کرخه کور

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، ﻋﻤﻠﯿﺎت «ﺑﯿﺖ‌اﻟﻤﻘﺪس» که در اداﻣﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪ عملیات‌های آزادﺳﺎزى ﻣﻨﺎﻃﻖ اﺷﻐﺎﻟﻰ ﺟﻨﻮب ﮐﺸﻮر ﻃﺮاﺣﻰ و اﺟﺮا ﺷﺪ، ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺼﻠﻰ ﺟﺪﯾﺪ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﺎز را در روﻧــﺪ ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﯿﻠﻰ ﺑﻪ وﺟﻮد آورد. در پی ﭘﯿﺮوزى اﯾﺮان در اﯾﻦ ﻋﻤﻠﯿﺎت و آزادﺳﺎزى ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ، ﺗﺤﻮﻟﻰ راﻫﺒﺮدى در روﻧﺪ ﺟﻨﮓ اﯾﺠﺎد ﺷﺪ و رژﯾﻢ ﺑﻌﺜﻰ ﻋﺮاق در دﺳﺘﯿﺎﺑﻰ ﺑﻪ اﻫﺪاف تجزیه‌طلبانه‌اش در اﯾﺮان و ﺑﺮاﻧﺪازى ﻧﻈﺎم ﻧﻮﭘﺎى ﺟﻤﻬﻮرى اسلامی ﻧﺎﮐﺎم ﻣﺎﻧﺪ.

ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎ آزادى خرمشهر ﺟﺮاﺣﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺷﻐﺎل آن ﺑﺮ روح و ﺟﺴﻢ ﻣﻠﺖ اﯾﺮان وارد ﺷﺪه ﺑﻮد، اﻟﺘﯿﺎم ﯾﺎﻓﺖ و ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻧﻤﺎد ﺷﮑﺴﺖ و ﺣﻘﺎرت ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺻﺪام و ﭘﯿﺮوزى ﻣﻠﺖ اﯾﺮان ﺷﺪ. اﯾﻦ روﯾﺪاد ﻣﻬﻢ ﺑﺮ اﯾﺠﺎد ﺛﺒﺎت ﺳﯿﺎﺳﻰ در داﺧﻞ اﯾﺮان و ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻣﻨﻄﻘﻪ‌اى و ﺟﻬﺎﻧﻰ ﮐﺸﻮر ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و رژﯾﻢ ﺑﻌﺜﻰ ﻋﺮاق را ﮐﻪ ﻋﻨﺼﺮى ﺗﻬﺪﯾﺪﮐﻨﻨﺪه ﺑﻪ ﺷﻤﺎر می‌آمد، ﺑﻪ ﮐﺸﻮرى بی‌ثبات ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮد.

با توجه به اینکه عملیات بیت‌المقدس از ۱۰ اردیبهشت سال ۱۳۶۱ تا سوم خرداد ۱۳۶۱ انجام شد، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس بر آن شده است تا اتفاقات این رویداد بزرگ و مهم را به‌صورت روزبه‌روز از کتاب روزشمار جلد نوزدهم جنگ ایران و عراق با عنوان «آزادسازی خرمشهر» به‌صورت گزارش بیان کند.

عقب‌نشینی نیرو‌های ارتش عراق از جاده اهواز – خرمشهر

بامداد امروز، ارتش عراق پس از اجرای آتش در منطقه قرارگاه فتح (کیلومتر ٦٨ تا کیلومتر ٩۵ جاده اهواز خرمشهر) که از ساعت ٠١:٣٠ تا چهار ادامه داشت، به سمت یگان‌های این قرارگاه در حدفاصل کیلومتر ٨٠ تا کیلومتر ٩۵ هجوم آورد که با مقاومت نیرو‌های خودی این حمله در ساعت ٠٩:٣٠ دفع شد. در ساعت ١١، عراقی‌ها مجدداً حمله کردند که تا ساعت ١٣:٣٠ ادامه داشت و آنها پس از تحمل تلفات عقب‌نشینی کردند. دقایقی بعد، حمله سوم دشمن آغاز شد، اما این بار هم با آتش شدید توپخانه و سایر سلاح‌ها، از نفوذ یگان‌های عراقی جلوگیری شد و آن‌ها مجبور شدند در خاکریزی که در سه کیلومتری غرب جاده اهواز خرمشهر (حد فاصل کیلومتر ٧٠ تا کیلومتر ٨٠) قرار داشت، مستقر شوند. در ساعت ٢١:٣٠، هجوم دیگری که سنگین‌تر از حملات قبلی بود، علیه مواضع قرارگاه فتح آغاز شد.

