یاسر نوروزی

نگاهی گذرا به فیلم کوتاه «پوکه ها و بوکه ها» اثر ارزشمند سرکار خانم شیما پورسهم الدین. مستندی درباره رشادت ها و فعالیت های فرهنگی شهید عبدالرضا مصلی نژاد

همه چیز از تئاتر شروع می شود از هنری که نیاز به هیچ چیز ندارد فقط بازی می خواهد و بازیگر و متن، عجیب است این هنر کم توقع پر هنر است و پربار.

تئاتری از استحاله از دگرگونی از الیناسیون…چیزی شبیه به کرگدن اوژن یونسکو البته نسخه ی وطنیش از ساعدی،فیلم با شروع کارگردانی تئاتر در زمان قبل از انقلاب توسط شهید مصلی نژاد شروع می شود،اثری نمادین که با بازی کودکان شروع می شود و چالش های پیش رو با ساواک و…

و تاثیر هنر و هنرمند، فیلم شاید یک مرور خاطرات باشد از تکثیر اعلامیه ها و خاطرات جنگ، کارگردان و بازیگر فیلم شیما پورسهم الدین در جایی از فیلم اشاره ای به یک تک تیرانداز زن می کند و تلمیحی به تک تیرانداز غلاف تمام فلزی استنلی کوبریک دارد اما آن تک تیرانداز برای وطن و اما این علیه وطن ودر جبهه ی مخالف.

فیلم روایت گر راویان جنگ است که مجاهدت های خاموش آن ها در ثبت وقایع جنگ آنچنان که باید و شاید دیده نشد،از جمله ثبت حماسه های فرزندان وطن توسط شهید مصلی نژاد که ثبت آن لحظات خود عین جهاد فی سبیل الله بود و جبهه ی فرهنگی خود بسی بالا و والاست. فیلم خود روایت گر بدون قضاوت جوانانی است که در طول هشت سال دفاع مقدس خالصانه از خاک پاک وطن دفاع کردند و آنچه داشتند در طبق اخلاص نهاده و بدون آن که به دنبال نام و نشان باشند خود ستارگان آسمان میهن شدند.

راه انداختن سینما توسط شهید و نشر آثار دفاع مقدس از جمله روایت های مستند گونه ی فیلم بود که سختی ها و مشقات کار فرهنگی را نمایان می کرد،جایی که «پوکه ها و بوکه ها» معنا پیدا می کرد،
راستی بوکه یعنی چه؟

آیا ضرورت برگزاری کنگره های ملی درباره ی شهدای روایت کننده ی جنگ اعم از عکاس و خبرنگار و رسانه محسوس نیست؟ و آیا عرصه ی فرهنگ نیازی به بازآموزی مکتب شهدایی چونان شهید مصلی نژاد را در خود حس نمی کند؟

باسر نوروزی/ وکیل پايه یک دادگستری