گلوبال ریسرچ

سرویس جنگ نرم مشرق – پایگاه گلوبال ریسرچ در گزارشی نسبت به تبعات و تهدیدات معاهده جدید سازمان جهانی بهداشت و لزوم جلوگیری کشورها از تصویب آن هشدار داد و نوشت: توطئه‌گران گلوبالیست درصددند تا نظام‌های سلامت را در سرتاسر دنیا تحت انحصار خود دربیاورند. اعضای سازمان جهانی بهداشت (WHO) فقط چند روز دیگر برای رأی‌گیری در مورد یک معاهده بین‌المللی همه‌گیری و اصلاح مقررات بین‌المللی بهداشت (۲۰۰۵) فاصله دارند. این معاهده استعماری جدید به این سازمان غیرانتخابی کنترل بیشتری بر تصمیم‌گیری‌های مراقبت‌های بهداشتی اضطراری ملی و اختیارات جدیدی برای فشار آوردن بر کشورها، نظارت جهانی و «اقدامات هماهنگ جهانی» در هر زمان که «وضعیت اضطراری بهداشتی» اعلام می‌کند، خواهد داد.  

---

مخاطبان گرامی، آنچه در ادامه می‌خوانید صرفاً ترجمه گزیده گزارش‌ها و مقالات مذکور است و محتوا و ادعاهای مطرح‌شده در این گزارش صرفاً جهت تحلیل و بررسی رویکردها و دیدگاه‌های اندیشکده‌ها، مؤسسات مطالعاتی و رسانه‌های غربی منتشر شده است و هرگونه ادعا و القائات احتمالی این مقالات هرگز مورد تأیید مشرق نیست.

---

در ابتدا شورای اروپا روز ۲۴ مه ۲۰۲۱ اعلام کرد که از وضع یک معاهده بین‌المللی همه‌گیری حمایت کرده که به موجب آن، سازمان جهانی بهداشت مختار می‌گردد اساسنامه خود را تحت لوای «پیشگیری، آمادگی، و پاسخ به همه‌گیری» جایگزین قانون اساسی تک‌تک کشورها کند. این شورا روز ۳ مارس ۲۰۲۲ مجوز آغاز مذاکرات بر سر یک معاهده بین‌المللی را صادر کرد.

مجمع جهانی بهداشت سازمان جهانی بهداشت نیز یک نهاد مذاکره‌ای بین‌دولتی به این منظور تشکیل داده است. نهاد مذاکره‌ای بین‌دولتی روز ۱ مارس ۲۰۲۲ نخستین نشست خود را به منظور تهیه پیش‌نویس و مذاکره درباره یک سند بین‌المللی در خصوص پیشگیری، آمادگی، و پاسخ به همه‌گیری تحت نظارت سازمان جهانی بهداشت برگزار کرد.

ابهام در تعریف همه‌گیری

اما با توجه به آنکه سازمان جهانی بهداشت تعریف «همه‌گیری» را به «شیوع گسترده یک بیماری در سرتاسر دنیا» تغییر داد، آنهم بدون اشاره به ویژگی‌های اولیه‌ای که یک مریضی شدید را رقم می‌زند، هر چیزی را می‌توان به گونه‌ای جلوه داد که مشمول معیار همه‌گیری شود، از جمله چاقی که در سطح دنیا اتفاق می‌افتد و در سال ۲۰۱۳ به عنوان یک بیماری معرفی شد. تدروس به طور رسمی گفته که «اولویت اصلی‌ وی به عنوان مدیرکل سازمان جهانی بهداشت همانا سوق دادن دنیا به سمت پوشش سلامت همگانی است.»

در واقع هرگونه موقعیت اضطراری همه‌گیری واقعی یا ساختگی در مقطع کنونی یا در آینده می‌تواند توجیهی باشد برای آنکه سازمان جهانی بهداشت تمام امور دولتی کشورهای مستقل را تحت سیطره خود قرار دهد، همه افراد را از آزادی‌هایشان محروم سازد، و جمهوری‌های دموکراتیک دنیا را درهم بشکند.»

بیشتر بخوانید:

– آیا ویروس کرونا توطئه «دولت پنهان» برای نابودی جهان است؟  

– مجمع جهانی اقتصاد چه خوابی برای اقتصاد و آینده جهان دیده است؟

– سه هدف اصلی معاهده پیشنهادی به شرح زیر هستند:

۱- پاسخ به هرگونه همه‌گیری در آینده، به ویژه از طریق تضمین دسترسی همگانی و برابر به راه‌حل‌های پزشکی نظیر واکسن، دارو، و شیوه‌های تشخیصی

۲- یک چارچوب بهداشتی بین‌المللی قوی‌تر که در آن سازمان جهانی بهداشت نهاد هماهنگ‌کننده مسائل بهداشتی جهانی قلمداد می‌شود

۳- رویکرد «سلامت واحد» که سلامت انسان‌ها، حیوانات، و سیاره‌مان را با هم پیوند می‌زند

زمان‌بندی رأی‌گیری و تصویب معاهده همه‌گیری

در ابتدا «انتقال قدرت» برای ۱ می ۲۰۲۲ برنامه‌ریزی شده بود که طی آن تمام ۱۹۴ کشور عضو سازمان جهانی بهداشت مجبور به اجرای تصمیمات تصویب‌شده توسط سازمان جهانی بهداشت مانند قرنطینه یا واکسیناسیون اجباری عمومی خواهند شد. با این حال با مخالفت‌هایی که توسط پزشکان و برخی کشورها صورت گرفت این رأی‌گیری به سال ۲۰۲۳ به تأخیر افتاده است. تصمیم‌گیری نهایی در خصوص تصویب این معاهده جدید در جلسه اصلی مجمع عمومی بهداشت در سال ۲۰۲۳ با رأی‌گیری از کشورهای عضو انجام خواهد شد. در همین حال، پیش‌نویس کاری این «توافقنامه دولت جهانی» جدید سازمان جهانی بهداشت برنامه‌ریزی شده است تا برای مذاکرات داخلی بیشتر در ۱ اوت ۲۰۲۲ آماده شود.

نمایندگان ۱۹۴ کشور عضو سازمان جهانی بهداشت قرار است از هفته جاری یعنی ۲۲ تا ۲۸ می، در نشست مجمع جهانی بهداشت در ژنو شرکت کنند و در مورد این معاهده و اصلاحات پیشنهادی در مقررات بین‌المللی بهداشت رأی خواهند داد. در صورت تصویب، هم معاهده و هم اصلاحیه‌های مقررات بین‌المللی بهداشت طبق قوانین بین‌المللی الزام‌آور خواهند بود.

طرح اولیه شبکه بین‌المللی پایش همه‌گیری

در ماه جولای ۲۰۲۱، دکتر جولی گربردینگ با انتشار مقاله‌ای در نشریه «تایم»، چارچوب یک شبکه بین‌المللی پایش همه‌گیری را ترسیم کرد که پیشگیری در برابر تهدیدات را نیز شامل می‌شود. گربردینگ بین سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۹ مدیر مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری آمریکا بود. او پس از ترک این مرکز، معاون اجرایی واکسن‌ها در شرکت مرک شد و سال‌ها بعد به حوزه ارتباطات راهبردی منتقل شد. این امر به ویژه شرم‌آور است، چرا که او رئیس سازمان تنظیم مقرراتی دولت در حوزه واکسن بود و بلافاصله در یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های تولیدکننده واکسن دنیا مشغول به کار شد. چنین امری غیراخلاقی اما کاملاً قانونی بود.

گربردینگ سپس روز ۱ مارس ۲۰۲۲ به عنوان رئیس ارشد اجرایی بنیاد مؤسسه ملی سلامت (FNIH) معرفی شد. تعارض گسترده منافع در بنیاد مؤسسه ملی سلامت وجود دارد، چرا که هیئت‌مدیره آن را مدیران اجرایی شرکت‌های بزرگ دارویی و حتی نماینده بلک‌راک (BlackRock) یکی از سه شرکت بزرگ سرمایه‌گذاری در دنیا تشکیل می‌دهند.

با اینکه گربردینگ در مقاله خود از سازمان جهانی بهداشت نامی نبرد، اما ما می‌دانیم که این همان سازمانی است که قرار است حاکمیت از بالا به پایین همه موضوعات مرتبط با همه‌گیری‌ها را به کنترل خود درآورد. با این حال، برخی از بیانیه‌ها حکایت از آن دارند که سازمان جهانی بهداشت در زمان مناسب شاید نظام‌های سلامت را به طور فراگیرتری تحت سیطره خود قرار دهد.

اقدام بعدی گلوبالیست‌ها برای ایجاد دولت واحد جهانی

گلوبال ریسرچ می‌نویسد: دکتر پیتر برگین مؤلف کتاب «کووید-۱۹ و غارتگران جهانی: ما طعمه هستیم» هشدار داده که اقدام بعدی در جنگ گلوبالیست‌ها ضد بشریت همانا سیطره بر نظام‌های سلامت در سرتاسر دنیاست. وی می‌نویسد: «ما به اقدام بعدی غارتگران جهانی که در قالب هجمه فزاینده خود ضد آزادی فردی و سیاسی در جریان است، پی برده‌ایم. حمله بزرگ بعدی علیه آزادی بشر همانا سلطه قانونی سازمان جهانی بهداشت بر نظام‌های ملی سلامت است.

رؤیای تدروس برای سلطه بر نظام سلامت جهانی

تدروس نخستین و تنها مدیرکل سازمان جهانی بهداشت است که پزشک نیست و در عوض یک سیاستمدار کمونیست است. اکنون، تدروس ادهانوم قبریسوس ــ معروف به تدروس ــ مدیرکل سازمان جهانی بهداشت از برنامه‌هایی جهت در دست گرفتن کنترل تمام نظام‌های سلامت در سطح دنیا رونمایی کرده است.