برابر طرح، لشکر ٣ زرهی عراق می‌بایست با یک تیپ مکانیزه خود به‌علاوه تیپ ٢۴ زرهی و تیپ ٦٠٢ پیاده و تیپ ٣٣ نیروی مخصوص، هماهنگ با لشکر ٩ زرهی در حدفاصل کیلومتر ٨٠ تا کیلومتر ١٠٠ جاده اهواز _ خرمشهر دست به حمله زده و این قسمت از جاده را بار دیگر اشغال کند.

در این حمله، تانک‌های عراقی به‌طرف جاده جلو آمدند و به‌صورت مستقیم بر روی رزمندگان قرارگاه فتح اجرای آتش کردند. توپخانه و کاتیوشای ارتش عراق نیز مواضع این رزمندگان را زیر آتش شدید قرار دادند؛ درنتیجه، نبردی سنگین درگرفت که راوی قرارگاه کربلا آن را چنین توصیف کرده است: «ما شاهد بودیم که دشمن بعضی وقت‌ها آنقدر بر بچه‌ها فشار می‌آورد که اگر زمین باز می‌شد، بچه‌ها در آن فرومی‌رفتند و اگر آن صبر و استقامتی که خدا سفارش کرده، در بچه‌ها نبود، یقیناً ما قادر به حفظ جاده نبودیم.» [۱] در ساعت ٢١:۴٠ قرارگاه فتح اعلام کرد «در مقابل ایستگاه ٩٠ نیرو‌های اسلام با شدت با دشمن درگیر شدند که به برادران دستور مقاومت شدید تا آخرین نفر داده شده [است].» درگیری تا ساعت ٢٣:٠٧ ادامه داشت تا اینکه در این زمان اعلام شد «دشمن در حال فرار و عقب‌نشینی تدریجی است و برادران با شدت روی آن‌ها اجرای آتش می‌کنند.»

استقرار یگان‌های تانک عراقی در مقابل مواضع یگان‌های قرارگاه نصر

از سوی دیگر، در محور قرارگاه نصر (کیلومتر ٩۵ تا ١٠٣ جاده اهواز خرمشهر)، ارتش عراق ضمن استقرار یگان‌های تانک خود در مقابل مواضع یگان‌های این قرارگاه، رزمندگان را با آتش تانک‌ها و توپخانه هدف قرار داد.

آتش بازی شدید دشمن بر نیرو‌های قرارگاه قدس مستقر در شمال رودخانه کرخه‌کور

در محور قرارگاه قدس (رودخانه کرخه‌کور) نیز عراقی‌ها ضمن تثبیت و تحکیم مواضع پدافندی خود در جنوب رودخانه کرخه‌کور، یگان‌های این قرارگاه را که در شمال این رودخانه مستقر هستند، به‌طور انبوه و شدید، به‌ویژه در ساعت ٠١:٣٠ تا ٠٢:٠٠ زیر آتش گرفت. [۲]

حرکت نیرو‌های خودی برای اجرای آخرین مرحله از عملیات قرارگاه فجر در منطقه شرق فکه

فرماندهان قرارگاه فجر که پس از سه مرحله عملیات، به محاسن طرح اول که به‌صورت ناقص در شب نخست اجرا شده بود پی برده بودند، آن را دوباره در دستور کار قرار دادند. اگرچه گستردگی منطقه مانور در این طرح می‌توانست پاتک‌های احتمالی دشمن را به میزان زیادی کاهش دهد؛ لیکن این گستردگی در شب نخست عملیات موجب خستگی و ناهماهنگی نیرو‌ها شده بود. به همین دلیل مقرر شد که نیرو‌های تک‌ور این‌بار بخشی از مسافت طولانی (حدود ١۵ کیلومتر) تعیین‌شده در طرح را که در شب اول پیاده رفته بودند، با خودرو طی کنند.

