یادداشت

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، محمد تقی دشتی رئیس مرکز پژوهشی مبنا در یادداشتی نوشت: به‌طورکلی شاخص‌ها، میزان و ابزار سنجش رشد و پیشرفت محسوب می‌شوند که می‌توان آن‌ها را به سه دسته شاخص‌های کارایی، شاخص‌های اثربخشی و شاخص‌های نتایج مورد انتظار تقسیم کرد. باید توجه داشت که شاخص سوم ازنظر نگارنده همان شاخص کارآمدی بر اساس رویکرد توفیقات نهایی است و شاخص کارآمدی با ویژگی متفاوت است. به نظر می‌رسد ویژگی‌ها به شاخص‌های کارایی یا نهایتاً به شاخص‌های اثربخشی نزدیک‌تر باشند اما شاخص‌های مبتنی بر نتایج و توفیقات مورد انتظار، بالاتر از ویژگی قرار دارند. از طریق ویژگی‌ها می‌توان روند حرکت کارا و درست را تشخیص داد اما به‌وسیله شاخص‌ها می‌توان میزان تحقق اهداف و پیامدها را اندازه گرفت. به‌عبارت‌دیگر، ویژگی‌ها برای تشخیص در مسیر بودن و شاخص‌ها برای تشخیص میزان تحقق عینی هدف و نتایج آن‌ها مطرح می‌شوند. شاخص‌های کارآمدی زیر از منظر رویکرد نتیجه‌گرایی (توفیقات نهایی) و رضایت مردم برشمرده شده‌اند:

۱.دستیابی نسبی به اهداف کلان و متعالی:

این اهداف عمدتاً در قوانین اساسی و اسناد بالادستی هر کشوری تعیین می‌شوند. به‌عنوان‌مثال، اهداف متعالی نظام جمهوری اسلامی ایران طبق اصل دوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران «قسط و عدل»، «استقلال فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و نظامی» و «همبستگی ملی» عنوان‌شده است. البته در اصول دیگر و اسناد بالادستی مثل سند چشم‌انداز، اهداف متعدد دیگری بیان‌شده است 

۲.برقراری ثبات، آرامش و امنیت همه‌جانبه:

امنیت هسته حیات اجتماعی است. بدون امنیت و آرامش هیچ نعمتی (غیر از سلامت) به چشم مردم نمی‌آید. اگرچه امنیت معمولاً از اهداف تعیین‌شده قبلی در اسناد بالادستی است، خود امنیت یکی از شاخص‌های مهم و مستقل در کارآمدی دولت‌ها محسوب می‌شود.  

۳.ارتقای سرمایه اجتماعی:

 سرمایه اجتماعی شامل چهار مؤلفه مهم رضایت، امید، اعتماد و مشارکت مردم در امور اجتماعی می‌شود. اگر دولتی کارآمد باشد نرخ سرمایه اجتماعی به سطح قابل‌قبول یا بالایی می‌رسد و البته قابل‌سنجش نیز است.   

۴.رفاه و تأمین همگانی:

رفاه عمومی و تأمین اجتماعی شاخص مهمی برای فهم و سنجش توفیق و کارآمدی دولت‌هاست؛ به‌نحوی‌که اغلب کشورهای دنیا این مؤلف را مهم‌ترین یا یکی از مهم‌ترین شاخص‌های کارآمدی تلقی می‌کنند. درآمد سرانه، برخورداری از امکانات، شغل و مسکن و بازنشستگی ازجمله مصادیق این شاخص است.  

۵.کاهش اختلافات و تنش‌ها و افزایش همگرایی بین گروه‌های مختلف جامعه:

به فرموده امام علی (ع)، اختلاف، امور سامان‌یافته را به هم می‌ریزد. واگرایی و اختلاف نتیجه سیاست‌های ناکارآمد است. اگر دولتی بتواند در میان گروه‌ها و نهادها و اقوام و مذاهب جامعه انسجام و همگرایی ایجاد کند، عملاً کارآمد تلقی می‌شود.   

