کربلای 5

گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس ـ رحیم محمدی؛ جنگ تحمیلی عراق علیه ایران در تاریخ ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ با هماهنگی و پشتیبانی دولت‌های غرب و شرق و حتی کشور‌های حاشیه جنوبی خلیج فارس آغاز شد و پس از گذشت هشت سال جنگ نابرابر ایران مجبور شد قطعنامه خاتمه جنگ که از سوی شورای امنیت سازمان ملل به شماره ۵۹۸ تصویب شده بود را بپذیرد؛ البته این قطعنامه در ۲۹ تیر ۱۳۶۶ به تصویب رسید، اما چون آن زمان ایران در موضع قدرت قرار داشت و توانسته بود با انجام عملیات کربلای ۵ دروازه‌های بصره را تهدید کند، در زمان صدور از پذیرش آن امتناع کرده بود.

در واقع پیروزی ارزشمندی که ایران به واسطه دو عملیات مهم والفجر ۸ و کربلای ۵ به دست آورد و در این دو عملیات فاو و شلمچه را به تصرف خود درآورد، حامیان صدام متوجه شدند که چنانچه اقدام مؤثرتری در حمایت از صدام انجام ندهند، عراق در این جنگی که شروع کرده با شکست مواجه خواهد شد.

بر این اساس همچون گذشته که هرگاه ایران در جبهه‌های نبرد پیروزی ارزشمندی را کسب می‌کرد، حامیان بین المللی صدام بلافاصله در شورای امنیت سازمان ملل با صدور قطعنامه‌ای از طرفین بدون اینکه اعلام کنند متجاوز کدام کشور بوده و خسارت وارده چگونه باید پرداخت شود، فقط می‌خواستند که آتش‌بس صورت گیرد که به لحاظ سیاسی تامین‌کننده نظرات ایران نبود؛ لذا کشورمان از پذیرش آن امتناع می‌کرد.

زیرا شورای امنیت سازمان ملل از زمان شروع جنگ تحمیلی در شهریور سال ۱۳۵۹ تا تیر ۱۳۶۶ در مجموع ۱۶ قطعنامه صادر کرد که در تمام مضمون این قطعنامه‌ها توصیه به آتش‌بس دو طرفه شده بود، اما قطعنامه ۵۹۸ از نظر کمی و تعداد واژه‌های به کار گرفته شده مفصل‌ترین و از نظر محتوا اساسی‌ترین و از نظر ضمانت اجرایی قوی‌ترین قطعنامه شورای امنیت در مورد این جنگ بود و در آن تا حدودی شرایط ایران تأمین می‌شد.

همان‌گونه که عنوان شد، بعد از عملیات موفق کربلای ۵ حامیان اصلی صدام وقتی متوجه شدند در صورتی که اقدامی برای توقف جنگ نکنند، ایران پیروز این جنگ خواهد بود، تصمیم گرفتند استراتژی خود را در قبال جنگ عراق با ایران تغییر دهند که از جمله این موارد می‌توان به حمایت مستقیم کشور‌های غربی از صدام، معرفی صدام به عنوان صلح‌طلب، بکارگیری سلاح‌های شیمیایی گسترده توسط عراق، تهدیدات وسیع بین المللی علیه ایران، سلب منطق دفاع مشروع از ایران، تغییر روند تحولات در جبهه‌های نبرد و تحریم شدید تسلیحاتی ایران اشاره کرد.

بر این اساس، عراق شروع به استفاده گسترده از سلاح‌های شیمیایی در جبهه‌ها کرد و در استفاده از این سلاح ممنوعه حتی ملاحظه مردم خودش را در زمان تصرف حلبچه توسط رزمندگان کشورمان نکرد و با هدف ضربه زدن به ایران از انواع بمب‌ها شیمیایی علیه مردم حلبچه و رزمندگان کشورمان استفاده کرد که در نتیجه صد‌ها نفر بر اثر استنشاق گاز‌های شیمیایی یا جان خود را از دست دادند و یا به‌شدت دچار مجروحیت شدند.

هم‌زمان با این اقدام و عدم تنبیه صدام در استفاده از سلاح‌های شیمیایی، آمریکا علاوه بر دادن اطلاعات ماهواره‌ای از موقعیت و امکانات نیرو‌های پدافندی مستقر در فاو به ارتش عراق جهت بازپس‌گیری این شهر بندری مهم، نیروی دریایی خود را هم به خلیج فارس اعزام کرد و ناوگان این کشور در راستای حمایت از عراق به دو سکوی نفتی ایران به نام‌های سلمان و نصر حمله کرد و این دو پایانه نفتی را کاملاً منهدم ساخت.

