اسرای ایرانی

سردار «عباس مطهری» مدیرکل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس و مقاومت استان سمنان در گفت‌و‌گو با خبرنگار دفاع‌پرس در سمنان به مناسبت فرارسیدن ۲۶ مرداد سالروز ورود آزادگان سرافراز به میهن اسلامی در سال ۱۳۶۹ ضمن گرامیداشت این روز اظهار داشت: من آن روز‌هایی که آزادگان بر می‌گشتند را یادم هست، شور و حال عجیبی بین مردم بود.

دفاع مقدس محسوب می‌شود” src=”https://defapress.ir/files/fa/news/1404/5/27/3088334_962.jpeg” alt=”تاریخ آزادگان یکی از قطعات پازل قله دفاع مقدس محسوب می‌شود” width=”600″ height=”400″>

وی در توصیف آن ایام گفت: شور و حال ایام بازگشت آزادگان به کشور شبیه تشییع شهدای گمنام بود به هر حال ۲ سال از پایان جنگ گذشته بود و مردم و خانواده‌ها چشم انتظار بودند و در حقیقت یک مطالبه مردمی بود.  

وی با بیان اینکه بازگشت آزاده‌ها به کشورمان یک پیروزی تلقی می‌شد، گفت: جنگ آنگاه که هدف مقدسی پشت آن باشد دستاورد‌های خاص و ویژه‌ای در مقابل خسارت‌های جنگ نیز به دنبال دارد.

مدیرکل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس و مقاومت استان سمنان با تأکید بر اینکه ما در جنگ هشت ساله متجاوز نبودیم؛ بلکه مدافع بودیم، افزود: چون دفاع مقدسی بود دستاورد‌های عجیبی برای ملت ایران به همراه داشت که از جمله آنها رفتار ۲ حکومت با اسرا و رفتار اسرا در اسارت بود که نیاز به تبیین و بازگویی دارد.

مطهری بیان کرد: رفتار جمهوری اسلامی ایران با اسرای عراقی بر پایه ملاطفت، انسانیت، رفتار اسلامی بود و همین امر باعث جذب اسرای عراقی به اسلام، نظام جمهوری اسلامی و انقلاب شد؛ اما در مقابل فرماندهان رژیم بعث عراق در آن زمان رفتارشان با اسرای ایرانی توهین آمیز، خشن و بیرحمانه بود.

وی با بیان اینکه اسرا و رزمندگان سرافراز کشورمان از پیر تا نوجوانان در طول اسارت علیرغم شکنجه‌هایی که متحمل می‌شدند بسیار مقاوم بودند، گفت: یکی از خاطرات اثرگذار اسرای ایرانی مربوط به بازدید صلیب سرخ از اردوگاه اسرا در عراق هست که آقای ابوترابی در این بازدید وقتی از او سؤال می‌کنند شرایط شما در اینجا چگونه هست هیچ شکایتی نمی‌کند؛ مأموران صلیب سرخ که رفتند مدیر اردوگاه اسرا به سراغ ابوترابی می‌رود و می‌گوید این همه ما شما را شکنجه کردیم چرا از ما شکایتی نکردید، که آقای ابوترابی می‌گوید یک مسلمان هرگز خطای برادر مسلمانش را نزد یک غیرمسلمان بازدگو نمی‌کند و من نمی‌توانم بگویم برادر مسلمانم به من ظلم کرده و تو بیا بین ما حکم کن که همین موضوع سبب محبوبیت بیشتر آقای ابوترابی بین فرماندهان بعث عراق و حتی بین اسرای ایرانی می‌شود و البته از این دست موارد زیاد رخ داده هست.  

مدیرکل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس و مقاومت استان سمنان گفت: از دیگر موضوعات شاخص و بارزی که با توجه به آنچه اسرا و آزادگان بیان کرده‌اند می‌توان به آن اشاره کرد فضای نشاط و شادابی بوده هست که در دوران اسارت بین رزمندگان وجود داشته هست و همین نشاط سبب حفظ قرآن و ادعیه و نهج البلاغه و فراگیری زبان عربی و انگلیسی برخی اسرا در طول دوران اسارت بوده هست.

مطهری گفت: تاریخ آزادگان یکی از قطعات پازل قله دفاع مقدس محسوب می‌شود و آن را باید بخشی از قله سربلند و پرافتخار آن دوران دانست.

وی بیان کرد: سبک رفتار و اخلاق آزادگان سرافراز کشورمان و رفتار‌های حماسی آنها را باید از شعائر الهی دانست و باید آنها را برای نسل امروز و آینده بیان و نشر داد.

