کرمانشاه

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، پنجم مرداد سالروز عملیات افتخارآفرین مرصاد است که جهت تقابل با تهاجم منافقین به ایران در عملیاتی با نام «فروغ جاویدان» صورت گرفت. این عملیات از سوی نیرو‌های مجاهدین خلق (منافقین) و با حمایت صدام از استان کرمانشاه و شهر اسلام‌آباد آغاز شد اما با دفاع محکم نیرو‌های رزمندگان اسلام و به خصوص فرمانده شهید علی صیاد شیرازی با پیروزی رزمندگان اسلام به پایان رسید.

متن زیر از کتاب «در کمین گل سرخ»، روایتی از زندگی شهید صیاد شیرازی نوشته محسن مؤمنی است، که در آن اشاره‌ای نیز به عملیات مرصاد شده است.

«سه روز پس از قبول قطعنامه ۵۹۸ توسط امام خمینی (ره)، عراق بر حملاتش به ایران افزود و در یک حمله گسترده به سوی خرمشهر هجوم برد اما با اشاره امام خمینی (ره) دوباره نیرو‌های مردمی به جبهه‌ها آمدند و در یک جنگ تن به تن دشمن را تا مرز‌های بین‌المللی عقب راندند اما غافل از آنکه کاروانی از سمت غرب کشور در سودای حکومت بر مردم ایران پیش می‌آمد.

آن روز تیمسار صیاد در جنوب بود که خبر حمله سنگین دشمن از سمت غرب را شنید. او آن روز از طرف شورای عالی دفاع به مأموریت آمده بود تا فعل و انفعالات اخیر جبهه‌های جنوب را از نزدیک بررسی کند. چون حمله عراق به جنوب بعد از پذیرش قطعنامه از سوی ایران باعث شده بود که تمام نیرو‌های مؤثر به آنجا کشیده شوند و جبهه‌های غرب خالی بمانند.

در چنین اوضاعی رهبران سازمان مجاهدین خلق که در رکاب حاکم عراق بودند، زمان را برای حمله به ایران مناسب دیدند و در کمتر از ۲۴ ساعت موفق شدند کاروانی با حدود ۱۵ هزار نفر زن و مرد را مهیای جنگ با ایران کنند. مسعود رجوی به سربازان خود گفته بود که نیرو‌های مسلح جمهوری اسلامی ایران به علت حملات اخیر ارتش عراق از هم پاشیده است و در داخل نیز دولت به علت پذیرش قطعنامه ۵۹۸ اقتدارش را از دست داده؛ بنابراین ما که به کرمانشاه برسیم، از همه جای ایران مردم به نفع ما وارد میدان می‌شوند.

رجوی چنان در عالم تخیل خود کار ایران را تمام شده می‌پنداشت که نخواست وقت را به پاسخ‌گویی به اشکالات یارانش از دست دهد و سرمست از پیروزی که خیال می‌کرد، به آنان گفت: «جمع‌بندی نهایی در میدان آزادی.»

کاروان منافقین عصر روز سوم مرداد به راه افتاد، از تنگه پاتاق وارد خاک ایران شد و به کمک ارتش عراق موفق شد که خط اول را بشکند و با حمایت نیرو‌های هوایی صدام پیش بیاید. آنها از سر پل ذهاب نیز گذشتند و موفق شدند شهر کِرِند را هم تصرف کنند. مسعود رجوی هم با خودروی ضدگلوله همراه آنان می‌آمد.

بر خلاف تصور مجاهدین خلق، مردم اسلام‌آباد با گاو و گوسفند به استقبالشان نیامدند بلکه با داس و تبر از خانه و کاشانه‌شان دفاع کردند. هرچند شهر سقوط کرد اما مجاهدان خلق چنان زهر چشمی از خلق خدا گرفتند که صدام در تمام جنایات هشت ساله‌اش انجام نداده بود. مردم اسلام‌آباد اولین و آخرین محکومان حکومت منافقین بودند.

سازمان مجاهدین خلق ایران که روزی برای برای نجات مردم ایران از استثمار آمریکا پا به میدان مبارزه گذاشته بود، بر اثر نفوذ ایدئولوژی‌های التقاطی چنان به انحراف افتاد که درتاریخی‌ترین لحظات ایران بر سر سفره صدام نشست و به سوی مردم ایران آتش گشود. اینچنین بود که مردم ایران آن‌ها را «منافق» نامیدند.

