ویژه های مشرق

سرویس سیاست مشرق- در میان انبوهی از گزارش‌ها و تیترهای خبری، در یک بسته کامل با نام «ویژه‌های مشرق» شما را در جریان مسائل مهم و اثرگذار از نگاه روزنامه‌های کشور قرار می‌دهیم.

در این ویژه‌نامه، نگاهی به آخرین مواضع جناح‌های سیاسی و تحولات مهم داخلی، خارجی، اوضاع اقتصادی و اجتماعی کشور انداخته می‌شود که مخاطبان بامطالعه آن به رهیافت‌های مهم، نکات و تأملات از سیر وقایع اثرگذار دست خواهند یافت، در این بخش با ما همراه باشید.

*********

صبح روز یکشنبه در شرایطی برای ایران آغاز شد که خبر سقوط دمشق و خروج بشاراسد از پایتخت سوریه پس از 24سال حکومت بر سوریه، افکار بسیاری از ایرانیان را به خود معطوف کرده بود. این ماجرا مورد توجه بسیاری از روزنامه‌های اصلاح‌طلب قرار گرفته است.

روزنامه سازندگی ارگان خبری حزب کارگزاران درباره سقوط اسد می‌نویسد:

حکومت بشار اسد دارای ضعف‌هایی بوده که نمی‌توان آن را مخفی کرد. سیاسیون ما هم باید در اظهارات خود به این موضوع توجه داشته باشند سپس مواضع خود را اعلام کنند. بحث جنگیدن نیست. مقامات سوریه از نظر اطلاعاتی غافلگیر شدند چراکه احتمال نمی‌دادند که چنین اتفاقی رخ دهد. ارتش سوریه هم اعتقادی به مبارزه با این مخالفان نداشته است. دیدیم که پی‌درپی هم عقب‌نشینی کرده و اساساً اراده‌ای برای جنگیدن با آنها نداشت؛ چون مطلع بود که بخش مهمی از مردم سوریه طرفدار همین گروه هستند.

این روزنامه نوشته است:

در اینکه ضعف‌هایی در حکومت بشار اسد وجود داشت، حرفی نیست. ولی وقتی خواست اکثریت مردم تغییر یک نظام باشد باید به آن تن داد. سیاسیون ما هم باید این مورد را مدنظر قرار دهند.گروه‌های مختلف سیاسی باید پشت‌ سر نظام قرار بگیرند. تصمیم دستگاه دیپلماسی ما هم که تصمیم نظام است. جمهوری اسلامی تصمیم درستی درباره تحولات سوریه گرفت و بی‌جهت خود را درگیر این موضوع نکرد. ما هم باید یک‌صدا موضع نظام را تکرار کنیم.

روزنامه اعتماد اما خواهان آن شده است که پزشکیان به سرعت تحریرالشام را به رسمیت بشناسد! این روزنامه نوشته است:

رفتار آینده ایران بستگی به رفتار متقابل جریانات حاکم در سوریه دارد. هرچند گروه تحریرالشام سعی کرد از حمله به سفارت ایران اعلام برائت کند، اما به هر حال هر دولتی که در سوریه روی کار بیاید، مسوول منافع ایران، مسوول حفاظت از اماکن زیارتی و مقدسه در سوریه و همچنین مسوول قراردادهای منعقد شده میان ایران و سوریه است. در این شرایط دولت چهاردهم نباید مسیر افراطیون را در پیش بگیرد .بلکه باید خود را به عنوان بخشی از راه‌حل و طرف کمک‌کننده به دوران گذار، معرفی کرده و نقاط مشترک با سوریه را برجسته و روی این نقاط مشترک به سمت همکاری حرکت کند.

روزنامه هم‌میهن دیگر روزنامه اصلاح‌طلب نیز به تهدیدات موجود پس از سقوط اسد پرداخته و می‌نویسد:

تهدیدی که اکنون متوجه ایران است این است که با توجه به دستاوردهای ترکیه در سوریه، ممکن است آنکارا تصمیم بگیرد از فرصت استفاده کرده و از طریق روابطش با باکو، در شمال ایران نیز دست به تحرکاتی بزند. اگر این اتفاق رخ دهد، هم جناح شمالی و هم جناح غربی ایران به نقاط تهدید تبدیل خواهند شد.

