یهود

به گزارش مجاهدت از مشرق، «توماس ال. فریدمن»، ستون نویس روزنامه «نیویورک تایمز»‌ آمریکا ارزیابی می‌کند عملکردی که اسرائیل در جنگ علیه نوار غزه نشان داده باعث خواهد شد که کل دنیا اساسا دیدگاه و آرای خود را درباره این رژیم و یهودیان تغییر دهند.

او در این مطلب تصریح می‌کند که جنایتگری افسار گسیخته رژیم صهیونیستی خود عامل اصلی تحریک یهودستیزی در جهان خواهد شد.

فریدمن تصریح می‌کند: «وضعیت خوبی نخواهد بود. گشت‌زنی خودروهای پلیس و ماموران امنیتی خصوصی در نزدیکی کنیسه‌ها و نهادهای یهودی هر چه بیشتری تبدیل به یک هنجار خواهد شد. به جای آنکه یهودیان به اسرائیل به عنوان پناهگاهی امن در برابر یهودستیزی نگاه کنند، خود اسرائیل موتور جدیدی که یهودستیزی را تولید می‌کند در نظر گرفته می‌شود. اسرائیلی‌هایی که عاقل باشند به جای آنکه یهودیان دیگر را به آمدن به اسرائیل دعوت کنند، خودشان برای مهاجرت به استرالیا و آمریکا صف خواهند بست. این ویرانشهر آینده هنوز شکل نگرفته اما اگر مقدمات تشکیل آن را به چشم نمی‌بینید دارید خودتان را گول می‌زنید.»

تحلیلگر نیویورک تایمز ادامه می‌دهد: «خوشبختانه هر چه بیشتر خلبان‌های فعال، ذخیره و بازنشسته نیروی هوایی اسرائیل و همینطور افسران بازنشسته ارتش و امنیتی دارند طوفانی که در حال شکل‌گیری است را می‌بینند و اعلام می‌کنند که در سیاست زشت پوچگرای بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل در غزه همدست نشده و نسبت به آن سکوت نخواهند کرد. آنها شروع کرده‌اند به اینکه از یهودیان در آمریکا و جاهای دیگر بخواهند زبان به اعتراض گشوده و قبل از آنکه لکه ننگ اخلاقی تشدید شونده کارزار نظامی اسرائیل در غزه به نقطه غیرقابل بازگشت برسد فریاد بزنند: کشتی ما را نجات دهید.»

تحلیلگر نیویورک تایمز تاکید می‌کند که به نظر می‌رسد رژیم صهیونیستی می‌خواهد وعده نتانیاهو برای ادامه دادن نامحدود به جنگ و تلاش برای به اصطلاح «کسب پیروزی کامل بر آخرین نفر از اعضای حماس» را عملی کرده و خیالپردازی راستگرایانه او برای آن که «غزه را از دست فلسطینی‌ها خلاص کرده و اسرائیلی‌ها را به آنجا منتقل کند» در پیش بگیرد، «در آن صورت یهودیان در سراسر جهان باید خودشان، بچه‌هایشان و نوه‌هایشان را برای واقعیتی که هرگز تا حالا نشناخته‌اند آماده کنند: اینکه آنها یک یهودی در جهانی هستند که در آن دولت یهود یک دولت منفور و نه تنها سرمنشا افتخار نیست بلکه سرمنشا شرمساری است.»

او ادامه می‌دهد: «چون یک روز عکاسان و خبرنگاران خارجی سرانجام اجازه خواهند یافت که بدون اسکورت شدن توسط ارتش اسرائیل وارد غزه شوند و وقتی آنها این کار را کنند ابعاد کامل وحشت و ویرانی در آنجا برای همگان آشکار خواهد شد و واکنش منفی شدید و عمیقی علیه اسرائیل و یهودیان در هر جا به وجود می‌آید.»

فریدمن در ادامه مطلب خود نوشته است: «من به عنوان یک یهودی معتقد اکنون روی قبیله خودم تمرکز می‌کنم. اگر قبیله من هم‌اکنون در برابر این بی تفاوتی فاحش دولت اسرائیل به کشته شدن هر تعداد از غیرنظامیان در غزه – و همچنین تلاش آن برای برقراری استبداد در داخل اسرائیل با اقدام برای اخراج کردن مشاور قضایی مستقل کابینه – مقاومت نکند، یهودیان در همه جا هزینه سنگینی خواهند پرداخت.»

فریدمن در ادامه مطلب خود اشاره کرد به اینکه هفته گذشته ۲ خلبان سابق نیروی هوایی رژیم صهیونیستی به نامهای ژنرال «آساف آگمون» و سرهنگ «اوری آراد» نامه‌ای سرگشاده را در روزنامه هاآرتص خطاب به همکاران خود در ارتش این رژیم منتشر کردند. هر ۲ نفر از اعضای گروهی متشکل از حدود ۱۷۰۰ تن از خلبان‌های بازنشسته یا مشغول به خدمت نیروی هوایی اسرائیل هستند که به منظور مقاومت در برابر تلاش‌های نتانیاهو در داخل این رژیم تشکیل شد.

فریدمن تاکید می‌کند: «یک خلبان بالگرد بازنشسته نیروی هوایی اسرائیل به نام گای پوران، نامه آگمون و آراد را برای من فرستاد تا ببیند می‌توانم به عنوان مقاله نویسنده مهمان در نیویورک تایمز منتشر کنم. من پاسخ دادم که خودم بخش‌هایی از آن را در مقاله‌ای از خودم منتشر می‌کنم.»

به گفته فریدمن آنها در نامه خود نوشته‌اند: «همچنان که جنگ در غزه به طول انجامیده، واضح شده که در اهداف راهبردی و امنیتی خود شکست خورده و صرفا دارد به منافع شخصی و سیاسی دولت خدمت می‌کند. بی شک این جنگ تبدیل به یک جنگ غیراخلاقی شده و بیشتر شبیه به جنگی برای انتقامجویی شده است.

نیروی هوایی اسرائیل تبدیل به ابزاری برای کسانی در دولت و ارتش شده که مدعی هستند در غزه هیچ بی گناهی وجود ندارد…اخیرا حتی یک عضو کنست افتخار کرد به اینکه یکی از دستاوردهای دولت اسرائیل این بوده که توانسته در هر روز ۱۰۰ نفر را در غزه بکشد بدون آنکه کسی شوکه شود.

ما در پاسخ به چنین بیانیه‌هایی می‌گوییم هر چقدر هم که کشتار هفتم اکتبر وحشتناک بوده باشد توجیهی برای این بی اعتنایی کامل به ملاحظات اخلاقی یا استفاده نامتناسب از نیروی مرگبار نیست.