آن شب در حالیکه آنان در بیمارستان امام خمینی (ره) اسلام‌آباد مجروحان را قتل عام می‌کردند، رادیوشان به مردم کرمانشاه نوید می‌داد که فردا به سوی آنان می‌آید. خبر سقوط اسلام‌آباد غرب در تهران مردان شورای عالی دفاع را سردرگم کرده بود. آن‌ها هنوز گمان می‌کردند که با ارتش عراق طرف هستند؛ لذا آغاز این حمله با دانسته‌های آنان از توانایی ارتش عراق نمی‌خواند. همان شب تیمسار صیاد (مرد روز‌های سرنوشت‌ساز) عازم منطقه شد.

بخش زیر سخنان شهید صیاد است

«شبانه خودم را با یک فروند هواپیمای فالکون به کرمانشاه رساندم و صحنه پیشروی دشمن را از نزدیک مشاهده کردم و متوجه اوضاع شدم. چنان جو پریشان و اضطراب در مردم ایجاد شده بود که سراسیمه از خانه بیرون آمده بودند. از طرفی جاده کرمانشاه به بیستون از خودرو‌هایی که در انتظار جابجایی بودند، پر شده و ترافیک سنگینی ایجاد شده بود. بر این اساس با یک فروند هلی کوپتر از فرودگاه به سمت یکی از قرارگاه‌های تاکتیکی سپاه پاسداران مستقر در طاق بستان حرکت کردیم. نیمه شب چهارم تیر ماه بود و تا ساعت یک و نیم نتوانستیم ماهیت دشمن را به دست بیاوریم که چه کسی است که همین طور در حال پیشروی است.»

انتهای پیام/ 118

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، سردار مهدی شیرانی‌نژاد از پایه‌گذاران مخابرات در دفاع مقدس است. به بهانه همزمانی با سالگرد عملیات مرصاد بخشی از روایت او درباره این عملیات را با هم مرور می‌کنیم. عملیات مرصاد اگر چه گسترده نبود اما پیچیدگی‌های خاص خودش را داشت.

«به محض اینکه درگیری و پیشروی دشمن در منطقه جنوب شروع شد، همزمان در غرب هم درگیری‌ها آغاز شد. به دلیل شکل جغرافیایی غرب، بیشتر فرماندهان نگران جنوب بودند تا نگران غرب. دفاع در غرب برای ما راحت‌تر از دفاع در جنوب بود و توان دشمن هم در غرب ضعیف بود. به هر حال وقتی خطوط باز شد و دشمن حمله کرد، منطقه وسیعی را اشغال کرد. به تدریج یگان‌ها وارد شدند تا اینکه خبر رسید دشمن به نزدیکی اسلام‌آباد غرب و کرمانشاه رسیده است.

ربیعی به من گفت سریع به کرمانشاه برو. من هم به کرمانشاه رفتم و مستقیم به قرارگاه در منطقه الهیه آمدم. آنجا به ما گفتند بروید بیمارستان امام حسین (ع) در بیستون، قرارگاه را آماده کنید که من، بیگی و گروه شاهد و همه برادر‌ها را بسیج کردم. قرارگاه را آماده کردند و خط تلفن، بی‌سیم و امکانات مختلف را آوردند. سریع جلسه گرفتیم. یگان‌های غرب و مسئولان یا بعضا جانشین‌هایشان را فراخوان کردیم، چون بعضی مسئولان توی خطوط با دشمن درگیر بودند.‌

می‌دانستیم رو به‌ روی‌ ما منافقین هستند. آن موقع شمخانی، معاون اطلاعات عملیات ستاد کل نیروهای مسلح بود و سردار رشید هم جانشینش بود. محمد باقری هم آن زمان مسئول اطلاعات ستاد کل نیرو‌های مسلح بود؛ این‌ها آمدند. محسن رضایی هم جنوب بود. شمخانی به من توضیحات را داد و ما هم بر همان اساس با برادر‌ها جلساتی داشتیم. هم تلفنی، هم نامه‌ای سعی کردیم مجموعه مخابرات را در جریان بگذاریم.

به خاطر شکل پیوندی که ما مخابراتی‌ها با هم داشتیم، مجبور بودیم خودمان مخابراتی‌ها را توجیه کنیم چون معمولا بعضی وقت‌ها غفلت می‌شد. یگان‌هایی که در غرب بودند نسبت به یگان‌های جنوب ضعیف‌تر بودند؛ لذا مجبور بودیم بیشتر توجیه‌شان کنیم. با برادر بیگی و چند نفر دیگر تقسیم کار کردیم.

