ویژه های مشرق

*********

پس از متوقف شدن مذاکرات میان ایران و آمریکا رسانه‌های اصلاح‌طلب به دنبال مقصر آن می‌گردند، نکته جالب توجه آن‌که برخی چهره‌های جناح چپ با یک واقعیت جالب درباره جریان‌های سیاسی در آمریکا روبه‌رو شده‌اند، از جمله آن‌که بین حزب دموکرات و جمهوری‌خواه در تحلیل وضعیت ایران تفاوتی وجود ندارد.

روزنامه هم‌میهن ارگان خبری اصلاح‌طلبان ساختاری درباره کارشکنی حزب دموکرات در داخل آمریکا علیه مذاکرات نوشته است:

در داخل آمریکا هم مخالفانی هستند. نئوکان‌ها که نزدیک به اسرائیل هستند، به نیابت از اسرائیل مخالفت می‌کنند و قابل‌فهم است. ولی بدترین مخالفت و سنگ‌اندازی از سوی دموکرات‌های بی‌شخصیت است. اولین آنها جان کری بود که امضاکننده برجام است و حالا که ترامپ می‌خواهد در مسیر توافق گام بردارد، آن را تخطئه و نقد می‌کند. رسانه‌های جریان اصلی آمریکایی که نزدیک به حزب دموکرات هستند هم همین مسیر را طی می‌کنند.

در بخش جالبی از این یادداشت آمده است:

البته، این برخورد در مواجهه با ترامپ چیز عجیب و غیرمنتظره‌ای نیست؛ چون او هم بیش از رقبایش چنین رفتاری دارد. معیارهای آنان برای درست و نادرست بودن هر سیاستی، میزان خیری که از سیاست به مردم می‌رسد نیست، بلکه ناشی از این است که چه کسی آن را انجام می‌دهد؟ اگر ما انجام دهیم، خیلی خوب و پسندیده است و اگر دیگران انجام دهند بد و ناپسند است.

روزنامه آرمان ملی نیز برخی اعضای کابینه ترامپ را مقصر جلوه داده و می‌نویسد:

چهره‌هایی همچون جان بولتون، که به مواضع تهاجمی علیه جمهوری اسلامی ایران شناخته می‌شوند، از جمله این افراد بوده. یکی از آخرین چهره‌های این جریان، «والتز» مشاور امنیت ملی دولت ترامپ بود که اخیراً کنار گذاشته شده است. ترامپ پیش از این نیز در پایان دور اول ریاست‌جمهوری‌اش، حدود هفت نفر از شخصیت‌های شناخته‌شده حامی جنگ را که در کابینه نخست حضور داشتند، به دور دوم دولت خود راه نداد. با آنکه حمایت‌های بی‌دریغ لابی اسرائیل نقش مهمی در پیروزی مجدد ترامپ ایفا کرد، اما او در تلاش بود تعادلی میان نیروهای افراطی و چهره‌های معتدل‌تر در کابینه برقرار کند.

آن چیزی که اصلاح‌طلبان از حزب دموکرات مشاهده می‌کنند بخشی از واقعیت آمریکا است که سال‌ها سانسور شده است!

بررسی عملکرد دموکرات‌ها در لیبی، مصر، بحرین و یمن و دیگر کشورهای منطقه نیز در جای خود می‌تواند این موضوع را آشکارتر کند.

اصلاح‌طلبان سال‌ها با تفاوت قائل شدن میان دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه طوری وانمود می‌کردند که گویی یکی بر خلاف دیگری با مردم ایران دشمنی ندارد، به عنوان مثال محمدجواد ظریف آبان ماه ۹۸ در سفر به ونزوئلا و در گفتگو با شبکه ونزوئلایی «تله‌سور» در پاسخ به این سؤال که آیا بر سر کار بودن دموکرات‌ها یا جمهوری‌خواهان در کاخ سفید تفاوتی برای کشور دارد تأکید کرده بود که حتماً تفاوتی میان ترامپ و بایدن برای ایران وجود دارد. وی در ادامه با لحن محتاطانه‌تری جمله خود را این گونه کامل کرده بود: «چیزی که برای ما اهمیت دارد لحن و کلمات نیست بلکه عملکردهاست.» او در عین حال اظهار امیدواری کرده بود: «ما به شکل واضح راهی برای تعامل دوباره پیدا خواهیم کرد…»

آنچه که در برابر دیدگان مردم یکبار دیگر اتفاق افتاد، این بود که دو حزب اصلی آمریکا در سیاست خارجی و راهبرد استکباری این کشور، هیچ تفاوتی با هم ندارند و کشورهای جهان نباید به واشنگتن اعتماد بکنند.