پس از سقوط دولت بشار اسد در دمشق جریان‌های متعدد اصلاح‌طلب به میدان آمده تا از فرصت پیش‌آمده بهره‌برداری کنند.

پایش رسانه‌های اصلاح‌طلبنشان می‌دهد که گروهک‌های ضدانقلاب 25 شبهه را در شبکه سایبری خود درباره سوریه منتشر کرده‌اند که بسیاری از آن‌ها با برخی جریان‌های داخلی تقاطع دارد.

سرویس سیاست مشرق- در میان انبوهی از گزارش‌ها و تیترهای خبری، در یک بسته کامل با نام «ویژه‌های مشرق» شما را در جریان مسائل مهم و اثرگذار از نگاه روزنامه‌های کشور قرار می‌دهیم.

در این ویژه‌نامه، نگاهی به آخرین مواضع جناح‌های سیاسی و تحولات مهم داخلی، خارجی، اوضاع اقتصادی و اجتماعی کشور انداخته می‌شود که مخاطبان بامطالعه آن به رهیافت‌های مهم، نکات و تأملات از سیر وقایع اثرگذار دست خواهند یافت، در این بخش با ما همراه باشید.

*********

با انتشار خبر ابلاغ قانون عفاف و حجاب به دولت در تاریخ ۳۳ آذرماه، موج سنگینی از انتقادات و برجسته کردن آنچه منتقدان آن‌ها را ابهامات و تناقضات، می‌خوانند علیه این قانون منتشرشده است.

رسانه های اصلاح طلب در مطالب مختلفی تلاش دارند تا به انحای مختلف مطالبه عدم ابلاغ قانون حجاب و عفاف از سوی رئیس جمهور را کلید زده و تصریح کنند که نحوه مواجهه با این لایحه در میزان خشونت در جامعه اثر دارد!

روزنامه شرق در گزارشی لایحه حجاب را بهانه کرده تا خشونت سازمان یافته را تشریح کند، این روزنامه نوشته است:

زنانی که هم‌زمان تحت سایر اشکال تبعیض هستند شامل زنان اقلیت‌های قومی، زنان فقیر طبقه کارگر، زنان مهاجر و اقلیت‌های جنسی و جنسیتی بیش از دیگران از خشونت نهادی، قانونی و نادیده‌انگاری رنج می‌برند و دچار آسیب می‌شوند. مثلا مشکلاتی مانند کودک‌همسری و قتل ناموسی بیشتر موجب خشونت علیه برخی زنان می‌شود. در مجموع بخش عمده‌ای از نقض تمامیت جسمانی زنان محصول خشونت نهادی است که هم با خشونت قانونی اعمال می‌شود و هم با سکوت و نادیده‌انگاری و عدم حمایت از زنان!

روزنامه هم‌میهن دیگر روزنامه الصاح‌طلب نزدیک به گعده ساختاری نیز می‌نویسد:

اجرای قوانین محدودکننده و تنبیهی، مانند قانون حجاب اجباری، به افزایش تنش‌های روانی، احساس ناکامی و ناامیدی در جامعه منجر خواهد شد. به‌ویژه زنان و گروه‌های آسیب‌پذیر بیشترین فشار روانی را متحمل خواهند شد که می‌تواند به افزایش آمار افسردگی، اضطراب و حتی خودکشی بیانجامد.

در بخش دیگری از این گزارش آمده است:

ناکارآمدی اجبار در تغییر رفتار، مورد دیگری است. براساس نظریه‌های رفتاری، ازجمله نظریه تقویت مثبت اسکینر و نظریه نیازهای مازلو، تغییر رفتار انسانی از طریق اجبار و تنبیه منجر به نتایج معکوس می‌شود. مطالعات داخلی و بین‌المللی نشان می‌دهد که رویکردهای قهری نه‌تنها به تغییرات مثبت منجر نمی‌شوند، بلکه احتمال تنش، درگیری و چنددستگی در جامعه را افزایش می‌دهند.

رادیکال‌های اصلاح طلب در حال تولید هراس اجتماعی، نارضایتی اجتماعی و خشم اجتماعی بوده اما می کوشند تا ضمن تبرئه خود این تلاش ها را منتسب به برخی مسائل چون لایحه حجاب کنند.

