به گزارش مجاهدت از خبرنگار فرهنگ دفاع‌پرس، امروز (شنبه) ۲۹ دی هست که در تقویم به‌خاطر رشادت‌های مردم فلسطین در سال ۱۳۸۷ برای مقاومت و مقابله با تجاوزات نظامیان رژیم صهیونیستی در جریان حمله نظامی و درگیری‌های ۲۲ روزه (۲۷ دسامبر ۲۰۰۸ تا ۱۷ ژانویه ۲۰۰۹ ) به‌عنوان «روز غزه» نامگذاری شده هست.
رژیم صهیونیستی در این عملیات که عنوان «سرب گداخته» پیدا کرده بود، نتوانستند به اهداف تعیین‌شده برسند و تنها برگی به جنایات و تجاوزات خود اضافه کردند که طی این تجاوزات، شمار زیادی از فلسطینی‌ها شهید یا زخمی شدند تا جایی که برخی این ارقام را بیشتر از زمان اشغال فلسطین در سال ۱۹۴۸ میلادی می‌دانند.
پیشینه نامگذاری در تقویم مناسبتی کشور
قانونِ اعلام روز ۲۹ دی به‌عنوان «روز غزه، نماد مقاومت فلسطین» که با عنوان طرح یک‌فوریتی تقدیم مجلس شورای اسلامی شده بود، روز ۲۶ آبان ۱۳۸۸ در جلسه علنی مجلس شورای اسلامی تصویب و روز چهارم آذر ۱۳۸۸ توسط شورای نگهبان تأیید شد.
آیات مقاومت
غزه و فلسطین سال‌هاست که به‌عنوان «مسئله جهان اسلام» مورد توجه قرار گرفته‌اند. فلسطینیان با تجهیزاتی بسیار کم، تحت شرایطی محدود دارند علیه تجاوزات رژیم صهیونیستی مقاومت می‌کنند و می‌جنگند و در هر شرایطی به خدا توکل می‌کنند و این، رمز پیروزی آنهاست.
به همین خاطر گذری به قرآن زدیم که همواره بر «مقاومت، ایمان و توکل بر خدا» تأکید دارد و آیاتی‌چند از این کتاب آسمانی که در مورد «مقاومت» هستند، از نظرها می‌گذرند.
مائده/ ۵۴
امام باقر (علیه‌السلام) در مورد عبارت «یُحِبُّهُم وَ یُحِبّونَه» فرمودند: مراد، امام علی (علیه‌السلام) و پیروان او هستند. (تفسیر قرآن کوفی، ص ۱۲۳)
در روایات شیعه و سُنّی آمده هست که پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) در جنگ «خیبر» پس از ناکامی فرماندهان در فتح قلعه‌های دشمن فرمودند: به خدا سوگند فردا پرچم را به‌دست کسی می‌دهم که خدا و رسول (صلی الله علیه و آله) او را دوست دارند؛ او هم، خدا و رسول (صلی الله علیه و آله) را دوست دارد و پیروزی را به ارمغان می‌آورد؛ آنگاه پرچم را به‌دست حضرت علی (علیه‌السلام) دادند.»
انبیاء/ ۱۰۵
وَ لَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ/ و همانا در (کتاب آسمانی) زبور (که) بعد از ذکر، (تورات، نازل شده) نوشتیم که قطعاً بندگان صالح من وارث زمین خواهند شد.
در تفسیر «نور» ذیل این آیه آمده هست: «کلمه «زبور» در لغت عرب به معنای هر نوع نوشته و کتاب هست. «وَ کُلَّ شَیءٍ فَعَلوهُ فِی الزّبر (قمر/ ۵۲)» ولی به قرینه آیه «وَ آتَینا داودَ زَبوراً (نساء/ ۶۳ و اسراء/ ۵۵)» به نظر می‌رسد که مراد، کتاب اختصاصی حضرت داود (علیه‌السلام) باشد که دربرگیرنده مجموعه مناجات‌ها، نیایش‌ها و اندرزهای ایشان هست.
این کتاب، بعد از «تورات» نازل شده و مراد از «ذِکْر» در این آیه نیز، همان «تورات» هست… بعضی گفته‌اند که منظور از «زبور» در این آیه، تمام کتب آسمانی و مراد از «ذِکْر»، قرآن مجید و کلمه «مِن بَعْد» نیز به‌معنای «علاوه بر» می‌آید که در این صورت، معنای آیه چنین می‌شود «ما علاوه بر قرآن در تمام کتب آسمانی نوشتیم که وارثان زمین هرآینه بندگان صالح من خواهند بود.