پس از تجهیز نیرو‌ها به آب، غذا و مهمات، تیپ ١٧ علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) سپاه از جناح شمالی و تیپ ٣٣ المهدی (عج) سپاه از جناح جنوبی با درنظرگرفتن احتیاط کامل و بدون اینکه دشمن مطلع شود، حرکت خود را از بعدازظهر امروز آغاز کردند و تا پایان روز توانستند به نقاط تعیین‌شده (روستای ناصر فهد در جناح شمالی و رمل ٢ و ٣ در جناح جنوبی) برسند و سپس به انتظار بنشینند تا بنا به دستور در بامداد روز بعد وارد عمل شوند. [۳]

ورود دو هزار اسیر عراقی در عملیات بیت‌المقدس به تهران

صبح امروز بیش از دو هزار عراقی که در عملیات بیت‌المقدس به اسارت درآمده‌اند با قطار وارد تهران شدند و در ورزشگاه راه‌آهن استقرار یافتند. [۴]

منابع

[۱] سند شماره ٢٧ / گ مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ: عملیات بیت‌المقدس، گزارش راوی قرارگاه کربلا، عبدالله درویشی، ١٣٦١، ص١٢.

[۲] سند شماره ٧۴۴١ مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ: گزارش نوبه‌ای قرارگاه مرکزی سپاه پاسداران، شماره ٢٢، ۱۳۶۱/۰۲/۱۵، صص ٣ـ١؛ و – سند شماره ٧۴۴٢ مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ: گزارش نوبه‌ای قرارگاه کربلا، شماره ۴٧۵، ۱۳۶۱/۰۲/۱۵، صص ١ و ٢؛ و – سرتیپ دوم مسعود بختیاری، عملیات بیت‌المقدس، تهران: انتشارات ایران سبز، چاپ دوم، ١٣٨٧، ص ١٠٩؛ و – سند شماره ۴٧٦٠ مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ: گزارش نوبه‌ای اطلاعاتی قرارگاه قدس، شماره۵٦٠، ۱۳۶۱/۰۲/۱۵، ص١.

[۳] سند شماره ٠٠٣١ / گ مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ: عملیات بیت‌المقدس، گزارش راوی قرارگاه فجر، محمودی یکتا، ١٣٦١، ص ١۴.

[۴] روزنامه اطلاعات، ۱۳۶۱/۰۲/۱۶، ص ۴.

انتهای پیام/ 118

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، جوانان زیادی از این سرزمین بودند که در دوران هشت سال دفاع مقدس، برای دفاع از دین، انقلاب و میهن خود، زندگی شیرین دنیا را بر عزت ابدی ترجیح داده و به مسلخ عشق رفتند. «مصطفی» نیز یکی از این جوانان بود که محل خدمت امن و راحت شهر را واگذاشت به اهل آن، و جنگ و دفاع از شرف، ناموس، دین و مملکت را برگزید و به‌همراه یکی از بچه‌محل‌هایش، عاقبت به‌خیر شد.

«حمید داوودآبادی» پژوهشگر و نویسنده دفاع مقدس، درباره شهید «مصطفی حسینی» این‌گونه گفته است:

«چند ماهی می‌شد که داوطلبانه رفته بود خدمت، بله داوطلبانه، از بس عاشق خدمت به انقلاب و مملکتش بود. چه آن‌روز‌هایی که تا شب، توی کوچه و خیابان‌های محله «تهران‏‌نو» برای به ثمر رساندن انقلاب اسلامی می‌دوید و تلاش می‌کرد، چه آن شب‌هایی که تا صبح توی سنگر‌ها و محله‌های شهر، نگهبانی می‌داد تا ساواکی‌ها و ضد انقلاب، مزاحم مردم نشوند و به کشور و انقلاب نوپای اسلامی‌اش ضربه نزنند. داوطلب بود، داوطلبِ داوطلب.

همیشه سینه‌اش سپر بود. حتی وقتی مادرش، نصفه‌های شب، «کوکو» یا «کتلت» لای نان می‌گذاشت تا مصطفای گُلش، با همرزماش توی سنگر بخورند، نازش را می‌کشید که: «مصطفی جان، خودت می‌دونی که این ساواکی‌ها و شاه‌پرست‌ها خیلی وحشی هستند. خیلی مواظب خودت باش. اصلاً تو که دو سه شب است نخوابیدی، بیا استراحت کن. بچه‌محل‌ها هستند و جای تو سنگر را پُر می‌کنند».

