کرخه

به گزارش مجاهدت از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، پایگاه اطلاع‌رسانی هیئت معارف جنگ شهید صیاد گزارشی از نامه‌نگاری‌های تیپ۲ لشکر۹۲ زرهی به فرماندهان خود در عملیات تأخیری و پدافندی به علت کمبود مهمات منتشر کرد که به شرح زیر است:

شامل پاتک در پل کرخه و تصرف سر پل-۳۴

از: تی ۲ شماره: ۱۳۹۴

به: ل ۹۲ تاریخ: ۱۳۵۹/۰۷/۰۷

[کمبود آتش] در برابر آتش‌های دوربرد دشمن که از دیشب ساعت ۲۴ به روی این یگان تاکنون ادامه دارد، فقط چهار قبضه توپخانه این تیپ به روی قسمت غرب پای پل رودخانه کرخه، آخرین آتش‌ها را انجام می‌دهد و دیگر این تیپ قادر به هیچ‌گونه مقاومتی با یگان‌های رزمی خود نخواهد شد.

تیپ ۲

***

از: ل ۹۲ زرهی شماره: ۳۰-۴۸-۲۰۱

به: ف تی ۲ تاریخ: ۱۳۵۹/۰۷/۰۷

[باقیمانده تیپ ۳۷ در اختیار تیپ ۲] ۱ – دستور داده شده سرهنگ ملک نژاد، تی ۳۷ را جمع کرده، سازمان داده و در منطقه در اختیار شما قرار دهد.

۲ – به مجرد واگذاری واحد توپخانه به لشکر، در اختیار آن تیپ قرار خواهد گرفت.

سرهنگ ستاد قاسمی

***

از: سپاه پاسداران دزفول «تلفنی» شماره:

به: ف ل ۹۲ تاریخ: ۱۳۵۹/۰۷/۰۶

[وضعیت بحرانی شدید منطقه و شهرها] ۱- تیپ ۲ زرهی که در محور علی‌گره‌زد امروز صبح تا ظهر، پیش روی خود داشت، از بعد از ظهر زیر آتش توپخانه نتوانست مقاومت کند و عقب‌نشینی کرد. در این عقب‌نشینی مقدار زیادی از امکانات خود را از دست داد و پرسنل آن اکثراً ویلان و سرگردان شدند.

۲- تیپ ۳۷ که در محور فکه – دوسلق که تا امروز صبح با عملکرد خوبی و تلفاتی به دشمن پیش رفته بودند، به علت اینکه تنها جاده تدارکاتی توسط نیرو‌های عراقی اشغال شده بودند، عقب‌نشینی سریعی کردند و با گذاشتن امکانات تیپ که احتمالاً امشب در دسترس دشمن خواهد افتاد، با گردان ۱۳۸ از رودخانه کرخه پیاده عبور کردند و خود را به شهر شوش رساندند. پرسنل آن‌ها اکثراً وِیلان و سرگردان در شهر‌های دزفول و اندیمشک پراکنده شدند.

۳ – بدین ترتیب کلیه نیروی زمینی منطقه، قدرت رزمی خود را از دست داده است.

۴ – اما نیروی هوائی که امروز چندین بار مواضع دشمن را بمباران کرده است، موفق به عقب راندن دشمن نشده است به طوری‌ که امشب به علت اینکه پایگاه وحدتی در تیررس توپخانه دشمن قرار گرفته است و احتمال منهدم شدن پایگاه در امشب یا فردا می‌رود، مجبور شدند تمام هواپیما‌ها را به پایگاه دیگری منتقل کنند.

۵ – دشمن که الان دقیقاً در تمام کناره‌های کرخه و حول پل کرخه پیشروی کرده‌ است، آتش توپخانه آن قادر است سایت پنج دهلران و سایت یک در جاده اهواز و خود پایگاه وحدتی و تیپ ۲ زرهی و پادگان دوکوهه انبار مهمات و شهر‌های اندیمشک و دزفول را به توپ ببندد و خط آهن تهران _ اهواز و جاده آسفالته تهران _ اهواز را قطع کند.

۶ – الان تمامی نیروهای خودی که مقاومت می‌کنند، عبارتند از: عده‌ای از پاسداران و ارتشیان از جان گذشته که اگر تفنگ و آرپی‌جی ۷ داشته باشند، با آنها مقابله می‌کنند.

