سفری به قلب تاریخ، فراتر از پیاده‌روی

به گزارش مجاهدت از دفاع‌پرس از البرز، «مینا صدیقیان» در یادداشتی آورده هست: اربعین، فراتر از یک مناسبت مذهبی هست که دل‌ها را به یکدیگر پیوند می‌دهد و مرزهای جغرافیا، رنگ، زبان و قومیت را به حاشیه می‌راند. این روز، نمایشگاهی زنده از ایمان، صبر، ایثار و آزادگی هست؛ لحظه‌ای که میلیون‌ها انسان، با گام‌هایی پر از عشق، در مسیر امام حسین(ع) حرکت می‌کنند و قلب‌هایشان را به هم گره می‌زنند و هر قدم، یادآور رشادت‌ها و فداکاری‌های عاشوراست.

اربعین نه فقط حضور در کربلا، بلکه حضور در قلب تاریخ هست؛ صحنه‌ای که عشق به حق، شجاعت و مقاومت را معنا می‌بخشد. هر قدم بر خاک نجف تا کربلا، نه صرفاً راهی جغرافیایی، بلکه سفری درونی و روحانی هست؛ سفری که زائر با خود و با خدایش پیمان می‌بندد. در هر گام، صدای قلب‌هایی که در سکوت دعا می‌خوانند، طنین‌انداز و هر قطره عرق و هر لبخند بر لب، انعکاسی از خلوص دل خادمان و زائران هست.

آن‌ها که ساعت‌ها در گرما، گردوغبار و ازدحام، لبخند رضایت را بر چهره هر رهگذر می‌نشاندند، در حقیقت خود را وقف عشق کرده‌اند؛ عشقی که هیچ قیمت دنیوی برایش کافی نیست و تنها با فداکاری و اخلاص تعریف می‌شود. اربعین، داستانی از اتحاد و همدلی هست. مردمان از دورترین نقاط جهان، با زبان‌ها و رنگ‌های متفاوت، در این مسیر قدم می‌گذارند و می‌آموزند که معنای حقیقی دین، مهربانی و خدمت هست.

موکب‌ها، ایستگاه‌های پذیرایی و خادمان با دلی آکنده از محبت، نشان می‌دهند که خدمت خالصانه، بالاترین شکل عبادت هست. در اینجا نه تفاوت‌ها، بلکه شباهت‌ها دیده می‌شود و نه تبعیض، بلکه عشق و اخلاص حکمرانی می‌کند. هر موکب، هر چای خوش‌رنگ و هر غذای گرم، داستانی دارد؛ داستانی از تلاش بی‌وقفه شبانه‌روزی خادمانی که حتی خواب و استراحت را فدای لبخند زائران می‌کنند.

زائران پیاده، کوچک و بزرگ، پیر و جوان، همه در یک مسیر، با هدفی واحد، جلوه‌ای از همدلی جهانی را رقم می‌زنند. صدای دعای جمعی، زمزمه‌های عاشورایی و نوای قرآن، همچون نسیمی روحانی، جان‌ها را تازه می‌کند و عبور از سختی‌ها را آسان می‌سازد. در مسیر نجف تا کربلا، هر قدم شعله‌ای از عشق را در دل زائران روشن می‌کند. خاک زیر پایشان گرم و سوزان اما هر قطره عرق، گواهی بر خلوص نیت و شوق بی‌پایانشان هست.

نسیمی که از بیابان می‌گذرد، بوی خاک و عطر چای و هل موکب‌ها را با خود می‌آورد و در گوش جان، نوای زیارت عاشورا و زمزمه‌های دعای جمعی را می‌پیچاند. موکب‌ها، پناهگاه‌هایی از مهربانی‌اند. خادمانی که از بامداد تا نیمه‌های شب، با لبخندی گشاده و قلبی پر از عشق، پذیرای خستگان مسیرند. چای گرم با عطر هل، آب سرد در گرمای سوزان، غذای ساده‌ای که با دست‌هایی پر از محبت تقدیم می‌شود.

همه و همه، نشان از ارادتی بی‌پایان به زائران دارد. در این لحظات، کوچک‌ترین خدمات، بزرگ‌ترین عبادت می‌شوند و خستگی‌ها در سایه لبخند رضایت زائران، از میان می‌رود. صدای گریه مادران، اشک شوق نوجوانان، زمزمه پیران و دعای رهگذران، همگی با هم ترکیبی شگفت از ایمان و اخلاص می‌سازند. هر زائر، نه تنها مسافت نجف تا کربلا را طی کرده، بلکه سفری به قلب، حقیقت عشق و فداکاری و آزادگی را تجربه می‌کند.

اربعین، چراغی روشن در تاریخ هست؛ پیامی زنده که می‌گوید راه امام حسین(ع) راه زندگی با عزت، مرگ با شرافت و عشق بی‌پایان هست. این مسیر، معلمی هست که درس صبر، ایثار، اتحاد و خدمت را به همه می‌آموزد. در هر قدم، در هر نگاه، در هر لبخند زائر، تجلی روح امام حسین(ع) را می‌توان دید؛ تجلی‌ای که مرزها را کنار می‌زند و دل‌ها را به یک قبله واحد پیوند می‌دهد.

این یادداشت، دعوتی هست به تأمل تا بیاموزیم که اربعین تنها یک پیاده‌روی نیست، بلکه تجربه‌ای روحانی و انسانی هست؛ تجربه‌ای که در آن، خستگی‌ها سبک می‌شوند، دل‌ها بزرگ می‌شوند و عشق، حاکم مطلق هست. اربعین، یادآور این هست که در دنیای پرازدحام امروز، هنوز هم می‌توان دل‌ها را به هم نزدیک کرد، مرزها را کنار گذاشت و با خدمت و اخلاص، دنیا را به مکانی بهتر تبدیل کرد.

بیایید هر روزمان را با درس اربعین آغاز کنیم؛ با خدمت به دیگران، با عشق خالصانه، با ایستادگی در مسیر حق و با قلبی که از عشق امام حسین(ع) و پیام‌های جاودانه او آکنده هست. اربعین، تنها یک روز یا یک سفر نیست، بلکه آئینه‌ای هست که به ما نشان می‌دهد چگونه می‌توان زندگی کرد؛ چگونه می‌توان با دل و جان، انسان بود و چگونه عشق و ایمان می‌توانند مرزها و دل‌های بسته را به هم نزدیک کنند.

انتهای پیام/