فاصله ابرو‌های پُر و مشکی به‌هم پیوسته‌اش کم‌تر می‌شد و مثلاً به مامانش اخم می‌کرد و با دلخوری می‌گفت: «آخه مامان جان! چرا شما این‏‌قدر من را لوس می‌کنید. خودتان که بهتر می‌دانید، ما این انقلاب رو مفت به دست نیاوردیم که حالا برویم راحت بگیریم توی جای گرم و نرم بخوابیم و ولش کنیم به امان خدا. اگر ما نتوانیم از آن مواظبت کنیم، خدا هم ما را ول می‌کند. اون وقت…» و می‌پرید چهره مضطرب و اشک‌آلود مادر را می‌بوسید و درحالی که به سر کوچه می‌دوید، فریاد می‌زد: «باشه مامان جان! به روی چشم. مواظب خودم هستم. اصلاً جا‌های خطرناک نمی‌روم»؛ ولی مادر می‌دانست!

جوان بود، ۱۹ سال بیشتر سنش نمی‌شد. سرباز بود. نه از آن‌هایی که آن‏‌قدر فرار می‌کردند تا دژبان بیاید دم خانه و با دست‌بند ببردشان سر خدمت.

از شانس خوبش! نه! برای آن شانس بد بود، شاید برای عافیت طلب‌ها و بزدلان شانس خوب بود، ولی او حالش گرفته شد. او از شانس بدش می‌دانست که افتاده بود تهران و وزارت دفاع توی دفتر وزیر خدمت می‌کرد.

اصلاً او نیامده بود سربازی که در جای امن خدمتش را بگذراند، او می‌خواست برود، او ماندنی نبود، و رفت. دوتایی با هم رفتند. داوطلبانه‌ی داوطلبانه.

ـ سعید حشمتی؟
ـ حاضر.

ـ مصطفی حسینی؟
ـ حاضر.

دو بچه‌محل، همراه بقیه نیروها، به سنگر‌های اطراف رودخانه «کرخه‌کور» در جنوب کشور رفتند. خیلی غیرتی شده بودند که چرا باید دشمن تا این‏‌جا پیشروی کرده باشد. چرا توانسته این همه خاک سرزمین ما را اشغال کند.

شب‌ها تا صبح، خواب به چشم‌شان نمی‌آمد و مواظب بودند که دشمن از این جلوتر نیاید. چشمانش را ریز می‌کرد، دندان‌هایش را به هم می‌فشرد و درحالی که زیر لب ذکر می‌گفت، منتظر بود تا یکی از متجاوزین جرأت کند و بخواهد یک قدم جلوتر بیاید.

مصطفی بچه محل‌های دیگری هم داشت. همسن و سال خودش بودند و اهل هر فرقه‌ای. ولی مصطفی، خواست که با آن‌ها تفاوت داشته باشد. آن‌ها ماندند کنار مامان باباشون تا واسه آن‌ها اتفاقی نیفتد! آن‌ها هم در روز‌های انقلاب بودند، ولی فقط در حدّ شعار دادن و ترقّه در کردن. حالا دیگر وقت شعار و راهپیمایی تمام شده بود و به قول شهید «مصطفی چمران»: «هنگامی که شیپور جنگ نواخته می‌شود، شناختن مَرد از نامَرد آسان می‌شود. پس‌ای شیپورچی، بنواز»؛ و حالا این مصطفی بود که شیپور جنگ را شنید و آمد وسط، و آن دوستان و بچه‌محل‌هایش بودند که فکر کردند، خیلی زرنگ هستند که خود را به نشنیدن زدند.

چهارشنبه سی‌امین روز مهر، آن روز بارانی و نیمه‌سرد، مصطفی و سعید، همراه دو سه تا از رفقایش داخل سنگر نشسته بودند که… صدای انفجاری قوی، ناله مصطفی را از سینه بیرون کشید و کلام زیبای سعید را بُرید. دوستان که به آن‏‌جا شتافتند، سعید پریده بود و مصطفی، بال‌بال می‌زد. آن روز، «کرخه‌کور» غرق نور شد. شاید همان بود که دیگر رزمنده‌ها «کرخه‌نور» صدایش می‌کردند!

۱۳ روز بعد، سه‌شنبه ۱۳ آبان ۱۳۵۹ در اتاقی از بیمارستان خانواده در تهران، مصطفی که سراغ سعید را می‌گرفت، بدون این‏‌که دیدگان هراسان و بارانی مادر، و مهر و محبت پدر چشم انتظار را ببیند، دیده فروبست و داوطلبانه رفت به آن‏‌جا که عاشق بود تا برای دین، انقلاب و میهنش، جانفشانی کند.

