پنتاگون

به گزارش مجاهدت از مشرق، فرانک مک‌کنزی به‌عنوان چهاردهمین فرمانده ستاد فرماندهی مرکزی آمریکا فعالیت می‌کرد. او پس از دو سال فعالیت به‌عنوان اداره‌کننده برنامه‌ها و سیاست استراتژیک در ۵ ژوئیه ۲۰۱۷ به‌عنوان اداره‌کننده ستاد مشترک کار خود را شروع کرد.

مک‌کنزی در ۲۸مارس۲۰۱۹ مسئولیت فرماندهی سنتکام را بر عهده گرفت و تا می ‌۲۰۲۲در این سمت باقی ماند. در می‌۲۰۲۲، او مدیر اجرایی موسسه امنیت جهانی و ملی دانشگاه فلوریدای جنوبی شد و در ژوئیه ۲۰۲۲ به‌عنوان مدیر اجرایی مرکز امنیت سایبری فلوریدا منصوب گردید.

او همچنین به‌عنوان رئیس و عضو هیات‌مدیره موسسه مهندسی کاربردی دانشگاه فلوریدای جنوبی خدمت می‌کند.

یکی از تحولات مهم در دوران فرماندهی وی، ترور شهید سلیمانی است.

ساختار کتاب نقطه ذوب

ژنرال فرانک مک‌کنزی به‌عنوان فرمانده فرماندهی مرکزی آمریکا بربرخی ازمهم‌ترین وبحث‌برانگیزترین عملیات درتاریخ نظامی مدرن این کشورنظارت داشت.

اومسئولیت مستقیم عملیات حمله به شهیدقاسم‌سلیمانی ودورهبر متوالی داعش، چندین‌ماه عملیات بازدارندگی علیه ایران ونیروهای نیابتی آن وعقب‌نشینی روشمند درعراق رابرعهده داشت. او عملیات تخلیه غیرجنگی در افغانستان و خروج نهایی آمریکا را از آن کشور هدایت کرد.

کتاب نقطه ذوب سه موضوع دارد: اولین مورداهمیت اولویت کنترل غیرنظامی بر ارتش است.

این به یک حقیقت قابل درک تبدیل شده است که این کنترل در چند سال گذشته از بین رفته است. ژنرال مک‌کنزی معتقد نیست که چنین باشد. او با اقتدار در این مورد صحبت و استدلال می‌کند که رابطه شهروندی، کامل یا بدون اصطکاک نیست اما لازم نیست و احتمالا نباید باشد.

بااین‌حال دوام بیشتری از آن چیزی دارد که بسیاری معتقدند و تا حدی نیز توسط ارتش حمایت و پذیرفته می‌شود که برخی از منتقدان آن را تشخیص نمی‌دهند. موضوع دوم، منحصربه‌فرد بودن یک فرمانده رزمنده است.

فرماندهان رزمنده در توسعه سیاست مشارکت دارند اگرچه به‌عنوان شرکای کوچک‌تر آنها همچنین مسئول اجرای سیاست زمانی هستند که رهبران غیرنظامی تصمیم خود را فرموله کنند؛ این موقعیتی منحصربه‌فرد و بسیار متفاوت از نقش یک رئیس خدمات یا حتی رئیس ستاد مشترک خواهد بود.

هیچ‌یک از این افسران در زنجیره فرماندهی نیستند و هیچ مسئولیت، نهایی، فانی یا اختیاری برای اعلام ندارند. تنها فرمانده رزمنده است که در مرز تصمیم‌گیری و اجرا ایستاده است.

درنهایت موضوع سوم که مک‌کنزی استدلال می‌کند این است که رهبران مهم هستند و تصمیم‌هایی که می‌گیرند تأثیر عمیقی بر آنچه در میدان جنگ رخ می‌دهد، دارد. مک‌کنزی ارزیابی صادقانه‌ای از زمان فرماندهی‌اش ارائه می‌کند ــ تصمیم‌هایی را که درست بودند و همچنین برخی از نتایج را که آرزو می‌کرد متفاوت باشند- توصیف می‌کند. او تصویری واضح از رهبری در عمل در یکی از بی‌ثبات‌ترین مناطق جهان را ارائه می‌دهد.

بررسی کتاب نقطه ذوب

مک‌کنزی، فرمانده سابق سنتکام که دستور آتش را در شب حمله به سمت خودروی سردار سلیمانی صادر کرده بود، جزئیات بیشتری از عملیات را فاش می‌کند. طبق گفته نامبرده، قرار بر این بوده که پس از پرواز سردار از ایران و نشستن در بغداد حمله کنند که هواپیما در بغداد نمی‌نشیند و به مسیر خود به سمت دمشق ادامه می‌دهد. دراین وضعیت قصد داشتند هواپیما را بزنند که منصرف می‌شوند. فارغ از این پس از این‌که حمله را به سمت دو ماشین حامل سردار ومحافظان در فرودگاه بغداد انجام دادند، آن منطقه را هشت بار دیگر هم بمباران کردند.

