به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، چند روز بود که بچه‌ها دشمن را عقب می‌زدند و دشمن هم می‌رفت، خودش را بازسازی می‌کرد و دوباره با تانک‌ها و نفربر‌های اهدایی اربابانش که به قول بچه‌ها هنوز بوی نویی می‌داد، حمله می‌کرد.

روز پنجم مرداد سال ۶۷ صبح زود عباس و بقیه بچه‌ها منتظر دشمن بودند که با تانک‌هایش بیاید. هرکس هرجوری بلد بود می‌خواست تلفات از دشمن بگیرد و همه سعی داشتند ستون زرهی دشمن را در دشت پخش کنند تا بتوانند ضربه‌های کاری بزنند.

هنوز آفتاب بالا نیامده بود که بچه‌ها درگیر شدند. صد‌ها تانک و نفربر در مقابل و از زمین و هوا هم آتش دشمن می‌جوشید.

هوا به شدت گرم بود و عطش به همراهش داشت. آخر اینکه عباس و چند نفر دیگر از بچه‌های تخریب در نبردی جانانه در محاصره تانک‌ها قرار گرفتند و در دود و انفجار محو شدند. ۱۰ روزی بود که خبری از آنها نبود. احتمال اسارتشون زیاد بود. بچه‌ها دعا می‌کردند که خدا عیدیشان را در روز عید غدیر، خبر سلامتی همسنگراشان قرار دهد، اما خبری نشد.

خبر دادند پیکر شهید «عباسیان» و «خانی فرسنگی» پیدا شده، اما از عباس خبری نبود. پیکر شهید «عباس بیات» بیش از دو ماه روی خاک گرم شلمچه جا خوش کرد تا اربعین امام حسین (ع) فرا رسید و پیکر مطهر شهید عباس بیات رخ نشان داد. بالاخره عباس دقیقه ۹۰ جنگ به سعادت شهادت رسید.

در ادامه مصاحبه یکی از خبرنگاران جاضر در جبهه با شهید بیات را می‌خوانید.

خبرنگار: همینک مصاحبه‌ای داریم با یکی از رزمندگان پر توان اسلام که آماده عملیات سرنوشت ساز است. ضمن تشکر از این برادر می‌خواهیم خود را معرفی کند و از اینکه آماده این ضربه نهایی هستند احساس خود را بیان کند.

بیات: بنده حقیر عباس بیات از لشکر ۱۰ سید الشهدا (ع) هستم.

خبرنگار: از اینکه آماده زدن ضربه نهایی به دشمن صهیونیستی هستید، چه احساسی دارید؟

بیات: این حمله ان‌شاءالله حمله سرنوشت‌سازی است. با توجه به سخنان امام خمینی و مسوولان کشور که از روایات استنباط می‌شود، کار جنگ دارد به آخر می‌رسد و با توکلی که رزمندگان اسلام در این عملیات به دست آوردند ان‌شاالله ضربه نهایی را خواهیم زد و روزی با امام به کربلا و بعد به قدس سفر می‌کنیم.

خبرنگار: نظرتان درباره آینده جنگ چیست؟

بیات: ما در این مسیر بنا به فرموده امام حرکت می‌کنیم. نمی‌توان آینده جنگ را پیش بینی کرد، اما گوش به فرمان امام امت هستیم و پشت ایشان می‌ایستیم. نکته دیگری که هست اینکه حق همیشه پیروز بوده و ما هم، چون یقین داریم در مسیر حق هستیم، می‌توانیم پیش بینی کنیم صد در صد پیروزیم و سرانجام کفر، با شهادت ما هم نه، با شهادت آیندگان نابود می‌شود.

خبرنگار: پیام، صحبت و تذکری دارید بگویید.

بیات: وقتی انسان به این مرحله می‌رسد که می‌گویند پیام دهید باید ببیند به چه کسانی پیام می‌دهد. واقعا من حقیرتر از آنم که چیزی بگویم، اما چیزی هست که دوست دارم بر زبان آورم و آن اینکه گاهی صدای شهدا را می‌شنویم و ما هم دلمان پر می‌زند که روزی بارمان را ببندیم و به آن‌ها بپیوندیم، البته که لیاقت نداریم مگر اینکه خدا لطفی کند و دستمان را بگیرد، اگر دستمان را گرفت و برد امیدوارم شهادتمان طوری نباشد که به یک وصیتنامه خواندن و گوش دادن نوار صحبت‌هایمان ختم شود.

خبرنگار: اگر پیامی به امت شهیدپرور و خانواده دارید بگویید.

