مجاهدت

به گزارش مشرق، مجموعه داستان «گودال اسماعیلی» نوشته زنده یاد علی شاه علی، نویسنده جوان معاصر از چهار داستان کوتاه با درونمایه جنگ تشکیل شده‌است. محور سوژه‌های هر چهار قصه کتاب جنگ است، اما مضمون اصلی داستان‌های کتاب «قصه سفر» است. در تمام داستان‌ها ما با کاراکترهایی مواجه هستیم که در سفر هستند و اتفاقات و کنش و واکنش و اوج و فرود داستان‌ها در سفرهایی شکل می‌گیرند که نویسنده آن را با زاویه «دانای کل» برای مخاطب تعریف می‌کند. می‌توان با یک نگاه استعاره‌ای گفت که در این کتاب، نویسنده به همراه کاراکتر داستان‌هایش مخاطبان کتابش را بر می‌دارد و به چهار نقطه از ایران سفر می‌کند.

سفر اول مربوط به داستان اول کتاب یعنی «قرار ملاقات» است؛ دختر پا به بختی که فرزند یک شهید مفقودالاثر است، به تازگی قرار است ازدواج کند. او به همراه دایی و مادرش سوار خودرو خودش می‌شوند تا به یکی از مرزهای کشور سفر کنند. گویا گروه تفحص پیکر پدر شهیدش را پیدا کرده‌است و حالا آن‌ها برای تحویل گرفتن به مرز می‌روند.

دختر در نزدیکی پایگاه از دایی و مادرش جدا می‌شود و به خلوت و سکوت بیابان پناه می‌برد، ادامه داستان از واگویه‌های او در خلوت با پدرش است. او در سکوت شروع به درد دل با بابای شهیدش می‌کند و از سختی‌هایی می‌گوید که به خاطر ندیدن پدرش در این سال‌ها از لحاظ عاطفی و روحی متحمل شده‌است و انگار بغض چندین ساله‌اش را از زمان کودکی تا آن لحظه خاص را می‌خواهد پیش پدر بگشاید. در سفر دوم، عروسی از عشایر عازم شهر است تا به نامزدش برسد.

وقتی به شهر می‌آید، مصطفی نامزدش آماده رفتن به جبهه است. عروس جنگ آنقدر عاشق همسرش است که مجبور می‌شود، او را با تمام دلبستگی‌هایش به جنگ و آرمان‌هایش بپذیرد. در سفر سوم ما با سربازی مواجهیم که برای دیدن یکی از رفقایش با قطار عازم سفر است و از روی اتفاق هم‌کوپه‌ای او یک کهنه رزمنده جنگ است که خاطرات بسیاری از جنگ در منطقه‌ای دارد که سرباز عازم آنجاست، او در این منطقه خاطرات رشادت نوجوانان وجوان‌های همسن و سال سرباز امروزی را در سر دارد که مردانه جلوی دشمن ایستاده و شهید شده‌اند.

سفر چهارم کتاب هم مربوط به پدری است که به همراه دخترکش عازم مشهد مقدس هستند تا برای شفای مادر دختر دعا کنند. سفرهای این داستان‌ها هم درونی‌اند و هم بیرونی و شخصیت‌های داستان‌هایی که زنده یاد شاه‌علی خلق کرده‌است هم همین حالت را دارند.

نثر این کتاب بسیار صمیمی و لحن آن جذاب و پر تعلیق است. در روحیات کاراکترهای این داستان یک نوع دلتنگی وجود دارد و نویسنده با مهارت توانسته این دلتنگی عاطفی را به مخاطب انتقال دهد. مجموعه داستان گودال اسماعیلی هم از لحاظ مضمون و هم ساختار و فرم و هم از لحاظ رعایت تکنیک‌های نگارشی توانسته یک داستان قابل‌قبول و ماندگار در حوزه ادبیات جنگ باشد. نگاه نویسنده در این کتاب به پیامدهای جنگ در جامعه امروز است.

