اسراییل

سرویس سیاست مشرق – روزانه می‌توان از لابه‌لای گزارش‌ها و عناوین خبری رسانه‌های مکتوب و حتی غیر مکتوب، نکات قابل‌توجهی استخراج کرد؛ موضوعاتی که می‌تواند برای مخاطبین قابل‌ استفاده و محوری برای تحلیل باشد، در گزارش روزانه “ویژه‌های مشرق” نکات و تأملات قابل‌استخراج از رسانه‌ها برای مخاطبین عرضه خواهد شد؛ با  «ویژه‌های مشرق» همراه شوید.

*******

** ظریف: اگر آزارها و افتراها ادامه یابد،کاندید می شوم

روزنامه شرق در گزارشی نوشت:«خود را نه اصلاح‌طلب می‌داند و نه اصولگرا، اما هر دو جناح می‌دانند اگر برای انتخابات ریاست‌جمهوری پا پیش بگذارد، سبد رأی خوبی خواهد داشت. مردم، محمدجواد ظریف، وزیر خارجه 62ساله کابینه حسن روحانی را با برجام و پایان‌دادن به تحریم‌های آمریکا و سازمان ملل می‌شناسند. او از افرادی است که در هشت سال اخیر سوژه اول رسانه‌های داخلی و حتی خارجی بوده و اصلاح‌طلبان بدشان نمی‌آید که ظریف را به‌عنوان گزینه اصلی خود وارد انتخابات کنند».

این روزنامه اصلاح طلب در ادامه به نقل از ظریف نوشت:«هشت سال است بهترین دستاوردهای دیپلماسی را تخطئه‌ کرده‌اند؛ هشت سال است به دلیل سکوت ما یک‌تنه به قاضی رفته‌اند و هشت سال است برای کوبیدن دستگاه دیپلماسی، عزت و اعتماد مردم را نشانه گرفته‌اند؛ اما به لطف خدا هنوز از نعمت محبت مردم دلاورمان برخورداریم. یادآوری کردم که علت تصمیم بنده برای نامزدنشدن نگرانی از سبد رأی نیست که برای بهبود آن از سیاست خارجی یا انسجام ملی هزینه کنم. نگرانی من از رأی‌آوردن است نه رأی‌نیاوردن. بر عزم خود برای نامزدنشدن استوارم؛ ولی تداوم فشارها، آزارها، افتراها و تهدیدها در اقبال عمومی و در این عزم تأثیر معکوس دارد. سیاست خارجی نباید موضوع دعوای جناحی و انتخاباتی باشد».

برخلاف فضاسازی رسانه های اصلاح طلب، محمدجواد ظریف کارنامه بسیار ضعیفی از خود در وزارت خارجه ثبت کرده است. خسارت محض برجام، دیپلماسی ضعیف منطقه ای، فشل بودن دیپلماسی اقتصادی، لگدمال شدن عزت پاسپورت ایرانی با اخراج و بازداشت غیرقانونی دیپلمات های ایرانی و…تنها بخش کوچکی از کارنامه ضعیف آقای ظریف در وزارت خارجه است.

در 8 سال اخیر شخص وزیر خارجه و وزارت امور خارجه بارها منتقدان را آماج توهین قرار داده و به هیچ عنوان به نظرات دقیق و فنی کارشناسان و صاحبنظران در حوزه سیاست خارجی توجه نکردند.

ظریف تاکید کرده که اگر آزارها و افتراها ادامه یابد، در انتخابات ریاست جمهوری کاندید می شود. وی گلایه کرده که چرا منتقدان دولت، سیاست خارجی را به موضوعی برای دعوای جناحی و انتخاباتی بدل می کنند.

این ادعا در حالی است که ظریف در جریان مذاکرات سعدآباد در دولت اصلاحات در گوشه‌ای از سالن مذاکرات از «محمد البرادعی» رئیس وقت آژانس انرژی اتمی خواست تعریف خود از موضوع تعلیق را به گونه‌ای ارائه دهد که جریان اصلاحات در انتخابات ریاست‌جمهوری نهم بازنده نشود!