همچنین آمریکایی‌ها در اطراف جزیره سیری به ناوچه جوشن و در منطقه شمالی خلیج فارس به ناوشکن‌های سهند و سبلان نیروی دریایی ارتش حمله کردند و ناوچه‌های ایران با اصابت موشک‌های پیشرفته هارپون ناو‌های آمریکا غرق شدند و حتی در ادامه، هواپیمای مسافری کشورمان را با حدود ۳۰۰ سرنشین بر فراز اّبهای خلیج فارس منهدم ساختند و تمام مسافران آن را به شهادت رساندند.

بعد از اتمام عملیات کربلای ۵ و قبول نکردن قطعنامه ۵۹۸ از سوی ایران در سال ۱۳۶۶، به واسطه حمایت همه‌جانبه‌ای که کشو‌های کوچک و برزگ با میدان‌داری ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی سابق از صدام صورت گرفت، موجب شد تحولات میدان نبرد از سال ۱۳۶۶ تا ۱۳۶۷ به سود عراق چرخش یابد در این رابطه یعنی کمک‌های بی سابقه خارجی‌ها به عراق اگر بخواهیم مثالی ذکر کنیم، می‌توان به ارسال هواپیما‌های جنگی میگ ۲۱، ۲۳، ۲۵ و توپولوف ۷۲ برای سوخت‌رسانی هوایی به همراه موشک‌های زمین به زمین اسکاد B از سوی شوروی سابق به عراق اشاره کرد.

از سوی دیگر در جلسه‌ای که هاشمی رفسنجانی به عنوان جانشین فرمانده کل قوا به همراه سران قوا در منزل امام خمینی (ره) برگزار می‌کند در خصوص الزامات ادامه جنگ به درخواست سپاه اشاره می‌کند که عنوان شده بود فقط برای پدافند در خوزستان به ۴۵۰ گردان نیروی پیاده، ۶۰ گردان زرهی و ۱۲۰ گردان توپخانه نیاز دارد؛ درخواستی که امکان انجام آن وجود نداشت؛ لذا با توجه به اتفاقاتی که به آن اشاره شد، امام خمینی (ره) وقتی نظر حاضران در جلسه را موافق با پایان دادن جنگ آن هم با پذیرش قطعنامه ۵۹۸ دیدند، سرانجام با پذیرش آن موافقت کردند؛ البته ایشان در رابطه با قطعنامه و چرایی پذیرش آن فرمودند: «اگر همه علل و اسباب را در اختیار داشتیم، در جنگ به اهداف بلندتر و بالاتری می‌نگریستیم و می‌رسیدیم، ولی این بدان معنا نیست که در هدف اساسی خود که همان رفع تجاوز و اثبات صلابت اسلام بود، مغلوب خصم شده ایم.

چه کوته‌نظرند آن‌هایی که خیال می‌کنند، چون ما در جبهه به آرمان نهایی نرسیده ایم پس شهادت و رشادت و ایثار و از خودگذشتگی و صلابت بی فایده است. ما در جنگ برای یک لحظه هم نادم و پشیمان از عملکرد خود نیستیم. تاخیر در رسیدن به همه اهداف دلیل نمی‌شود که ما از اصول خود عدول کنیم. البته معترضیم که در مسیر عمل، موانع زیادی به وجود آمده است که مجبور شده ایم روش‌ها و تاکتیک‌ها را عوض نماییم.»

در این رابطه، مقام معظم رهبری نیز در تاریخ ۲۲ مرداد سال ۱۳۶۷ عنوان کردند: «اعلام قبول قطعنامه، به وسیله جمهوری اسلامی ایران دو فایده اساسی داشت؛ اول آتش‌بس را به صلاح انقلاب و کشور دانستیم. دوم با اعلام قبول قطعنامه ماهیت رژیم عراق علی رغم ادعا‌های صلح‌طلبی آشکار شد و تحولات بعدی اصالت هر دو مصلحت را مشخص ساخت.»

