مجاهدت

به گزارش مشرق، محمدمهدی همت، فرزند شهید همت در توئیتر نوشت: داوود جان از نیروهای پدرم بود که بعد از جنگ در منطقه ماند و به تفحص شهدا مشغول شد. داوود هر جا شهیدی پیدا می‌کرد یک پرچم می‌گذاشت، به همین علت لقب داوود پرچم را به او دادند.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.

منبع خبر

به گزارش مشرق، آنچه در ادامه می خوانید، وصیت شهید علی اکبر نوری اعتماد از شهدای دبیرستان سپاه تهران است:

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

از آن جا که وظیفه ی شرعی خود میدانم ،
میخواهم چند سطری را به یادگار بگذارم.

از خداوند منّان و قادر خواستارم ،
در بستر نمیرم ؛
ولی اگر تقدیر خداوند علیم غیر از این است ،
دیگر محلّی از صحبت نمی ماند.
مواردی به نظرم می رسد که می بایست یادآور شوم :

اوّل اینکه یک ماه نماز و یک ماه روزه ،
و اگر مقدور است ، بیشتر را ، برایم قضا نمایید.

مقداری پول به عنوان اینکه دینی بر کسی نداشته باشم ،
به مستحق بپردازید.

بر روی کفنم دعای جوشن کبیر را بنویسید.

از آشنایان و اقوام برایم طلب مغفرت کنید.

مقداری از تربت سیّدالشّهدا همراه جنازه ام بگذارید.

نماز شب اوّل قبر را حتّی المقدور برایم بر پا دارید.

برای عاقبت به خیری مؤمنین و مؤمنات دعا نمایید.

و برای آزادی اسرا و پیروزی رزمندگان ،
و شفای مجروحین و معلولین و طول عمر رهبر ،
و تعجیل ظهور حضرت ولی عصر (عج) دعا نمایید.

از جود و رحمت خداوند نا امید نشویم و نشوید.

تقوای الهی را پیشه ی خود نماییم ،
تا مرضی خداوند و اهل بیت باشیم.

ان شاء اللّه ( ۱ )

