دبیرستان مکتب الصادق

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه جهاد و مقاومت مشرق، جاویدالاثر سعید طالبی از دانش آموزان دبیرستان سپاه تهران (مکتب الصادق(ع)) بود که در 11بهمن ماه سال ۶۵ جاویدالاثر شد. نامه این مجاهد بزرگوار به پدرش به این شرح است:

 بسم الله الرحمن الرحیم

خدمت پدر عزیز سلام عرض می‌کنم و بعد از عرض سلام آرزوی سلامتی شما پدر عزیز و گرامی و همچنین خانواده تان را از خداوند منان خواهانم و خواستارم و امیدوارم همیشه در کارهایتان به ویژه در مشکلات زندگی همچون کوهی استوار و پر استقامت پابرجا و موفق بوده باشید.

پدر جان نامه پر از مهر و محبت شما که حاکی از ابراز احساسات آن پدر عزیز نسبت به این فرزند حقیرتان بود را دریافت کرده و زیارت کردم (در تاریخ ۲۵ مرداد نوشته بودید و در تاریخ ۲۸ مرداد به دستم رسید) پدر جان در نامه هایتان حرف هایی را نوشته بودید که بنده را با نوشتن آن نامه شرمنده کرده بودید؛ 

اولا که بنده لایق آن همه محبت شما نیستم، چون من تا به حال در طول عمرم هیچ کاری که به نفع شما باشد را انجام نداده ام یعنی هیچ کار مفیدی برای شما انجام نداده ام؛

ثانیا من اصلا ارزش این مسئله ای که شما نوشتید را ندارم ( مسئله دوری) به هر حال بگذریم امیدوارم بتوانید از سکوتم، آنچه که در درونم می‌گذرد را بخوانید.

نوشته اید که فشار روحی دارید میخواهم به شما بگویم که اگر من در این موقعیت وظیفه ام آمدن به جبهه و رزمیدن باشد، وظیفه شما تحمل این سختی ها و فشار های روحی میباشد و مطمئن باشید آن اجری که یک رزمنده مومن و مخلص در جبهه می‌برد به توسط جهاد، شما هم با تحمل آن فشارها کمتر از آن اجر نمی‌برید و در این راه هرگونه سختی و مشکلات برایتان پیش آید مطمئن باشید که خداوند اجری برایتان در آن دنیا قرار داده است و همیشه این در ذهنتان باشد که “ان الله مع الصابرین” در پایان دوباره از اینکه زحمت کشیده و جواب نامه را می‌نویسید، سپاس گزارم!

در مورد اینکه به من نیاز مبرم دارید، باید به شما بگویم که اولا شما دو پسر دیگر به غیر از من دارید که هر دو بزرگ تر از من هستند و کاری‌تر از من، هر کاری هم داشته باشید، از من بهتر می‌توانند انجام دهند.

در مورد این حرفتان که شما دین خود را نسبت به جنگ ادا کردید، اولا باید بگویم که از این حرفتان بیش از اندازه ناراحت شدم و اصولا  انتظار چنین حرفی را از شما نداشتم و در جواب باید بگویم، ما اگر تمام خانواده مان هم شهید شویم، باز دین مان نسبت به این جنگ ادا نشده است؛ ما چطور جواب آن خانواده شهیدی را که چهار جوانش در جبهه شهید شده و پنجمی هم در جبهه است را بدهیم؟

 باور کن پدر من وقتی در تهران با یک خانواده شهیدی صحبت میکنم و میگویم ما سه برادر هستیم و هر سه در تهران خجالت می‌کشم، چطور جواب آن خانواده پاسداری را بدهم که دموکرات ها در کردستان در عروسی بچه‌هایشان جلوی عروس و داماد او را سر می‌برند، قربانی می‌کنند! و این حقیقت دارد، باور کنید!

 این را به شما بگویم که پدر من، هیچوقت دین ام را به دنیا نمی فروشم، منظورم این است که من وقتی درس خواندم، ولی در همان حال دینم مورد تجاوز قرار گرفت و من درس خواندم و دست روی دست گذاشتم تا دینم که تمام وجود من است تجاوز کنند، وقتی من درسم را تمام کردم، باید خدمت کنم، آن وقت دیگر کسی نیست که به آن خدمت کنم، دیگر از اسلام چیزی نیست که به آن خدمت کنم!

