چینی‌ها

به گزارش مجاهدت از مشرق، فراز و فرودهای روابط میان ایران و چین مانند هر کشور دیگری در طول تاریخ و سالیان اخیر حاوی درس هایی برای هر کدام از این کشورهاست اما در ده سال گذشته یعنی از سالیان نزدیک به توافق جامع مشترک میان ایران و گروه ۵+۱ تا امروز نقاط عطفی وجود دارد که بازخوانی آن حائز اهمیت می شود.

هرچند به دلیل وجود تحریم های ظالمانه‌ی کشورهای غربی و به وجود آمدن بسیاری از محدودیت های سیاسی، اقتصادی و تجاری رابطه‌ی تهران و پکن با موانع عمیقی مواجه است اما در چنین شرایطی برخی از رفتارها از جانب جمهوری اسلامی ایران سبب شده تا طرف چینی نیز کمتر اشتیاقی برای افزایش روابط داشته باشد. در ادامه به مهم ترین استدلال ها در این حوزه پرداخته می شود.

عدم توجیه بدنه‌ کارشناسی و بروکرات ها:

واقعیت آن است که هر چند چین امروز قدرت مهم بین المللی است اما نسبت به رقباء غربی خود، سابقه‌ی کمتری در تاثیرگذاری و بازیگری دارد به همین دلیل دولت ایران و کارگزارانش طبق تجربه‌ی تاریخی خود نسبت به شرکت‌ها، مقامات و دستگاه های غربی «شناخت بیشتری»‌ دارند و این شناخت در میان مردم نیز سابقه ی دیرینه دارد.

به همین دلیل هنگام مواجهه در میان دو طرح که یکی از آن شرقی و دیگری غربی باشد، عموما نگاه غربی برگزیده می شود.

به دیگر سخن هنوز تغییرات ژرفی که میان جمهوری اسلامی ایران و غرب رخ داده است و رقابت بزرگی که میان چین و اتحادیه اروپا و آمریکا در جریان است در بدنه‌ی کارگزاران دولتی به درستی فهم نشده و نگاهی راهبردی در میان کارشناسان این حوزه برای تصمیم گیری «بجا و هوشمندانه» درخصوص واگذاری پروژه ها و ظرفیت های کشور به شرق و غرب وجود ندارد.

انتصابات دولتی و حاکمیتی در روابط دو جانبه:

انتصابات و اعزام های مقامات دولتی یکی از انواع ارسال پیام دیپلماتیک به کشورهاست؛ در سالیان اخیر اعزام سفراء متعدد میان ایران و چین و در راس آنها قراردادن مسئول پرونده مدیریت روابط توسط طرفین، از مهم ترین انتصاب آنها بوده است.

در ده سال گذشته سفراء جمهوری اسلامی ایران در پکن به ترتیب مهدی صفری، علی اصغر خاجی، عبدالناصر همتی، محمد کشاورززاده و محسن بختیاری بوده اند. اما در دیگر سو، پانگ سن، چانگ هوآ و اخیرا زونگ پی وو به سفارت پکن در تهران منصوب شدند.

فارغ از اینکه دو سفیر اخیر چینی ها با سابقه‌ی بسیار بالا به سفارت در ایران برای ماموریت اعزام شده اند؛ نشان از اهتمام چین به مسائل مرتبط به غرب آسیا و خصوصا ایران است. اما انتصابات ایران در پکن نشان از کم توجهی به وزن چین در معادلات بین المللی است.

به نظرمی رسد بایست شان شریک اول تجاری و یکی از مهم ترین همکاران سیاسی جمهوری اسلامی ایران در سپهر بین المللی را با مجرب ترین دیپلمات های ایرانی قدر شناخت. با آن که دیپلمات هایی که به چین اعزام شده اند «پس از بازگشت از ماموریت» مسئولیت های مهمی را برعهده گرفته اند، برخلاف رویه ای که مثلا در سفارت جمهوری اسلامی ایران در لندن یا نمایندگی سازمان ملل در نیویورک دیده می‌شود که معاونین و دستیاران وزیر در بالاترین مراتب اعزام می شوند.