اوج این رویکرد مربوط به شب ۱۸ مارس است، یعنی زمانی که دولت اسرائیل عمدتا با از سرگیری جنگ تصمیم گرفت توافق بر سر بازگشت گروگانها (اسرای صهیونیست) را نقض کند. اسرائیل در حمله‌ای هوایی با هدف کشتن چند فرمانده حماس رکورد جدیدی ثبت کرد و مهماتی که توسط خلبان‌های نیروی هوایی روی هدف انداخته شدند باعث کشته شدن حدود ۳۰۰ نفر شامل تعداد زیادی کودک شدند. هنوز هیچ توضیح راضی کننده‌ای درباره نتایج وحشتناک این حمله داده نشده است.

نیروی هوایی اسرائیل از بعد از آن به حملات بی وقفه به غزه ادامه داده و ساختمان‌هایی را که در آنها کودکان، زنان و غیرنظامیان هستند به بهانه از بین بردن تروریستها و زیرساخت تروریستی بمباران کرده است. حتی اگر هم برخی اهداف مشروع برای این حملات وجود داشته‌اند اما نمی‌توان رد کرد که آسیبی نامتناسب به غیرنظامیان وارد شد.

زمان تسویه حساب است. هنوز بیش از حد دیر نشده است. ما از خلبان‌های همکار خودمان می‌خواهیم از سوال پرسیدن طفره نروند چون شما کسانی هستید که باید برای مابقی عمر خود عواقب اخلاقی اقداماتتان را متحمل شوید. باید مقابل فرزندان و نوه‌های خود ایستاده و توضیح دهید چطور چنین ویرانگری غیرقابل تصوری در غزه رخ داد، چطور کودکان بی گناه زیادی توسط ماشین کشتار مرگباری که شما به عنوان خلبان آن را هدایت کردید جان خود را از دست دادند.»

به نوشته فریدمن «نمرود نوویک»، یک مشاور ارشد سیاست خارجی «شیمون پرز»، نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی نیز ساعاتی بعد از نامه آگمون و آراد یک نامه دیگر به تاریخ ۸ ژوئن که از سوی یک جنبش متشکل از حدود ۵۵۰ نفر از مقام‌های ارشد بازنشسته نهادهای نظامی، امنیتی و دیپلماتیک رژیم صهیونیستی نوشته شده را به او داده است.

در این نامه از یهودیان خواسته شده به جنایات جنون آمیزی که در غزه رخ می‌دهد قبل از آنکه خود آنها هم به خاطر آن هزینه بدهند اعتراض کنند.

آنها نوشته‌اند: «رویدادهای اخیر باعث بحث‌های احساسی و دردناک در داخل جوامع یهودی سراسر جهان به ویژه درباره وضعیت نوار غزه شده است. بسیاری از یهودیان بیرون از اسرائیل علنا اظهار نگرانی کرده‌اند. متعاقبا برخی از آنها مورد انتقاد شدید کسانی قرار گرفته‌اند که آنها را متهم به تضعیف اسرائیل و خیانت به ارتباط خود با این دولت یهودی کردند و به آنها گفته شد یهودی‌هایی که خارج از اسرائیل زندگی می‌کنند یا در ارتش اسرائیل خدمت نمی‌کنند باید دهانشان را ببندند. ما قاطعانه این حرف که یهودیان بیرون از اسرائیل باید در قبال مسائل مربوط به اسرائیل ساکت بمانند را رد می‌کنیم.»

به گزارش مجاهدت از مشرق، با اوج گرفتن تحولات سوریه در اوایل دهه ۹۰ و اضطرار به ورود حزب‌الله لبنان در عرصه درگیری، فصل متفاوت و بدیعی از شهادت برای جامعه لبنان شکل گرفت.

ایده‌پردازی حزب‌الله برای معرفی این شهدا و توجیه حضور خود در این معرکه، استفاده از تعبیر مدافع حرم روی قبور مطهر شهدایش بود؛ ایده‌ای که در ظرف اقتضائات آن روز جامعه لبنان بسیار هوشمندانه، حکیمانه و روشن‌بینانه بود.

همزمان با رسانه‌ای شدن حضور نظامی ایران در سوریه و اسارت و شهادت برخی از نیروهای ایرانی، پرسشی به سرعت در جامعه شکل گرفت که «مسأله منازعات داخلی سوریه چه ارتباطی به ما دارد؟!» آن روزها، سامانه ادراک‌ساز ایرانی تلاش کرد با الگوبرداری از دوستان حزب‌الله، منطق و فلسفه حضور ایرانیان در غائله شام را ذیل ادبیات «دفاع از حرم» توضیح دهد.

با وجود همه مزیت‌هایی که در منطق دفاع از حرم وجود داشت که به‌درستی می‌توانست تقدس‌بخش و توجیه‌گر بخشی از ادله حضور ما در ۱۰۰۰ کیلومتر فراسوی مرزهای‌مان باشد اما به طور کلی بیشتر نقش مسکوت گذاشتن و از کنار واقعیت گذشتن داشت.

تکیه بر این ادبیات موجب شد تا در کنار سؤال پیشین، ده‌ها پرسش بی‌پاسخ دیگر هم زاییده شود و بعدها کنایه‌زده شود که «آیا در یمن هم حرمی وجود دارد که ما خبر نداریم؟!» این ابهام تا حدی برجستگی پیدا کرد که فرمانده اصلی این میدان، شهید سلیمانی در آخرین گفت‌وگوی خود با جامعه ایران – یعنی وصیتنامه‌اش- تلاش کرد از طریق توسعه در معنای حرم و القای این گزاره که «جمهوری اسلامی حرم است» به نحو فعالانه‌تری ذهن جامعه ایران را با سیاست‌های مقاومت همراه کند.

حال و پس از حوادث ۷ اکتبر، ابهامات انباشته در دوره‌های گذشته مجددا در میدان ‌شناختی ایران به نحو جدی‌تری فعال شده است.

این بار و با به میدان کشیده شدن جغرافیای ایران در صحنه درگیری پرسش از «چرایی دخالت ایران در مناقشه فلسطین» به صورت علنی‌تر و شاید خشن‌تری در حال مطرح شدن است.

طی یک سال گذشته، جریانات و شخصیت‌های گفتارپرداز ایرانی در پاسخ به این نیاز و برای تبیین «منطق رفتار منطقه‌ای جمهوری اسلامی» تلاش‌های قابل توجهی به خرج داده‌اند که مجموع این تکاپوی راهبردی را در قالب ۱۰ روایت کلی می‌توان صورت‌بندی کرد.

روایت اول: «آزادسازی قدس»؛ قدس قبله اول مسلمین و مکان به معراج رفتن نبی مکرم(ص) بوده است. مسجدالاقصی نه یک معبد عادی که یک موقعیت هویت‌بخش برای امت اسلامی است، با اشغال شدن این منطقه توسط صهیونیست‌ها عملا مسلمین مورد هجمه هویتی قرار گرفته‌اند و ما و همه امت موظف به تلاش و مجاهدت برای آزادسازی قدس شریف هستیم.