وی همچنین-شهریور ۹۳- در شورای روابط خارجی آمریکا و درپاسخ هاله اسفندیاری-ضد ایرانی فعال در حوزه جنگ نرم- در اظهارنظری تأمل برانگیز گفت:«ما روندی را شروع کرده‌ایم که هدف از آن تغییر فضای سیاست خارجی کشور است. اگر با وجود تلاش‌های ما برای تعامل، این تلاش‌ها بی‌نتیجه بماند، مردم ایران این فرصت را خواهند داشت تا ۱۶ ماه دیگر که انتخابات پارلمانی (مجلس دهم) برگزار می‌شود، به این عملکرد ما پاسخ دهند. وقتی قبلاً در سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵، توافق‌هایی کردیم و تلاش‌های ما برای عملکرد شفاف، از جانب اتحادیه اروپایی رد شد، مردم جواب ما را با انتخاب رئیس‌جمهوری متفاوت دادند که مرا هم زود بازنشسته کرد (!) حالا بار دیگر من زنده شده‌ام. به نظر من غرب در انتقال پیامی که می‌خواهد به ایران منتقل کند باید بسیار دقت کند»!

** عبدی: مقایسه شهرداری قالیباف با شهرداری اصلاح طلبان،«ساده انگاری متقلبانه» است

«عباس عبدی» فعال سیاسی اصلاح طلب در یادداشتی در روزنامه اعتماد با عنوان «مقایسه ناروا» نوشت:«می‌خواهم به مساله‌ای که این روزها درباره عملکرد شهرداری در چهار سال اخیر و مقایسه آن با دوره شهرداری 1384 تا 1396 به وجود آمده بپردازم».

عبدی در ادامه نوشت:«در این فاصله قیمت دلار تا حدود 20 برابر افزایش یافته است. با این ملاحظات مقایسه این دو مقطع زمانی از شهرداری تهران بدون توجه به این تفاوت‌ها نوعی ساده‌انگاری متقلبانه است. هر چند در این مقایسه میان 4 سال و 12 سال، باز هم عقب‌افتادگی‌های فراوانی در دوره اول مشاهده می‌شود که در دور دوم نیست».

در روز 28 خرداد انتخابات شوراهای شهر برگزار می شود. در این میان اصلاح طلبان به شدت نگران هستند؛ چرا که شورای شهر پنجم تهران- که همگی اصلاح طلب هستند و با تَکرارِ خاتمی روی کار آمدند- و شهرداری تهران به هیچ عنوان نتوانستند رضایت افکارعمومی را جلب کنند.

مردم شهر تهران کارنامه شورای شهر و شهرداری اصلاح طلب تهران را با کارنامه قالیباف در شهرداری مقایسه می کنند و همین مسئله یکی از دلایل اصلی هجمه های بی وقفه اصلاح طلبان علیه قالیباف است.

براساس گزارش های رسمی، حدود نیمی از بزرگراه های تهران از جمله اتوبان(شمال به جنوب)  امام علی(ع) و اتوبان شهید زین الدین و… که همگی در مجموع معادل ۲۳۱ کیلومتر بوده در دوره شهرداری قالیباف احداث شد. در دوره قالیباف، بالغ بر ۲۴ کیلومتر تونل در تهران ساخته شد. ساخت بالغ بر هزار بوستان، ایجاد سامانه خدمات دهی به معلولان و جانبازان،   ۳۸ هزار هکتار جنگل‌کاری در قالب کمربند سبز پیرامون تهران، تخفیف ۱۰۰ درصدی در نوسازی و ترمیم بافت فرسوده در تهران، افزایش ۸۰ درصدی ایستگاه های آتش نشانی، تجهیز ۳۵۴ محله تهران به خانه سلامت، شتاب ۵ برابری خدمات در جنوب شهر نسبت به شمال شهر، خرید و نوسازی بالغ بر ۳ هزار اتوبوس، افزایش بالغ بر هزارتایی تعداد واگن ها در مترو، افزایش ۴ برابری خطوط مترو پایتخت و…تنها بخشی از مصادیق مدیریت جهادی قالیباف در شهرداری تهران است.