شهید جوان «مصطفی حسینی» او که محل خدمت امن و راحت شهر را واگذاشت به اهلش، و جنگ و دفاع از شرف، ناموس، دین و مملکت را برگزید، ساکت و زیبا سال‌هاست که توی خانه‌ای تنگ و تنها، در بهشت زهرا (س) قطعه ۲۴، ردیف ۴۳، شماره ۳۵ خفته و فقط مادر و پدر، خواهران و برادرش به زیارت مزارش می‌آیند. مادر هنوز می‌آید تا بلکه یک‌بار دیگر چشمان زیبا و ابروان پُر و مشکی پسرش را ببیند و مو‌های قشنگش را شانه کند. پدر اما، حاج «محمود حسینی» پس از ۴۰ سال دوری، به فرزند شهیدش پیوست و آسمانی شد».

انتهای پیام/ 113

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، جوانان زیادی از این سرزمین بودند که در دوران هشت سال دفاع مقدس، برای دفاع از دین، انقلاب و میهن خود، زندگی شیرین دنیا را بر عزت ابدی ترجیح داده و به مسلخ عشق رفتند. «مصطفی» نیز یکی از این جوانان بود که محل خدمت امن و راحت شهر را واگذاشت به اهل آن، و جنگ و دفاع از شرف، ناموس، دین و مملکت را برگزید و به‌همراه یکی از بچه‌محل‌هایش، عاقبت به‌خیر شد.

«حمید داوودآبادی» پژوهشگر و نویسنده دفاع مقدس، درباره شهید «مصطفی حسینی» این‌گونه گفته است:

«چند ماهی می‌شد که داوطلبانه رفته بود خدمت، بله داوطلبانه، از بس عاشق خدمت به انقلاب و مملکتش بود. چه آن‌روز‌هایی که تا شب، توی کوچه و خیابان‌های محله «تهران‏‌نو» برای به ثمر رساندن انقلاب اسلامی می‌دوید و تلاش می‌کرد، چه آن شب‌هایی که تا صبح توی سنگر‌ها و محله‌های شهر، نگهبانی می‌داد تا ساواکی‌ها و ضدانقلاب، مزاحم مردم نشوند و به کشور و انقلاب نوپای اسلامی‌اش ضربه نزنند. داوطلب بود، داوطلبِ داوطلب.

همیشه سینه‌اش سپر بود. حتی وقتی مادرش، نصفه‌های شب، «کوکو» یا «کتلت» لای نان می‌گذاشت تا مصطفای گُلش، با همرزماش توی سنگر بخورند، نازش را می‌کشید که: «مصطفی جان، خودت می‌دونی که این ساواکی‌ها و شاه‌پرست‌ها خیلی وحشی هستند. خیلی مواظب خودت باش. اصلاً تو که دو سه شب است نخوابیدی، بیا استراحت کن. بچه‌محل‌ها هستند و جای تو سنگر را پُر می‌کنند».

فاصله ابرو‌های پُر و مشکی به‌هم پیوسته‌اش کم‌تر می‌شد و مثلاً به مامانش اخم می‌کرد و با دلخوری می‌گفت: «آخه مامان جان! چرا شما این‏‌قدر من را لوس می‌کنید. خودتان که بهتر می‌دانید، ما این انقلاب رو مفت به دست نیاوردیم که حالا برویم راحت بگیریم توی جای گرم و نرم بخوابیم و ولش کنیم به امان خدا. اگر ما نتوانیم از آن مواظبت کنیم، خدا هم ما را ول می‌کند. اون وقت…» و می‌پرید چهره مضطرب و اشک‌آلود مادر را می‌بوسید و درحالی که به سر کوچه می‌دوید، فریاد می‌زد: «باشه مامان جان! به روی چشم. مواظب خودم هستم. اصلاً جا‌های خطرناک نمی‌روم»؛ ولی مادر می‌دانست!

جوان بود، ۱۹ سال بیشتر سنش نمی‌شد. سرباز بود. نه از آن‌هایی که آن‏‌قدر فرار می‌کردند تا دژبان بیاید دم خانه و با دست‌بند ببردشان سر خدمت.