یک چیز دیگر هم به شما بگویم و آن اینکه بخدا الان جبهه آن قدر نیاز به افراد دارد که شاید در طول جنگ این قدر احتیاج به نیرو نداشته، اگر باور نمی کنید، بروید از پادگان ولی عصر (عجل الله فرجه) بپرسید.

والسلام
سعید طالبی

ولادت :  ۵  دی  ۱۳۴۶
جاویدالاثر :  ۱۱  بهمن  ۱۳۶۵

عملیات : کربلای پنج – شلمچه

پیکر مطهر این شهید عزیز، هنوز به آغوش خانواده بازنگشته و مزارش بی نشان است.

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد!

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه جهاد و مقاومت مشرق، شهید محمدحسن جعفری نجف‌آبادی از دانش آموزان دبیرستان سپاه تهران (مکتب الصادق(ع)) بود که در 11بهمن ماه سال ۶۵ به شهادت رسید. وصیت‌نامه این شهید بزرگوار به این شرح است:

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

اِنَّ اللّهَ اشتَری مِنَ المُؤمِنینَ اَنفُسَهُم وَ اَموالَهُم بِاَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ یُقاتِلونَ فی سَبیلِ اللهِ فَیَقتُلونَ وَ یُقتَلون . ( سوره توبه آیه ۱۱۱ )

به نام الله خواستار خون شهدا

خدا از مومنان جان های ایشان (که مباشر جهاد شوند) و مال های ایشان را (که در راه وی صرف کنند) به عوض آنکه بهشت از آن ایشان باشد بخرید. مومنان در راه خدا کارزار میکنند (گاهی) میکشند و (گاهی) کشته می شوند (خدا وعده بهشت داده است) وعده دادنی ( بی تخلف) در تورات و انجیل و قرآن که ( وفای آن) به عهده اوست و کیست که به پیمان خدا از خدا وفادارتر است؟ پس به معامله ی خود که بدان سود اگر می کرده اید شادمان شوید و این معامله آن رستگاری بزرگ است.

شما که به کربلا می روید و خودم با شما در آنجا نماز خواهم خواند ان‌شاالله (امام خمینی)

با سلام به پیشگاه امام زمان ولی عصر (عجل الله فرجه) و نائب به حق و بت شکن او و با درود بر شهیدان راه خدا از کربلای حسینی تا کربلای ایران بلاخص شهدای عملیات اخیر.

پدر جان پسر خود را که امانت الهی نزد تو بود به خودش سپردی!

مادر جان برای دومین بار (۱)  برای رضای حق قلب تو شکست اما مادر جان به قول شهید همت، کربلا رفتن خون میخواهد.

می دانم و یقین دارم که در مدت زندگیم فرزند شایسته‌ای نبوده‌ام در این حال از شما طلب عفو و بخشش دارم.

برادران و خواهرانم باز هم دیگر برادر خود را تقدیم آقا امام زمان (عجل الله فرجه) کردید می‌دانم که قلب شما نسبت به خصم دون بر اثر این رحمات الهی سخت‌تر خواهد شد و ایمانتان پایدار تر هرچه اشتباهی داشتم در این لحظه از شما حلالیت می‌طلبم از شما می‌خواهم از تمامی دوستان و آشنایان برایم حلالیت بطلبید.

مرا همچون حسین برادرم با لباس خونی و در بهشت زهرا (در صورت لازم و تمایل) به خاک بسپارید.

 بیست و یک (۲۱) روز روزه و یک‌ماه نماز قضا دارم و به کسی بدهکار و یا طلبکار نیستم کلیه کتاب ها و چیزهایی که دارم در اختیار خانواده‌ام دیگر امری ندارم.

التماس دعا
جمعه ۳ بهمن ۱۳۶۵
 
محمدحسن جعفری نجف‌آبادی
التماس دعا

بهترین عمل مومن جهاد در راه خداست.
( پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله / نهج الفصاحه )

(۱) شهید حسین برادر بزرگتر این شهید عزیز در عملیات بیت المقدس به شهادت رسیدند.