۷ – اگر به داد منطقه نرسید، علاوه بر قطع خطوط ارتباط خوزستان و انهدام تمامی تاسیسات نظامی و غیر نظامی منطقه، با انفجاری در آمادگاه مهمات، فاجعه‌ای به وقوع خواهد پیوست که از آن جمله شکستن سد خوزستان است.

از ما مقاومت در خیابان‌های شهرمان و از شما نجات خوزستان.

والسلام

غلامعلی کیانی

سرپرست سپاه پاسداران دزفول

***

از: گردان ۲۸۳ سوار زرهی شماره:

به: ل ۹۲ (ر۳) تاریخ: ۱۳۵۹/۰۷/۰۶

[وضع بی‌نهایت خطرناک] تعدادی تانک در حدود سه گردان در چهار کیلومتری ساحل کرخه متمرکز شده و آرایش حمله گرفته‌اند. هم‌اکنون تنها سه دستگاه اسکورپیون و دو دستگاه موشک و پنج دستگاه خمپاره ۸۱ م‌م این یگان است که در خط قرار گرفته‌اند. وضع تیپ دو و تیپ ۳۷ مشخص نیست و هیچ سلاحی در خط نیست.

تانک‌ها یا خراب شده‌اند و یا به صورت پراکنده در منطقه سرگردانند. سرهنگ شهبازی اظهار می‌دارد که با تیپ ۳۷ نتوانسته هماهنگی حاصل کند. وضع بی‌نهایت خطرناک است. زیر آتش شدید توپخانه دشمن و حملات هوائی دشمن هستیم. آخرین برد سلاح‌های سازمانی موجود در حدود سه کیلومتر است. تصمیم چیست؟ مضافاً یاد آور می‌شود: وضع بی‌نهایت بحرانی و ابتکار عمل از دست رفته است. جواب، جواب فوری.

گردان ۲۸۳

***

از: گردان ۲۸۳ سوار زرهی «آنی آنی حضوری» شماره: ۴۶

به: ل ۹۲ (ر۳) تاریخ: ۱۳۵۹/۰۷/۰۷

[پشتیبانی هوایی] به علت حملات شدید دشمن، نیاز به پشتیبانی هوایی است. فوری، فوری، فوری.

گردان ۲۸۳

***

از: ل ۹۲ زرهی (ر۲) شماره: ۱۰۳-۱۷۰-۵۰۱

به: ف تی ۱ تاریخ: ۱۳۵۹/۰۷/۰۷

[نتیجه شناسایی هوایی بصری]آگهی به: تی ۳

بازگشت ۱۲۳ – ۱۳۵۹/۰۷/۰۷

نتیجه شناسایی هوایی بصری روز ۱۳۵۹/۰۷/۰۷،

۱- محور اهواز خرمشهر: توپخانه ضد هوایی دشمن که احتمالاً کالیبر ۲۳ م‌م ضدهوایی بود و تعدادزیادی تانک در پشت جنگل‌های مصنوعی و در شمال غربی جنگل مصنوعی بین باغات و جنگل در مختصات

۴۸-۳۱ دی ۱۸-۳۱/۳۲-۴۸ سی ۱۷-۳۱/۲۸/۴۸ بی ۱۸ -۳۱/۲۸-۴۸ آ

قرار داشت.

۲- در محور سوسنگرد: یگان دشمن در ارتفاعات «الله اکبر» مستقر بود.

ف ل ۹۲ زرهی: سرهنگ قاسمی

از: ستاد ل ۹۲ زرهی (ر۳) شماره: ۷۷-۴۸-۲۰۱

به: ف تی ۲ زرهی دزفول تاریخ: ۱۳۵۹/۰۷/۰۷

[نگهداری دزفول تا آخرین نفس] برابر امر فرماندهی نزاجا بایستی تا آخرین نفس، شهر دزفول نگهداری و حفاظت شود. یک یگان پیاده هوابرد از بندرعباس به دزفول اعزام گردیده است. دستور دهید از وجود آنان استفاده و تسهیلات لازم برای یگان مزبور به وجود آورند. ضمناً اعلام فرمایید یگان هوابرد چه ساعتی به دزفول خواهد رسید.