روایت دوم: «مقدمه‌سازی ظهور، آخرالزمان و کلید رمزآلود فرج»؛ بسیاری از روایات مرتبط با ظهور حضرت حجت(عج) حاکی از این واقعیت است که یکی از اضلاع برای زمینه‌سازی ظهور، شکست یهود از ایرانیان است. طبق گزارش قرآن، یهود ۲ بار در روی زمین فساد می‌کند و افرادی برای ازاله یهود از طرف خداوند مبعوث می‌شوند که به گواه برخی روایات، آن قوم که خداوند در مرحله دوم علیه یهودیان برمی‌انگیزد، به یاران آخرالزمانی امام زمان(عج) و به اینکه آنان اهل قم و کسانی هستند که خداوند آنها را قبل از ظهور حضرت برمی‌انگیزد، تأویل شده است، لذا از بین بردن رژیم صهیونیستی یکی از مراحل جدی برای مقدمه‌سازی ظهور بوده و فلسفه آخرالزمانی این درگیری در بسیاری از فیلم‌های هالیوودی همچون آرماگدون بازنمایی شده و در ادبیات امروز سران اسرائیل هم انعکاس یافته است.

روایت سوم: «دفاع از مردم مظلوم و زنان و کودکان بی‌دفاع فلسطین»؛ تجاوزگری غیرقانونی اسرائیل در اشغال سرزمین‌ها و اقدامات وحشیانه این رژیم در کشتار دسته‌جمعی، تبدیل بیمارستان‌ها و مدارس به هدف مشروع، زنده زنده سوزاندن انسان‌ها، تحمیل محاصره غذایی – دارویی و تبدیل غزه، ضاحیه و … به گورستان، هر انسان با شرافت و هر دولت مستقلی را وامی‌دارد در کنار این مردم مظلوم بایستد و تلاش کند فلسطینیان به حق مشروع خود برای بازپس‌گیری سرزمین‌شان دست یابند.

روایت چهارم: «مبارزه با جهان استعماری و سرمایه‌داری»؛ حیات اقتصادی مدرن بویژه پساجنگ دوم پیوند ناگسستنی با رفتار یهودیان دارد. فلسفه وجود یک کشور یهودی در قلب خاورمیانه طرح استعماری غرب برای توجیه حضور فیزیکی در غرب آسیا و ایجاد یک بستر رسمی برای به یغما بردن منابع انرژی منطقه و تبدیل جوامع اسلامی به بازار مصرف کالاهای غربی است. از این جهت موجودیت اسرائیل مستقیما به حیات اقتصادی جریان سرمایه‌داری در جهان گره خورده است. کشورهای مسقل و آزادی‌خواه برای خارج کردن سرنوشت خود از زیر هژمونی استعمار ناگزیر از مقابله و درگیری با جهان‌خواران هستند و باید پذیرای هزینه‌های ناشی از این جدال باشند.

روایت پنجم: «بازدارندگی نظامی و دکترین امنیتی – دفاعی»؛ دکترین نظامی جمهوری اسلامی از یک طرف مبتنی بر بازدارندگی فعال در مقابل تهدیدهای مستمر اسرائیل و از سوی دیگر تلاش برای جلوگیری از درگیری نظامی با آمریکا بوده است، لذا راهبرد امنیتی ما بر پایه کشاندن مرزهای خود در مرزهای رژیم صهیونیستی و ایجاد نیروهای بازدارنده با عنوان جبهه مقاومت بوده است. سیاست حمایت از مقاومت در منطقه کاملا با منطق موجود بر منافع ملی تطابق دارد و این جهت‌گیری در رفتار امنیتی بسیاری از قدرت‌های دنیا چون چین، آمریکا و روسیه نیز وجود دارد. وجود جبهه‌های مقاومت موجب شده است جمهوری اسلامی این توان را داشته باشد تا در برهه‌های مختلف از بحران‌آفرینی برای اسرائیل، به عنوان یکی از ابزارهای فشار بر غرب و آمریکا استفاده کند. در نتیجه سرمایه‌گذاری و صرف هزینه برای دفاع از نیروهای مقاومت در منطقه موجب دور نگاه داشتن ایران از جنگ و بحران شده است.

روایت ششم: «جنگ تاریخی یهود و اسلام، فرزندان اسحاق و اسماعیل»؛ یهود به جهت انگاره‌های جهان‌شمول خود از ابتدای تولد پیامبر اسلام و بعثت ایشان به دنبال ضربه زدن به ارکان اسلامی و ترور کردن شخصیت‌های بزرگ آن بوده است. یهود در تمام مقاطع حساس تاریخ همچون سقیفه و عاشورا در صحنه حاضر و از بازیگران اصلی بوده است. هیچ قوم و نژادی به اندازه یهود از اسلام کینه ندارد و این عداوت به دلیل انتقال عنوان قوم برگزیده از بنی‌اسرائیل به مسلمانان بوده است. یهود هیچ‌گاه به طور کامل از مسلمانان راضی نمی‌شود تا به طور کامل به تبعیت آنها دربیاییم. یهود دشمن‌ترین مردم نسبت به مسلمانان است، لذا درگیری اسلام و یهود در تمام تاریخ امتداد داشته و یهود با بهره‌گیری از همه قوای انسی و جنی به دنبال ریشه کن کردن امت اسلامی است. به این جهت ضروری است تا برای تداوم‌بخشی به این نبرد ما نیز با قوت در این میدان حضور داشته باشیم و جهان اسلام را از فتنه‌گری‌های یهود نجات دهیم.

روایت هفتم: «نظم نوین جهانی و تغییرات ژئوپلیتیکی»؛ ایالات متحده آمریکا از نظر ژئوپلیتیکی، نظامی، مالی و اقتصادی در حال نزول است. شاخص‌های اقتدار آمریکا در دنیا روبه تنزل است و در نتیجه نظام تک‌قطبی برآمده از دوران جنگ دوم در حال گذار به نظم جدیدی است. یکی از ارکان این نظم جدید انتقال قدرت از غرب به شرق است، لذا وضعیت خاورمیانه نقش کلیدی در وضعیت آینده خواهد داشت؛ شرقی که اکنون به رهبری چین، روسیه و ایران به مدل‌های اقتصادی جدیدی وابسته شده است و این مدل‌های جدید موقعیت این کشورها در عرصه بین‌الملل را تغییر خواهد داد. کاهش نقش ایالات متحده در منطقه به عنوان بازیگر اصلی در عرصه بین‌المللی و خروج آن از مهم‌ترین روندهای کلی نظم نوین بین‌المللی و از نخستین نشانه‌های این تغییر و جابه‌جایی قدرت است، لذا یکی از مهم‌ترین پیشران‌ها برای نقش‌آفرینی فعال در دوران گذار و گرفتن سهم بیشتر در نظم نوین جهان، توسعه میدان درگیری با آمریکا در منطقه از طریق فعال‌سازی و حمایت از گروه‌های مقاومت است.

