کمیته ملی المپیک

به گزارش مجاهدت از مشرق، با عدم صدور روادید سفر به آمریکا، تیم ملی دوومیدانی ایران از حضور در مسابقات قهرمانی جهان بازماند. این جدیدترین لغو اعزام یک تیم ایرانی به ایالات متحده آمریکاست که دو ملی‌پوش رشته دوومیدانی را نقره‌داغ کرد. در ماه‌های گذشته چهار رشته دیگر نیز در اعزام‌ تیم‌های‌شان به این کشور دچار مشکل شده‌اند و ملی‌پوشان منتخب در آستانه پرواز چمدان‌های‌شان را برداشته و به خانه برگشته‌اند. آمریکا در ماه‌های اخیر میزبان مسابقات جهانی و بین‌المللی موی‌تای، کاراته، تیراندازی باکمان و کشتی بوده است، ولی ورزش ایران نتوانسته به دلیل عدم دریافت روادید، هیچ تیمی به این مسابقات اعزام کند.

این در حالی است کشوری که میزبان یک مسابقات بین‌المللی معتبر می‌شود، باید مقدمات حضور ملی‌پوشان و عوامل تیم‌های دیگر را برای حضور در خاکش فراهم کند، ولی چنین اتفاقی حداقل برای ایران در اعزام‌های اخیر رخ نداده است. وجه‌ اشتراک لغو این مسابقات عدم همکاری و سنگ‌اندازی آمریکا در صدور روادید نفرات اعزامی بوده است. با وجود اینکه ملی‌پوشان ایرانی برای حضور در مسابقات یادشده دارای دعوت‌نامه و یا مجوز رسمی بودند، ولی در عمل سازوکاری برای رسیدن آنها به محل برگزاری مسابقات از سوی کشور میزبان پیش‌بینی نشده بود.

ملی‌پوشان ایرانی در رشته‌های مختلف در حالی از شرکت در مسابقات معتبر جهانی که در آمریکا برگزار می‌شود، محروم می‌شوند که مدت‌ها برای این اعزام در اردو می‌مانند و شبانه‌روز تمرین می‌کنند، اما در نهایت به درِ بسته می‌خورند. از سویی دیگر لغو حضور در تورنمنت‌ها و مسابقات رسمی و جهانی ممکن است روی رنکینگ جهانی ملی‌پوشان و تیم‌ها تأثیر منفی بگذارد و آنها را از مسابقات بعدی از جمله المپیک دور کند. به طور کلی از لحاظ حرفه‌ای، فنی و البته روانی لغو یک مسابقه رسمی شدیداً روی ورزشکاران تأثیر می‌گذارد که شاید جبران‌ناپذیر باشد، ولی این اتفاقات فقط در همین ماه‌های گذشته برای ورزشکاران پنج رشته ورزشی ایران رقم خورده است.

«جدایی سیاست از ورزش» اصلی است که در منشور المپیک و آیین‌نامه‌های مختلف ورزشی به صراحت قید شده است و همه کشورها ملزم به اجرای آن هستند. در عمل اما به نظر نمی‌رسد چنین اصلی در ورزش جهان حکمفرما باشد. یک بار تیم‌ها و ورزشکاران روسیه به دلایلی غیرورزشی از شرکت در مسابقات رسمی پیش روی‌شان از جمله جام جهانی فوتبال محروم می‌شوند و بار دیگر آمریکا بدون اینکه آب از آب تکان بخورد اجازه حضور ملی‌پوشان ایرانی را در مسابقاتی که میزبان است، نمی‌دهد. در موضوع روسیه شاید بتوان گفت اقدام مشترک نهادهای ورزشی دنیا در جهت جلوگیری از جنگ است، ولی سؤال اینجاست که تاکنون برای طرف‌های جنگ در کشورهای افغانستان، عراق، فلسطین و یمن نیز اقدام بازدارنده اینچنینی صورت گرفته است؟ زور آمریکایی‌ها در این زمینه حتی به اروپایی‌ها و ستاره‌های بزرگ دنیا نیز می‌رسد. در چند روز اخیر خبر ممنوعیت ورود ژاوی هرناندز سرمربی تیم بارسلونا به خاک آمریکا به دلیل سفر به ایران رسانه‌ای شد، آنهم در حالی که این ستاره اسپانیایی به دلیل انجام چند بازی رسمی با تیم السد در لیگ قهرمانان به ایران سفر کرده بود.

