گزارش دفاعی

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از سرویس دفاع و امنیت مشرق، مفهوم دفاع هوایی یک مبحث بسیار پیچیده و چند لایه است که از بخش های مختلفی تشکیل می شود؛ از سیستم های کشف و رهگیری تا سلاح های مختلف برای درگیری چه در شکل زمین پایه، هوا پایه و دریا پایه، این پیچیدگی و چند لایه بودن را در خود جای داده اند. یکی از این لایه های پدافندی که هم در بخش زمینی و گاهی در بخش دریایی و حتی اخیرا هواپایه وجود دارد موشک های دوش پرتاب ضد هوایی است که معمولا برای مجهز کردن دسته های پیاده نظام یا واحدهای سبک مکانیزه و زرهی به کار می رود و وظیفه آن ایجاد یک لایه کوتاه برد و ارتفاع کم علیه اهدافی مثل بالگردها، جنگنده های پرواز کننده در ارتفاع پایین، پرنده های بدون سرنشین و در صورت داشتن توانایی های ویژه، حتی موشک کروز است.

طی هفته های اخیر در کشورمان خطوط تولید سری جدید موشک های دوش پرتاب افتتاح شده و بر اساس تصاویر به نظر میرسد یک حرکت جالب و قابل توجه در زمینه افزایش توان بهره وری از این موشک ها نیز صورت گرفته است. قبل از پرداختن به این مسئله بهتر است نگاهی به تاریخچه این موشک ها در کشور داشته باشیم.

بیشتر بخوانید:

ابتکار جالب پدافندی در کشور با ترکیب هوشمندانه «کمند و آذرخش» / کروزهای دشمن با یک نسخه دریاپایه زمین‌گیر می‌شوند +عکس

از اخلالگر الکترونیکی تا پرتاب تور برای مقابله با ریزپرنده‌ها/ «ژ-۳» های ارتش به شکار پهپاد می روند+عکس

زنجیره دفاعی نیروهای مسلح در برابر تهدیدات بالگردی کامل شد/ نسل جدید راکت‌انداز «رعد» به کمک گاتلینگ و مین‌های جهنده آمد +عکس

از استرلای شوروی سابق تا استینگر آمریکایی در ایران

تقریبا اولین موشک دوش پرتاب ضد هوایی وارد شده به ایران، مدل سری استرلا یا همان سام ۷ ساخت شوروی سابق بود که بر اساس توافق هایی در زمان رژیم گذشته به ایران وارد شده و در کشور ما به عنوان سهند شناخته می شود. این موشک به صورت کلی در سالهای قبل از شروع جنگ تحمیلی در نقاط مختلف جهان و در جنگ های درگرفته بین کشورهای مختلف و گروه های شبه نظامی به کار رفته است.

جنگ ویتنام، نبردهای اعراب و رژیم صهیونیستی و درگیری های مربوط به جنش های آزادی بخش و ضد استعماری در قاره آفریقا از جمله مکان هایی هستند که در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی این موشک در حجم بالایی مورد استفاده قرار گرفته و موفقیت هایی نیز به دست آورد.

موشک سام ۷ در اختیار رزمندگان ایرانی در ایام جنگ تحمیلی

با ورود به دهه ۱۹۸۰ میلادی و در زمان وقوع جنگ تحمیلی، با توجه به تجربیات زیادی که دو ابرقدرت آن زمان در حوزه موشک های دوش پرتاب و راه های مقابله با آن کسب کرده بودند موشک های سری سهند آنچنان گزینه ای مطلوب و جوابگو نبودند. با ادامه روند جنگ و نیاز به تقویت توان پدافندی کشور ، خصوصا برای انجام عملیات های مهمی چون والفجر ۸ و تصرف شبه جزیره فاو یک طرح بزرگ پدافندی به اجرا درآمد که بخشی از آن به عهده موشک های دوش پرتاب بود.

در آن زمان ارتش شوروی در افغانستان حضور داشت و آمریکا با واسطه گری پاکستان توانسته بود تعدادی موشک دوش پرتاب نسل جدید و پیشرفته استینگر را در اختیار مجاهدین افغان قرار بدهد. این موشک اثرات مخربی روی خصوصا عملیات بالگردها و جنگنده های تهاجمی شوروی سابق که در ارتفاع پایین پرواز می کردند داشت.

موشک استینگر در اختیار یکی از نیروهای سپاه در ایام دفاع مقدس

ایران موفق شد تعدادی از موشک های استینگر را به دست آورده و برای عملیات مهم والفجر ۸ آماده کند. با شروع عملیات و غافلگیر شدن ارتش بعثی، حملات سنگین هوایی برای عقب زدن نیروهای ایرانی آغاز شد. یکی از بخش های مهم این حملات بمب افکن های سری فیتر بودند که با توان پرواز سریع در ارتفاع پایین به خطوط نیروهای ایرانی حمله کردند.