تدروس در جریان سخنرانی در کمیته اجرایی سازمان جهانی بهداشت در روز ۲۴ ژانویه ۲۰۲۲ طرح بهداشتی جهانی خود را معرفی و اولویت غائی این طرح عظیم را برشمرد: «اولویت پنجم همانا تقویت فوری سازمان جهانی بهداشت به عنوان نهاد هدایتگر در حوزه بهداشت جهانی در کانون ساختار بهداشت جهانی است.»

آخرین عبارات تدروس در گزارشش به کمیته اجرایی حس ترس را القا می‌کنند و یادآور اندرزهای مارکسیستی استالینی در میان تشویق و هلهله مردم هستند: «ما یک دنیای واحد هستیم، ما سلامت واحد داریم، ما یک سازمان جهانی بهداشت واحد هستیم.» تدروس می‌خواهد به یک اَبرفاوچی نزد دنیا تبدیل شود و همانند فاوچی اینکار را به نیابت از غارتگران جهانی انجام خواهد داد.»

ظهور فاشیسم سلامت

همانگونه که برگین توضیح داده است، سلطه بر نظام سلامت جهانی عملاً با اعلام «دهه واکسن‌ها» توسط بیل گیتس آغاز شد. او این عبارت را در سال ۲۰۱۰ در نشست سالیانه مجمع جهانی اقتصاد در شهر داووس بکار برد. گیتس در آن مقطع فاوچی را در هیئت مشاوره‌ای واکسن خود منصوب کرد و بدینوسیله حمایت مؤسسه ملی آلرژی و بیماری‌های عفونی از برنامه‌هایش را تضمین کرد.

گیتس تا سال ۲۰۱۲ حمایت رسمی سازمان ملل از طرح خود را کسب کرد و شبکه فراگیری از غارتگران جهانی ایجاد کرد که هدفشان استثمار و سلطه بر بشریت از طریق بهداشت عمومی بود. اکنون پس از یک دهه و اندی، در جریان شیوع کووید-۱۹، سازمان جهانی بهداشت ثابت کرده که ابزار مفیدی نزد غارتگران جهت هماهنگ‌سازی حوزه‌های علم، پزشکی، و سلامت عمومی به منظور سرکوب آزادی بشری و خلق ثروت و قدرت برای گلوبالیست‌ها است.»

تحت پوشش یک همه‌گیری جهانی، سازمان جهانی بهداشت، مجمع جهانی بهداشت، و همه گماشتگان آن در کسب‌وکارهای دولتی و خصوصی توانستند طرحی را به اجرا بگذارند که تهیه آن دهه‌ها زمان برده است. همه‌گیری یک پوشش عالی بود. به بهانه «ایمن» نگه‌داشتن تک‌تک افراد، گلوبالیست‌ها هجمه‌های بی‌سابقه ضد دموکراسی، آزادی‌های مدنی، و آزادی‌های فردی از جمله حق انتخاب نوع درمان پزشکی را توجیه کردند.

اکنون، سازمان جهانی بهداشت عزم خود را جزم کرده تا نقش رهبری خود در دوران همه‌گیری را دائمی سازد و آن را به سیستم‌های خدمات بهداشتی تک‌تک کشورها تعمیم دهد. برگین توضیح داده است که «ایده ورای چنین چیزی همانا “اصل سلامت” برای همگان است ــ خدمات بهداشتی همگانی که توسط سازمان جهانی بهداشت در قالب بخشی از نوآغاز بزرگ سازمان‌دهی شده است.»

معاهده همه‌گیری همانند طاعون مرگبار است

توطئه‌گران گلوبالیستی به دنبال به انحصار درآوردن نظام‌های سلامت در سرتاسر دنیا هستند و یک برنامه مخفیانه پیشاپیش در قالب یک معاهده بین‌المللی همه‌گیری آغاز شده است. آنها امیدوارند معاهده مزبور توسط تعداد کافی از کشورهای عضو پذیرفته شده و تا سال ۲۰۲۴ رنگ واقعیت به خود بگیرد. تدروس ادهانوم قبریسوس مدیرکل سازمان جهانی بهداشت انتظار دارد با معاهده جدید همه اختیارات نظام سلامت کشورها به سازمان جهانی بهداشت محول شود!!

معاهده تهدیدی برای استقلال و حاکمیت ملی کشورهاست

در ادامه این گزارش آمده است: مسائل نگران‌کننده‌ای در خصوص این معاهده وجود دارد که همگان باید قبل از طی کردن این مسیر آنها را مدنظر قرار دهند. آنچه که این معاهده همه‌گیری به سازمان جهانی بهداشت اعطا می‌کند، عبارت است از: … اختیارات بیش از حد به منظور اتخاذ تصمیمات در خصوص اینکه مردم چگونه زندگی کنند و چگونه با همه‌گیری‌ها مقابله کنند، از قرنطینه‌های عمومی گرفته تا دستورات در حوزه درمان در کشورهای مستقل!»

کوتاه کلام آنکه معاهده مزبور یک نسخه واحد برای همگان می‌پیچد، بدون آنکه اوضاع متفاوت و گوناگون در تک‌تک کشورها را مدنظر قرار دهد. این همان چیزی است که ما پیشاپیش می‌دانیم کارگر واقع نخواهد شد. معاهده همه‌گیری یک تهدید مستقیم متوجه استقلال هر کشور در خصوص اتخاذ تصمیم برای خود و شهروندانش می‌کند و دموکراسی را در هر جایی از بین می‌برد.

همزمان، این معاهده میلیون‌ها دلار هزینه به هر یک از کشورهای عضو جهت شرکت در این فرآیند تحمیل خواهد کرد. معاهده باید در مجمع جهانی بهداشت در سال ۲۰۲۳ به رأی گذاشته شود. آنها برای تصویب معاهده نیازمند اکثریت آرا هستند و در صورت تصویب معاهده، همه کشورهای عضو ملزم به تبعیت از آن خواهند بود.»

معاهده بین‌المللی همه‌گیری «نامعتبر و غیرقانونی» است

دغدغه دیگری که مطرح شده این است که بسیاری از کشورها هنوز حتی از وجود معاهده خبر ندارند و این امکان وجود دارد که سازمان جهانی بهداشت تلاش کند به دنبال اجرای آن زودتر از سال ۲۰۲۴ ــ بدون مشارکت عموم ــ باشد. او در این باره می‌گوید: «چنین چیزی غیردموکراتیک، غیرمشروطه، و در نتیجه نامعتبر و غیرقانونی است.»

نمی‌توان اجازه داد که سازمان جهانی بهداشت دستورکار سلامت را در سطح دنیا تحت کنترل خود بگیرد یا پایش بیولوژیکی را تحمیل کند. این سازمان از منابع مالی دولتی متعلق به مردم بهره‌مند می‌شود و به همین خاطر به طور دائمی دچار تعارض منافع است، چرا که همچنین منابع مالی قابل توجهی از ذینفعان خصوصی دریافت می‌کند و این ذینفعان از کمک‌های اعطایی خود به عنوان ابزاری جهت اعمال نفوذ و کسب منفعت از تصمیمات و دستورات سازمان جهانی بهداشت استفاده می‌کنند.

سازمان جهانی بهداشت مصونیت دیپلماتیک دارد

برای مثال، بنیاد گیتس و ائتلاف ترویج واکسن (GAVI) که توسط گیتس تأمین مالی می‌شود، سالانه بیش از ۱ میلیارد دلار به سازمان جهانی بهداشت کمک می‌کنند.

یک نگرانی دیگر این است که وقتی مردم از سیاست‌های بهداشتی سازمان جهانی بهداشت لطمه می‌بینند، هیچکس پاسخگو نیست، چرا که سازمان جهانی بهداشت مصونیت دیپلماتیک دارد. «سازمان جهانی بهداشت نباید هیچگونه تصمیمی در آینده در خصوص بهداشت جهانی اتخاذ کند.»

معاهده بین‌المللی همه‌گیری گامی دیگر برای تشکیل دولت جهانی

این اندیشکده کانادایی می‌افزاید: سازمان جهانی بهداشت به گونه‌ای قابل پیش‌بینی به اصول کلی و ارزش‌های به ظاهر والا متوسل شده تا بشریت را به حمایت از تلاش‌هایش در مسیر گلوبالیسم و متمرکزسازی بیشتر قدرت ترغیب کند. ما باید از چنین تلاش‌هایی به منظور برقراری نظم از دل هرج‌ومرج و بهره‌برداری از ترس و جهالت مردم به منظور متمرکزسازی قدرت کاملاً آگاه باشیم. معاهده بین‌المللی همه‌گیری به منزله یک گام دیگر در مسیر ایجاد یک دولت جهانی واحد در قالب نظم نوین جهانی است. ما باید در مواجهه با فراخوان‌های بیشتر در خصوص یکپارچه‌سازی روند تصمیم‌گیری حواسمان جمع باشد، فرقی نمی‌کند در قالب صلح، محافظت، شکوفایی، پایدارپذیری، همبستگی، انصاف، شفافیت، جامعیت، یا برابری عرضه می‌شوند ــ یا در قالب سایر واژگان پرزرق‌وبرقی که دستکاری‌کنندگان نظم نوین جهانی به منظور پنهان ساختن رسالت شوم خود استفاده می‌کنند.

بیشتر بخوانید:

– پشت پرده برگزاری «اجلاس دولت جهانی» در سکوت کامل خبری /گلوبالیست‌ها چه خوابی برای نظم نوین جهانی دیده‌اند؟

– همه‌گیری ویروس کرونا و برنامه «دولت پنهان» برای پیاده‌سازی نظم نوین جهانی

ارجحیت بر قانون اساسی کشورها

طرح پیشنهادی سازمان جهانی بهداشت موسوم به «توافق جهانی در خصوص پیشگیری، کسب آمادگی، و پاسخ به همه‌گیری» ملت‌ها را از حق تعیین سیاست‌های بهداشتی خود در صورت وقوع یک همه‌گیری محروم می‌سازد.