فرمانده لشکر ۹۲: سرهنگ قاسمی

***

از: (ر۳) ل ۹۲ «آنی – حضوری» شماره: ۱۰۶-۴۸-۲۰۱

به: ف گد ۲۸۳ سوار زرهی تاریخ: ۱۳۵۹/۰۷/۰۷

[حفظ تماس با دشمن] بازگشت به شماره ۴۷-۱۳۵۹/۰۷/۰۷،

۱- با تأمین دورادور موقعیت خود را حفظ کنید.

۲- با اعزام گشت شناسایی و تیم‌های شکار تانک تماس خود را با وی حفظ کنید.

۳- گزارش‌های حتی منفی مستمر گزارش شود.

ف ل ۹۲: سرهنگ قاسمی

***

از: گد ۲۸۳ «آنی – آنی – حضوری» شماره: ۴۲

به: ل ۹۲ تاریخ: ۱۳۵۹/۰۷/۰۷

[تک دشمن در ۱۳۵۹/۰۷/۰۷]تک شدیدی که دشمن ساعت ۱۸ الی ۱۹ مورخه ۱۳۵۹/۰۷/۰۷ انجام داد، باقیمانده گردان با تمام امکانات مقاومت و هشت دستگاه تانک دشمن را در لبه دور پل کرخه، اطراف پاسگاه ژاندارمری منهدم کردند. در این عملیات یک نفر درجه‌دار به شهادت نایل آمد و چهار نفر به سختی مجروح شدند. تصور می‌شود دشمن مصمم است که با تک شبانه گردان را محاصره کرده و در سرتاسر کرخه عبور کند. این گزارش جهت اطلاع و کسب تکلیف به عرض می‌رسد. اوامر عالی را سریعاً ابلاغ بفرمایید.

گد ۲۸۳

از: افسر رابط تیپ ۲ و پایگاه شماره:

به: ف ل ۹۲ زرهی تاریخ: ۱۳۵۹/۰۷/۰۷

[شناسایی دشمن]سروان موسی‌فرد و پاسدار بزاززاده از پل کرخه عبور و تا دور راهی دهلران شناسایی کامل شد. یک ستون زیاد از دشمن در حدود ۲۰ کیلومتری جنوب پل کرخه مستقر هستند. بایستی توپخانه خودی به مواضع پل، پشت پادگان پای پل تغییر موضع بدهند.

سروان موسی فرد

منبع

تیپ۲ لشکر۹۲ در آغاز جنگ تحمیلی، حسینی، سید یعقوب، ۱۳۹۲، ایران سبز، تهران

انتهای پیام/ 118

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، عملیات فتح المبین با رمز «یا زهرا (س)» در منطقه جبهه جنوبی، شوش و دزفول از دوم تا دهم فروردین ماه سال ۱۳۶۱ با هدف آزادسازی منطقه غرب دزفول و جاده دزفول ـ دهلران و تأمین اندیمشک، شوش، دزفول و جاده اندیمشک ـ اهواز به صورت گسترده با فرماندهی مشترک سپاه پاسداران و ارتش جمهوری اسلامی انجام شد. آزادسازی ۲ هزار و ۴۰۰ کیلومترمربع از سرزمین‌های اشغالی شامل ده‌ها بخش و روستای منطقه و چند جاده و تنگه مهم، خارج شدن دزفول و شوش و اندیمشک و پایگاه هوایی دزفول از دید و تیر مؤثر دشمن از جمله نتایج عملیات فتح‌المبین بود.

به مناسبت سالروز آغاز این عملیات غرورآفرین، به بخشی از تاریخ شفاهی عملیات فتح‌المبین که توسط مرتضی قربانی از فرماندهان هشت سال دفاع مقدس در کتاب «در مسیر پیروزی» به ثبت رسیده است، می‌پردازیم:

تصمیم گرفتیم برای اجرای عملیات فتح‌المبین، با فرماندهان سپاهی‌ای که آنجا بودند، محکم پای کار برویم. فرماندهان تراز اول جنگ محور‌های کلی عملیات فتح‌المبین را شناسایی و مشخص کرده بودند. خود محسن رضایی با غلامعلی رشید و رحیم صفوی روی این منطقه کار کرده بود، اما ما هنوز اطلاعات دقیق و زیادی از منطقه نداشتیم و نمی‌دانستیم اوضاع آنجا چطور است. همان جا نقشه را پهن کردند و توضیحاتی دادند. یکی از مشکلات ما این بود که فقط سه تیپ در سپاه داشتیم؛ یکی تیپ عاشورا به فرماندهی عزیز جعفری، یکی تیپ کربلا به فرماندهی من و یکی هم تیپ امام حسین (ع) به فرماندهی حسین خرازی.