این بار یک غافلگیری جدید در انتظار خلبانان عراقی بود و تلفات سنگین واحدهای هوایی عراق در برابر پدافند هوایی ایران و موشک های استینگر از جمله دلایل مهم تثبیت خطوط تصرف شده و پیروزی ایران در آن مرحله از جنگ شد. در سالهای بعد و در جریان درگیری مستقیم بین ایران و آمریکا، حداقل یک فروند بالگرد کبری سپاه تفنگداران دریایی آمریکا نیز توسط همین موشک آمریکایی در خلیج فارس ساقط شد.

تلاش برای ساخت دوش پرتاب های بومی

بعد از پایان جنگ تحمیلی و آغاز دوره توسعه جدی توان دفاعی کشور، بحث طراحی و ساخت موشک های دوش پرتاب جدید نیز مطرح شد. در نهایت در دهه ۸۰ شمسی اولین نسل از موشک های دوش پرتاب ایرانی با نام میثاق به جهان معرفی شد. برخی منابع خارجی ادعا کردند که این موشک ها در حقیقت بر اساس مدل چینی QW-۱ توسعه پیدا کرده اند. تا به امروز ۳ مدل از این موشک توسعه پیدا کرده است.

یکی از مدل های قدیمی تر موشک دوش پرتاب میثاق

میثاق۱ موشکی با طول یک و نیم متر، دارای کمینه برد ۵۰۰ متر و بیشینه برد ۵۰۰۰ متر، توان درگیری با اهداف در سقف پروازی ۴۰۰۰ متر و کمینه ۳۰ متر است. سرعت این موشک بالغ بر ۶۰۰ متر بر ثانیه و جرم آن نزدیک به یازده کیلوگرم است که ۱.۴۲ کیلوگرم آن را سرجنگی تشکیل داده و جرم موشک با پرتابگر که نفر باید آن را تحمل کند حدود ۱۷ کیلوگرم است.با توجه به ویژگیهای پرتابگر، عمر انبارداری این موشک بالا بوده، دستور العمل پرتاب ساده و نرخ شلیک بالایی داشته و در دمای منفی۴۰ تا مثبت۶۰ درجه سانتیگراد قابل استفاده است.

سامانه هدایت خودکار امکان شلیک کن و فراموش کن را فراهم کرده و به کاربر اجازه می دهد سریعا موضع پرتاب را ترک کرده و از خطر آسیب دیدن از سوی دشمن کاسته شود. در سالهای بعد، موشک میثاق ۲ به عنوان مدل ارتقاء یافته میثاق ۱ وارد خدمت شد و یکی از نکات مهم که در آن مد نظر قرار گرفت بحث افزایش حساسیت جستجوگر فروسرخ این موشک برای مقابله با موشک های کروز بود. این موشک ها معمولا دارای تشعشع فروسرخ کمی هستند و می توانند از دید بسیاری از سامانه های شناسایی مخفی بمانند. برد و ارتفاع درگیری در موشک میثاق ۲ ثابت مانده اما سرعت آن از ۶۰۰ متر بر ثانیه به ۸۵۰ متر بر ثانیه افزایش پیدا کرده است.

موشک میثاق ۳ از نظر ظاهری آنچنان تفاوتی با مدل های قبلی این موشک نداشته و از نظر مشخصات پروازی نیز تقریبا در همان رده به حساب می آید اما به کارگیری یک فناوری جدید میثاق ۳ را علیه اهداف پایین پرواز خصوصا موشک های کروز بسیار مرگبارتر می کند. در این موشک از فیوزهای جدید استفاده شده که امکان انفجار و مورد اصابت قرار دادن هدف را بسیار افزایش می دهد.این فیوز از نوع لیزری است و اساس کار آن بر این شکل است که پس از پرتاب موشک به سمت هدف مورد نظر، یک منبع تابش لیزر در داخل موشک به صورت ۳۶۰ درجه، نور را به اطراف پخش می کند و به محض نزدیک شدن به هدف مورد نظر و بازتاب پیدا کردن نور لیزری که به هدف برخورد کرده، سر جنگی موشک فعال شده و منفجر می شود.

موشک میثاق ۳ – حسگرهای فیوز لیزری با دایره قرمز مشخص شده است

در حقیقت این موشک به غیر از سامانه جستجوی فروسرخ خود، یک فیوز و سامانه تشخیص لیزری نیز دارد که به آن کمک می کند تا هدف را بهتر را تشخیص داده و با آن مقابله کند. این قابلیت از آنجایی مهم است که امروزه اقدامات متقابل علیه موشک های دوش پرتاب حرارتی در بالگردها و هواپیمای رزمی، شدیدا توسعه پیدا کرده و توسعه این فیوز جدید می تواند شانس مورد اصابت قرار دادن هدف را افزایش دهد.