فقدان چشم انداز کلان:

از جمله مسئله ای که درحکمرانی کلان مسائل کشور از جمله مسائل اقتصادی مشاهده می شود، فقدان اجماع نخبگانی حول مسائل اساسی است. در خصوص روابط با چین نیز کارگزاران و شبکه‌ی نخبگانی کشور در «دو سر طیف و به صورت کاملا قطبی» موضع گیری کرده اند. به عنوان مثال از مهم ترین پرونده های مشترک میان تهران و پکن، توسعه ی سواحل مکران و یا سرمایه گذاری در بالادست و پایین دست صنعت نفت وگاز کشور است. در هرکدام از این موارد اختلافات داخلی به قدری زیاد است که در نهایت مشخص نیست که سهم چین از اقتصاد ایران حداکثر چقدر است یا کف آن کجاست؟ و کرانه‌ی حضور و ظهور سرمایه گذاری شرقی در کشور تا کجاست؟

اگر با فرهنگ و روحیه‌ی چینی‌ها که به شدت نسبت به ثبات و اطمینان محل تردد اش حساس است، آشنایی پیدا شود، به وضوح مشخص است که در چنین شرایطی که چشم انداز مشخصی از روابط وجود ندارد، نمی توان شاهد رابطه ای راهبردی باشیم حتی با وجود آنکه تفاهمنامه ی ۲۵ ساله راهبردی میان این دو کشور به امضاء رسیده است.

تفاهم ۲۵ ساله میان ایران و چین به قدری وسعت دارد که شاید تمام آرزوهای طرفین را در بربگیرد، در نتیجه نمی تواند زمینه ای برای «تمرکز روابط بر روی پرونده‌های حیاتی» را ایفاء‌کند.

جمع بندی:

این یادداشت تلاش دارد تا با کمک بر شمردن اصلی ترین عوامل داخلی نشان دهد هر چند تحریم ها سبب اختلال شدید در روابط ایران و چین شده است با این حال تهران نیز هنوز آماده‌ی حرکت راهبردی به سمت شریک شرقی خود نیست؛ تهران بایست در شرایط سخت کنونی توانمندی های خود را در سطوح مختلف افزایش دهد از جمله طراحی چشم اندازی که هم در ابعاد داخلی و هم ابعاد بین المللی افق های جدید و البته مشخصی را برای بازیگران ترسیم کند؛ به دیگر سخن علاوه بر ایجاد اجماع داخلی بتواند برای شرکاء‌ راهبردی خود در منطقه و سایر قدرت‌ها، نقش خود را تعیین کند.

ثانیا با شایسته سالاری و دقت نظر به اعزام نمایندگانی با جایگاهی رفیع به کشورهای حساسی همچون چین مبادرت ورزد که این مسئله را در انتخاب مسئول پرونده، سفیر و یا نمایندگان جمهوری اسلامی ایران در اجلاس های بین المللی می توان ملاحظه کرد.

و در نهایت بدنه‌ی کارشناسی و افکار عمومی را نسبت کمینه و بیشینه ی رابطه با چین آگاه سازد یعنی جایگاهی که ایران در منظومه فکر چینی ایفاء می کند و همچنین نقشی که چین در سپهر بین المللی و منطقه ای جمهوری اسلامی ایران دارد در رسانه ها و مواضع مسئولین بلند پایه به کرات گفته شود.

به گزارش مجاهدت از مشرق، محمد کشاورزاده روز دوشنبه در توییتر نوشت: در دیدار با مقامات عالی چین ضمن ارائه یادداشت اعتراضیه خواستار توجه دستگاه دیپلماسی چین به حساسیت های منطقه ای شدم.