ورزش از سیاست جداست، ولی نه برای همه. برای قدرت‌های جهانی ورزش ابزاری برای پیشبرد اهداف سیاسی است، آنهم در شرایطی که دیگر کشورها حق ندارند حتی ذره‌ای از این خط قرمز عبور کنند. در حالی که ایران در بسیاری از موارد پذیرای ملی‌پوشان و تیم‌های آمریکایی بوده است، اما این اتفاق حداقل در ماه‌های اخیر به هیچ وجه برای تیم‌های ایرانی تکرار نشده است. عدم صدور روادید برای تیم‌های ایران موضوع امسال و پارسال نیست، ولی این کارشکنی در مدت کوتاه گذشته به اوج خودش رسیده و منجر به متضرر شدن تیم‌ها و ملی‌پوشان ایرانی شده است.

با لغو یکی پس از دیگری مسابقات تیم‌های ایرانی در خاک آمریکا به نظر می‌رسد جنگ آمریکا علیه ایران با عبور از مسائل سیاسی و اقتصادی به ورزش هم کشیده است. منشور المپیک که برای هر تحرک سیاسی در ورزش مدعی برخورد است، در قبال لغو پیاپی اعزام‌ تیم‌های ایرانی به آمریکا هیچ موضعی ندارد؟ فدراسیون‌های داخلی و کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش چه؟ آنها چه اقدامی برای مقابله با اقدامات ضدورزشی آمریکا انجام داده‌اند؟ دیپلماسی ورزشی در داخل کشور باید به این زمینه ورود کند تا اینطور حق تیم‌ها و ملی‌پوشان ایرانی برای اعزام به کشورهای دیگر پایمال نشود. حتی در این زمینه می‌توان به نفع ورزش ایران از ظرفیت وزارت امور خارجه نیز استفاده کرد. به نظر می‌رسد مجموعه ورزش ایران باید در این زمینه برای احقاق حق ملی‌پوشان ایرانی با بهره‌گیری از ظرفیت‌های دیگر قدمی جدی بردارد. «سبک آمریکایی» دو کلمه‌ای است که امروز به «اصل جدایی سیاست از ورزش» علیه ورزش ایران اضافه شده است و باید راهی برای مقابله با آن پیدا شود.

به گزارش مجاهدت از مشرق، «علیرضا دبیر» امروز (سه‌شنبه) در جریان نشست فوق‌العاده کمیته ملی المپیک، اظهار داشت: ای کاش همان اسفندماه در خصوص زمان برگزاری مجمع انتخاباتی تصمیم‌گیری می‌شد تا زمان از دست نرود.

وی گفت: امیدوارم اعضا کمیته ملی المپیک، تصمیم کارشناسی بگیرند تا کاروان اعزامی به بازی‌های کشورهای اسلامی آسیب نبیند. اسم خود را روی برگه رای‌گیری نوشتم چون نظرم را علنی گفته‌ام. صحبت‌هایی دوستانی مثل «هادی ساعی» که می‌گویند انتخابات به بعد از بازی‌های کشورهای اسلامی موکول شود، کارشناسی‌تر است. سعی می‌کنم به گونه‌ای رای بدهم که خدا راضی باشد.

دبیر گفت: یادمان نرود اولویت برای دولت، دستگاه ورزش و فدراسیون‌ها باید بازی‌های المپیک باشد. اگر با نگاه المپیک جلو برویم موفق خواهیم شد چرا که مسابقات جهانی نیز فاصله زیادی با بازی‌های المپیک دارد.

وی افزود: در دنیا رشته‌هایی که المپیکی هستند وارد مجمع می‌شوند اما در کشور ما نظر همه فدراسیون‌ها را مدنظر قرار می‌دهند.

رئیس فدراسیون کشتی در خصوص بودجه فدراسیون‌ها، توضیح داد: دولت و سازمان برنامه بودجه، هنوز بودجه را ابلاغ نکرده‌اند. همیشه می‌گویم ۸۰ درصد فعالیت‌های ما تا شهریورماه است و همین الان چهار مسابقه بین‌المللی برگزاری کرده و ۱۲ عزام داشتیم اما بودجه هنوز ابلاغ نشده است.

