به گزارش خبرنگار نوید شاهد، روز ولادت حضرت امیر المومنین (ع) و روز پدر برایم بهترین بهانه ای شد تا با پدری مصاحبه کنم که پدر نخستین بانوی شهید ایرانی در راه قدس بود. این شهید ایرانی به همراه همسرش در حمله هوایی برنامه‌ریزی‌شده ارتش رژیم صهیونیستی به لبنان به شهادت رسیدند؛ شهیده معصومه کرباسی همسر شهید رضا عواضه.
در اولین تماسم صدایش پر از آرامش، صبر، صلابت و البته ایمان بود. با همان لهجه شیرین شیرازی اش که برای همه مردم ایران زیباست زمان زیادی برای مصاحبه ام گذاشت و با حوصله به تک تک سوالاتم پاسخ داد. از همه مهم تر مرا «دخترم» صدا میزد و حس میکردم چقدر دلتنگ معصومه‌اش است. در ادامه گفتگوی ما را با پدر شهیده معصومه کرباسی بخوانید تا شرح مختصری باشد بر روشنایی راه فرزند شهیدش و عطوفتی که میان آن دو بود.
کمی از خودتان برایمان بگویید.
ابتدا میلاد با سعادت حضرت علی (ع) را به همه شیعیان تبریک می گویم و امیدوارم بهره کافی را از ایام ماه رجب ببریم. من حسین کرباسی پدر شهیده معصومه کرباسی هستم. ایشان از میان پنج فرزندم که چهار دختر و یک پسر هستند، فرزند اول من بود. خداوند را بسیار شاکرم که آنطور که باید و در حد بضاعتمان توانستم به گونه‌ای که باید امانتی که خداوند در اختیارمان گذاشت را به او برگردانیم.
شهیده کرباسی در چه سالی متولد شدند و بفرمایید که شما طعم پدر شدن را در چه سالی چشیدید ؟
شهیده معصومه متولد اسفندماه سال ۱۳۵۹ بود و در زمانی که دخترم به دنیا آمد من ۲۲ ساله بودم که معصومه قدم هایش برای ما و زندگی مان تبرک به همراه آورد.
معصومه دختری بسیار دوست داشتنی بود و از همان کودکی میتوان گفت بسیار کودک باهوش و فعالی در درس و مدرسه بود.
معصومه چگونه دختری برایتان بود؟
دخترم، شیرازی ها مثالی دارند که میگویند برخی از افراد مهماندوست یا خانواده دوست هستند اما شاید اگر بخواهم بارزترین ویژگی اخلاقی شهیده را بگویم، باید بگویم معصومه «انسان‌دوست» بود. یعنی یک ویژگی ورای همه اینها. دغدغه مند تمام انسانها بود برایش فرقی نمی‌کرد که آیا فرد را میشناسد یا خیر، در حقیقت به فکر همه مردم بود.
با توجه به اینکه در ایام شادی هستیم من باید خاطره‌ای شیرین از بخشنده بودن معصومه برایتان تعریف کنم. برای تشییع پیکر مطهرش اطرافیان ایشان از لبنان آمده بودند و زمانی که راجع به شهیده صحبت شد خاطره ای از او تعریف کردند که همسرش خطاب به معصومه گفته بود شما همه وسایل خانه را که بخشیدی فقط مانده مرا ببخشی و بگذاری بیرون از منزل !
نام شهید رضا عواضه را اوردید، از ماجرای ازدواج شهیده کرباسی با ایشان بگویید و بفرمایید با توجه به اینکه معصومه فرزند اول شما بود بعنوان پدر مخالفتی با ازدواج در یک کشور دیگر نداشتید؟
میتوان گفت داستان ازدواج این شهید و شهیده شاید نیازمند ساعتها صحبت باشد اما همینقدر را بگویم که این دو عزیز در دانشگاه با یکدیگر آشنا شدند.
از جایی که خداوند به من توفیقی داده بود که در اواسط دهه ۶۰ به دلیل شغلم در مأموریتی در لبنان حضور داشته باشم و آشنایی کامل با وضعیت اقتصادی، سیاسی، اقلیمی و اجتماعی لبنان داشتم و زمانی که خانواده شهید به منزل ما آمدند به معصومه گفتم آیا شما دیدید که هر روزه هواپیماهای اسراییلی در آسمان لبنان به پرواز در می آیند و اماکن مسکونی شیعیان را هدف قرار میدهند ؟! معصومه جان! آیا پادگان بمباران شده شهید چمران را در دره‌ای در جبل الشیخ لبنان دیده‌ای؟ دخترم شما اینها را ندیده ای.
معصومه در جواب گفت پدر عزیزم من به دنبال هدفی هستم که تمام این مسایل و مشکلات را به جان میخرم. زمانی که این حرفهای معصومه را شنیدم با وجود عاطفه پدری و اینکه فرزند اولم بود و رابطه عاطفی عمیقی میان ما وجود داشت، پذیرفتم. معصومه گفت پدر عزیزم من به دنبال پیشرفت معنوی هستم و تنها کسی که می تواند در این مسیر مرا یاری کند، او رضا است. آنجا بود که دیگر مخالفتی نکردم چون دیدم راهش را انتخاب کرده است.
حاصل این ازدواج پنج فرزند هست، فرزندان ایشان چند ساله هستند؟
اولین فرزند این دو عزیز آقا مهدی نام دارد که کلاس دوازدهم است. دومین پسر ایشان آقا مهتدی کلاس نهم، سومین فرزندشان زهرا خانم ده ساله، و چهارمی آقا محمد کلاس سوم و کوچکترین آنان فاطمه خانم دوسال و نیمه است.