نگاهی که بسیار تیزبینانه و قابل‌لمس و در عین حال مغموم و دلسوزانه می‌باشد. متأسفانه علی شاه‌علی را خیلی زود از دست دادیم، مثل خیلی دیگر از اتفاق‌های عجیب و غریبی که در زندگی رخ می‌دهد. او باید می‌ماند و می‌نوشت. با خواندن اولین مجموعه داستان او به وضوح می‌توان فهمید که او اگر نمی‌رفت در آینده مطمئناً کارهای درخشان‌تری از خود به‌جا می‌گذاشت. روانش شاد و یادش گرامی. «گودال اسماعیلی» در ۸۰ صفحه در سال ۱۳۹۷ توسط انتشارات شهرستان ادب منتشر شده‌است.

*روزنامه جوان

منبع خبر

به گزارش مشرق، فرشته امیری (متولد ۱۳۵۹) داستان نویسی را از ابتدای دهه ۸۰ با داستان سال های فراق (نشر باغ ابریشم) آغاز کرد و در ادامه داستان بنین (انجمن قلم، ۱۳۸۸) را منتشر کرد. وی همچنین غیر از نویسندگی در دیگر حوزه‌های نوشتن؛ از جمله مصاحبه با فرماندهان دفاع مقدس و گردآوری اطلاعات نیز قلم‌آزمایی کرده است.

کتاب چنین دیدم در ۲۲۴ صفحه و توسط نشر نیستان اخیرا منتشر شده است. این کتاب از زبان راوی اول شخص (سوسن) زن و مادر خانواده‌ای روایت می شود که در پرورشگاه بزرگ شده و در واقع غیر از شوهرش (حمید) کسی را ندارد. اما این واقعیت را از دخترش (یاسمن) پنهان کرده است.

داستان زندگی این خانواده‌ سه‌نفره با موضوعات متداول امروز نوجوانان و خانواده‌های طبقه متوسط شهر تهران پیش می‌رود تا مرد خانواده (حمید) که مستندساز است تصمیم می‌گیرد بعد از شهید یا مفقود شدن دوستش (مصطفی) در سوریه برای یافتن پیکر او یا نشانی از او به آنجا برود.

سوسن با رفتن حمید به سوریه به شدت مخالف است. اما حمید در برابر این مخالفت ایستادگی می‌کند و راه خود را می‌رود. داستان از این جا به بعد در دو خط داستانی و توسط دو راوی؛ سوسن در تهران و حمید در سوریه و در اسارت روایت می شود. خواننده با سوسن همراه می شود که در ارتباط روحی با حمید است یا نگران از کشته شدن شوهرش و برای آمدنش انتظار می‌کشد و با دخترش (یاسمن) و دیگران در مورد او گفت وگو می کند، همچنین با حمید در اسارت در سوریه، زخمی شدن، گفت وگوها با طرف های مختلف حاضر در این درگیری همراه می‌شود.

در مجموع چنین دیدم داستان پر فرازونشیبی دارد، صحنه‌ های کوتاه بر ضرباهنگ داستان افزوده است و هر لحظه تغییری یا در درون شخصیت یا بیرون آنها روی می‌دهد. غیر از سفر ظاهری مرد خانواده به سوریه سفری درونی، ملایم و عاطفی هم به درون زندگی یک خانواده است که در پایان هر کدام از آنها به درک جدیدی از خود، زندگی و محیط پیرامون می رسند و تغییر می کنند.

در بخشی از کتاب می خوانیم:

زنگ ساعت را می‌بندم و سنگین بلند می شوم، سردم می شود. شالم را روی شانه‌ام می اندازم. چراغ اتاق یاسمن روشن است. دوباره ساعت را نگاه می کنم. پنج و ۳۰ دقیقه! می روم توی اتاقش، پشت به در روی سجاده‌اش نشسته.

-یاسمن؟!

از جا می پرد: وای ترسیدم!