دبیر در خصوص شانس حضور دوباره «سیدرضا صالحی‌امیری» در انتخابات گفت: ‌باید از خودشان سوال کنید.

وی همچنین در پاسخ به این سوال که خودش برای حضور در انتخابات کمیته ثبت نام می کند؟ اذعان کرد: تاکنون هیچ تصمیمی نگرفته‌ام.

سرویس ورزش مشرق، انتشار خبر پایان ماموریت سیدرضا صالحی امیری در کمیته ملی المپیک به دلیل بازنشستگی، برای یک روز فضای رسانه ای ورزش را متاثر از خود کرده بود. وی که در چهار سال اخیر زمام امور ساختمان خیابان سئول در اختیار داشت، گزینه سیاسی و غریبه ای بود که وارد این محیط شد و در پایان نیز نتوانست به عضوی از خانواده ورزش تبدیل شود و همواره شخصی بیرونی و غریبه به شمار می رفت.

وی که اکنون با وجود اتمام دوره چهار ساله ریاستش، همچنان بر مسند تکیه زده و گمانه هایی مبنی بر حضور برخلاف اساسنامه اش شایع شده، چگونه میراثی را بر جای گذاشته و از وی چگونه یاد خواهد شد؟ تاریخ از وی که از قلب دالان های سیاسی و امنیتی وارد ورزش شد، چگونه خاطره و دستاوردی را ثبت کرده است؟

سیدرضا صالحی امیری که از قلب دالان های سیاسی و امنیتی جریان اصلاحات به ورزش آمد، نتوانست خود را به عنوان عضوی از این خانواده تثبیت کند و میراثی بر جای گذاشت که تاریخ از آن به نیکی یاد نخواهد کرد و یادآور ولخرجی ها و هدر دادن بیت المال بود

* صالحی امیری و وقتی خرج از کیسه مهمان بود!

آنچه در نگاه اول درباره عملکرد سیدرضا صالحی امیری در ورزش و کمیته ملی المپیک به ذهن متبادر می شود، ضرب المثل “خرج چون از کیسه مهمان بود حاتم طایی شدن آسان بود” است. وی در دوره ای که ریاست کمیته ملی المپیک را برعهده داشته، نمادی از مدیریت اشرافی و پرخرجی بوده که گمانه ولنگاری مالی و عدم دلسوزی و مراقبت از بیت المال را نیز در پی داشته است. این روزها، بسیاری از دلسوزان، ساختمان کمیته ملی المپیک در خیابان سئول را محلی برای پروژه های ساختمانی تمام ناشدنی می دانند که گاهی، شاهد دوباره کاری و تغییر مواضع تامل برانگیز هستیم.

صالحی امیری نشان داده که به مصداق این ضرب المثل، حاتم طایی است که بودجه ورزش را به راحتی صرف هزینه هایی می کند که یا غیرضروری است یا اندیشه و تفکری در ورای آنها دیده نشده است. برای تنویر افکار عمومی، وی که در این سال ها مدعی شفاف سازی بوده، خوب است که اعلام کند هزینه کردهای سال گذشته این نهاد که از جیب مردم ارتزاق می کند، به جزئیات به چه شکل بوده است. بر اساس برخی شنیده ها، کمیته ملی المپیک در سال گذشته رقمی نزدیک به ۲۰۰ میلیارد تومان دریافتی از دولت داشته که ابهامات درباره آن بسیار زیاد است.

این اتفاق در حالی روی داده که صالحی امیری نتوانسته سازمان اقتصادی شفاف و درآمدزایی را در کمیته ملی المپیک ایجاد کند. در واقع، سازمان تحت نظارت وی از جیب مردم و بیت المال ارتزاق کرده و در حوزه بازاریابی و درآمدزایی، یک شکست خورده محض بوده است. کمیته ملی المپیک که در تمامی کشورها سازمانی درآمدزا و مستقل به شمار می رود، در دوره حضور صالحی امیری کاملا دولتی و ناتوان عمل کرده و حتی نتوانسته ابتدایی ترین اقدامات در حوزه بازاریابی و درآمدزایی را داشته باشد. این اتفاق، این کمیته را تبدیل به سازمانی وابسته و ضعیف کرده که صالحی امیری نقشی محوری و اصلی در این وضعیت داشته است.

