وضعیت ایران در دوران قبل و پس از پیروزی انقلاب اسلامی
گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس- حجت‌الاسلام «علی شیرازی» جانشین رئیس سازمان عقیدتی سیاسی وزارت دفاع در مقاله‌ای به مناسبت ایام الله دهه فجر انقلاب اسلامی به مقایسه وضعیت ایران در دوران قبل و پس از پیروزی انقلاب اسلامی پرداخت.
متن این مقاله به شرح ذیل است:
بسم الله الرحمن الرحیم
از حدود سال‌های ۱۲۵۷ تا ۱۳۵۷؛ یعنی از زمان ناصرالدین شاه قاجار تا زمان محمدرضای پهلوی، در کشور ایران؛ علم، پیشرفت علمی، مغز متفکر علمی و پدیده‌های گوناگون علمی دیده نشد؛ یعنی نگذاشتند.
سلاطین ظالم و مستبد و کوته‌بین قاجار و پهلوی، در طول این سال‌ها، بلا‌های خانمانسوزی را بر سر کشورمان آوردند و نگذاشتند ایران و ایرانی ترقی کنند.
این خیانت در حالی اتفاق افتاد که همه می‌دانند استعداد ایرانی، از متوسط استعداد کشورهای جهان بالاتر است. ما روزگاری در دنیا جزو پیشروان علم بودیم و دانش و فکر و علم ایرانی در دنیا پیشگام بود. علم را ابن‌سینا‌ها و فارابی‌ها و زکریای رازی‌ها به اروپایی‌ها دادند. علم پزشکی را اروپایی‌ها از ایرانی‌ها گرفتند، اما سلاطین شهوت پرست و ظالم، با بی تدبیری کاری کردند که جامعه را از علم دور نگه داشتند. مشکل؛ نداشتن علم شد، نداشتن توانایی شد، رشد نکردن نیروی علمی و استعداد ذاتی این کشور و این ملت شد.
زمامداران بی کفایت، تنبلی و تن‌پروری و خیانت کردند، به خودشان پرداختند، به قدرت مطلقه خودشان اندیشیدند و به فکر مردم و کشور نیفتادند؛ لذا ما عقب ماندیم.
سلاطین خیانتکار و مجرم، به جای حرکت پرشتاب در مسیر علم و تعالی معنوی، ایران را به سمت فرهنگ فاسد غرب پیش بردند و با ترویج فحشا، بی بندوباری و ارتباطات ناسالم، و دامن زدن به آتش غرایز جنسی، و با ایجاد سرگرمی‌های بیهوده و گسترش میخانه ها، جوان ایرانی را از میدان دانش و دین و کار خارج ساختند، و با فرمانروایی ظالمانه، فاسد و بی فرهنگ خود، ملت کهن و با استعداد ایران را از علم و معرفت و معنویت و تقوا دور نگه داشتند، و بساط علمی را که از دل می‌جوشد و در آن ابتکار و نوآوری هست، برچیدند.
رضا خان قلدر و جنایتکار، درب مدرسه‌ها را بست، عمامه‌ها را برداشت، روحانیت را خانه نشین و حوزه‌های علمیه را نابود کرد، علما و دانشمندان را از مسند تدریس دین پایین آورد و طلبه‌ها را آواره نمود. ایران را در یک بن بست نگه داشت و اجازه حرکت و پیشرفت به کسی نداد.
در دوران قاجار یک صنعتگر، سلاح پیشرفته درست کرد، سلاحی که در دنیا مشابه نداشت. حکام جور با تدابیری او را کشتند و سلاحش را هم از بین بردند!
در همان عصر، یک جغرافی دان به خوزستان رفت و نقشه برداری بسیار دقیقی کرد و همه امکانات و کار‌هایی را که شده بود و کار‌هایی را که نشده بود و کار‌هایی را که باید می‌شد، در یک گزارش جامع فراهم نمود. اگر این گزارش در همان وقت عملی شده بود، خوزستان پیشرفت فوق العاده‌ای می‌کرد. از طرح او اصلا استقبال نشد!
