خانواده

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، خبری تبیین دعوای حقوقی خانواده‌های شهدای دانشمند هسته‌ای ایران علیه دولت آمریکا به دلیل حمایت از اقدامات تروریستی رژیم اشغالگر قدس عصر دیروز برگزار شد.

سمیه افضلی نیکو وکیل پرونده دعوای حقوقی خانواده‌های شهدای هسته‌ای درباره ماهیت دادخواست این پرونده توضیح داد: بیش از ۱۵ نفر از حقوقدانان و وکلای دادگستری در پرونده‌ای که دیروز به ثبت رسید ما را همراهی می‌کنند.

وی با اشاره به اینکه این پرونده در شعبه ۵۵ مجتمع قضائی شهید بهشتی علیه رژیم صهیونیستی و دولت آمریکا و رؤسای جمهور آمریکا در جریان این ترورها و مسئولان دیگر آمریکا در حوزه خزانه داری و وزارت خارجه که به تأمین مالی رژیم غاصب صهیونیستی می‌پردازند، گفت: در این دعوا به دلیل مستقیم دولت آمریکا دادخواست با ۱۱ خوانده به علاوه دکتر عباسی و همسرشان که جانباز ترور هستند تنظیم کرده است.

ببینید:

فیلم/ امکان شکایت شهروندان ایرانی از دولت آمریکا

افضلی نیکو افزود: ارتکاب اعمال مجرمانه علیه افراد بی گناه با هر دلیلی اقدام تروریستی است و قابلیت تعقیب دارد.

وکیل خانواده‌های شهدای هسته‌ای با بیان اینکه کشور ما بعد از انقلاب بیشترین آمار عملیات تروریستی را داشته است که علیه زنان و سالخوردگان و در یک دهه گذشته علیه دانشمندان و پژوهشگران علمی رخ داده است. اظهار داشت: این ترورها باعث ایجاد رعب و وحشت در میان مردم با هدف بازدارندگی راه دانشمندان ماست.

وی ادامه داد: این ترورها اقداماتی است با برنامه‌ریزی و هدفدار بوده که طیف وسیعی از مردم جهان را متضرر می‌کند. چون این افراد سرمایه‌های بشری هستند.

وکیل این پرونده یادآور شد: نه از باب مسئولیت کیفری و نه قانونی نباید این مساله بر زمین بماند، چون پیگیری‌های ما و سایر کشور متضرر ایجاد بازدارندگی دارد.

وی ابراز داشت: مستندات باید به صورت پرونده جمع آوری شود و عوامل سیاست گذار و مجریان در نظر گرفته شوند.

وکیل این پرونده با اشاره به اینکه یافته‌های ما براساس چند محور دسته بندی شده، اظهار داشت: طراحی عملیات علمی براساس مستندات از سوی رژیم صهیونیستی بوده البته بدون کمک افرادی در داخل غیر ممکن بوده است.

وی ادامه داد: این دادخواست با مستندات تکمیل شده و اقامه دعوا صورت گرفت و دولت آمریکا و مقاماتش هم به دلایلی از سوی ما تروریست هستند.

افضلی نیکو با اشاره به اینکه دولت آمریکا در ۱۹ کنوانسیون مبارزه به تروریسم متعهد شده است و ملزم شده نه تنها نباید اقدام تروریستی کند که نسبت به پیشگیری هم باید متعهد باشد.

وی ترور دانشمندان ایرانی را طبق اصول و قواعد بین‌المللی تروریستی برشمرد و گفت: دولت آمریکا در تشکیل و تقویت رژیم اشغالگر قدس نقش مؤثری داشته است و این کمک‌ها از مصادیق کمک مستقیم است.

این وکیل دادگستری یکی از مصادیق حمایت از اسرائیل را وتو کردن ۴۳ باره قطعنامه‌های مختلف برشمرد و گفت: آمریکا اقدامات مختلف اسرائیل را وتو کرده است و در حمایت از این رژیم بیشتر از هر زمان دیگری از حق وتویش استفاده کرده است.

