به گزارش مشرق، کتاب «نقطۀ صفر مرزی» خاطرات رزمنده قباد اصل مرز از رزمندگان لرستانی هشت سال جنگ تحمیلی، به کوشش محمدتقی عزیزیان منتشر شد.
خاطرات قباد اصل مرز با گریزی که به گذشته می‌زند، به چند دسته تقسیم می‌شود. ابتدا به خاطرات مبارزۀ مرحوم پدرشان عباس اصل‌مرز پرداخته می‌شود که برهه‌ای از تاریخ پهلوی پدر و بخشی از تاریخ پهلوی پسر را در برمی‌گیرد.
قسمت دوم خاطرات مربوط به حضور خود قباد اصل مرز در فعالیت‌های انقلابی گرچه در سن و سال کودکی. بخش سوم خاطرات دوران دفاع مقدس را در بردارد که نقش او را در کنار روایت تاریخ سرزمینش تبیین می‌کند؛ موضوع اصلی کتاب «نقطۀ صفر مرزی» همین بخش است. در بخشی از این کتاب آمده:
«چند دقیقهای از ۶ صبح گذشته بود که پاتک عراق شروع شد؛ قیامتی که آن سرش ناپیدا بود. همان لحظههای اول از زمین و هوا گلوله میبارید. خمپارة ۶۰ زوزه کشان آمد و رفت توی پیامپی خودی. یکی از بچههای روی پیامپی در دم آتش گرفت. چند دقیقه شعلهای لرزان بود و بعد از آن جزغاله شد و تکه تکه با آتش بدنش ریخت دور و بر پیامپی. بچه‌ها از پیاش دویدند و بدنش را به خاکها مالیدند، اما دیر شده و شهید شده بود. من و ایرج و مراد کرمی ایستاده بودیم. بغل دستمان یکی از بچههای مشهد بود. دانشجو بود و به محض تعطیلی دانشگاه به خط آمده بود. ترکش کمانه کرد و یکراست خورد به جلوی سرش و قسمتی از پیشانی اش را کند و برد. دانشجو عین مرغ سربریده دور خودش چرخ می‌خورد و روی خاکها بالا و پایین میپرید. من و ایرج و مراد خشکمان زده بود. زبانمان نمیچرخید. لام تا کام حرف نزدیم.»
به گزارش مشرق، جواد کلاته عربی، نویسنده دفاع مقدس در مطلبی نوشت:
یک. دیروز، سخنران اصلی جلسه توی صحبت‌های کوتاهش یک جملهٔ خیلی کلیدی گفت. بحث دربارهٔ قیام پانزدهم خرداد و وظیفهٔ امروز ما در قبال اون بود. بندهٔ خدا گفت: «اصل بر قیامه؛ بقیهٔ اتفاق‌های خوب به تبع همین قیام، خودبه‌خود رخ می‌ده و کار می‌ره جلو.»
از دیروز دارم به همین یک جمله فکر می‌کنم. یا لااقل اگر هم فکر نکنم، از جلوی چشمام دور نمی‌شه.
دو. توی همون جلسه‌ای که گفتم سال‌ها پیش برقرار بود و من می‌رفتم، یک باوری بود. اون باور می‌گفت اگر یک نفر با خودش به وحدت و یگانگی برسه، تکلیفش رو با خودش بدونه، یا به تعبیر شهید مطهری همون چهارتا ایمانِ معروف (آمن بهدفه، بسبیله، بقوله و بربّه) رو داشته باشه، می‌تونه یک دنیایی رو تکون بده.
سه. من این حرف‌ها رو گذاشتم کنار خاطرت حاج تقی علایی و دیدم با هم مو نمی‌زنند. حاج تقی که ذوقی در شعر و ادب هم داره، می‌گه شبِ ماجرا ما چند نفر مداح و نوحه‌خوانِ پیشوایی جلسه‌ای گرفتیم. قرار گذاشتیم در کنار نوحه‌های حسینی، چند بیتی در جهت اعتراض به واقعهٔ فیضیه بخوانیم و نگذاریم این ماجرا فراموش بشه. حالا توی کجا؟ توی پیشوایی که اون زمان احتمالا یک قصبه بیشتر نبوده. و اینکه اصلن صداشون به کجا می‌توانسته برسه، مسئله‌ای‌ست. آن شب، شعر حاج تقی رأی می‌آورد.
چهار. ساعت حدود یازده ظهر، توی شور دسته‌های عزاداری در بازار پیشوا، حاج تقی چهارپایه را می‌گذارد روی زمین و بالا می‌رود. چند نفر از پاسگاه پیشوا با لباس شخصی لابه‌لای عزدارها هستند. حاج تقی همه‌شان را می‌شناسد. اما با خودش پیمان بسته و ترسی به دل ندارد. بلند فریاد می‌کشد: حسین فی یوم العاشورا فرمود هل من ناصرا دادند جوابِ این ندا در فیضیه قالو بلی
و غوغایی برپا می‌شود. تازه از این به بعد است که خبر دستگیری آقای خمینی بهشان می‌رسد، می‌روند توی صحن امامزاده جعفر و قرار می‌گذارند با کفن به طرف تهران حرکت کنند. و دوباره همین حاج تقی علایی می‌سُراید: از جان خود گذشته‌ایم با خون خود نوشته‌ایم یا مرگ یا خمینی… .