هر کسی می‌تواند معنای دقیق چنین چیزی را حدس بزند، اما ماجرا از شکل‌گیری یک حکمرانی جدید در حوزه سلامت عمومی حکایت دارد که ملت‌ها را از حق تعیین سیاست‌های بهداشتی خود در صورت وقوع یک همه‌گیری محروم می‌سازد. با این حال، معاهده مزبور صرفاً به موارد همه‌گیری محدود نمی‌شود.

چنین معاهده الزام‌آوری مانع آن می‌شود که کشورهایی نظیر سوئد از وضع قرنطینه و دستورات اجباری در داخل مرزهایشان جلوگیری کنند. کشورهای مزبور در جریان همه‌گیری کووید ـ ۱۹[۱] مانع وضع قرنطینه و دستورات اجباری شدند.

این معاهده همچنین می‌تواند مانع آن شود که ایالت‌هایی نظیر تگزاس، فلوریدا، یا تنسی از دستورات فدرال یا جهانی سرپیچی کنند. معاهده فوق در قالب رسالت خود دنیایی را متصور شده که در آن سازمان جهانی بهداشت بر قانون اساسی تک‌تک کشورهای عضو ارجحیت می‌یابد. برای جلوگیری از سلطه خطرناک سازمان جهانی بهداشت بر قدرت، باید جلوی تصویب این معاهده گرفته شود.

به همان اندازه که پایان محدودیت‌های کرونایی در بسیاری از کشورها مورد استقبال قرار می‌گیرد، در پشت صحنه تلاش‌ها در جهت تجدید ساختار دنیا و «نوآغاز بزرگ» کماکان ادامه دارد. این روند با سرعت تمام در جریان است.

معاهده تهدیدآمیز در جهت «پیشگیری از همه‌گیری»

سازمان جهانی بهداشت در تلاش است تا کشورهای عضو را متقاعد به امضای یک معاهده جدید در حوزه «آمادگی جهانی برای همه‌گیری» کند[۲] که اساساً سازمان مزبور را در تمام موقعیت‌های اضطراری پزشکی صاحب اختیار می‌سازد.

معاهده جدید که در ماه دسامبر ۲۰۲۱ وعده آن داده شده بود، [۳] بر مبنای یک معاهده اولیه مربوطه به سال ۲۰۰۵ تهیه می‌گردد و اگر به تصویب کشورهای عضو برسد، معنایش آن است که اساسنامه سازمان جهانی بهداشت (ذیل ماده ۹) بر قانون اساسی تک‌تک کشورها در صورت بروز بلایای طبیعی یا همه‌گیری تقدم می‌یابد. به همین دلیل، هدف اصلی از معاهده مزبور در اروپا همانا وادارسازی اتحادیه اروپا به اجرای آن در کشورهای عضو است.

سازمان جهانی بهداشت در آینده توصیه نخواهد کرد، بلکه تحمیل خواهد کرد

به عبارت دیگر، سازمان جهانی بهداشت در آینده دیدگاه‌هایش را توصیه نخواهد کرد، بلکه تحمیل خواهد کرد. تضمین یک تعهد سیاسی محکم‌تر، پایدار، و بلندمدت در سطح رهبران جهانی

· تعریف فرآیندها و وظایف واضح و شفاف

· بهبود حمایت بلندمدت بخش دولتی و خصوصی در همه سطوح

· تضمین ارتقای روند گنجانیدن مسائل مرتبط با سلامت در همه سیاست‌های مرتبط.

دکتر آسترید استاکلبرگ یک دانشمند سوییسی است که به مدت ۲۰ سال در سازمان جهانی بهداشت مشغول به کار بوده است. او هشدار می‌دهد که ماجرا دقیقاً همان چیزی است که در اینجا ذکر شده است. او معتقد است که هر کشوری باید با ارسال یک نامه اعتراضی سرگشاده به سازمان جهانی بهداشت، این نکته را گوشزد کند که قابل قبول نیست که سرنوشت میلیون‌ها نفر از مردم بدون برگزاری هرگونه همه‌پرسی و صرفاً به واسطه امضای وزیر بهداشت یک کشور رقم بخورد.

تشویق و تحریم کشورها برای وادارسازی به تبعیت از سازمان جهانی بهداشت

در یکی از مقالات نشریه انگلیسی «تلگراف» مربوط به روز ۱۲ آوریل آمده بود:[۴] مقررات بهداشتی بین‌المللی کنونی «بیش از حد ضعیف» هستند و خواستار تشکیل یک نهاد بین‌المللی «مستقل» جدید به منظور «ارزیابی آمادگی دولت‌ها» و «توبیخ یا تحسین علنی کشورها بسته به تبعیت از یک سری از الزامات توافقی» شده بود.

در مقاله دیگری به قلم اعضای ائتلاف تغییرات اقلیمی و سلامت آلمان (KLUG) که توسط دانشکده اقتصاد لندن منتشر شده است، [۵] مفاهیم «پاسخگویی» و «تبعیت» بخوبی قابل مشاهده است: «برای آنکه این معاهده تأثیرگذار باشد، سازمان حاکم بر آن باید از قدرت ــ سیاسی یا حقوقی ــ جهت وادارسازی به تبعیت برخوردار باشد.»

گزارش مزبور همانند گزارش ماه مه ۲۰۲۱[۶] سازمان ملل خواستار اعطای اختیارات بیشتر به سازمان جهانی بهداشت شده است: «سازمان جهانی بهداشت در شکل کنونی خود فاقد چنین اختیاراتی است […] بنابراین، برای پیشبرد معاهده، سازمان جهانی بهداشت باید به لحاظ مالی و سیاسی توانمندسازی شود.»

نقش «بازیگران غیردولتی» بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول

در گزارش توصیه‌شده که «بازیگران غیردولتی» نظیر بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول، سازمان تجارت جهانی، و سازمان بین‌المللی کار در مذاکرات شرکت داده شوند. همچنین، پیشنهاد شده که معاهده دربرگیرنده مشوق‌های مالی در ازای گزارش زودهنگام «وضعیت اضطراری بهداشتی» باشد:

«در صورت اعلام وضعیت اضطراری بهداشتی، منابع باید به سمت کشورهای محل رویداد اضطراری سرازیر شوند و مؤلفه‌های واکنشی نظیر تأمین مالی و حمایت فنی را فعال سازند. این تدابیر به ویژه در ارتباط با کشورهای دارای درآمد پایین و متوسط حائز اهمیت است و با بهره‌گیری از تدابیر مزبور می‌توان تبادل به‌موقع اطلاعات توسط کشورها را تشویق کرد و ارتقا بخشید و به آنها اطمینان خاطر داد که به خاطر گزارش وضعیت اضطراری، در معرض تحریم‌های تجاری و مسافرتی سلیقه‌ای قرار نخواهند گرفت و در عوض منابع مالی و فنی لازم جهت واکنش کارآمد به موارد شیوع بیماری در اختیارشان قرار خواهد گرفت.»

با این حال، قضیه به همین جا ختم نمی‌شود. گزارش همچنین موضوع مجازات کشورها در ازای «عدم تبعیت» را مطرح کرده است:

«[معاهده باید] یک نظام تشویقی انطباق‌پذیر [شامل] تحریم‌هایی نظیر توبیخ‌های علنی، تحریم‌های اقتصادی، یا محروم‌سازی از مزایا [را در بر گیرد].»

این پیشنهادات به بیان ساده‌تر به شرح زیر هستند:

· «اگر «شیوع بیماری» را «به‌موقع» گزارش دهید، از «منابع مالی» جهت مقابله با آن برخوردار می‌شوید.

· اگر شیوع بیماری را گزارش ندهید یا از دستورات سازمان جهانی بهداشت پیروی نکنید، از کمک‌های بین‌المللی بی‌بهره می‌شوید و با ممنوعیت و تحریم‌های تجاری مواجه خواهید شد.

روی‌هم‌رفته این قواعد پیشنهادی به منظور گزارش‌دهی موارد احتمالی «شیوع بیماری» انگیزه به وجود می‌آورند. آنها نه تنها از «همه‌گیری‌های آتی» پیشگیری نمی‌کنند، بلکه به طور فعال همه‌گیری‌ها را تشویق می‌کنند.

مرگ مشکوک رؤسای جمهور دو کشور آفریقایی مخالف سازمان بهداشت جهانی

گلوبال ریسرچ در بخش دیگری از گزارش خود مدعی شد: مجازات دولت‌های ملی که از خود سرسختی نشان می‌دهند و پاداش دادن به آنهایی که از خود همراهی نشان می‌دهند، چیز تازه‌ای نیست. ما پیشاپیش در ارتباط با کووید شاهد چنین چیزی بوده‌ایم.

رؤسای جمهور دو کشور آفریقایی ــ بوروندی[۷] و تانزانیا[۸] ــ فعالیت سازمان جهانی بهداشت در داخل کشورهایشان را ممنوع کردند و از همراهی با روایت همه‌گیری امتناع کردند. هر دوی آنها چند ماه بعد به طور غیرمنتظره از دنیا رفتند و رؤسای جمهور جدید بلافاصله سیاست‌های اسلاف خود در قبال کووید را معکوس ساختند.

کمتر از یک هفته پس از مرگ رئیس‌جمهور پیر انکورونزیزا، صندوق بین‌المللی پول پذیرفت که از بدهی ملی حدوداً ۲۵ میلیون دلاری بوروندی[۹] به منظور کمک به مقابله با «بحران» کووید ـ ۱۹ چشم‌پوشی کند.

درست پنج ماه پس از مرگ رئیس‌جمهور جان ماگوفولی، دولت جدید تانزانیا مبلغ ۶۰۰ میلیون دلار به منظور «پرداختن به همه‌گیری کووید ـ ۱۹»[۱۰] از صندوق بین‌المللی پول دریافت کرد. آنچه که در آنجا رخ داد، کاملاً روشن است، اینطور نیست؟

گلوبالیست‌ها از کودتاها حمایت کردند و عاملان کودتا را از پاداش «کمک‌های بین‌المللی» بهره‌مند ساختند. طرح‌های پیشنهادی در خصوص معاهده همه‌گیری صرفاً به این روند مشروعیت می‌بخشند و آن را از مجاری مخفی و پنهان به مجاری رسمی و آشکارا منتقل می‌کنند.