در همین اثنا دشمن در حال پیشروی بود. از اسلام‌آباد گذشته و به گردنه چهارزبر آمده بود. درگیری در آنجا به اوج خودش رسید. کم کم یگان‌ها می‌آمدند و حجم نیروی انسانی زیاد می‌شد. البته چون یگان‌ها ضعیف بودند و نیرو‌ها را سراسیمه می‌فرستادند، اغلب نیرو‌ها بدون ابزار و تجهیزات بودند. این نیرو‌ها به صورت خودجوش، بر اساس اعتقاد و تکلیفی که احساس می‌کردند و پیامی که حضرت امام (ره) داده بودند وارد شدند؛ لذا هیچ سازماندهی‌ای نداشتند و جای مشخصی هم قرار نبود بروند. فقط کار خوبی که کردند این بود که این‌ها را کنترل کردند تا به همین شکل وارد منطقه درگیری نشوند، چون واقعا فاجعه اتفاق می‌افتاد.

همین اشکال برای مجموعه مخابرات هم بود. از طرفی آمادگی برای تأمین تجهیزات ارتباطی این حجم نیرو را نداشتیم. با برادر بیگی، فرمانده مرکز شاهد هماهنگ کردیم که هرچی بی‌سیم و امکانات هست، سریع به یگان‌ها واگذار شود تا مشکلی برای ارتباط نداشته باشند. منطقه چهارزبر دائم دست به دست می‌شد. کرمانشاه به شدت بمباران می‌شد و تقریبا خالی شده بود؛ خیلی خلوت بود. وقتی منافقین به اسلام‌آباد رسیدند، ما وارد کرمانشاه شدیم.

در واقع طی دو سه روز درگیری فقط دشمن تک کرده بود و تا سه‌راه اسلام‌آباد آمده و کِرِند را رد کرده بود. وقتی از سه‌راه اسلام‌آباد رد می‌شدم، می‌دیدم یگان‌ها عقب‌نشینی می‌کنند؛ مردم به سمت عقب می‌آمدند و ترافیک زیادی بود. در حقیقت، حمله و پیشروی ما هنوز شروع نشده بود. من زمینی سمت ملاوی آمدم، از ملاوی به پلدختر و سمت سه‌راهی اسلام‌آباد _ کرمانشاه رفتم، ترافیک شدید بود و بنزین نبود. مردم برای برگشتن به عقب مشکلات زیادی داشتند.

زمانی که دشمن خط را در اختیار منافقین گذاشت. منافقین آنقدر سریع جلو آمدند که تقریباً اسلام‌آباد سقوط کرده بود؛ ضمن اینکه برداشتم این است که با اینکه یگان‌هایی از قبل در منطقه بودند یعنی یگان‌های ارتش و یگان‌های سپاه که پشت سرشان بود، هیچ دفاعی از جانب آن‌ها در خطوط صورت نگرفت. دشمن از شمال قصرشیرین آمد و یگان‌ها را دور زد.

وقتی یگان‌های منافقین آمدند به سمت اسلام‌آباد، این یگان‌ها از سمت کرمانشاه آمدند پشت گردنه چهارزبر و وارد درگیری شدند. همین یگان‌هایی هم که آمدند، منسجم نبودند؛ برای نمونه تیم آقای عروج، سازماندهی بسیار قوی‌ای برای عملیات داشتند. تکاور بودند و ظرفیت عملیات خاص نیروی مخصوص را داشتند، ولی اینطور نبود که با شناسایی و برنامه‌ریزی وارد منطقه شوند؛ همین، مشکلاتی ایجاد می‌کرد.

قرارگاه نجف هم بود اما سازماندهی به هم ریخته بود. قرارگاه نجف دو محل را فرماندهی می‌کرد؛ هم منطقه ایلام را که یگان‌های دشمن از سمت مهران وارد شده بودند و هم منطقه چهارزبر را. متأسفانه ارتباطات خوبی نداشتیم. مجبور شدیم چندین دستگاه ماکس را به سمت چهارزبر نصب کنیم بعد ماکس‌ها را به صورت سیار روی خودرو و نزدیک یگان‌ها بردیم. امکان ارتباطی نبود و فرماندهان ما هم در یک نقطه خاص نبودند. عرض جبهه ۲.۵ کیلومتر بود ولی طول داشت. دشمن توپخانه داشت. خمپاره‌انداز‌هایی داشتند که پشت سر آن‌ها بود. فکر نمی‌کردیم درگیری پنج روزه تمام شود.