اول خرداد ۹۶، رسانه‌های اصلاح طلب با تیترهایی همچون «لبخند بهشت به امید»، «فاتحان بهشت»، «تهران را پس گرفتیم» ، «تهران طلایی» ، «فتح تهران» و…به تعریف و تمجید از لیست امید و خوشحالی از پیروزی در انتخابات پنجمین دوره شورای شهر تهران پرداختند. نکته قابل توجه اینجاست که در انتخاب اعضای شورای شهر تهران، «نظارت استصوابی» شورای نگهبان نیز وجود نداشت.

شورای شهر اصلاح طلب تهران بدون نظارت استصوابی شورای نگهبان روی کار آمد. اگر ادعاهای حجاریان و تاجزاده و عبدی و…درباره تبعات نظارت استصوابی صحیح بود، الان باید شورای شهر پنج تهران به نمادی بی بدیل از خدمت رسانی به مردم و تخصص گرایی و شایسته سالاری و کارآمدی تبدیل می شد.

اما شورای شهر اصلاح طلب تهران ، به نماد «سیاسی بازی»، «ناآشنایی با مسائل شهری»، و «مدیریت شعاری» تبدیل شده است.

در زمستان سال گذشته، «زهرا نژادبهرام» عضو شورای شهر اصلاح طلب تهران در اظهارنظری تأمل برانگیز با اشاره به امکان «ثبت آرزوهای تهرانی‌ها» در سایت تهرانِ من گفت:«آرزویی که در فضای مجازی و در سایت تهران من بیشترین درخواست یا لایک را داشته باشد مدیریت شهری به دنبال تحقق آن می‌رود و از شهروندان خواستاریم که در انجام این کمپین مشارکت داشته باشند».

این اقدام شورای شهر اصلاح طلب تهران، با اعتراض افکارعمومی مواجه شد. مردم معتقدند که چرا شورای شهر تازه بعد از سه سال و نیم از آغاز به کار خود، تازه به یاد آرزوهای مردم تهران افتاده است!؟

این در حالی است که مسائل شهروندان تهرانی از جمله ترافیک، آلودگی هوا، کمبود اتوبوس در ناوگان حمل و نقل شهری، لزوم توسعه ناوگان مترو، نوسازی بافت فرسوده، نوسازی معابر و…آشکار و عیان است و این مسئله نیازی به ثبت آن در قالب آرزوهای مردم تهران ندارد.

البته از شورای شهری که اقداماتش به تعیین اسم و فامیل برای خیابان ها و کوچه های تهران خلاصه شده و شهردارش «محمدعلی نجفی» است، بیش از این انتظاری نیست.

** دلواپسی اصلاح طلبان از حمله به کشتی اسرائیلی

روزنامه آرمان در یادداشتی با عنوان «سیاست ایران در مقابل تروریسم هسته‌ای» به قلم «جاوید قربان اوغلی» از مدیران وزارت خارجه در دولت اصلاحات نوشت:«حوادثی که درحال وقوع است از تازه‌ترین آن که خبر حمله به کشتی اسرائیلی در امارات است و قبل‌تر از آن، حادثه نطنز گرفته تا هفته قبل که حمله به کشتی ایرانی در سواحل یمن را پشت سر گذاشتیم، همگی نشانه‌هایی مبنی بر این است که اسرائیلی‌ها به دنبال تحریک‌آمیزی و دامن زدن به بحران هستند تا ایران را وادار به واکنش کنند. درواقع هدف اصلی و غائی اسرائیل عصبانی کردن ایران و وادار کردنش به واکنش علنی و اعلام شده علیه اسرائیل است. هدفی که تاثیر اول آن بر مذاکرات در حال انجام در وین است که تا حدودی با خلل و اشکال مواجه می‌شود».