از امام صادق (علیه‌السلام) در مورد «زبور» و «ذکر» سؤال شد و ایشان فرمودند که «ذکر» نزد خداوند هست و «زبور» کتاب نازل‌شده بر حضرت داود (علیه‌السلام) هست و همه کتاب‌های نازل‌شده در نزد اهل علم هست و آنان ما (اهل بیت (علیهم‌السلام)) هستیم. (تفسیر کافی، جلد اول، صفحه ۲۲۵) …
در روایات متعدد آمده هست که آن بندگان صالحی که وارث زمین خواهند شد، یاران حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هستند. (تفسیر نورالثقلین)
در بعضی روایات می‌خوانیم که اهل بیت پیامبر اسلام (علیهم‌السلام) وارثان زمین هستند و افراد بد دوباره زنده خواهند شد. (تفسیر قمی، جلد دوم، صفحه ۲۹۷)»
قصص/ ۵
وَ نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ/ و ما اراده کرده‌ایم بر کسانی که در زمین به ضعف و زبونی کشیده شده‌اند، منت گذاریم و آنان را پیشوایان و وارثان (روی زمین) قرار دهیم.
در تفسیر «نور» ذیل این آیه آمده هست: «کلمه «منت» در اینجا به معنای نعمت بزرگ و باارزش هست، نه منت زبانی که بازگو کردن نعمت به قصد تحقیر دیگران باشد و مسلماً کار زشت و ناپسندی هست.
شکی نیست که هرگاه اراده الهی بر تحقق امری تعلق گیرد، آن مسئله قطعاً عملی خواهد شد و هیچ مانعی نمی‌تواند سدّ راه آن شود.
با اینکه همه نعمت‌ها از جانب خداوند هست و بندگان در هر نعمتی رهین منّت او هستند؛ لیکن در خصوص چند نعمت تعبیر به «منّت» فرموده که طبعاً از اهمیت بالای آنها حکایت دارد؛ از جمله:
الف. نعمت اسلام «کذلک کُنتُم مِن قبل فَمَنَّ اللهُ علیکم» (نساء/ ۹۴)
ب. نعمت نبوت «لقد مَنَّ اللهُ علی المُؤمنین إِذ بَعَثَ فیهِم رَسولاً» (آل عمران/ ۱۶۴)
ج. نعمت هدایت «بَل اللهُ یَمُنُّ عَلَیکُم أنْ هَداکُم» (حجرات/ ۱۷)
د. نعمت حاکمیت مؤمنان «وَ نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ…» (قصص/ ۵)
در روایات بسیار، حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و حکومت ایشان در آخرالزمان، مصداق اتمّ این آیه معرفی شده‌اند. (تفسیر کنزالدقایق)
سوره حج/ ۴۰
الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ ۗ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَ مَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيرًا ۗ وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ/ (مظلومان مورد تهاجم) کسانی هستند که به ناحق از خانه و کاشانه خود رانده شدند (و گناهی نداشتند) جز اینکه می‌گفتند: پروردگار ما خدای یکتاست و اگر خداوند (ظلم و تجاوز) بعضی از مردم را به‌وسیله بعضی دیگر دفع نکند، صومعه‌ها، کنیسه‌ها، کلیساها و مساجدی که نام خداوند در آنها بسیار برده می‌شود، ویران می‌شود و قطعاً خداوند کسی که (دین) او را یاری کند، یاری می‌دهد. همانا خداوند نیرومند شکست‌ناپذیر هست.
در تفسیر «نور» ذیل این آیه آمده هست: « خرابی مسجد یعنی محو اتحاد و تشکل، قطع رابطه با امام عادل، فراموشی فقرا، عدم آکاهی از اوضاع و غفلت از خدا و لذا اگر دشمن بتواند، ابتدا این مراکز را قلع و قمع می‌کند. «لَهُدِّمَت صَوامِعُ وَ بِیَعٌ…»
آوارگی از وطن، روشن‌ترین نمونه مظلومیت هست. «ظلموا… الذین اخرجوا»
برای حفظ مراکز دینی گاهی باید خون داد. «دفع اللهُ الناسَ بعضهم ببعضٍ…»
آنچه مهم هست، دفاع از حریم مساجد هست؛ خواه با جنگ باشد و خواه با قلم، بیان و برنامه‌های دیگر «دفع اللهُ…»
مهم‌ترین برنامه دشمن، نابودی مراکز دینی بیدارکننده هست. «لَهُدِّمَت…» (معابد نشانه حضور دین در جامعه است_ نام عبادتگاه مهم نیست) کفار و متجاوزین با یاد خدا و راه او به هر شکل و در هر کجا که باشد، مخالفند «صَوامع_ بِیَع_ صَلَوات_ مساجد»
یاد خدا، هدف اصلی و روح اعمال در مراکز دینی هست. «یُذکِر فیها اسم الله…»
مساجدی مورد ستایش قرآن هست که در آنها از خداوند بسیار یاد شود و به حداقل اکتفا نشود. «کَثیراً» (هر مکانی که بیشتر یاد او شود، مقدس‌تر هست)
امداد و نصرت الهی بعد از حرکت و تلاش ماست. «لَیَنصُرُنَّ الله مَن یَنصُرُهُ»
انتهای پیام/ 118
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده هست