از شانس خوبش! نه! برای آن شانس بد بود، شاید برای عافیت طلب‌ها و بزدلان شانس خوب بود، ولی او حالش گرفته شد. او از شانس بدش می‌دانست که افتاده بود تهران و وزارت دفاع توی دفتر وزیر خدمت می‌کرد.

اصلاً او نیامده بود سربازی که در جای امن خدمتش را بگذراند، او می‌خواست برود، او ماندنی نبود، و رفت. دوتایی با هم رفتند. داوطلبانه‌ی داوطلبانه.

ـ سعید حشمتی؟
ـ حاضر.

ـ مصطفی حسینی؟
ـ حاضر.

دو بچه‌محل، همراه بقیه نیروها، به سنگر‌های اطراف رودخانه «کرخه‌کور» در جنوب کشور رفتند. خیلی غیرتی شده بودند که چرا باید دشمن تا این‏‌جا پیشروی کرده باشد. چرا توانسته این همه خاک سرزمین ما را اشغال کند.

شب‌ها تا صبح، خواب به چشم‌شان نمی‌آمد و مواظب بودند که دشمن از این جلوتر نیاید. چشمانش را ریز می‌کرد، دندان‌هایش را به هم می‌فشرد و درحالی که زیر لب ذکر می‌گفت، منتظر بود تا یکی از متجاوزین جرأت کند و بخواهد یک قدم جلوتر بیاید.

مصطفی بچه محل‌های دیگری هم داشت. همسن و سال خودش بودند و اهل هر فرقه‌ای. ولی مصطفی، خواست که با آن‌ها تفاوت داشته باشد. آن‌ها ماندند کنار مامان باباشون تا واسه آن‌ها اتفاقی نیفتد! آن‌ها هم در روز‌های انقلاب بودند، ولی فقط در حدّ شعار دادن و ترقّه در کردن. حالا دیگر وقت شعار و راهپیمایی تمام شده بود و به قول شهید «مصطفی چمران»: «هنگامی که شیپور جنگ نواخته می‌شود، شناختن مَرد از نامَرد آسان می‌شود. پس‌ای شیپورچی، بنواز»؛ و حالا این مصطفی بود که شیپور جنگ را شنید و آمد وسط، و آن دوستان و بچه‌محل‌هایش بودند که فکر کردند، خیلی زرنگ هستند که خود را به نشنیدن زدند.

چهارشنبه سی‌امین روز مهر، آن روز بارانی و نیمه‌سرد، مصطفی و سعید، همراه دو سه تا از رفقایش داخل سنگر نشسته بودند که… صدای انفجاری قوی، ناله مصطفی را از سینه بیرون کشید و کلام زیبای سعید را بُرید. دوستان که به آن‏‌جا شتافتند، سعید پریده بود و مصطفی، بال‌بال می‌زد. آن روز، «کرخه‌کور» غرق نور شد. شاید همان بود که دیگر رزمنده‌ها «کرخه‌نور» صدایش می‌کردند!

۱۳ روز بعد، سه‌شنبه ۱۳ آبان ۱۳۵۹ در اتاقی از بیمارستان خانواده در تهران، مصطفی که سراغ سعید را می‌گرفت، بدون این‏‌که دیدگان هراسان و بارانی مادر، و مهر و محبت پدر چشم انتظار را ببیند، دیده فروبست و داوطلبانه رفت به آن‏‌جا که عاشق بود تا برای دین، انقلاب و میهنش، جانفشانی کند.

شهید جوان «مصطفی حسینی» او که محل خدمت امن و راحت شهر را واگذاشت به اهلش، و جنگ و دفاع از شرف، ناموس، دین و مملکت را برگزید، ساکت و زیبا سال‌هاست که توی خانه‌ای تنگ و تنها، در بهشت زهرا (س) قطعه ۲۴، ردیف ۴۳، شماره ۳۵ خفته و فقط مادر و پدر، خواهران و برادرش به زیارت مزارش می‌آیند. مادر هنوز می‌آید تا بلکه یک‌بار دیگر چشمان زیبا و ابروان پُر و مشکی پسرش را ببیند و مو‌های قشنگش را شانه کند. پدر اما، حاج «محمود حسینی» پس از ۴۰ سال دوری، به فرزند شهیدش پیوست و آسمانی شد».

انتهای پیام/ 113