سکوی متحرک برای دوش پرتاب های ایرانی

در روزهای گذشته با حضور وزیر دفاع و رییس ستاد کل نیروهای مسلح از خط تولید موشک های پیشرفته دوش پرتاب رونمایی شد که به گفته سرلشکر باقری بردی در حدود ۵ کیلومتر دارد. نام خاصی در خصوص این موشک بیان نشده ولی تصویر منتشر شده از آن احتمالا همان ارتقاء یا مدلی از موشک سری میثاق ۳ باشد. در تصاویر پخش شده مربوط به این مراسم و بحث های مربوط به رونمایی آن، تصویری از یک سامانه متحرک پخش شد که به نظر یک حامل جدید برای موشک های دوش پرتاب است.

در این طراحی که در برخی از کشورهای جهان نیز مورد استفاده قرار گرفته، تعدادی از موشک دوش پرتاب بر روی یک سکو به همراه سیستم های هدف گیری نصب شده و عامل انسانی از پروسه حمل موشک حذف می شود.

سامانه متحرک پدافندی جدید – به بخش دایره شکل دقت کنید – احتمالا سیستم هدف یابی اپتیکی

در این شرایط و روی یک سکو تعداد بیشتری موشک حمل شده و می تواند با سرعت بیشتری به سمت اهداف مختلف پرتاب شود. این مدل ها در دنیای امروز در کشورهایی مثل روسیه و فرانسه به صورت ثابت روی شناورها یا متحرک روی نفربرها توسعه پیدا کرده است.

نفربر ام ۱۱۳ ارتش سنگاپور مجهز به موشک های پدافندی دوش پرتاب

سیستم پدافندی ۳M-۴۷ روسی مجهز به موشک های ایگلا

با این حرکت ساده اما مهم و کاربردی، همان طور که گفته شد حجم موشک قابل حمل افزایش پیدا کرده و به ازای آن از تعداد نیروهای انسانی لازم نیز کاسته خواهد شد که در نهایت به کاهش هزینه های مالی و در صورت مورد اصابت قرار گرفتن سامانه، از رخ دادن تلفات انسانی جلوگیری خواهد کرد. در عین حال با متحرک شدن این سیستم دفاعی، یک لایه دفاع هوایی متحرک با سرعت بالا به سیستم های دفاع ارتفاع پایین کشور اضافه می شود و سطح اطمینان پذیری برای مقابله با تهدیدات خصوصا در رده موشک های کروز نیز افزایش پیدا خواهد کرد.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از سرویس دفاع و امنیت مشرق، مین های ضد نفر از جمله سلاح های به نسبت قدیمی هستند که اگر بخواهیم به شکل کلی و در تعریف تله های انفجاری پنهان شده به آنها بپردازیم، قدمت آنها به زمان جنگ های داخلی آمریکا نیز  می رسد. در دو جنگ جهانی، خصوصا جنگ جهانی دوم استفاده از مین های ضد نفر و ضد تانک در حجم بالایی رواج داشت. از گذشته، مین ها در یک طبقه بندی ساده به دو گونه ضد نفر و ضد تانک در گونه های زمینی تقسیم بندی می شوند و در کنار، مین های ضد بالگرد، مین های ضد زیردریایی و ضد کشتی نیز از جمله دیگر مین هایی هستند که همچنان در جهان تولید شده و مورد استفاده قرار می گیرند.

بیشتر بخوانید:

وحشت ارتش آمریکا از «صاعقه» جدید سپاه/ سرباز همیشه بیدار ایرانی آماده انهدام بالگردهای متجاوز شد +عکس

«مین جهنده»؛ سرب داغ ایرانی برای پرنده‌های متجاوز +عکس

به صورت کلی مین یک سلاح تدافعی ارزان قیمت و مناسب برای متوقف یا کند کردن پیشروی دشمن در جریان یک عملیات رزمی یا یک وسیله دفاعی برای حفاظت از نقاط حساس، خصوصا مرزها به حساب می آید. به علت حاتم بخشی شرق و غرب به ارتش بعث، کشور ما در زمان جنگ تحمیلی در نقاط مرزی بدل به یکی آلوده ترین نقاط در جهان از نظر استفاده از مین های ضد نفر و ضد تانک شد. در سالهای بعد از جنگ تلاش های فراوانی برای پاکسازی مرزهای غربی و جنوب غربی کشور از مین ها انجام شده و تعداد زیادی از پرسنل فعال در این بخش یا به شهادت رسیده یا دچار جانبازی شده اند.