پ.ن: خدا قوت به حاج آقای باقری و حسین قرایی به خاطر اینکه این خاطرات و خطرات رو به گوش صد نفر هنرمندِ نویسنده، شاعر، فیلم‌ساز، ناشر، نقاش و کاریکاتوریست رساندند.
به گزارش مشرق، نام حجت الاسلام والمسلمین محمدحسن رحیمیان در ردیف قدیمی‌ترین همراهان و یاران امام‌خمینی(ره) قرار دارد . او سال۱۳۴۵ برای تحصیل به عراق مهاجرت کرد . ابتداشاگرد امام‌خمینی(ره) و بعدها از همراهان اصلی ایشان شد. پس از پیروزی انقلاب در دفتر امام(ره) مسؤولیت وجوه شرعی را به عهده داشت. سال‌های بعد مسؤولیت‌هایی مانند ریاست بنیاد شهید را هم به‌عهده گرفت، اما همراهی، همنشینی و نزدیکی او به امام(ره) از حجت‌الاسلام رحیمیان چهره متفاوتی ساخته است؛ چهره‌ای که همیشه گفت‌وگو با او می‌تواند همراه با نکات تازه و خواندنی از زندگی بنیانگذار انقلاب باشد.
طبعا در گفت و شنود با جنابعالی به عنوان یکی از نزدیکان و اعضای دفتر امام خمینی، نکات زیادی برای گفت و گو وجود دارد که ما فقط می توانیم به‌طور اجمالی به برخی از آنها بپردازیم. نخست از این نکته شروع می کنیم که از منظر شما، خصال ثابت و کلان سیره امام خمینی کدامند؟ حضرت امام شخصیت بسیار جامعی داشتند و از فضایل و ویژگی‌های اخلاقی بسیار برجسته و متنوعی برخوردار بودند، با این همه به علت مجال اندک یک مصاحبه، بنده فقط به چند مورد اشاره می‌کنم. نخستین ویژگی بارز حضرت امام، انطباق کامل قول و عمل ایشان است که یکی از مهمترین نشانه‌های مومن واقعی و عدم انطباق آنها، مهمترین ویژگی منافقین است.امام هرگز دیگران را به کاری توصیه نمی‌کردند، مگر اینکه پیش از آن، خود آن کار را به طور احسن انجام بدهند.دومین ویژگی امام، پایداری و ثبات قدم در اصول و عدم اعوجاج و فراز و نشیب در این باره است. شیوه‌ها و مصادیق بنا به شرایط و مقتضیات فرق می‌کنند، ولی اصول و مبانی همواره ثابت هستند.
این یکی از شاخص‌های برحق بودن افراد است که در زمانی طول و در بیان و تفسیر مبانی آنان، تفاوت و تضادی دیده نمی شود. با بررسی مواضع امام در دورترین زمان‌ها تا آخرین روزهای عمرشان، کاملاً مشخص می‌شود که ایشان همواره بر یک سیاق و منهج حرکت کرده‌اند و در قول و فعلشان تفاوت و تضادی وجود ندارد.ما در زندگی امام، چه زمانی که در قم هستند، چه وقتی که به ترکیه و نجف تبعید می‌شوند، چه در پاریس و چه در ایران، کوچک‌ترین تغییری در مبانی نمی‌بینیم. امام قبل از آغاز نهضت، حتی در میان طلبه‌ها هم ناشناخته بودند و فقط فضلا و خصیصین، ایشان را می‌شناختند، اما امامِ آن زمان با امامِ بعد از زندان و امام نجف و امام بعد از پیروزی انقلاب در پایداری و اصرار بر اصول و مبانی، هیچ تفاوتی ندارد و هیچ عاملی نمی‌تواند ایشان را تحت تاثیر قرار دهد و از مسیر حق خارج سازد. ویژگی دیگر امام، روشنگری افکار و کوبیدن جریانات انحرافی با قاطعیتِ تمام بود. امام همواره با صراحت حرفشان را می‌زدند.
حجت الاسلام رحیمیان
این قاطعیت در قبال اندیشه و تفکر بود یا در قبال اشخاص؟ سؤال بسیار خوبی است. در روایت داریم که حتی هنگام سخن گفتن با یهودیان معاند هم باید بیان شما آراسته و متین باشد. بنده و مرحوم آقای رسولی محلاتی، برخی از پیام‌های امام را بازنویسی نهایی می‌کردیم.امام پیام‌های تبریک یا پیام‌های مناسبتی سران کشورهای اسلامی و غیراسلامی دنیا را با رعایت تمام القاب آنها و با رعایت نهایت ادب اسلامی پاسخ دادند.ایشان در عین حال که تفکر و خطِ غربی و شرقی را به شدت می‌کوبیدند در برخورد با مصادیق، تمام نکات اخلاقی و ادب متعارفی را که رویه یک مسلمان معتقد است، مراعات می‌کردند. ایشان حتی در مورد جریانات انحرافی داخلی هم همین‌گونه عمل می‌کردند. امام در تمام عمر، تحجر و تفکر جدایی دین از سیاست را به شدت می‌کوبیدند، اما بسیاری از علمایی که نماد این تفکرات بودند، خدمت امام می‌آمدند و ایشان هم احترام آنها را داشتند و همواره بین شخص و شخصیت و تفکر او، تفکیک قائل می‌شدند.