صالحی امیری که هزینه‌کردهای قابل توجهی در کمیته ملی المپیک داشت، حتی نتوانست ابتدایی ترین ساختار درآمدزایی و اقتصادی را ایجاد کند تا این نهاد ورزشی، دست در جیب ملت و بیت المال برای ارتزاق نداشته باشد. او را می توان نمونه ای کامل از مدیریت دولتی بر آمده از دوران سازندگی و اصلاحات دانست؛ پرهزینه و با ظاهری پر زرق و برق اما دور از ابتدایی ترین اصول و مبانی مدیریتی که مدام از آن صحبت می کنند!

* سازمانی بدون برنامه و فاقد توان کارشناسی

شاید بتوان اذعان داشت که در تمامی کشورها، کمیته ملی المپیک محوریت جدی و اساسی در راهبری ورزش قهرمانی در قالب فدراسیون های ملی دارد. همین وضعیت در کمیته ملی المپیک کشورمان نیز وجود داشته اما در دوره صالحی امیری، به سازمانی بدون برنامه و راهبرد تبدیل شده که فاقد توان و وزن تحلیلی و کارشناسی است. در واقع، وی به گونه ای مدیریت کرده که تشکیلات کارشناسی کمیته مانند آکادمی ملی المپیک، مرکز نظارت بر تیم های ملی و … که دارای ظرفیت انسانی قابل توجهی نیز هستند، عملا فاقد خروجی و تبدیل به فضای رخوت زده شوند.

روزمرگی و تعطیل شدن ظرفیت کارشناسی کمیته ملی المپیک در حالی روی داده که می توان دو نمود عینی و قابل لمس را برای آن مشاهده کرد. اکنون که در آستانه بازیهای آسیایی هانگژو هستیم، چه ارزیابی دقیق و کارشناسی از وضعیت کاروان اعزامی کشورمان وجود دارد؟  یک مقایسه ساده میان کمیته ملی المپیک به ریاست صالحی امیری و کمیته ملی پارالمپیک به ریاست خسروی وفا، دلالت بر وضعیت بغرنج موجود دارد. این تعطیل شدن نگاه کارشناسی و غلبه نگاه گعده ای و دورهمی در المپیک موجب شده تا در تقسیم بودجه نیز شاهد هیچ مبنا و معیاری نباشیم.

کمیته ملی المپیک در حال حاضر، نه یک نهاد کارشناسی و برنامه محور، که تبدیل به محفلی مبتنی بر رایزنی و لابی است که البته، از بیت‌المال به راحتی پول خرج می کند. در سال های اخیر، صالحی امیری می توانست با مدیریت علمی و مبتنی بر استاندارهای عقلی و تجربی، کمیته ملی المپیک را به الگویی شاخص و متمایز در ورزش تبدیل کند اما اکنون به نقطه ای رسیده که با کوله باری از حاشیه و ابهامات، دچار روزمرگی شده است.

سیدرضا صالحی امیری که روزگاری در قامت اتاق فکر اصلاحات و حلقه تئوریک دولت حسن روحانی بود، به یک باره به ورزش آمد، اکنون در حالی در ورزش مانده که کمتر کسی خواهان تداوم حضورش است و به نظر می رسد برای ماندن و تداوم حضور بر مسند ریاست، تن به رفتار خلاف اساسنامه نیز داده است. نوشتاری که از نظر گذراندید نیز یک نگاه کلی از حضور وی در ورزش است که در آینده از ابعاد دیگر آن نیز سخن خواهیم گفت. قصه وی مانند ده ها شخصیت سیاسی و غیرمرتبط با ورزش است که وقتی مدتی در آن می مانند، باید التماسشان کرد که بروند. حال، این قصه برای سیدرضا صالحی امیری تکرار می شود که با دستاوردی نزدیک به صفر، به نظر می رسد که برای ماندن، دست به هر کاری می زند!