مین والمرا ساخت ایتالیا – یکی از گونه های پر استفاده در جریان جنگ تحمیلی

پیمان اتاوا؛ تلاش برای نابودی مین های ضد نفر

با افزایش استفاده از مین در میدان های مختلف نبرد خصوصا در دوره جنگ سرد، بحث تلفات غیر نظامیان به وسیله مین های به جا مانده از جنگ ها در نقاط مختلف جهان آغاز شد. بعد از بحث های مختلف در نهایت در دسامبر سال ۱۹۹۷، در شهر اوتاوا کشور کانادا پیمانی علیه مین های ضد نفر به امضا رسید. در این پیمان، کشورهای عضو بر منع بکارگیری مین‌های ضد نفر، انهدام ذخایر مین‌های ضد نفر، جلوگیری از گسترش، تولید، فروش یا جابجایی مستقیم و غیر مستقیم به دیگر کشورها تأکید کردند. البته معاهده اتاوا مین‌های ضد تانک که دارای قدرت انفجاری بیشتری هستند را شامل تحریم‌ها نمی‌داند.

کشورهای عضو پیمان اتاوا با رنگ آبی مشخص شده اند

از جمله آنهایی که به این پیمان ملحق نشده اند می توان به عربستان سعودی، جمهوری اسلامی ایران، هند، پاکستان، روسیه، چین، امارات متحده عربی، مراکش، لیبی، لبنان قزاقستان، مصر و ویتنام و رژیم صهیونیستی اشاره کرد. در خصوص کشور ما به دلایل مشخص امنیتی، تحریم تسلیحاتی و عدم ارائه هر گونه کمک نظامی به کشور ما خصوصا در بحث کنترل مرزهای وسیع شرقی کشور، مقابله با گروهک های تجهیز شده توسط برخی کشورها و عدم همکاری برای مقابله با تروریست ها و اشرار اجاره ای، پیوستن به چنین معاهده ای، صرفا موجب فشار به ایران می شد همچنان که پیوستن به برخی معاهده های بین المللی دیگر نیز نتیجه ای جز استانداردسازی دوگانه کشورهای غربی روی هر نوع فعالیت جمهوری اسلامی نداشت.

مورد جالب آمریکا برای مستثنی کردن خود

اما در این میان مورد ایالات متحده بسیار جالب است. آمریکا در ابتدای بحث پیمان اتاوا به آن ملحق نشد اما در نهایت در دوره ریاست جمهوری باراک اوباما این کشور به این پیمان ملحق شد. البته آمریکایی ها منطقه حائل مرزی بین دو کره که در حال حاضر یکی از بزرگترین میدان های مین جهان را در خود جای داده را از این توافق خارج کردند و با این شرط خاص و قابل تامل به پیمان ملحق شدند. یک نکته جالب این که آمریکا در سال ۱۹۹۶ به صورت ضمنی با یک قرارداد در سازمان ملل که به محدودیت برای برخی از تسلیحات متعارف می انجامید به صورت داوطلبانه موافقت کرد. این پیمان در نهایت منجر به توافق اتاوا در سال بعد از آن منجر شد.

بخشی از این پیمان محدودیت در استفاده از مین های ضد نفر غیر از منطقه شبه جزیره کره بود. نکته جالب این که دولت بوش پسر نیز در سیاست های خود در زمینه مین های ضد نفر تقریبا به همین روش ادامه داد و دولت اوباما صرفا آمریکا را وارد پروسه رسمی پیمان اتاوا کرد که باعث می شد این کشور بحث نابودی ذخایر و مین زدایی را نیز آغاز کند. این توافق در سال ۱۹۹۶ را به خاطر داشته باشید تا در ادامه به نکته ای جالب در خصوص آن اشاره کنیم.

خبرنگاران در کنار مرز دو کره در کره جنوبی و در کنار آنها نیز بخشی از میدان مین بین دو کره

در همان زمان (دوره اوباما و امضاء پیمان اوتاوا) بسیاری از فرماندهان نظامی آمریکا با این امر مخالفت کرده و کارشناسان آمریکایی نیز اعتقاد داشتند این حرکت نه یک استراتژی دفاعی بلکه صرفا یک حرکت تبلیغاتی برای جلب نظر گروه های سیاسی موسوم به “ترقی خواه” که بیشتر از آنها به عنوان چپی های حزب دموکرات هم یاد می شود بوده است. با وارد شدن تاجر نیویورکی به کاخ سفید برخی از ژست های صلح دوستانه به صورت علنی کنار رفت و در سال ۲۰۲۰ در نهایت ترامپ آمریکا را از این پیمان خارج کرد. البته آمریکا اعلام کرده که مین های ضد نفری که استفاده می کند دارای مکانیزم های مشخص برای خود تخریبی یا غیر فعال شدن هستند و مشمول آن محدودیت های بین المللی نمی شود.