۶.افزایش جامعه‌پذیری و احساس تعلق شهروندی در میان مردم:

عبور از فردیت و پیوستن به جامعه و یافتن هویت جمعی مدرن (شهروندی) جز از طریق کارآمدی امکان‌پذیر نیست. جامعه‌ای که دولت نتواند افراد تشکیل‌دهنده آن را به هم پیوند دهد و احساس تعلق شهروندی به وجود آورد، نابسامان و سست خواهد شد.

۷.کاهش فساد اداری، سیاسی و اقتصادی:

فساد نتیجه کمرنگ شدن اصول حکمرانی شایسته است. در منطق UNDP برنامه توسعه ملل متحد، حکمرانی شایسته معیار تشخیص دولت‌های خوب و بد است. هر دولتی دارای فساد کمتری باشد یعنی کارآمدی خوبی داشته است.    

۸.کاهش شکایات، درگیری‌ها، اعتراضات و آشوب‌ها در جامعه:

اینکه چرا مردم اعتراض و شورش می‌کنند، بحث مفصل و پیچیده‌ای است؛ اما به‌طورقطع ناکارآمدی یکی از دلایل مهم اعتراضات و درگیرهاست. دولت کارآمد به انحای مختلف از اعتراضی شدن جامعه جلوگیری می‌کند و کانال‌های معقول برای پاسخ به اعتراضات و شکایات و برآوردن آن‌ها می‌یابد. 

۹.کاهش گستره، میزان و شدت مسائل اجتماعی (از قبیل: اعتیاد، حاشیه‌نشینی، خشونت، مفاسد اخلاقی، طلاق و خودکشی)

مسائل اجتماعی برونداد نحوه عملکرد دولت‌ها به شمار می‌روند. البته متغیرهای دیگری نیز مانند تهاجم فرهنگی و مدرنیته در آن‌ها دخیل‌اند اما دولت کارآمد اثرات متغیرهای خارجی را نیز کنترل می‌کند.

۱۰.کاهش جرائم:

معمولاً جرائم نتیجه عملکرد نادرست مجموعه نهادهای جامعه اعم از نهاد خانواده، نهاد تعلیم و تربیت، نهاد رسانه و نهاد دین است. دولت به‌عنوان نهادِ نهادها باید با ایجاد ارتباط مناسب بین این نهادها و کارآمد سازی آن‌ها شهروندان قانون‌مدار و هنجارمند تحویل جامعه بدهد. اگر میزان جرائم در جامعه فزونی یابد یعنی دولت نمی‌تواند شهروند قانون‌مدار تربیت یا مدیریت کند. کاهش جرائم در جامعه نشانه کارآمدی است.   

۱۱.افزایش دین‌داری و فرهنگ دینی در جوامع دینی:

دین‌داری را نباید در برخی عبادات فردی یا مناسک جمعی خلاصه کرد، بلکه اعتقادات، اخلاقیات، شرعیات، عبادات و معنویات را شامل می‌شود. دین‌داری بعد فردی و جمعی، همچنین ابعاد گوناگون سیاسی، اقتصادی و اجتماعی نیز دارد، دولت کارآمد در جغرافیای اسلام مردم دین‌دار تحویل جامعه می‌دهد.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، حجت‌الاسلام علی شیرازی نماینده ولی فقیه در قرارگاه ثارالله سپاه طی یادداشتی نوشت: برای تبیین خط امام، اول باید امام را و شخصیت امام را شناخت. در معرفی شخصیت امام باید بگوییم: شخصیت امام شکل پذیرفته از مواضعی است که آن رهبر حکیم و وارسته با روشن‌ترین الفاظ و کلمات، آن‌ها را بیان کرد. آن مواضع شفاف و روشن، ملاک راه و خط امام بزرگوار ماست. خطی که امام خمینی (ره) براساس آن یک نظام اسلامی را به وجود آورد. مسیر تاریخ ملت ایران را عوض کرد. ملت ایران را به یک ملت پرانگیزه، پرامید و پرتحرک تبدیل کرد. ملت ایران را در دنیا زنده و سرافراز نمود. ملت ایران را به ملتی دارای هدف‌های بزرگ و به فعال‌ترین ملت دنیا تبدیل کرد. ملت ایران را به استقلال رساند. ملت ایران را از حالت ملت عقب‌افتاده خارج ساخت، زمینه رشد و توسعه مادی و معنوی او را فراهم نمود. و این ملت را به عزت و سربلندی و پیروزی‌های پی در پی رساند.