این روزنامه اصلاح طلب در ادامه نوشت:«درواقع در صورت تشدید بحران، آمریکایی ها ناچار به موضع‌گیری هستند که  خودبه‌خود تاثیر بر ایران خواهد گذاشت و ایران نسبت به آمریکایی‌ها واکنشی لفظی یا سیاسی نشان خواهد داد که بلافاصله نمود آن در برجام و مذاکرات هسته‌ای خواهد بود. اما هدف اصلی و تاکتیکی اسرائیلی‌ها وارد کردن آمریکایی‌ها به یک اقدام نظامی علیه ایران است».

نویسنده این یادداشت در پایان تاکید کرد:«اینکه تو بزن و من بزنم، ممکن است به جایی برسیم که اوضاع از کنترل خارج شود و تاثیرات منفی روی موضوعات دیگری که ما نمی‌خواهیم آسیب ببیند، داشته باشد».

اصلاح طلبان درخصوص ماجرای اقدام خرابکارانه در نطنز، 2 مسئله را تعمدا نادیده گرفته اند. اولین مسئله شراکت آمریکا و اروپا با رژیم اسرائیل در این اقدام خرابکارانه است و دومین مسئله، قدرت ایران در پاسخ قاطع به اقدامات تروریستی و جنایتکارانه طرف مقابل است.

در روزهای گذشته روزنامه جروزالم پست در گزارشی نوشت: «هدف از حمله نطنز جلوگیری از اعمال فشار از سوی ایران روی آمریکا در مذاکرات برای بازگشت واشنگتن به توافق هسته‌ای بوده است».

همچنین «جاناتان شانزر» محقق ارشد مرکز تحقیقات آزادی برای دفاع از دموکراسی‌ها گفته، «خرابکاری در تاسیسات نطنز یک رویداد مرموز و نسبتاً چشمگیر تلقی می‌شود. این حادثه می‌تواند به تضعیف دیپلماسی منجر شود اما در واقع یک ابزار فشار به ایالات متحده اعطا خواهد کرد».

پس از اقدام خرابکارانه در نطنز، وزیر دفاع آمریکا از رژیم صهیونیستی به دلیل اقداماتش علیه ایران قدردانی کرده و گفت تعهد واشنگتن به شراکت استراتژیک آمریکا- اسرائیل، مستحکم است.

اما عصر دیروز رسانه‌ها از هدف قرار گرفتن یک فروند کشتی متعلق به رژیم صهیونیستی در نزدیکی ساحل بندر فجیره امارات خبر دادند.

نکته قابل توجه اینجاست که این کشتی متعلق به یک تاجر ثروتمند اسرائیلی به نام «آبراهم اونگار» از دوستان نزدیک «یوسی کوهن» رئیس موساد است.

رژیم صهیونیستی چندین بار در ایران با شراکت آمریکا و دولت های اروپا و سرویس دهی شبکه نفوذ، اقدام به ترور و خرابکاری کرده است. بر همین اساس این رژیم از پاسخ قاطع ایران وحشت دارد.

در همین رابطه در روزهای گذشته نشریه صهیونیستی‌هاآرتص در گزارشی با عنوان «عملیات ایران ما را غافلگیر خواهد کرد» نوشت: «مقامات رسمی ‌اسرائیل از واکنش ایران نسبت به اقدام خرابکارانه در سایت هسته‌ای نطنز بسیار نگران‌اند».

حالا علیرغم شراکت آشکار آمریکا و دولت های اروپایی با اسرائیل در مسئله ترور و خرابکاری در ایران و همچنین با وجود قدرت بالای ایران در واردکردن ضربات مهلک به رژیم صهیونیستی، اصلاح طلبان از یکسو ایران را به انفعال دعوت کرده و از سوی دیگر از حمله به کشتی اسرائیلی دلواپس و نگران می شوند.

سرویس جهان مشرق _ تحولاتی که عراق از سال ۲۰۰۳ شاهد آن بود، فرصتی به ترکیه داد تا اهداف و منافع خود در این کشور را در پوشش‌هایی دیگر و نه در قالب پیوستن به «ائتلاف غربی» به رهبری آمریکا محقق کند.