همچنین با ۱۳دقیقه تأخیر از حمله به سردار، حمله‌ای رادریمن به خانه‌ای ترتیب دادند که فکرمی‌کردند یک فرمانده کلیدی سپاه پاسداران در آنجا باشد که این حمله ناموفق بود! آمریکایی‌ها همچنین قصد داشتند به ناو جاسوسی ساویز هم حمله کنند که تصمیم گرفتند آن را کنسل کنند، برای این‌که می‌خواستند ببینند در ابتدا پاسخ ایران چه خواهد بود!

در طرح ایجاد پاسخ به ایران حمله به پدافند ایران و پالایشگاه نفتی در جنوب ایران در آن مقطع گنجانده شده بود که عملیاتی نشد، به این دلیل که بازهم در اینجا از پاسخ ایران می‌ترسیدند! طرح ترور سردار از سال۲۰۱۵میلادی توسط مک‌کنزی تئوریزه می‌شود، درپاییز۲۰۱۹ شکل عملیاتی به خود می‌گیرد و در اواخر دسامبر۲۰۱۹به‌عنوان گزینه جدی پاسخ به حمله‌های نیروهای نیابتی ایران به آمریکایی‌ها به رئیس‌جمهور آمریکا توسط مک‌کنزی از طریق وزیر دفاع آمریکا، اسپر ارائه می‌شود.

به عبارت دیگر آرشیتکت طرح ترورسردار، مک‌کنزی فرمانده سابق سنتکام آمریکا بود که البته جای تعجب هم ندارد، این مسائل ازجمله وظایف این فرماندهان درمنطقه است. مک‌کنزی می‌نویسد:اوایل روز ۳۱دسامبر، روزی که امیدوار بودیم حمله به [سردار سلیمانی] را ترتیب دهیم به مقر سنتکام رفتم. صبح منتظر نشانه‌ای از حرکت سلیمانی بودیم. دو مانیتور بزرگ روی دیوار آویزان بودند. صدها هواپیما ازجمله هواپیماهای مسافربری غیرنظامی در حال عبور از عراق و ایران بودند.

سلیمانی بالاخره خانه را ترک کردودرتهران سوار هواپیما شد، هرچند مطمئن نبودیم که این پرواز چارتر یا تجاری است. این جت حدود ساعت ۹ و ۴۵ دقیقه صبح به وقت محلی برای یک پرواز دوساعته به سمت بغداد به پرواز درآمد.

برای او آماده بودیم. وقتی هواپیمای او به بغداد نزدیک شد، فرود نیامد. در یک کنفرانس تلفنی با مایلی [فرمانده ستاد مشترک آمریکا] و اسپر [وزیر وقت دفاع آمریکا] شاهد عبور هواپیما از بغداد بودیم. پنتاگون از من پرسید: «می‌توانی این لعنتی را ساقط کنی؟» بدون تصمیم به اجرای درخواست با فرمانده بخش هوایی خود در قطر تماس گرفتم و گفتم اگر به شما دستوری بدهم که این هواپیما را ساقط کنید، آیا می‌توانید آن را عملیاتی کنید؟ نیروی هوایی به‌سرعت پاسخ داد ما دو جنگنده را به موقعیت پشت هواپیما منتقل کردیم.

اکنون گزینه‌ای در دست داشتیم که اگر به ما گفته می‌شد این مأموریت را به پایان برسانیم، می‌توانستیم عملیات را تمام کنیم. با تب‌وتاب کار کردیم تا بفهمیم پرواز چارتر یا تجاری است. به‌زودی مشخص شد که هواپیما به سمت دمشق در حرکت است. همچنین متوجه شدیم که این جت یک پرواز غیرنظامی با تأخیر زیاد است، به این معنی که حداقل ۵۰ نفر بی‌گناه احتمالا در هواپیما بودند. بلافاصله به میلی توصیه کردم که نباید شلیک کنیم. من و او سریعا توافق کردیم که شلیک نکنیم.

جنگنده‌های ما دور شدند و جت فرود خود را به سمت دمشق آغاز کرد. همچنین هواپیماهای خود را از مأموریت در یمن عقب کشیدیم. همه ما نفس عمیقی کشیدیم و در گزینه‌های خود تجدیدنظر کردیم. اطلاعاتی وجود داشت مبنی بر این‌که سلیمانی ظرف ۳۶ ساعت آینده از دمشق به بغداد بازخواهدگشت. هنوز فرصت دیگری داشتیم.