خط امام، عشق ملت ایران را به اسلام برانگیخت، او را در راه اسلام ناب به فداکاری اعجاب‌انگیز واداشت. گنجینه‌های پنهان درون سینه انسان‌ها را استخراج کرد. روح مقاومت و ایستادگی را در جهان احیاء نمود. توده‌های عظیمی را پیرو ملت ایران کرد. تمایل به حاکمیت اسلام و نصرت از تسلط استثمارگران و استعمارگران و ظالمان را در میان مردم دنیا به اوج رساند. استکبار جهانی و صهیونیسم غاصب را ضعیف و رسوا نمود.

امروز مردم و مسئولین باید به خط امام و به مواضع قاطع و شفاف امام به چشم یک دستورالعمل نگاه کنند. عزت ملت ایران، رشد و توسعه مادی ملت ایران، اعتلای معنوی و اخلاقی ملت ایران، امنیت پایدار این ملت عزیز، در گرو عمل به این بیانات و تدابیر و مواضع و پیمودن راه و خط امام است. این خط، زندگی و همه هستی و هویت ملی و انقلابی ماست.

اگر بخواهیم جمهوری اسلامی را آباد و آزاد کنیم، راه این است که خط امام عزیزمان را دنبال کنیم. اگر دنبال عزت و شخصیت و هویت ملی ایرانیم، بایستی خط امام را دنبال کنیم. همه آرمان‌ها بلند و به حقی که ملت ایران دارد، به وسیله خط و راه امام و عمل به مواضع امام تأمین می‌شود.

زنده نگهداشتن راه و خط امام، به پنهان نکردن، فراموش نکردن، کم‌رنگ نکردن و غلط تبیین نکردن مواضع امام است. باید اندیشه دینی و سیاسی امام خمینی (ره) را در تمامی سیاست‌گذاری‌ها و برنامه‌ریزی‌ها، برجسته و پررنگ کنیم. باید مواضع دینی و سیاسی امام را صریح و درست بیان کنیم. باید شاخص‌های خط امام و مشخصه‌های این خط را برجسته نمائیم.

اولین نقطه در میانی و خط امام، اسلام ناب محمدی (ص) است. نهضت امام خمینی (ره) برای حاکمیت اسلام بود. اسلام و توحید و وحدت بین امت اسلامی. اسلام «ولَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْکافِرِینَ عَلَی الْمُؤْمِنِینَ سَبِیلًا…». اسلام «الإسلامُ یَعلُو ولا یُعلی‏ علَیهِ». اسلام «اَشِدّاءُ عَلَی الکُفّارِ رُحَماءُ بَینَهُم…». اسلامی که می‌گوید: «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُری‏ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ…». اسلام عدل و قسط. اسلام عزت و اسلام حمایت از ضعفا و پابرهنگان و محرومان. اسلام دفاع از حقوق مظلومان و مستضعفان. اسلام جهاد با دشمنان و سازش‌ناپذیری با مستکبرین و زورگویان و فتنه‌گران. اسلام اخلاق و فضیلت و معنویت.

دومین نقطه در مبانی و خط امام، تکیه به مردم است. اعتقاد به مردم را امام از اسلام گرفت. اسلام روی حق مردم و اهمیت رأی مردم و حضور مردم در صحنه‌ها تأکید می‌کند.

سومین نقطه در مبانی و خط امام، عدالت اجتماعی و کمک به طبقات محروم است. امام، محرومان را صاحب اصلی انقلاب می‌دانست.

چهارمین نقطه، خداباوری و محاسبات معنوی و الهی است. امام برای کسب رضایت الهی حرکت می‌کرد و به وعده‌های پروردگار بزرگ اعتماد و ایمان داشت.

خط امام، استقامتی است که او در رفتار خود نشان داد، دشمن و طرح‌های دشمن را شناخت. در مقابل دشمن و آمریکا، کوتاه نیامد. از دشمن نهراسید و نترسید و تهدیدهای جهانخواران و استعمارگران او را متزلزل نکرد و کوچک‌ترین نرمشی در مقابل جهان استکبار نداشت و تا زنده بود نگذاشت حکومت به دست لیبرال‌ها و منافقین بیفتد.