روایت هشتم: «امکان امت‌سازی»؛ ایده اسلام از مسیرهای گوناگون می‎خواهد مسلمین به یک نظم مطلوب که همان امت واحده است دست پیدا کند و در این راستا با سرزمین و مرز جغرافیایی که با طرح‌های استعماری همچون دولت – ملت مدرن ایجاد شده، مخالف است، بلکه می‎خواهد هر فردی در هر کجای دنیا زندگی می‎کند به این وحدت برسد. افرادی که در سرزمین‎های مختلف زندگی می‎کنند باید دردمند یکدیگر بوده و با وحدت کلمه، حامی و پشت و پناه یکدیگر باشند. در این بین مسأله فلسطین بهترین فرصت برای پیگیری پروژه امت‌سازی است. فلسطین موضوعی است که ماهیتی فرامذهبی یافته، با منافع کلیت جهان اسلام گره خورده، لذا راهبرد دفاع از مقاومت فلسطین قدرت اجماع‌سازی میان توده‌ها و نخبگان در کشورهای مختلف اسلامی را داراست.

روایت نهم: «نبرد تمدنی با غرب و دنیای آمریکایی»؛ اسرائیل جلوه‌ای تمام‌نما از ارزش‌های آمریکایی و زیرساخت‌های تمدنی غرب است. اسرائیل زاییده تمدن سرکش مادی و نتیجه حتمی مبانی تمدن غربی و طغیان خودخواهانه بشری است که در پایان قرون وسطا بر پایه انکار خدا و ارزش‌ها بنا گذاشته شد و این، طغیان در ستمگری بود تا بدانجا که آسایش وجدان دروغین او با دست یازیدن بر دیگر ملت‌ها حاصل می‌شد. رژیم اسرائیل نماد کامل این تمدن از نظر انحصارطلبی و بهره‌کشی و تفرقه‌افکنی نژادپرستانه و تعصب‌های دینی و ستمگری و اشغالگری و سنگدلی است. مبارزه با اسرائیل مبارزه با یک قوم، دین، ملت یا قدرت سیاسی نیست، مبارزه با اسرائیل مبارزه با یک ایده تمدنی است؛ ایده‌ای که ناچار شده است باطن خود را در قامت سیاست‌ها و رفتارهای صهیونیست‌ها بروز دهد.

روایت دهم: «عمل به وصیت امام خمینی برای انجام فریضه دینی»؛ پرداختن به مسأله فلسطین یکی از مسلمات مکتب امام خمینی‌(ره) است. امام از ابتدای آغاز دوران مبارزاتی‌شان علیه رژیم پهلوی تا زمان نگارش وصیتنامه‌شان نگاهی مستمر به این مساله داشتند. امام از ما خواستند تا نابودی کامل اسرائیل نباید دست از مبارزه برداریم. امام اسرائیل را غده سرطانی نامیدند که باید از صفحه روزگار محو شود. امام پایه‌گذار سنتی با عنوان روز جهانی قدس بودند و از تمام ملت‌ها خواستند قیام کنند و این جُرثومه‌های فساد را به زباله‌دان‌ها بریزند. امام به ما وصیت کردند ما همواره‌ در کنار ملت‌ مسلمان‌، مبارز و رشید فلسطین‌ و بر ضد صهیونیسم‌ جنایتکار هستیم‌ و خواهیم‌ بود و به‌ برادران‌ فلسطینی‌ خود توصیه ‌می‌کنیم‌ راه‌ خدا یعنی‌ مبارزه‌ با دشمن‌ غاصب‌ و حامیانش‌ را با توکل‌ و اعتماد به‌ خدا و تا نابودی‌ دولت‌ صهیونیست‌ غاصب‌ ادامه‌ دهند. ملت‌ بزرگ‌ و بسیجیان‌ مؤمن‌ و فداکار ما دفاع‌ از فلسطین‌ را فریضه‌ای دینی‌ می‌شمارند و در راه‌ خدا هیچ‌ هدفی‌ را دست‌نیافتنی‌ نمی‌دانند.

همه این روایت‌ها در عین واقعی و مؤثر بودن اما تاکنون قدرت اجماع‌آفرینی در ایران را پیدا نکرده‌اند، اینها می‌توانند مکملی برای یک روایت معیار باشند.

در صورت فقدان روایت معیار، روایت‌های پیرامونی یا مکمل برای تبیین منطق مقاومت، بخوبی معنادار نشده و صرفا همراه‌کننده بخش‌های محدودی از طبقات جامعه هستند. روایت‌های مکمل قابلیت پذیرش فراگیر ندارند، قطعی‌الوقوع نبوده و می‌توانند در شرایطی نقض شوند.

وقتی ما دهه‌ها با تکیه بر گفتمان حمایت از مظلوم پیش می‌رویم ولی یکباره مظلوم حمله‌ور می‌شود و توفان الاقصی می‌آفریند و اسیر و کشته می‌گیرد، ناگهان ذهنیت‌ها مغشوش می‌شود. زمانی که با منطق بازدارندگی و توسعه مرزها استدلال می‌کنیم و یکباره تکنولوژی‌های نظامی مرزها را بی‌معنا می‌کند، دچار انفعال می‌شویم. وقتی تبیین‌های خود را بر جنگ تاریخی فرزندان اسحاق و اسماعیل متمرکز می‌کنیم و نظاره می‌کنیم که چطور سران کشورهای اسلامی ذیل طرح صلح آبراهام – پدر مشترک – به دنبال عادی‌سازی روابط با رژیم هستند، منزوی می‌شویم.

در شرایطی که با تکیه بر اخبار آخرالزمانی تلاش می‌کنیم دل‌ها را آماده نگاه داریم و در اعتبار آنها تردید می‌شود، دست‌مان خالی می‌شود. هنگامی که هدف را آزادی قدس شریف اعلام می‌کنیم و خبردار می‌شویم که ما با طرح دوکشوری که قدس را به مسلمانان برمی‌گرداند هم مخالف هستیم، دهان‌مان بسته می‌شود. در زمانه‌ای که دولت‌های اسلامی در پشت و روی صحنه حامی و نجات‌بخش اسرائیل بوده و ملل اسلامی هم با جمعیت‌های میلیونی مشغول برگزاری کنسرت و فستیوال رقاصی هستند، مطرح کردن ایده امت‌سازی خیلی بلندپروازانه به نظر می‌رسد و… .

اما کدام توصیف می‌تواند برای بیان منطق مقاومت روایت معیار باشد؟ به نظر می‌رسد همان روایتی که بعد از یک تجربه تاریخی، امروز برای مردم غزه عینیت یافته و ظرفیت پذیرش هزینه‌های ناباورانه را فراهم آورده، برای ما نیز می‌تواند به عنوان روایت معیار عمل کند و آن روایت «مقاومت و زندگی» است.