*********

پس از رخ دادن حادثه تلخ در بندر شهید رجایی، زمزمه‌هایی درباره احتمال استیضاح وزیر از سوی طیف خاصی از اصلاح‌طلبان به رسانه‌ و شبکه‌های اجتماعی راه پیدا کرد.

آن‌ها معتقدند که فرزانه صادق با کنار گذاشتن علی‌اکبر صفایی، رئیس پیشین سازمان بنادر و دریانوردی در بهمن ۱۴۰۳ – در حالی که آبان‌ماه او را ابقا کرده بود – و جایگزینی او با معاون حمل و نقل وزارتخانه، این سازمان تخصصی را به دست یک فرد متفرقه داده است.

روزنامه هم‌میهن در گزارشی که خط و ربط پروژه‌ای دارد، نوشته است:

عزل و نصب‌های گسترده در وزارت راه و شهرسازی، یکی از ایرادات جدی منتقدان به فرزانه صادق است، این عزل و نصب‌های اتوبوسی در سطح تمام وزارت‌خانه انجام شده است؛ به‌نحوی‌که سرپرست حوزه وزارتی، سرپرست مرکز امور بین‌الملل، سرپرست معاونت شهرسازی و معماری، سرپرست معاونت توسعه مدیریت و منابع انسانی، معاونت امور دریایی سازمان بنادر، مدیرعامل راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران، سرپرست شرکت عمران شهرهای جدید، سرپرست مرکز ارتباطات و اطلاع‌رسانی، سرپرست سازمان هواپیمایی، معاونت شهرسازی و معماری، سرپرست سازمان ملی زمین و مسکن، سرپرست شرکت بازآفرینی شهری، سرپرست معاونت حمل‌ونقل، مدیرعامل شرکت ساخت و توسعه زیربناهای حمل‌ونقل، دبیر کمیته ملی اسکان بشر، مدیرکل دفتر طرح‌ریزی شهری، سرپرست شرکت فرودگاه‌ها و ناوبری هوایی فقط در عرض چندماه حتی تا چندین بار تغییر کرده‌اند. این انتخاب‌های پی‌درپی در پست‌های حساس و استراتژیک در یک وزارتخانه می‌تواند آثار متعددی داشته باشد.

روزنامه سازندگی نیز در گزارشی خاص که رنگ و بوی سهم‌خواهی دارد می‌نویسد:

نخستین محور انتقادها به انتصاب‌های غیرتخصصی در وزارت راه‌وشهرسازی و سازمان بنادر و دریانوردی اشاره دارد. منتقدان به انتصاب افرادی بدون مدرک مرتبط یا تجربه کافی در مدیریت بندر اشاره کرده‌اند. به‌ویژه، سرپرستی سعید رسولی، معاون حمل‌ونقل وزیر، بر سازمان بنادر و دریانوردی مورد انتقاد قرار گرفته است. او به ‌طور همزمان مسئولیت‌های متعددی ازجمله هماهنگی حمل‌ونقل و سفرهای استانی دارد که امکان نظارت کامل بر امنیت بنادر را از وی سلب کرده است. این موضوع با نبود مدیرعامل ثابت برای سازمان بنادر پس از چهار ماه تشدید شده، که به ادعای برخی ناظران، نشانه بی‌ثباتی مدیریتی و عاملی برای بروز چنین حوادثی است.

در بخش دیگری از این گزارش آمده است:

دومین محور انتقادها، واگذاری غیرمنطقی مسئولیت‌ها، به‌ویژه انتقال مدیریت سازمان بنادر هرمزگان به شرکت راه‌آهن، است. این تصمیم، به گفته متخصصان حمل‌ونقل با منطق مدیریتی سازگار نیست و به کاهش کارایی منجر شده است. نمایندگان مجلس نیز، به نقل از آقای محمودی، عضو هیات اعزامی به بندرعباس، قصور وزارتخانه و سازمان بنادر را در این زمینه محتمل دانسته‌اند.