وی گفت: براساس قانون، صلاحیت و اجازه این را داریم که نسبت به برخی کشورها و دولت‌ها طرح دعوا کنیم و این ظرفیت قانونی آن هم فراهم شده است.

افضلی نیکو ادامه داد: دادخواست موجود ۴۰۰ صفحه و ۵۰۰ صفحه ضمائم دارد که شامل اقاریر و اظهارات خواندگان است.

افضلی نیکو گفت: اساس این ترورها برای جلوگیری دستیابی ایران به فناوری هسته‌ای بوده و این حق مسلم همه کشورهای دنیاست که از این فناوری استفاده کنند. و در مواد مختلف بین‌المللی اشاره شده است. بنابراین در اینکه اقدام دانشمندان ما در جهت احقاق این حق بوده شکی نیست و خواندگان این دادخواست با تصور اینکه با حذف دانشمندان در رسیدن به این هدف، دست به این کار زدند.

وی با اشاره به اینکه پرونده شهید فخری زاده نیز در مسیر مستندسازی قرار دارد، گفت: مسیر کلی پیگیری‌ها به این شکل است که پرونده ما جنبه مدنی و حقوقی برای مطالبه خسارت قربانیان از جمله خسارات جسمی، مالی و معنوی دارد، ابراز داشت: پرونده ثبت شده به ابعاد مالی و محکومیت خواندگان به پرداخت مبالغی است که برای اقدامات مشابه انجام می‌گیرد.

به گفته وی به پرونده شهید فخری زاده به زودی به همین منوال به شکل حقوقی و شخصی پرداخته می‌شود.

وکیل این پرونده مطالبات پرونده را حدود ۱۰۰ میلیون دلار ارزیابی کرد و اظهار داشت: برای خسارات تنبیهی این پرونده هم مبالغی در نظر گرفته شده که بر عهده دادگاه گذاشته شده است.

وی ادامه داد: قاعده‌ای در حقوق بین‌الملل وجود دارد که کشورها بر طبق آن نمی‌توانند علیه هم اقدام قضائی کنند اما از آنجا که آمریکا علیه دولت ایران پرونده تشکیل داده و اموال ایران را بلوکه کرده است، از لحاظ قانونی دست ما باز است تا در محاکم داخلی محکومیت داشته باشیم.

افضلی نیکو گفت: ایجاد پرونده قضائی مدرک مسجلی است که باعث حفظ حقایق و جلوگیری از تحریف است.

وی درباره اینکه خواندگان در این جلسات حضور خواهند داشت یا نه، گفت: به تناسب قوانین خواندگان می‌توانند حضور داشته باشند.

این وکیل دادگستری گفت: درباره درخواست دقیق محکومیت خواندگان را به صورت تضامنی و مطالبه ۱۰۰ میلیون دلاری را داشته‌ایم.

وی افزود: این پرونده به درخواست و مطالبه اشخاص ثبت شده چون ماهیتاً باید به درخواست متضررین به جریان بیفتد.

در ادامه این نشست خانم کرمی همسر دانشمند شهید مسعود علیمحمدی گفت: انجام این کار جزو آرزوهای من بود و خداروشکر همه این تصمیم را گرفتند و ما هم هر اطلاعاتی که نیاز باشد در اختیار وکلا می‌گذاریم.

قاسمی همسر شهید مجید شهریاری با اشاره به اینکه امروز یازدهمین سالگرد شهادت دکتر علیمحمدی است، همزمانی این اتفاق را به فال نیک گرفت و گفت: امیدوار نیستم که نتیجه نهایی به زودی ها به دست بیاید اما این تکلیف ماست که برای آن تلاش کنیم.

وی افزود: معتقدم نیاز است جهادی در این زمینه کار شود.

شهره پیرانی همسر شهید داریوش رضایی نژاد با ابراز امیدواری از هم صدایی میان خانواده شهدای هسته‌ای و همراهی تیم حقوقی گفت: این مبلغ کف خسارات وارده با قربانیان ترور است.

