کرخه نور

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، ۱۸ آبان ۵۹، بعثی‌ها ناغافل به روستا‌های منطقه کرخه‌نور هویزه (در پنج کیلومتری محل فعلی زیارتگاه شهدای هویزه) حمله می‌کنند و مردم بی‌پناه را به توپ و گلوله می‌بندند و حتی به حیوانات زبان‌بسته و انبار‌های آذوقه هم رحم نمی‌کنند و خوب که دِقِّ دلی‌شان را از همکاری اطلاعاتی مردم با نیرو‌های سپاه خالی می‌کنند، ۲۸ نفر از مرد‌های روستا‌ها ـ از پیرمرد ۸۱ ساله تا نوجوان ۱۷ ساله ـ را به اسارت گرفته و به جای نامعلومی می‌بردند.

دیگر خبری از اُسرا نمی‌شود تا ۲۴ فروردین سال ۱۳۶۵ که نیرو‌های جهاد سازندگی هویزه هنگام اجرای عملیات تسطیح اراضی در ۳۰ کیلومتری روستای سُمیده، وسط بیابان به تل خاک مشکوکی می‌رسند که تعداد زیادی پوکه خالی فشنگ اطرافش ریخته بود. خاک‌ها را که کندوکاو می‌کنند، می‌رسند به استخوان‌های تعدادی شهید که دست و چشم بسته با رگبار گلوله به شهادت رسیده بودند.

همان ۲۸ بی‌گناهی که بعثی‌ها از روستاهایشان ربوده و احتمالا همان روز ۱۸ آبان سال ۱۳۵۹ به شهادت رسانده بودند.

مردم روستا‌ها که عزیزی را گم کرده بودند با شنیدن خبر پیدا شدن پیکر‌ها خودشان را به محل تفحص می‌رسانند. تنها مدرک شناسایی پیکر‌های مطهر شهدای کرخه نور، لوازم شخصی باقی مانده نزد آن‌ها بود.

 پس از تشییع باشکوه پیکر‌های مطهر شهدا در سوسنگرد، خانواده‌های معظم‌شان تصمیم می‌گیرند که آن‌ها را در جوار شهدای هویزه یعنی شهید علم‌الهدی و یاران باوفایش که در حماسه هویزه به شهادت رسیدند، به خاک بسپارند. لذا زیارتگاه جدیدی در جوار مزار شهدای هویزه برای این عزیزان بر پا می‌شود.

شهدای مظلوم کرخه‌نور، شهدای والامقامی هستند که تحت هیچ شرایطی حاضر به همکاری با دشمن بعثی نشدند و مرگ سرخ را به زندگی زیربار ذلت ترجیح دادند.

زیارتگاه شهدای مظلوم کرخه‌نور (از یادمان‌های دفاع مقدس خوزستان) به موازات زیارتگاه شهدای هویزه در ۴۰ کیلومتری اهواز و ۲۴ کیلومتری شهر هویزه است.

 بیشتر ۲۸ شهید مظلوم کرخه‌نور از دو طایفه عرب‌زبان «بوعذار» و «بوغنیمه» هستند. از پیرمرد ۸۱ ساله تا نوجوان ۱۷ ساله. برخی پدر و پسرند. برخی برادر و برخی پسرعمو و… اهل روستا‌های سُمیده، سیار موالی و سیار احمدآباد از توابع شهر جاودان حماسه‌ها، هویزه قهرمان. نمادی مانا از جنایت صدام بی‌رحم و حامیان پلید غربی و شرقی‌اش که می‌گفت برای نجات عرب‌های خوزستان به ایران لشکر کشیده است!

اما عشایر غیور درس سازش‌ناپذیری خوبی به این متجاوزان مزدور دادند. بی‌خود نبود که حضرت آقا فرمودند: «عشایر در جنگ تحمیلی، خوب امتحانی دادند.»

انتهای پیام/ 141

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، جوانان زیادی از این سرزمین بودند که در دوران هشت سال دفاع مقدس، برای دفاع از دین، انقلاب و میهن خود، زندگی شیرین دنیا را بر عزت ابدی ترجیح داده و به مسلخ عشق رفتند. «مصطفی» نیز یکی از این جوانان بود که محل خدمت امن و راحت شهر را واگذاشت به اهل آن، و جنگ و دفاع از شرف، ناموس، دین و مملکت را برگزید و به‌همراه یکی از بچه‌محل‌هایش، عاقبت به‌خیر شد.

