کاربران فضای مجازی

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، فضای سایبر به شبکه های وابسته به یکدیگر، از زیرساخت های فناوری اطلاعات، شبکه های ارتباطی، سامانه های رایانه ای، پردازنده های تعبیه شده، کنترل گرهای صنایع حیاتی، محیط مجازی اطلاعات و اثر متقابل بین این دو محیط و انسان به منظور تولید، پردازش، ذخیره سازی، مبادله، بازیابی و بهره برداری از اطلاعات اطلاق می شود که باید در مقابل تهدیدات و حملات سایبری مورد محافظت واقع شود؛ زیرا که حملات سایبری در افق فکری کوتاه مدت و درازمدت به عنوان تهدیدی شناخته می شوند که به عنوان ابزارهای خارق العاده برای طیف گسترده ای از اهداف سیاسی و نظامی به بهترین صورت درک می شوند، بسیاری از این موارد می توانند دارای پیامدهای جدی امنیت ملی باشند.

بیشتر بخوانید:

دلایل حقوقی مدیریت بر فضای مجازی مبتنی بر قانون اساسی

امروزه حملات سایبری می تواند رهبری سیاسی، سامانه های نظامی و شهروندان متوسط را در هر نقطه از جهان در طول زمان صلح یا جنگ، با سود اضافی ناشناس بودن مهاجم، هدف گیری کنند. طراحان راهبردهای سیاسی و نظامی اکنون برای دستیابی به اهداف خود از کامپیوترها، بانک های اطلاعاتی و شبکه هایی که آنها را به هم وصل می کند استفاده یا سوء استفاده می کنند.

بیشتر بخوانید:

چگونه ناخواسته در «کلاب هاوس» مجرم نشویم؟

به اذعان کارشناسان، امروزه فضای سایبری نوعی سرمایه محسوب شده که دارای ارزش بوده و نیاز به محافظت جدی دارد. سرمایه سایبری در کنار انواع دیگر سرمایه، اعم از سرمایه فیزیکی، سرمایه انسانی و سرمایه ذهنی یا شناختی دسته بندی می شود و ممکن است متعلق به اشخاص حقیقی، اشخاص حقوقی یا دولت ها باشد، لیکن برخی از این سرمایه های سایبری از اهمیت و ویژگی های خاصی در سطح ملی برخوردار هستند که آنها را از سایر سرمایه ها متمایز می نماید. فضای سایبر را باید از مهمترین سرمایه ها دانست و آن را در سرمایه های ملی طبقه بندی کرد. سرمایه ملی به آن دسته ای از سرمایه ها اطلاق می شود که نقش حیاتی در امنیت ملی، اقتصاد ملی، سلامت و ایمنی عمومی، اطمینان عمومی و نظایر آنها در سطح ملی داشته باشد.

دلیل دیگر سرمایه ملی بودن فضای سایبری کشور، وجه زیرساختی بودن آن است؛ زیرساخت یا ستون فقرات به عوامل ساختاری به هم پیوسته ای اطلاق می شود که به مثابه تکیه گاه برای یک سازه بوده و وارد شدن ضربه به این عوامل موجب پاشیده شدن شیرازه سازه خواهد شد. بر این اساس زیرساخت حیاتی به زیرساخت هایی اطلاق می گردد که نقش حیاتی در توسعه اقتصادی و اجتماعی، افزایش سطح رفاه عمومی، ارتقای توان دفاعی و امنیتی و تامین نیازمندی های ضروری یک کشور داشته باشند، به نحوی که بروز اختلال هرچند کوتاه مدت در عملکرد آنها تأثیری فاجعه بار بر امنیت ملی، اقتصاد ملی، سلامت ایمنی عمومی، اطمینان عمومی و اداره امور کشور داشته باشد.

در وضعیت کنونی، سایر زیرساخت های حیاتی کشور نیز زیرساخت حیاتی وابسته به فضای سایبر یا سرمایه ملی وابسته به فضای سایبر می باشند که جمع آوری، پردازش، مبادله و ذخیره سازی هر گونه اطلاعات در خصوص آنها و نهایتا مدیریت و کنترل آنها با بهره گیری از فضای سایبر انجام می شود. به این ترتیب بخش حیاتی فضای سایبر کشور، متشکل از زیرساخت ارتباطات و فناوری اطلاعات کشور و زیرساخت سایبری سایر زیرساخت های حیاتی کشور است و هر گونه تهدید سایبری که منجر به تأثیر فاجعه بار بر این بخش از فضای سایبر کشور شود، باید مورد توجه دفاع سایبری قرار گیرد و باید فضای سایبری کشور، از بالاترین سطح امنیت در برابر انواع تهدیدها و بالاترین سطح تاب آوری در مقابل حملات سایبری برخوردار باشد.

از این رو لازم است فضای سایبری کشور به صورت مداوم مورد رصد و پایش قرار گرفته و هر گونه تهدید، آسیب پذیری، مخاطره، تهاجم و حادثه سایبری و پیامد اعم از سایبری، فیزیکی و روانی مورد شناسایی قرار گرفته و اقدام های مقابله ای برای کاهش و رفع آنها انجام پذیرد. این اقدام های دفاعی باید در سطحی انجام شود که منجر به تأمین بازدارندگی دفاعی در فضای سایبری کشور شود و برای این منظور لازم است قدرت سایبری به عنوان بخشی از قدرت نظامی کشور تحقق یابد.