ولادت : ۱   اردیبهشت  ۱۳۴۸
شهادت :  ۱۱   بهمن    ۱۳۶۵

مزار : قطعه  ۲۸  ردیف ۸ شماره  ۴۱

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه جهاد و مقاومت مشرق، صبح پانزدهم بهمن سال ۱۳۶۵ و در تب‌وتاب عملیات کربلای پنج، همزمان چهار شهید هم‌ دبیرستانی را در خیابان طالقانی تهران حدودا یک چهارراه تشییع کردند و سپس برای ادامه‌ی مراسم به محله‌های خودشان فرستادند. یکی از ایشان شهید حمیدرضا اشتری بود.

 شهید حمیدرضا در روز یکم اردیبهشت ۱۳۴۹ در کوچه‌ی رضایی خیابان شوش شرقی به دنیا آمده و در همان محله رشد کرده و بالیده بود. هنوز به دبستان نرفته بود که پایش به کلاس قرآن و مسجد باز شد.

هوش سرشار و همت والایش او را از دیگر هم‌سن و سال‌هایش متمایز می‌کرد و این در دبستان و دبیرستان هم کاملاً آشکار بود. 
هرچه را که اراده می‌کرد، در همان خوانش اول طوری یاد می‌گرفت که می‌توانست به دیگران نیز تدریس کند؛ از جمله سرودها و احادیث و آیات کلاس قرآن کودکان مسجد روحانی را که شهید محمود بهرامی متولی و مربی آن بود.

در مدرسه با کمترین درس‌خواندن و زحمتی همیشه شاگرد اول و مورد تشویق بود. کلاس سوم دبستان بود که انقلاب اوج گرفت. حالا حمیدرضا علیرغم سن کم و جثه ی نحیفش همواره و از صبح تا شب، پایه‌ی شعار و تظاهرات و مسجد و اعلامیه و پلاکارد بود.

برای خودش یک پلاکارد با یک دسته‌ی چوبی درست کرد و دو طرفش عکس امام را چسباند و همین پلاکارد همدم او در تمام راهپیمایی‌های بزرگ و کوچک انقلاب بود که همراه مادر در تمام‌شان حاضر بود.

شب ۲۲ بهمن سر کوچه سنگر بستند و مردهای محله ایستادند به پاسداری، تا صبح هم شدیداً باران آمد، اما حمیدرضا بااصرار و علیرغم سن کم و جثه‌ی نحیفش، تا صبح در آن سنگر ماند و حاضر نشد به خانه بیاید.

سال ۱۳۶۳ و برای ادامه‌ی تحصیل در آزمون ورودی دبیرستان سپاه تهران «مکتب امام صادق(علیه السلام)» شرکت کرد و پذیرفته شد و رشته‌ی ریاضی‌فیزیک را برگزید تا هوش و همت سرشارش را در این مرحله نیز نشان دهد. 

در دروس هندسه و جبر و فیزیک مهارتی ویژه از خود نشان می‌داد و همواره مورد تشویق آموزگاران بود. 

برای این‌که وقت کم نیاورد، حتی در صف نانوایی هم دفتر و خودکارش را درمی‌آورد و مسائل هندسه و فیزیک و جبر حل می‌کرد و این تصویری بود که پس از شهادتش و با دیدن اعلامیه‌اش، کارگران نانوایی محل را به گریه انداخت. 

علیرغم درس و آموزش‌های نظامی، ورزش رزمی تکواندو را نیز پی گرفت و یک‌ساله تا کمربند سبز پیش رفت.

بالاخره مرغ دل حمیدرضا نیز مانند همه‌ی جوانان پرشور و غیور آن دوران به عشق جبهه‌ها پریدن گرفت و در پی دوستان و هم‌دبیرستانی‌های شهیدش راهی جبهه‌ها شد. 

البته مقدمات این اعزام اصلاً برایش آسان نبود؛ از مخالفت خانواده و برخورد منفی مسئولان مدرسه گرفته تا شناسنامه‌ای که باید دست‌کاری می شد؛ اما همت والای حمیدرضا بر همه‌ی آن‌ها فائق آمد. 