دستکاری تعریف همه‌گیری توسط سازمان جهانی بهداشت

اکنون، قبل از آنکه به پیامدهای اختیارات جدید بپردازیم، بگذارید اختیاراتی که سازمان جهانی بهداشت از قبل داراست را یادآوری کنیم:

· سازمان جهانی بهداشت تنها نهاد در سطح دنیاست که می‌تواند یک «همه‌گیری» یا وضعیت اضطراری بهداشت عمومی (PHEIC) اعلام کند.

· مدیرکل سازمان جهانی بهداشت ــ که یک منصب غیرانتخابی به شمار می‌رود ــ تنها فرد داری اختیار فوق‌الذکر است.

ما قبلاً شاهد آن بوده‌ایم که سازمان جهانی بهداشت از این اختیارات سوءاستفاده کرده تا یک همه‌گیری ساختگی به وجود بیاورد… تا قبل از سال ۲۰۰۸، سازمان جهانی بهداشت تنها قادر بود همه‌گیری آنفلوانزا را در صورت وجود «تعداد بالای موارد مرگ‌ومیر و بیماری» اعلام کند. یک زیرگونه جدید و متمایز نیز پدیدار گردید. در سال ۲۰۰۸، سازمان جهانی بهداشت در تعریف «همه‌گیری آنفلوانزا» دست برد و دو شرط پیش‌گفته را حذف کرد.

همانگونه که در نامه‌ای به ژورنال پزشکی انگلیس در سال ۲۰۱۰[۱۱] خاطرنشان گردید، این تغییرات بدان معنا هستند که «بسیاری از ویروس‌های آنفلوانزای فصلی را می‌توان تحت عنوان همه‌گیری آنفلوانزا دسته‌بندی کرد.»

اگر سازمان جهانی بهداشت تغییرات فوق‌الذکر را اعمال نکرده بود، شیوع «آنفلوانزای خوکی» [۱۲] در سال ۲۰۰۹ هیچگاه همه‌گیری خوانده نمی‌شد و احتمالاً بدون جلب توجهات دوره‌اش سپری می‌شد.

در عوض، ده‌ها کشور میلیون‌ها میلیون دلار خرج واکسن‌های بلااستفاده و بی‌فایده آنفلوانزای خوکی کردند، آنهم در راستای مقابله با یک «همه‌گیری» که به کمتر از ۲۰۰۰۰ مورد مرگ‌ومیر انجامید. بعدها مشخص گردید که بسیاری از کسانی که به سازمان جهانی بهداشت توصیه کرده بودند تا آنفلوانزای خوکی را یک رویداد اضطراری بهداشت عمومی اعلام کند، دارای پیوندهای مالی با تولیدکنندگان واکسن بودند.

اعلام وضعیت اضطراری پیشگیری، نوعی پیش‌جنایت همه‌گیری است

به‌رغم این مثال تاریخی از فساد فاحش، یکی از تبصره‌های پیشنهادی در معاهده همه‌گیری موجب خواهد شد تا اعلام وضعیت اضطراری بهداشت عمومی حتی آسان‌تر از قبل شود. طبق گزارش ماه مه ۲۰۲۱ با عنوان «کووید ۱۹ را به آخرین همه‌گیری تبدیل کنید»:

«موارد آتی وضعیت اضطراری بهداشت عمومی توسط مدیرکل سازمان جهانی بهداشت باید بر مبنای اصل احتیاطی باشد، البته در مواردی که این امر وجاهت دارد.»

آری، معاهده پیشنهادی می‌تواند به مدیرکل سازمان جهانی بهداشت این امکان را بدهد که نه در واکنش به یک همه‌گیری، بلکه در راستای پیشگیری از یک همه‌گیری احتمالی اعلام وضعیت اضطراری جهانی کند. این یک نوع پیش‌جنایت[۱۳] همه‌گیری است.

اگر این را با «کمک مالی» پیشنهادی برای کشورهای در حال توسعه در ازای گزارش‌دهی «وضعیت‌های اضطراری بهداشتی احتمالی» ترکیب کنید، می‌توانید ببینید که آنها مشغول شکل دادن به چه چیزی هستند ــ این اساساً عبارت است از پرداخت رشوه به دولت‌های جهان سوم برای آنکه بهانه به دست سازمان جهانی بهداشت بدهند تا اعلام وضعیت اضطراری کند.

یک «معاهده همه‌گیری» که بر قوانین دولت‌های ملی یا محلی سلطه خواهد یافت، اختیارات فراملی به یک بوروکرات یا «کارشناس» غیرانتخابی محول خواهد کرد و آن فرد را قادر می‌سازد تا اختیارات مزبور را کاملاً دلبخواهی و بر مبنای معیارهای کاملاً ذهنی به اجرا بگذارد.

مخالفت روسیه و آلمان با معاهده همه‌گیری به دلیل تهدید و نقض استقلال و حاکمیت ملی

گلوبال ریسرچ در پایان گزارش خود تصریح کرده است: این معاهده الزام‌آور و جنجالی که طرح اولیه آن مورد حمایت بسیاری از کشورها قرار گرفته، در صورتی که فوراً با آن مخالفت نشود، در صورت تصویب قرار است در سال ۲۰۲۴ به طور کامل به اجرا گذاشته شود. نکته حائز اهمیت اینکه تا به اینجای کار روسیه با این معاهده مخالفت کرده است. وزیر بهداشت آلمان نیز اعلام کرده که از این معاهده حمایت می‌کند اما با مفادی که امنیت ملی و استقلال و آزادی عمل آلمان را در اجرای سیاست‌های بهداشتی و سلامتی با تهدید مواجه و محدود کند مخالفت خواهد کرد. خوشبختانه ایران نیز هنوز این توافق را امضا نکرده است.

مجمع عمومی سازمان جهانی بهداشت می‌تواند با اکثریت دو سوم موافقت‌نامه‌های الزام‌آور برای همه کشورهای عضو تصویب کند. پس از آن دولت‌های ملی دیگر نمی‌توانند به‌طور مستقل تصمیم بگیرند که کدام اقدامات کنترل همه‌گیری را می‌خواهند اجرا کنند. در عین حال سلب اختیارات دولت ملی به معنای از بین رفتن حقوق اساسی و مدنی کشورهاست.

قوانین بین‌المللی اجازه نمی‌دهد که مقررات سازمان ملل فراتر از قانون اساسی هر کشور باشد. این در مورد سازمان جهانی بهداشت – یک سازمان ملل متحد نیز صادق است. در هر حال معاهده همه‌گیری منجر به مستحکم‌تر شدن پایه‌های نظم نوین جهانی گلوبالیست‌ها خواهد شد و آینده‌ای تیره‌وتار را برای کشورها و ملت‌ها به ارمغان خواهد آورد.

    

سرویس جنگ نرم مشرق – درست در همان روزی که بخش اعظم و سرخط خبری رسانه‌های «جریان اصلی» جهان مشغول بحث‌وجدل درباره سیلی ساختگی! ویل اسمیت بازیگر آمریکایی به کریس راک کمدین آمریکایی بود، در آن سوی دیگر جهان رویدادی برگزار شد که تعمدا در سکوت کامل خبری برگزار شد و طبقه الیت بین‌المللی برای شرکت در اجلاس دولت جهانی سال ۲۰۲۲[۱] در دوبی گردهم آمدند تا درباره نحوه شکل دادن به دولت‌ آینده جهان گفتگو کنند.

در واقع دست‌های پشت‌پرده، سناریوی سیلی ساختگی در مراسم اسکار را چنان هوشمندانه برنامه‌ریزی کرده بودند تا بتوانند افکار عمومی را توسط سلطه رسانه‌ای خود در جهان از برگزاری اجلاس دولت جهانی منحرف کنند. در حقیقت با اینکه این اجلاس در روز روشن برگزار شد اما در اصل نوعی اجلاس محرمانه بود. اما چرا این اجلاس مهم باید در خفا و بدون توجهات رسانه‌ای باید انجام می‌شد؟ در ادامه به این پرسش مهم پاسخ خواهیم داد.

حضور سران و سیاستمداران دولت و سازمان‌های بین‌المللی

سران سازمان‌های بین‌المللی و دولت‌ها، سیاستمداران، تصمیم‌گیران و رؤسای ارشد اجرایی بزرگ‌ترین کمپانی‌های دنیا، متخصصان و رؤسای اندیشکده‌های مطرح بین‌المللی و روزنامه‌نگاران برجسته رسانه‌های جهان جهت بحث و گفتگو در خصوص شکل دادن به مسیر پیش رو طی یک دهه آینده و پس از آن دور هم جمع شدند. هر انسانی که عقل سلیم دارد، باید مطالب جنجالی را نادیده بگیرد و در عوض به این گردهمایی کمتر شناخته‌شده تکنوکرات‌های گلوبالیست توجه کند.

عرض‌اندام کلاوس شواب «آقای نوآغاز بزرگ» در اجلاس دولت جهانی

گلوبال ریسرچ در این خصوص می‌نویسد: بیایید نگاهی به سخنرانان و میزگردها بیندازیم. ابتدا با کلاوس شواب بنیانگذار مجمع جهانی اقتصاد معروف به «آقای نوآغاز بزرگ» شروع می‌کنیم. شواب در اجلاس مزبور نطقی با عنوان «دنیای امروز ما… چرا دولت‌ها باید همین حالا اقدام کنند؟»[۲] ایراد کرد. او در جریان سخنرانی خود اظهار داشت: «عالیجناب، تشکر می‌کنم از اینکه امکانی فراهم کردید تا این ابتکار، روایت بلندمدت‌تری عرضه کند و دنیا را تاب‌آورتر، همه‌شمول‌تر، و پایدارپذیرتر سازد.» استفاده از عبارت «روایت» حائز اهمیت است، چرا که کلاوس و مجمع جهانی اقتصاد در ماه ژانویه ۲۰۲۱ مرحله بعدی «نوآغاز بزرگ» موسوم به «روایت بزرگ» را اعلام کردند.