به همین دلیل از همان ابتدای اشغال نظامی عراق توسط آمریکا و متحدین غربی اش، حمایت از گروه های تروریستی تکفیری و مافیای فساد در عراق را کلید زد.

این موضوعی است که نه تنها اسناد محرمانه افشا شده توسط «ویکی لیکس» به آن اشاره می کنند، بلکه «حمد بن جاسم آل ثانی»، وزیر خارجه اسبق قطر نیز طی اظهاراتی از آن پرده برداشته و تأکید کرده بود که «ما، سعودی ها، اماراتی ها و کویتی ها، با ترک ها هماهنگ کرده بودیم، در مقابل وارد کردن ده‌ها هزار تروریست خلیجی، عرب و خارجی از ترکیه به خاک سوریه، در برابر گسترش حضور و نفوذ نظامی ترکیه در خاک عراق و سوریه و غارت ثروت های این دو کشور سکوت کنیم.

سابقه حضور نظامی ترکیه در عراق

پیشینه حضور نظامی ترکیه در عراق به دهه ۹۰ میلادی باز می‌گردد. اما نقطه عطف این حضور و یا به بیان درست تجاوز نظامی به سال ۲۰۱۵ باز می گردد که طی آن ۳ هزار نظامی ترک وارد خاک عراق شده و در پایگاه نظامی «بعشیقه» در نزدیکی شهر «موصل» مستقر شدند.

این اقدام اگرچه توسط دولت وقت عراق به نخست وزیری «عادل عبد المهدی» و اتحادیه عرب محکوم و از ترکیه خواسته شد، هرچه سریع تر نظامیانش را از خاک عراق خارج کند، اما آنکارا در این زمینه به دو قرارداد امضا شده با بغداد استناد و حضور نظامی اش در خاک عراق را توجیه می کرد.

اولین توافقنامه آنگونه که آنکارا به آن استناد جسته بود، به دسامبر سال ۱۹۸۳ باز می گشت و به نظامیان ترکیه اجازه ۳۰ کیلومتر ورود به داخل خاک عراق از مرزهای مشترک بین دو کشور را برای پیگرد عناصر حزب کارگران کردستان می‌داد.

توافقنامه دومی که ترک ها برای توجیه تجاوز نظامی خود متوسل شده بودند، به سپتامبر ۱۹۹۶ باز می گشت که براساس آن به آنکارا اجازه می داد، پایگاهی نظامی در منطقه بعشیقه ایجاد کند.

اما اوج حضور نظامی و اشغالگری ترک ها در خاک عراق را باید از ۱۵ ژوئن سال گذشته تاکنون ملاحظه کرد که در نوع خود بی سابقه است، به ویژه آنکه پس از دو سال عملیات رصد و شناسایی توسط نیروی هوایی ترکیه انجام می شد و طی آن آنکارا توانست، بسیاری از عناصر وابسته به حزب کارگران کردستان را در طول مرزهای ترکیه با عراق تحت پیگرد قرار دهد.

افزون بر آن، عملیات های تعقیب و پیگرد ارتش ترکیه در مناطق سنجار و کوه های قندیل که از غرب به سوریه و از شرق به ایران می رسد، اغلب کادر رهبری و فرماندهان میدانی و مراکز فرماندهی عملیاتی حزب کارگران کردستان را هدف می گرفت.

اگرچه ترکیه هدف از این عملیات‌ها را حمایت از امنیت ملی خود و مقابله با شبه نظامیان پ ک ک عنوان می کرد، اما واقعیت امر این بود که در پس این هدف، اهداف سیاسی و ژئو راهبردی دیگری قرار دارد که مهمترین آنها را می توان در موارد ذیل ملاحظه کرد:

یک: ایجاد چندین کمربند امنیتی که از شمال شرقی سوریه کشیده و به شمال غربی عراق متصل می شود. این کمربندهای امنیتی از حلب در سوریه شروع شده و پس از گذشتن از موصل به کرکوک می رسد. این مناطق بخشی از مناطق امن و کمربندهای امنیتی ترکیه را تشکیل خواهند داد که پیش تر آنکارا بخشی از آن را در عمق ۸۰ کیلومتری خاک سوریه و مشخصا در حلب ایجاد کرده بود و براساس نقشه جدید این کمربندهای امنیتی و مناطق امن می بایست از حلب در شمال غربی سوریه تا «حفتانین – بعشیقه» در دشت موصل و از آنجا به سنجار و کوه های قندیل در دهوک کشیده شود که نظامیان ترک در آنجا مستقر شده و حضور دارند.