زندگی و آینده بدون مقاومت در برابر سیاست‌های آمریکا امکان‌پذیر نیست، «ما مقاومت می‌کنیم پس هستیم». پیشرفت ایران و آینده ایران و حفظ موجودیت ایران بدون مبارزه با آمریکا در منطقه ممکن نیست.

اسرائیل مهم‌ترین پایگاه نظامی آمریکاست، اسرائیل ارتشی است که برای آن کشوری درست شده و نقش این ارتش نابودی ما است. اگر ما خواهان رشد، پیشرفت، توسعه و آینده هستیم باید به صورت عمومی و فراگیر در جریان مقاومت مشارکت داشته باشیم و هیچ راه دیگری نیز وجود ندارد.

مقاومت ایده‌ای برای ساختن زندگی است، مقاومت اساسا زمانی آغاز می‌شود که در کشاکش غرب آسیا ما اراده‌ای برای ساختن زندگی به میدان آورده باشیم.

روایت مقاومت و زندگی، واقعی‌ترین توصیف از وضعیت امروز ما و اسرائیل است. اگر این روایت محور تبیین منطق مقاومت باشد سایر روایت‌ها هم نیز می‌تواند برای طبقات و سلیقه‌های مختلف انگیزه‌سازی کند.

در دهه ۹۰ روایت دفاع از حرم نیز در عین اینکه توضیح‌دهنده ضلعی از موقعیت ما بود اما نمی‌توانست برای همیشه و همه جا تبیین‌گر فلسفه سیاست‌های منطقه‌ای ما و حضور پرهزینه‌مان در شامات باشد.

مراجعه به تجربه گفتمان مدافعان حرم باید ما را به این نتیجه رسانده باشد که وقتی در طرح روایت معیار موفق نباشیم، سایر تبیین‌ها بیشتر به صورت بهانه یا ابزار توجیه خوانش می‌شوند و حتی می‌توانند به ضد خود نیز مبدل شوند.

منبع: روزنامه وطن امروز

به گزارش مجاهدت از مشرق، ایده صهیونیزم محصول قرن نوزدهم و ناشی از نوعی برداشت سیاسی از مذهب یهود بوده که به تدریج و با حمایت‌های دول غربی در قرن بیستم توانست با ایجاد یک گفتمان مشترک، افکار عمومی یهودیان را به سمت سرزمین فلسطین جلب نماید و با دادن وعده آرامش به یهودیان مهاجر در سرزمین تعیین شده، ایده فراسرزمینی نیل تا فرات را نیز مطرح نمود.

اما این اجتماع چندپاره پس از اشغال فلسطین با چالش‌های مختلفی در حوزه‌های سیاسی، اجتماعی، جمعیتی، استراتژیک و بالاخره فکری، هویتی و گفتمانی مواجه شده است.

ایده «فروپاشی از درون» که در آراء و نظرات طیف وسیعی از اندیشمندان غربی و اسلامی و حتی شخصیت‌ها و صاحبنظران یهودی در خصوص آینده رژیم صهیونیستی مطرح می‌شود به مقوله تهدیدهایی اشاره دارد که از درون بقای این رژیم را تهدید می‌کنند. چیزی شبیه «افول موریانه‌ای» که مفهوم آن برای آمریکا هم مطرح است: یعنی ضعیف و پوک شدن ساختارهای اقتصادی و سیاسی نظامی که از بیرون هنوز سالم به نظر می‌رسد. 

در سال‌های گذشته واقعیت‌های موجود در اطراف سرزمین اشغالی و اوج‌گیری تحرکات و اندیشه مقاومت، به خصوص پس از پیروزی انقلاب اسلامی، کاتالیزوری برای تسریع فروپاشی رژیم در نظر گرفته شده است.

در این نوشتار قصد داریم به آراء و نظرات صاحبنظران کشورهای منطقه در خصوص تهدیداتی که درون رژیم صهیونیستی را در برگرفته و آن را در شرایط افول قرار داده است، بپردازیم.

فرسایش نظام اجتماعی

دکتر مصطفی محمود، نویسنده شهیر مصری در کتابی به نام «اسرائیل..ابتدا و پایان» می‌نویسد: ایجاد یک هویت واحد به نام «اسرائیلی» در میان مهاجرانی که از کشورهای مختلف به فلسطین کشانده شده بودند، دغدغه ابتدا تا کنون سردمداران صهیونیست بوده است. در خلال سده‌های اخیر تفکری سیاسی و در عین حال غیرمذهبی با رویکردی ابزارگونه به مذهب یهود، اندیشه‌ای در تضاد با اعتقاد سنتی یهودیت مبنی بر اقامه دولت یهودی و بازگشت به سرزمین مقدس، پیش از ظهور ماشیاح نجات-بخش، را مطرح نمود. نظریه پردازان این نهضت با طرح ایده صهیونیزم به عنوان گفتمان پیشنهادی خود برای ایجاد تهییج عمومی در جوامع پراکنده یهودیان سراسر جهان، حکمرانی قوم یهود در سرزمین موعود را برای تحقق وعده الهی اعلام نمودند. ایده‌ای که در بعد سرزمینی آرمان اسرائیل بزرگ را زمینه‌ساز بازگشت به دوران عظمت تاریخی این قوم تلقی نموده و تشکیل دولت یهودی را عاملی وحدت‌بخش و رافع سرگشتگی و آوارگی قوم یهود، ارزیابی نمود. (إسرائیل.. البدایة و النهایة. صفحه ۶۱ و ۶۲)

در این میان این ایده با مخالفت برخی متفکران یهودی و علمای مذهبی و ارتدوکس سنتی همراه شد و آنان تشکیل دولت یهودی را بر خلاف وعده الهی پنداشته و تشکیل آن را به ظهور مسیح مشروط کردند؛ با این حال، ایده صهیونیزم توانست به گفتمان مسلط تبدیل شود که در چهارم می ۱۹۴۸ در قالب دولت اسرائیل تجلی یافت و توانست با تبلیغات فراوان و حمایت بی دریغ استعمار افکار عمومی یهودیان را به این اقدام قانع نماید. آن هم در شرایطی که دول اروپایی به دنبال راهی برای خلاصی از جمعیت یهودیان خود بودند و کجا بهتر از فلسطین و غرب آسیا که بخش اعظم پتانسیل و فرصت‌های رشد مسلمانان را به خود منعطف سازد.