مسئله قابل توجه دیگر اینکه دلیلی که آمریکا بعد از پایان جنگ سرد صرفا در منطقه حائل کره به استفاده از مین ها ادامه داد بهانه حضور یک دشمن بزرگ و امکان بروز یک درگیری متعارف سنگین بود که در آن به مین به عنوان یک عامل بازدارنده و کند کننده نیاز بود. در دولت ترامپ نیز در کنار بحث کره، مسئله افزایش تهدید چین و روسیه بهانه شد تا تولید مین های ضد نفر از سر گرفته شود. البته این بار محدودیتی مثل مورد شبه جزیره کره وجود نداشت و به بهانه چین و روسیه، دست ارتش آمریکا در استفاده از مین در کل جهان باز بود. دولت ترامپ همچنین در اعلامیه خود در خصوص خروج از پیمان اتاوا به صورت صریح از سه کشور ایران، چین و روسیه به عنوان کشورهایی که پیمان اتاوا را امضاء نکرده اند یاد کرد و مدعی شد یکی از دلایل خروج از این پیمان، نبود این کشورها در این پیمان است. در عین حال در پیمان اتاوا دارای یک سری راه های فرار ویژه کشورهایی چون آمریکا تعبیه شده که در ادامه به آن اشاره خواهیم کرد.

به نوعی ترامپ در بسیاری از موارد سعی کرد پیمان ها و تفاهماتی که در دوره اوباما به انجام رسیده بود را از بین ببرد. نکته جالب تر اینکه رقیب اصلی او در انتخابات سال ۲۰۲۰ یعنی جو بایدن نیز به صورت علنی با شعار معکوس کردن اقدامات ترامپ در حوزه های مختلف وارد میدان انتخابات شد و در برخی از موارد نیز به محض ورود به کاخ سفید دستورهایی برای تغییر برخی از اقدامات ترامپ انجام داد. اما به نظر می رسد حداقل در بحث های دفاعی و خصوصا مسئله مین های ضد نفر بایدن همچنان در مسیر ترامپ و بر خلاف مسیر تبلیغاتی و ظاهری اوباما حرکت خواهد کرد.

در اتفاقی قابل تامل، در روز ۱۲ فوریه سال جاری میلادی یعنی تقریبا ۳ هفته بعد از شروع به کار دولت بایدن (بایدن در روز ۲۰ ژانویه به عنوان رییس جمهور آمریکا سوگند یاد کرد) نیروی زمینی ارتش آمریکا یک درخواست سنگین برای خرید مین های ضد نفر را ارائه داده که البته هنوز برنده این قرارداد مشخص نشده است. طبق این سفارش رسمی، نیروی زمینی آمریکا به دنبال خرید ۱۵ هزار مین ضد نفر از مدل M۱۸A۱ موسوم به “کلیمور” است. این مین از دهه ۱۹۶۰ میلادی در آمریکا تولید شده و در بسیاری از جنگ هایی که آمریکا در آن حاضر بوده مثل ویتنام، جنگ اول خلیج فارس، جنگ بوسنی و جنگ داخلی کامبوج مورد استفاده قرار گرفته است.

مین کلیمور ام ۱۸ – سیم رابط و سیستم فرمان انفجار مین

این مین تقریبا ظاهری مستطیل شکل داشته و ابعاد آن بر اساس ۲۲ سانتی متر طول، ۱۴ سانتی متر عرض و وزن کل آن نیز ۱ کیلو و ۶۰۰ گرم است. در این مین ۷۵۰ گرم ماده منفجره سی ۴ و همچنین ۷۰۰ گلوله فولادی به شکل کره با قطر ۳.۲ میلی متری وجود دارد که با توجه به زاویه قرارگیری مین به سمت هدف بعد از فعال شدن به فاصله ای بین ۵۰ تا ۱۰۰ متر پرتاب می شوند. این ترکش ها زاویه ۶۰ درجه جلوی مین را پوشش می دهند و معمولا برای غافلگیری و کمین زدن به نیروهای پیاده دشمن یا خودروهای غیر زره پوش شده کاربرد دارد. ترکیبی از تیکه های پوشش دهنده خود مین، موج انفجار سی ۴ و از همه مهمتر ترکش های فولادی باعث می شود که خصوصا در اهداف انسانی زخم های کشنده ای ایجاد شود.

 این مین ها معمولا به وسیله یک سیستم فعال کننده متصل به یک سیم از راه دور توسط کاربر فعال شده یا می توان آن را به صورت تله انفجاری برای فعال شدن توسط خود هدف تنظیم کرد. در کنار بحث عملیات های کمین از این مین ها می توان به عنوان یک گزینه مناسب برای ایجاد محیط ضد دسترسی برای نیروهای پیاده دشمن استفاده کرد. در صورتی که عملیات به صورت کمین باشد و یک نیروی خودی مین را فعال کند قاعدتا خطری برای غیر نظامیان وجود ندارد چرا که یا عملیات انجام شده و مین منفجر می شود یا در صورت توقف عملیات، این مین قابلیت بازیابی توسط نیروی کاربر را دارد.

 مسئله خطرناک برای غیر نظامیان در خصوص این مین همان حالت تله ای مین های سری کلیمور است که شبیه به نارنجک ها یا برخی دیگری از مین ها مثل سری والمرا به وسیله یک سیسم به مکانیزم فعال کننده وصل شده و زمانی که قربانی با این سیم برخورد کند انفجار صورت می گیرد. در این جاست که باید گفت آمریکا از یک راه فرار این پیمان استفاده کرده است.