دشمن پشت دروازه‌های کرمانشاه بود در جنوب هم نزدیک اهواز بود. برداشت‌مان این بود که برای برگرداندن این‌ها زمان زیادی را باید طی کنیم. تصورمان این بود که ارتش دشمن که از سمت ایلام وارد شده است و می‌خواهد استان ایلام را کامل ببندد و بعد از منافقین تحویل بگیرد و در حقیقت بخشی از کرمانشاه و استان ایلام و خوزستان را تصرف کند تا در مذاکرات با دست پر باشد. به دلیل همین تصور، ما به صورت غیر سازمانی بی‌سیم توزیع کردیم. دیگر نگران کد و رمز نبودیم چون اصلا امکان به کارگیری‌اش نبود. هماهنگی‌ها در حد تلگرافی بود. باید می‌رفتیم مسئولان مخابرات یگان‌ها را پیدا می‌کردیم و فرکانس را می‌دادیم تا موقت اتصال برقرار می‌شد. در کل فضای بسیار درهم ریخته‌ای بود.

۴۸ ساعت اول که اوضاع به هم ریخته بود. انسجام نه در سلسله مراتب فرماندهی بود نه در خود سیستم عملیات. کم‌کم وقتی چهارزبر تثبیت و دشمن در آنجا متوقف شد، سازماندهی‌ها به مرور شکل گرفت که البته دو روز طول کشید. فرماندهان همه در منطقه بودند، آیت‌الله هاشمی در الهیه بود و شمخانی در بیمارستان امام حسین (ع) اما این طور نبود که دائماً آنجا باشند. جلساتی داشتند و نفراتی را می‌فرستادند توی یگان‌ها تا کم‌کم این انسجام شکل گرفت.

چهار ـ پنج روز بعد از عملیات تقریباً اوضاع روشن و بهتر شد. ماکس‌ها جواب داد. البته باید بگویم با وجود همه این مشکلات، مجموعه مخابرات انسجام خوبی داشت چون ما درگیر رزم نبودیم. خیلی سریع همدیگر را پیدا کردیم. برای بعد برنامه‌ریزی می‌کردیم و سؤالات‌مان را هم از شمخانی می‌پرسیدیم که برای بعد چه کنیم.»

انتهای پیام/ 118

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، احمد رحیمی‌زاده در یادداشتی عملکرد دولت‌های نهم تا دوازدهم در قبال امور فرهنگی مرتبط با راهیان نور را تحلیل کرده و به انتظاراتی که از دولت سیزدهم در این مورد می‌رود، اشاره کرده است.

متن یادداشت وی به شرح زیر است:

«فرهنگ به‌ عنوان زیربنای توسعه قلمداد شده و کمتر کسی است که به این نکته باور نداشته باشد که راه توسعه اساسی و زیربنایی جامعه از عرصه فرهنگ می‌گذرد.

مهمترین حوزه‌های فرهنگی در جهان عبارتند از ورزش و تفریحات، گردشگری، هنر‌های تجسمی، صنایع دستی، صوتی و تصویری، رسانه‌های تعاملی، کتاب و مطبوعات، میراث فرهنگی و تاریخی، مراسم‌ها و آیین ها.

در بین تمامی جریان‌های اثرگذار فرهنگی کشور، جریان بزرگ فرهنگی راهیان نور که نحوه شکل گیری آن به فرموده مقام معظم رهبری ابتکاری الهی بوده است، بخش عمده‌ای از عرصه‌ها و حوزه‌های فرهنگی همچون گردشگری، تربیت و آموزش، میراث فرهنگی و تاریخی، مراسم‌ها و آئین‌ها را یکجا در دل خود دارد.

با اطمینان می‌توان گفت که یکی از پرمخاطب‌ترین عرصه‌های فرهنگی کشور با تأثیرگذاری مثبت در فرهنگ عمومی جریان بزرگ فرهنگی، راهیان نور است که از کارآمدترین و مؤثرترین راه‌های استفاده از ثروت غنی و سرچشمه قوی دوران دفاع مقدس است.