-نخوابیدی؟

-چرا خوابیدم.

چشم‌هایم گشاد می‌شود: خودت بیدار شدی؟

نگاهم می‌کند تای چادرش را از صورتش کنار می‌زند. گونه‌هایش پر از اشک است. می‌نشینم کنارش: یاسمن! چی شده؟

چادرش را روی شانه‌اش می‌اندازدد: خواب بابارو دیدم، اومده بود بالای سرم، اشاره می‌کند به بالای تختش: همین‌جا. با موهام بازی می‌کرد. (نگاهش خیره مانده بود به همان جا:) گفت، پاشو نماز صحبت قضا نشه… (ص. ۱۵۵)

منبع: ایرنا منبع خبر

به گزارش مشرق، کتاب «منم یک حاج قاسم دیگر» مجموعه‌ای از دلنوشته‌های دانش‌آموزان سراسر کشور درباره «شهید سپهبد حاج قاسم سلیمانی» است که دی‌ماه سال ۹۸ طی یک حمله تروریستی به مقام رفیع شعادت نائل آمده است.

از میان صدها دلنوشته که از سراسر کشور برای این پویش ارسال شده است، ۱۴۲ دلنوشته برای درج در این کتاب برگزیده شده‌اند.

در یکی از دلنوشته‌های دانش‌آموزی به قلم سارینا بریوه دانش‌آموز دوره متوسطه اول از استان آذربایجان غربی خطاب به سردار سلیمانی می‌خوانید:

«سلام ای یوسفِ خوش‌نام ما، ای دلبر و مقصود ما، ای دولتِ منصور ما، ای لشکر جانانِ ما.

ای امیر لشکر، ای سردار دل‌ها! آغوش تو پناه طوفان من بود. چشمان من کنار عقیق پیشانی‌ات جان می‌گرفت و صدای بارانی‌ام کنار صدای خاک‌ریز آزادی بهاری می‌شد. ای سردار لشکر عشق، ستاره‌ی زندگی ملت، بدون سردار نوری ندارد، چون تو نور خاک مظلوم دمشق بودی. خاک مظلوم دمشق از غم فراق، سیاهی زندگی را به رُخ پروانه‌های آتشین می‌کشد. فرزندان مظلوم فلسطین بی ‌تو دست‌هایشان سرد و قلبشان گرفته است. ای پدر ایران، ای روشنایی خانه‌ی امید، چشم ستارگان فلک از تو روشن است.

سردار دل‌ها تو سعادتی هستی که زیر نگاه مستقیم خداوند زندگی کرده‌ای. ای مدافع دشت گُل سرخ، در ظلمت این مسیر غوغا کردی، ابرها در برابر این مسیر اشک ریختند و هوایی شدند. ای امیر دل‌ها، دلِ کبوتران زخمی را بی‌جان کردی. ای سردار به روح بلند و کبریائی‌ات سوگند که پای ما محکم بر این جاده است و بر خاک‌پای تو سجده می‌کنم. جانم را فدای راه بی‌پایانت می‌کنم. جانانه بر مسیر راه جهادی‌ات می‌روم و پیشبند یا زینب را بر پیشانی‌ام می‌بندم و پلاک خاک خورده‌ام را از دل زمین بیرون می‌آورم و چنان پا بر زمین می‌کوبم و فریاد بلند سر می‌دهم که حاج قاسمی دیگر، آماده است تا در این راه پیکار کند تا دست در دست روح کبریائی پروانگان شود.»

کتاب «منم یک حاج قاسم دیگر» اردیبهشت ماه ۹۹ در مراسمی با حضور حاجی میرزایی وزیر آموزش و پرورش رونمایی شد. این کتاب به همت سازمان دانش‌آموزی کشور و با مشارکت سازمان‌های دانش‌آموزی سراسر کشور گردآوری و به چاپ رسیده است. «کتاب «منم یک حاج قاسم دیگر» مبتنی بر ۵ بخش از مجموعه پیام‌ها، متن وصیت نامه، منتخب دلنوشته‌های دانش‌آموزی، بیانات مقام معظم رهبری در خصوص شخص حاج قاسم سلیمانی و بخش تصاویر است.