وی افزود: از آخرین ترور هسته‌ای، قبل از ترور شهید فخری زاده، ۹ سال گذشته و جامعه بین‌المللی باید پاسخگو باشد.

همسر شهید هسته‌ای گفت: آنچه از دست خانواده‌ها بر می آمده مطرح کردن پرونده به صورت شخصی بوده و این حق را برای مطالبه از سوی دولت هم قائلیم.

افضلی در پاسخ به سوالی در خصوص زمان رسیدگی به این پرونده گفت: زمان رسیدگی به پرونده ۲۱ فرورین ۱۴۰۰ بوده و قرار است جلسه رسیدگی در این تاریخ برگزار شود و امیدوارم این جلسه علنی برگزار شده و انعکاس رسانه‌ای خوبی داشته باشد.‌

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، واقعیت این است شاید والدین مسن در سال های پایانی عمر دیگر آن تاب و توان و قدرت جسمی سابق را نداشته باشند اما سال ها بیش از ما زندگی کرده و تجربه دارند. اصلاً ما حاصل تربیت و مراقبت های آن ها هستیم که امروز به اینجا رسیده ایم. درک این نکته در مراقبت از سالمند، هم مهم است هم حیاتی. یک مسئله بسیار مهم هم وجود دارد. ما از فرط علاقه و نگرانی گاه به خطای «مراقبت افراطی» دچار می شویم. از فرد کهنسال طوری مواظبت می کنیم که انگار از یک کودک! این خطای بسیار بزرگی است. به زودی هم ما را خسته و فرسوده می کند هم شأن سالمند از بین می رود یا خدشه می بیند. سالمند به جای اینکه با ما همراهی کند، لجباز می شود. «رعایت حرمت سالمند»، «شأن» و «منزلت» نکته ای طلایی در مراقبت از افراد مسن است. در این گزارش چند راهکار ساده اما به شدت کاربردی را مرور می کنیم.

از «چیدمان متناسب» استفاده کنیم

یکی از کارهایی که می تواند حال سالمندان را عوض و رسیدگی به آن ها را ساده تر کند، «چیدمان متناسب» است. چیدمان خانه های ما معمولاً در گرو سلیقه ما و مد روز است. در خانه افراد پیر اما این چیدمان کاربرد ندارد. سالمند به هیچ وجه دوست ندارد، لوازم زندگی اش را از دست بدهد چون حاصل یک عمر زحمت و دوندگی او بوده است. حالا یک مشکل پیش می آید؛ با خانه ای شلوغ روبه رو می شویم. هر گوشه خانه چیزی انباشته شده چون توان رسیدگی به امور خانه اش را مثل گذشته ندارد. لوازم را بر می دارد اما توانش را ندارد سرجایش برگرداند. پس اگر هر گوشه خانه وسایلی را روی زمین گذاشته، نتیجه شلختگی او نیست. فراموش نکنیم، زمانی خود او استاد چیدمان و کدبانوی بوده است.

حالا چه باید کرد؟ چیدمان خانه را با «اجازه»، در «حضور» و «راهنمایی» خودش متناسب کنیم. اقلامی که کاربرد چندانی ندارند در طبقات بالاتر کابینت و کمدها قرار بگیرد. طبقات پایین و دسترس برای چیزهایی خالی شود که بیشتر به آن نیاز دارند. بعضی اقلام که مدام به آن احتیاج دارند، نزدیک محل استراحت و سکونت آن ها قرار دهیم. پنجره خانه را باز کنیم تا حیاط و منظره روبه رو را ببینند. پرده ها ضخیم، خوشرنگ و ساده باشد تا بتوان آن ها را راحت شست. یک فلاکس بزرگ تهیه کنیم تا آب جوش نزدیک آن ها باشد تا برای پذیرایی و نوشیدن چای و دمنوش خودکفا شوند و اگر کسی مهمان آن ها شد، شرمنده نشوند چون جسمشان یاری نکرده، نتوانسته اند برایش حتی یک استکان چای بریزند. هیچ ایرادی ندارد سبد استکان و رختخواب آن ها یک گوشه اتاق روی زمین باشد، اگر آن ها را با سلیقه بچینیم. اگر چشم سالمند ضعیف است یا گردن درد دارد، ساعت رومیزی تهیه کنیم یا ساعت دیواری را پایین و دسترس قرار دهیم تا ساعت از دستش در نرود. یک چهارپایه ساده پلاستیکی یا صندلی تاشوی سبک قابل حمل برای فرد سالمند از هزار مبل گران قیمت بهتر است چون راحت می تواند استفاده و جابه جا کند. این همان چیدمان متناسب است.