عمر زندگی مشترک شهید رضا عواضه و شهیده معصومه کرباسی چقدر بود؟در این سالها تعامل شهیده با شما چگونه بود؟
ایشان در سال ۱۳۸۳ ازدواج کردند و بعد از بیست سال زندگی عاشقانه دست در دست هم به شهادت رسیدند. شهیده معصومه و شهید رضا به شکلی هدفمند مورد حمله راکت‌های اسراییل قرار گرفتند. در طول این ۲۰ سال من با معصومه در تعامل بودم به ویژه در زمینه کتابخوانی کتابهای بسیاری به هم معرفی میکردیم. شاید در دو سال اخر شهادت ایشان چیزی نزدیک به چهل کتاب را با یکدیگر آغاز کردیم و با هم تمام کردیم.
زمانی که در لبنان اوضاع جنگی بحرانی تر شد آیا نخواستید که به ایران برگردند؟
ببینید اینجا چند نکته مطرح بود، یک اینکه من خیلی با خودم فکر کردم اینکه اگر من در چنین شرایطی در کشورم بودم آیا کشورم را ترک میکردم یا نه که هرگز این کار را نمی‌کردم و دو اینکه از طرفی عاطفه پدری هم وسط بود بنابراین از ایشان خواستم تا عادی شدن اوضاع برگردند ایران اما قبول نکردند. البته در گفتگوهایی که با مادرش داشت نیز اذعان کرده بود که خون من رنگین تر از مردم غزه نیست و اینجا را هرگز ترک نمیکنم و در کنار مردم لبنان می مانم.
آیا راجع به شهادت هم با شما صحبت میکردند؟
بله، و نکته ای وجود دارد که دائما معصومه هر زمانی که با من تماس می‌گرفت بدون این نبود که از من حلالیت نگیرد. روز آخر نیز خودش می دانست که شهید میشود. پس از آنکه اسراییل اعلام میکند که منازل را تخلیه کنند، ایشان به همراه همسر و فرزندان و خانواده همسرش ضایحه را ترک کرده و در منزلی اسکان پیدا می‌کنند. مادر همسرش نقل میکرد که در آن روزی که معصومه شهید شد، من نیمه شب رفتم که به بچه ها سر بزنم. معصومه را دیدم در بالکن خانه در حال عبادت بود و دایما می‌گفت میخواهم با خدای خودم خلوت کنم.
روز حادثه یعنی ۲۸ مهرماه دقیقا چه اتفاقی روی داد؟
صبح همان روز نیز علیرغم اصرار شهید رضا که از معصومه میخواهد با او نیاید معصومه همراه ایشان می شود. کمی که از منزلشان دور میشوند در منطقه جونیه مورد اصابت هدفمند راکت‌های اسراییلی قرار میگیرند. اولین راکت به خودروی آنان برخورد میکند ولی آنان آسیبی نمی‌بینند. معصومه و رضا به سرعت از ماشین پیاده شده و با علم به اینکه آن سمت خیابان مناطق مسکونی و تجاری قرار داشته است، برای اینکه آسیبی به مردم نرسد راه منطقه خاکی و بیابانی را در پیش میگیرند تا پناه بگیرند اما راکت دوم که اصابت میکند هر دوی این عزیزان دست در دست یکدیگر به شهادت می‌رسند.
با توجه به اینکه در روز ولادت حضرت امیر المومنان (ع) و روز پدر هستیم، بفرمایید که حال دلتان پس از شهادت شهیده معصومه کرباسی چگونه است؟
ببینید به هر حال عاطفه پدری و محبت و علاقه ی وافری که بین من و شهیده بود، انکار ناشدنی است و حتی حضرت پیامبر (ص) نیز برای فراق فرزندشان گریستند شما تصور کنید فرزند اول برای پدر به ویژه اگر دختر باشد حکم دیگری دارد، و دلیل نمیشود چون پدر هستم در فراق دخترم گریه نکنم بلکه در خفا اشک میریزم و دلتنگ فرزند نازنینم میشود اما با همه این اوصاف خوشحالم که دخترم به حقش که «شهادت» بود رسید. چراکه در تمام دوران چهل و اندی ساله معصومه به یاد ندارم که هرگز تندی و یا صدایی بلند نسبت به پدر و مادر از دخترم شنیده باشم. حتی او در دوران کودکی اش نیز بسیار با محبت و با احترام بود.
خوشحالم که فرزندم در راهی رفت که مورد قبول خداوند و ائمه اطهار قرار گرفت. از شما می خواهم برای من هم دعا کنید که بتوانم راه دخترم را ادامه دهم و به او بپیوندم چون دلم برای معصومه یک ذره شده است. (پدر گریه میکند)
در آخر برای پدران جوان ما سخنی اگر دارید بفرمایید.
ببینید فقط باید از خداوند عاقبت به خیری خواست، چراکه همه چیز در آن است و نصیحتی پدرانه دارم، اول به خودم و بعد به جوانان که اگر میخواهید مسیر زندگی‌تان به درستی پیش رود فقط گناه نکنیم و همین موضوع را سرلوحه زندگی مان قرار دهیم.
نکنه آخر؛ با توجه به اینکه در ایام ولادت و ولایت حضرت امیر المومنین علی علیه سلام قرار داریم یادمان باشد که هر چه داریم از ولایت است و از خداوند بخواهیم از ولایت دور نشویم. یادمان باشد اگر رهبر معظم انقلاب اسلامی نبودند وضعیت مملکت ما بسیار بدتر از عراق و لبنان و سوریه و افغانستان بود.از خداوند می خواهم ان‌شاالله مسلمانان خیلی زود به زعامت رهبر فرزانه انقلاب بر کفر و ظلم پیروز شوند.
انتهای پیام/
