه شدیم که مشکل جسمی ندارد. او فقط آرام آرام گریه می‎کرد و بدون هیچ اذیت و بهانه‎ گیری روی تختش دراز می‏ کشید. تنها کاری که از دستمان می‌آمد این بود برایش سرم غذایی وصل کنیم تا بنیه‏ اش تقویت شود. از این‌که هیچ‌کس حرف‌هایش را نمی‎ فهمید ناراحت بودیم.

این بانوی روایتگر پرستار گفت: چند روزی گذشت تا این‌که یکی از همکاران بخش ارتوپدی به طور اتفاقی به اتاقش آمد و ما مشکل را به او گفتیم. گفت: «احتمالاً لهجه‎ اش مخصوص منطقه حلبچه است؛ در بخش ما، خانم جوانی اهل حلبچه بستری است که شاید زبان او را بفهمد.»

شیخه پور افزود: تصمیم گرفتیم آن دختر را از بخش اورژانس به اتاق پیرمرد منتقل کنیم. چون پاهایش شکسته بود و به پایش وزنه آویزان بود با احتیاط آن را داخل آسانسور گذاشتیم و خیلی آرام کنار تخت پیرمرد آوردیم. از قبل به دختر موضوع را گفته بودیم. دختر در حالی که نیم‏ خیز می‏شد تا با پیرمرد حرف بزند، ناگهان فریاد زد و با صدای بلند شروع کرد به گریه کردن! صدای ضجه ‏هایش دلمان را آتش می‌‏زد!

پیرمرد با شنیدن صدای دختر جوان انگار جان تازه‏ای گرفت! به سختی از روی تخت بلند شد و با دست‎های لرزان، صورت دختر را لمس کرد و او را بوسید، این صحنه آن‌قدر تکان دهنده بود که بیماران و پرستارانی که توی اتاق بودند با پدر و دختر اشک می‎ریختند. آن دختر کسی نبود جز عزیز گم شده پیرمرد که بعد از بمباران حلبچه و آواره شدن‎شان او را گم کرده بود.

انتهای پیام/