تخریبچی

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «کاوه ذاکری» از رزمندگان تخریب‌چی لشکر ۱۰ سیدالشهدا درباره شهید اسماعیل خوش سیر که پس از امضای قطعنامه به شهادت رسید روایت کرد:

روز‌های قبل از قطعنامه، اسماعیل خدمت سربازیش در گردان تخریب لشکر ۱۰ تمام شد و تسویه حساب کرد و به تهران آمد. هنوز چند روزی نگذشته بود که قطعنامه پذیرفته و بعد هم هجوم مجدد عراق به خاک کشورمان آغاز شد. اسماعیل تا خبردار شد بدون اینکه اعزام بگیرد و از طریق مراجع رسمی اعزام بشود بلادرنگ خودش را به جبهه رساند. آن زمان گردان تخریب خیلی نیازمند بچه‌های با تجربه‌ای مثل اسماعیل بود.

وقتی برای ماموریت مین‌گذاری برای مقابله با پاتک‌های دشمن به سمت پاسگاه زید می‌رفتیم در مسیر به اسماعیل گفتم: اسماعیل خیلی مواظب خودت باش که چیزیت نشه، اما او فقط می‌خندید. تا اینکه اسماعیل ترکش بزرگی به پهلوش خورد و به شهادت رسید.

پیکر مطهر اسماعیل را تحویل معراج شهدا دادیم و به سمت مقرمان برمی‌گشتیم که وسط راه یادم آمد اسماعیل بدون اعزام به جبهه آمده بود و پلاک جنگی نگرفته و هیچ اوراق هویتی همراهش نیست.

زود ماشین را سر و ته کردیم و برگشتیم معراج و به مسوولین معراج قضیه را گفتیم. آن‌ها هم سردخانه را باز کردند و ما مجددا سراغ اسماعیل رفتیم، مشخصاتش را روی کاغذ نوشتیم تا مبادا مجهول الهویه به عقب برگردد.

یادش بخیر، اسماعیل شهید دوم خانواده خوش سیر بود و برادرش ابراهیم هم در کربلای ۵ به شهادت رسیده بود. اسماعیل چند روز بعد از عید فربان سال ۶۷ به معراج رفت و جزو آخرین شهدای تخریب لشکر ۱۰ شد.

تخریبچی شهید اسماعیل خوش سیر در روز اول فروردین سال ۴۶ که مصادف با شب عید قربان بود، در شهرری به دنیا آمد و نامش را به این مناسبت اسماعیل گذاشتند و اسماعیل چند روز بعد از عید قربان سال ۶۷ به قربانگاه پاسگاه زید رفت و آسمانی شد.

انتهای پیام/ 141

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «کاوه ذاکری» از رزمندگان تخریب‌چی لشکر ۱۰ سیدالشهدا درباره شهید اسماعیل خوش سیر که پس از امضای قطعنامه به شهادت رسید روایت کرد:

روز‌های قبل از قطعنامه، اسماعیل خدمت سربازیش توی گردان تخریب لشکر ۱۰ تمام شد و تسویه حساب کرد و به تهران آمد.

هنوز چند روزی نگذشته بود که قطعنامه پذیرفته شد و بعد هم هجوم مجدد عراق به خاک کشورمان آغاز شد. اسماعیل تا خبردار شد بدون اینکه اعزام بگیرد و از طریق مراجع رسمی اعزام بشود بلا درنگ خودش را به جبهه رساند. آن زمان گردان تخریب خیلی نیازمند بچه‌های با تجربه‌ای مثل اسماعیل بود.

وقتی برای ماموریت مین گذاری برای مقابله با پاتک‌های دشمن به سمت پاسگاه زید می‌رفتیم توی مسیر به اسماعیل گفتم: اسماعیل خیلی مواظب خودت باش که چیزیت نشه، اما او فقط می‌خندید. تا اینکه اسماعیل ترکش بزرگی به پهلوش خورد و به شهادت رسید.

پیکر مطهر اسماعیل را تحویل معراج شهدا دادیم و به سمت مقرمان برمی‌گشتیم؛ که وسط راه یادم اومد اسماعیل بدون اعزام به جبهه آمده بود و پلاک جنگی نگرفته و هیچ اوراق هویتی همراهش نیست.

