پنسیلوانیا

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، آمارها نشان می‎دهد ۱۸ نفر در آمریکا به دلیل محکومیت به اعدام چندین سال را در زندان‌ها گذراندند که پس از سال ها بی گناه شناخته شده و با آزمایش «دی ان‌ ای» تبرئه شدند.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از پایگاه «اینوسنت پراجکت»، این افراد در ۱۱ ایالت به جرم ارتکاب جنایاتی که انجام نداده اند، در مجموع ۲۲۹ سال زندان و از جمله ۲۰۲ سال را در انتظار مجازات اعدام، گذراندند.

کرک بلودسورث

وی ۸ سال در زندان مریلند از جمله ۲ سال را در مجازات اعدام به سر برد؛ بلودسورث به اتهام قتل و تجاوزی که مرتکب نشده بود، پیش از اینکه در سال ۱۹۹۳ تبرئه شود، در زندان بود.

رولاندو کروز

کروز شریک جرم مرتکب نشده «کرک بلودسورث» بود و شرایطی شبیه به او داشت.

آلهاندرو فرناندز و ورنال جیمرسون

وی بیش از ۱۰ سال در انتظار اعدام در ایلینوی به خاطر قتلی که مرتکب نشده بود، قرار داشت؛ آزمایش‎های «دی ان‌ ای» در سال ۱۹۹۵ مشخص کرد که او و ورنال جیمرسون، دیگر فردی که در این رابطه بازداشت شده بود، هیچ ارتباطی با قتل نداشته اند.

دنیز ویلیامز

وی در پرونده ایلینوی به جرم قتل‌هایی که در سال ۱۹۷۸ مرتکب نشده بود به اعدام محکوم شده بود.

جیمرسون در سال ۱۹۹۵ پس از یک دهه محکومیت به اعدام از زندان آزاد شد و ویلیامز بیش از ۱۷ سال در انتظار مجازات اعدام بود تا اینکه در سال ۱۹۹۶ آزاد شود.

رابرت میلر

وی به دلیل قتل و تجاوزی که مرتکب نشده بود، پیش از آزمایش «دی ان‌ ای» در سال ۱۹۹۸، ۹ سال را بی گناه در انتظار اعدام در زندان اوکلاهما به سر برد.

رون ویلیامسون

وی در سال ۱۹۹۹ پس از اینکه یک دهه را به خاطر قتلی که مرتکب نشده بود، در انتظار اعدام اوکلاهما گذراند، با استفاده از آزمایش «دی ان‌ ای» بی گناه شناخته و تبرئه شد.

شریک جرم او، دنیس فریتز به حبس ابد محکوم شد و ۱۱ سال را در زندان گذراند تا اینکه با آزمایش «دی ان‌ ای» مشخص شد که او بی گناه است.

رونالد جونز

وی یک دهه به خاطر قتل و تجاوزی که مرتکب نشده بود، پیش از آزمایش «دی ان‌ ای» در انتظار اعدام در ایلینوی بود و در سال ۱۹۹۹ آزاد شد.

ارل واشنگتن

یک مرد ویرجینیایی که از معلولیت ذهنی رنج می‌برد، در سال ۱۹۸۲ پس از اینکه به ارتکاب قتلی که مرتکب نشده بود اعتراف کرد به اعدام محکوم شد.

او یک دهه در انتظار اعدام به سر برد و در مجموع ۱۷ سال در پشت میله‌های زندان به سر برد تا آزمایش «دی ان‌ ای» به دست آمده در سال ۲۰۰۰ نشان داد که او بی گناه بوده است.

فرانک لی اسمیت

اسمیت پس از ۱۴ سال حبس به دلیل قتل و تجاوزی که مرتکب نشده بود، نهایتا در انتظار اجرای حکم اعدام در زندان فلوریدا بر اثر سرطان درگذشت.

با آزمایش «دی ان‌ ای»، ۱۱ ماه پس از مرگش مشخص شد که او بی گناه بوده است.

چارلز ایروین فین

او ۱۷ سال به دلیل قتل و تجاوزی که هرگز مرتکب نشده بود در انتظار اجرای حکم اعدام بود و نهایتا پس از انجام آزمایش بی گناه شناخته شد.

ری کرون

او حدود یک دهه به جرم قتل و تجاوزی که مرتکب نشده بود در زندان و در انتظار اعدام به سر برد؛ او پس از انجام آزمایش بی گناه شناخته شد و در سال ۲۰۰۲ از زندان آزاد شد.

نیکولاس یاریس

او بیش از ۲۱ سال به جرمی که مرتکب نشده بود در زندانی در پنسیلوانیا به سر می‌برد و نهایتا در سال ۲۰۰۳ پس از انجام آزمایش بی گناه شناخته شد.

ریان متیوز

او ۵ سال در زندانی در لوییزیانا به جرم قتلی که در آن شرکت نداشت حبس و به اعدام محکوم شده بود و در سال ۲۰۰۴ پس از آزمایش بی گناه شناخته شد.

کرتیس مک کارتی

او ۲۱ سال در زندان اوکلاهاما به دلیل قتلی که مرتکب نشده بود در زندان محبوس و به اعدام محکوم شده بود؛ او نهایتا در سال ۲۰۰۷ پس از انجام آزمایش از زندان آزاد شد.