یکی دیگر از نقاط پررنگ در خط امام، سازش‌ناپذیری او بود. او با شاه سازش نکرد. او با صدام سازش نکرد. او با آمریکا سازش نکرد. او از اصول نه شرقی و نه غربی خود عدول ننمود.

حساس به سرنوشت مسلمانان جهان، اهمیت دادن به توانایی ملت‌ها، استقلال و آزادی از سلطه ابرقدرت‌ها، ساده زیستی، جاذبه و دافعه، و پاسداری از ارزش‌ها و دفاع از ولایت فقیه نیز از نقاط برجسته در مبانی امام و خط امام است.

امام حکم ولی فقیه را عنصر قوام بخش اسلام ناب محمدی (ص) می‌دانست و معتقد بود که نفی ولایت فقیه، تکذیب ائمه و اسلام است؛ و ولایت فقیه تبع اسلام است و همان ولایت رسول الله است. امام ولایت فقیه را هدیه‌ای الهی می‌دانست و معتقد بود که مردم و مسئولین باید به این مهم، معتقد و به ولی فقیه وفادار باشند.

پررنگ کردن خط امام و مشخصه‌های خط امام، و زنده نگه داشتن نام امام خمینی (ره)، یک وظیفه شرعی است. اگر قوای سه گانه، مسئولان سیاسی و نظامی و اجتماعی و خدماتی و همه ملت ایران، مواضع امام را به عنوان یک دستورالعمل جامع، راهنمای خود قرار دهند و خط امام را در کشور، منطقه و جهان برجسته کنند؛ عزت مردم و استقلال ایران و پیشرفت جمهوری اسلامی ایران و اعتلای معنوی و اخلاقی جامعه استمرار می‌یابد، مشکلات کشور و جبهه مقاومت حل می‌گردد و جهان استکبار و طاغوت و طاغوتچه‌ها و ظالمان و استعمارگران، ضعیف‌تر، رسواتر و نابود می‌شوند و زمینه رسیدن جامعه بشری به کمال مطلوب فراهم می‌گردد.

تنها با پررنگ کردن و برجسته کردن مواضع امام، مبانی امام و خط امام است که مصالح معنوی و مادی مردم رعایت و تأمین می‌شود. قوانین اسلامی وضع و اجرا می‌گردد؛ و زندگی فردی و اجتماعی ملت ایران، رنگ و بوی احکام مترقی اسلام می‌گیرد و آسایش و رفاه و امنیت و آرامش، بر سراسر حیات اجتماعی سایه می‌گستراند و برکات الهی وارد زندگی مردم می‌شود و آنان از حیات طیبه برخوردار می‌شوند.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، در تعریف نئولیبرالیسم اغلب آن را دیدگاهی معطوف به حوزه اقتصاد می دانند که با ترویج «رقابتی شدن اقتصاد» و «کاهش مداخله دولت»، بر ارزش‌هایی مانند مالکیت خصوصی، رشد فردگرایی، نگرش جهانی، خوش‌بینی به آینده و… تاکید می‌کند. اما واقعیت این است که نئولیبرالیسم نه یک رویکرد اقتصادی، بلکه دینی با منظومه ای از مفروضات، ارزشها و قواعد رفتاری است که تنها خدای آن «بازار آزاد» و تنها امور مقدس آن نیز ارزش ها و قواعد این بازار است. اگر خداوند را موجودی متعالی، مقدس، فراسوی اعتبار و اراده انسان، قدرتمند و تعیین کننده حق و باطل بدانیم که امور زندگی فردی و اجتماعی انسان را تدبیر و مقدرات خرد و کلان او را تنظیم می کند؛ در دین نئولیبرالیسم، پروردگار واقعی، یعنی تعیین کننده حق و باطل و مقدر کننده سرنوشت انسانها، بازار آزاد است؛ بر این اساس، هر چیزی که موجبات اختلال در کارکرد بازار آزاد را فراهم آورد، باطل و در مقابل هر چیزی که بسترساز تسهیل چرخه و رونق بازار آزاد شود، حق است. در دین نئولیبرالیسم هیچ خط قرمزی جز ارزشها و هنجارهای بازار آزاد وجود ندارد. بازار امری خودبنیاد است که بدون نیاز به کسب مشروعیت از منابع مشروعیت بخش زمینی یا آسمانی، به صورت خودآیین، قواعد عملکرد خود را تعیین و براساس آنها عمل می کند.