در شرایطی که بسیاری از چهره های مطرح جریان اصلاحات همچون بهزاد نبوی نسبت به سهم خواهی های اصلاح طلبان از مسعود پزشکیان انتقاد کرده اند اما رادیکال های جریان اصلاحات ضمن ادامه این سهم خواهی از دیگر سو نعل وارونه زده مدعی سهم خواهی رقبای خود از دولت جدید شده اند.

تلاش های فریبکارانه و تخریبی رادیکال های اصلاح طلب اما بگونه ای بوده که حتی برخی از اصلاح طلبان نیز نسبت به این تلاش ها واکنش نشان داده اند.

احمد شیرزاد طی یادداشتی در روزنامه آرمان ملی با اشاره به اینکه قانونی نیست که بگوییم پزشکیان نباید از نیروهای اصولگرا استفاده کند، گفته بود، طبیعتا ممکن است برخی اعتراض کنند که باید نیروهای خود را از مجموعه اصلاح‌طلبان انتخاب کنید اما اینگونه نیست و رایی هم به آقای پزشکیان داده شد لزوما همه رای اصلاح‌طلبی نبود و رای عمومی جامعه بود و چه بسا از بین افراد اصولگرایی که آنها هم به آقای پزشکیان رای دادند.

تندروهای جریان اصلاحات در خصوص دولت پزشکیان می کوشند تا ضمن تعریف خود به عنوان عامل پیروزی وی، سهم خواهی خود را وجهی طبیعی ببخشند.

*********

شامگاه چهارشنبه، موجی از انتقادات به عملکرد مدیران صدا و سیما در پی پخش محتوای توهین‌آمیز به هموطنان اهل سنت در یکی از برنامه‌های شبکه یک، فضای مجازی را فراگرفت.

در پی این اتفاق، سازمان صدا و سیما با انتشار بیانیه‌ای رسمی عذرخواهی کرد و اقدامات تنبیهی علیه عوامل مرتبط را انجام داد که شامل اخراج دو تن از مسئولان اجتماعی و پخش و معرفی هشت نفر دیگر به قوه قضاییه بود.

با وجود واکنش سریع صدا و سیما برخی در تلاش هستند تا با سیاسی کردن مسئله آن را به یک بحران امنیتی تبدیل کنند. روزنامه سازندگی که به دنبال تشنج سیاسی است درباره این ماجرا به تفضیل نوشته است:

در روزگاری که دیپلماسی منطقه‌ای ایران به دنبال ترمیم شکاف‌های سال‌های گذشته است، رفتار برخی از نهادهای رسمی، چنان ناسازگار با سیاست‌های اعلامی کشور جلوه می‌کند که گویی اراده‌ای موازی در حال حرکت در جهت عکس مصالح کشور است. نمونه‌ اخیر آن، توهین آشکار به مقدسات اهل‌سنت در برنامه‌ای از شبکه یک سیماست؛ رخدادی که تنها یک «اشتباه رسانه‌ای» نبود بلکه بازتابی از نگاه عمیق‌تر و نگران‌کننده‌تر در لایه‌های مدیریتی صداوسیماست.

این روزنامه در ادامه نوشته است:

بسیاری از تحلیلگران معتقدند، اتفاق اخیر بار دیگر نشان داد که مساله وحدت مذهبی، نه یک شعار سیاسی بلکه ضرورتی انکارناپذیر برای پایداری اجتماعی، امنیت ملی و حفظ سرمایه‌های انسانی کشور است زیرا تجربه نشان داده که حتی یک خطای رسانه‌ای می‌تواند، زمینه‌ساز التهاب‌های گسترده در فضای عمومی شود اما آنچه در این میان اهمیت دارد، واکنش هوشمندانه جامعه و اهتمام مسئولان به رفع آسیب‌ها و اصلاح مسیر است.

روزنامه هم‌میهن نیز رد همین تحلیل در روزنامه دوقلو را رفته و می‌نویسد:

دستاورد رویکردهای فرقه‌گرایانه البته کاهش شدید مخاطب تلویزیون است؛ امری که دیگر بر کسی پوشیده نیست. نکته خنده‌دار اینجا اما این است که بودجه‌ها نه‌فقط کم نمی‌شوند، بلکه افزایش هم می‌یابند؛ چنانچه بودجه صداوسیما از ۲۶۰۰ میلیارد تومان در سال ۱۴۰۰ به ۳۵ هزار میلیارد تومان در سال ۱۴۰۴ رسیده است، افزایشی بیش از ۱۳ برابری را تجربه کرده و معادل مجموع اعتبارات بودجه‌ای کل وزارتخانه‌های نفت، دادگستری، امور خارجه و میراث فرهنگی است و با وزارت جهاد کشاورزی برابری می‌کند.