تلاش برای سیاه نمایی از شرایط و تشویق به نافرمانی مدنی به دلیل اعمال قانون مربوط به برخورد با بی حجابی و…نشان می‌دهد که این جریان در وهله اول می‌کوشد تا هر اقدام قانونی ای که مورد پسند رادیکال‌های اصلاح طلب می‌باشد را یک مساله و یک نارضایتی بازنمایی کنند و در اقدام بعدی نیز بکوشند تا پروژه «حاکمیت غیرعادی» را برجسته سازند.

در حالی رادیکال‌های اصلاح طلب موضوع نافرمانی مدنی و برکشیدن جنبش های اعتراضی را مورد تاکید قرار می‌دهند تا مساله اقدامات خشونت آمیز را در چارچوب نافرمانی مدنی تعریف کرده و ضمن به چالش کشیدن اعتراضات خشونت پرهیز تصریح می کنند که اصل امتناع از خشونت در مبارزات اجتماعی و سیاسی عبارت است از امتناع از وارد کردن آسیب به جسم و جانِ انسان‌های دیگر، و اختلال در نظم عمومی مانند آتش زدن لاستیک اتوموبیل لزوماً از مصادیق خشونت نیست، بلکه شکلی از نافرمانیِ مدنی به شمار می‌رود!

سرویس سیاست مشرق- در میان انبوهی از گزارش‌ها و تیترهای خبری، در یک بسته کامل با نام «ویژه‌های مشرق» شما را در جریان مسائل مهم و اثرگذار از نگاه روزنامه‌های کشور قرار می‌دهیم.

در این ویژه‌نامه، نگاهی به آخرین مواضع جناح‌های سیاسی و تحولات مهم داخلی، خارجی، اوضاع اقتصادی و اجتماعی کشور انداخته می‌شود که مخاطبان بامطالعه آن به رهیافت‌های مهم، نکات و تأملات از سیر وقایع اثرگذار دست خواهند یافت، در این بخش با ما همراه باشید.

*********

دور جدیدی از گفت‌وگوهای ایران با اتحادیه اروپا و سه قدرت اروپایی از پنج‌شنبه هفته گذشته در ژنو آغاز شد. این گفت‌وگوها بعد از یک دوره تنش شدید در روابط ایران و اروپا شکل گرفته‌است. در شرایطی که دولت چهاردهم با شعار بهبود روابط با غرب و از سرگیری مذاکرات روی کار آمد، بعد از نزدیک به چهار ماه از آغاز به کار این دولت نه‌تنها شرایط روابط با اروپا بهبود پیدا نکرده‌است، بلکه تنش‌ها به شکل کم‌سابقه‌ای افزایش پیدا کرده‌است.

روزنامه هم‌میهن درباره مذاکرات در ژنو آن را مقدمه سازش خوانده و نوشته است:

حالا رئیس‌جمهوری می‌تواند در منطقه و جهان موضوع وفاق را مطرح کند که در عمل قائل به گفت‌وگو باشد، سپس باید سازش کرد و آنگاه وفاق یا اجماع. سازش که جای خود، آقایان حتی گفت‌وگو را بر نمی‌تابند. پس چگونه وفاق پزشکیان مورد استقبال قرار گیرد؟ چون به نظر من برای وفاق باید عزم جدی هم برای سازش و سازگاری داشت. سازش به چه معنا؛ به آن معنای منفی که برخی تندروها در نظر دارند نیست به معنای اینکه واقعاً ما با نُرم جهانی سازگار شویم هنجارها را بپذیریم و بر اساس منافع و اهداف ملی خود بتوانیم با همه کشورهای منطقه و جهان مناسباتی عادی داشته باشیم این به معنای سازش است یعنی سازگار شدن با شرایط بین‌الملل اما متاسفانه ما می‌بینیم در بیش از ۱۰۰ روزی که دولت آقای پزشکان روی کار آمده است این دولت حتی تلاش جدی برای گفت‌وگو ندارد.

این روزنامه در ادمه ادعای عجیب خود نوشته است:

سازش که جای خود، طبیعتاً با توجه به همین رفتارهاست که کشورهای اروپایی و آمریکا همانگونه با تهران رفتار می‌کنند چون می‌بینند که آنچه از زبان پزشکیان یا عراقچی مطرح می‌شود فعلاً یک بلوف دیپلماتیک است و خبری از مذاکره و سازش نیست یا بهتر بگویم سازگاری نیست. نکته دیگری که شاید به مذاق دولت چهاردهم خوش نیاید اما من به صراحت آن را اعلام می‌کنم این است که آقای مسعود پزشکیان هیچ وقت در حد و قواره فردی مانند سیدمحمد خاتمی نبوده و نخواهد بود.