دکتر عبدالوهاب المسیری نویسنده مصری دانشنامه «یهود، یهودیت و صهیونیزم» در کتابی به نام «فروپاشی اسرائیل از درون» معتقد است که فرسایش سیستم اجتماعی رژیم صهیونیستی یکی از مهم‌ترین جنبه‌های فروپاشی این رژیم است. به گفته او اصطلاح «ذوب» تعریف شده توسط «دیوید بن گورین» بنیان‌گذار رژیم صهیونیستی در به هم آمیختن جامعه صهیونیست و تبدیل آن به یک نظام ملی واحد به دور از هویت چندگانه که یهودیان از کشورهای مختلف با خود به همراه داشتند، ناکام ماند.

او در ادامه می‌افزاید: «این مفهوم نتوانست هویت ملی یکپارچه‌ای که قرار بود برای یهودیانی که به اسرائیل می‌آیند ایجاد کند. همزمان مشکل ادغام اعراب ۴۸ و اقلیت‌ها در جامعه اسرائیل وجود دارد و موجب شده تا در مجموعه‌ای چند قطبی‌ها و درگیری‌های ایدئولوژیکی و قومی گرفتار آید.» (انهیار إسرائیل من الداخل. صفحه ۱۲)

بحران ملت‌سازی در سرزمین اشغالی، بیش از هر زمانی در درگیری‌های میان اعراب و یهودیان در شهرهای ۱۹۴۸ در اردیبهشت ماه و همزمان با جنگ ۱۲ روزه غزه خود را نشان داد. به طوریکه دهها شهر و شهرک از جمله اللُّد، بت یم، یافا، عکا، الخلیل، قدس شرقی، حیفا، تل آویو، الرینه، شفاعمرو، الطیبه، عرعرة المثلث و طمره شاهد درگیری‌های شدید میان مسلمانان و صهیونیست‌ها بود. هر دو طرف بشدت یکدیگر را به باد کتک گرفته و در برخی شهرها مساجد و کنیسه‌ها به آتش کشیده شد. این نابسامانی و زد و خورد شدید عرب‌ها و یهودیان شهرهای ۱۹۴۸، بیش از هر چیزی یک گزاره را فریاد می‌زد، گزاره‌ای که برای مقامات و سران رژیم صهیونیستی به مثابه کابوس است. آن گزاره این است: «پروژه دولت- ملت سازی در قالب اسرائیل شکست خورده است». پروژه هویت‌سازی که دهه‌هاست سران صهیونیست به دنبال جعل آن در سرزمین اشغالی هستند.

آشوب در شهرهای ۱۹۴۸ تا جایی پیش رفت که «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر و «رووین ریولین» رئیس وقت رژیم صهیونیستی در سخنانی نگرانی خود را ابراز کردند. نتانیاهو در آن زمان در سخنانی گفت: «برای ما تهدیدی بزرگ‌تر از این کشتار وجود ندارد. گزینه‌ای جز بازگرداندن حاکمیت قانون و نظم از طریق زور نداریم. آن‌چه در شهرهای ما رخ می‌دهد، بسیار شبیه یک جنگ داخلی است که به زودی خطر موجودیتی برایمان خواهد داشت.» او پیش از آن نیز گفته بود که اسرائیل همزمان در دو جبهه یکی با غزه و دیگر در جبهه داخلی می‌جنگند.

«رووین ریولین» نیز گفته بود: «خطر جنگ داخلی بر موجودیت ما بسیار بیش از تمامی خطرهای خارجی است.»

آثار درگیری‌های خیابانی در شهر عکا (خیابانی که نامش تساهل است!)

راست‌گرایی و انشقاق در جامعه صهیونیست

از دیگر عوامل تهدید یکپارچگی درونی در جامعه صهیونیستی، افزایش نفوذ و قدرت راستگراها در همه شئون رژیم صهیونیستی است.

از سال ۱۹۴۹ تاکنون احزاب چپگرا مجموعاً ۱۴ بار توانسته‌اند به قدرت رسیده و تشکیل کابینه دهند. در حالی که در تمام این سال‌ها احزاب راستگرا (همگی به رهبری لیکود) صرفاً شش بار به قدرت رسیده‌اند. بنابراین عمده حیات سیاسی رژیم صهیونیستی در دست چپگراها بوده است. بدین صورت که حزب چپگرای «ماپای» (بنیان اولیه حزب کارگر) اولین حزبی بود که در رژیم صهیونیستی به رهبری «دیوید بن گورین» تشکیل کابینه داد و چهار بار پشت سر هم توانست در رأس دولت باشد. پس از آن تا ۳۰ ژوئن ۱۹۷۷ که «مناخیم بگین» از حزب لیکود به قدرت رسید، تمامی دولت‌ها در دست حزب کارگر بود. پس از آن تا سال ۲۰۰۹ نیز این حزب کارگر بود که اکثر کابینه‌ها را می‌چید و حزب لیکود همان‌طور که گفته شد تنها شش بار توانست در رأس قدرت باشد. دو بار نیز حزب ائتلافی «کادیما» (جداشده از لیکود و ائتلاف کننده با چپ‌ها) موفق به چیدن کابینه شد.

اما از سال ۲۰۰۹، با استعفای «ایهود اولمرت» (از حزب کادیما) و ناتوانی «زیپی لیونی» (چپگرا و از حزب کادیما) در تشکیل دولت ائتلافی، با برگزاری انتخابات با اینکه حزب کادیما ۲۸ کرسی و حزب «لیکود» ۲۷ کرسی از آن خود کرده بودند، اما «شیمون پرز» رئیس رژیم صهیونیستی «بنیامین نتانیاهو» را مأمور تشکیل کابینه کرد و از آن زمان تا ۱۳ جولای ۲۰۲۱ او در این سمت ماند و پس از او نیز «نفتالی بنت» از حزب راست جدید قدرت را در دست گرفت.

سکانداری جریان راستگرا و رأی‌آوری این جریان در انتخابات، منطقاً حاصل این است که گرایش راست در جامعه صهیونیستی در دو دهه گذشته افزایش یافته است. افزایش تعداد یهودیان افراطی در سال‌های گذشته مقامات اسرائیل را در خصوص انشقاق و چند پارگی در این رژیم نگران کرده است. یهودیان افراطی که حال جمعیت آن‌ها در جامعه ۹ میلیونی اسرائیل به بیش از یک میلیون نفر رسیده است، تلاش دارند تمامی شئونات را در دست خود گرفته و اراده خود را خارج از روند قانونی بر دیگر ساکنان و سکولارها تحمیل کنند. از تعطیلی اجباری شنبه‌ها تا وضع قوانین مورد نظر خود در امور خانواده و طلاق و ازدواج گرفته تا هم‌پیمانی با احزاب برای حضور قدرتمند در صحنه سیاسی؛ به طوریکه در سال‌های گذشته جامعه صهیونیستی به‌تدریج از رنگ و بوی سکولاریسم دهه‌های پیش از قرن بیست و یکم فاصله گرفته است و چند دستگی در میان ساکنان سرزمین اشغالی و سرخوردگی در میان چپ‌گرایان و سکولارها از حاکمیت روزافزون یهودیت افراطی افزایش یافته است.