بررسی‌ها نشان می‌دهد اگرچه برخی از کاربران و رسانه‌ها با دغدغه و دلسوزی به این رویدادها پرداختند، تعدادی از اکانت‌ها و رسانه‌ها با انگیزه‌های شخصی، رقابتی و حتی عداوت‌ورزی، از این اشتباهات به عنوان بهانه‌ای برای تخریب صدا و سیما استفاده کرده‌اند.

صدا و سیما با مدیریت ۲۲ شبکه سراسری و ۷۵ شبکه رادیویی سراسری و شبکه‌های مختلف استانی، بزرگ‌ترین رسانه‌ کشور محسوب می‌شود که به صورت ۲۴ ساعته برنامه‌پخش می‌کند.

حجم تولیدات این سازمان به حدود نود هزار دقیقه محتوای روزانه می‌رسد. چند ثانیه خطای صدا و سیما در روزهای گذشته، کمتر از ۰/۰۰۰۱ درصد از کل محتوای پخش‌شده این سازمان را در این بازه زمانی تشکیل می‌دهد.

این در حالی است که صدا و سیما تأکید کرده است با جدیت به دنبال اصلاح فرآیندهای نظارتی و تولیدی خود برای جلوگیری از تکرار چنین اشتباهاتی است.

*********

تفاهم‌نامه همکاری مشترک بین فرماندهی انتظامی جمهوری اسلامی ایران و وزارت آموزش و پرورش با هدف توسعه همکاری‌های آموزشی، اجتماعی و فرهنگی، پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی، افزایش آگاهی‌های عمومی صبح روز ۳۱ فروردین ماه توسط وزیر آموزش و پرورش و فرمانده کل نیروی انتظامی امضاء شد.

کارشناسان پیش‌بینی کرده‌اند این تفاهم نامه می‌تواند نقش به سزایی در ایجاد محیط سالم میان مدارس و خانواده‌ها ایفا کند، اما در کمال تعجب این تفاهم با واکنش هیستریک اصلاح‌طلبان رادیکال و برخی نیروهای برانداز روبه‌رو شده است.

آذر منصوری در توئیتی که به فضای روانی و ذهنی‌اش بی‌ربط است نوشته است:

در اقدامی بی سابقه تفاهم نامه ای بین آموزش و پرورش و نیروی انتظامی امضا شده که علاوه بر ابهامات متعدد، موجی از نگرانی در بین دانش آموزان و خانواده های آنها و نیز فرهنگیان بوجود آورده است. ضروری است وزیر آموزش و پرورش و سخنگویان دولت در خصوص ضرورت ها و دلایل این اقدام توضیح دهند.

روزنامه هم‌میهن که روی مسائل اجتماعی نگاهی سیاسی دارد در گزارشی نوشته است:

دانش‌آموزان ایران قرار است از این به‌بعد در کنار معلم، مدیر و ناظم مدرسه، ماموران پلیس را هم در مدرسه ببینند. خبر، عصر یکشنبه بود که همه‌جا پیچید. در خبرها نوشتند ‌علیرضا کاظمی، وزیر آموزش‌وپرورش و احمدرضا رادان، فرمانده کل انتظامی کشور با امضای یک تفاهم‌نامه با مفاد فرهنگی و تربیتی تصمیم گرفته‌اند نقش پلیس را در مدرسه‌های ایران بیشتر کنند؛ آن هم بعد از اینکه کاظمی، سردار رادان را «شخصیتی محبوب و دوست‌داشتنی» توصیف کرده و گفته است: «ما در هر حوزه‌ای که سردار رادان بگوید، سرباز ایشان هستیم.» رادان هم در مقابل گفته است که باید بیش‌ازپیش، به «مافیای ربودن اندیشه‌های دانش‌آموزان» توجه کرد.