علی اکبر نوری اعتماد شنبه ۱۳۶۳/۰۲/۰۳

به نام خدا

خدایا بر من منّت گذاشته و توفیق عطا نمودی ،
تا بار دیگر پای دراین سرزمین مقدّس بگذارم ،
تا هم وظیفه خود را انجام داده باشم ،
و هم اینکه به دنبال گمشده ای بگردم ،
که مدّت هاست حیران و سرگردان اویم ،
گمشده ای که اگر حضرتت توفیق دهد ،
می شود در اینجا پیدا کرد ،
گمشده ای که عبارت است از :
معرفت و شناخت ؛ معرفت و شناخت و عرفان به ذاتت ،
به کمالت ، به صفات عالیت ، صفاتی که درک آن
برای بندگان و گنهکارانی مثل من ،
که اگر عنایت نفرمایی ، محال و غیرممکن است .
شناخت وعرفانی که زندگی را جهتی نو و مجدد می دهد.
زندگی را با همه مرارتها از عسل هم شیرین تر می کند ،
و راه و رسم عاشقی را می آموزد.
عشق به خودت ؛ عشق به خودت که مسبب اسباب هستی ،
ومنشاء افعال و سرچشمه ی خیرات ،
عشقی که به انسان حرکت و جهت و معرفت می دهد.
امّا این را هم می دانم و خوب هم میدانم که ،
با همه جلال وجبروتت با همه ی قهّاریتت ،
رئوف و مهربان و حلیم و علیم و رحیم هستی .
غافر الذنب و قابل التوب هستی ،
ستار العیوب وعلام القلوب هستی.
پس تورا به صفات عالیت که لایدرک و لایوصف هست ،
قسمت میدهم ، که به این بنده شرمنده ،
و حقیر و ذلیل‌ و فقیر و مسکین و مستکین ،
عنایت بفرمایی و به سوی نور و روشنایی هدایتم کنی ،
هدایتی که مانع از ضلالت وگمراهی است ،
و منشاء خیر و فیوضات الهی است.
خدایا از تو می خواهم و عاجزانه هم درخواست دارم ،
که کمکم کنی تا افعال و حرکاتم در مسیر تو باشد ،
و به نیّاتم جهت الهی بدهی ،
تا نیّات و اعمال و رفتارم ارزش پیدا کند ،
و در این وادی که پا نهاده ام لحظه ای من را ،
به خودم وا مگذاری و من را از این حالت که هستم ، نجات بدهی!
حالتی که خودبینی جای خدابینی را گرفته ،
حالتی که کبر و غرور و ظواهر دنیا ،
جای خضوع وخشوع و تضرع را گرفته ،
حالتی که گناهانی همچون ظاهر بینی و عیب جویی ،
و خودبینی ، به مانند زنجیرهای به هم پیوسته ،
و استوار ، اطراف دل و قلبم را به محاصره ی خود درآورده اند ،
و هر روز و ساعت این دایره تنگ تر و تنگ تر می شود ،
که اگر لطف و عنایت شامل حالم نشود ،
به تحقیق هلاک میشوم و راهی بیراهه ای میشوم ،
که هیچوقت تصوّر برگشت از آن را نتوان کرد ،
الّا این که امید به لطف و بخشش تو را داشته باشم ،
و دست نیاز به سویت بلند کنم .
خدایا تو را به حقّ دندان شکسته ی پیامبرت و مظلومیتش ،
و فرق شکافته علی ات و پهلوی شکسته ی زهرایت ،
وجگر پاره پاره شده ی حسن ات و سر بریده ی حسین ات ،
و بدن تکه تکه شده اش و مقام و منزلت اولیاءت ،
قسمت می دهم که ظهور حضرت ولیعصر را تعجبل بفرما .
رزمندگان را پیروزی عنایت فرما ،
و مجروحین و جانبازان را شفا عنایت بفرما ،
پدر ( ۲ ) و مادر و جمیع مسلمین و مؤمنین را ،
غریق رحمت واسعه ی خود بفرما .
والسلام علی اکبر نوری اعتماد – ۱۳۶۶/۰۲/۰۹‌

بسمه تعالی

دو ماه روزه قضا برایم بجا آورید ،
شش ماه نماز قضا برایم بجا آورید ،
و حدود سه هزار تومان هم به عنوان ردّ مظالم بپردازید.
درمورد بقیّه ی موجودی های جزئی ،
هر چه صلاح است ، تصمیم بگیرید ، از قببل لوازم و کتب و غیره.

(۱) وصیّت اوّل در سال ۱۳۶۳

(۲) پدر ایشان ۲۷ بهمن سال ۱۳۶۱ درمنطقه فکّه ،
و در عملیات والفجر مقدّماتی شهید شده بودند .

ولادت : ۱۳۴۶/۱۰/۰۱
شهادت:۱۳۶۶/۰۴/۱۱

سن شهادت ۲۰ سال
عملیات : نصر ۴
مزار :
شهیدان نوری اعتماد ، محمّدحسن ( پدر ) و علی اکبر ( پسر ) در امام زاده محمّد تقی رباط کریم به خاک سپرده شدند .

منبع خبر

به گزارش مشرق، محمدرضا بایرامی از داستان‌نویسان حرفه‌ای و پرکار ادبیات کشورمان است که در حوزه بزرگسال و کودک و نوجوان، قلمش را آزموده و از دهه۱۳۶۰ که فعالیت داستان‌نویسی‌اش را با کیهان بچه‌ها شروع کرد تا به حال آثار قابل توجهی در زمینه داستان کوتاه و رمان از خود به جا گذاشته است. بایرامی در ادبیات دفاع مقدس هم آثار قابل توجهی دارد و یکی از جدیدترین کتاب‌هایش که در مورد جنگ نوشته «هفت روز آخر» نام دارد که در سال ۹۷ توسط انتشارات کتاب نیستان در ۱۶۰صفحه منتشر شده و برنده بهترین خاطره جشنواره «ادب پایداری» در ۲۰ سال اخیر شده است. هر چند معیار انتخاب یک کتاب ماندگار را جوایز ادبی مشخص نمی‌کنند، اما نویسنده با تلاشی که داشته توانسته توجه منتقدان و مخاطبانش را هم جلب کند.