زود ماشین را سر و ته کردیم و برگشتیم معراج و به مسوولین معراج قضیه را گفتیم. آن‌ها هم سردخانه را باز کردن و ما مجددا سراغ اسماعیل رفتیم، مشخصاتش را روی کاغذ نوشتیم تا مبادا مجهول الهویه به عقب برود.

یادش بخیر، اسماعیل شهید دوم خانواده خوش سیر بود و اخویش ابراهیم در کربلای ۵ به شهادت رسیده بود. اسماعیل چند روز بعد از عید فربان سال ۶۷ به معراج رفت و جزء آخرین شهدای تخریب لشکر ۱۰ شد.

تخریبچی شهید اسماعیل خوش سیر در روز اول فروردین سال ۴۶ که مصادف با شب عید قربان بود، در شهرری به دنیا آمد و نامش را به این مناسبت اسماعیل گذاشتند و اسماعیل چند روز بعد از عید قربان سال ۶۷ به قربانگاه پاسگاه زید رفت و آسمانی شد.

انتهای پیام/ 141

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «جعفر طهماسبی» از رزمندگان تخریبچی لشکر ۱۰ سیدالشهدا خاطره‌ای جذاب از دوران دفاع مقدس را روایت کرد که در ادامه آن را می‌خوانید.

معمولا عموم بچه‌های تخریب اهل نماز شب بودند غیر از عده قلیلی که من هم جزوشان بودم. موقعیت شهید موحد در جاده اهواز خرمشهر قرار داشت و تابستان گرمی را در آن تجربه می‌کردیم. قرار شد تیپ سیدالشهدا (ع) چند ماه بعد از عملیات خیبر داخل جزیره مجنون عملیات کند که عملیات بهم خورد.

یکی ۲ ماهی از آمدن شهید پیام پوررازقی به گردان تخریب لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) میگذشت و حسابی توی دل بچه‌ها خودش را جا کرده بود. به قول بچه‌ها از جهت معنوی نور بالا می‌زد.

شهید حاج عبدالله نوریان فرمانده ما نیرو‌هایی که تازه وارد گردان شده بودند با نیرو‌های قدیمی‌تر ادغام کرد و بچه‌ها داخل چادر‌ها مستقرشدند.

چادر پیام پوررازقی کنار چادر ما بود و شهید زعفری با پیام داخل یه چادر بودند. یک ساعتی به اذان صبح بود که دیدم سرو صدای زعفری میاد و بلند بلند داره داد و هوار می‌کند، جوری که انگار حنجره اش در حال پاره شدن بود. اول خیال کردیم عقرب و یا رطیل او را نیش زده، اما این نبود، داد می‌زد «آی ملت ما اگه نخواسته باشیم نماز شب بخونیم باید کیو ببینیم»

با سروصدای زعفری تقریبا اکثر بچه‌ها بیدار شدند و توی نیمه شب از چادر بیرون زدند. خلاصه آن موقع ما نفهمیدیم چی شد، فقط دیدیم پیام پوررازقی با سرعت توی بیابون محو شد و ما هم رفتیم خوابیدیم تا فردا بعد از مراسم صبحگاه که بچه‌ها از هم می‌پرسیدند دیشب چرا زعفری داد و بیداد می‌کرد.

بچه‌ها تعریف کردند که دیشب موقع خوابیدن، یکی از بچه‌ها از شهید پوررازقی خواسته بود که او را برای نماز شب بیدار کند و محل خوابیدنش رو هم توی چادر نشان داده بود که توی تاریکی چادر برای کسی دیگر مزاحمت ایجاد نشود که از بخت بد، شهید زعفری میره و آنجا می‌خوابه و شهید پوررازقی از همه جا بیخبر برای نماز شب می‌رود تا او را بیدار می‌کند که اشتبا‌ها شصت پای زعفری را فشار می‌دهد و او هم از خواب بیدار شده و آن علم شنگه را به پا می‌کند.

یاد همه‌ی شهدا بخیر، چقدر با صفا بودند، دو شهید در آن عالم دستشان باز است که برای ما دعا کنند و خدا دعایشان را مستجاب کند.

شهید پیام پوررازقی در عملیات کربلای ۱ و در تیرماه ۱۳۶۵ از شهر مهران به معراج رفت و شهید غلامرضا زعفری هم روز‌های آخر اسفند ماه سال ۱۳۶۶ از جبهه‌ی جنوب به خیل شهدا ملحق شد.

انتهای پیام/ ۱۴۱