معاندین همواره تلاش می‌کردند این‌گونه القا کنند که اخبار و اطلاعات به درستی به حضرت امام منتقل نمی‌شوند و اصطلاحاً همه چیز به شکل کانالیزه‌شده به ایشان می‌رسد. شما که از نزدیک شاهد زندگی و سیره امام بودید، در این باره چه تحلیلی دارید؟ اولاً: امام کسی نبودند که بشود به ایشان چیزی را القا کرد. آدم‌هایی که تحت القائات دیگران قرار می‌گیرند، ثبات رای و عقیده ندارند و هر زمان رفتار و بیان متفاوتی دارند، در حالی که چنین چیزی را در زندگی امام نمی‌بینیم. ثانیاً: منبع دریافت اطلاعات و اخبار امام، یکی دو کانال نبود و امام از منابع بسیار متعدد و متنوعی اطلاعات دریافت می‌کردند. اگر حتی در داخل هم چنین امری متصور بود، جلوی رادیوهای بیگانه را -که امام با دقت تمام به اخبارشان گوش می‌دادند- که نمی‌شد گرفت.
وزارت ارشاد مکلف بود سرمقاله‌های نشریات معروف اروپا و آمریکا را در بولتنی تنظیم کند و برای امام بفرستد و اگر کمترین تاخیری در ارسال این بولتن صورت می‌گرفت، امام سراغ آن را از بنده و دیگر اعضای دفتر می‌گرفتند و همیشه آن را مطالعه می‌کردند. امام اکثر رادیوهای مهم بیگانه از جمله: بی بی سی، آمریکا، اسرائیل و آلبانی را گوش می‌کردند که من هیچ وقت فلسفه رادیو آلبانی را نفهمیدم، اما چون امام حتی یک لحظه از عمر خود را هم صرف امر بیهوده نمی‌کردند، قطعاً برای این کارشان هم دلیل موجهی داشتند که امثال من متوجه نمی شدیم! جالب است که امام هیچ وقت به رادیو مسکو گوش نمی‌کردند و در بین رادیوهای بلوک شرق، فقط رادیو آلبانی را می‌گرفتند!
علاوه بر اینها بولتن‌های وزارتخانه‌ها و نهادها هم هر روز برای امام می‌آمد. کانال دیگر نامه‌های مردم بود که ما موظف بودیم گزارش آن را به امام بدهیم. حتی پیرزنی هم که در منزل امام کار می‌کرد، گاهی نامه‌هایی را که به او می‌دادند، خودش مستقیم می‌برد و می‌داد به امام. مرحوم آقای لواسانی هم که از یاران دیرین امام و بسیار مورد علاقه و اعتماد ایشان بود، مستقلا اخبار و اطلاعات لازم را به امام می‌رساندند. ایشان حداقل هفته‌ای یکبار با امام ملاقات داشت و مفصل با امام از همه چیز و همه جا حرف می‌زد! ایشان معمولا حرف‌های بعضی از افراد خاص و بعضا ناجور را هم به امام می‌رساند.
کانال دیگر مرحوم آقای پسندیده اخوی امام بودند که حرف‌های مخالفین امام از جمله جبهه ملی‌ها و نهضت آزادی‌ها و حتی صوفی‌ها را به امام می‌رساندند! ایشان هر چند وقت یکبار خدمت امام می‌آمدند و به طور مفصل، از چکه‌کردن شیر آب خانه‌شان تا اخبار ضد انقلاب را به سمع امام می‌رساندند و چون برادر بزرگ‌تر امام بودند و حق پدری و معلمی به گردن امام داشتند، امام فوق‌العاده برایشان احترام قائل بودند و با صبر و حوصله عجیبی به سخنان ایشان گوش می‌دادند.
ما یک وقت‌هایی که در اتاق بغلی نشسته بودیم و می‌شنیدیم که امام با آن همه دغدغه و مشغله، چگونه حتی گاهی به سخنان معمولی ایشان هم گوش می‌دهند، واقعا حیرت می‌کردیم! از همه اینها گذشته، کسانی که در دفتر امام کار می‌کردند، دارای تفکرات و سلایق مستقل و متفاوتی بودند و مستقیم هم با خود امام کار می‌کردند. کسی هم رئیس کسی نبود.
اگر قرار بود آن جمع رئیسی داشته باشد، مرحوم حاج احمد آقا بود که هرگز چنین شأنی را برای خود قائل نمی شد و اکثر کسانی که در دفتر کار می‌کردند، ده بیست سالی از ایشان بزرگ‌تر و بعضا رابطه رفاقتشان با امام، طولانی‌تر از سن ایشان بود. مضافا بر این که حاج احمدآقا، اساسا و ذاتا اهل این حرف‌ها نبود. بنابراین کسانی هم که در دفتر امام خدمت می‌کردند، بنا بر سلیقه و تفکر خود، با طیف‌های متفاوت اجتماعی در تماس بودند و از طریق آنها هم اخبار به امام می‌رسید. بنابراین کانال‌های اطلاع‌رسانی به امام به‌قدری متنوع و متعدد بود که اگر کسی خیال کانالیزه کردن اطلاعات را هم داشت، عملا ممکن نبود و واقعا نمی‌شد از امام چیزی را پنهان کرد، چون ایشان صاحب هوش و فراست بی‌نظیری بودند و حواسشان کاملا جمع بود.