نتیجه‌گیری

با توجه به محتوای کتاب تصمیم بر ترور سردار سلیمانی ازسال ۲۰۱۵ و در دوره اوباما و در همان برهه توافق هسته‌ای صورت گرفته است اما آمریکایی‌ها براساس شواهدی که مک‌کنزی در کتاب خود ذکر می‌کند ترور را به دلایل مختلف به عقب می‌اندازند اما این‌که ترور سردار سلیمانی یک پروژه برای سردار سلیمانی بوده است به نظر می‌رسد این روند هم برای سایر فرماندهان محور مقاومت وجود داشته باشد.

نکته بارز این امر آن است که بنابر اعترافات مک‌کنزی حتی در برهه‌ای که روابط ایران و آمریکا در کمترین تنش ممکن قرار داشته است و توافق هسته‌ای صورت گرفته اما آمریکا رویکرد خود را در برابر ایران تغییر نداده است.

این درس بسیار مهمی برای حال و آینده مسئولان جمهوری اسلامی است.

منبع: جام جم

سرویس دفاع و امنیت مشرق _ عملیات طوفان الاقصی و حوادثی که در روز ۷ اکتبر ۲۰۲۳ برای رژیم صهیونیستی رقم خورد با مظلوم نمایی و قیافه حق به جانب گرفتن به دنبال جلب حداکثری حمایت امریکا در راه جنایات جنگی خود در نوار غزه باشد.

کاخ سفید و پنتاگون نیز در ماه های نخست درگیری چه در غزه و چه در جنوب لبنان حمایت کامل و حداکثری از اسرائیل و دولت نتانیاهو انجام دادند اما حجم بالای جنایات جنگی، اعتراضات گسترده جهانی علیه اسرائیل و امریکا به عنوان حامی اصلی این رژیم و البته ناکامی در راه اشغال کامل غزه و نابودی حماس به تدریج مقامات واشنگتن را در مورد ادامه حمایت از اسرائیل به تردید انداخت.

تا اواسط ماه فوریه ۲۰۲۴ روند حمایت سیاسی و ارسال سلاح برای ارتش رژیم صهیونیستی از سوی امریکا ادامه داشت؛ به گزارش مجاهدت از وال استریت ژورنال به نقل از مقامات آمریکایی، آمریکا از ۷ اکتبر تا اواسط ماه فوریه بیش از ۱۵۰۰۰ بمب هواپرتاب و ۵۷۰۰۰ گلوله توپ را به اسرائیل منتقل کرده است.

بیش از ۱۰۰ تیر بمب سنگرشکن ۲۰۰۰ پوندی BLU-۱۰۹ یا GBU-۳۱v۳، بیش از ۵۰۰۰ بمب Mk-۸۲، حدود ۵۴۰۰ بمب Mk-۸۴، حدود ۱۰۰۰ بمب GBU-۳۹ و ۳۰۰۰ بمب هدایت ماهواره‌ای سری JDAM و ۵۷۰۰۰ گلوله توپ ۱۵۵ م‌م توسط آمریکا به اسرائیل داده شده است.

در اوایل نوامبر ۲۰۲۳، شبکه خبری آمریکایی بلومبرگ اعلام کرده بود که پنتاگون به طور مخفیانه کمک های نظامی خود به اسرائیل را افزایش داده است، از جمله بمب‌ها و موشک‌ها و تجهیزات پیچیده‌تر مانند هزاران موشک هلفایر که به طور گسترده توسط اسرائیل در جنگ غزه استفاده شده است.

اما با طولانی شدن هر چه بیشتر جنگ در غزه و بلند شدن صدای اعتراضات جهانی به جنایات جنگی و نسل کشی رژیم صهیونیستی علیه مردم مظلوم فلسطین، به تدریج دولت جو بایدن ناچار به تغییر موضع در خصوص ادامه عملیات نظامی اسرائیل در غزه شد.

با نادیده گرفتن توصیه های دولت امریکا از سوی کابینه نتانیاهو، کار به تهدید مستقیم کاخ سفید علیه صهیونیست ها نیز کشیده شد و آنها اعلام کردند در صورت قصد اسرائیل برای حمله زمینی به رفح اقدام به تحریم تسلیحاتی اسرائیل خواهند کرد.

جوبایدن رئیس‌جمهور آمریکا در مصاحبه با CNN گفته درنتیجه بمب‌ها و دیگر مهمات ارسال شده توسط آمریکا، غیرنظامیان در غزه کشته شده‌اند، چرا که اسرائیل از آنها در نقاط پرجمعیت استفاده کرده است، بایدن افزود من به اسرائیلی‌ها گفته‌م که اگر به سمت رفح بروند مهمات تهاجمی مورد نیاز آنها تأمین نخواهد شد.