سفیر ایران در چین افزود: طرف چینی با تاکید مجدد به احترام به تمامیت ارضی ایران روابط دو کشور را راهبردی و برنامه ۲۵ ساله در منطقه غرب آسیا را که فقط با ایران منعقد شده را حاکی از آن دانست.

به گزارش مجاهدت از مشرق، روزنامه کیهان در ستون ویژه های خود نوشت: پایگاه تحلیلی «اوراسیا ریویو» در این باره نوشت: تحریم‌های آمریکا علیه ایران، بیش از هر زمان دیگر تاثیر خود را از دست داده‌اند و علت عمده آن این است که ایران عملا اقتصاد مقاوم و ضدتحریم را بواسطه تقویت ارتباطات خود با کشورهایی مانند چین و ونزوئلا و تضمین جریان فروش نفت خود ایجاد کرده است.

ایران در سال‌های اخیر به واسطه اجرایی کردن برخی شگردهای ویژه توانسته آسیب‌پذیری در برابر تحریم‌ها را به شکل قابل توجهی کاهش دهد. همین موضوع، نگرانی‌ها را در میان کشورهای غربی و مخالفان ایران، به شکل قابل ملاحظه‌ای افزایش داده است. 

برخی ناظران و تحلیلگران می‌گویند تحریم‌های آمریکا علیه ایران، زمانی در گذشته موثر بود. اما تحولات اخیر حاکی از این هستند که از میزان موفقیت و تاثیرگذاری تحریم‌های آمریکا علیه ایران، کاسته شده و تحریم‌ها دیگر قادر نیستند موانع جدی را در مقابل ایران ایجاد کنند.

پیش از سال ۲۰۱۵، که توافق هسته‌ای به امضا رسید، تحلیلگران معتقد بودند تحریم‌ها تاثیر زیادی روی اقتصاد ایران داشتند. این مسئله چند دلیل عمده داشت. اول اینکه آمریکا تا حدی در تعامل با روسیه و چین توانسته بود آنها را قانع کند که در تشدید فشارها علیه تهران، همراهی کرده و یا مانعی ایجاد نکنند. در این دوره شاهد بودیم، در چندین نوبت قطعنامه‌هایی علیه ایران در شورای امنیت سازمان ملل متحد به تصویب رسید و راه جهت وضعِ تحریم‌های گسترده علیه ایران هموار شد. در چهارچوب قطعنامه ۱۶۹۶ شورای امنیت در سال ۲۰۰۶ میلادی، از ایران خواسته شد که کلیه فعالیت‌های مرتبط با غنی‌سازی اورانیوم و بازفرآوری خود نظیر تحقیق و توسعه را تعلیق کند. آژانس بین المللی انرژی اتمی نیز موظف بود تا میزان تعهد ایران را به این مساله بسنجد.  پنج عضو دائم شورای امنیت همچنین به صورت متفق‌القول از تمامی کشورها درخواست کردند تا دارایی‌های مالی ایران که به نوعی با برنامه اتمی این کشور مرتبط هستند را بلوکه کنند و هرگونه فروش تجهیزات به ایران را که قابلیت استفاده در صنعت و فناوری هسته‌ای را دارند هم متوقف کنند. قطعنامه ۱۸۰۳ شورای امنیت در سال ۲۰۰۸ نیز محدودیت‌های گسترده‌ای را بر مبادلات بانکی ایران تحمیل می‌کرد و از کشورهای مختلف جهان می‌خواست تا کشتی‌ها و هواپیماهای باری ایران را هدفِ بازرسی قرار دهند. 