انتهای پیام/ 231

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از تبریز، «سید خلیل بهشتی» فرزند «میرعبدالله» ۲۰ دی سال ۱۳۴۳ در تبریز متولد شد. وی تحصیلات خود را تا پایان مقطع راهنمایی در زادگاهش ادامه داد و سپس به‌عنوان کارگر آلومینیوم‌کار به فعالیت پرداخت.

«سید خلیل» با آغاز جنگ تحمیلی در کسوت بسیجی، راهی جبهه‌ها شد و به جمع غواصان پیوست. وی پس از رشادت‌های فراوان، ۲۶ دی سال ۱۳۶۵ در عملیات «کربلای ۵» در شلمچه به شهادت رسید و پیکر مطهرش در گلزار شهدای «بقائیه» محله «مارالان» تبریز به خاک سپرده شد.

تصویر زیر آگهی مجلس اربعین این شهید سرافراز به تاریخ ۶ اسفند سال ۱۳۶۵ است.

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از دفاع‌پرس از ارومیه، «سید محمد موسوی تبریزی» پنجم دی 1367 در یک خانواده روحانی و متدین در شهرستان خوی دیده به جهان گشود. وی پس از اتمام دوره راهنمایی، پا به مرکز حوزه نهاد و در مدرسه نمازی خوی مشغول به تحصیل شد.

پس از مدتی به قم عزیمت کرد و در مدرسه حضرت امام جعفر صادق (ع) مشغول کسب علوم الهی شد. سپس به مدرسه فیضیه راه یافت تا بتواند دامنه معارف خود را گسترده تر کند. در زمان جنگ تحمیلی چندین بار در جبهه شرکت کرد که سرانجام در عملیات کربلای 5 در منطقه شلمچه به شهادت رسید.

فرازی از وصیت نامه شهید «موسوی تبریزی»:

شما ای ملت قهرمان و شهید پرور! بنده خیلی کوچکتر از آنم که به شما همچون ملتی پیام دهم و مطلبی عرض کنم. اما به عنوان یک طلبه گنهکار و پر از معصیت عرض می کنم. وصیت و پیام من به شما ملت عبارت است از اینکه به چیزهایی که خداوند راضی می شود و رسولش نیز راضی است و ائمه (ع) نیز به آنها رضایت دارند و به چیزهایی که رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران حضرت امام خمینی (ره) به آنها رضایت دارد انجام دادن آن فعل ها و کارها و مهم شمردن آن ها بر شما لازم است.

این را بدانید ای ملت قهرمان مسئله جنگ یک تکلیف است و وظیفه ما استمراز مبارزه تا رفع فتنه در عالم است. اگر ما از این پرچم نگهداری نکردیم دیگران خواهند آمد و نگهداری خواهند کرد ولی ما در نظر و لطف خداوند احدیت برکنار می شویم و از امتحان رد خواهیم شد و در روز قیامت در مقابل حضرت حق و حضرت محمد (ص) و ائمه معصومین سرافکنده خواهیم شد. ای ملت روحانیت را به شما می سپارم و شما را به روحانیت و همه شما را به خداوند قادر علی کل شیء و اگر کسی از شماها بر من حقی داشته باشد امید است که مرا حلال کنند.

انتهای پیام/

 به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از خرم آباد، «حبیب‌الله شاه‌کرمی» در سال ۱۳۴۳ در بروجرد متولد شد، وی پس از تحصیلات متوسطه وارد دانش‌سرای تربیت معلم شد و با شروع جنگ تحمیلی به منطقه جنگی جنوب کشور اعزام شد و در ۲۶ دی‌‌ سال ۱۳۶۵ در منطقه جنگی شلمچه و در عملیات کربلای ۵ به شهادت رسید.

از حبیب‌الله شاه‌کرمی وصیت‌نامه‌ای بر جای مانده است که یک سال پیش از شهادتش از مادرش می‌خواهد در صورت شهادت با دستان او به خاک سپرده شود که متن این وصیت‌نامه به شرح زیر است.

«بسم‌الله الرحمن الرحیم

هر فردی از افراد بشر وقتی به خود می‌آید از خودش می‌پرسد به كجا می‌روم به جز از این زندگی؟ به كجا می‌انجامد این زندگی؟

همان‌طوری كه پرسش از مبدا نیز فطری است اینکه من نبودم، پیدا شدم، چه كسی مرا پدید آورد؟ این جانب كه یک تحلیل عقلی مختصر کردم، دریافتم، کسی که به مبدا آفرینش معتقد است نمی‌تواند معاد را انکار كند و این افكار مرا وادار به نوشتن وصیت‌نامه می‌كند، چون حس می‌كنم كه چند روزی دیگر در این دنیا هستم بنابراین بر آن شدم كه وصیت‌نامه خودم را تعیین كنم كه شاید این وصیت‌نامه بر روی یک‌سری از افراد تأثیر گذارد.