عکس زیبای سالمند را قاب کنیم

سالمندان فرزندان ما نیستند که بخواهند یا بخواهیم آن ها را با مد روز پیش ببریم. با همان سبک و منشی که دارند بپذیریمشان. گاهی لباس مورد علاقه شان را بپوشانیم و عکس بگیریم. همان را قاب کنیم و به دیوار بزنیم. قربان صدقه شان برویم و تعریف کنیم تا حس کنند همان طور که هستند برای ما عزیزند و دوستشان داریم. رسیدگی و احترام به سالمند فقط کار کردن برای او نیست. اگر قرار باشد خدمت کنیم و منت بگذاریم، بی فایده است فقط زحمت بی اجر بوده. در برخی مطالبِ مسئولان سراهای سالمندان، نکته جالبی وجود دارد؛ وقتی سالمند پرخاشگر یا منزوی به آن ها سپرده می شود از تکنیک «کلام درمانی» استفاده می کنند همان مهارت «سنگ صبور» و «سراپا گوش» شدن خودمان. خشم غالباً میوه ناکامی است. سالمندی که گوشی برای شنیدن و هم صحبتی برای همکلامی ندارد تا حرف هایش را بشنود. تجربه هایش را مغتنم بشمرد و او را تحسین کند سرخورده، عصبی و منزوی می شود.

گاهی حرف زدن برای کهنسالان ساده نیست چون فکر می کنند ممکن است پرحرف و جلف جلوه کنند یا  ابهت شان پایین بیاید. همین باعث شود از فردا هر کس هر رفتاری دوست دارد با آن ها داشته باشد. این ترس از صحبت کردن به مرور آن ها را مغرور و لجوج نشان می دهد. منزوی می شوند. در مواجهه با این گروه از سالمندان اصلاً منیّت نداشته باشید. وقتی قرار است کاری انجام دهید، حتماً نظرشان را بپرسید. مثلاً بگویید به نظرم این کار به این دلایل خوب است موافق هستی؟ این یخ ارتباطی شان را آب می کند. هم شما روی سازگاری می بینید هم آن ها وحشت کاذب از دست رفتن جایگاه و شأن خود را از دست می دهند.

رابطه شان را شکرآب نکنیم

رابطه پدربزرگ، مادربزرگ ها با نوه هایشان خوب است؛ اگر ما بگذاریم. یک مشاورخانواده می گوید بی حرمتی به سالمند فقط استفاده از الفاظ نامناسب یا رفتار زننده نیست. «نفیسه حسن زاده» معتقد است گاهی رفتار و تدبیرهای خاکستری ما خانواده را سرد و روحیه افراد پیر را شکننده می کند. پدربزرگ، مادربزرگ ها نوه هایشان را لوس می کنند/ بچه ام از وقتی پیش مادر همسرم می ماند حرف گوش نکن و ناسازگار شده/ می خواهم بچه ام را درست تربیت کنم اگر لی به لالا گذاشتن والدین همسرم یا پدر و مادر خودم بگذارد… این جملات مشابهی است که والدین را به یک تصمیم غلط می رساند، حسن زاده می گوید: «والدین سعی می کنند رابطه بچه هایشان با پدربزرگ، مادربزرگ هایشان را مدیریت کنند. در این «حساسیت عاطفی» که معمولاً با خامی و جانب داری همراه است فرد سالمند حس می کند فرزند یا عروس و دامادش رابطه بین او و نوه اش را شکرآب می کنند. از طرفی ما هم نگرانیم فرزندمان درست تربیت نشود چون محبت کاذب دریافت می کند. ما به نگرانی خام دچاریم چون فراموش می کنیم جایی که ما ایستاده ایم آن ها سال ها قبل ایستاده بودند. جایی که دل پدربزرگ یا مادربزرگ می شکند، تربیت صحیح شکل نمی گیرد. راه حل، دخالت عاطفی نیست. حرمت دوستی و ارتباط سالمندان با نوه شان را باید حفظ کنیم.»