سیاست رژیم منحوس و خیانتکار پهلوی و حکام جنایت پیشه و شهوت پرست قاجار این بود که کشور ایران به دست بیگانگان اداره شود. آنان هم دیکتاتور بودند و هم گوش به فرمان قدرت‌های بیگانه بودند. دست نشانده‌های همان قدرت‌هایی بودند که نمی‌خواستند ایران پیشرفت و رشد کند. نیروی علمی این کشور در اختیار بیگانگان و غربی‌ها بود. کارشناسان بیگانه بر دانشگاه، ارتش، دستگاه‌های دولتی و مراکز تحقیقاتی کشور تسلط داشتند و اگر استعداد درخشانی کشف می‌شد، او را جذب کشور خودشان می‌کردند.
در این مقطع؛ یعنی از عصر ناصرالدین شاه تا پایان دوره پهلوی دوم، تاریک‌ترین دوران تاریخ ایران است؛ مقطعی که آن پادشاهان ظلم پیشه، ملت عزیز ایران را به زور و ستم و با بستن بند‌های جادویی به دست و پا و بر گردن او، از قافله تمدن و دانش بشری و پیشرفت‌های علمی، عقب نگه داشتند. در این دوران، ملت ایران هیچ حرف تازه‌ای در بازار علم دنیا نداشت.
نه سیاستمدار ایرانی جرات نفس کشیدن داشت، نه دانشمند و فناور ایرانی قدرت کار کردن داشت، نه جوان ایرانی قدرت نوآوری و ابتکار داشت.
جوان دیروز ایران با جوان امروز ایرانی، از نظر هوش و استعداد با هم تفاوت ندارند، بزرگترین گناه و تقصیر را حکام جور و طواغیت کردند که استعداد‌ها را از بین بردند، دین را ضعیف کردند و جلوی علم را هم گرفتند. نتیجه فقر علمی، فقر صنعتی شد. نتیجه فقر صنعتی، خرج کردن همه سرمایه‌ها برای رسیدن به سطح زندگی معمولی متعارف دنیایی شد. علاوه بر آن، فقر علمی و صنعتی، دنباله روی از بیگانه و گرفتن ناگزیر فرهنگ غربی و تبعیت از سیاست‌های مستکبرین را به دنبال خود پدید آورد.
اگر در دوران قاجار و پهلوی، کشور ایران در زمینه‌های علمی وارد می‌شد، چون ملت ما دیندار بود، علم و دین با هم آمیخته می‌شد و ما امروز در شمار بهترین ملت‌های دنیا محسوب می‌شدیم و می‌توانستیم اوج و شکوه نوی را به جامعه بشری ارائه کنیم.
آن پادشاهان نااهل و خیانتکار، پیشرفت کشور را در این دانستند که مردم ایران کت و شلوار بپوشند، کراوات ببندند، زنان ایرانی چادر از سر بردارند و رسوم و عادات غربی‌ها را یاد بگیرند. پیشرفت را در فساد و بی بندوباری و شهوت پرستی و غارت اموال مردم دانستند.
سلاطین قاجار و پهلوی‌ها، آنقدر گرفتار حرمسرا‌ها و سفره خانه‌ها و عیاشی‌ها و هرزگی‌ها و گرفتاری‌های شخصی و مسایل بی ارزش خودشان بودند که اصلا به فکر رشد علمی و پیشرفت مردم و کشور نبودند.
امام آمد و ملت ایران را از زیر یوغ طاغوت و پهلوی‌ها نجات داد. به جای حکومت ظلم و فساد، حکومت دینی را بر پایه اسلام ناب محمدی شکل داد. راه پیشرفت علم را گشود. روحیه خودباوری را در میان مردم و جوانان زنده کرد و به ایرانی فهماند که استعداد او از متوسط استعداد کشورهای جهان بالاتر است.
با همین نگاه بود که ما امروز در زمینه صنایع و فناوری و در دانش هسته‌ای و در نانوتکنولوژی و ساخت موشک و ماهواره، توفیقاتی فراتر از تصور دوست و دشمن داریم. امروز ما در زمینه ساخت تجهیزات نظامی به پیشرفت‌های هنگفتی دست پیدا کردیم و در عداد سازندگان جنگنده‌های پیشرفته دنیا در آمدیم.