پدر و مادر! چند روز دیگر به میدان انتخاب می‌روم، جایی باید انتخاب كرد که با چه كسی می‌خواهی معامله كنی و من با توجه به آنكه چند سالی است كه خدایم را كه رب و همه چیز من می‌باشد شناختم، جز ندامت و توبه به درگاهش و سجده كردن در درگاهش و درخواست استغفار چیزی نداشتم.

تصمیم گرفتم در این میدان و در این عرصه تجاربم، تجاربی سودمندانه كنم و به خاطر همین در این بین هر چه داشتم؛ پدر، مادر، خواهر، برادر گذاردم تا آن چیزی را كه نداشتم به دست آورم، چرا كه برای یافتنش از خانه‌ام به سوی نور هجرت كردم و اكنون در ازای لقاء یار، جانم را می‌دهم كه البته آن هم متعلق به یار است و پیش من امانت است.

چون وعده الهی حق است كه هر كس به جان و مال با خداوند تبارک و تعالی معامله كند خدا نیز او را وعده خوشبختی می‌دهد، لذا انتخابم را با ورود در گروه نور كه مقدمه معامله با خداست، آن هم با جان قرار دادم.

می‌خواهم دعا كنید تا خداوند كریم مرگ مرا شهادتم قرار دهد، چرا كه به راستی دیوانه «الله» هستم و برای لقایش جان بی‌ارزشم را نثار می‌كنم و افسوس كه جز این تحفه ناچیز، چیز دیگری در محیط ندارم و از خداوند متعال می‌خواهم كه شهادتم را طوری قرار دهد كه بدنم در راه رسیدن به او پودر شود چون می‌دانم تنها به این وسیله است كه شایستگی ظهور در پیشگاه خداوند را خواهم داشت و از خداوند می‌خواهم كه در آخرین لحظات عمرم امام زمان(ع) را به من نشان دهد، چون خیلی علاقه عجیبی به آن مولا دارم.

پدر و مادر! می‌خواهم امتحان كنم شما را كه چه‌قدر به اسلام پای‌بند هستند و آن امتحان این است: در نبودم خنده بر لب‌هایتان باشد تا این خنده تیری باشد بر قلب كور دل‌ها و در ضمن می‌خواهم در مجلس بزرگ داشتم سخن از مظلومیت امام علی(ع) گفته شود و همچنین مظلومیت سرور و سالارمان امام حسین(ع)».

ای مردم! «حبیب» یک عمر بنده به درگاه خداوند یكتا بود. «حبیب» را یک عمر خداوند می‌خواند ولی از درگاهش فراری بود، «حبیب» را یک عمر معشوق از بلا نجات می‌داد ولی سپاس نمی‌گفت، از شما یک تقاضا دارم؛ تو را به خدا در این آخرین لحظات كه به خاكم می‌سپارید، مانع فرار من از درگاه خداوند شوید دست‌ها و پاهایم را اگر دست و پایی داشتم با یک طناب ببندید و مرا بر روی زمین بكشید و به طرف قبر ببرید تا خداوند به خاطر شما انسان‌های مخلص مرا عفو كند.»

‌شاه‌کرمی در ۲۴ دی‌‌ ۱۳۶۴ یک سال پیش از شهادتش در وصیت‌نامه‌اش از مادرش می‌خواهد در صورت شهادت با دستان او به خاک سپرده شود».

انتهای پیام/

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس: «شلمچه بوی چادر خاکی زهرا (س) می‌دهد»؛ این جمله را امسال وقتی زائران راهیان‌نور به یادمان شهدای شلمچه وارد می‌شوند، مقابل در ورودی این سرزمین مقدس به چشم می‌بینند و از همان ابتدا، حال و هوای دل آن‌ها زهرایی می‌شود.

