گروه فرهنگ دفاع‌پرس ـ رسول حسنی ولاشجردی؛ سینمای دفاع مقدس ایران، گونه‌ای منحصر به فرد در جهان هست. این گونه‌ی سینمایی از آنجایی که کاملا برگرفته از فرهنگ غنی دفاع مقدس هست در سینمای جنگ جهان نظیر ندارد. جشنواره فیلم فجر از همان سال برگزاری نمونه‌هایی از این آثار را به نمایش درآورده و مورد ارزیابی قرار داده هست. از ۴۲ دوره برگزاری این جشنواره، در ۱۵ دوره یکی از آثار سینمای دفاع مقدس فیلم برگزیده هیئت داوران بوده و سیمرغ بلورین بهترین فیلم را از آن خود کرده هست.
اگر در میان فیلمسازان سینمای دفاع مقدس یک فیلمساز را نام ببریم که در ساخت صحنه‌های عظیم جنگی تبحر دارد، قطعا نمی‌توان از نام «احمدرضا درویش» گذشت، کارگردانی که در آثاری، چون «کیمیا»، «سرزمین خورشید» و مهم‌ترین فیلم سینمای دفاع مقدس «دوئل» صحنه‌های بی‌نظیری خلق کرده هست. چنان که بر ساخته‌های دیگر فیلمسازان ژانر دفاع مقدس سایه انداخته هست.
درویش با ساخت فیلم‌های «آخرین پرواز» ۱۳۶۸، «کیمیا» ۱۳۷۳، «سرزمین خورشید» ۱۳۷۵ و «دوئل» ۱۳۸۲ و نویسندگی فیلمنامه «کانی‌مانگا» ۱۳۶۳ که به وسیله سیف‌الله داد ساخته شد نام خود را به عنوان سینماگری مولف در تاریخ سینمای دفاع مقدس ثبت کرده هست. درویش همچنین با ساخت فیلم «دوئل» یکی از عظیم‌ترین و پرهزینه‌ترین آثار سینمای دفاع مقدس را خلق کرد که بعد از دو دهه هنوز چنین اثری با این میزان از پلان‌های شگفت‌آور خلق نشده هست.
درویش بر خلاف دیگر همکارانش در ژانر دفاع مقدس که سعی دارند جنگ را با دوربین دفاع مقدس بنگرند و آن را تفسیری چندباره کنند که در جای خود قابل ستایش هست، درویش تلخی جنگ تحمیلی را بازآفرینی می‌کند. برای درویش قربانیان جنگ، حسرت‌ها، پیامدها، خسارات جنگ و … اولویت دارد. البته این به معنای زاویه داشتن با دفاع مقدس نیست.
مثلا در فیلم «کیمیا» با پدری مواجه هستیم که به اسرات دشمن درآمده، همسرش را هنگام حمله هوایی دشمن از دست داده و از سرنوشت دخترش نیز که تازه به دنیا آمده بی‌خبر هست. او بعد از آزادی از اسارت، سعی دارد دخترش را پیدا کند، تنها کسی که برایش مانده؛ اما در جستجوهایش درحالی که دخترش را پیدا کرده تصمیم می‌گیرد علی‌رغم میل پدرانه‌اش او را رها کند.
سوالی که درویش در این فیلم می‌پرسد آن هست که چه کسی باید پاسخ این حسرت‌ها را بدهد؟ اساسا رسالت ما با این پدر‌ها چیست؟ طرح این سوال‌ها اتفاقا بسیار مهم هست و به معنای زیر سوال بردن دفاع مقدس نیست. اگر پاسخ چنین پرسش‌هایی پیدا شود قطعا مرهمی هست بر آلام رزمندگان و همه کسانی که برای حفظ این سرزمین هزینه داده‌اند ولی کسی به درد‌های آنها توجهی ندارد.
از این منظر احمدرضا درویش مسئله‌مندترین آثار سینمایی دفاع مقدس را خلق کرده هست. آثار درویش نه شاعرانگی آثار ملاقلی‌پور را دارد و نه معناگرایی حاتمی‌کیا را. سینمای احمدرضا درویش سینمایی دغدغه‌مند هست که در آن مسائل اجتماعی، جنگ مطرح هست و نه فردیت آن. در واقع درویش در آثار خود همه مردم را به مثابه یک شخصیت نگاه می‌کند که جنگ تحمیلی را با همه سختی‌ها و پیروزی‌هایش تحمل کرده‌اند و حالا نیازمند آن هستند که روح پر از رنج خود را به آرامش برسانند. آثار احمدرضا درویش از این منظر می‌تواند مرهمی بر این آلام باشد.
انتهای پیام/ 161
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده هست
