یادداشت

گروه استان‌های دفاع‌پرس_«سیده معصومه حسینی»؛ در میدانی که غبار توطئه‌های استکبار جهانی فضا را تیره کرده هست، چه سلاحی می‌تواند سینه جوان انقلابی را مانند سپری فولادین، در برابر تیر‌های زهرآگین دشمن مصون دارد؟ این پرسشی هست که پاسخ آن را نمی‌توان در انبار‌های تسلیحاتی جست‌و‌جو کرد. پاسخ را باید در گنجینه‌ای جست که رهبر معظم انقلاب، امام خامنه‌ای (مدظله العالی)، در آغاز سخن با دانشجویان و دانش‌آموزان بر آن تأکید کردند: «ارتباط با خدا و معنویات». ایشان با اشاره به نام پرافتخار حضرت زهرا و حضرت زینب (س)، پلی زدند بین آرمان‌های آن اسوه‌های استقامت و مبارزه امروز ما؛ پلی به نام «عمل».

متن تحلیلی:

در نگاه رهبر معظم انقلاب اسلامی، شعار «مرگ بر آمریکا» تنها یک واکنش سیاسی یا احساسی نیست؛ این شعار، زمانی از عمق جان برمی‌خیزد و تبدیل به یک «هویت شکست‌ناپذیر» می‌شود که از دل یک ایمان ریشه‌دار و یک ارتباط مستمر با خدا سرچشمه گرفته باشد. ایشان به‌صراحت فرمودند: «آن جوانی می‌تواند در مقابل سطوت و قدرت و تشر فرعون‌های زمان بایستد که دلش با خدا باشد، با خدا مرتبط باشد.»

این کلام، کلید فهم یک استراتژی بزرگ هست. استکبار جهانی تنها با زر و زور مقابله نمی‌کند، بلکه اصلی‌ترین سلاح آن، «شکست اراده‌ها» و «تهی کردن ملت‌ها از باور‌های اصیل» هست. در چنین شرایطی، اگر پایه‌های درونی یک ملت سست باشد، هیچ دیوار دفاعی‌ای دوام نمی‌آورد.

اما رهبر معظم انقلاب اسلامی این ارتباط با خدا را به صورت عملی و ملموس ترسیم می‌کنند:

نماز: به عنوان «نحوه‌ی حضور این دو بزرگوار در مقابل خدای متعال» معرفی می‌شود. نمازی که از شکل‌واره خارج شده و به یک «حالت قلبی» تبدیل شود.

حجاب: به‌ویژه به دختران و بانوان توصیه می‌شود که حجاب را یک «مسئله‌ی دینی و اسلامی و زهرائی و زینبی» بدانند. این تعبیر، حجاب را از یک دستور اجتماعی صرف، به یک «نماد هویتی» و «خط تمایز مکتبی» ارتقا می‌دهد.

انس با قرآن: با تأکیدی کاربردی: «قرآن را هر روز بخوانید، ولو نیم صفحه». این توصیه، قرآن را به یک «مونس همیشگی» و «منبع تغذیه فکری و روحی» روزانه تبدیل می‌کند.

نتیجه‌گیری:

بنابراین، در نقشه راه مقابله با استکبار که رهبر معظم انقلاب اسلامی ترسیم می‌کنند، اولین و مهم‌ترین سنگر، «سنگر دل‌ها» هست. مبارزه واقعی، از جبهه درون آغاز می‌شود. جوانی که با نمازش، حجابش و انس روزانه با قرآن، پناهگاه روح خود را مستحکم کرده باشد، همان «سرباز مهارناپذیری» هست که نه تهدید او را می‌لرزاند و نه وعده‌های فریبنده‌اش او را از مسیر منحرف می‌کند. اینجاست که معنویت، به قدرتمندترین سلاح در نبرد نرم و سخت با استکبار تبدیل می‌شود؛ سلاحی که دشمن نه توان تولیدش را دارد و نه می‌داند چگونه با آن مقابله کند.

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از دفاع‌پرس از کرمانشاه، «جعفر زارعی» فعال رسانه ای دفاع مقدس در یادداشتی ادبی در آستانه فرارسیدن ۱۳ آبان و زنده نگه داشتن یاد و خاطر دانش آموز شهید «حسین فهمیده» نوشت: در دفتر روزگار، بعضی روز‌ها چنان‌اند که نه در شمار ایام می‌گنجند، نه در تقویم زمان می‌مانند.

۱۳ آبان از آن روزهاست؛ روزی که زمین، بوی خون و ایمان گرفت، و تاریخ، بار دیگر زاده شد.  پاییز بود، و درختان، جامه‌ی زرد خویش بر تن داشتند؛ امّا در رگ‌های این سرزمین، خون جوانان، چون شقایق می‌جوشید. در آن صبحِ غریب، خیابان‌های تهران گام‌های کودکانی را به یاد دارند که از کوچه‌های روشنِ مدرسه، ره به میدان گرفتند؛ کودکانی که هنوز بوی دفتر و کتاب از دستانشان می‌آمد، و در نگاهشان، درخششی از صبحی دیگر بود.  آن روز، صدای زنگ مدرسه با صدای گلوله درآمیخت، و واژه‌ی «دانش‌آموز» معنایی دیگر یافت. دیگر درس در کلاس نماند؛ درسی بزرگ‌تر در خیابان آغاز شد: درس آزادی، درس ایستادگی.

در برابر ظلم، در برابر تباهی، در برابر آنکه می‌خواست نام ایران را از کتاب تاریخ محو کند؛ و در میان خون‌های جوان و ناله‌های مادران، صدایی برخاست که گفت:اگر چه کوچکیم، امّا می‌توانیم، چون کوه بایستیم؛ و بدین‌گونه، ۱۳ آبان به نام دانش‌آموزان این دیار رقم خورد؛ روزی که کودکان، مرد شدند و ایمان، بالید.