همراهی با سالمندان بچه ها را پخته بار می آورد. از همان کودکی می توانند هنرهای زیادی از آن ها یاد بگیرند مثلاً بافتنی، خیاطی یا… نوجوان ها در کوران بلوغ و هجوم عواطف آنی و گذرا وقتی در خانه پدربزرگ، مادربزرگ هایشان هستند آرامش و امنیت عاطفی بیشتری حس می کنند. چای می ریزند، می نوشند و درد دل می کنند. مشورت می گیرند و… اینجا گارد کمتری در برابر نصیحت شنیدن دارند؛ تربیت چیزی جز این است؟!

من خوشبختانه محتاج نیستم

فرد سالمند به مراقبت نیاز دارد نه مواظبت. باید حواسمان به خوراک، پوشاک، نظافت، روح و روانش باشد اما قرار نیست از او فردی محبوس در خانه یا گوشه نشین بسازیم. از پا افتادگی و احتیاج بیش از حد به دیگران، مرگی ذره ذره و دردی بزرگ برای اوست. اگر والدین یا پدربزرگ، مادربزرگ پیر ما هنوز توان انجام کار دارند، به حرف مردم کاری نداشته باشیم و آن ها را به خیال بزرگ خانه بودن و احترام محدود نکنیم. اگر فرد سالمند می تواند راه برود به خرید برود مانع او نشویم. خریدهای کلی را انجام دهیم اما بعضی خریدهای جزئی و سبک را باقی بگذاریم تا او انجام دهد. همین بیرون رفتن از خانه و خرید ساده این پیام را به او می دهد که: روی پای خودم هستم نه محتاج! گاهی بگذاریم والدین سالمند به گردش کوتاه و نزدیک بروند. می توانیم آن ها را همراه خودمان ببریم اما از یک مسیر به بعد تنها بگذاریم. همین کار ساده کمک می کند بیشتر به آن ها خوش بگذرد و احساس غربت نکنند.

بعضی افراد متاسفانه از شدت علاقه، وسواس و افراط وقتی فرد مسن را بیرون می برند طوری رفتار می کنند که حس می کند مثل یک کودک دست او را گرفته اند تا گم نشود! حالا که کروناست حتما ماسک، دستکش و موادضدعفونی کننده در ظرف کوچک و سبک در اختیارشان قرار دهیم تا خیال خودمان هم راحت باشد.

بوی نان، افسردگی را از بین می برد

فکر کنیم پا به 70، 80 سالگی گذاشته ایم. کلی هم بدن درد و بیماری داریم. کمی که راه می رویم بدن درد سراغمان می آید و مثل قبل نمی توانیم پیاده روی کنیم یا از خانه بیرون برویم. ممکن است بیماری زمینه ای هم داشته باشیم و حضور در جامعه ما را بیشتر در معرض ابتلا به کرونا قرار دهد. پس، خلاف میل باطنی و ناچار، خانه نشین می شویم. این در حالی است که برعکس ما اعضای خانواده هر روز برای کار از خانه بیرون می روند. دلشان که می گیرد شال و کلاه می کنند، دوری می زنند و بر می گردند خانه. تحمل این شرایط دردناک نیست؟! افتضاح و سخت است؛ حس از دست و پا افتادن.

