به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از کردستان، شهید «عبدالقادر بزرگ امید» فرزند مرحوم ملا «علاءالدین» روز دهم مهر ۱۳۱۵ میان خانواده‌ای روحانی و اهل علم، در روستای «اسپریز» از توابع شهرستان مریوان به دنیا آمد.
عبدالقادر دوران کودکی را در زادگاهش سپری کرد و در سن هفت سالگی به خواندن و نوشتن و قرائت قرآن نزد پدرش مشغول شد و پس از آن در کلاس درس حاج ملا کریم و سید علی حسینی حاضر شد و از فضل و دانش آنان برخوردار گشت. وی در سن ۱۸ سالگی به تصمیم بزرگان خانواده با دختری مومن و شایسته ازدواج کرد.
عبدالقادر ضمن تحصیل علوم دینی در مذهب امام شافعی، از مظالم و فساد حکومت شاهنشاهی آگاهی یافت و اسباب اصلی ستم دربار و گماشتگان حکومت را بی‌دینی و دوری از معارف اسلامی می‌دانست، از این روی به ترویج عقاید و معارف اسلامی پرداخت و از شاه و مزدوران او بیزاری می‌جست.
مبارزه و تبلیغات وی علیه حکومت شاهنشاهی از نظر مأموران و مزدوران شاه پنهان نماند و به همین دلیل مجبور شد روستای محل اقامت خود را تغییر دهد تا بتواند به مبارزه اش ادامه دهد.
مدتی را در روستای «تپه کوئیک» واقع در شهر روانسر به سر برد و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به مبارزه علیه گروهک‌های فریب خورده پرداخت با بر ملا کردن و شفاف سازی از توطئه و اهداف شوم احزاب و گروهک ها، پرده از چهره ساختگی آنان برداشت.
گروهک‌های ضد انقلاب بار‌ها ملا عبدالقادر و خانواده اش را تهدید کردند، اما او بر درستی راهی که برگزیده بود ایمان داشت و باکی از منافقان نداشت حتی زمانی هم که او را اسیر و مورد شکنجه قرار دادند خللی در عقیده او پدید نیامد.
این عالم مجاهد در این زمان، امام جمعه و جماعت روستای «لون سادات» و راهنمای مردم در مسائل دینی و سیاسی بود، افراد ضد انقلاب وقتی با تهدید نتوانست سد راه وی شود، تصمیم گرفتند با کشتن او را از سر راه خود بردارد.
ملا عبدالقادر در کسوت عالم دینی، پس از سال‌ها مجاهدت و خدمت به اسلام و انقلاب سرانجام در روز پنجم خرداد ۱۳۶۲ همراه با پسر عمویش شهید «محمد بزرگ امید» در حال بازگشت از کامیاران به سمت مریوان توسط گروهک ضدانقلاب اسیر شد و پس از تحمل شکنجه‌های طاقت فرسا، تیرباران و به شهادت رسید و پیکر مطهر شهید ملا عبدالقادر به همراه پسر عموی شهیدش پس از تشییع در گلزار شهدای شهرستان مریوان به خاک سپرده شد.
خصوصیات اخلاقی و اجتماعی
انس با قرآن کریم و تقوای الهی دو ویژگی اساسی در زندگی ملا عبدالقادر بود. فاصله زیاد اغنیا با فقرا او را خشمگین می‌ساخت از این روی به مبارزه علیه بیداد خوانین و سرسپردگان حکومت پهلوی پرداخت.
در برابر شکنجه‌ها و آزار‌ها صبر و مقاومت می‌کرد؛ امید به خداوند و شوق شهادت، سختی‌های مبارزه را بر او آسان و گوارا می‌ساخت.
زمانی که در بند اسارت گروهک‌ها گرفتار شده بود همسرش برای آزادی او تلاش بسیار کرد، وقتی به ملاقاتش رفته بود شهید به او گفته بود: «به خاطر آزادی از بند و زنجیر، هیچگاه از راه خود برنمی گردم، به خانه برو و به فکر تربیت فرزندانمان باش آنان را به گونه‌ای پرورش ده که برای حق و در راه حق زندگی کنند و از باطل پرهیز کنند».
انتهای پیام/
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است