با توجه به بیماری قلبی امام، هیچ‌گاه ضرورت ایجاب نکرد که دست‌کم در شرایط خاص، خبری را از ایشان پنهان کنید؟ خیلی کم پیش آمد. در یک مورد و پس از فوت آقای شریعتمداری، آیت‌ا… گلپایگانی تلگرافی برای امام فرستاده بودند که لحن مناسبی نداشت و در مقطعی هم بود که امام به خاطر سکته دوم در بیمارستان بستری بودند. یکی هم کتابی بود که ضدانقلاب از زبان مرحوم آقای پسندیده در خارج از کشور چاپ کرده بود و از سر تا ته فحاشی و هتاکی بود. ما واقعا خودمان هم نمی‌توانستیم یک سطر از آن کتاب هزار صفحه‌ای را بخوانیم و عصبانی نشویم، چه رسد که بخواهیم آن را به امام بدهیم! لذا استثنائا آن کتاب را خدمت ایشان ندادیم. چند وقت بعد که خدمت امام رسیدم، ایشان نسخه‌ای از همان کتاب را به ما دادند و گفتند: برای آقای منتظری بفرستید. معلوم شد که آقای منتظری آن را برای امام فرستاده بود.
تلگراف مرحوم آیت‌ا… گلپایگانی چطور؟ امام بالاخره آن را دیدند؟ آن کار ما هم فایده نداشت، چون بعدها امام نامه سرگشاده آقای زیارتی(سید حمید روحانی) را خطاب به آقای گلپایگانی -که در بولتنی چاپ شده بود- خوانده بودند و سراغ تلگراف را از ما گرفتند.
و چه برخوردی کردند؟ در مورد کتاب حرفی نزدند، چون هر روز ده‌ها نامه و تلگراف پر از ناسزا و تهمت به دفتر می‌رسید، اما در مورد تلگراف آقای گلپایگانی سؤال کردند و ما هم عرض کردیم که تلگراف در مقطعی به دفتر رسید که پزشکان موکدا رساندن اخبار نگران‌کننده به شما را منع کرده بودند و شما در بیمارستان بستری بودید. امام هرگز روی حرف متخصصان از جمله پزشکان حرفی نمی‌زدند، منتها اشکال کار در این بود که برخی پزشکان، امام را نمی‌شناختند و نمی‌دانستند قلب ایشان با این اخبار تکانی نمی‌خورد و آزرده نمی‌شود. امام فقط با دیدن عکس شهدا که برای امضا نزد ایشان می‌بردیم، به‌خصوص اگر شهید نوجوان بود بسیار متاثر می‌شدند. یادم هست که یک وقتی مرحوم آقای رسولی از دزفول آمدند و تعریف کردند که بعد از موشک باران شهر، چگونه افراد را از زیر آوار بیرون کشیدند، مخصوصا وقتی درباره کودکان آسیب‌دیده حرف زدند، امام بسیار متاثر شدند، در حالی که معمولا نمی‌شد از چهره امام، تاثر ایشان را حدس زد. غرض اینکه از امام نمی‌شد چیزی را پنهان کرد.
همانگونه که اشاره کردید، بسیاری از اعلامیه‌ها و احکام امام توسط مرحوم آقای رسولی و حضرت‌عالی استنساخ نهایی شده‌اند. علت این کار چه بود؟ خط امام، خط شکسته بود و در چاپخانه نمی‌توانستند بخوانند و گاهی اشتباه حروفچینی می‌کردند. من آنها را به خط نسخ می‌نوشتم که اشتباه نزنند. یک بار امام حدود سی صفحه درباره مسائل مستحدثه نوشته بودند که قرار بود در نجف چاپ شود و من آن را به خط نسخ استنساخ کردم.
امام به مرحوم آشیخ عبدالعلی قرهی فرموده بودند مزد این کار را به من بدهند. امام هرگز کار بی‌حق‌الزحمه از کسی نمی‌کشیدند. من عرض کردم اگر امام لطف کنند و اصل دستخط را به من بدهند، برایم از هر دستمزدی ارزشمندتر است و ایشان هم پذیرفتند. هنوز هم آن دستخط را دارم. من یا مرحوم آقای رسولی پیام‌های ایشان را بازنویسی می‌کردیم و امام بازخوانی و در حاشیه آنها، اشکالات را یادداشت می‌کردند. دستنوشته‌های امام کمتر خط‌خوردگی داشت، اما اضافات داشت که در حاشیه‌ها می‌نوشتند و چون قرار بود چاپ شوند، ما بازنویسی می‌کردیم.
حضرت‌عالی جزو نزدیکان و معتمدان مقام‌معظم‌رهبری هم هستید. از نظر شما مشترکات و تفاوت‌های رهبری امام و ایشان چه مواردی هستند؟ به رغم تفاوت شرایط دوره رهبری حضرت امام و مقام‌معظم‌رهبری، از لحاظ اصول و مواضع، انطباق صددرصدی بین مواضع این دو بزرگوار وجود دارد و طبعا اگر هم تفاوتی وجود دارد، در ارتباط با شیوه‌ها و مصادیق است.همانطور که عرض کردم، در زندگی خود امام هم هرگز مبانی و اصول عوض نشدند، اما در برخورد با مصادیق و مسائل عینی جامعه و نظام، بدیهی است تفاوت‌هایی وجود دارد. همین مساله را هم در دوره رهبری حضرت آقا داریم. خاستگاه اعتقادی و فکری و بینش این دو بزرگوار کاملا با هم منطبق است.