نویسنده در این رمان خاطرات سربازی‌اش را در یکی از مناطق جنوب غربی کشور روایت کرده و نکته قابل بحث این است که بایرامی صرفاً خاطره تعریف نکرده بلکه با بهره‌مندی از تجربیات نویسندگی‌اش به خاطرات دوران جنگش ساختاری ادبی داده و از تکنیک‌های داستانی در فضاسازی و توصیفات خاطراتش استفاده کرده است تا اثری پرتعلیق و ماندگار بیافریند. در این کتاب، نویسنده من راوی است و صمیمیتی که بین او و دوستان سربازش در منطقه وجود دارد، از نکات بارز این داستان محسوب می‌شود. نویسنده علاوه بر پرداختن به وقایع جنگ و گوشه چشمی به تاریخ، از رفاقت‌هایی می‌گوید که در شرایط سخت پدیدار می‌شود؛ سربازهای غریبی که در رفاقت کم‌نمی‌آورند و در هر شرایطی پشت هم را خالی نمی‌کنند.

در صفحه اول داستان، نویسنده با تعلیقی زودرس خیلی سریع مخاطب را وارد ماجراهای جنگ ایران و عراق می‌کند و فضا و مکان داستان را در یک منطقه مرزی و نظامی پیش روی مخاطب می‌گذارد، اما در همین صفحه اول داستان اشتباهات نگارشی به چشم می‌خورد که انگار از دید نویسنده پنهان مانده است، مثل جملات «نفسم بدجوری تنگی می‌کند!» یا «به سرعت از سوراخ پشه‌بند بیرون می‌زنم» و همینطور جمله «از حال خودم در شگفت می‌شوم»، اگر نویسنده کمی دقت می‌کرد می‌توانست این سه جمله داستانی را طور دیگری بنویسد تا منظورش را بهتر به مخاطب برساند. «هفت روز آخر» همانطور که از نامش پیداست اشاره‌ای دارد به هفت روز آخر جنگ ایران و عراق و جدال سربازان ارتش با نیروهای بعثی، اما از موفق بودن نویسنده در توصیفات و فضاسازی‌های جاندار و پر از ایماژ پرداختش در صحنه‌های مختلف داستان نمی‌توان چشم‌پوشی کرد. یکی از صحنه‌های به یادماندنی در داستان لحظه‌ای است که سربازها در برهوت دنبال چشمه می‌گردند تا از تشنگی تلف نشوند.

راوی به خاطر اینکه به آن‌ها روحیه استقامت بدهد یک دروغ مصلحتی می‌گوید و با اشاره انگشت سبابه به همرزمانش گله گوسفندها را نشان می‌دهد، در صورتی که این فقط یک شوخی غمناک است و گوسفند و آبادی در کار نیست. یکی دیگر از صحنه‌های ماندگار این داستان لحظه‌ای است که به زیبایی حمله عراقی‌ها را به یک قریه مرزی به تصویر می‌کشد: «جالیزهای هندوانه و خیار و خربزه می‌سوزد. گلوله‌های مختلف وجب به وجب زمین را آتش می‌کشند. آتش هنوز به ما نرسیده است. مثل اژدهایی دشت را می‌بلعد و دامن می‌گستراند و پیش می‌آید. آن سوی چاه آب، چند نوجوان عرب گله‌های بزرگ گوسفندانشان را رها کرده‌اند و به سوی روستایشان می‌دوند. آنچنان که باد هم به گردشان نمی‌رسد…»

«هفت روز آخر» در قالب ادبیات، گوشه‌ای از تاریخ جنگ را نشان می‌دهد با تمام بیم وامیدهایش. منبع خبر