در میان آن صفوف خونین، در میان نام‌های بی‌شمار، نامی هست که از جنس جاودانگی هست: «حسین فهمیده.» او نه در کوچه‌های نام و نان، که در کوچه‌ی عشق بالید.

پسرکی سیزده‌ساله، از تبار نور، که هنوز طعم کودکی در جانش بود و عطر مادری در آغوشش مانده بود.

اما هنگامی که بانگِ جهاد در فضای وطن پیچید، کودک درونش خاموش شد و مردی بزرگ از درونش برخاست. حسین را روزگار برای درخشیدن آفریده بود.  در روزگاری که تانکِ دشمن در خاک خرمشهر غلتید و زمین، زیر گام‌های بیگانه لرزید، او ایستاد.  نارنجک را به کمر بست، به خویش نگریست، شاید به یاد دوچرخه‌ی زنگ‌زده‌اش در کوچه‌های قم افتاد، اما در چشمانش هیچ تردیدی نبود.

با گامی استوار، خود را به زیر تانک دشمن انداخت و زمین را از ارتعاش ایمان پر کرد. در آن لحظه، خاکریز، شاهد تجلی روحی بود که از جسمی کوچک برخاست و آسمان را شکافت. انفجار، تنها فولاد را نگشود؛ مرز میان کودکی و مردانگی را نیز گشود؛ و از آن پس، فهمیده، نامی شد هم‌پایه‌ی ایمان.

او کتابی بود بی‌کاغذ، اما پر از معنا؛ درسی بود بی‌کلاس، اما جاودانه. از آن روز، هرگاه نسیم از کنار مزار شهیدان می‌گذرد، نام او را زمزمه می‌کند و هرگاه کودکی دفترش را می‌گشاید، نخستین واژه‌ای که بی‌صدا بر دلش می‌نشیند، واژه‌ی «حسین» هست.

۱۳ آبان، نه صرف واقعه‌ای در تاریخ، که آیینه‌ای هست در برابر نسل‌ها. در آن می‌توان دید که چگونه ایمان، قامت خردسالان را به بلندای کوه رسانید. در آن روز، دانش‌آموزان از کلاس به خیابان رفتند، از دفتر به دفترِ تقدیر، از قلم به خون و آنان که رفتند، با گام‌هایشان برای ما راهی نو نوشتند. هر سال، در چنین روزی، صدای آن فریاد‌ها از لابه‌لای برگ‌های پاییزی شنیده می‌شود؛ فریاد‌هایی که هنوز طنین دارند، زیرا بر جان زمان نشسته‌اند. اکنون سال‌هاست که آن خون‌ها در رگ‌های خاک جاری هست و ما از آن می‌نوشیم.

دانش‌آموز امروز، اگر چه سلاحی در دست ندارد، امّا میراثی عظیم در دل دارد. قلمِ او، تفنگِ ایمانِ دیروز هست؛ اندیشه‌ی او، ادامه‌ی آن خونِ پاک؛ و اگر آن روز، دشمن از مرز خاک گذشت، امروز، دشمن در مرز اندیشه هست.

پس پاسداریِ این خاکِ مقدس، دیگر در میدان جنگ نیست، در میدان خرد هست؛ در میدانِ باور و آگاهی.‌ای حسین فهمیده،‌ای جوانمردِ کوچکِ بزرگ‌دل، سال‌هاست که نامت بر لب کودکان این سرزمین جاری هست و هر بار که بر زبان می‌افتد، دلی می‌لرزد و چشمی به افق می‌نگرد.

تو چراغی بودی در تاریکیِ شب، و شعله‌ات هنوز برجا مانده هست. از تو آموختیم که ایمان، در قامت نمی‌گنجد؛ در نیت می‌تپد و از تو آموختیم که وطن را نه در نقشه، که در جان باید پاس داشت هر نسل، عاشورای خویش را دارد و ۱۳ آبان، عاشورای نسل نوجوان بود.

در آن روز، کتاب‌ها ورق خوردند و حقیقت، از دلِ سطر‌ها برخاست. دانش‌آموزان ما فهمیدند که اگر ایمان در دل باشد، هیچ دستی توان در بند کردنش را ندار و اینک، پس از سال‌ها، هنوز صدای آن گام‌های کوچک در گوش تاریخ می‌پیچد؛ گام‌هایی که جهان را لرزاند و آسمان را به حیرت انداخت.

اکنون پاییزِ دیگری هست و برگ‌ها بار دیگر بر زمین می‌ریزند، اما خاک این سرزمین دیگر سرد نیست، زیرا با خونِ نوجوانانی گرم شده هست که نامشان تا ابد با آبان می‌آید.‌ای روزِ خون و خورشید،‌ای ۱۳ آبانِ جاودانه، تو نه روزِ اندوهی، که روزِ بیداری‌ای؛ و در هر بار تکرارِ تو، روح شهید «حسین فهمیده» از میان غبار سال‌ها برمی‌خیزد، چونان نسیمی که بر گونه‌ی وطن می‌وزد و می‌گوید: «تا ایمان در دل‌ها زنده هست، این خاک خاموش نخواهد شد.»

آری، این هست ۱۳ آبان، فصلی سرخ در دفتر تاریخکه برگ‌به‌برگش با خون نوشته شده و کلمه‌به‌کلمه‌اش بوی یقین می‌دهد؛ و هرگاه نسلی، ایمان خویش را فراموش کند، کافی هست به این فصل بازگردد تا بداندآزادی، میراثی نیست که به رایگان رسد؛ امانتی هست که باید با جان پاس داشت.

انتهای پیام/