اگرچه قرار بود هواپیمای امام خمینی (ره) در فرودگاه «مهرآباد» تهران فرود بیاد؛ اما نه فقط تهران، بلکه تمام ایران اسلامی گل‌آذین شده بود. شاه هفته‌ها بود که ایران را ترک کرده بود. «شاهپور بختیار» هم یک نوکر بی‌اختیار بیشتر نبود که سرانجام پا به فرار گذاشت. نفس‌ها در سینه‌ها حبس شده بودند. سرانجام لحظه موعود فرا رسید. هواپیمای حامل امام خمینی (ره) در ساعت ۹:۳۳ صبح روز دوازدهم بهمن سال ۱۳۵۷ به خاک ایران نشست.
امام خمینی (ره) بدون ترس و واهمه و با شجاعتی مثال‌زدنی از هواپیما پیاده و وارد سالن فرودگاه مهرآباد شدند. نخستین سرود انقلابی در وصف ایشان توسط دانش‌آموزان در پیشگاه خود امام خوانده شد: «خمینی ای امام…» سپس امام خمینی (ره) در استقبالی بی‌نظیر وارد تهران شدند.
اتومبیل امام خمینی (ره) ابتدا رهسپار دانشگاه تهران بود، ولی به دستور ایشان راهی بهشت زهرا (س) شد تا با حضور بر مزار درگذشتگان، یاد آن‌ها نیز زنده شود. حرکتی بی‌نظیر در تاریخ انقلاب‌های جهان. تیتر یک روزنامه «اطلاعات» چنین بود: «امام آمد». کیهان نوشت: «امام: با پشتیبانی ملت توی دهن این دولت می‌زنم». بنا به فرموده امام (ره)، آن روز، عید حزب‌الله بود.
رژیم شاه دست‌پاچه شده بود. تمام همافران به جرگه مردم می‌پیوستند. کار نظام شاهنشاهی تمام شده بود. دوازدهم بهمن پنجاه و هفت هجری خورشیدی روزی تاریخی در تمام تاریخ چند هزار ساله ایران است. روزی که تاریخ مسیر خود را عوض کرد و ریل‌گذاری تاریخ به سمتی دیگر مقرر شد. مردم ایران خط بطلان بر تمام ۲ هزار و ۵۰۰ سال تاریخ شاهنشاهی کشیدند و تاریخی جدید از سر نوشتند.
پیروزی واقعی در بهمن سال ۱۳۵۷ از آن ملتی بود که در کوی و برزن‌ها هلهله سر داده و نابودی بیست و شش قرن شاهنشاهی را به فال نیک گرفتند و پای نصیحت‌های پدرانه آن پیر جماران نشستند؛ چراکه دیگر، کشوری به‌ظاهر پیشرفته، اما خالی از دین و مذهب، مردم این را جان به لب کرده بود؛ و سرانجام در بیست و یکم بهمن همان سال، رژیم شاه به‌طور کامل متلاشی شد و در شب بیست و دوم بهمن مردم بر پشت بام‌ها با ندای ملکوتی «الله‌اکبر» پایان رژیم شاه را جشن گرفتند.
انتهای پیام/ 113
منبع خبر