آشنایی با راه فرارهای جالب در پیمان اتاوا

نکته عجیب و قابل تامل در خصوص پیمان اتاوا این است که صرفا مین های ضد نفر پنهان شده (معمولا زیر خاک) را پوشش داده و استفاده از مواردی مثل سری کلیمور، مین های ضد تانک یا انواع سیستم هایی که به عنوان تله انفجاری استفاده می شود را پوشش نمی دهد. این مسئله که مین های ضد تانک یا تله های انفجاری نیز از جمله مواردی هستند که هر ساله به غیر نظامیان آسیب میزنند بحثی است که نیازمند شاید یک مطلب جداگانه است و از جمله نشانه های ضعف ای بسا عمدی در این پیمان است.

نمایی از درون مین ۱۸ و گلوله های فولادی داخل آن

در اواسط مطلب به این مسئله اشاره شد که در سال ۱۹۹۶ آمریکا به صورت داوطلبانه با برخی از محدودیت ها در خصوص تسلیحات و مین های ضد نفر موافقت کرد. نکته جالب اینجاست که حداقل بر اساس یک سند از سازمان دیدبان حقوق بشر، زمانی که در دولت بوش پسر از آمریکایی ها در مورد وضعیت مین های سری کلیمور در حال تله گذاری شده سوال شده نه وزارت خارجه و نه وزارت دفاع آمریکا پاسخی به آن نداده اند. در آن زمان آمریکایی ها ادعا کرده بودند این وضعیت برای مین های کلیمور نیز صرفا برای منطقه شبه جزیره کره است. سازمان جهانی دیده بان حقوق بشر در سوال خود به صورت خاص پرسیده بود که این وضعیت در خصوص مین های کلیمور همچنان محدود به شبه جزیره کره است که با سکوت این دو نهاد دولت آمریکا رو به رو شده بود. خود این سکوت البته میتواند حاوی پاسخ بسیار روشنی برای اهل فن در این زمینه باشد.

سازمان دیده بان حقوق بشر اعتقاد دارد که کلیمورها در حالت تله انفجاری در حقیقت همان مین های ضد نفر پنهان شده هستند و شامل پیمان اتاوا و محدودیت های آن می شوند. در عین حال این سیستم در این حالت، فاقد هر گونه مکانیزم خود تخریبی یا غیر فعال شدن است یعنی آنچه که ایالات متحده نیز در این سالها در خصوص مین های ضد نفر خود تبلیغ می کرده در این خصوص عملا وجود ندارد. اگر از دید حرفه ای و تخصصی نیز به این مسئله نگاه کنیم مین کلیمور و بحث کمین برای دشمن چه در زمان حضور نیروهای خودی چه وضعیت تبدیل آن به یک تله انفجاری نیاز به پنهانکاری برای غافلگیری دشمن دارد ولی این مسئله در پیمان اتاوا به صورت عمد یا سهوی مورد توجه قرار نگرفته است.

نکته جالب دیگر این که عدم تولید مین در این چند سال در آمریکا و نزدیک شدن تاریخ انقضاء بسیاری از مین های موجود در زرادخانه ارتش آمریکا در کنار بحث خروج این کشور از این پیمان فرصت ایده آلی را برای پیمانکاران صنعت نظامی پیش آورده تا دوباره قراردادهای کلانی را برای طراحی، ساخت و تولید انبوه این مین ها بدست بیاورند و دولت جدید آمریکا، بدون آنکه تبلیغی در این خصوص انجام دهد، در راه تولید سلاح های خاص و تداوم اقدامات دولت ترامپ، گام برمی دارد.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از سرویس دفاع و امنیت مشرق، بحث پرنده‌های بدون‌سرنشین، خصوصا در شکل گونه‌های رزمی و برد بلند از جمله مباحثی بوده که تا سالها فقط نام نیروی پرافتخار هوافضای سپاه در خصوص آن شنیده می‌شد اما در سال‌های اخیر ارتش نیز برنامه‌ای مهم و قابل توجهی در خصوص توسعه پرنده‌های بدون‌سرنشین در کلاس‌های مختلف را در دستور کار قرارداده و اخیرا نیز در یک رزمایش بزرگ، برخی از این دستاوردها را به نمایش گذاشت. اما دستاورد جدید نیروی هوایی ارتش یعنی کمان ۲۲ که روز چهارشنبه ششم اسفند از آن پرده برداری شد، نشان داد ارتش در این صحنه، ابتکارات و برنامه‌های مهمی را در دستور کار دارد.