همانند رویداد موسوم به «روایت بزرگ»، اجلاس دولت جهانی نیز در دوبی برگزار شد. «با اینکه رهبران سیاسی امارات و شواب شاید خودشان را قهرمانان زمانه ما جلوه دهند، ما باید آنها را بر اساس اقداماتشان و آدم‌های اطرافشان قضاوت کنیم، نه بر اساس ادبیات تصنعی مورداستفاده‌شان که حواس ما را پرت خود می‌کند. واقعیت آن است که امارات کارنامه حقوق بشری وحشتناکی دارد.

رونمایی از برنامه‌های گلوبالیست‌ها برای حکمرانی دیجیتال بر مردم

شواب در جریان سخنرانی کوتاه خود همچنین به پروژه محبوبش موسوم به «انقلاب صنعتی چهارم» [۳] اشاره کرد. این پروژه اساساً یک نمایه دیجیتال از آینده است که در آن پایش دیجیتال یک مؤلفه همه‌جا حاضر است و بشر از فناوری دیجیتال به منظور دگرگون‌سازی زندگی ما بهره می‌گیرد. چنین دنیایی که اغلب با عباراتی نظیر اینترنت اشیا، اینترنت اجسام، اینترنت انسان‌ها، و اینترنت احساسات عجین شده است، از فناوری ۵G[۴] و ۶G بهره خواهد گرفت. البته، از نظر شواب و سایر گلوبالیست‌ها، انقلاب صنعتی چهارم همچنین به سمت برنامه‌ریزی‌های کانونی بیشتر و کنترل از بالا به پایین گرایش دارد. هدف همانا رهگیری و ردیابی جامعه است، به گونه‌ای که همه تراکنش‌ها ثبت می‌شوند، تک‌تک افراد دارای کارت شناسایی دیجیتال قابل ردیابی هستند، و متمردان اجتماعی با رجوع به نمره اعتبار اجتماعی[۵] از جامعه کنار گذاشته می‌شود.

آیا برای یک نظم جهانی جدید آماده‌ایم؟

بلافاصله پس از سخنرانی شواب یک میزگرد برگزار شد که اهداف گلوبالیست‌ها را نمایان ساخت. این میزگرد با عنوان «آیا برای یک نظم جهانی جدید آماده‌ایم؟»[۶] و با حضور فِرد کمپ[۷] رئیس و مدیر ارشد اجرایی اندیشکده شورای آتلانتیک و مجری سی‌ان‌ان و مشاور سابق جورج دبلیو بوش رئیس‌جمهور اسبق آمریکا برگزار شد. کمپ قبل از پیوستن به اندیشکده مزبور به مدت ۲۵ سال سردبیر و خبرنگار روزنامه «وال‌استریت ژورنال» بود و جوایزی را در آن حوزه دریافت کرده بود.

حضور پررنگ اندیشکده شورای آتلانتیک در اجلاس دولت جهانی

در حقیقت، اندیشکده شورای آتلانتیک حضور نسبتاً پررنگی در اجلاس دولت جهانی داشت و از جمله دفنه ارسلان[۸] مدیر ارشد برنامه اندیشکده شورای آتلانتیک در ترکیه و اولگا خاکووا[۹] معاون مرکز انرژی جهانی اندیشکده در اجلاس مزبور حاضر بودند.

برای کسانی که با اندیشکده شورای آتلانتیک ناآشنا هستند، باید گفت که نخستین بار در ماه مه ۲۰۱۸[۱۰] از شراکت فیس‌بوک با این اندیشکده مرتبط با ناتو اخباری منتشر شد. اندیشکده شورای آتلانتیک آمریکا در سال ۱۹۶۱ با هدف تقویت حمایت از روابط بین‌الملل تأسیس شد. اندیشکده مزبور اگرچه رسماً ارتباطی با سازمان پیمان آتلانتیک شمالی ندارد، اما دهه‌ها وقت خود را صرف ترویج آرمان‌ها و موضوعاتی کرده که به نفع کشورهای عضو ناتو هستند. بعلاوه، اندیشکده شورای آتلانتیک عضو سازمان پیمان آتلانتیک است. این نهاد یک سازمان حمایتی است که «نقش تسهیل‌کننده شبکه‌ها را در یورو ـ آتلانتیک و فراتر از آن ایفا می‌کند.» سازمان پیمان آتلانتیک شبیه اندیشکده شورای آتلانتیک عمل می‌کند و رهبران سیاسی، چهره‌های آکادمیک، مسئولان نظامی، روزنامه‌نگاران، و دیپلمات‌ها را گردهم می‌آورد تا ارزش‌های مطلوب‌نظر کشورهای عضو ناتو را تبلیغ کنند. سازمان پیمان آتلانتیک رسماً مستقل از ناتو است، اما وجه تمایز میان این دو بسیار کمرنگ است.

نقش و نفوذ گسترده اندیشکده شورای آتلانتیک در میان سیاستمداران بزرگ

شورای آتلانتیک اساساً یک اندیشکده است که می‌تواند دسترسی شرکت‌ها یا ملت ـ دولت‌ها به مسئولان نظامی، سیاستمداران، روزنامه‌نگاران، سیاستمداران، و غیره را امکان‌پذیر سازد و بدین طریق آنها را در خصوص تهیه برنامه‌ای جهت اجرای راهبردها یا نگرششان یاری دهد. در قالب این راهبردها، دولت‌های عضو ناتو یا خودی‌های بخش صنعت تصمیماتی می‌گیرند که اگر به خاطر شورای آتلانتیک نبود، آن تصمیمات را اتخاذ نمی‌کردند. این امر به افراد یا کشورها امکان می‌دهد تا تفکرات خود را تحت پوشش استخدام مؤسسه‌ای به پیش ببرند که در ظاهر یک سازمان فعال در حوزه روابط عمومی جلوه می‌کند، اما در واقع دسترسی به افراد برجسته برخوردار از توان تأثیرگذاری بر سیاست عمومی را امکان‌پذیر می‌سازد. در حقیقت، هر کسی از جورج دبلیو بوش گرفته تا بیل کلینتون و خانواده زبیگینیو برژینسکی عامل نابسامانی بین‌المللی در رویدادهای شورای آتلانتیک سخنرانی کرده‌اند یا حاضر شده‌اند.»

کمتر از ۶ ماه پس از آنکه فیس‌بوک و اندیشکده شورای آتلانتیک شراکتشان را اعلام کردند، بیش از ۵۰۰ صفحه فعال در فیس‌بوک به «دروغ‌پراکنی از طرف روسیه» متهم و حذف شدند. [۱۱] این صفحات را عمدتاً رسانه‌های مخالف جنگ، حامی پاسخگوسازی پلیس، و روزنامه‌نگاری مستقل تشکیل می‌دادند. این صفحات و روزنامه‌نگاران مستقیماً روایاتی که توسط دست‌نشانده‌های اندیشکده شورای آتلانتیک ترویج داده می‌شدند را به چالش می‌کشیدند.

برخی از مقاماتی که در این اجلاس حضور داشتند

با اینکه بسیاری از نام‌های حاضر شاید برای مخاطب غربی ناآشنا باشند، اما سخنرانان مردان و زنانی هستند که کاملاً نقش حیاتی در حوزه ژئوپلیتیک بین‌الملل ایفا می‌کنند.

برخی از سخنرانان برجسته عبارت بودند از:

– آنتونیو گوترش[۱۲] دبیر کل سازمان ملل که نطقی با عنوان «آیا دنیای امروز ما… دنیای فرداست؟»[۱۳] ایراد کرد

– دکتر تدروس ادهانوم قبریسوس[۱۴] مدیرکل سازمان جهانی بهداشت

– دیوید پکوسک[۱۵] رئیس اداره امنیت حمل‌ونقل آمریکا

– دکتر کتلین سدلر[۱۶] متخصص آمریکایی ایمنی‌شناسی و مهندسی زیستی و پژوهشگر مؤسسه ملی عکسبرداری زیست‌پزشکی و مهندسی زیستی که بخشی از مؤسسه ملی بهداشت آمریکا به شمار می‌رود. او درباره «بازمهندسی ایمنی با استفاده از فناوری‌های نسل بعدی» [۱۷] سخنرانی کرد.

– شیخ صباح الصباح[۱۸] نخست‌وزیر کویت

– جون هائه چول[۱۹] وزیر کشور و ایمنی کره جنوبی

– سوپتاناپونگ پونمیچائو[۲۰] معاون نخست‌وزیر و وزیر انرژی تایلند

– بلیندا بالوکو[۲۱] وزیر زیرساخت و انرژی آلبانی

– محمد سانوسی بارکیندو دبیر کل اوپک که درباره «نفت و گاز در دنیای خالص صفر» [۲۲] سخن گفت

– جورج فریدمن بنیان‌گذار اندیشکده استراتفور و ژئوپلیتیکال فیوچرز آمریکا نیز یکی از اندیشمندان این اجلاس بود  که در خصوص آینده جهان در سال ۲۰۵۰ سخنرانی کرد.

جنگ روسیه و اوکراین یکی از محورهای اصلی اجلاس دولت جهانی

جنگ روسیه و اوکراین[۲۳] نیز موضوع بخشی از گفتگوها بود. نکته جالب توجه اینکه، ماکسیم تیمچنکو[۲۴] رئیس ارشد اجرایی شرکت دی‌تی‌ئی‌کی (DTEK) نیز در اجلاس حضور یافت. در بیوگرافی وی آمده است: «دی‌تی‌ئی‌کی تحت رهبری وی از یک شرکت متعارف منطقه‌ای فعال در حوزه انرژی به بزرگ‌ترین سرمایه‌گذار خصوصی و همچنین برجسته‌ترین شرکت انرژی اوکراین تبدیل شده است.»