پیدایش و گسترش رشته‌های متعدد علمی و تحقیقی، فراگیر شدن تحصیلات عالی، بروز استعداد‌های درخشان در میدان ابتکار و اختراع، از ثمرات همان خودباوری و اعتماد به نفس است که امام و انقلاب اسلامی به ملت ما هدیه کردند. طبق آمار، در دوران نظام جمهوری اسلامی ایران، نسبت پیشرفت علمی ما از همه دنیا بالاتر و بیشتر بوده است.
ما امروز به کشوری با درصد بالای سواد تبدیل شده ایم. ایران اسلامی جزو ده کشوری است که توانسته چرخه سوخت هسته‌ای تولید کند، تولید و تکثیر و انجماد و حفظ و کاشت سلول‌های بنیادی، یک کار بسیار بزرگ و پیچیده علمی است که به دست توانای دانشمندان نابغه ایرانی تحقق پیدا کرده است. استخراج استعداد‌های جوانان ایرانی محیرالعقول است.
در علوم زیستی هیچ کشوری ما را کمک نکرد. ناگهان جوان ایرانی، از سلول‌های بنیادی، حیوان تولیدی به وجود آورد و ایران اسلامی را در این میدان، از ردیف دویستم به جایگاه هشتم در جهان رساند.
با این سرعت علمی که امروز کشورمان دارد، ما در بیست سال آینده جزو کشورهای پیشرفته ممتاز از لحاظ علم و فناوری خواهیم بود.
امروز کشور در صنعت، در تولید، در فناوری، در علم، در زمینه‌های پزشکی و نظامی، در زمینه علوم زیستی، در تهیه زیرساخت‌های اساسی برای بنای آینده کشور، با دوران طاغوت قابل مقایسه نیست. وقتی آمار‌ها و شاخص‌ها را نگاه می‌کنیم، بعضی از موارد صد‌ها درصد، بعضی از موارد هزار درصد، و بعضی از موارد هزار‌ها درصد در شاخص‌های اساسی پیشرفت پیدا شده است.
ما همان کشوری هستیم که سیم خاردار را هم باید وارد می‌کردیم؛ اما الآن می‌توانیم موشک نقطه زن صادر کنیم. می‌توانیم ماهواره به فضا بفرستیم. می‌توانیم هواپیما بسازیم.
چه کسی باور می‌کرد که جمهوری اسلامی ایران در سدسازی در کل منطقه، از لحاظ فناوری و توانایی و قدرت علمی و قدرت محاسبه، اول بشود؟!
سطح کار علمی و تحقیقی در بسیاری از دانشگاه‌های بزرگ کشور از لحاظ استعداد، کار، کوشش و پیگیری اساتید و داشتن استاد‌های برجسته، برابر با دانشگاه‌های خوب و پیشرفته دنیاست.
جمهوری اسلامی ایران در یک حرکت پرشتاب صعودی، رو به بالا در حال حرکت است. منحنی به سمت بالاست. دشمنان ما منحنی اشان به طرف پایین و به طرف ضعف است. منحنی ما به طرف قوت است.
سرعت پیشرفت علمی و تولید علم در کشور ما یازده برابر متوسط دنیاست. در بعضی از قسمت‌ها سی و پنج برابر سرعت رشد دنیاست.
آمریکای جهان خوار و مستکبر، امروز از بیست سال پیش، بسیار ضعیف‌تر است. در نقطه مقابل، تفکر اسلام ناب محمدی و نظام جمهوری اسلامی ایران، امروز از بیست سال پیش، بسیار قوی‌تر و بسیار پیشرفته‌تر و بسیار آماده‌تر است.
نظر تعداد قابل توجهی از کارشناسان ایرانی و غیر ایرانی این است که کشور جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۴۰۴؛ که پایان دوره برنامه چشم انداز بیست ساله است، به رتبه اول علمی در میان کشورهای اسلامی خواهد رسید.
ما در دینداری، در معنویت، در روحیه شهادت طلبی هم رشد کردیم، ما در کتاب خوانی هم نسبت به گذشته رشد داریم. ما در گرایش به سوی قرآن و حفظ قرآن مجید و نهج البلاغه رشد کردیم.
تبیین عظمت پیشرفت ملت ایران در دینداری و معنویت، از حوصله این نوشتار خارج است، ان‌شاءالله در زمانی دیگر به آن خواهیم پرداخت.
انتهای پیام/ 221
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است
وضعیت ایران در دوران قبل و پس از پیروزی انقلاب اسلامی بیشتر بخوانید »