«حمید داوودآبادی» پژوهشگر و نویسنده دفاع مقدس، درباره شهید «مصطفی حسینی» این‌گونه گفته است:

«چند ماهی می‌شد که داوطلبانه رفته بود خدمت، بله داوطلبانه، از بس عاشق خدمت به انقلاب و مملکتش بود. چه آن‌روز‌هایی که تا شب، توی کوچه و خیابان‌های محله «تهران‏‌نو» برای به ثمر رساندن انقلاب اسلامی می‌دوید و تلاش می‌کرد، چه آن شب‌هایی که تا صبح توی سنگر‌ها و محله‌های شهر، نگهبانی می‌داد تا ساواکی‌ها و ضد انقلاب، مزاحم مردم نشوند و به کشور و انقلاب نوپای اسلامی‌اش ضربه نزنند. داوطلب بود، داوطلبِ داوطلب.

همیشه سینه‌اش سپر بود. حتی وقتی مادرش، نصفه‌های شب، «کوکو» یا «کتلت» لای نان می‌گذاشت تا مصطفای گُلش، با همرزماش توی سنگر بخورند، نازش را می‌کشید که: «مصطفی جان، خودت می‌دونی که این ساواکی‌ها و شاه‌پرست‌ها خیلی وحشی هستند. خیلی مواظب خودت باش. اصلاً تو که دو سه شب است نخوابیدی، بیا استراحت کن. بچه‌محل‌ها هستند و جای تو سنگر را پُر می‌کنند».

فاصله ابرو‌های پُر و مشکی به‌هم پیوسته‌اش کم‌تر می‌شد و مثلاً به مامانش اخم می‌کرد و با دلخوری می‌گفت: «آخه مامان جان! چرا شما این‏‌قدر من را لوس می‌کنید. خودتان که بهتر می‌دانید، ما این انقلاب رو مفت به دست نیاوردیم که حالا برویم راحت بگیریم توی جای گرم و نرم بخوابیم و ولش کنیم به امان خدا. اگر ما نتوانیم از آن مواظبت کنیم، خدا هم ما را ول می‌کند. اون وقت…» و می‌پرید چهره مضطرب و اشک‌آلود مادر را می‌بوسید و درحالی که به سر کوچه می‌دوید، فریاد می‌زد: «باشه مامان جان! به روی چشم. مواظب خودم هستم. اصلاً جا‌های خطرناک نمی‌روم»؛ ولی مادر می‌دانست!

جوان بود، ۱۹ سال بیشتر سنش نمی‌شد. سرباز بود. نه از آن‌هایی که آن‏‌قدر فرار می‌کردند تا دژبان بیاید دم خانه و با دست‌بند ببردشان سر خدمت.

از شانس خوبش! نه! برای آن شانس بد بود، شاید برای عافیت طلب‌ها و بزدلان شانس خوب بود، ولی او حالش گرفته شد. او از شانس بدش می‌دانست که افتاده بود تهران و وزارت دفاع توی دفتر وزیر خدمت می‌کرد.

اصلاً او نیامده بود سربازی که در جای امن خدمتش را بگذراند، او می‌خواست برود، او ماندنی نبود، و رفت. دوتایی با هم رفتند. داوطلبانه‌ی داوطلبانه.

ـ سعید حشمتی؟
ـ حاضر.

ـ مصطفی حسینی؟
ـ حاضر.

دو بچه‌محل، همراه بقیه نیروها، به سنگر‌های اطراف رودخانه «کرخه‌کور» در جنوب کشور رفتند. خیلی غیرتی شده بودند که چرا باید دشمن تا این‏‌جا پیشروی کرده باشد. چرا توانسته این همه خاک سرزمین ما را اشغال کند.

شب‌ها تا صبح، خواب به چشم‌شان نمی‌آمد و مواظب بودند که دشمن از این جلوتر نیاید. چشمانش را ریز می‌کرد، دندان‌هایش را به هم می‌فشرد و درحالی که زیر لب ذکر می‌گفت، منتظر بود تا یکی از متجاوزین جرأت کند و بخواهد یک قدم جلوتر بیاید.

مصطفی بچه محل‌های دیگری هم داشت. همسن و سال خودش بودند و اهل هر فرقه‌ای. ولی مصطفی، خواست که با آن‌ها تفاوت داشته باشد. آن‌ها ماندند کنار مامان باباشون تا واسه آن‌ها اتفاقی نیفتد! آن‌ها هم در روز‌های انقلاب بودند، ولی فقط در حدّ شعار دادن و ترقّه در کردن. حالا دیگر وقت شعار و راهپیمایی تمام شده بود و به قول شهید «مصطفی چمران»: «هنگامی که شیپور جنگ نواخته می‌شود، شناختن مَرد از نامَرد آسان می‌شود. پس‌ای شیپورچی، بنواز»؛ و حالا این مصطفی بود که شیپور جنگ را شنید و آمد وسط، و آن دوستان و بچه‌محل‌هایش بودند که فکر کردند، خیلی زرنگ هستند که خود را به نشنیدن زدند.