در این دین تمام مقدسات، باورها، آرمان ها، ارزش ها و هنجارهای الهی و یا حتی ارزش ها و عواطف انسانی، فاقد قداست و اصالت ذاتی بوده و اعتبار آنها در نسبت با بازار آزاد تعیین و ارزیابی می شود؛ اگر آرمان ها و ارزش هایی چون دفاع از مظلومان و ستمدیدگان، گسترش عدالت، مقابله با مستکبران و ظالمان، بسط حیا و عفت و غیرت، مقابله با هتک ناموس و پایمال شدن مال و جان مردم، مقابله با ارتداد و… بسترساز محدودیت بازار آزاد، تحریم، اختلال در تبادلات پولی و مالی و تجارت اقتصادی، کاهش صادرات و درنتیجه کاهش درآمدها و رشد اقتصادی، افزایش تورم و کاهش ارزش پول ملی شود؛ باید آنها را به دیوار کوبید و به هر صورت ممکن یا خود و بازار خود را از شر آن ارزش ها رهانید و یا به گونه ای آنها را بازتفسیر و خنثی کرد که عملاً هیچ آسیبی از ناحیه آنها متوجه بازار آزاد نشود. در کیش نئولیبرالیسم تنها امر اصیل و حقیقی بازار است و سایر امور اعم از سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، معنوی و… اعتباری بوده و به همین دلیل جایگاه و ارزش خود را برحسب نوع و میزان خدمت به بازار آزاد، به دست می آورند. برای انسان و اجتماع معتقد به نئولیبرالیسم تنها نشانه حیات، نبض بازار آزاد است که خود را در قالب فراز و فرود شاخص های بازار سهام، افزایش بازدهی نظام بانکی و بیمه ای، افزایش رشد اقتصادی، بالارفتن نرخ سرانه های مختلف و… نشان می دهد.

پیروان دین نئولیبرالیستی، هرگونه تمسک به امور متافیزیکی را در صورت تقابل با قواعد و منطق بازار آزاد، به نام آرمان گرایی، شعارزدگی و ناواقع-گرایی محکوم و سرکوب می کنند. طرفه این که در جوامع دینی و به ویژه در جمهوری اسلامی، باورمندان به نئولیبرالیسم اغلب پیراهن یقه گرد بر تن، با پیشانی های پینه بسته، تسبیح به دست و ذکر بر لب، غایات، ارزش ها و قواعد بازار آزاد را با پوشش گرفتن از فرهنگ و ادبیات دینی توجیه، ترویج و اجرا می کنند.

هداف اعلامی آنان، سبک دوش کردن دولت از مسؤولیت بنگاه داری و واگذاری بنگاه های دولتی به بخش خصوصی، مشارکت دادن مردم در اقتصاد، مبارزه با فقر، بسترسازی تحقق عدالت از طریق تولید ثروت و اشتغال، استفاده از محصول خردجمعی بشر و به ویژه جذب سرمایه گذاری خارجی برای رونق تولید و رفع مشکلات گوناگون مردم از هوای تنفس تا آب خوردن و… است؛ و کیست که با این شعارهای فریبا مخالف باشد و یا خدای ناخواسته ای اندکی تردید در صداقت و اخلاص صاحبان آنها داشته باشد؟؛ مگر اسلام و حکومت اسلامی چه آرمانی غیر از تحقق همین شعارها و آرمان ها دارد؟

