کتاب دِین

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، کتاب «دِین» خاطرات بچه‌های مسجد جزایری اهواز است که «علیرضا مسرتی» آن را گردآوری کرده و انتشارات سوره مهر آن را چاپ کرده است.

متن زیر خاطراتی از برادر و همرزمان شهید «محمدعلی (سعید) کمری» از این شهید والامقام است.

محمدعلی (سعید) کمری عضو گروه «۴۰ شاهد» بود و برای فیلم‌برداری به خط مقدم رفته بود، در روز ۱۸ بهمن ۱۳۶۱ به شهادت رسید.

سکوت به‌خاطر رزمندگان

محسن مدنی گفت که ترکش خمپاره به ناحیه قلب سعید اصابت کرد و درد شدیدی داشت. از شدت درد ناله می‌کرد. کنار گوش او گفتم: «روحیه نیرو‌های در حال عقب نشینی وضعیت خوبی ندارد.» سعید با اینکه درد زیادی داشت، از آن لحظه به بعد سکوت کرد و سعی کرد کسی صدایش را نشنود تا اینکه به شهادت رسید.

نامش در شناسنامه «محمدعلی» بود، اما در خانه او را «سعید» صدا می‌کردیم

«محسن کمری» برادر بزرگ‌تر شهید می‌گوید: «منزل ما با مسجد جزایری ۵۰ متر بیشتر فاصله نداشت و از کودکی در مسجد تردد داشتیم. در دوران انقلاب که مسجد، مرکز فعالیت‌های انقلاب شده بود، در برنامه‌های بچه‌های مسجد شرکت می‌کردیم. در سال ۱۳۶۱ سعید، دوم دبیرستان بود و تازه ۱۶ ساله شده بود. نامش در شناسنامه «محمدعلی» بود، اما در خانه و محله او را «سعید» صدا می‌کردیم.

مسئولیت پذیری برادران کمری

من و سعید در این موضوع هم‌فکر بودیم که در دفاع مقدسی که پیش آمده است، اگر سهم و نقشی نداشته باشیم، فردای قیامت مورد سؤال قرار می‌گیریم و مسئولیم. همین تفکر باعث شد که سعید به جبهه برود.

برادران هنرمند عضو «۴۰ شاهد»

گروه ۴۰ شاهد که شکل گرفت، من از اولین نفراتی بودم که به آن گروه پیوستم. اولین عملیاتی که به صورت منسجم در قالب ۴۰ شاهد (در آن) شرکت کردیم، عملیات «فتح‌المبین» در جبهه شوش بود.

مهر آن سال من خارج از اهواز بودم. وقتی برگشتم، متوجه شدم سعید عضو گروه ۴۰ شاهد شده است. گروه به مأموریتی در جبهه غرب کشور (منطقه مندلی) اعزام شد و سعید در این مأموریت همراه ما شد.

من می‎دانستم که سعید بدماشین است؛ لذا او را زیر نظر داشتم. برخلاف انتظار من، در جاده‌های پرپیچ و خم و ناهموار کوهستانی آنجا، سعید زود سازگار شد و شرایط را راحت تحمل کرد.

وقتی برادر از شهادت سعید باخبر شد

بعد از آن عملیات به اهواز برگشتیم. حدود سه ماه بعد که عملیات والفجر مقدماتی در حال شکل گیری بود، سعید با دوربین فیلم برداری به آن منطقه اعزام شد. صبح که به آنجا رفتم، به من خبر دادند که سعید شهید شده است. به معراج شهدا رفتم و به جست‎وجوی او پرداختم. پیکر پاکش را پیدا کردم.

او و «محسن مدنی» با گردان‌های خط شکن به جلو رفته بودند. دشمن از قبل متوجه شده بود که ما در آن منطقه قصد عملیات داریم و بنابراین با آمادگی قبلی به نیرو‌های ما پاتک زده بود.

صبح به نیرو‌ها دستور عقب نشینی داده شده بود و گردان‌ها در حال بازگشت بودند که زیر آتش دشمن تعداد شهدا و زخمی‌ها افزایش یافته بود.»

سجایای اخلاقی شهید کمری

صادق صفار می‌گوید: «سعید بسیار آرام، خوش‌خلق و مهربان بود و همیشه لبخندی آرامش‌بخش بر چهره داشت. در عملیات رمضان، من و سعید با بچه‌های اهواز در تیپ بعثت بودیم.

موج انفجار او را گرفته

صبح عملیات متوجه شدیم که عقب نشینی شده و ما در محاصره قرار گرفته‌ایم. در شرایط دشوار و به سختی از محاصره خارج شدیم و عقب رفتیم. به خاکریز خودی که رسیدیم، دیدم سعید بیهوش افتاده است. از بچه‌ها پرسیدم: شهید شده.

گفتند: نه؛ موح انفجار، او را گرفته و بیهوش شده؛ ولی زنده است.»

انتهای پیام/ 118

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، از آنجا که در آستانه آزادسازی خرمشهر هستیم، مطلب زیر از کتاب «دِین» خاطرات بچه‌های مسجد جزایری اهواز به کوشش علی مسرتی انتخاب شده است. در این خاطره، مسرتی به بیان اینکه چگونه در دو منطقه عملیات می‌شد، پرداخت.