با توجه به ویژگی‌ها و شاخصه‌های این پرنده جدید بدون‌سرنشین کشورمان، می‌توان گفت در حال حاضر این پهپاد از جمله طلایه‌داران سامانه‌های بدون‌سرنشین کشورمان در حوزه شناسایی و رزمی است. قبل از پرداختن به بحث کمان ۲۲ و بررسی این پرنده بدون سرنشین، بد نیست نگاهی به مدل اولیه سری کمان و در عین حال پهپاد شاهد ۱۲۹ از سپاه پاسداران به عنوان نمونه های مشهور و پرافتخار پهپادهای شناسایی و تهاجمی داشته باشیم.

بیشتر بخوانید:

ایران با «آرش» دوربردترین پهپاد انتحاری جهان را عملیاتی کرد/ تضمین غافلگیری رادارها و شناورهای دشمن تا شعاع دو هزار کیلومتر +عکس و فیلم

بازار میلیارد دلاری پرنده‌های بدون‌سرنشین به دنبال فروشندگان تازه‌نفس/ ارتش انگلستان هم سراغ کپی‌کردن از دکترین پهپادی ایران رفت +عکس

پرنده اصلی ناوگان شناسایی و تهاجمی پهپادی کشور تا به اینجا شاهد ۱۲۹ است که به صورت رسمی در سال ۱۳۹۲ وارد سازمان رزمی سپاه پاسداران شد. این پرنده بدون سرنشین بنا به گفته مسئولین برد رزمی در حدود ۱۷۰۰ الی ۱۸۰۰ کیلومتر داشته و می تواند تا سقف پروازی ۷ کیلومتری نیز بالا برود و مداوت پروازی ۲۴ ساعته دارد.

پهپاد شاهد ۱۲۹ مجهز به هدایت ماهواره ای

این پرنده بدون سرنشین به طور معمول با ۴ تیر از بمب های سری سدید مشاهده می شود و اخیرا مدل مجهز به هدایت ماهواره ای آن نیز مشاهده شده است. این پرنده بدون سرنشین در سالهای اخیر در مرزهای جنوب شرق، شمالغرب و همچنین در جبهه سوریه علیه اشرار، گروه های قاچاقچی مواد مخدر و تروریستی وارد میدان رزم شده و تجربیات فراوانی را در حوزه عملیات بدون سرنشین ها نصیب کشورمان کرده است.

کمان ۱۲؛ اولین حرکت جدی نهاجا در حوزه بدون سرنشین ها

پهپاد کمان ۱۲ را شاید بتوان اولین تجربه جدی و عملیاتی نیروی هوایی ارتش در حوزه پرنده های بدون سرنشین شناسایی و رزمی به حساب آورد. این هواپیما بدون سرنشین اولین بار در نمایشگاه معروف دستاوردهای ۴۰ ساله انقلاب اسلامی در مصلای امام خمینی(ره) در تهران به نمایش درآمد. مشخصات این پرنده بدون سرنشین به صورت کلی عبارت است از وزن نهایی ۴۵۰ کیلوگرم، مداومت پروازی ۱۰ ساعته، برد رزمی هزار کیلومتر و حداکثر برد ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت.

نمونه اولیه کمان ۱۲

پهپاد کمان ۱۲ مجهز به ۴ تیر بمب قائم در رزمایش پهپادی اخیر ارتش

در تصاویر رزمایش اخیر پهپادی ارتش مشخص شد که این پهپاد توان حمل ۴ تیر بمب هدایت شونده سری قائم را دارد که به نسبت قدرت آتش مناسبی را در اخیار این پرنده خصوصا برای ماموریت های تاکتیکی در فاصله های کوتاه تر در نقش پشتیبانی نزدیک می دهد. در بحث طراحی نیز به صورت کلی شکل این پهپاد مشخصا به عنوان  اولین حرکت عملیاتی جدی از طرف نهاجا یک طرح مرسوم بود اما باید گفت با رونمایی از کمان ۲۲ بسیاری نکات، تغییر کرد.

کمان ۲۲؛ کلید ورود نهاجا به باشگاه بزرگان پهپادی

با نگاه اول به کمان ۲۲ نهاجا می توان نشانه هایی از پهپادهای آمریکایی سری پردیتور و ریپر را مشاهده کرد. نکته جالب این که در بخش دماغه این پرنده بدون سرنشین، شاهد طراحی شبیه به سری پردیتور هستیم در حالی که در بخش دم و باله های سکان عقبی با طراحی شبیه به سری ریپر  رو به رو هستیم. در حقیقت می توان گفت نهاجا با الگو برداری از این دو پهپاد معروف جهان، یک طراحی ترکیبی متفاوت را ارائه کرده است.