حضور تیمچنکو را نباید نادیده گرفت، به ویژه از آن جهت که او در بحث و گفتگوها با عنوان «اوکراینِ پسابحران: انرژی جدید برای اروپای جدید» [۲۵] شرکت داشت. اولگا خاکووا[۲۶] از اندیشکده شورای آتلانتیک و پائولا دوبریانسکی[۲۷] عضو ارشد دانشکده حکمرانی هاروارد کندی شورای آتلانتیک نیز در بحث و گفتگوی مزبور شرکت داشتند. حضور اندیشکده شورای آتلانتیک را نباید سرسری گرفت. آنها نمایندگان اردوگاه غرب در نظام نوین جهانی هستند.

جنگ روسیه و اوکراین همچنین موضوع یک میزگرد دیگر با عنوان «خلاصی از گاز روسیه: گام‌های عملی برای اروپا» [۲۸] بود. بیشتر تبلیغاتچی‌های اندیشکده شورای آتلانتیک از جمله ریچارد مورنینگ‌استار[۲۹] رئیس و بنیانگذار مرکز انرژی جهانی شورای آتلانتیک و فیلیپ کورنل[۳۰] عضو ارشد مرکز انرژی جهانی شورای آتلانتیک در این میزگرد حضور داشتند.

اهداف توسعه پایدار سند ۲۰۳۰، بلاک چین، متاورس و هوش مصنوعی

اجلاس دولت‌های جهان همچنین زمان قابل توجهی را صرف بحث و گفتگو درباره اهداف توسعه پایدار[۳۱] سازمان ملل کرد. این اهداف در کانون دستورکار ۲۰۳۰ قرار دارند که خود بخشی از دستورکار «نوآغاز بزرگ» است. برخی از سخنرانانی که به موضوع اهداف توسعه پایدار پرداختند، عبارت بودند از: 

– دکتر محمود صفوت محی‌الدین[۳۲] نماینده ویژه سازمان ملل در خصوص دستورکار مالی ۲۰۳۰ که در میزگردی درباره ملل عرب و اهداف توسعه پایدار سازمان ملل سخنرانی کرد. [۳۳]

– ماریا ساندوال بانوی اول کلمبیا که در خصوص «نقش زنان در تحقق اهداف توسعه پایدار» [۳۴] صحبت کرد. نخستین روز اجلاس در حقیقت به نقش زنان در اجرای به اصطلاح نظم نوین جهانی و طرح‌های حکمرانی جهانی اختصاص یافت. سانداول به این نکته اشاره کرد که ایوان دوکو رئیس‌جمهور کلمبیا «نخستین طرح توسعه ملی» را به اجرا گذاشته «که مستقیماً با اهداف توسعه پایدار همخوانی دارد. این البته چیزی بود که زنان را از بستر گسترده‌تری جهت کنشگری، واکنش، و مشارکت در تحقق اهداف توسعه پایدار برخوردار ساخت.»

– کاترین راسل مدیر اجرایی صندوق کودکان سازمان ملل که در میزگردی با عنوان «اهداف توسعه پایدار برای تک‌تک کودکان» [۳۵] شرکت کرد.

اجلاس همچنین در قالب میزگردی با عنوان «مؤلفه‌های زیست‌محیطی، اجتماعی، و حاکمیتی از اینجا به کجا می‌روند؟»[۳۶] به معیارهای زیست‌محیطی، اجتماعی، و حاکمیتی[۳۷] پرداخت که توسط سازمان ملل ترویج داده می‌شوند. سرمایه‌گذاری بر روی مؤلفه‌های زیست‌محیطی، اجتماعی، و حاکمیتی همچنین گهگاه سرمایه‌گذاری پایدار، سرمایه‌گذاری مسئولانه، یا سرمایه‌گذاری بر مبنای مسئولیت اجتماعی نامیده می‌شود. این رویه بطور فزاینده‌ای به یک شیوه پرطرفدار جهت تبلیغ اهداف توسعه پایدار بدل گردیده است. در میزگرد مزبور نیل آر براون[۳۸] مدیرکل مؤسسه جهانی کی‌کی‌آر و زیرساخت کی‌کی‌آر حضور داشت. مؤسسه جهانی کی‌کی‌آر همان سازمانی است که دیوید پترائوس ژنرال سابق ارتش آمریکا و رئیس سابق سازمان سیا در سال ۲۰۱۳ به آن پیوست. [۳۹]

بعلاوه، در میزگردی با عنوان «آیا دنیا برای آینده‌ای فراتر از نفت آماده است؟»، [۴۰] سهیل بن محمد المزروعی[۴۱] وزیر انرژی و زیرساخت امارات، شاهزاده عبدالعزیز آل سعود وزیر انرژی عربستان، [۴۲] و مسرور بارزانی[۴۳] نخست‌وزیر اقلیم کردستان عراق شرکت کردند.

متاورس، بلاک چین و هوش مصنوعی از بخش‌های عمده دورنمای تکنوکراتیک ۲۰۳۰ هستند و طبیعتاً چند مورد بحث و گفتگو در خصوص استفاده از بلاک چین، هوش مصنوعی، [۴۴] و حتی ۶ جی[۴۵] (جانشین نهایی فناوری ۵ جی) صورت گرفت.

بحث و گفتگو درباره فناوری بلاک چین در قالب میزگردی با عنوان «آینده بلاک چین… دورنمایی از پیشتاز صنعت» [۴۶] انجام گرفت. چانگ پنگ ژائو[۴۷] رئیس ارشد اجرایی صرافی بایننس از جمله حاضران در این میزگرد بود. سایر میزگردهای متمرکز بر روی امور مالی غیرمتمرکز با حضور جیمی کراولی[۴۸] سردبیر وب‌سایت کوین‌دسک و چارلز هاسکینسون[۴۹] از بنیانگذاران اتریوم برگزار شدند.

یکی از میزگردها نیز بر روی معرفی ارزهای دیجیتال بانک‌های مرکزی تمرکز داشت و عنوانش چنین بود: «ارزهای دیجیتال بانک‌های مرکزی و استیبل‌کوین‌ها: آیا این دو می‌توانند همزیستی داشته باشند؟»[۵۰] ارزهای دیجیتالی که بانک‌های مرکزی در کشورهای مختلف دنیا راه‌اندازی می‌کنند، از مؤلفه‌های حیاتی نوآغاز بزرگ هستند.

یکی از میزگردها تمرکزش بر روی مفهوم «متاشهرهای بشری» [۵۱] بود. این عنوان به نظر به منزله نام‌گذاری مجدد و به‌روزرسانی عبارت «شهرهای هوشمند» [۵۲] است. در توضیحات مربوط به این میزگرد آمده است: «در دنیای تغییر و توسعه سریع فناوری‌ها، ما در خصوص یک نگرش جدید جهت طراحی شهرها حول محور نیازها و خواسته‌های بشر روشنگری می‌کنیم. این چارچوب جدید به دولت‌ها کمک خواهد کرد تا نقش خود را در برنامه‌ریزی دنیای جدید اعتلا دهند و از فرصت‌های موجود در حوزه تحول دیجیتال بهره بگیرند.»

گلوبالیست‌ها به دنبال ایجاد دولت نامرئی با کمک هوش مصنوعی

یک میزگرد دیگر با عنوان «دولت نامریی: حذف بوروکراسی با بهره‌گیری از فناوری» [۵۳] نیز به رؤیای تکنوکراتیک پرداخت. در توضیحات مربوط به این میزگرد آمده بود: «فناوری امکانات جدیدی را رقم می‌زند و روندها را آسان می‌سازد، بازخورد آنی را ممکن می‌کند، و در نهایت تجارب مشتریان را بهبود می‌بخشد. در بخش عمومی، دیجیتالی‌سازی و هوش مصنوعی مدل جدیدی از حکمرانی را به وجود می‌آورند ــ دولت‌های «نامریی» که چابک‌تر، پاسخگوتر، انسان‌محورتر، و داده‌محورتر هستند. در این نشست، سیاست‌گذاران و کارشناسان جهانی دیدگاه‌ها و تجارب جسورانه خود در زمینه بهره‌گیری از ف ناوری جهت حذف بوروکراسی و ابداع خدم ات دولتی برای آینده را با یکدیگر در میان می‌گذارند.» آنچه در توضیحات مربوط به میزگرد فوق نیامده، این است که «نامرئی» سازی دولت‌ها عملاً به شکل‌گیری دنیایی می‌انجامد که در آن دولت‌ها و سیاستمداران دیگر پاسخگو مردم و اعمال خود نخواهند بود. 

---

سرویس جنگ نرم مشرق – مرکز پژوهش‌های جهانی‌شدن در مقاله‌ای به قلم پپه اسکوبار به وقایع اخیر قزاقستان پرداخت و نوشت: رویدادهای سال ۲۰۲۲ در قزاقستان دربرگیرنده ردپای خارجی‌هاست و یک نبرد در حال شکل‌گیری در آسیای میانه بین دو قطب مخالف را بازتاب می‌دهد. سال ۲۰۲۲ در قزاقستان با آتش و دود آغاز شد و یکی از کانون‌های مهم یکپارچگی اوراسیا در معرض یک حمله جدی قرار گرفت. اما تازه داریم می‌فهمیم که ماجرا چیست و چه اتفاقی رخ داده است.

---

مخاطبان گرامی، آنچه در ادامه می‌خوانید صرفاً ترجمه گزیده گزارش‌ها و مقالات مذکور است و محتوا و ادعاهای مطرح‌شده در این گزارش صرفاً جهت تحلیل و بررسی رویکردها و دیدگاه‌های اندیشکده‌های غربی منتشر شده است و هرگونه ادعا و القائات احتمالی این مقالات هرگز مورد تأیید مشرق نیست.