هدف از جمع‌آوری این مجموعه بست و پیوند الگوها و اسوه‌های انقلابی با نسل نوجوان و جوان کشور است. 

منبع خبر

به گزارش مشرق، هشت سال دفاع مقدس، بخش مهمی از تاریخ ایران زمین است. فصلی که با رشادت و حماسه پیوند خورده است. حماسه‌هایی بی‌بدیل که قهرمانانش، نوجوان‌ها و جوان‌های انقلابی بودند و شرح آن وقایع، گام مهمی برای ثبت حماسه‌ جاودانه‌ آنهاست.

کتاب «هفتاد و دومین غواص»، اثر حمید حسام، روایتی عجیب و شگفت‌انگیز از حماسه‌آفرینی فرزندان خمینی(ره) در نیمه ۴ دی ۱۳۶۴ است؛ عملیاتی آمیخته با بوی خون و عطر نعنا.

این کتاب، روایتی است مستند برگرفته از خاطرات بازماندگان این حماسه عاشورایی. خود نویسنده درباره اثر زیبایش می‌گوید: «کریم مطهری را از سال‌های آغاز فعالیت گروه اطلاعات و عملیات در قصرشیرین دیده بودم. قد رشیدش او را همیشه توی چشم می‌آورد.

کریم مطهری همبازی نوجوانی، همکلاس دبیرستانی و همرزم هماره متصل به علی چیت سازیان، در اطلاعات، عملیات بود که از سال‌های میانی جنگ به پیشنهاد علی آقا، گردان غواصی لشکر را تأسیس کرد و من سخت تشنه شنیدن روایت کریم مطهری از رزم عاشورایی کربلای ۴ بودم. همان شبی که او ۷۱ غواص را از جمع گردان ۱۷۵ نفری‌اش، داخل آب برد و خودش جلوتر از بقیه سینه اروند را شکافت و به ساحل دشمن رسید تا جایی که حنجره‌اش با گلوله دشمن شکافته شد.

آن گلوله داغ هنوز روی تکلم او تاثیر گذاشته بود، اما دلنشین و عاشقانه حرف می‌زد. آن شب فقط یادی از علی چیت سازیان کرد و گفت: «وقتی می خواستیم داخل آب برویم، علی آقا لب نیزارها گفت: کریم اگه به گرداب برخوردی، آب وحشی اروند رود را به فاطمه زهرا قسم بده.» همین جمله کافی بود که بغضش بشکند و اشک همه را درآورد و من جرقه نگارش کتاب «غواص ها بوی نعنا می دهند» در ذهنم زده شود. همان سال‌ها خط شکنی کردم، اولین کتاب را – هر چند مختصر- از رزم کربلای ۴ نوشتم.

سال ۱۳۹۷ بر آن شدم که حدیث ناگفته علمدار رشید و فرمانده زخمدار گردان غواصی جعفر طیار(ع) را کامل بشنوم و برای نسل‌هایی که نمی‌بینم به امانت بگذارم. روایت کریم مطهری از دوران کودکی‌اش تا پیروزی انقلاب و آغاز جنگ و حضور جانانه و عاشقانه در همجواری نیمه گمشده‌اش علی چیت سازیان تا رزم‌های آبی».

در عملیات کربلای ۴ از استان همدان ۱۶۰ رزمنده به شهادت رسیده، ۳۰ نفر به اسارت رفته و ۴۰۰ نفر جانباز شدند. کتاب «هفتاد و دومین غواص» که سال ۹۸ به وسیله انتشارات شهید کاظمی در ۶۴۰ صفحه و قطع رقعی منتشر شده؛ ناگفته‌های جالبی از این عملیات را به تصویر کشیده است.