این اظهارات بایدن درحالی گفته شده که چند روز از حمله اسرائیل به رفح‌ می‌گذرد؛ بایدن در بخش توقف ارسال مهمات تهاجمی برای اسرائیل، به محموله ۱,۸۰۰ تیر بمب ۲ هزارپوندی و ۱,۷۰۰ تیر بمب ۵۰۰ پوندی اشاره می‌کند که فعلا طبق گفته لوید آستین وزیردفاع آمریکا به اسرائیل تحویل داده نشده است.

البته جو بایدن افزود که آمریکا از تأمین امنیت اسرائیل دست نکشیده و تأمین مهمات برای سلاح‌هایی که در دفاع از اسرائیل استفاده می‌شود، از جمله موشک برای سامانه گنبد آهنین سرجای خود است.

همچنین لوید آستین در گفت‌وگو با سناتورهای آمریکایی گفته اسرائیل سلاح‌های مناسب(رفح) را دارد.

او گفته بمب‌های کم‌قطر(SDB)، که یک سلاح دقیق است، در یک محیط متراکم بسیار مفید است و به اندازه بمب ۲,۰۰۰ پوندی خسارات جانبی ایجاد نمی‌کند، او گفت که آمریکا می‌خواهد ببیند اسرائیل عملیات‌های “دقیق تری” انجام دهد.

اما بحث تحریم تسلیحاتی اسرائیل موجب خشم و نگرانی برخی سناتورهای جمهوری خواه در کنگره امریکا شده است.

در همان جلسه سناتور جمهوری‌خواه لیندسی گراهام با خشم به وزیردفاع آمریکا گفته که اگر سلاح‌های لازم برای نابودی دشمنان اسرائیل را در زمان خطر بزرگ متوقف کنیم، بهای آن را خواهیم پرداخت، اینکار بی‌فایده است و درست نیست.

گراهام گفت: به اسرائیل آنچه را که برای جنگیدن در نبردی که “نباید در آن شکست بخورد” را بدهید.

وقتی تحریم بایدن توهم “خودکفایی نظامی اسرائیل” را آشکار کرد

برای سالهای طولانی رسانه ها به ویژه طرفداران غربی رژیم صهیونیستی دروغی بزرگ را به خورد مخاطب داده بودند که کارخانه جات تسلیحاتی اسرائیل نظیر IAI، رافائل، البیت و … بخش بزرگی از نیازهای این رژیم را تامین کرده و علاوه بر اینکه آنها تا حد زیای خودکفا هستند محصولات خود را به کشورهای خارجی نیز صادر می کنند.

اما جنگ اخیر در غزه و معضل کمبود مهمات توپخانه و بمب های هواپرتاب وابستگی شدید اسرائیل به امریکا را نشان داد.

در واقع اسرائیل تقریبا هیچ سلاح مهمی را در خاک سرزمین های اشغالی تولید نمی کند بلکه کلیه این تسلیحات مشهور نظیر گنبد آهنین و موشک هایش، فلاخن داود و موشک هایش، بمب و موشک های دورایستا نظیر دلیله و اسپایس و حتی مهمات ۱۵۵ میلیمتری توپخانه را مستقیما از امریکا دریافت می کند.

این موضوع به این شکل است که کمپانی های مشهور امریکایی نظیر ریتئون و لاکهید مارتین موظف اند بخشی از خط تولید خود را به ساخت کیت های هدایتی تسلیحات اسرائیلی اختصاص دهند، آنها را به اسرائیل ارسال کنند تا نیروی کار اسرائیلی کیت آماده ارسال شده را روی بمب های هواپرتاب یا موشک خامی که باز هم توسط امریکا ارسال شده ببندند و آن را به نام سلاح ساخت اسرائیل معرفی کنند!

نکته جالب ماجرا این است که کلیه این فرآیند با هزینه ایالات متحده انجام می شود اما در نهایت اسرائیل این تسلیحات را به مشتریان خارجی صادر کرده و درآمدزایی نیز می کند!

مجموعه این نکات و احتمال ادامه تحریم تسلیحاتی اسرائیل موجب شده تا شک و تردید در خصوص توان اسرائیل برای ادامه نبرد در نوار غزه ایجاد شود؛ همچنین عمده کارشناسان معتقدند با وضعیت فعلی اسرائیل به هیچ عنوان توانایی ایجاد جبهه جدید در جنوب لبنان و درگیری تمام عیار با حزب الله را نخواهد داشت و ذخایر تسلیحاتی این رژیم تنها پس از گذشت چند هفته به پایان خواهد رسید.