دو: پر کردن شکاف ناشی از خروج احتمالی آمریکایی ها از عراق؛ چون آنکارا به خوبی می داند، راهبرد سیاست خارجی دولت جدید آمریکا به رهبری «جو بایدن» پس از همه گیری ویروس کرونا و پیامدهای انتخابات اخیر ریاست جمهوری در آمریکا و حمله به کنگره، شاهد نقطه عطف امنیتی بسیار مهمی خواهد بود که چه بسا اولین نمود آن در گشودن باب مذاکرات راهبردی با بغداد را باز کند و زمینه ساز خروج آمریکایی ها از عراق شود، به همین دلیل شرایط منطقه ای جدیدی بر مناطق شمال غربی عراق حاکم خواهد شد که ملزم می کند، آنکارا از این شرایط در راستای منافع خود بهره برداری کند و اولین آن می تواند، فراهم کردن مقدمات الحاق این اراضی به خاک ترکیه با پایان تاریخ قرارداد «لوزان» در سال ۲۰۲۳ باشد.

سه: پایگاه خبری «نوردیک مونیتور» گفتگوی تلفنی محرمانه دو تن از نزدیکان «رجب طیب اردوغان» رئیس جمهوری ترکیه را منتشر کرد که پرده از طمع ورزی های آنکارا و اردوغان در کشورهای منطقه و ثروت های ملیشان برمی داشت.

در این گفتگوی تلفنی «مکسوت سیریم»، از مشاوران ارشد اردوغان می گفت که دیگر با پایان یافتن تاریخ معاهده لوزان که به درگیری های امپراتوری عثمانی و متحدین پایان داد و خروجی آن تشکیل ترکیه و یونان و کشورهای خاورمیانه بود، دست ترکیه برای استیلا بر مناطق گسترده ای از کشورهای منطقه و منابع و ثروت های آنها از جمله مناطق شمال غربی عراق باز خواهد بود.

افزون بر آن، اسنادی به بیرون درز یافته که فاش می کند، طی دیدار «هاکان فیدان»، رئیس سرویس های اطلاعاتی ترکیه اوایل ماه مه ۲۰۲۰ با «مصطفی الکاظمی» نخست وزیر عراق و «نیچروان بارزانی»، رئیس منطقه کردستان، توافق شده در قبال عدم عقب نشینی نظامی ترکیه از خاک عراق و بستن پایگاه نظامی بعشیقه و ادامه عملیات نظامی ترکیه در عراق، آنکارا برای بغداد و اربیل کمک های مالی و امتیازات و تسهیلات اقتصادی در نظر بگیرد.

چهار: قطع مسیر «جاده ابریشم چین» که با عبور از شهر سنجار در عراق، به مرزهای ترکیه می رسد. اگرچه این اقدام ترکیه بیش از آنکه به سود این کشور باشد به زیان آن است، اما این اعتقاد وجود دارد که در قبال این اقدام بی شک آنکارا امتیازهایی از آمریکایی ها و پیمان ناتو گرفته است که چین را بزرگ ترین رقیب و خطرناک ترین تهدید برای اقتصاد خود می دانند.

پنج: افزون بر آن نباید از خاطر برد که توسعه طلبی های ترکیه در عراق با موافقت و چراغ سبز آمریکایی ها بر علیه ایران و به نفع اسرائیل و با هدف چیدن میوه های بعد از جنگ ویرانگر تحمیل شده بر سوریه و عراق صورت می گیرد.