ژنو

به نام خدا

خانم‌ها و آقایان،
از حضور شما در این نشست  سپاسگزارم.

امروز، من در برابر شما به عنوان یک پدر، همسر، برادر و دایی که در سوگ عزیزانش نشسته هست، ایستاده‌ام.
 نام من حسین سلطانی‌نژاد هست و از طرف خانواده‌های هشت شهیدی که جان خود را در حمله تروریستی وحشیانه در گلزار شهدای کرمان از دست دادند، سخن می‌گویم.

پسرم، امیرعلی، از شاهدان عینی این حادثه بود. او دچار جراحات شدید شد و شش عمل جراحی سنگین روی سر، پاها و شکمش انجام شد. او همچنین شاهد قتل مادر، خواهر و تمام بستگان نزدیکمان بود. این وقایع دردناک، تأثیری عمیق بر او گذاشته هست—هم از نظر روحی و هم اجتماعی—زخم‌هایی که به این زودی‌ها التیام نخواهند یافت.

اکنون، من یک بازمانده‌ام؛ با پسر مجروحم و باری غیرقابل تحمل از اندوه و غم. این اوج بی‌عدالتی و قساوتی هست که بر خانواده من و تمام قربانیان حمله تروریستی ۲۰۲۴ کرمان تحمیل شده هست.

در میان قربانیان، دخترم مریم، همسرم نغمه گلزاری، خواهرانم سمیه و فاطمه، و خواهرزاده‌های خردسالم—مهدی، محمد امین، فاطمه زهرا، و ریحانه سلطانی‌نژاد—نیز بودند. همان دختر کوچک با کاپشن صورتی و گوشواره‌های قلبی، که لبخند معصومانه‌اش اکنون به خاطره‌ای دردناک تبدیل شده هست.

این پنجاه و هشتمین نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل فرصتی را فراهم می کند تا اطمینان حاصل شود که رنج آنها فراموش نمی شود. صدای آنها که در لحظه آن انفجار وحشیانه خاموش شد – اکنون باید به گوش جهانیان برسد.

این حمله، تنها یک تراژدی شخصی نبود، بلکه یک جنایت علیه بشریت بود، نقضی بی‌رحمانه از حقوق اساسی بشر. این نه تنها حمله‌ای به جان بی‌گناهان، بلکه حمله‌ای به اصولی بود که این شورا موظف به دفاع از آنهاست—حق زندگی، کرامت و امنیت.

تروریسم کور هست. بین زن و مرد، کودک و بزرگسال تمایزی قائل نیست. بدون دلیل و انسانیت ضربه می‌زند و نه‌تنها ویرانی به جا می‌گذارد، بلکه زخم‌هایی همیشگی بر قلب بازماندگان وارد می‌کند. تأثیر این جنایت فراتر از خانواده‌های ماست—این زخمی هست بر وجدان جامعه بین‌المللی.

ما اینجا نیامده‌ایم که انتقام بخواهیم. ما حقیقت می‌خواهیم. ما عدالت می‌خواهیم. خانواده‌های ما حق دارند بدانند:

چه کسانی مسئول این جنایت هستند؟

چرا این تراژدی رخ داد؟

چه اقداماتی برای پاسخگویی عاملان در حال انجام هست؟

عدالت، تنها به معنای مجازات مجرمان نیست، بلکه به معنای جلوگیری از فجایع آینده هست. آیا سازمان ملل می‌تواند در برابر تداوم تروریسم و کشتار بی‌گناهان سکوت کند؟

منشور سازمان ملل و معاهدات حقوق بشری بر وظیفه جامعه بین‌المللی در حفاظت از جان بی‌گناهان تأکید دارند. ما می‌پرسیم:

چه سازوکارهایی برای حمایت از قربانیان تروریسم و خانواده‌هایشان وجود دارد؟

سازمان ملل چه اقداماتی برای جلوگیری از تکرار چنین فجایعی انجام خواهد داد؟

آیا شورای حقوق بشر گام‌های ملموسی برای مقابله با تروریسم برخواهد داشت؟

قربانیان تروریسم نباید فقط به اعداد در گزارش‌ها تبدیل شوند. آنها انسان‌هایی واقعی بودند، با امیدها، رؤیاها و خانواده‌هایی که آنها را دوست داشتند. زندگی آنها ارزش داشت. مرگ آنها مستلزم پاسخگویی هست.

ما از شورای حقوق بشر می‌خواهیم که:

۱. حمله کرمان را به عنوان یک جنایت علیه بشریت به رسمیت بشناسد و آن را به شدیدترین شکل محکوم کند.
۲. تحقیقات بین‌المللی برای شناسایی و محاکمه عاملان این جنایت آغاز کند.
۳. سازوکارهای حمایتی قوی‌تری برای قربانیان و خانواده‌های تروریسم ایجاد کند.
۴. اطمینان حاصل کند که عدالت به تأخیر نیفتد، نادیده گرفته نشود، یا قربانی مصلحت‌های سیاسی نشود.

تروریسم هیچ توجیهی ندارد. این حمله‌ای علیه تمام بشریت هست. امروز، ما از سازمان ملل یک سؤال ساده داریم:

آیا اقدام خواهید کرد؟ یا اجازه می‌دهید این تراژدی فقط به یک آمار فراموش‌شده دیگر تبدیل شود؟

به نمایندگی از خانواده‌ام، و به نمایندگی از هر قربانی‌ای که جانش را به خاطر ترور از دست داده هست، از شما می‌خواهم که گوش دهید—عمل کنید—تا دیگر هیچ خانواده‌ای مانند ما رنج نکشد.

عدالت برای شهدای کرمان. عدالت برای همه قربانیان تروریسم.

متشکرم.

انتهای پیام/