موزه‌های طبیعی، سرزمینی و یادمان ها، جاذبه شهدا و موضوعات فرهنگی مرتبط با دفاع مقدس، بستری پاک و مقدس را برای جوانان و نوجوانان این مرز و بوم و سایر نقاط جهان فراهم آورده تا در گذر تاریخی آن با مفاهیم ارزشی جهاد در راه خدا و ایستادگی و مقاومت در برابر سلطه گران جهانی آشنا سازد.

استقبال و حضور چشمگیر مردم در یادمان‌های دفاع مقدس از ابتدای دهه ۱۳۷۰ ه. ش و به ویژه عنایات، تاییدات و بازدید‌های مکرر مقام معظم رهبری و توجه آحاد جامعه به سرزمین نور باعث شد که با هدف ساماندهی، سیاستگداری، هدایت و حمایت از این جریان بزرگ فرهنگی بی‌نظیر، ستاد مرکزی راهیان نور کشور در سال ۱۳۸۴ تأسیس و تمامی دستگاه‌های مرتبط به ویژه دولت در این مجموعه ایفای نقش کنند.

ستاد مرکزی راهیان نور کشور در واقع محل پیوند سه رکن نیرو‌های مسلح، دولت و مجموعه‌های فعال مردمی در امر راهیان نور است که در بخش مربوط به دولت، سه نوع متولی در راهیان نور فعال هستند نماینده تام‌الإختیار رئیس جمهور در این ستاد، نماینده‌های تام‌الإختیار تمامی وزارتخانه‌ها برای پشتیبانی از برنامه‌های متمرکز و استانداران سومین نوع، متولیان دولتی هستند که در قالب شورای هماهنگی راهیان نور وظیفه پشتیبانی از این جریان فرهنگی را بر عهده دارند.

حمایت و پشتیبانی از راهیان نور و نقش هماهنگی بین وزارتخانه‌های مختلف از جمله وظایفی است که دولت با معرفی نماینده تام‌الإختیار رئیس جمهور در ستاد مرکزی راهیان نور کشور عهده دار می‌شود.

در دولت نهم، سید مهدی هاشمی که سرپرستی وزارت کشور در دولت را بر عهده داشت اولین نماینده تام‌الإختیار رئیس جمهور وقت بود که به ستاد مرکزی راهیان نور کشور معرفی شد. در این بازه، ضعف زیرساختی یادمان‌های دفاع مقدس از جمله جاده‌های دسترسی، آب، برق، محل اقامت و اسکان مردم در سرزمین نور کاملا مشهود بود به طوریکه امکانات موجود و غالباً موقت یادمان‌ها پاسخگوی حضور چشمگیر مردم علاقه‌مند نبود.

آشنایی نماینده تام‌الإختیار رئیس جمهور به حوزه‌های عمرانی و زیرساختی، پیگیری‌های موفق در تأمین اعتبار‌های لازم و هماهنگی کامل با سیاست‌های ستاد مرکزی راهیان نور کشور و همچنین حضور سالانه رئیس جمهور و دیگر اعضای هیات دولت نهم در راهیان نور باعث شد که دولت در این دوره تجربه موفقی را در پشتیبانی از راهیان نور به عنوان بزرگترین جریان فرهنگی کشور پشت سر بگذارد.

در دولت دهم برخلاف رویه مثبت دولت قبل با معرفی اسفندیار رحیم مشایی به عنوان نماینده تام‌الإختیار رئیس جمهور وقت در ستاد مرکزی راهیان نور کشور باعث ایجاد حواشی‌های بسیار و کند شدن فرآیند پشتیبانی از راهیان نور شد.

فعالیت دولت دهم، مصادف با احیای یادمان‌های دفاع مقدس و فعال شدن راهیان نور در چهار استان غرب و شمال‌غرب کشور (ایلام، کرمانشاه، کردستان، آذربایجان غربی) در پی درخواست‌های مکرر مردم این منطقه بود.

عدم زیرساخت‌های لازم برای حضور کاروان‌های راهیان نور در این جغرافیای کشور، عدم تعیین زمان مشخص برای بازدید و فراهم نبودن ایجاد و احداث یادمان در این مناطق از عمده‌ترین دلایل عدم توجه به مناطق عملیاتی غرب و شمال‌غرب در سال‌های قبل بود که در این بازه با حضور جهادی مجموعه دست اندرکاران راهیان نور در حال بر طرف شدن بود.