منبع: تسنیم منبع خبر

به گزارش مشرق، آنچه در ادامه می خوانیم، آخرین نامه شهید کمیل یارمحمدی است.

به نام خدا

با سلام و درود بر امام و امت شهید پرور و با سلام بر شما، امیدوارم حالتان خوب باشد، من که حالم خوب است، چون قرار است که امروز که دوشنبه و هجدهم اسفند [۱۳۶۵]است به خط برویم.

زیاد نامه ام را طول نمیدهم فقط میخواستم آدرسم را داشته باشید، اکنون که من نامه را مینویسم صبح دوشنبه است و قرار است امروز به خط برویم و عملیات کنیم من هم اکنون در گردان مالک میباشم و از گردان مقداد به اینجا آمده ام، چون گردان مقداد منحل شد.

احسان به سعید بگو که کمیل در گردان مالک میباشد و بگو برادران زمانی و بکشلو و نوایی شهید شدند.در این لشگر گردان مالک بعد از عمار بهترین گردان لشگر است و میخواستم بگویم که دیگر برایم نامه ننویسید، چون دیگر اینجا نیستیم و به خط می روم.

فقط پدر و مادر!
اگر در خط سعادت شهادت را یافتم که چه بهتر و اگر نه ممکن است به خواست خدا مجروح شوم و باید خود را برای هرچه مقدر الهی باشد آماده کرد. چون جبهه رفتن این چیز ها و فلج و مجروح شدن نیز دارد و کار ما نیز مشکل است چون باید هشت کیلومتر را تصرف کنیم که هشت کیلومتر طولش است و عرضش معلوم نیست.اگر که شهادت نصیبم شد فقط برایم یک سال نماز و یک ماه روزه بگیرید ( نمیدانم برای شهید نماز و روزه میگیرند یا نه هرچه خود میدانید) و از همه حلالیت بطلبید (البته این قسمت را انشاالله بعد از شهادت )

(البته این قسمت وصیت نامه بود)

نامه شهید بهزاد شفق به شهید کمیل یارمحمدی را هم بخوانید:

نامه به همرزمان بسیجی، یک هفته قبل از شهادت؛

عاشقانه‌های یک نوجوان ۱۶ ساله +‌ عکس

خوب دیگر عرضی ندارم چون باید خود را برای رفتن آماده کنم.از زحمات شما پدر و مادر عزیز متشکرم و از شما التماس دعا دارم.به بچه های بسیج هم سلام برسانید و محمد و فاطمه و حسین را ببوسید و به مهدیه و احسان نیز سلام برسانید و خانم جان از خوبی هایی که در حق ما میکردی متشکرم خداوند به شما اجر بدهد.

راستی به تمام عمه جان ها و بچه هایشان سلام برسانید و به تمام دایی ها سلام برسانید و خوبی های آنها را سپاسگزاری میکنم و به دایی مرتضی بگویید زیاد دنبال تجملات نرود چون آخرش تمام این ثروت، صرف خریدن کفن و قطعه گوری میشود. امیدوارم که در تمام زندگی موفق باشید.

راستی این قسمت را وسط نوشتم که نگویند بعدا اضافه شده.

پدر مادر عزیز!
اگر از من بدی دیدید ببخشید، چون هر کار کنم نمیتوانم زحماتتان را قدردانی کنم، دعا کنید تا خداوند به من مقام رفیع شهادت را بدهد تا بتوانم با شفاعت ذره ای از زحماتتان را جبران کنم. دیگر عرضی ندارم.

خورشید ز چشم عاشقان می جوشد
دریا ز خون سرخ شان می جوشد
بستان بهار ، جامه خرم را
از سبزی راست قامتان می پوشد

کمیل یارمحمدی
۱۸ اسفند ۱۳۶۵

ولادت : ۱۴ آبان ۱۳۵۱
شهادت : ۱۵ اردیبهشت ۱۳۶۶

قطعه ۲۱ ردیف ۱ شماره ۱۲

منبع خبر