گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس‌ـ رحیم محمدی؛ در جنگی که شهریور ۱۳۵۹ توسط عراق به جمهوری اسلامی ایران تحمیل شد، فقدان آمادگی‌های لازم برای دفاع از مرزهای کشورمان باعث شد تا ارتش صدام در خاک کشورمان پیشروی کند تا حدی که شهر اهواز در معرض سقوط قرار گرفت، اما بعد از اینکه رزمندگان کشورمان توانستند به وضعیت خود سامان دهند، در طی مدت حدود ۹ ماه، ۹۸ درصد مناطق اشغالی را از اشغال دشمن بعثی آزاد کردند و به دنبال آن، جنگ تا سال ۱۳۶۷ ادامه یافت تا اینکه در این سال جنگ تحمیلی، با قبول درخواست‌های جمهوری اسلامی ایران از سوی عراق، خاتمه یافت.
آنچه در این جنگ باعث شد تا رزمندگان بتوانند برابر دشمنی که از سوی دول شرقی، غربی و عربی مورد حمایت و پشتیبانی قرار داشت، ایستادگی کرده و خواسته خود را به دشمن تحمیل کنند، فعالیتی بود که واحد‌های مهندسی رزمی در کنار سایر رزمندگان انجام دادند.
به عبارت دیگر با شروع جنگ تحمیلی و تشکیل یگان‌های رزمی، ضرورت وجود واحد‌های مهندسی رزمی نیز در کنار یگان‌های رزمی احساس شد به همین جهت در کنار این یگان‌ها، واحد‌های مهندسی رزمی شکل گرفتند و فعالیت خود را آغاز کردند.
در واقع یگان رزمی در صورتی می‌توانست فعالیت خود را با موفقیت به سرانجام برساند که واحد‌های مهندسی رزمی هم دوشادوش آن‌ها نقش‌آفرینی کند؛ چون عملیات آفندی نیاز به فعالیت واحد‌های مهندسی دارد؛ یعنی احداث جاده، ایجاد موانع فیزیکی، ساخت استحکامات دفاعی و یا ساخت پل بر روی آب، اقداماتی است که انجام آن‌ها بر عهده واحد‌های مهندسی رزمی قرار دارد.
مهندسی رزمی از چنان اهمیت و جایگاهی برخوردار است که پیروزی رزمندگان در میدان نبرد، کاهش تلفات انسانی و نیز خسارات ناشی از انهدام ادوات و تجهیزات با استفاده درست و به‌موقع از توانمندی‌های آن‌ها رابطه مستقیم دارد؛ زیرا فعالیت هرکدام از بخش‌ها در صحنه نبرد مانند بهداری و توپخانه متکی به اقداماتی است که مهندسی رزمی انجام می‌دهد.
اهمیت کار این واحد‌ها در دفاع مقدس به حدی بود که برای افزایش کارایی آن‌ها دست به ابتکاراتی مانند دو زیست کردن تعدادی بیل مکانیکی و لودر به منظور عبور از مناطق آبی زدند یا تعدادی لودر را با ایجاد تغییراتی به صورت کنترل از راه دور درآوردند و در ادامه این واحد‌ها در سال ۱۳۶۳ به تیپ و لشکر ارتقاء یافتند که اوج فعالیت آن‌ها را می‌توان در عملیات‌های والفجر هشت و کربلای پنج دید؛ در این رابطه اولین لشکر مهندسی رزمی که در جنوب تشکیل شد، لشکر ۴۲ قدر با گردان‌های پل عبور، عملیات آبی خاکی، تخریب، استحکامات و برخی گردان‌های جانبی بود.
مهندسی رزمی در جبهه‌ها علاوه بر فعالیت‌های راه‌سازی، احداث سنگر، ایجاد موانع … در چند بخش دیگر نیز فعالیت‌هایی داشت که از آن جمله می‌توان به ساخت ماکت‌هایی برای منحرف کردن موشک‌های دشمن و ساخت خودرو‌های مقابله با عوامل شیمیایی اشاره کرد.
اما جنگ تحمیلی که به اتمام رسید، عده‌ای در شمال غرب و جنوب شرق کشور دست به اقداماتی برای ایجاد ناامنی در بخش‌های مورد اشاره کردند به همین دلیل سپاه برای ایجاد امنیت پایدار در مرزهای کشورمان آن هم در اتفاعات ۳۷۰۰ متری شمال غرب، با استفاده از یگان‌های مهندسی رزمی راه و استحکامات دفاعی ایجاد کرد؛ زیرا بخشی از این مناطق علی‌رغم گذشت حدود ۳۰ سال از عمر انقلاب به واسطه نبودِ راه ارتباطی مناسب و صعب العبور بودن، همچنان در اشغال گروه‌های تروریستی قرار داشت، اما با تلاش مهندسی رزمی در ایجاد راه مناسب و به دنبال آن، ساخت پاسگاه‌های مرزی، سپاه توانست حاکمیت جمهوری اسلامی ایران را در مناطق یادشده هم برقرار کند.
پس اگر می‌خواهیم در آینده هم مقتدر باشیم و اقتدار و امنیت کشور ارتقا یابد، بایستی امروز در بخش مهندسی رزمی به خوبی کار شود.
انتهای پیام/ 231