لطفا در این باره به مصادیقی اشاره کنید. مثلا پیام‌های حج مقام معظم رهبری را با پیام‌های امام مقایسه کنید. در آنجا که سخن از اصول و مبانی انقلاب است، تفاوتی وجود ندارد، اما مسائل مسلمانان طبیعتا در طول زمان فرق کرده و لذا ایشان هم با توجه به شرایط و مقتضیات زمانه موضع‌گیری می‌کنند.
برخی این شبهه‌افکنی را انجام می‌دهند که امام با مخالفان برخورد ملایم‌تری داشتند.در این باره چه تحلیلی دارید؟ اتفاقا درست برعکس است. امام بنا به شرایط و مقتضیات پس از انقلاب، گاه شدت عمل بیشتری به خرج می‌دادند که لازم هم بود. برخورد شدید امام با نشریات معاند و بعضی افراد و جریان‌های سیاسی از جمله نهضت آزادی، شاهدی بر این مدعاست. امام بدون ذره‌ای ملاحظه و با قاطعیت تمام، طوری با به اصطلاح ملی‌مذهبی‌ها برخورد می‌کنند که نه برای مدتی کوتاه، که برای همیشه بساطشان جمع شود، همین‌طور در برخورد با قضایای آقای شریعتمداری و حزب خلق مسلمان تا جایی که حتی سلامتی ایشان هم به خطر افتاد و به خاطر فشار زیادی که تحمل کردند در بیمارستان بستری شدند، سعی کردند با آقای شریعتمداری مدارا کنند، ولی وقتی تشخیص دادند که مدارا بی‌تاثیر است، بدون ملاحظه به تکلیف خود عمل کردند.
در مورد مدارای امام با آقای شریعتمداری خاطره شخصی دارید؟ بله، سال ۶۱ ماموریت پیدا کردم که نزد ایشان بروم و بگویم شما همانطور که شفاها گفته‌اید، کتبا هم اعلام کنید که با گروه‌های ضدانقلاب همراهی و ارتباط ندارید. ایشان کاملا خود را باخته بود و با آقای شریعتمداری ای که قبلا دیده و شناخته بودم، فاصله زیادی داشت، در حالی که همانطور که اشاره کردم، روحیه امام در روزهای قدرت و شوکت، کوچک‌ترین تفاوتی با دوران تبعید یا زندان نداشت. من هرگز در طول سال‌ها مجالست با امام، نه ایشان را منفعل دیدم، نه مضطرب و نه شادمان از قدرت. رفتار امام در مرز کویت که ایشان را غریبانه برگرداندند، با زمانی که در تهران و بلکه ایران مورد استقبال میلیونی قرار گرفتند، کوچک‌ترین فرقی نداشت. چون این برخوردها را از امام دیده بودم، فروریختگی و انکسار آقای شریعتمداری در برابر من که طلبه‌ای بیش نبودم، اسباب تعجب و تاثرم شد.
در ماجرای عزل آقای منتظری نیز همین‌گونه رفتار کردند.اینطور نیست؟ همین‌طور است. امام وقتی پای مصالح اسلام و انقلاب پیش می‌آمد، ملاحظات معمول را کنار می‌گذاشتند. ایشان تا قبل از اینکه آن برخورد جدی را با آقای منتظری داشته باشند، بارها هشدار و تذکر دادند. تمام دوستان و علاقمندان امام و انقلاب هم، هر کاری که از دستشان برمی‌آمد کردند، ولی فایده نداشت. همه ما واقعا ناراحت بودیم که چرا عاقبت آقای منتظری با آن همه سوابق مبارزاتی به آنجا کشید! آقای منتظری برای نشان دادن همسویی و هماهنگی با بعضی از جریانات مخالف نظام، عملا داشت تمامی دستاوردهای انقلاب را انکارمی کرد.بدیهی است که همه غصه می‌خوردیم که چرا اینطور شد. حتی حضرت امام به خاطر عملکرد او از خدا طلب مرگ کردند! در حالی که در بدترین شرایط و بحران‌های شدید، ما هرگز چنین عبارتی را از امام نشنیده بودیم. همین نشان می‌دهد که امام چه فشار شدیدی را تحمل می‌کردند، اما مصالح اسلام و انقلاب برای امام در اولویت بود.
برخی بر این باورند پس از رحلت حضرت امام، جریان چپ کاملاً حذف شد و جریان راست همه مصادر را در دست گرفت. دیدگاه شما در این باره چیست؟ خوب است جریان موسوم به چپ به جای این شبهه‌افکنی‌ها، مروری بر کارنامه خود داشته باشد. چه کسانی پس از رحلت امام، به انقلاب، نظام و خط امام جفا کردند؟ حضرت آقا بارها تاکید کرده‌اند خط‌کشی بین چپ و راست برای ایشان بی‌معنی است و همه باید مرز خود را با ضد انقلاب مشخص کنند. ایشان با کسانی که خالصانه در راه امام و انقلاب هستند، مشکلی ندارند. مشکل اصلی در این است که بیانات و اعلامیه‌های حضرات، همسو با خواست دشمن و سوژه برای کوبیدن نظام بوده است و هنوز هم دارند رسانه‌های دشمن را تغذیه و مسائل را فرافکنی می‌کنند تا همه، غیر از خودشان را مقصر جلوه دهند. این آقایان مردم را از دریچه نگاه اطرافیانشان می‌بینند و تصور می‌کنند مردم کسانی نیستند که در ۹ دی و ۲۲ بهمن آن راهپیمایی‌های باشکوه را راه می‌اندازند. مردم از نظر اینها ۲۵ میلیونی که در تشییع جنازه سردار شهید حاج قاسم سلیمانی شرکت کردند، نیستند و فقط منحصر به چهار نفر اطرافیان آنها هستند!