---

سازمان پیمان امنیت جمعی «انقلاب‌های رنگی» را تحمل نخواهد کرد

این گزارش می‌نویسد: سران سازمان پیمان امنیت جمعی  نشست فوق‌العاده‌ای به منظور بحث و گفتگو درباره قزاقستان برگزار کردند. قاسم جمرات توکایف رئیس‌جمهور قزاقستان ماجرا را واضح و مختصر شرح داد. شورش‌ها «در پس اعتراضات بدون برنامه‌ریزی پنهان شده بودند.» هدف همانا «در دست گرفتن قدرت» ــ یعنی تلاش به منظور کودتا ــ بود. اقدامات «توسط یک مرکز واحد هماهنگ می‌شدند.» «مبارزان خارجی در ناآرامی‌ها دخالت داشتند.»

ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه پا را از این هم فراتر گذاشت: «فناوری‌های میدان مورد استفاده قرار گرفتند». اشاره وی به میدان محل برگزاری اعتراضات سال ۲۰۱۳ در اوکراین بود که به برکناری دولت ناسازگار با ناتو در آن کشور انجامیدند.

پوتین از مداخله فوری نیروهای صلح‌بان سازمان پیمان امنیت جمعی در قزاقستان دفاع کرد و در این خصوص اظهار داشت: «لازم بود که بی‌درنگ واکنش نشان داده شود.» سازمان پیمان امنیت جمعی تا هر زمان که لازم باشد «حضور میدانی خواهد داشت»، اما پس از پایان مأموریت، «همه نیروهای اعزامی از آن کشور خارج خواهند شد.» انتظار می‌رود نیروها اواخر هفته جاری قزاقستان را ترک کنند.

اما نکته مهم اینجاست: «کشورهای عضو سازمان پیمان امنیت جمعی نشان داده‌اند که اجازه نخواهند داد هرج‌ومرج و “انقلاب‌های رنگی” در درون مرزهایشان اتفاق افتد.»

پوتین با ارلان کارین وزیر خارجه قزاقستان هماهنگ بود. کارین نخستین کسی بود که واژگان صحیح را در مورد رویدادهای کشورش بکار برد: آنچه رخ داد یک «حمله تروریستی ترکیبی» از طرف نیروهای داخلی و خارجی با هدف سرنگونی دولت بود.

شبکه ترکیبی درهم‌تنیده ناتو برای انقلاب‌های رنگی

عملاً هیچکس درباره آن چیزی نمی‌داند. اما دسامبر سال گذشته کودتای دیگری هوشمندانه در بیشکک پایتخت قرقیزستان دفع شد. منابع اطلاعاتی قرقیزستان مهندسی کودتا را به انبوه سازمان‌های مردم‌نهاد مرتبط با انگلیس و ترکیه نسبت می‌دهند.

این مسئله یکی از ابعاد بسیار کلیدی تصویر بزرگ‌تر را تشکیل می‌دهد: دستگاه‌های اطلاعاتی مرتبط با ناتو و دارایی‌های آنها ممکن است مشغول فراهم کردن مقدمات برای انقلاب‌های رنگی همزمان در آسیای میانه بوده باشند.

در جریان سفرم به کشورهای آسیای میانه در اواخر سال ۲۰۱۹ قبل از همه‌گیری کووید، آشکارا مشخص بود که سازمان‌های مردم‌نهاد غربی ــ جبهه‌های جنگ ترکیبی ــ در هر دو کشور قرقیزستان و قزاقستان بسیار قدرتمند هستند.

با وجود این، سازمان‌های مزبور صرفاً یک نقطه اتصال در جنگ ترکیبی مه‌آلودی هستند که غرب در آسیای میانه و غرب آسیا به راه انداخته است. در اینجا ما شاهد ارتباط متقاطع سازمان سیا و دولت پنهان در آمریکا با ام‌آی‌سیکس و رگه‌های مختلفی از دستگاه اطلاعاتی ترکیه هستیم.

اتاق عملیات نظامی-اطلاعاتی «مخفیانه» آمریکا، ترکیه‌ و اسرائیلی در آلماتی

اسکوبار در ادامه این مقاله مدعی شد: بنا بر گفته یک منبع اطلاعاتی رده‌بالا در آسیای میانه، هنگامی که رئیس‌جمهور توکایف از «مرکز واحد» سخن گفت، منظورش یک اتاق عملیات نظامی-اطلاعاتی «مخفیانه» آمریکایی ـ ترکیه‌ای ـ اسرائیلی مستقر در آلماتی واقع در جنوب قزاقستان بود که یک کانون تجاری به شمار می‌رود.

در این «مرکز»، ۲۲ آمریکایی، ۱۶ ترکیه‌ای، و ۶ اسرائیلی اقدام به هماهنگ‌سازی باندهای خرابکار می‌کنند ــ که در غرب آسیا توسط ترک‌ها آموزش دیده‌اند و سپس به داخل آلماتی عبور داده شده‌اند.

عملیات زمانی گره‌گشایی شد که نیروهای قزاق ــ به کمک دستگاه‌های اطلاعاتی روسیه/سازمان پیمان امنیت جمعی ــ کنترل فرودگاه آلماتی که در معرض تخریب قرار گرفته بود را بازپس گرفتند. قرار بود این فرودگاه به مرکزی جهت دریافت تدارکات نظامی خارجی تبدیل شود.

غرب از اینکه می‌دید چگونه سازمان پیمان امنیت جمعی با چنین سرعت برق‌آسایی عملیات در قزاقستان را خنثی کرده است، مبهوت و خشمگین شد. نکته خیلی مهم آن است که نیکولای پاتروشف دبیر شورای امنیت ملی روسیه بسیار قبل‌تر تصویر بزرگ‌تر را مشاهده کرده بود.

بنابراین، عجیب نیست که نیروهای هوافضای روسیه و نیروهای اعزامی از راه هوایی به همراه زیرساخت‌های عظیم پشتیبانی مورد نیاز عملاً آماده حرکت بودند.

آمریکا به دنبال احیای داعش در قزاقستان بود

گلوبال ریسرچ در ادامه این مقاله عنوان کرد: در ماه نوامبر، تمرکز پاتروشف پیشاپیش بر روی ضعف اوضاع امنیتی در افغانستان بود. پرویز مولجانف کارشناس سیاسی تاجیک از جمله معدود افرادی بود که تأکید می‌کرد حدود ۸۰۰۰ نیروی سلفی ـ جهادی متعلق به ماشین امپریالیسم از روسیه و عراق به منطقه اعزام شده‌اند و در مناطق بدوی شمال افغانستان پرسه می‌زنند.

اینها بدنه اصلی داعش خراسان ــ یا داعشِ احیاشده در نزدیکی مرزهای ترکمنستان ــ هستند. برخی از آنها طبق روال به قرقیزستان اعزام شدند. آنها از آنجا خیلی راحت می‌توانستند از راه بیشکک از مرز عبور کنند و وارد آلماتی شوند. پس از خروج نیروهای امپریالیستی از کابل، پاتروشف و تیم وی خیلی زود متوجه شدند که این ارتش جهادی ذخیره به چه نحو بکار گرفته خواهد شد: در امتداد مرز ۷۵۰۰ کیلومتری میان روسیه و کشورهای دارای پسوند «ستان» در آسیای میانه.

این امر دلیل برگزاری شمار بی‌سابقه‌ای از رزمایش‌های نظامی در پایگاه نظامی دویست و دهم روسیه در تاجیکستان در اواخر سال ۲۰۲۱ را روشن می‌سازد.

برنامه‌ریزی کودتا و انقلاب رنگی در گزارش اندیشکده رند

تفکیک عوامل دخیل در عملیات آشفته و درهم و برهم در قزاقستان لزوماً با مظنونین معمول آغاز می‌شود: دولت پنهان در آمریکا که راهبردش را در گزارش سال ۲۰۱۹ اندیشکده رند با عنوان «گسترش نفوذ تا روسیه» انعکاس داده است. در فصل ۴ گزارش مزبور درباره «تدابیر ژئوپلیتیکی»، همه جزئیات از «ارائه کمک‌های مرگبار به اوکراین»، «ترویج تغییر حکومت در بلاروس»، و «افزایش حمایت از شورشیان سوریه» ــ که همگی به شکست انجامیدند ــ تا «کاهش نفوذ روسیه در آسیای میانه» آمده‌اند.

این مفهوم اصلی بود. وظیفه اجرا بر عهده ام‌آی‌سیکس و ترک‌ها گذاشته شد.

سازمان سیا و ام‌آی‌سیکس حداقل از سال ۲۰۰۵ مشغول سرمایه‌گذاری بر روی گروه‌های خطرناک در آسیای میانه بودند. آنها در آن مقطع جنبش اسلامی ازبکستان که به طالبان نزدیک بود را به ایجاد هرج‌ومرج در جنوب قرقیزستان تشویق کردند. هیچ اتفاقی رخ نداد.

اما در ماه مه ۲۰۲۱، جاناتان پاول از ام‌آی‌سیکس در محلی واقع در مرز ترکیه و سوریه در نزدیکی ادلب با سران جبهه النصره ملاقات کرد و همه چیز کاملاً دستخوش تغییر شد ــ تعداد زیادی از اعضای جبهه النصره را جهادگرایانی از آسیای میانه تشکیل می‌دهند.

قرار بر این شد که این «شورشیان میانه‌رو» ــ در اصطلاحِ آمریکایی‌ها ــ تا وقتی که از رسالت ضد روسی ناتو تبعیت می‌کنند، برچسب «تروریست» نخورند.

این یکی از اقدامات مقدماتی مهم قبل از انتقال جهادگرایان به افغانستان بود ــ که با پراکنده‌سازی آنها در قالب شعبات گوناگون در آسیای میانه تکمیل می‌شد.

