مجاهدت

به گزارش مشرق، یک شب، خسته بودم و نرسیدم غذا درست کنم. هر چه داشتیم، داغ کردم و سفرهٔ افطار را چیدم. علی همیشه می‌گفت: «برای کارمندها غذا درست کن، اگه خواستن بخورن، اگر نه ببرن.»

هر چه را که داشتیم، تقسیم کردم. منتظر بودم بپرسد برای کارمندها چی درست کردی تا با توپ پر جوابش را بدهم. تا قاشقش را توی بشقاب زد، مکث کرد:
ـ به حبیب غذا دادی؟

من هم از خدا خواسته شروع کردم:
ـ یعنی چی؟ مگه من آشپزم؟ نگاهم کرد. قاشقش را آرام پایین گذاشت، ظاهر غذایش را مرتب کرد و گفت:
ـ من غذا نمی‌خورم.

بلند شد رفت زنگ دفتر زهیر را زد.
ـ بیا غذا رو می‌ذارم اینجا. بده به حبیب. بگو امروز غذا کم بوده. اگه کمش بود، پول بده بهش بره غذا بخره.

این‌ها را به زهیر گفت و بدون یک کلمه حرف برگشت.
در مقابل ناراحتی و اعتراض من، با آرامش نگاهم کرد و گفت:
ـ من گرسنه نیستم. شما بخورید.
ما هم که از گلویمان پایین نمی‌رفت. دوباره از هر بشقاب کمی برداشتم و یک پرس غذا برایش درست کردم. بار اول و آخر شد که افطار فقط برای خودمان تهیه کردم.

آنچه خواندید بخشی از کتاب رسول مولتان بود.

کتاب رسول مولتان روایت زندگی شهید سید محمد علی رحیمی، رایزن فرهنگی ایران در کشور هند و شهر مولتان پاکستان، روایتی جالب از دلدادگی مردی در غیبت به ارزش‌های انقلاب اسلامی و دین اسلام است.

در این کتاب، تمام داستان زندگی شهید، از زاویه دید مریم قاسمی زهد همسر شهید روایت شده است.

محمدعلی رحیمی شهیدی است که عمر خود را در هند، پاکستان، آفریقا و افغانستان صرف ترویج ارزش‌های انقلاب اسلامی و تشیع راستین کرد و با منش و گفتار خود بر وحدت و نزدیکی میان همه مذاهب اسلام تاکید و با تبلیغ زبان فارسی سعی بر توسعه عمق استراتژیک انقلاب اسلامی داشت.
این کتاب به لحاظ برخورد فرهنگی شهید با جریانات تکفیری و روایت روزهایی که شهید رحیمی در غربت، زیر تیغ وهابیت گذراند و میدان را خالی نکرد، جذابیت بالایی دارد. به ویژه اینکه متن آن روایت کننده فعالیت‌هایی است که در نهایت به شهادت این سردار بزرگ فرهنگی انقلاب اسلامی توسط نیروهای تکفیری در پاکستان انجامید.

منبع خبر

به گزارش مشرق، یونس حبیبی جانباز و مداح اهل بیت (ع) پس از تحمل سال‌ها عوارض ناشی از جراحات دوران دفاع مقدس، به همرزمان شهیدش پیوست.

این مداح اهل بیت(ع) که حدود یک سال پیش به کما رفته بود، چندی پیش هوشیاری نسبی پیدا کرد، اما مجددا چند روز پیش به دلیل مشکلات تنفسی در پی مجروحیت شیمیایی به کما رفت و در نهایت بامداد امروز به شهادت رسید.

سایت خبری مشرق این ضایعه را به جامعه مداح، بازماندگان‌ دوران دفاع مقدس و خانواده‌ ایشان به ویژه فرزندش مجتبی حبیبی، ذاکر اهل‌بیت (ع) تسلیت می‌گوید.

این مداح با نوحه «یا اباعبدالله الحسین (ع)» شهرت یافته بود.

