از قضای روزگار هر چه جلوتر می‌رویم و حوادث و رخدادهای منطقه و جهان را با دقت بیشتر و حساسیت بالاتر می‌نگریم، بیش از قبل دوره دفاع مقدس برایمان درخشش و جذابیت پیدا می‌کند، چرا که این دوره خاص تاریخی، عرصه آزمون عملی برای پیاده‌سازی فرهنگی شد که تا پیش از آن یا سایه‌ای از آن جلوه کرده یا اساسا در شعار مانده بود و آن نبود جز فرهنگ «مرگ سرخ به از زندگی ننگین است»، فرهنگی که قرن‌ها در دل‌ها خاک می‌خورد اما در دفاع مقدس جلوه کرد.
بارقه دیگری که بر درخشش دفاع مقدس افزوده و پرده دیگری از نغمه داودی این برهه تاریخی ایران را نواخته، حوادث جدید در افغانستان است. افغانستان هم مانند برخی کشورهای منطقه دهه‌هاست که روی خوش ندیده و همواره در زیر تیغ جنگ روزگار گذرانده به طوری‌که بسیاری از جوانان و مردم این کشور آواره دیگر کشورها هستند تا شاید در سایه آرامش کشورهای همسایه لختی بیاسایند؛ اما آنچه که از دفاع مقدس ما برای عقلای آن قوم می‌توانست الگو بسازد، اولا وحدت کلمه بود که می‌توانست همه اقشار و نحله‌های فکری در آن سامان را گرد آورد تا از قبل آن بتوانند به مشکلات داخلی و خارجی فادق آیند، دوم رهبری متقی، دلسوز و آگاه بود که می‌توانست چونان نخ تسبیحی مهر‌های از هم گسیخته آن سرزمین را در مدار اخوت و برادری قرار دهد.
امروز اما افغانستان در تلاش است تا بتواند با همه اقشار کشورش به تفاهم برسد، تفاهمی که نزدیک دو دهه نیروهای خارجی چونان استخوان لای زخم مانع حصول آن شده و سوءتفاهمات و اختلافات را مانند زخمی کهنه و دهان‌باز نگه داشته بودند. البته بودند کسانی که موقع حمله ناجوانمردانه آمریکا به افغانستان خوشال شدند از اینکه ابرقدرت جهان آمده تا با زور سرنیزه و جنایات جنگی‌اش روی طالبان را کم کند و دموکراسی را برای افغان‌ها به ارمغان آورد که صدالبته تاریخ ثابت کرد حضور آن نیروها جز تخریب سرنوشت برادران افغانی ثمر دیگری نداشت.
دفاع مقدس اما همواره به عنوان ناب‌ترین و به‌روز‌ترین منشور زیستن در کنار هم، می‌تواند بهترین الگو را به برادران تمدنی ما ارائه دهد، نسخه‌ای که اساس آن بر اسلام بنا شده و جمهوری اسلامی افغانستان را به آنچه اسلام خواسته و می‌خواهد نزدیک‌تر خواهد ساخت.
انتهای پیام/ 112
منبع خبر