بیات: امت این مسیر را پشت سر گذاشتند و ما خجالت زده هستیم. انقلاب زمانی که به سوی حق می‌رود آسایشی برای نسل اول انقلاب ندارد، نسل اولی‌های انقلاب باید همه چیز خود را فدا کنند و از داشته‌های خود بگذرند تا انقلابی که با ثمره خون شهدا به دست آمده از دست نرود و الان می‌بینیم که امت این مسیر را طی کردند و از همه چیز خود گذشتند و از کمک‌های مخلصانه دریغ نکردند، می‌بینیم و می‌فهمیم در این سختی و فشار‌های اقتصادی از امکانات رفاهی و مادی می‌گذرند و به ما کمک می‌کنند و این ما را دلگرم می‎کند. اگر کمک‌ها در حد یک کمپوت به جبهه‌ها باشد ارزشمند است و نشان می‌دهد در جبهه داخلی به پیروزی کامل رسیده‌ایم و این دلگرم‌کننده است. ان‌شالله تمام کفر را با یاری امام زمان (عج) از بین می‌بریم.

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، جبهه‌های هشت سال دفاع مقدس، سرشار از بوی «شهادت» بود که در اخلاق و رفتار بسیاری از رزمندگان موج می‌زد و همان‌گونه که سردار سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی گفته است: «شرط شهید شدن، شهید بودن است»؛ آری! همه رزمندگانی که شهادت نصیب آن‌ها شد، قبل از آن، شهید شده بودند.

غرور، کِبر و منیّت، آفت‌هایی هستند که اخلاص را از انسان دور می‌کند؛ بنابراین آن‌هایی که پیش از شهادت خود شهید شدند، همواره از این آفت‌ها دوری می‌کردند. بدون شک فرماندهان دوران دفاع مقدس که در میان آن‌ها شهدای شاخص نیز وجود دارند، به‌دلیل محبوبیتی که داشتند، بیشتر این احتمال را می‌دادند که پای آن‌ها بلغزد و دچار این آفت‌ها شوند؛ لذا بر اساس خاطراتی که از رزمندگان دوران دفاع مقدس نقل شده است، همین فرماندهان که گاهی در سمت فرمانده لشکر نیز بودند، برای شکستن غرور، کِبر و منیّت خود، اقداماتی نظیر شستن سرویس‌های بهداشتی در نیمه‌های شب، آن هم به‌صورت ناشناس و به دور از «ریا» انجام می‌دادند تا با «نفس عماره» خود مبارزه کنند؛ البته که این اقدامات تنها مختص به فرماندهان نبود؛ بلکه بسیاری از رزمندگان نیز در جهت مبارزه با «نفس عماره» و شکستن غرور، کِبر و منیّت خود، دست به چنین اقداماتی می‌زدند.

«حمید داودآبادی» یکی از جانبازان و نویسندگان دوران دفاع مقدس، مطلبی را در این رابطه از یک نوجوان شهید نقل کرده و نوشته است: «جثه ریزی داشت، مثل همه بسیجی‌ها خوش‌سیما بود و خوش مَشرَب. فقط یک‌کمی بیشتر از بقیه شوخی می‌کرد. نه اینکه مایه تمسخر دیگران شود، که اصلاً این حرف‌ها توی جبهه معنا نداشت. سعی می‌کرد دل مؤمنان خدا را شاد کند، آن‌هم در جبهه و جنگ.

از روزی که آمد، اتفاقات عجیبی در اردوگاه تخریب افتاد. لباس‌های نیرو‌ها که خاکی بود و در کنار ساک‌هایشان قرار داشت، شبانه شسته می‌شد و صبح روی طناب وسط اردوگاه خشک شده بود. ظرف غذای بچه‌ها هر دو سه تا دسته، نیمه‌های شب خود به خود شسته می‌شد. هر پوتینی که شب بیرون از چادر می‌ماند، صبح واکس خورده و برّاق جلوی چادر قرار داشت و…

او که از همه کوچک‌تر و شوخ‌تر بود، وقتی این اتفاقات جالب را می‌دید، می‌خندید و می‌گفت: «بابا این کیه که شب‌ها زورو بازی در می‌آره و لباس بچه‌ها و ظرف غذا را می‌شوره؟» و گاهی هم می‌گفت: «آقای زورو، لطف کنه و امشب لباس‌های منم بشوره و پوتین‌هام را هم واکس بزنه».

بعد از عملیات، وقتی «علی قزلباش» شهید شد، یکی از بچه‌ها با گریه گفت: «بچه‌ها یادتونه چقدر قزلباش زوروی گردان رو مسخره می‌کرد… زورو خودش بود و به من قسم داده بود که به کسی نگم».

شهید «محمدعلی قزلباش» متولد سال ۱۳۵۱ در اول بهمن سال ۱۳۶۶ به شهادت رسید و پیکر مطهرش در بهشت زهرا (س) تهران، قطعه ۴۰، ردیف ۴۷، شماره ۱۳ به خاک سپرده شد.»

انتهای پیام/ 113