منبع: فارسمنبع خبر

به گزارش مشرق، بعدازظهر یکی از روزهای گرم اردیبهشت۱۳۶۶، "مسعود ده‌نمکی" آمد تا باهم به ملاقات "محسن شیرازی" در بیمارستان سجاد در میدان فاطمی برویم.
محسن از بچه‌های ورامین که باهم در گردان حمزه بودیم، در عملیات کربلای۸ شدیدامجروح شده بود و دست‌هایش توان حرکت نداشتند.
من، سیامک و مسعود، به بیمارستان رفتیم و ساعتی را پهلوی محسن ماندیم که نزدیک افطار شد.

باز دوباره شیرین‌کاری مسعود گل کرد؛ او که ظاهرا تازه حقوق ماهانه اش را گرفته بود(حقوق ماهانۀ بسیج برای حضور در جبهه ۲۴۰۰تومان بود.) گیر داد افطاری برویم بیرون.

باوجودمخالفت‌های دکتر و پرستارها، هرطورکه بود، برای یکی دوساعت مرخصی محسن را گرفتیم و به پیشنهاد مسعود، سوار برتاکسی به‌طرف پارک ملت در شمالی ترین نقطه تهران رفتیم.
مسعود گیرداد که باید افطاری را در بهترین رستوران بخوریم. بالاجبار مقابل پارک ملت، وارد رستورانی شدیم که برای افطار بازکرده بود.

تیپ حزب‌اللهی ما و قیافۀ لت‌وپار محسن در لباس بیمارستان که روی شانه‌هاش آویزان بود و کیسۀ سُرُمی که در دست داشت، باعث شد همۀ نگاه‌ها به‌طرف ما برگردد. من از خجالت آب شدم، ولی مسعود گفت:
-مگه چیه؟ مملکت مال ماهم هست. مگه ما دل نداریم که این‌جاها غذا بخوریم؟
گارسون که آمد، با تته‌پته خواست بفهماند قیمت غذاهای این‌جا بالاست! که مسعود، بی‌خیال دست گذاشت روی منو و برای همه‌مان غذا انتخاب کرد. من سرم را انداخته بودم پایین و غذایم را می‌خوردم. محسن هم بدتر از من.

سیامک گفت: مسعود، چرا اون دخترها این‌جوری نگاه‌مون می‌کنن؟مگه تاحالا آدم حسابی ندیدن؟
چندمیز آن‌سوتر، چند دختر جوان با ظاهری که از نظر ما بسیارزشت و ناشایست می‌آمد! نشسته بودند که دست ازغذا کشیده و همۀ حواس‌شان به ما بود.
بانگاه تند سیامک، روسری‌شان راکمی جلو کشیدند، ولی چشم از ما برنمی‌داشتند.
ساعتی بعد مسعود که رفت دم میز حساب کند، خنده‌اش گرفت. جلو که رفتم تاببینم چی شده، گفت:
-این آقا پول غذا رو نمی‌گیره.

باتعجب پرسیدم چرا؟
که صاحب رستوران گفت:
-پول میز شما رو اون خانم‌ها حساب کردند.

نگاهی به آن‌جا انداختم؛ جای‌شان خالی بود و رفته بودند.

نقل از کتاب: "نامزد خوشگل من" نوشته:حمید داودآبادی / نشر شهیدکاظمی

منبع خبر

به گزارش مشرق، شب عملیات طریق‌القدس، ما وارد کانالی شدیم که از ابتدای خط خودی تا پشت خط، زیر خمپاره ۱۲۰ و ۱۶۰ بود. تیر مستقیم تانک‌ها روی کانال می‌ریخت. نخستین آتش سنگین دشمن بعد از شروع جنگ و در جبهه‌ها، همان جا بود. یک ساعت از لو رفتن تک گذشته بود که خط خودی تا خط خودشان را تمام زیر آتش گرفته بودند. معابر هم لو رفته بود. حمید در گروهان اول بود.