همه چیز از انتصاب ریچارد مور سفیر سابق انگلیس در ترکیه به ریاست ام‌آی‌سیکس شروع شد

منشأ شکل‌گیری این تهاجم را باید در ماه ژوئیه ۲۰۲۰ جستجو کرد، زمانی که ریچارد مور سفیر سابق انگلیس در ترکیه بین سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ به ریاست ام‌آی‌سیکس منصوب شد.

مور شاید یک ذره از شایستگی‌های کیم فیلبی را دارا نباشد، اما مناسب این کار است: او یک چهره روس‌هراس افراطی و طرفدار «توران کبیر» و مروج کنفدراسیون پان‌ترکی متشکل از مردمان ترک‌زبان از غرب آسیا و قفقاز تا آسیای میانه و حتی جمهوری‌های روسیه در منطقه ولگا است.

ام‌آی‌سیکس در همه کشورهای آسیای میانه با پسوند «ستان» به‌جز ترکمنستان جای پای خود را عمیقاً محکم کرده است ــ و از تهاجم پان‌ترکی به‌عنوان یک ابزار ایده‌آل جهت مقابله با روسیه و چین بهره می‌گیرد.

اردوغان به ویژه پس از تشکیل شورای ترک در سال ۲۰۰۹ توجه فراوانی به یک تهاجم سخت در قالب «توران کبیر» مبذول داشته است.

نکته بسیار مهم اینکه، اجلاس شورای همکاری کشورهای ترک‌زبان ــ نام جدید شورای ترک ــ ماه مارس در قزاقستان برگزار خواهد شد. انتظار می‌رود شهر ترکستان واقع در جنوب قزاقستان به‌عنوان پایتخت معنوی جهان ترک معرفی شود.

رؤیای بزرگ اردوغان در آسیای میانه

در اینجا، «جهان ترک» در رویارویی با مفهوم انسجام‌بخش روسیه موسوم به «شراکت اوراسیای بزرگ» و حتی سازمان همکاری شانگهای قرار می‌گیرد که ترکیه عضو آن نیست.

جاه‌طلبی کوتاه مدت اردوغان به نظر در وهله نخست صرفاً ماهیت تجاری دارد: پس از آنکه آذربایجان پیروزِ جنگ قره‌باغ شد، اردوغان انتظار دارد از باکو به منظور دسترسی به آسیای میانه از طریق دریای خزر بهره بگیرد و فناوری‌های نظامی محصول صنایع نظامی خود را به قزاقستان و ازبکستان بفروشد.

شرکت‌های ترکیه‌ای پیشاپیش سرمایه‌گذاری‌های سنگینی در حوزه املاک و زیرساخت‌ها صورت داده‌اند. به موازات آن، قدرت نرم آنکارا کاملاً فعال است و در نهایت ثمره اعمال فشار فراوان برای مثال به منظور تسریع روند تغییر الفبای سیریلیک به الفبای لاتین در قزاقستان را برداشت می‌کند. تغییر الفبا قرار است در سال ۲۰۲۳ رقم بخورد.

ترکیه نماد ورود ناتو به آسیای میانه است

در بخش دیگری از این گزارش آمده است: با وجود این، روسیه و چین هر دو به‌خوبی می‌دانند که ترکیه اساساً نماد ورود ناتو به آسیای میانه است. سازمان کشورهای ترک‌زبان به‌طور مرموزی عملیات در قزاقستان را «اعتراضات مرتبط با سوخت» خواند.

همه چیز کاملاً مبهم است. نوعثمانی‌گری اردوغان ــ که با تشویق و هیاهوی فراوان از طرف حامیان وی در میان اخوان‌المسلیمن همراه است ــ اساساً ربطی به انگیزه پان‌تورانی ندارد. پان‌تورانیسم یک جنبش افراطی است که بر تفوق ترک‌های نسبتاً «اصیل» تأکید دارد.

سازمان «گرگ‌های خاکستری» ترکیه در این میان عمیقاً نقش ایفا می‌کند

مشکل آنجاست که آنها حین همگرایی افراط‌گراتر می‌شوند و سازمان دست راستی «گرگ‌های خاکستری» ترکیه در این میان عمیقاً نقش ایفا می‌کند. به همین خاطر است که دستگاه اطلاعاتی ترکیه از داعشِ خراسان و نژادپرستان تورانی از بوسنی تا آسیای میانه و سین‌کیانگ حمایت می‌کند و در بسیاری موارد آنها را مسلح می‌سازد.

امپراتوری از این پیوند مسموم برای مثال در ارمنستان بسیار منفعت می‌برد. در قزاقستان نیز اگر عملیات موفقیت‌آمیز باشد، اتفاق مشابهی رخ خواهد داد.

ورود اسب‌های تروآ

هر انقلاب رنگی نیازمند یک اسب تروای «حداکثری» است. چنین نقشی را در اینجا به نظر کریم ماسیموف رئیس سابق کی‌ان‌بی (کمیته امنیت ملی) ایفا می‌کند که اکنون در زندان بسر می‌برد و متهم به خیانت شده است.

ماسیموف یک چهره بسیار جاه‌طلب نیمه‌اویغور است و همین امر به لحاظ تئوری موجب شد تا او به باور خودش برخلاف سرنوشت مقدر به قدرت نرسد. جزئیات مربوط به ارتباط وی با دستگاه اطلاعاتی ترکیه برخلاف روابط صمیمی او با بایدن و پسرش هنوز به‌طور کامل افشا نشده‌اند.

سپهبد فلیکس کولوف وزیر سابق امور داخله و امنیت کشور شبکه درهم‌تنیده و حیرت‌انگیزی را به وجود آورده که تکاپوی داخلی احتمالی «کودتا» در قالب انقلاب رنگی را توجیه می‌کند.

به گفته کولوف، ماسیموف و صمد آبیش خواهرزاده نورسلطان نظربایف رئیسِ به‌تازگی برکنار شده شورای امنیت قزاقستان در روند نظارت بر واحدهای «مخفی» در جریان ناآرامی‌ها شرکت داشتند. کمیته امنیت ملی مستقیماً تحت استیلای نظربایف بود که تا همین هفته پیش ریاست شورای امنیت را بر عهده داشت.

توکایف هنگامی که به مکانیسم کودتا پی برد، ماسیموف و صمد آبیش را تنزل درجه داد. سپس، نظربایف «داوطلبانه» از منصب مادام‌العمر ریاست شورای امنیت کناره‌گیری کرد. آبیش سپس در این پست منصوب شد و وعده داد که این جریان مخفی را متوقف می‌کند و پس از آن کنار می‌رود.

توکایف بسیار باهوش است

بنابراین، این مسئله مستقیماً به درگیری میان نظربایف و توکایف اشاره دارد. چنین چیزی قابل درک است، چرا که نظربایف در طول دوران حاکمیت ۲۹ ساله خویش دست به یک بازی چندمحوری زد که بیش از حد غرب‌گرایانه بود و لزوماً به نفع قزاقستان نبود. او قوانین انگلیس را اقتباس نمود، یک رویه پان‌ترکی در قبال اردوغان در پیش گرفت، و به انبوهی از سازمان‌های مردم‌نهاد اجازه داد تا یک رسالت آتلانتیستی را ترویج کنند.

توکایف بسیار باهوش است. او نزد سرویس خارجی شوروی سابق تعلیم دیده، به زبان‌های روسی و چینی مسلط است، و با روسیه و چین کاملاً همسویی دارد ــ معنایش آن است که او با ابتکار کمربند و جاده، اتحادیه اقتصادی اوراسیا، و سازمان همکاری شانگهای کاملاً جفت و جور است.

توکایف همانند پوتین و شی‌جین پینگ می‌داند که سه‌گانه ابتکار کمربند و جاده/اتحادیه اقتصادی اوراسیا/سازمان همکاری شانگهای کابوس اصلی امپریالیست‌هاست و اینکه بی‌ثبات‌سازی قزاقستان ــ از بازیگران کلیدی در این سه‌گانه ــ به مثابه کودتای مرگبار ضد یکپارچگی اوراسیاست.

به هر حال، قزاقستان صاحب ۶۰ درصد تولید ناخالص داخلی آسیای میانه، منابع عظیم نفت/گاز و معدنی، و صنایع مبتنی بر فناوری‌های پیشرفته است: یک جمهوری سکولار متحد مشروطه که از یک میراث فرهنگی غنی برخوردار است.

توکایف خیلی زود به مزیت‌های درخواست کمک فوری از سازمان پیمان امنیت جمعی پی برد: قزاقستان پیمان مزبور را در سال ۱۹۹۴ امضا کرد. به هر حال، توکایف مشغول نبرد با کودتا ضد دولتش تحت هدایت خارجی‌ها بود.

پوتین همانند دیگران تأکید کرده که تحقیقات رسمی توسط قزاقستان تنها راه پی بردن به اصل ماجراست.

دلایل مختلف غرب برای ایجاد ناآرامی و کودتا در قزاقستان

هنوز مشخص نیست دقیقاً چه کسی ــ و تا چه میزان ــ حامی اراذل‌واوباش آشوبگر بوده است. انگیزه‌ها فراوانند: کارشکنی بر سر راه یک دولت طرفدار روسیه/چین، تحریک روسیه، کارشکنی در ابتکار کمربند و جاده، غارت منابع معدنی، شتاب بخشیدن به روند «اسلامی‌سازی» به سبک آل سعود.

گلوبال ریسرچ در پایان نوشت: این انقلاب رنگی تنها چند روز قبل از آغاز «تضمین‌های امنیتی» روسیه و آمریکا در ژنو به مثابه نوعی ضرب‌الاجل متقابل ــ از روی استیصال ــ از طرف ناتو بود. آسیای میانه، غرب آسیا، و اکثریت غالب جنوب جهانی شاهد واکنش سریع و برق‌آسا از طرف نیروهای سازمان پیمان امنیت جمعی بوده‌اند و اینکه چگونه این انقلاب رنگی گرفتار شکست مصیبت‌باری شد. این شاید آخرین بار بوده باشد. مراقب خشم و عصبانیت یک امپراتوری سرافکنده باشید.