یهودیان افراطی امتیازات ویژه‌ای برای خود قائل هستند. درگیری یهودیان افراطی با مأموران در اعتراض به قانون سربازی اجباری.(دوم نوامبر ۲۰۱۸)

شبکه الجزیره در دسامبر ۲۰۱۷ برای اولین بار توانست وارد محله یهودیان افراطی در بیت‌المقدس شود و گزارشی از نوع زندگی و عقاید آن‌ها تهیه کند. در این مستند به نام «اسرائیل، فروپاشی از درون»  خبرنگار با یهودیان افراطی و سکولارها به گفت‌وگو می‌نشیند و به خوبی دیده می‌شود که چگونه دو دستگی میان آن‌ها افزایش یافته و افراطی‌ها تا چه حد خود را محق دخالت در امور زندگی و روزمره دیگر گروه‌های اجتماعی می‌دانند.

مرکز مطالعاتی دموکراسی در اسرائیل (IDI) از معتبرترین مراکز نظر سنجی در این رژیم است که در پایان سال ۲۰۲۰ با انتشار گزارشی حقایق قابل توجهی را از وضعیت ساکنان سرزمین اشغالی ارائه کرد.

براساس آمار منتشرشده از سوی این مؤسسه، ۹۲ درصد از یهودی‌های افراطی، اسرائیل را جای مناسبی برای زندگی می‌دانند، اما این آمار برای سکولارها به ۶۵ درصد کاهش یافته است. در حیطه سوگیری سیاسی نیز ۸۴ درصد راستگراها به این سؤال پاسخ مثبت داده‌اند، در حالی که تنها ۵۵ درصد چپ‌گرایان گفته‌اند که اسرائیل مکان مناسبی برای زندگی است.

در همین راستا ۶۸ درصد حریدی‌ها وضعیت اسرائیل را خوب یا عالی می‌دانند، در حالی که این احساس در میان سکولارها تنها ۲۷ درصد و سنتی‌های غیرمذهبی تنها ۳۳ درصد است.

این اختلاف فاحش در نوع نگرش درخصوص وضعیت کنونی رژیم صهیونیستی می‌تواند نشان دهنده وجود شکاف اجتماعی عمیق در اجتماع های گوناگون اسرائیل باشد. می‌توان گفت که شکاف و چنددستگی و بن‌بست سیاسی در رژیم صهیونیستی تا حد قابل توجهی بازتابی از شرایط گروه‌های اجتماعی در جامعه است.

در انتهای این بخش به کتاب «اسرائیل دیگر، نگاهی از درون» به نوشته «جونی منصور» مورخ فلسطین ساکن مناطق ۱۹۴۸ نگاهی می‌اندازیم. او به عامل دیگری در انشقاق جامعه صهیونیستی پرداخته و به موضوع قابل توجهی اشاره کرده است. جونی منصور می‌نویسد: « در محافل اسرائیلی حول تعریف اسرائیل، گاهی موضوع یهودیت و گاهی دموکرات بودنش اوج می‌گیرد و ایده مؤسسان اسرائیل نیز کشور یهودی دموکرات بود و به آسانی از این طرح اساسی دست نمی‌کشیدند. اما واضح است که این یک ترکیب بسیار دشواری است، چرا که ترکیب جامعه اسرائیل مطلقا ناهمگون است. طرح «داوید بن گورین» این بود که یهودیانی که از دیگر مناطق دنیا به فلسطین می‌آیند در یک جامعه بالکل اسرائیلی همگن شوند، اما با افزایش مهاجرت‌ها، گروههای مختلفی از یهودیان از طبقات اجتماعی و اقتصادی وارد فلسطین شده و جامعه اسرائیلی در اساس به دو بخش «غربی‌ها» (اشکنازی‌ها) و «شرقی‌ها» (سفارادی‌ها) تقسیم شد. سپس در داخل این دو بخش نیز تقسیم‌بندی‌های متعددی به وجود آمد؛ بدین شکل که هر بخشی از جامعه اسرائیل ارتباط و وابستگی‌های خود را به کشوری که از آن مهاجرت کرده بود حفظ کرد و به مرور تحولات بدین سو رفت که قدرت اقتصادی، سیاسی و مناصب مهم به اشکنازی‌ها رسید و آن‌ها بر اسرائیل تسلط یافتند؛ در حالیکه تعداد یهودیان شرقی در جامعه اسرائیل اکثریت را تشکیل می‌دهد. بنابراین از این مبدأ، اسرائیل دموکرات در ریشه خود تشکیل نشد. (اسرائیل الأخری. رؤیة من الداخل. صفحه ۴۹ و ۵۰)

بحران بافت جمعیتی

سران صهیونیست از ابتدای تشکیل رژیم صهیونیستی، ضرورت بر هم خوردن ترکیب جمعیتی سرزمین فلسطین به نفع یهودیان علیه مسلمانان و اعراب را درک کرده و در این راستا تلاش کرده‌اند با وعده و وعیدهای فراوان جمعیت پراکنده یهودیان را به سرزمین اشغالی بکشانند. اما واقعیت کنونی نشان می‌دهد که سران صهیونیست‌ با تمامی اقداماتشان در این مجال موفق نبوده‌اند. 

«جونی منصور» در بخش دیگری از کتاب خود از مسأله بافت جمعیتی به عنوان «بمب ساعتی» برای رژیم صهیونیستی یاد کرده و نوشته است: «مسأله ترکیب جمعیتی موضوع جدیدی در فضای سیاسی اسرائیل نیست. از دهها سال پیش اسرائیل با ابزارهای اقتصادی، فرهنگی و نظامی در پی علاج این تهدید برآمده است.»

همان‌طور که گفته شد آمارها نشان از حفظ ترکیب جمعیتی فلسطین به نفع فلسطینیان دارد. در جدول زیر طبق اداره مرکزی آمار رژیم صهیونیستی، جمعیت فلسطینی‌ها در سال ۲۰۵۰ با تمامی تلاش‌های سران تل آویو ۶۲.۸ درصد کل سرزمین فلسطین را تشکیل خواهد داد.

Israeli Central Bureau of Statistices, United Nations World Population Prospects

خطر ترکیب جمعیتی به گفته «جونی منصور» به یک کابوس برای سران صهیونیست در آمده و به گفته محافل صهیونیستی در صورت عدم علاج این تهدید، غلبه جمعیت فلسطینی‌ها یک تهدید جدی برای صهیونیست‌ها خواهد بود.