شلمچه را همه با یاد و نام بی‌بی دوعالم می‌شناسند؛ از آن‌هایی که روزگاری خود در این منطقه حماسه آفریدند تا جنگ‌ندیده‌هایی که این‌روز‌ها پای در خاک مقدس و پاک آن می‌گذارند تا حماسه‌های مردان این سرزمین را با گوشت و پوست خود دریابند و حس کنند. شلمچه‌ای که خاک آن شهادت می‌دهد قدرت لایزال الهی چگونه بر قدرت پوشالی استکبار جهانی پیروز شد. شلمچه‌ای که هرکجای آن را می‌نگری، یک پرچم سرخ «یا زهرا (س)» می‌بینی که سربند‌های سرخ یازهرا (س) رزمندگان دفاع مقدس را یادآور می‌شوند.

«صمد قاسمی» یکی از رزمندگان دوران دفاع مقدس است که این‌روز‌ها در شلمچه برای زائران راهیان نور روایت‌گری می‌کند. وی در گفتگو با خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس اعزامی به راهیان‌نور، در تشریح اهمیت منطقه شلمچه در دوران دفاع مقدس، اظهار داشت: شلمچه یکی از محور‌های اصلی تهاجم ارتش بعث عراق در ۲۵ شهریور سال ۱۳۵۹ است و این‌که گفته می‌شود جنگ در ۳۱ شهریور سال ۱۳۵۹ آغاز شد، به‌دلیل این است که در آن‌روز بین لشکر‌های ارتش بعث عراق الحاق صورت گرفت.

«قاسمی» با بیان این‌که شلمچه یکی از محور‌های تهاجم به خرمشهر بود، تصریح کرد: ارتش بعث عراق در خرمشهر شکست خورد و ۳۲ روز در آن‌جا به در بسته زد؛ درحالی که هدفش بعد از خرمشهر، تصرف خوزستان بود.

وی با اشاره به اجرای عملیات «کربلای پنج» در منطقه شلمچه، گفت: شلمچه به‌دلیل اهمیت زیادی داشت، «صدام» حاضر بود تا نیرو‌هایی که در این منطقه دارد، سالی یک‌بار از بین بروند؛ اما شلمچه را از دست ندهد؛ چراکه این منطقه نزدیک‌ترین منطقه برای او به خرمشهر و در مقابل نیز نزدیک‌ترین منطقه برای ما به بصره بود؛ بنابراین شرایط و موقعیت جغرافیایی شلمچه، از نظر نظامی بسیار با اهمیت بود.

این راوی دفاع مقدس با تأکید بر این‌که مستشاران نظامی از شوروی و اسرائیل برای ارتش بعث عراق در منطقه شلمچه یک دژ نفوذناپذیر ساخته بودند و عبور رزمندگان اسلام از این دژ در عملیات «کربلای پنج» یک ایثار به تمام معنا بود، ادامه داد: در عملیات کربلای پنح ۲۲۰ گردان از رزمندگان این مرز و بوم آماده شدند تا این عملیات را با وجود این موانعی که وجود داشت، انجام دهند.

وی خاطرنشان کرد: ارتش بعث عراق زمین را به‌طور کامل مسلح کرده بود؛ اما اراده رزمندگان اسلام که فقط از خدا می‌ترسیدند و از غیر خدا نمی‌ترسیدند. موجب شد تا پوزه نه‌تن‌ها ارتش بعث عراق، بلکه استکبار جهانی به خاک مالیده شود.

«قاسمی» تأکید کرد: شدیدترین آتش‌ها در دوران دفاع مقدس مربوط به شلمچه بود؛ چه گلوله‌های زمانی، چه توپخانه‌ها و چه بمباران جنگنده‌ها؛ و سرداران و فرماندهان بزرگی مانند «حسین خرازی» و «اسماعیل دقایقی» را این‌جا از دست دادیم.

این پیشکسوت دوران دفاع مقدس در پاسخ به سوال خبرنگار دفاع‌پرس مبنی بر این‌که چرا ابتدای ورودی یادمان شهدای شلمچه نوشته شده است «شلمچه بوی چادر خاکی زهرا (س) می‌دهد»، گفت:به‌دلیل این‌که رزمندگان اسلام در اکثر عملیات‌ها، خصوصاً در این منطقه به حضرت زهرا (س) متوسل می‌شدند و روایت است که وقتی فرزند حضرت زهرا (س) یعنی حضرت ثامن‌الحجج (ع) از شلمچه عبور می‌کردند، دیدند که ایشان گریه می‌کنند، وقتی علت را جویا شدند، فرمودند که یک زمانی در این‌جا تعداد زیادی از یاران ما به شهادت می‌رسند.

انتهای پیام/ 113