ما منتظر بچه‌های اهواز بودیم که قرار بود خط را بشکنند تا ما پشت سر آنها به خط دوم و به سمت پل سابله برویم. ۱۰۰ متری از خاکریز فاصله گرفته بودیم. آتش دشمن بود که روی سرمان می‌ریخت. حمید آمد پیش من و گفت: «اینطوری همه بچه‌ها شهید می‌شوند. بگذار من گروهانم را ببرم نزدیک سیم‌خاردار عراقی‌ها و از کار بیندازم‌شان». من موافقت کردم و او گروهانش را تا نزدیک سیم‌های خاردار برد.

همین‌جا بود که من زخمی شدم. اکبر محمدحسینی با ۲ گروهان عقب بود. بچه‌های اهواز موفق نشده بودند خط را بشکنند. خون زیادی از من رفته بود و دیگر رمق نداشتم. نمی‌خواستم بگویم زخمی شده‌ام و روحیه بچه‌ها را تضعیف کنم. حمید خودش را به من رساند و اصرار کرد سریع خودم را نزدیک معبر برسانم و بر کار آنها نظارت کنم اما من گفتم: «نمی‌توانم بیایم، خودت برو هر کاری می‌توانی بکن.» فکر کنم فهمید حالم مناسب نیست. سری تکان داد و خداحافظی کرد و رفت به خط.

مکالمه من و حمید ۱۰ ثانیه هم طول نکشید. حمید در کمتر از ربع ساعت خط اول عراقی‌ها را گرفت. شلیک کالیبرها و خمپاره‌های‌شان قطع شد و بچه‌ها شروع کردند به پاکسازی. فریاد الله‌اکبر در خط پیچید. اکبر تماس گرفت و هدایت ۲ گروهان بعدی را به عهده گرفت که به سرعت رفتند روی خاکریز و رو به جلو حرکت کردند.

همین موقع بود که من از حال رفتم و به پشت جبهه منتقل شدم. بعدها شنیدم حمید با یک کمر نارنجک جلوی همه حرکت می‌کرده و داخل سنگرها که ۵ تا ۲۰ متر از هم فاصله داشته‌اند، نارنجک می‌انداخته و آنها را منهدم می‌کرده است.

در یکی از این سنگرها، عراقی‌ها متوجه نارنجک می‌شوند و آن را به بیرون پرت می‌کنند که خوشبختانه حمید فورا روی زمین می‌خوابد اما ترکش‌های خمپاره پیشانی‌اش را زخمی می‌کنند. با این وجود، از پا نمی‌نشیند و به پیشروی ادامه می‌دهد. مرا به بیمارستان منتقل کردند و پس از بهبودی و بازگشت، قرار شد «تیپ ثارالله» را تشکیل بدهم.

آچه خواندید،‌ بخشی از کتاب «ذوالفقار»؛ برش‌هایـــی از خاطرات شفاهـی سپهبد شهید قاسم سلیمانی به همت علی اکبری مزدآبادی در انتشارات یازهرا بود.

منبع خبر

به گزارش مشرق، کتاب «آب هرگز نمی‌میرد» خاطرات فرمانده‌ گردان «حضرت ابوالفضل (ع)» به قلم حمید حسام توسط انتشارات ۲۷ بعثت به چاپ و نشر رسیده است.

دیدن جلد کتابی که رویش نوشته خاطرات فرمانده‌ گردان «حضرت ابالفضل (ع)»، آن هم با عنوان کتاب«آب هرگز نمی‌میرد»، به‌خودی خود آنقدر جذاب هست که آدم را ترغیب کند به خریدن و خواندن آن. شاید برای همین است که سراسر کتاب، بوی آن حضرت را به خود گرفته و راوی داستان هم، در دست‌نوشته‌ای که در ابتدای کتاب، خودنمایی می‌کند، چنین نوشته است:

«از روزی که در ۶ سالگی روضه‌ی مشک و سقا را از پدرم شنیدم تا زمانی که دستم به داس و خوشه‌های گندم گره خورد، رد این بوی خوش را گرفتم تا به زیر علم عباس علیه‌السلام رسیدم. اتفاقی نبود. در دفتر تقدیر الهی همه‌چیز حساب و کتاب داشت که با شروع جنگ تحمیلی و تأسیس یگان رزمی استان همدان –انصارالحسن علیه‌السلام – به نوکری گردان حضرت ابالفضل علیه‌السلام منصوب شدم و تشنه‌ آب، آب حیاتی که هنوز از مشک ابالفضل علیه‌السلام می‌ریخت و به تاریخ آبرو می‌داد.»