مدیرکل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس و مقاومت استان سمنان گفت: همان حرف‌هایی که ملت ایران در دهه ۶۰ از انقلاب اسلامی فریاد زد؛ امروز مردم دنیا آن را فریاد می‌زنند از مبارزه با ظلم استکبار گرفته تا حمایت از مظلوم که آزادی فلسطین هست و به عبارتی دیگر باید گفت همان خواسته‌های ملت ایران که رزمندگان سرافراز کشورمان پای آن شهید و جانباز شدند امروز در دنیا فریاد می‌زنند.

مطهری با بیان اینکه آزادگان بخشی از ملت ایران هستند، گفت: گرامیداشت یاد و خاطره آزادگان موجب گره خوردن دل‌ها و اتحاد و همبستگی در پیکره جامعه می‌شود.

وی با بیان اینکه نسل امروز یک حلقه مفقوده دارد و آن هم مطالعه هست که متأسفانه می‌بینیم وقت و زمانی که این نسل بیش از حد در فضای مجازی می‌گذراند در مطالعه کردن و کتاب خواندن وجود ندارد، اظهار داشت: نسل جوان امروز باید از خود سؤال کند چطور می‌شود در اسارت و زیر شکنجه بود، اما همچنان پای اعتقاد ایستاد.

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «مهدی عباسی» آزاده و مداح دوران دفاع مقدس با بیان اینکه وقتی از من می‌پرسند دوران اسارت چگونه گذشت؟ اظهار داشت: پیش از هر سخنی، دلم به یاد یارانی می‌رود که در روز‌های سخت اسارت کنارمان بودند، اما بازنگشتند. همان‌هایی که با همه رنج‌ها، با لبخند و ایمان، طاقت آوردند ولی امروز در جمع ما نیستند. دعایم همیشه بدرقه راه آنهاست و نیز برای آزادگانی که پس از آزادی سال‌ها در کنارمان بودند و حالا جایشان خالی‌ست… خداوند به من مدال پرافتخار آزادگی عطا کرد، و شکرش را هرگز فراموش نمی‌کنم.

عباسی ادامه داد: من تنها ۱۵ سال داشتم و سال ۱۳۶۱ بود در عملیات رمضان حاضر شدم و درهمان عملیات به اسارت درآمدم. شرایط بسیار دشواری را از همان ابتدا تجربه کردیم. در بصره، در یکی از پادگان‌ها، همراه با حدود ۷۰۰ نفر اسیر دیگر نگهداری می‌شدیم. اسرا، بیشترشان مجروح، گرسنه و تشنه، در گرمای سوزان تیرماه عراق، با دمایی بیش از ۵۵ درجه، زیر آفتاب بی‌رحم، رنج می‌کشیدند.

وی افزود: روز ۲۴ تیر ۱۳۶۳ را خوب به خاطر دارم. ما را در سطح شهر چرخاندند. مردم با شادی و هلهله به تماشای ما می‌آمدند، گویی که عروسی‌ای در کار هست. هدف عراقی‌ها تحقیر ما و تقویت روحیه خودشان بود. می‌خواستند ما را درهم بشکنند. هفت روز تمام، زیر این فشار جسمی و روحی بودیم. بسیاری از مجروحان به دلیل نبود رسیدگی، دچار عفونت‌های شدید شدند؛ بعضی دیگر حتی دست یا پایشان را از دست دادند. آن هفته، روز سه‌شنبه، انگار سخت‌ترین روز عمرم بود. ما فکر همه چیز را کرده بودیم، جز چنین اسارتی.

عباسی خاطرنشان کرد: در دل شب، سید محمود، یکی از بچه‌ها، شروع کرد به خواندن دعای توسل. صدایش از ته دل می‌آمد. آن‌چنان با سوز می‌خواند که دیوار‌ها و دل‌ها یکجا به گریه افتادند. نوحه‌سرایی‌اش پر از اندوه و امید بود. عجیب اینکه عراقی‌هایی که تا آن روز بی‌وقفه ما را کتک می‌زدند و از «تونل وحشت» می‌گذراندند، آن شب گویا دلشان نرم شده بود و همان شب، انگار دری از رحمت خداوند گشوده شد و گشایشی حاصل آمد.

پیشکسوت دفاع مقدس اظهار کرد: در اردوگاه موصل ۴، با وجود تمام محدودیت‌ها، تلاش می‌کردیم فضای روحی خود را حفظ کنیم. جمعی از مداحان و ذاکران اهل بیت در جمع‌مان بودند. یکی از برنامه‌های مداوم ما، دعای ندبه بود که تنها در یکی از آسایشگاه‌ها برگزار می‌شد؛ نه در همه، چون ممکن بود متوجه شوند. یاد شبی می‌افتم از ایام محرم، که در حال عزاداری بودیم. سرباز عراقی نگهبان، وقتی وارد شد، مجلس را بلافاصله قطع کردیم، اما وقتی آمد و دید سکوت حاکم هست، با تعجب گفت: «همین الان دیدم دارید می‌رقصید!» نمی‌دانست که آن شور و حال سینه‌زنی را به‌اشتباه رقص دیده! اصرار می‌کرد که: «بلند شید، برقصید!» و، چون نمی‌خواستیم مسئله‌ای پیش بیاید، ناچار شدیم مراسم را نیمه‌تمام رها کنیم.