مردم از نظر اینها کسانی هستند که در روز عاشورا بیرون ریختند و حرکاتی انجام دادند که رژیم شاه هم جرأت انجامش را نداشت. اگر مردم اینها هستند، دنبالشان بروید تا بیش از پیش ببینید که سرانجام کارتان به کجا می‌کشد.
همه می‌دانند امام ابتدای انقلاب، زمام امور را به دست جریان موسوم به ملی دادند تا بعدها حرف و حدیثی نباشد که ما را از حکومت حذف کردند وگرنه چنین و چنان می‌کردیم و دیدیم چه کردند. آیا جدا شدن اینها از خط انقلاب و نظام را باید گردن امام بیندازیم؟ در قضایای سال ۸۸ و حوادث بعدی، حضرت آقا نهایت مدارا را کردند. خود بنده به واسطه دوستی طولانی با آقای موسوی و کروبی رفتم و با آنها صحبت کردم که مردم را به خیابان‌ها و تقابل با نظام نکشید و بیایید مسائل را با بحث و بررسی حل کنیم.
مسأله این است که اصل قضایا براندازی نظام بود و نه تقلب در انتخابات که خودشان هم می‌دانستند ادعای بی‌پایه‌ای است. آیا کسانی که این ادعاها را می‌کردند، واقعاً خیرخواه مردم و آزادیخواه بودند؟ آیا شاد کردن دل دشمنان کشور و ملت و زیر سوال بردن حیثیت نظام، خیرخواهی است؟ در کجای دنیا چنین امری پذیرفته شده است که توقع دارند در اینجا پذیرفته باشد؟ مقام معظم رهبری در مقاطع مختلف به تنهایی، بار حفظ نظام را بر دوش کشیدند و انصافاً رنج زیادی را تحمل کردند. جالب اینجاست کسانی که همواره هزینه‌های سنگینی را برای نظام به بار آورده‌اند، همواره طلبکار هم هستند! اینها دائم سنگ غرب را به سینه زده‌اند، غربی که کشورها و بخش‌های گوناگون آن، این روزها در به امان خدا رها کردن سالمندان و بیماران کرونایی و دزدیدن ماسک و لوازم بیمارستانی با یکدیگر مسابقه گذاشته و اعتراض سیاهپوستان را با گلوله پاسخ می‌دهند. این همان غربی است که حضرات در دفاع از آن سینه چاک می‌کردند و طرفه آن‌که هنوز هم برخی به این کار ادامه می‌دهند.
نگاه‌تان به آینده چگونه است؟ در تمامی این سه دهه پس از رحلت حضرت امام، مقام معظم رهبری به وظیفه شرعی و قانونی خود عمل کرده‌اند و بی‌تردید از همه ما بهتر تشخیص می‌دهند که چه باید کرد. ما هم در برخورد با مخالفان و دشمنان، نباید از ایشان کندتر یا تندتر حرکت کنیم. در جهانی چنین پرآشوب وتنش، بی‌تردید رمز موفقیت ما همراهی با ایشان است. تجربه هم نشان داده هرگاه ملت پشت سر رهبری حرکت کرده، توانسته به موفقیت‌های بزرگی دست پیدا کند.
به گزارش مشرق، شماره جدید ماهنامه فکه (۲۰۵) منتشر شد.
پرونده ویژه شهید مدافع حرم سردار اصغر پاشاپور از مهمترین مطالب این شماره است.
در شماره ۲۰۵ ماهنامه فکه می خوانید:
– آقای اصغر، پرونده ویژه شهید مدافع حرم سردار اصغر پاشاپور – قاصدی برای نور، مروری بر اهمیت حضور فعال در فضا به بهانه پرتاب ماهواره نظامی نور توسط سپاه – می خوام برم جنگ!، برشی کوتاه از خاطرات رزمنده جانباز علی آژیر – کنار حاج قاسم، مصاحبه پدر و مادر شهید اصغر پاشاپور – قصه اصغر، گفت‌وگو با حبیب صادقی درباره شهید مدافع حرم اصغر پاشاپور – قول مردانه – ماندگاران سوریه، گفت‌وگو با صقر صبوح درباره شهید اصغر پاشاپور – رفیق‌ترین برادر، گفت‌وگو با حمید پاشاپور برادر شهید مدافع حرم اصغر پاشاپور
آثاری با عنوان: انقلاب اسلامی؛ جریانی نو، مبارزه با کرونا؛ جهاد عظیم مردمی، نیاز امروز، نیاز به مهدی(عج)، توزیع فرهنگ، کو برادرهای من؟، شلیک کن، فراموش کن نیز در این شماره دیده می شود.
به گزارش مشرق، خردادماه سال ۱۳۹۶ بود که کربلایی سید مصطفی صادقی، سید والامقامی از تبار حضرت امام جعفر صادق (ع) و از مدافعان حرم حضرت زینب کبری (س) به شهادت رسید. پس از شهادت این شهید بلندمرتبه بود که یک عکس نظر همه را به خود جلب کرد، عکسی که در آن دو دختر کوچک شهید در هنگام وداع پاهای پدر را گرفته‌اند؛ عکسی بسیار شورانگیز و پر رمز و راز.