«آرنون سوویر» پژوهشگر جغرافیای دانشگاه حیفا در اثر تحقیقاتی خود به نام «اسرائیل، ترکیب جمعیتی ۲۰۰۱-۲۰۲۰» که یک تحقیق جامع به شمار می‌رود، می‌نویسد: «اگر اسرائیل جداسازی میان یهود و عرب را به سرعت در تمامی کشور اجرا نکند، واضح است که اکثریت عرب یهودیان را در کشور در تنگنا قرار خواهند داد.» (اسرائیل الأخری. رؤیة من الداخل. صفحه ۶۲)

کاهش مهاجرت یهودیان به سرزمین اشغالی عامل دیگری برای تشدید تهدید ترکیب جمعیتی برای رژیم صهیونیستی است. مهاجرت به فلسطین اساس ایدئولوژی صهیونیزم است و از ابتدا تأسیس این رژیم را بر پایه کشاندن یهودیان از اقصی نقاط جهان به فلسطین و تبلیغ این سرزمین به عنوان موطن یهودیان و سرزمین وعده داده شده، بنا نهاد شد، اما طبق گزارش محافل صهیونیستی، میزان مهاجرت به سرزمین اشغالی در ۲۰ سال اخیر کاهش داشته است که یک خطر موجودیتی برای رژیم صهیونیستی است. 

علاوه بر این میزان یهودیانی که فلسطین را ترک کرده و به کشور خودشان باز می‌گردند نیز  افزایش یافته است. قدرت‌یابی مقاومت و حملات راکتی به شهرهای مختلف سرزمین اشغالی به خصوص در جنگ ۱۲ روزه که تا حیفا و تل آویو را نیز هدف قرار داد، عامل سرعت‌بخش خروج یهودیان از فلسطین اشغالی است.

فرار از خدمت نظامی و سقوط نظریه امنیتی 

رویداد دیگری که در ۲۰ سال اخیر در رژیم صهیونیستی توجه محافل پژوهشی را به خود جلب کرده، کاهش رغبت جوانان اسرائیلی برای حضور در خدمت نظامی است. عدم حضور در ارتش شاید در یک منطقه و کشور دیگری موضوع چندان حادی نباشد، اما در سرزمین اشغالی که مؤسسان آن امنیتی بودن را جزو عناصر اصلی اسرائیل تعریف کرده‌اند که در ادامه بدان خواهیم پرداخت، عدم رغبت برای حضور در ارتش به معنای سقوط نظریه امنیتی این رژیم قلمداد می‌شود و تبعات آن در میان مدت و بلند مدت ضربات مهلکی به موجودیت رژیم صهیونیستی خواهد زد.

محیط و بُعد روانی امنیت ملی یهودیان در فلسطین در واکنش آنان نسبت به تهدیدهای امنیتی، اهمیت و موضوعیت یافت. مجموعه‌ای از عقاید درباره امنیت یهودیان در فلسطین در آشوب‌های سال‌های ۱۹۳۶ تا ۱۹۳۹ مطرح شد و در سه دهه بعد از آن به کمال پتخگی خود رسید و از سال ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۳ صورت افراطی به خود گرفت.

اصل «تقدم امنیت» که پس از تشکیل رژیم اسرائیل غلبه یافت، ناظر به این عقیده است که هر مسأله و موضوع ملی، یک مسأله امنیتی است و یا حداقل دارای جنبه‌های امنیتی است. (به سوی یک تحول پارادایمیک در نظریه امنیت ملی اسرائیل. اوری بار-ژوزف. ترجمه مسعود آریایی نیا. صفحه ۸ الی ۹)

در این میان اما فرار از خدمت سربازی اولین پیامش این است که نسل جدید اعتقادی به نظریه «تقدم امنیت» ندارد. دکتر «عبدالوهاب المسیری» در کتاب «فروپاشی اسرائیل از درون» به این موضوع اشاره کرده و نوشته است: «نظامیان صهیونیست توانستند در اذهان اسرائیلی‌ها این تفکر را جا بیاندازند که اسرائیل دولت کوچکی است که باید علیه همسایگان عرب خود از خویش دفاع کند. علاوه بر این ایدئولوژی صهیونیزم به تمامی ارکان حکومت رنگ و لعاب تقدس داد، به خصوص در خصوص مرزهایش و در این میان ارتش نیز یک نهاد مقدس معرفی شد و «بن گوریون» ارتش را بهترین مفسر تورات توصیف می‌کرد که می‌تواند مرز اسرائیل را مشخص کند. از این رو خدمت نظامی نیز یک امر مقدس جلوه داده شد همچنین ورود به ارتش شرط رسیدن به مدارج بالا عنوان شد و در نتیجه کشیدن جوانان اسرائیلی به ارتش با موفقیت صورت گرفت و پیروزی‌های متوالی صهیونیست‌ها در مقابل اعراب این نظریه را تقویت بخشید. حتی میزان داوطلبان برای حضور در گردان چتربازان به قدری افزایش یافت که ظرفیت پر شد و حضور در این گردان یک افتخار برجسته محسوب می‌شد.» (صفحه ۱۵۸)

او در ادامه نوشت که اما شرایط تغییر کرد و اخیرا مشاهده می‌شود که جوانان از حضور در ارتش فرار می‌کنند. میزان فرار از ارتش جزو مسائل محرمانه در رژیم صهیونیستی محسوب می‌شود اما در سال ۲۰۰۰ روزنامه هاآرتص به نقل از یک افسر بلندپایه نوشت که حدود ۲۰ الی ۲۵ درصد سربازان در میانه خدمت از ارتش فرار می‌کنند.

در سال ۱۹۹۸ جنبش «پروفایل جدید» از میان جوانان دانشگاهی تشکیل شد و هدف خود را لغو خدمت اجباری عنوان کرد. این جنبش همچنین به جوانان کمک می کرد تا از راههای قانونی از حضور در ارتش سرباز زنند.

به نوشته المسیری مفاهیمی چون «دفاع از وطن»، «حفظ کرامت قومی» و «مرزهای مقدس» برای کسانی که در خصوص ایدئولوژی صهیونیزم قانع نشده‌اند، شعارهای پوچی است و جوانان اسرائیلی در حال تعریف امنیت به عنوان امنیت شخصی هستند که ارتباطی با جامعه ندارد.

***

پیرزن یهودی ساکن فلسطین در حالیکه گریه می‌کند، به هنگام تشکیل رژیم صهیونیستی، به مهاجرانی که تازه به فلسطین کشانده شده‌اند می‌گوید: «امروز یهودیان را به این منطقه آورده‌اند تا همه آن‌ها را نابود کنند.»

رژیم صهیونیستی بر پایه‌هایی استوار شده است که قوام آن‌ها در طول گذر زمان ممکن نیست. نسل‌های جدید اعتقادی به این اصول ندارند. بنابر آن‌چه در نوشتار بالا ذکر شد. عوامل فروپاشی این رژیم درون آن نهفته و در این میان افزایش توانایی مقاومت و بیداری فلسطینی‌ها و در هم شکستن اسطوره شکست‌ناپذیری این رژیم در جنگ‌های ۲۰ سال اخیر به این رویداد سرعت می‌بخشد.

دانلود