در ادامه این گزارش آمده است:

خواندن همین چند خط کافی بود تا معلمان، فعالان صنفی و کارشناسان آموزش‌وپرورش شروع به اعتراض کنند و بگویند نگرانند بعد از این تعریف و تمجیدها، دانش‌آموزان بیش از آنکه معلمان‌شان را در مدرسه ببینند، به حضور ماموران پلیس عادت کنند. از طرف دیگر، باتوجه به آنچه در سال ۱۴۰۱ و روزهای پس از آن در مدارس ایران گذشت، امضای این تفاهم‌نامه، بیشتر کردن نقش پلیس در موضوع حجاب و اعتراض‌های دانش‌آموزی تعبیر شده است.

همچنین محمد حبیبی عضو گروهک غیرقانونی و مارکسیستی شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان نیز به این روزنامه گفته است:

تا جایی که به حوزه آموزش‌وپرورش و فرهنگ مربوط می‌شود، موارد این‌چنینی درواقع به خود آموزش‌وپرورش مربوط است؛ یعنی اینکه آموزش‌وپرورش چنین مواردی را در اختیار نیروی انتظامی قرار دهد، امر عجیبی نیست اما آنچه جای سوال دارد این است که چطور نیروی انتظامی می‌خواهد چنین خدماتی را به آموزش‌وپرورش ارائه کند. اگر این وزارتخانه می‌خواهد از چنین خدماتی بهره‌مند شود، قاعدتاً باید از نهادهایی که مشخصاً در حوزه‌های روانشناسی و مشاوره تخصص دارند چنین خدماتی را بگیرد، نه از نیروی انتظامی. این تصمیم خودش نشان‌دهنده ناکارآمدی در ساختار آموزش‌وپرورش است.

روزنامه شرق نیز در گزارشی درباره مدارس نوشته است:

بعد از جنگ وضعیت آموزش در ایران نامناسب‌تر شد. رئیس‌جمهوری در ابتدای کار خود اعلام کرد که عدالت آموزشی را پیگیری می‌کند، اما کمی بعد مشخص شد که منظور او انداختن بار این موضوع بر دوش مردم و خیرین است. این در حالی‌ است که در جهان امروز آموزش هم مانند بهداشت و درمان از وظایف ذاتی دولت‌هاست. ما در شرایطی با کمبود مدرسه مواجه هستیم که داشتن مدرسه مناسب کف خواسته‌های یک جامعه آموزشی است و دغدغه ما باید کیفیت آموزش باشد.

نکته جالب توجه در مخالفان این طرح افراد و تشکل‌هایی است که پیشگیری از آسیب اجتماعی را اقدام امنیتی خوانده اما به هر بهانه‌ای در سیاسی کردن مسائل اجتماعی نقش مهم دارند.

از جمله شورای هماهنگی فرهنگیان باقی‌مانده کانون صنفی معلمان است که در فتنه سال ۸۸ نقش سرباز خیابانی را در آن شورش آمریکایی و صهیونیستی بر عهده داشت، هدف کانون منحله صنفی معلمان آن بود که اعتراضات خیابانی را به مدارس گره‌زده و با ایجاد اعتصابات سراسری زمینه اخلال در نظام اداری کشور را فراهم آورد.

استفاده از کلماتی چون «مبارزه طبقاتی»؛ «جنبش‌سازی» و «تشکل‌یابی» در داخل مدارس بخشی از کلیدواژه‌هایی است که اعضای منحرف این تشکل غیر صنفی آن را درباره مدارس در دست دارند، هم راستایی رئیس جبهه اصلاحات با این جریان برانداز جای تامل جدی دارد.

نکته دیگر بهره بردن عناصر اصلاح‌طلب از مدارس است، از جمله مدارس سلام دبیرستان های دخترانه سلام سبز! سلام رسالت، سلام ونک و دبیرستان های پسرانه سلام تجریش، سلام دیباجی، سلام زین الدین، سلام صادقیه، سلام یوسف آباد، نجم الثاقب، سلام فرمانیه، سلام ایران زمین، سلام اسلام و نیز مدرسه راهنمایی دخترانه رسالت دانش و مدرسه راهنمایی پسرانه سلام سهروردی، همچنین دبیرستان های پسرانه و دخترانه سلام نور تبریز و دبیرستان دخترانه سلام طوس مشهد همه از مدارس زنجیرهای تحت مدیریت همین جریان رادیکال اصلاح‌طلب بوده است.