پایین سنگ مزار شهید در بهشت زهرا هم یک دست‌نوشته به چشم می‌خورد با این اشعار: نرخ رفتن به سوریه چند است قدر دل کندن از دو فرزند است
ایثارگری در راه هدف و به عشق امام حسین (ع) شهید، تک پسر خانواده بود و در هنگام شهادت دو دختر سه و شش ساله داشت. واقعاً دل بسیار بزرگ و ایمان خیلی قوی می‌خواهد از دو فرزند دلبند کوچک و دو دختری که شدیداً بابایی هستند، دل بریدن و به جبهه نبرد حق علیه باطل شتافتن، آن هم بصورت کاملاً داوطلبانه و اختیاری.
سید مصطفی پس از طی دوره‌های آموزشی متعدد نظامی و آمادگی کامل در تاریخ ۲۰/۱۲/۱۳۹۴ به مدت سه ماه برای شرکت در جبهۀ مبارزه با داعش و گروه‌های تکفیری و دفاع از حرم حضرت زینب (س) اعزام گردید و پس از این مدت به کشور بازگشته و تنها نه روز از مرخصی خود استفاده کرده و در کنار خانواده ماند و مجدداً به جبهۀ مقاومت در سوریه بازگشت و تا ۴۵ روز در مأموریت بود.
در ایام عید سال ۱۳۹۵ قرار بود به صورت خانوادگی به مشهد مقدس برود و تمامی کارهای مقدماتی هم انجام شده بود، اما شهید عزیز طی تماسی اطلاع می‌دهد که من ۲۵/۱۲/۱۳۹۵ به کشور سوریه اعزام خواهم شد. خانواده به ایشان میگویند قرار بود زیارت حضرت ثامن‌الحجج امام رضا (ع) برویم، حداقل بعد از زیارت برو. شهید پاسخ می‌دهد که من به زیارت حضرت زینب (س) میروم شما هم نایب‌الزیاره من باشید.
سید مصطفی در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۹۵ به منطقه مقاومت سوریه اعزام و در تاریخ ۱۶ خرداد ۱۳۹۶ مصادف با یازدهم ماه مبارک رمضان در وقت افطار در حماء بدست تکفیری‌های جنایتکار به درجه رفیع شهادت نائل آمد. پیکر شهید هنوز برنگشته است و خانواده‌اش همچنان چشم‌انتظار هستند.
معروف است که شهدایی که پیکرشان گمنام می‌ماند و دفن نمی‌شود، هر شب میهمان حضرت فاطمه زهرا (س) هستند و صدیقه طاهره هر شب به پیکر مطهرشان سر می‌زند. ان شاء الله که شهید سید مصطفی صادقی نیز هر روز میهمان سرور زنان دوعالم است.
نرخ رفتن به سوریه چند است؟ امام حسینی بودن و شاگرد و دلداده ممتاز مکتب کربلا بودن، ویژگی درخشانِ شهید سید مصطفی صادقی است. سید مصطفی نخبه علمی و کارمند سازمان انرژی اتمی بود، به همین دلیل با اعزامش مخالفت می‌شد. روی کاغذ نوشت: «نرخ رفتن به سوریه چند است؟ /قدر دل کندن از دو فرزند است» این را نوشته را جلوی مسئول اعزام قرار داد. این دست‌نوشته هنوز موجود است.
رضایت پدر با وساطت فرزند شش ساله در سالی که داخل رآکتورها بتن ریختند، سیدمصطفی و تعدادی از دوستانش به شدت ناراحت و بیقرار شدند. سید مصطفی در سال ۱۳۹۴ عزم جهاد کرد و از پدر کسب اجازه نمود. پدر راضی نبود، اما جالب است بدانید صدیقه‌سادات دختر شش ساله شهید، وساطت کرد و پدر رضایت داد؛ حسینی و زینبی و عاشورایی بودن کودک خردسال بسیار حیرت‌انگیز و افتخارآفرین است. شرح این ماجرا به این صورت است که؛ صدیقه‌سادات به پدربزرگ اطلاع می‌دهد که بابا مصطفی برای رفتن به سوریه نذر کرده و از خانه در اسلامشهر تا قم پیاده رفته است و از پدربزرگ می‌خواهد: بابا به من گفته که به جز او دیگر پسری ندارید و همین حساسیت باعث شده رضایت ندهید. بابا از من خواست بیایم و واسطه شوم.
پدر شهید هم که اصرارها و صحبت‌های نوه را می‌شنود، قبول کرده و رضایت می‌دهد که سیدمصطفی مدافع حرم حضرت زینب (س) شود.
رضایت مادر هم با تأسی به اهل بیتی (علیهم‌السلام) گرفته می‌شود؛ سید مصطفی به مادر یادآور می‌شود که اگر مانع رفتن من شوید، آیا می‌توانید در آن دنیا پاسخ حضرت زینب (س) و حضرت زهرا (س) را بدهید. می‌توانید سرتان را بالا بگیرید؟ اگر من و امثال من برای دفاع از حرم نرویم چه کسانی بروند؟ دفاع از حرم بر ما واجب است.
عمل به زیارت عاشورا و راه امام حسین (ع) سید مصطفی زیارت عاشورا را از عمق جان خوانده و درک نموده و به آن عمل کرده بود.