در جلسه بحث شد که ما کمبود نیروی کادرمان را چطور جبران و این مشکل را چگونه حل کنیم. در آن جلسه فرماندهان سپاه مناطق دهگانه کشوری هم بودند. برآوردی هم از شکل و قالب سازمان رزم و یگان‌های خودی شد. در نهایت در جلسه تصویب شد که سازمان رزم سپاه تقویت شود و تعدادی سازمان جدید در قالب تیپ تشکیل شود. به هر حال سپاه هم درگیر جنگ شهری و گرفتاری‌های داخلی و هم درگیر جنگ با عراق بود و باید سازمان رزمی قوی‌تری پای کار می‌آورد.

پیشنهاد شد که مثلاً برای تهران یک لشکر و برای خراسان هم یک لشکر تشکیل شود. در نهایت تصمیم گرفته شد که آقا محسن خودش این موضوع را دنبال کند و به نتیجه برساند. بعد هم ایشان یگان‌هایی مثل تیپ ۸ نجف اشرف، ۲۷ حضرت رسول، ۷، ولی عصر، ۴۱ثارالله، ۱۹ فجر، ۱۷ قم و ۳۳ المهدی را تشکیل داد. اسامی فرماندهان پیشنهادی یگان‌ها را هم یادم هست.

قرار بود داوود کریمی و اویسی فرماندهی تیپ ۲۷ تهران را به عهده بگیرند، ولی بعدش، چون قرار شد فرماندهان یگان‌ها بیشتر از مناطق عملیاتی انتخاب شوند، احمد متوسلیان را برای این یگان انتخاب کردند. تیپ ۱۷ قم را به مرتضی صفاری و تیپ ۱۹ فجر را که نیروهایش بیشتر شیرازی بودند، به نبی رودکی دادند که توی محاصره آبادان هم بود و بعد، در عملیات طریق‌القدس هم پیش ما آمد.

رئوفی را هم که از اول توی منطقه و در محور دزفول و کرخه بود، فرمانده تیپ ۷، ولی عصر کردند. قرار بود ۲ گردان قاسم سلیمانی که در عملیات طریق‌القدس به ما مأمور شده بودند، در عملیات فتح‌المبین هم به یگان ما مأمور شوند، اما حدود ۱۵ روز مانده به عملیات، قاسم سلیمانی فرمانده تیپ ۴۱ ثارالله شد. فرماندهی تیپ ۸ نجف هم به عهده احمد کاظمی قرار گرفت.

کاظمی و نیروهایش حدود هشت تا ۱۰ ماه در فیاضیه بودند و در محاصره دوره دیده بودند و تجربه و شم نظامی قوی‌ای داشتند. یگان او از نظر عملیاتی هم استخوان‌بندی و کادر خوبی داشت. به هر حال تیپ ۲۵ کربلا، ۱۴ امام حسین (ع) و ۸ نجف از استان اصفهان برای عملیات فتح‌المبین سازماندهی شدند.

یک بسم‌الله از مردم و یاری ۶ هزار رزمنده وقتی هیچ امکاناتی نبود

وقتی ما در خط مقدم مقابل منطقه دشمن مستقر شدیم، تانک‌ها و نفربر‌ها را شبانه به منطقه منتقل کردیم. باید تانک‌ها را به پشت خط خودی می‌بردیم و بعد ادوات را می‌چیدیم و ساماندهی می‌کردیم. عرض خط دشمن زیاد و مهمات ما کم بود. باید واحد‌هایی را که به منطقه می‌آمدند، در مکان مناسب در خط اول و دوممان مستقر می‌کردیم.