چهارشنبه سی‌امین روز مهر، آن روز بارانی و نیمه‌سرد، مصطفی و سعید، همراه دو سه تا از رفقایش داخل سنگر نشسته بودند که… صدای انفجاری قوی، ناله مصطفی را از سینه بیرون کشید و کلام زیبای سعید را بُرید. دوستان که به آن‏‌جا شتافتند، سعید پریده بود و مصطفی، بال‌بال می‌زد. آن روز، «کرخه‌کور» غرق نور شد. شاید همان بود که دیگر رزمنده‌ها «کرخه‌نور» صدایش می‌کردند!

۱۳ روز بعد، سه‌شنبه ۱۳ آبان ۱۳۵۹ در اتاقی از بیمارستان خانواده در تهران، مصطفی که سراغ سعید را می‌گرفت، بدون این‏‌که دیدگان هراسان و بارانی مادر، و مهر و محبت پدر چشم انتظار را ببیند، دیده فروبست و داوطلبانه رفت به آن‏‌جا که عاشق بود تا برای دین، انقلاب و میهنش، جانفشانی کند.

شهید جوان «مصطفی حسینی» او که محل خدمت امن و راحت شهر را واگذاشت به اهلش، و جنگ و دفاع از شرف، ناموس، دین و مملکت را برگزید، ساکت و زیبا سال‌هاست که توی خانه‌ای تنگ و تنها، در بهشت زهرا (س) قطعه ۲۴، ردیف ۴۳، شماره ۳۵ خفته و فقط مادر و پدر، خواهران و برادرش به زیارت مزارش می‌آیند. مادر هنوز می‌آید تا بلکه یک‌بار دیگر چشمان زیبا و ابروان پُر و مشکی پسرش را ببیند و مو‌های قشنگش را شانه کند. پدر اما، حاج «محمود حسینی» پس از ۴۰ سال دوری، به فرزند شهیدش پیوست و آسمانی شد».

انتهای پیام/ 113

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، جوانان زیادی از این سرزمین بودند که در دوران هشت سال دفاع مقدس، برای دفاع از دین، انقلاب و میهن خود، زندگی شیرین دنیا را بر عزت ابدی ترجیح داده و به مسلخ عشق رفتند. «مصطفی» نیز یکی از این جوانان بود که محل خدمت امن و راحت شهر را واگذاشت به اهل آن، و جنگ و دفاع از شرف، ناموس، دین و مملکت را برگزید و به‌همراه یکی از بچه‌محل‌هایش، عاقبت به‌خیر شد.

«حمید داوودآبادی» پژوهشگر و نویسنده دفاع مقدس، درباره شهید «مصطفی حسینی» این‌گونه گفته است:

«چند ماهی می‌شد که داوطلبانه رفته بود خدمت، بله داوطلبانه، از بس عاشق خدمت به انقلاب و مملکتش بود. چه آن‌روز‌هایی که تا شب، توی کوچه و خیابان‌های محله «تهران‏‌نو» برای به ثمر رساندن انقلاب اسلامی می‌دوید و تلاش می‌کرد، چه آن شب‌هایی که تا صبح توی سنگر‌ها و محله‌های شهر، نگهبانی می‌داد تا ساواکی‌ها و ضدانقلاب، مزاحم مردم نشوند و به کشور و انقلاب نوپای اسلامی‌اش ضربه نزنند. داوطلب بود، داوطلبِ داوطلب.

همیشه سینه‌اش سپر بود. حتی وقتی مادرش، نصفه‌های شب، «کوکو» یا «کتلت» لای نان می‌گذاشت تا مصطفای گُلش، با همرزماش توی سنگر بخورند، نازش را می‌کشید که: «مصطفی جان، خودت می‌دونی که این ساواکی‌ها و شاه‌پرست‌ها خیلی وحشی هستند. خیلی مواظب خودت باش. اصلاً تو که دو سه شب است نخوابیدی، بیا استراحت کن. بچه‌محل‌ها هستند و جای تو سنگر را پُر می‌کنند».

فاصله ابرو‌های پُر و مشکی به‌هم پیوسته‌اش کم‌تر می‌شد و مثلاً به مامانش اخم می‌کرد و با دلخوری می‌گفت: «آخه مامان جان! چرا شما این‏‌قدر من را لوس می‌کنید. خودتان که بهتر می‌دانید، ما این انقلاب رو مفت به دست نیاوردیم که حالا برویم راحت بگیریم توی جای گرم و نرم بخوابیم و ولش کنیم به امان خدا. اگر ما نتوانیم از آن مواظبت کنیم، خدا هم ما را ول می‌کند. اون وقت…» و می‌پرید چهره مضطرب و اشک‌آلود مادر را می‌بوسید و درحالی که به سر کوچه می‌دوید، فریاد می‌زد: «باشه مامان جان! به روی چشم. مواظب خودم هستم. اصلاً جا‌های خطرناک نمی‌روم»؛ ولی مادر می‌دانست!