وی گفت: در یکی دیگر از شب‌ها، علی ربانی نشسته بود و دعاخوان نیز پشت ستونی پنهان شده بود تا دیده نشود. در همان حین، ناگهان یک افسر عراقی وارد آسایشگاه شد. دعاخوان هنوز مشغول خواندن دعا بود و همه‌مان غافلگیر شدیم. افسر چشمش به علی ربانی افتاد و گفت: «تو دعا می‌خواندی؟» علی منکر شد: «نه، من نبودم.»، اما فایده‌ای نداشت. همان شب، علی را بردند و تا صبح آن‌قدر شکنجه‌اش کردند که دل همه‌مان آتش گرفت.»

انتهای پیام/ 112

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس: مشقت‌های دوران اسارت، تنها تونل‌های وحشت، شکنجه‌های سخت و بازجویی‌های استخبارات نبود؛ اگرچه این رفتارهای بی‌رحمانه و غیرانسانی در رأس سختی‌های دوران اسارت بود و اسرا هم از امتحان آن سربلند بیرون ‌آمدند؛ اما در حقیقت زندگی با کوچک‌ترین حقوق طبیعی یک انسان هم برای اسرا بسیار مشقت‌بار و حتی آرزو بود؛ به‌طوری که حتی نوشیدن چای هم برای آن‌ها بسیار خوشحال‌کننده بود!

«مسعود سفيدگر» که در عملیات «کربلای چهار» به‌عنوان غواص حضور داشته و در این عملیات به اسارت دشمن بعثی درآمد، خاطراتی را از مشقت‌های یک زندگی عادی در دوران اسارت خود بیان کرده و گفته هست: «در دوران اسارت یکی از همرزمانم به نام دکتر «چلداوی» فرار ناموفق از اردوگاه داشت. عراقی‌ها او و همراهانش را گرفته و شکنجه‌شان داده بودند. برای ما شکنجه آن‌ها بسیار ناگوار بود و باید هر طور که می‌شد بعد از شکنجه تقویت‌شان می‌کردیم.

تنها چیزی که به ما می‌دادند مقداری شیر خشک «نیدو» و «گیگُز» بود. در سال هم مقداری بسیار کمی ماست در اختیارمان بود. ما این ماست‌ها را به جای آن‌که بخوریم، نگه می‌داشتیم به گونه‌ای حتی گاهی اوقات این ماست خشک می‌شد.

تصمیم گرفتم تا همه شیرخشک‌ها را جمع کنم. مقداری آب وِلرم آماده کردم و ماست و خشکیده ماست‌ها را درون این شیر خشک ریختم و بعد چند پتو دورش پیچیدم و سه روز کنارش ماندم تا تمام این شیر به ماست تبدیل شود. خوشبختانه ماست بسیار عالی شد و ما این ماست را به دکتر چلداوی خوراندیم تا اینکه تقویت شد. از آن پس به بعد به «مسعود ماستی» معروف شدم.

ما قدر برخی از چیز‌ها را به دلیل اینکه بدون سختی در اختیار داریم، نمی‌دانیم. مثلاً یکی از بهترین نوشیدنی‌های ما چای بود. در دوران اسارت چای برای ما بسیار خوشحال‌کننده بود؛ اما عراقی‌ها معمولاً چای را ظهر می‌دادند و ما برای آن‌که بتوانیم شب از آن استفاده کنیم، مجبور بودیم آن‌را نگه داریم و باید در جایی آن‌را نگه می‌داشتیم تا شب قابل خوردن باشد؛ البته کمی سرد می‌شد.

دوران اسارت روز‌های شاد و خوبی هم داشت؛ به‌عنوان مثال، ٢٢ بهمن یا عید نوروز عراقی‌ها کمتر سخت می‌گرفتند؛ اما بعد از آن دمار از روزگارمان درمی‌آوردند. برای مناسبت‌های این‌چنینی آب‌نبات‌های رنگی را خرد می‌کردیم و در مقداری آب ولرم آن را هم می‌زدیم تا اینکه قوام بیاید. بعد از آن از باقی مانده نان‌هایی که داشتیم در آن می‌ریختیم و نوعی شیرینی را که خودمان آن را اختراع کردیم، درست می‌کردیم و با برش‌های کوچک در میان بچه‌ها توزیع می‌کردیم».

انتهای پیام/ 113