خواهر شهید تعریف می‌کند: «یک بار من با تندی باهاش برخورد کردم گفتم مامان و بابا خیلی بهم می‌ریزند وقتی تو نباشی. گفت: «مگر در زیارت عاشورا نمی‌خوانیم بابی انت و امی. یعنی چی؟ ما داریم قسم می‌دهیم. ما می‌گوییم پدر و مادرم فدای تو یا حسین. پس ما این را طوطی‌وار می‌خوانیم. یعنی قصه داریم می‌خوانیم. خُب نخوانیم. وقتی داریم می‌خوانیم انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم. یعنی با دوستان تو دوستم یا حسین و با دشمنان تو دشمن. اینها دشمن‌های حسین (ع) هستند. اینها دشمن‌های زینب هستند. ما باید بریم.»
شهید صادقی در موقعیتی ابراز داشت: «ما این مسیر را آگاهانه انتخاب کردیم. اصلاً احساساتی نشدیم. من از این ۳۴ سال سن با داشتن دو دختر سه ساله و شش ساله سعی کردم جلوی احساسات خودم را برای این چنین کارهای پر خطری بگیرم. یعنی اگه دارم میروم فکر می‌کنم دختر سه ساله دارم، فکر می‌کنم دختر شش ساله دارم، اما نمی‌توانم ببینم امام حسین هم دختر – به روایتی سه ساله بعضی‌ها میگویند پنج ساله- داشت، اینها هم داشتند. من نمی‌توانم این چیزها را ببینم که همان قوم ظالمین حالا آمدند بخواهند همان وقایع را تکرار کنند.»
صبر زینبی خانواده شهید، خانواده شدیداً عاشق و پیرو اهل‌بیت (ع) است. مادر شهید نیز صبر و آرامش خویش پس از شهادت جگرگوشه‌اش را از حضرت زینب (س) می‌گیرد: «یا حضرت زینب ما آن موقع نبودیم که در مصیبتهایت شریک باشیم، ولی حالا که بودیم یک پسر داشتم که دادم در راه دفاع از حرمت. فقط خودت کمک کن که آرام بگیرم؛ و آرام هم گرفتیم. همان موقع که شهادتش را خبر آوردند بچه‌ها بلافاصله گفتند برویم دو رکعت نماز صبر بخوانیم، من رفتم و خواندم. همان دو رکعت نماز، صبرم داد. فقط به حضرت زینب می‌گویم به همه ما صبر بده. به همه مادرهای شهدا، به همه چشم انتظارها. همین آرامم می‌کند.»
وصیتنامه اعتقادی و انقلابی و عاشورایی در وصیتنامه شهید سیدمصطفی صادقی نکات و توصیه‌های اعتقادی و انقلابی و عاشورایی کم‌نظیری وجود دارد. ولایت‌مندی و ولایت‌مداری و اعتقاد و ارادت شدید به ولایت‌فقیه از نکات مشهود در وصیتنامه این شهید والا مقام است.
برخی نکات مندرج در وصیتنامه شهید صادقی عبارت‌اند از: – دخترانم را زینبی تربیت کنید. – فرزندانم در هیئت حضرت اباعبدالله (ع) پرورش یابند تا از هر گزندی مصون باشند. – شوق ولایت مرا به کربلا کشاند. – در اطاعت از ولی‌امرمان امام خامنه‌ای روحی له الفدا از هیچ کوششی دریغ نکنید. – دنبال دنیا نباشید و فقط به دنبال خدا باشید و هر کاری را برای رضای خدا انجام دهید. – خیر دنیا و آخرت در نماز اول وقت است. – من هر چه دارم از هیئت و روضه‌ها و از خادمی در خانه اربابم امام حسین (ع) دارم.
همه باید ابراز ارادت کنیم به مدافعان حرم این شهید والامقام دقیقاً در روزی شهید شد که تروریست‌های داعشی در تهران در حرم امام خمینی و مجلس شورای اسلامی عملیات تروریستی انجام دادند و با اعمالی وحشیانه ایجاد رعب و وحشت کرده و عده‌ای از هموطنانمان را به شهادت رساندند.
مدتی بعد نیز در اهواز چند تروریست دیگر به مراسم رژه روز ارتش حمله کرده و عده‌ای دیگر از هموطنانمان را زخمی و شهید کردند که در میان شهدا یک کودک چهار ساله، یک جانباز سرافراز، یک روحانی و مردم عادی ملاحظه می‌شوند.
این حوادث تروریستی ثابت کردند که ملت ایران به حق و به جا به ندای مظلومان پاسخ گفته و در کنار مردم سوریه قرار گرفته است و همه باید ابراز ارادت کنیم به شهید سید مصطفی صادقی و کلیۀ مدافعان حرم و تمامی شهدای مدافع حرم. به فرموده رهبر معظم انقلاب اسلامی: «شهدای دفاع از حرم اگر نبودند، ما باید حالا با عناصر فتنه‌گرِ خبیثِ دشمنِ اهل‌بیت و دشمن مردم شیعه، در شهرهای ایران می‌جنگیدیم…. اگر این کاری را که سرداران باارزش ما انجام دادند انجام نمی‌دادند، … حالا باید در همین دوروبَر و اطراف با اینها می‌جنگیدیم؛ باید در همین خیابان‌های خودمان و شهرهای خودمان با اینها مبارزه می‌کردیم. بخش مهمّی از این امنیّتی که امروز شما دارید، مربوط به همین مدافعان حرم است.» ۱۳۹۶/۰۳/۲۸