وسعت سرزمینی و تفاوت‌های جغرافیایی، آب و هوایی و قومی – مذهبی مناطق غرب و شمال‌غرب نسبت به سرزمین راهیان نور جنوب کشور نیازمند اقدام و عزم ملی و مشارکت تمامی دستگاه‌ها از جمله پشتیبانی دولت برای احیای سرزمین دفاع مقدس این خطه بود که متاسفانه عدم هماهنگی دولت با سیاست‌های ستاد مرکزی راهیان نور کشور و پرداختن به اولویت هایی چون راهیان نور شمال و لبنان، بحث‌های انحرافی و همچنین عدم حضور رئیس جمهور دولت دهم در دو سال پیاپی آخر فعالیت در سرزمین دفاع مقدس باعث عدم تسریع در تجمیع طرفیت‌های حمایتی و تقویت زیرساختی راهیان نور در این بازه شد.

با شروع دولت یازدهم، حسام‌الدین آشنا به عنوان نماینده تام‌الإختیار رئیس جمهور در ستاد مرکزی راهیان نور کشور معرفی شد. بر خلاف رویه دولت‌های قبل که شخص رئیس جمهور نماینده خود را معرفی می‌کرد، این بار رئیس دفتر ریاست جمهوری، مراتب موافقت رئیس جمهور مبنی بر انتصاب وی به عنوان نماینده خود در راهیان نور را ابلاغ کرد.

در این دوره، با مجاهدت‌های دست اندرکاران راهیان نور و خادمین شهدا و با وجود مشکلات و حمایت‌های حداقلی، این جریان موثر، به بلوغ مناسبی در تمامی حوزه‌ها رسید. راهیان نور دانش آموزی با اعزام سالانه ۱۰ ها هزار دانش آموز به سرزمین دفاع مقدس به ثبات رسید. در زیرساخت‌های موجود در مناطق مورد بازدید و مراکز اسکان راهیان نور تعادل نسبی به وجود آمد، راهیان نور به عنوان میراث ملی _ معنوی کشور ثبت و روز ملی راهیان نور در تقویم رسمی کشور درج و سند ملی راهیان نور تدوین و ابلاغ شد، یادمان‌های دفاع مقدس شناسنامه دار شدند و ۱۰ ها فعالیت موثر دیگر به انجام رسیدند.

به اعتقاد نخبگان و صاحب نظران فرهنگی کشور با حجم پُرشتاب اقدامات صورت گرفته در مجموعه راهیان نور در دهه ۱۳۹۰، وقت آن رسیده بود که دغدغه‌های فرهنگی متولیان مورد پشتیبانی و بهره برداری مردم قرار گیرد که عملا پشتیبانی از این مهم در دولت‌های یازدهم و دوازدهم به فراموشی سپرده شد.

در طول هشت سال فعالیت دولت‌های یازدهم و دوازدهم و بر خلاف دولت‌های قبل، رئیس جمهور در سرزمین دفاع مقدس و در راهیان نور حضور پیدا نکرد و در این دوره علی‌ رغم تلاش‌های صورت گرفته بعضی از وزارتخانه‌ها برای حمایت از زیرساخت‌های سرزمین دفاع مقدس، شاهد کمترین حضور وزیران و اعضای هیات دولت در راهیان نور و ضعیف‌ترین حمایت‌های دولتی در حوزه‌های فرهنگی و نرم افزاری راهیان نور بودیم.

با بیان اجمالی فعالیت دولت‌های قبل در راهیان نور، انتظاراتی که از دولت سیزدهم در زمینه‌های فرهنگی و از جمله حمایت از راهیان نور به عنوان موثرترین اقدام فرهنگی کشور می‌رود، بیشتر از دولت‌های پیشین است.

انتخاب و انتصاب فردی با رویکرد جهادی و انقلابی و آشنا به حوزه دفاع مقدس و راهیان نور به عنوان نماینده تام‌الإختیار رئیس جمهور منتخب در ستاد مرکزی راهیان نور کشور، حضور سالانه رئیس جمهور و اعضای هیات دولت در راهیان نور و در بین مردم در سرزمین دفاع مقدس همچون سال‌ها و ایام قبل از انتخابات ۱۴۰۰، حمایت از سیاست‌های ستاد مرکزی راهیان نور کشور و پشتیبانی از کاروان‌های مردمی راهیان نور می‌تواند زمینه‌ساز تحقق بهره برداری بیشتر انقلاب اسلامی از این سنت حسنه و فناوری نوین استخراج گنج دفاع مقدس شود.»

انتهای پیام/ 118