وقتی می خواهیم به سالمندی که ناچار به خانه نشینی است، توصیه کنیم در خانه بماند بهتر است این احوالش را با خودمان مرور کنیم. او نمی تواند بیرون برود اما قرار هم نیست کنج خانه غم برک بزند یعنی نباید هم بزند. البته نه با امر و نهی و مدام حرف زدن و نسخه پیچیدنِ ما که اصلاً و ابداً حوصله شنیدنش را هم ندارد و ممکن است کار به لجبازی و پرخاش بکشد. پس چه کنیم؟ برای او سرگرمی بسازیم. چند تکه پارچه بدهیم تا با چرخ قدیمی اش، خیاطی کند برای مثال روبالشتی یا دستمال سفره بدوزد. نان پختن، تهیه مربا و ترشی از او یاد بگیریم. اگر در جوانی هنری داشته آن را برایش تازه کنیم، هنرهایی که انجامش سخت و برای سلامتی او بد نباشد. مثلاً حصیربافی کند. می توانیم زمینه یادگیری و سرگرمی هم فراهم کنیم کادوی تولد، بوم و ابزار نقاشی یا گلدوزی بخریم و به او آموزش دهیم.

سالمند اگر فکر کند راکد مانده افسردگی می گیرد. کارهای سبک به او بدهیم تا حس کند هنوز هم خانم خانه و زندگی خودش است. کارهای یکجانشینی و ظریف که ما را کلافه می کند برای آن ها تفریح به حساب می آید مثل دانه کردن انار، تر و خشک کردن سبزی ها تا خشک شوند. تهیه آلبالو و برگه گوجه خشک. اگر کمی میوه شل در خانه داریم، بپزیم و صاف کنیم و از او بخواهیم لواشک درست کند. اگر ساعت قدیمی خراب شده از پدربزرگ بخواهیم نگاهی به آن بیاندازد.

یک سوزن هم بی اجازه کم نشود

سالمندان از یک چیز نفرت دارند؛ سرک کشیدن در وسایلشان و تصمیم گرفتن ما به جای آن ها برای لوازمشان. شاید در کلام و ظاهر چیزی نگویند اما ناخواسته با این کار به آن ها می گوییم از این به بعد من آقا یا خانم خانه تو هستم. من تصمیم می گیرم و دستور می دهم. بنابراین مدام سراغ انباری خانه نرویم و بخواهیم فلان کتری، بالشت، صندلی یا پنکه قدیمی را رد کنیم برود تا جا باز شود و پولش را بدهیم به او. خیلی راحت بگویم؟ معنی کار ما این است؛ من خاطرات و زحمات تو را می فروشم، این هم پولش! هر چقدر هم محترمانه این کار را انجام دهیم، فرقی نمی کند همین معنا را برای او دارد. با «حضور»، «اجازه» و «راهنمایی» خودش لوازم را جابه جا و مرتب کنیم. اگر خودش خواست وسیله ای را بفروشیم یا دور بیاندازیم. حالا چه کار کنیم خانه یا اتاقشان شبیه سمساری نشود؟ اول نظافت و دسته بندی وسایل. در مرحله بعد برای لوازم معیوب کاربری جدید تعیین کنیم.

برای مثال سالاد جوانه برای فرد سالمند خوب است. قوری قدیمی او را تبدیل کنیم به محل کشت جوانه یا سبزه عید. کتری قدیمی را به عنوان بخور آب گرم روی بخاری بگذاریم.گلدان های خانه را روی طاقچه بچینیم، مرتب و به خاکش رسیدگی کنیم. با همان گلدان های قدیمی و پنجره نورگیر، منظره زیبا درست کنیم تا حالش خوب شود با دیدن آن. قد گلدان ها طوری باشد که خودش هم بتواند رسیدگی و آبیاری کند. بشقاب قدیمی روحی را بشوییم و براق کنیم میوه اش را در همان بشقاب برایش ببریم. قالیچه قدیمی و کهنه را در بالکن یا حیاط خانه بیاندازیم تا بنشیند و هوایی تازه کند. این کارها را انجام دهیم و مطمئن باشیم، خودش دست بکار می شود برای بیشتر سر و سامان دادن به وسایل و خانه تکانی کردن.