من به شوش می‌رفتم و برای انتقال وسایل و امکانات به شیخ‌شجاع، هماهنگی‌های لازم را می‌کردم. بارگیری وسایل با کامیون کار سختی بود که برادران با عشق انجام می‌دادند. باید حدود ۵۰۰ کامیون امکانات، ادوات و مهمات از شوش به غرب رودخانه کرخه و شیخ‌شجاع می‌بردیم. ما در شیخ‌شجاع، امکانات، ساختمان، وسایل و تدارکات نداشتیم. هیچ چیز نداشتیم. از قبل هم در آنجا سنگر نساخته بودند. بیابان برهوت بود.

نیرو‌های پیاده، باید در هوای سرد و بارانی ۱۵ اسفند، در این ارتفاعات و تنگه ها، روی زمین و زیر آسمان و گاهی در چادر‌های دوازده نفره و توی تانک‌ها و نفربر‌ها می‌خوابیدند. در اینجا باید با همه مشکلات، پانزده روزه آماده می‌شدیم. ارتش روی رودخانه پل پی. ام. پی. زده بود و ما نیرو‌ها و امکانات و همه چیز خودمان را از روی پل به غرب رودخانه آورده بودیم.

یک آشپزخانه هم برپا کردیم. الآن یادم نیست که قرارگاه برپا کرد یا ما. در این عملیات، حدود ۱۹ گردان پیاده، زرهی، ادوات، مهندسی، اطلاعات، تخریب و تدارکات تیپ کربلا حضور داشتند. الآن که فکر می‌کنم، می‌گویم خدایا ۱۹ گردان چطور توی بیابان تدارک می‌شدند؟

آب، نان، حمام، بهداشت و درمان نیرو‌ها را چه کسی پشتیبانی می‌کرد؟! آذوقه با چه امکاناتی به شیخ‌شجاع می‌رسید؟! ما چه داشتیم؟! والله خودم مانده‌ام. شوخی نیست. نمی‌خواهم شوخی یا اغراق بکنم. وقتی پنج نفر مهمان می‌خواهد برای کسی بیاید، اگر خواهر و برادر و رفیق هم باشند، صاحبخانه همه زن و بچه را بسیج می‌کند.

هر گردان ما منهای بخش‌های پشتیبانی، ۳۰۰ نفر نیرو داشت و همه نیروهایمان در مجموع ۶ هزار نفر می‌شدند. این عزیزان برای وضویشان، نمازشان، مسائل بهداشتی‌شان و آب و غذایشان نیاز‌های مختلفی داشتند. همه نیازهایشان باید تأمین می‌شد. حتی اگر فقط می‌خواستیم آب خوردن هم به همه برسانیم، کار سختی بود.

تانکر‌ها نمی‌توانستند بروند و با تراکتور هم نمی‌شد آب برد، چون تردد خیلی سخت بود، ولی الحمدلله خداوند عنایت کرد. در همان ابتدای کار، آیت‌الله احسان‌بخش به همراه عده‌ای از مردم رشت، وسایل و آذوقه زیادی برایمان آورد و به ما کمک کرد. آیت‌الله طاهری اصفهانی نماینده حضرت امام، آقای علوی، آقای حسینی رامشه‌ای و عده‌ای دیگر از علمای اصفهان هم بخشی از نیازهایمان را تأمین کردند. مجموعه‌ای از دادگاه ویژه و دادگاه انقلاب اصفهان هم کمک می‌کردند.

آیت‌الله احسان‌بخش اولین امام‌جمعه‌ای بود که در این عملیات خودش برای ما حدود سی، چهل کامیون برنج، نان، حبوبات، آرد، الوار و چیز‌های دیگر آورد. با این کار، امکاناتی که می‌خواستیم فراهم و مشکلاتمان حل شد. خدا می‌داند که خودم و نیرو‌های تیپ ۲۵ کربلا به مأموریت و عملیات اصلاً نگاه مادی نداشتیم. از جایی که گمان نمی‌کردیم هم خدا همه چیز را برایمان تأمین کرد. مردم ایران واقعاً محبت و پشتیبانی کردند و الحمدلله توانستیم عملیات را با موفقیت انجام بدهیم.

منبع: فارس

انتهای پیام/ 231