روزنامه اعتماد دیگر روزنامه اصلاح‌طلب نیز مذاکرات ژنو را مقدمه مذاکره با آمریکا خوانده و می‌نویسد:

ایران برای حل مشکلات اساسی کشور به آرامش نیاز دارد. کوبیدن بر طبل تنش ایران را به جایی نمی‌رساند. البته مهم است ایران به دشمنان منطقه‌ای‌اش به‌خصوص اسراییل نشان بدهد از رویارویی نظامی واهمه‌ای ندارد. اما به استقبال تنش رفتن هم در جزو برنامه‌های دولت نیست. اصولا مسعود پزشکیان با این وعده، رای و توجه مردم را جلب کرد که بتواند به مشکلات مدیریتی، سیاسی و اجتماعی کشور رسیدگی جدی کند. متاسفانه ترور اسماعیل هنیه در نخستین روزهای کار پزشکیان کار را سخت کرد. در کل رویکرد آقای پزشکیان رویکرد تنش‌زدایی بوده و در ادامه هم خواهد بود.

خط سازش مسیری است که از سال‌های پس از انقلاب اسلامی تاکنون و بویژه از زمان رحلت امام عظیم الشأن به این سو، توسط برخی از سیاسیون ایرانی بارها و بارها مورد اشاره و حتی تأکید قرار گرفته است.

نخستین گام سازشکاران و سازش خواهان همواره با طرح مسئله “هزینه” برداشته می‌شود. البته کنایه‌های مفهومی اصلاح طلبان تنها به این نقطه ختم نمی‌شود، آنها گاه بر سر مصداق نیز صریحاً از این می‌گویند که حاضر به پرداخت هزینه نیستیم!

این روزها که روابط قالیباف و اصلاح‌طلبان تا حدودی خاطره پیش از انتخابات اسفند ۱۴۰۲ را تداعی می‌کند، روزنامه آرمان ملی نوشته است:

چرخش عجیب رییس مجلس از همراهی به تقابل با دولت نیز بسیار شگفت‌انگیز است. درحالی که به نظر می‌رسید قالیباف از آنچه در جریان انتخابات مجلس و ریاست‌جمهوری اخیر بر وی رفت اندکی درس گرفته و به درک بهتری از پیرامون خود و رویکرد و روش تندروها رسیده باشد و جایگاه خود را به عنوان یکی از ستون‌های وحدت و عقلانیت در نظام سیاسی کشور بازیابد و وجهه همت خود را بر محدود کردن تندروها در فضای مجلس قرار دهد، اما موضع‌گیری‌های اخیر نشان می‌دهد دوباره در پی تکرار اشتباهات قبلی است. بعید است قالیباف پس از دو دهه سیاست‌ورزی در ایران نداند که در پازل سیاسی تندروها هیچ‌گاه جایی نداشته و ندارد و به موقعیت مطلوب بازسازی برند سیاسی خود پشت پا بزند!

در بخش دیگری از این گزارش آمده است:

اگر هم این موضع‌گیری‌ها چنان‌که شنیده می‌شود در پی برخی تغییرات و انتصابات مدیریتی در دولت باشد که محل تاسف فراوان است به ویژه آنکه قالیباف تاکنون نیز سهم مناسبی در تقسیم دولت گرفته است.

به نظر می‌رسد که اصلاح‌طلبان رادیکال در تلاش هستند تا دولت را در مواجهه با مجلس دچار انحراف از زمین کنند، دولت برای تداوم معنوی و مادی خود چاره‌ای جز تقویت منطقه میانه سیاست ندارد. بنابراین هرگونه معطل گذاشتن تعیین تکلیف با رادیکال‌های اصلاحات علیه خود دولت است. آلترناتیو دیگری وجود ندارد و درعین‌حال دولت چاره‌ای جز شروع با مسائل اقتصادی نخواهد داشت. به همین منظور باید با پیش انداختن حوزه اقتصاد و معیشت، فضای لازم برای تداوم خود را ایجاد کند.