متن تقریظ رهبر معظم انقلاب بر این کتاب «آب هرگز نمی‌میرد»؛ روایت دوران حضور جانباز سرافراز سردار میرزامحمد سُلگی در دوران دفاع مقدس در کسوت فرماندهی گردان ۱۵۲ حضرت اباالفضل در لشکر انصارالحسین (علیهم‌السلام) همدان، به قلم آقای حمید حسام
بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
سلام بر یاران «حسین (ع)» و سلام بر لشگر انصارالحسین همدان؛ و سلام بر شهیدان، دلاوران، فدائیان، شیران روز و عابدان شب؛ و سلام بر شهید زنده میرزا محمد سُلگی و بر همسر باایمان و صبور او؛ و سلام بر حمید حسام که دردانه‌هایی چون سُلگی و خوش‌لفظ را به ما شناساند. ساعتهای خوش و باصفائی را با این کتاب گذراندم و بارها با دریغ و حسرت گفتم:
درنگی کرده بودم کاش در بزم جنون من هم / لبی تر کرده زان صهبای جام پرفسون من هم
هزاران کام در راه است و دل مشتاق و من حیران / که ره چون میتوانم یافتن سوی درون من هم …
در میان کتابهای خاطرات جنگ، این، یکی از بهترین‌ها است. نگارش درست و قوی، ذوق سرشار، سلیقه و حوصله، همّت بلند، همه با هم دست به کار تولید این اثر شده‌اند. کتاب خانم ضرّابی در شرح حال شهید عالی‌مقام علی چیت‌سازیان نیز دارای همین برجستگی‌ها است. این دو نفر از ستارگان اقبال همدانند.

کتاب «مهتاب خین»روایت فرمانده بسیجی به روایت سردار سرتیپ پاسدار حسین همدانی از انقلاب، کردستان و دفاع مقدس مرکز مطالعات پژوهشی ۲۷ بعثت تهیه شده است.

از کتاب «مهتاب خیّن»، روایتی است از فرمانده بسیجی حسین همدانی از دوران انقلاب، کردستان و دفاع مقدس که به اهتمام حسین بهزاد به نگارش در آمده است.

راوی این رویدادها سردار سرتیپ پاسدار حسین همدانی؛ از فرماندهان ارشد جبهه میانی سر پل ذهاب، از بانیان گمنام لشکر ۲۷ محمد رسول ا…، نخستین فرمانده لشکر ۳۲ انصار الحسین و فرمانده لشکر ۱۶ قدس سپاه در دوران دفاع مقدس هشت ساله ملت ایران است.

در بخشی از این کتاب که به قلم ناشر نگارش یافته آمده است: مهتاب خیّن روایتی است دست اول؛ از جنس «تاریخ شفاهی»، که رخدادهای مربوط به سال‌های مبارزه علیه دیکتاتوری پهلوی، انقلاب اسلامی بهمن ۵۷، استقرار نظام نوین، تاسیس سپاه پاسداران، نبردهای داخلی جبهه کردستان و سرانجام ناگفته‌های فراوان از پیکارهای جبهه‌ی غرب و جنوب در مصاف با ارتش متجاوز رژیم به عدم پیوسته بعث عراق را در بر می‌گیرد.

یادآور می‌شود شهید حاج محمود شهبازی، در تاریخ ۱۳۳۷ در اصفهان متولد و در ۱۳۶۱ در خرمشهر به شهادت رسید. وی فرمانده سپاه همدان و اولین قائم مقام لشگر ۲۷ محمد رسول الله (ص) و فاتح دو عملیات بزرگ فتح المبین و بیت المقدس بود که یکی موجب شکسته شدن حصر آبادان و دیگری آزاد سازی خرمشهر شده بود.

منبع خبر