کندی برور

او ۱۵ سال در زندان به سر برد؛ اتهام او قتلی بود که در آن شرکت نداشت؛ نهایتا در سال ۲۰۰۸ با انجام آزمایش «دی ان‌ ای» از زندان آزاد شد.

مایکل بلر

او به جرم قتل ۱۳ سال در زندان و در انتظار اجرای حکم اعدام بود.؛ او پس از انجام آزمایش بی گناه شناخته و آزاد شد.

دیمون تیبوداکس

او ۱۵ سال از عمر خود را پشت میله‌های زندان به دلیل جرمی که مرتکب نشده بود گذراند و به اعدام محکوم شده بود؛ نهایتا در سال ۲۰۱۲ و پس از انجام آزمایش از زندان لوییزیانا آزاد شد.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: توماس فریدمن تحلیلگر نیویورک تایمز (دموکرات)، در نشریه اکونومیک تایمز می‌نویسد: آمریکا هرگز مثل امروز شاهد سیاست‌های دوقطبی و جدایی‌افکنانه نبوده است. مهم‌تر از برنده این انتخابات، بازنده آن است. ما قطعاً می‌دانیم این بازنده کیست؛ ایالات متحده. ما دوره‌ای چهارساله از بی‌صداقتی و تفرقه‌افکنی را تجربه کرده‌ایم که به پایه‌های دموکراسی ما (حقیقت و اعتماد) حمله کرد. ترامپ قواعد را نقض کرد و هنجارها را بی‌اعتبار ساخت، به شکلی که تاکنون هیچ رئیس‌جمهوری نکرده است. تا چهارشنبه شب که به دروغ مدعی تقلب انتخاباتی شد و دیوان عالی را فراخواند تا مانع از رأی دادن شود.

ترامپ گفت «راستش را بخواهید، ما قطعاً برنده این انتخابات بودیم» در حالی که هنوز میلیون‌ها برگه رأی در ویسکانسین، میشیگان، پنسیلوانیا، جورجیا، آریزونا و نوادا شمرده نشده بود. ترامپ بدون توضیح درباره چگونگی و ماهیت بحران افزود، «ما به دیوان عالی می‌رویم. می‌خواهیم همه رأی‌گیری‌ها متوقف شود.»

این گونه نیست که اکثریت قاطع رأی‌دهندگان به ترامپ و اطرافیانش بگویند بس کنید: بروید و هرگز با سیاست تفرقه‌افکنانه‌تان دیگر به این کشور بازنگردید.

تعداد آمریکایی‌هایی که می‌گویند، «بس ‌کن»، کافی نیست. هیچ موج آبی سیاسی (طرفداران بایدن) وجود نداشت. اما مهم‌تر این که هیچ موج اخلاقی هم وجود نداشت. هیچ مخالفت گسترده‌ای با نوع رهبری وجود نداشته است که بین ما اختلاف برانگیخته است، به ویژه در شرایط شیوع گسترده کرونا.»

این انتخابات هر کاری که نکرده باشد، خطوط خطاها را برجسته کرد. رئیس‌جمهور که در فعالیت‌های انتخاباتی‌اش از زبان‌های رمزی مختلف استفاده می‌کند، خود را رهبر اکثریت سفیدپوستان آمریکا معرفی کرد.

اداره آمار آمریکا پیش‌بینی کرده تا اواسط امسال، غیرسفیدپوستان اکثریت جمعیت ۷۴ میلیون نفری از کودکان را تشکیل خواهند داد. در عین حال، تخمین زده می‌شود که در سالی از دهه ۲۰۴۰ سفیدپوستان ۴۹ درصد از جمعیت آمریکا را تشکیل خواهند داد، لاتین‌تبارها، سیاه‌پوستان و چند نژادی‌ها ۵۱ درصد باقی‌مانده را تشکیل می‌دهند.

باز هم می‌گویم، در شرایطی که بایدن در میان رأی‌دهندگان طبقه کارگر نفوذ کرد، اما به نظر می‌رسد تغییر چشمگیری رخ نمی‌دهد. شاید به این دلیل که بسیاری از رأی‌دهندگان به ترامپ در میان طبقه کارگر، نه تنها حس می‌کنند که به آنها نگاه تحقیرآمیز می‌شود، بلکه از آنچه که سانسور فرهنگی از جانب نخبگان لیبرال می‌خوانند، تنفر دارند.

«ریچ لوری» سردبیر نشریه «نشنال ریویو» چندی پیش در مقاله‌ای نوشت، «ترامپ در حالت بهتر یا بدتر، بزرگ‌ترین نماد مقاومت در برابر جریانی است که در رسانه‌ها، دانشگاهیان، غول‌های اقتصادی آمریکا، هالیوود، رشته‌های ورزشی حرفه‌ای، نهادهای بزرگ و تقریباً تمام آن‌چیزی است که بین اینها قرار دارند. شفاف بگویم، از نظر بسیاری از آمریکایی‌ها، ترامپ فقط انگشت میانه‌ای است علیه مردمی که تصور کرده‌اند فرهنگ آمریکا را در کنترل دارند.

این انتخابات نشان می‌دهد چنین نگرشی در میان طرفداران ترامپ همچنان بسیار زنده است. امیدوارم هر کس که برنده این انتخابات می‌شود به این نتیجه رسیده باشد که ما دیگر نمی‌توانیم در میان همدیگر به این شیوه اختلاف‌افکنی کنیم.»