پهپاد MQ-۱ – به بخش جلویی پهپاد دقت کنید

پهپاد MQ-۹ – به بالک های بخش عقبی دقت کنید

پهپاد کمان ۲۲ – به وضعیت طراحی بخش جلویی و باله های عقبی دقت کنید

توضیحات فرمانده نیروی هوایی ارتش در خصوص این پرنده بدون سرنشین در فهم اهمیت استراتژیک کمان ۲۲ کمک می کند. امیر نصیرزاده در خصوص این پهپاد این گونه می گوید: “ این هواپیمای بدون سرنشین مجهز به محموله‌های رزمی، اپتیکی و جنگالی است و بر اساس مطالبات عملیاتی نیروی هوایی طراحی شده و در مراحل پایانی تولید قرار دارد. پهپاد کمان ۲۲ اولین پهپاد پهن پیکر رزمی کشور است و قابلیت حمل انواع محموله با مداومت پروازی بسیار بالا و بیشتر از ۲۴ ساعت و برد ۳۰۰۰ کیلومتر را دارد که توانایی شناسایی، مراقبت و جمع آوری اطلاعات و عکس‌برداری از اهداف دوردست را دارد و با حمل انواع مهمات هوشمند توان رزمی بالایی به این نیرو خواهد بخشید. “

در حال حاضر مشخص نیست که منظور از برد ۳ هزار کیلومتری، برد یک سره یا برد رزمی این پرنده بدون سرنشین است. در هر صورت چه برد رزمی این پهپاد چه ۱۵۰۰ چه ۳۰۰۰ کیلومتر باشد، یکی از برد بلندترین یا برد بلندترین پهپاد شناسایی/ رزمی ما خواهد بود. در بحث تسلیحات با نگاهی به تصاویر منتشر شده شاهد نصب ۴ تیر بمب قائم، دو تیر بمب یا موشک ناشناخته، یک سیستم شناسایی الکترواپتیکی و یک غلاف در زیر بدنه پهپاد هستیم. به صورت رسمی درباره ماهیت غلاف مورد نظر صحبتی مطرح نشده اما با توجه به اشاره فرمانده نهاجا به محموله جنگالی می توان این احتمال را با اطمینان بالایی مطرح که غلاف مورد نظر حامل سیستم جنگ الکترونیک مدرن باشد.

پهپاد کمان ۲۲ مجهز به بمب های قائم و بمب های ناشناس

پاد نصب شده زیر پهپاد کمان ۲۲

 یک نکته مهم در خصوص کمان ۲۲ این است که رسما اولین پهپاد ایرانی است که به صورت ترکیبی به سیستم های شناسایی – تسلیحاتی و غلاف جنگ الکترونیک به صورت همزمان مجهز شده است . در عین حال ترکیب همه این موارد در یک پرواز، کمان ۲۲ را بدل به پرنده بدون سرنشین ایرانی با بیشترین میزان حمل محموله (از نظر تعدادی) در پرواز می کند. در خصوص میزان محموله قابل حمل توسط این پهپاد نیز پیش از این فرمانده نهاجا در یک گفتگو عدد ۳۰۰ کیلوگرم را در این خصوص اعلام کرده بود. برای نمونه این عدد از پردیتور مشهور آمریکایی با ۲۰۴ کیلوگرم بالاتر و از ریپر آمریکایی پایین تر است.

در بحث پیشران نیز شاهد استفاده از یک موتور پیستونی هستیم و در بحث هدایتی یک مسئله مهم در خصوص این پهپاد وجود دارد و آن هم این که بخش اصطلاحا سر این پرنده دارای یک فضای کافی برای آنتن گیرنده امواج ماهواره ای است. در پهپاد MQ-۱  نیز که پهپاد مورد نظر در بخش طراحی جلو از آن الگو گرفته شاهد نصب آنتن ماهواره ای بودیم و با توجه به دسترسی کشور به این توانایی که در یک مدل از پهپاد شاهد ۱۲۹ به کار رفته و اعلام برد بالای پهپاد کمان ۲۲ از سوی فرمانده نهاجا، می‌توان نتیجه گیری منطقی کرد در این مورد نیز شاهد استفاده از هدایت ماهواره ای هستیم.

همچنین در تصاویر پخش شده از این پهپاد شاهد وجود یک غلاف هدفگیری، یک بمب هدایت لیزری و یک سیستم جنگال هستیم که با توجه به اندازه بزرگ آنها معمولا این کلاس از وسایل برای حمل در جنگنده های سرنشین داری مثل سری اف ۴ فانتوم استفاده می شود و با توجه به مشخصات ظاهری و میزان حمل محموله در پهپاد کمان ۲۲، ارتباط دادن بین این تجهیزات و پهپاد مذکور، به راحتی ممکن نیست. در هر صورت به نظر می رسد با رونمایی و عملیاتی شدن پهپاد کمان ۲۲ که در حال حاضر آخرین مراحل آزمایشی قبل از ورود به خدمت را طی می کند نیروی هوایی ارتش یک گام بلند و بزرگ را در خصوص بدل شدن به یک قدرت واقعی پهپادی نه فقط در کشور و منطقه و حتی در جهان برداشته و اگرچه دیرتر از بسیاری از نیروهای مسلح جهان، وارد این رقابت شده اما با ابتکار و خلاقیت متخصصان کشورمان توانسته به سرعت راه چندین ساله را با موفقیت طی کند.