جوان بود، ۱۹ سال بیشتر سنش نمی‌شد. سرباز بود. نه از آن‌هایی که آن‏‌قدر فرار می‌کردند تا دژبان بیاید دم خانه و با دست‌بند ببردشان سر خدمت.

از شانس خوبش! نه! برای آن شانس بد بود، شاید برای عافیت طلب‌ها و بزدلان شانس خوب بود، ولی او حالش گرفته شد. او از شانس بدش می‌دانست که افتاده بود تهران و وزارت دفاع توی دفتر وزیر خدمت می‌کرد.

اصلاً او نیامده بود سربازی که در جای امن خدمتش را بگذراند، او می‌خواست برود، او ماندنی نبود، و رفت. دوتایی با هم رفتند. داوطلبانه‌ی داوطلبانه.

ـ سعید حشمتی؟
ـ حاضر.

ـ مصطفی حسینی؟
ـ حاضر.

دو بچه‌محل، همراه بقیه نیروها، به سنگر‌های اطراف رودخانه «کرخه‌کور» در جنوب کشور رفتند. خیلی غیرتی شده بودند که چرا باید دشمن تا این‏‌جا پیشروی کرده باشد. چرا توانسته این همه خاک سرزمین ما را اشغال کند.

شب‌ها تا صبح، خواب به چشم‌شان نمی‌آمد و مواظب بودند که دشمن از این جلوتر نیاید. چشمانش را ریز می‌کرد، دندان‌هایش را به هم می‌فشرد و درحالی که زیر لب ذکر می‌گفت، منتظر بود تا یکی از متجاوزین جرأت کند و بخواهد یک قدم جلوتر بیاید.

مصطفی بچه محل‌های دیگری هم داشت. همسن و سال خودش بودند و اهل هر فرقه‌ای. ولی مصطفی، خواست که با آن‌ها تفاوت داشته باشد. آن‌ها ماندند کنار مامان باباشون تا واسه آن‌ها اتفاقی نیفتد! آن‌ها هم در روز‌های انقلاب بودند، ولی فقط در حدّ شعار دادن و ترقّه در کردن. حالا دیگر وقت شعار و راهپیمایی تمام شده بود و به قول شهید «مصطفی چمران»: «هنگامی که شیپور جنگ نواخته می‌شود، شناختن مَرد از نامَرد آسان می‌شود. پس‌ای شیپورچی، بنواز»؛ و حالا این مصطفی بود که شیپور جنگ را شنید و آمد وسط، و آن دوستان و بچه‌محل‌هایش بودند که فکر کردند، خیلی زرنگ هستند که خود را به نشنیدن زدند.

چهارشنبه سی‌امین روز مهر، آن روز بارانی و نیمه‌سرد، مصطفی و سعید، همراه دو سه تا از رفقایش داخل سنگر نشسته بودند که… صدای انفجاری قوی، ناله مصطفی را از سینه بیرون کشید و کلام زیبای سعید را بُرید. دوستان که به آن‏‌جا شتافتند، سعید پریده بود و مصطفی، بال‌بال می‌زد. آن روز، «کرخه‌کور» غرق نور شد. شاید همان بود که دیگر رزمنده‌ها «کرخه‌نور» صدایش می‌کردند!

۱۳ روز بعد، سه‌شنبه ۱۳ آبان ۱۳۵۹ در اتاقی از بیمارستان خانواده در تهران، مصطفی که سراغ سعید را می‌گرفت، بدون این‏‌که دیدگان هراسان و بارانی مادر، و مهر و محبت پدر چشم انتظار را ببیند، دیده فروبست و داوطلبانه رفت به آن‏‌جا که عاشق بود تا برای دین، انقلاب و میهنش، جانفشانی کند.

شهید جوان «مصطفی حسینی» او که محل خدمت امن و راحت شهر را واگذاشت به اهلش، و جنگ و دفاع از شرف، ناموس، دین و مملکت را برگزید، ساکت و زیبا سال‌هاست که توی خانه‌ای تنگ و تنها، در بهشت زهرا (س) قطعه ۲۴، ردیف ۴۳، شماره ۳۵ خفته و فقط مادر و پدر، خواهران و برادرش به زیارت مزارش می‌آیند. مادر هنوز می‌آید تا بلکه یک‌بار دیگر چشمان زیبا و ابروان پُر و مشکی پسرش را ببیند و مو‌های قشنگش را شانه کند. پدر اما، حاج «محمود حسینی» پس از ۴۰ سال دوری، به فرزند شهیدش پیوست و آسمانی شد».

انتهای پیام/ 113