گردان تخریب

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، جعفر طهماسبی از رزمندگان تخریبچی لشکر ۱۰ سیدالشهدا در خاطره‌ای از سقوط جزیره مجنون در اواخر خرداد سال ۱۳۶۷ روایتی بیان کرده است که در ادامه می‌خوانید.

من و حاج ناصر اربابیان معاون گردان تخریب لشکر ۱۰ سیدالشهدا، تازه از بستر بیماری جدا شده بودیم و حال و روز خوشی هم نداشتیم. خبردار شدیم که دشمن در جزیره مجنون در حال انجام تحرکاتی است. خودمان را به نزدیکی آن‌ها رساندیم تا در مقابل دشمن و در داخل آب مین گذاری کنیم. بدن هر دوی ما پر از تاول بود و آب تلخ و شور جزیره هم سم مهلکی برای زخم‌های ما شد. با حاج ناصر رفتیم داخل کمین‌های توی خط مقدم، دوربین عکاسی داشتیم و وحید بهاری با هم همراه ما بود تا آخرین عکس‌ها را با هم به یادگار بگیریم.

عکس پیش رو ماحصل عکاسی در همان روز است که عینک برای خوش تیپی به چشم نزدیم، بلکه عینک دودی برای این بود که آفتاب چشم‌های ما را اذیت نکند.

شهید اربابیان اهل شلوار کردی پوشیدن نبود و همیشه از جهت ظاهری آراسته بود. شلوار گشاد را برای این پوشیده بود که تاول‌ها پاهاش را اذیت نکن، یادش بخیر

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، شهید «عبدالله نوریان» سال ۱۳۴۰ در محله شمیران تهران به دنیا آمد. وی در سال ۶۱ با تأسیس تیپ سیدالشهدا (ع) به عنوان فرمانده گردان تخریب لشکر سیدالشهدا (ع) مشغول به کار شد.

این شهید سرانجام چهارم اسفند ۶۴ در ۲۴ سالگی در عملیات «والفجر ۸» در حالی که مسوولیت مهندسی و تخریب لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) را بر عهده داشت، در حین هدایت بلدوزر‌ها به منظور ایجاد خاکریز، بر اثر اصابت خمپاره در منطقه فاو به شهادت رسید. پیکر این سردار شهید در امامزاده علی‌اکبر (ع) چیذر آرام گرفت.

از شهید نوریان به‌عنوان یکی از پاسداران مؤمن و انقلابی سپاه یاد می‌شود که خودش روایت کرده بود در سفر معنوی حج، موفق به زیارت امام عصر (عج) شده است.

شهید «سید محمد زینال حسینی» نیز یکی دیگر از فرماندهان تخریب لشکر ۱۰ سیدالشهدا بود که پس از شهادت سردار نوریان قبول مسؤولیت کرد. او طی دوران حضورش در صحنه نبرد سه بار شیمیایی شد و سرانجام در ۳۱ خرداد سال ۱۳۶۶ در جبهه ماووت بر اثر اصابت گلوله به سینه‌اش به شهادت رسید.

شهید محمد برادر کوچک‌تر از خودش مجتبی را در عملیات سیدالشهدا (ع) در منطقه فکه از دست داده بود. با وجودی که برادران دیگرش هم در جبهه بودند، اما سید محمد خودش را ملزم به حضور در جبهه دید، می‌گفت نمی‌توانم در آخرت جواب جدم حضرت زهرا (س) را بدهم.

حاج محمد غلامعلی یکی از رزمندگان واحد تخریب درباره تاثیرگذاری این دو شهید در بین نیرو‌های تخریب گفت: برداشت من این است سید محمد زینال حسینی و حاج عبدالله نوریان مکمل هم بودند. حاج عبدالله یک بچه معنوی و سید محمد یک نیروی عملیاتی‌تر بود. البته که سید محمد نیز انسانی مذهبی، عاشق امام حسین (ع) و هیئتی و سینه زن بود. عبدالله نوریان انسان سازی می‌کرد. این دو نفر مکمل‌های خوبی شدند و برای بچه‌هایی که به جبهه می‌آمدند و به تخریب وارد می‌شدند حکم بزرگتر را داشتند. کمتر پیش می‌آمد تخریب از اعزامی‌های دوکوهه نیرو بگیرد، اکثرا خود نیرو‌های تخریب از دوستان و بچه محل‌هایشان دعوت می‌کردند که وارد تخریب شوند.

وی افزود: حاج عبدالله خیلی برای صحبت با بچه‌ها وقت زیادی نداشت، سر بزنگاه‌ها آن‌ها را جمع می‌کرد. مثلا اکثرا غروب‌ها که جبهه حال و هوای خاصی داشت نکته‌ای می‌گفت، یا در رزم شب‌هایی که سنگین و شبیه عملیات برگزار می‌شد، زمانی که نصف شب بچه‌ها بیدار می‌شدند همان موقع حاج عبدالله یک اشاره‌ای می‌زد و واقعا همه را مجذوب می‌کرد.