کاملا مشهود بود که نیرو‌های عراقی حدس زده‌اند که ممکن است عملیات بعدی در این جبهه باشد؛ بنابر این بسیار حساس و هوشیار شده بودند. چند روز بعد «سید رکن‌الدین آقامیری» هم به کمین دیگری برخورد کرد و از ناحیه سینه گلوله خورد و مجروح شد.

فرماندهان عملیات اعلام کردند که عملیات در این منطقه لغو شده است و به مناطق مجاور منتقل شده است؛ لذا نیرو‌هایی که قرار بود عملیات را انجام دهیم، به منطقه اطراف «حمیدیه» و «جبهه کرخه‌کور» منتقل شدیم. شب ۱۰ اردیبهشت، مرحله اول عملیات بیت‌المقدس آغاز شد و نیرو‌ها از چند جبهه به دشمن حمله کردند.

در جبهه دارخوین یگان‌هایی موفق شدند پس از عبوراز رودخانه کارون تا کنار جاده اهواز – خرمشهر پیشروی کنند، اما در جبهه کرخه نور دشمن به شدت مقاومت کرد و بچه‌ها پیشرفت چندانی نداشتند.

البته عملیات در آن جبهه به این منظور بود که دشمن را مشغول کنند تا نیرو‌ها در جبهه دیگر موفق شوند.

انتهای پیام/ 118

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، متن زیر قسمتی از کتاب «دِین» به کوشش «علی مسرتی» و برگرفته از خاطرات گردآوری شده بچه‌های مسجد جزایری اهواز است که انتشارات سوره مهر آن را چاپ کرده است.

مطلبی که از این کتاب انتخاب شده است، گزارشی از زندگی شهید «محسن غدیریان» یکی از شهدای مسجد جزایری اهواز است که گردآورنده کتاب دِین (مسرتی) در پاورقی کتاب آن را توضیح داده است.

«شهید «محسن غدیریان» سال ۱۳۴۰ در خانواده‌ای مذهبی در اهواز دیده به جهان گشود. در دوران دبیرستان که یکی از دبیران طرفدار حزب توده‌، در کلاس «دین» را افیون توده‌ها می‌نامید و از جبر تاریخ می‌گفت، محسن با شهامت برمی‌خاست و با او بحث می‌کرد.

در تظاهرات روز ۱۳ فروردین سال ۱۳۵۷ «محمدتقی کتان‌باف» پیش روی وی با گلوله ساواکی‌ها به شهادت رسید و این، محسن را به شدت متأثر کرد.

روز بعد که مدارس بازگشایی شدند، دبیر ادبیات موضوع «تعطیلات عید را چگونه گذراندید؟» را برای انشاء تعیین کرد. محسن جریان چهلم شهدای تبریز در مسجد جزایری اهواز را نوشت و در کلاس خواند. او نوشته بود که: «بعد از تظاهرات از کنار باغچه وسط خیابان نادری عبور می‌کردم که دیدم روی تابلویی نوشته است: «پا روی گل‌ها نگذارید و آن‌ها را پرپر نکنید.» آن شب نوجوانی ۱۳ ساله شهید شد و اینچنین گل‌هایی در کنار ما به دست رژیم پهلوی پرپر می‌شوند.»

آن روز دبیر و هم‌کلاسی‌های محسن گریستند و تحولی در کلاس ایجاد شد. وقتی با برنامه‌ریزی بچه‌های مسجد (جزایری) اعتصابات دانش‌آموزی در اهواز شروع شد، محسن وسط حیاط دبیرستان ایستاد و فریاد زد: «تعطیل است. دبیرستان تعطیل است.» و به کمک «احمد غدیریان»، «سعید درفشان»، «سید محمدرضا حسن‌زاده» و عده دیگری از برادران، دبیرستان را تعطیل کردند.

شهید غدیریان در راه‌اندازی و گسترش تظاهرات خیابانی در خیابان‌های مرکزی شهر به همراه برادر کوچکترش «احمد غدیریان» شرکت فعال داشت.

محسن بعد از پایان تحصیلات متوسطه به خدمت سربازی رفت. در تابستان ۱۳۵۹ متوجه تحرکات و نقل و انتقال سلاح و مهمات مشکوکی در پادگان «خسروآباد» شد و از طریق احمد غدیریان که با اطلاعات سپاه اهواز همکاری داشت، این تحرکات را گزارش داد.

چندی نگذشت که معلوم شد این موارد در رابطه با کودتای نوژه بوده است و محسن توانسته بود از وقوع آن در آنجا پیشگیری کند. اواسط تابستان ۱۳۵۹ ادامه خدمت محسن به عنوان عضو رسمی به سپاه پاسداران منتقل شد و محسن برای آموزش و کار زیر نظر «احسان علوی» به واحد اطلاعات سپاه (که در آن زمان «محسن رضایی» مسئول آن بود) رفت.

شهیدان «سید فرج سیدنور»، «امیرحسین همویی» و «امیر علم» از همکاران محسن در آنجا بودند. وقتی خبر‌های آغاز جنگ تحمیلی رسید، محسن مصرانه از مسئولین خواست که اجازه بدهند که به جبهه برود اما به او اجازه ندادند.

تا اینکه یک روز «علی شمخانی» به آنجا رفت و محسن با واسطه قرار دادن وی موافقت اعزام به جبهه را گرفت.

محسن غدیریان ابتدا به سوسنگرد و سپس به هویزه رفت و در جمع یاران «سید حسین علم‌الهدی» تا آخرین لحظه جنگید و به فیض عظیم شهادت نائل آمد.»

انتهای پیام/ 118