اما در شرایط فعلی جهان، شکافی بزرگ میان قدرت‌های جهانی در مواجهه با مسئله ایران دیده می‌شود. از یک سو، آمریکا، انگلستان و فرانسه هستند و در سوی دیگر، روسیه و چین قرار دارند. آمریکا در سال ۲۰۲۰ تلاش کرد تا مانع از منقضی شدنِ تحریم‌های ۱۳ ساله مرتبط با خرید و فروش تسلیحات علیه ایران شود. اما شورای امنیت، عملا راه را برای منقضی شدن این تحریم‌ها هموار کرد. چین و روسیه از حق وتوی خود استفاده کردند و ۱۱ عضو دیگر شورای امنیت نیز رای ممتنع دادند. آمریکا همچنین نتوانست حمایت‌های کافی جهت بازگرداندنِ تحریم‌های سازمان ملل متحد علیه ایران را هم به دست آورد.

برای درک بهتر این نکته که شکاف جهانی چگونه به ایران کمک کرده تا اقتصاد ضدتحریم را توسعه بخشد، مهم است که بدانیم بخش زیادی از درآمدهای ایران از چه منبعی حاصل می‌شوند. ایران دومین دارنده ذخایر گاز طبیعی در جهان است و در عین حال، دارنده چهارمین ذخایر شناخته شدن نفت جهانی است. در این میان، فروش نفت چیزی قریب به ۶۰ درصد از درآمدهای کلی دولت ایران و حدودا ۸۰ درصد از درآمدهای صادراتی این کشور را تشکیل می‌دهد. در این راستا، فروش نفت بخش قابل ملاحظه‌ای از درآمدهای ایران را تشکیل می‌دهد. 

ایران در شرایط فعلی به خوبی از شکاف ایجاد شده در مناسبات جهانی بهره می‌برد. ایران قراردادهای بلند مدتی را با مشتریان نفتی خود به امضا می‌رساند تا مانع از وارد آمدن ضربات جدی از ناحیه تحریم‌های گسترده غرب علیه خود به‌ویژه در بحث فروش نفت شود. ایران و چین در ماه ژانویه گذشته از اجرایی شدنِ توافق مشارکت راهبردی ۲۵ ساله میان یکدیگر خبر دادند. بر اساس این توافق راهبردی، چینی‌ها مبلغی بالغ بر ۴۰۰ میلیارد دلار را در صنایعِ نفت، گاز و پتروشیمی ایران سرمایه‌گذاری می‌کنند. از این منظر، چینی‌ها در هر پروژه‌ای که مربوط به حوزه‌های مذکور باشد، از اولویت برخوردار هستند.

چنین توافقاتی به وضوح به ایران کمک می‌کنند تا به راحتی تحریم‌های آمریکا  و مجموعه غرب را علیه خود دور بزند و دسترسی قابل ملاحظه‌ای را به منافع مالی پیدا کند و عملا توان نظامی، اقتصادی و هسته‌ای خود را نیز بیش از پیش تقویت کند. 

باید توجه داشت که ایران در شرایط کنونی روزانه بیش از یک میلیون بشکه صادرات نفت دارد که از این میزان، چیزی در حدود ۸۰۰ هزار بشکه به مقصد چین انجام می گیرد. این روند که به ویژه در دولت رئیسی سرعت بیشتری نیز به خود گرفته، این پیام را می‌رساند که ایران در فروش نفت، تا حد زیادی موانع را کنار زده است. رئیسی اخیرا اعلام کرد «فروش نفت ایران دو برابر شده و ایران هیچ نگرانی در رابطه با فروش نفتش ندارد». 

ایران اخیرا هم یک توافق مرتبط با همکاری‌های راهبردی ۲۰ ساله را با ونزوئلا به امضا رساند که در قالب آن، روابط ایران و ونزوئلا در حوزه صنایع نفت و پتروشیمی گسترش می‌یابد و در عین حال، روابط دو کشور در دیگر حوزه‌ها نیز توسعه قابل توجهی پیدا می‌کند. 

اکنون تحریم‌های آمریکا علیه ایران، بیش از هر زمانِ دیگر کارایی خود را از دست داده است و دلیل اصلی این مسئله نیز این است که ایران عملا یک اقتصاد مقاوم و ضدتحریم را ایجاد کرده است.