اما، بازار آزاد و ایدئولوژی پشتیبان آن یعنی نئولیبرالیسم، ارزشها و قواعد خاص خود را دارد. نئولیبرالیسم از قبل یک ارکستر سمفونی اقتصادی جهانی ایجاد کرده و نت های آهنگ آن را نوشته و نوع ساز و نحوه نواختن اعضای ارکستر را تعیین کرده است؛ هیچ کس حق نواختن سازِ ناکوک را ندارد، به همین دلیل هر آهنگ ناکوکی باید به سرعت کوک و یا از گردونه سمفونی اقتصاد جهانی اخراج شود؛ و این گونه است که ابتدا پای توصیه های نهادهای مالی جهانی و سپس زیاده خواهی های قدرت های اقتصادی استکباری به میان می آید و در صورت عدم تمکین، سازوکار تحریم فعال می شود و شما را بر سر دوگانه تسلیم یا مقاومت قرار می دهد. با پذیرش نئولبیرالیسم، در یک فرایند تدریجی و نرم، حساسیت، نفوذناپذیری و غیرت از ساحت-های مختلف اخلاقی، فرهنگی، ارزشی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی کوچ می کند و گام به گام موجبات سقوط فرد و جامعه از وادی «غیرت» به ورطه هولناک «دیاثت» و گشودن راه نفوذ بیگانگان فراهم می شود. دین نئولیبرالیسم دین دیاثت است، نه تنها دیاثت اخلاقی و ارزشی، بلکه دیاثت فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی. به تعبیر آیت الله جوادی آملی کسانی که «راه نفوذ بیگانگان را در فضای اقتصادی و یا سیاسی به‌روی کشور می‌گشایند از غیرت اقتصادی و یا سیاسی برخوردار نبوده و دیوث هستند». کافی است اصالت بازار آزاد را باور کنیم و به قواعد آن پای بند شویم، دیری نخواهد گذشت که با تمام وجود در مرداب دیاثت فرو خواهیم رفت و از تمام خطوط قرمز خود یکی پس از دیگر دست خواهیم شست و به موجودی واداده، منفعل و فاقد غیرت دینی و عرق ملی مبدل خواهیم شد. گاو شیردهی که هر قلدری با دیدنمان هوس دوشیدن به سرش می افتد!

آنچه بر سر کشورهای عربی ساحل جنوبی ایران آمده است، نمونه ای گویا و نمایا از سقوط در ورطه دیاثت است. اخیرا شبکه 13 تلویزیون اسرائیل در گزارشی از دبی، این شهر را پایتخت فحشای جهان دانسته و گوشه هایی از اقتصاد پورن و بردگی جنسی در این امیرنشین را به تصویر کشیده است. در دبی ظاهراً همه چیز سر جای خود است؛ آسمان خراش هایی که سینه آسمان را شکافته و رکوردهای ارتفاع گینس را به نام خود ثبت کرده اند، مال های محیرالعقولی که از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را عرضه می کنند، شهر ها و جزیره های زیبای مصنوعی ساخته شده در دل دریا، بزرگراه های وسیع و طولانی و سیستم مدرن تحت الارضی و فوق-الارضی حمل و نقل که با کمترین ترافیک و اتلاف زمان دسترسی به تمام نقاط شهر را تسهیل می کنند، گردشگرانی از چهارگوشه دنیا، خیل عظیم سرمایه گذارانی که هم به سود خود می رسند و هم سود اهالی این امارت نشین را تأمین می کنند؛ خلاصه اتوپیایی که تنها در قصه ها یا آرزوهای خیالبافان گذشته امکان تصور داشت، امروز بر روی زمین و در کشوری با طبیعتی خشن و مردمانی به مراتب خشن تر و اسیر ارزش های جاهلی قبیله ای، ردای تحقق بر تن کرده و در منظر اهل عالم قرار گرفته است. اساس شکل گیری این شهر آئین نئولیبرالیسم است؛ پس هر که دارد هوس مدینه نئولیبرالیستی، کافیست مشق خود را از روی دست این امارت نشین بنویسد.

حالا بعد از سپری شدن چند دهه تصویرسازی جعلی از این امارت نشین، عنکبوتی و اوهن البیوتی بودن این خانه و مسجدضرار بودن این بت کده بیش از پیش عیان شده است؛ شهری با ظاهری آراسته اما باطنی لجن زار و مردابی، فحشاخانه ای که مقصد روسپی های سراسر عالم است، خانه ای شیشیه ای که با حماقت یک کودک می تواند بر سر ساکنانش آوار شود و… . دبی نمونه ای از دنیای اتوپیایی محقق شده نئولیبرالیسم است، دنیایی در ظاهر بهشت، اما در باطن غیرقابل تحمل تر از آخرت یزید!

نویسنده:نعمت اله کرم الهی