این رزمنده دفاع مقدس بیان داشت: حاج عبدالله با اینکه فرمانده بود، هر جا نیاز بود خودش را یک رزمنده می‌دید. مثلا یک بار وقتی سوار تویوتا بودیم، حس کرد الان باید بیاید عقب پیش این پنج شش نیرو که پشت ماشین نشسته‌اند بنشیند و چیزی بگوید که تکانشان دهد، همین کار را می‌کرد.

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، حاج محمود میسوری از رزمندگان تخریبچی لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) خاطره‌ای از دوران دفاع مقدس و شهید مهدی کریمی را روایت کرده است. او می‌گوید: مهدی کریمی مرد خوش‌لباس و شیک پوشی بود، استیل خوبی هم داشت، به لحاظ اندامی شبیه کماندو‌ها و ورزشکارها بود و روی خندان و خوشی داشت. این لبخند زیبای شهید کریمی همیشه مرا جذب می‌کرد. او در عاشورای ۳ شهید شد.

وی ادامه داد: شهید ناصر اربابیان تعریف می‌کرد شهید کریمی کوهنورد بود و حرکت قدرتمندانه‌ای در کوه داشت، یک بار آمد گفت یک جا در کوه رفتم و مهمات پیدا کردم به بچه‌های گردان بگو بیایند و این مهمات را بیاورند. برای ناصر مهم بود که مهمات پیدا کنیم، او و تعدادی دیگر از بچه‌ها با اینکه مسوولیت خاصی نداشتند، اما جایگاه ویژه‌ای داشتند و در نبود فرماندهان این‌ها یگان را اداره می‌کردند. ناصر به هوای گرفتن مهمات بچه‌ها را صبح به خط کرد و به دنبال کریمی راه افتاد. تعریف می‌کرد چند ساعت راه رفتیم، دیگر بچه‌ها از پا افتادند. قبلش مهدی گفته بود راهش ۴۵ دقیقه است، اما چند ساعت داشتیم می‌پرخیدیم، وقتی رسیدیم گفت بیا این مهمات، نگاه کردم دیدم چندتا فشنگ است، گفتم این مهماتی بود که گفتی؟ گفت بله دیگر، شما که نپرسیدید چقدر مهمات هست. مهدی به شوخی چنین بلایی سر ما آورد و به جای ۴۵ دقیقه، دو ساعت بچه‌ها را بین کوه و کمر چرخاند.

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، حاج محمود میسوری از رزمندگان تخریبچی لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) در خاطره‌ای از دوران دفاع مقدس و شهید مهدی کریمی روایت کرده است. او می‌گوید: مهدی کریمی مرد خوش لباس و شیک و پوشی بود، استیل خوبی هم داشت، به لحاظ اندامی شبیه کماندو‌ها و ورزشکار بود و روی خندان و خوشی داشت. این لبخند زیبای شهید کریمی همیشه مرا جذب می‌کرد. او در عاشورای ۳ شهید شد.

وی ادامه داد: شهید ناصر اربابیان تعریف می‌کرد شهید کریمی کوهنورد بود و حرکت قدرتمندانه‌ای در کوه داشت، یک بار آمد گفت یک جا در کوه رفتم و مهمات پیدا کردم به بچه‌های گردان بگو بیایند و این مهمات را بیاورند. برای ناصر مهم بود که مهمات پیدا کنیم، او و تعدادی دیگر از بچه‌ها با اینکه مسوولیت خاصی نداشتند، اما به لحاظ جایگاهی جایگاه ویژه‌ای داشتند و در نبود فرماندهان این‌ها یگان را اداره می‌کردند. ناصر به هوای گرفتن مهمات بچه‌ها را صبح به خط کرد و به دنبال کریمی راه افتاد. تعریف می‌کرد چند ساعت راه رفتیم، دیگر بچه‌ها از پا افتادند. قبلش مهدی گفته بود راهش ۴۵ دقیقه است، اما چند ساعت داشتیم می‌پرخیدیم، وقتی رسیدیم گفت بیا این مهمات، نگاه کردم دیدم چندتا فشنگ است، گفتم این مهماتی بود که گفتی؟ گفت بله دیگر، شما که نپرسیدید چقدر مهمات هست. مهدی به شوخی چنین بلایی سر ما آورد و به جای ۴۵ دقیقه ۲ ساعت بچه‌ها را بین کوه و کمر چرخاند.

انتهای پیام/ ۱۴۱