تاریخ اعزام‌شان ۲۵ دی ماه ۱۳۶۵ شد و مقصد اعزام هم گردان کمیل لشکر ۲۷ محمدرسول‌الله (صلی الله علیه و آله). 

پس از سازماندهی و تقسیم نیرو، اعزام‌شان کردند به خط پدافندی منطقه‌ی شلمچه و شرق دریاچه ماهی. همان‌جا که باران بی‌امان توپ و تیر و خمپاره‌ی ارتش بعثی، راه وصال حمیدرضا و یاران شهیدش را باز کرد و او نیز در حالی که برانکارد هم‌رزم مجروحش را به عقب منتقل می‌کرد، به خیل واصلان به لقاءالله پیوست. 

شب معراجش نهم یا دهم بهمن ۱۳۶۵ شد و بُراق پروازش، ترکشی به اندازه‌ی دو بند انگشت که زیر استخوان سمت چپ سینه‌اش نشست و ریه‌اش را سوراخ کرد.

شب قبل از تشییع حمیدرضا وقتی به رسم آن روزها حجله‌ی شهادتش را پشت درب منزل برپا کرده بودند، ناگهان دیدم کنار حجله ولوله برپاشد و مردهای فامیل و محله دارند توی سرشان می‌زنند و گریه می‌کنند. 

جلو رفتم و با نگاه پرسشگرم نگاه‌شان کردم. یکی‌شان توی هق‌هق گریه «گفت ببین این محمد چه می‌گوید.» محمد رفیق نزدیک و همدم شهید حمیدرضا بود که چندوقتی می‌شد از آن محله و کوچه رفته بودند، اما گاهی می‌آمد و به حمیدرضا سرمی‌زد. 

محمد ‌گفت آخرین باری که برای دیدن حمیدرضا آمدم، موقع خداحافظی به من گفت: «دفعه‌ی بعدی که به این کوچه بیایی، حجله‌ی شهادت مرا خواهی دید!»

بعدها دوستان همرزمش تعریف کردند که قبل از رفتن‌شان به خط همه نشستند و آخرین وصیت‌نامه‌ها و نامه‌هاشان را نوشتند. 

حمیدرضا نیز نامه و وصیت‌نامه‌اش را نوشت، اما بعدش سر به زیر انداخت و مدتی فکر کرد بعد سرش را بلند کرد و با دست خودش نامه‌اش و وصیت‌نامه‌اش را پاره کرد و دور ریخت! 

همه از این کار او تعجب کردند، اما پاسخ او به همه‌ی این تعجب‌ها و ابهام‌ها، سکوت بود و فقط سکوت. 

شاید او هم مثل بسیاری از شهدا به این حقیقت رسیده بود که نشان در بی‌نشانی بجوید و هر کس از او پیام و نشان خواست، همین عمل و شیوه‌ی زیستن و رفتن و شهادتش در شانزده‌ سالگی را درسی ماندگار و عمیق و پرمعنی بیابد برای تفکر و تنبه یافتن راه درست زندگی.

هم‌اکنون نیز حمیدرضا کاملاً حاضر در زندگی اطرافیانش و کمک ‌حال پدر و مادر و دوستان و خانواده است. 

مزار شهید حمیدرضا در کنار دیگر دوستان شهیدش در قطعه‌ی ۲۹ ردیف ۳۷ شماره ۱۸ بهشت زهرای تهران، مأمن یاران و زیارت‌گاه دوست‌داران و همت‌جویان و اهل محبت و معرفت است. 

روح همه‌شان شاد و یادشان تا ابد ماندگار.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه جهاد و مقاومت مشرق، شهید عباس صحرایی از دانش آموزان دبیرستان سپاه تهران (مکتب الصادق(ع)) بود که در ۱۱ بهمن ماه سال ۶۵ به شهادت رسید. وصیت‌نامه این شهید بزرگوار به این شرح است:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ (آل عمران/۱۶۹) 

با سلام بر ائمه اطهار و امام زمان مهدی موعود و نائب بر حقش امام خمینی و با سلام بر روان پاک شهدای راه حق و حقیقت وصیت نامه ام را شروع میکنم.

این بنده حقیر به عنوان آخرین کلام به امت شهید پرور و مردم ایران وصیت می‌کنم که: از دل بستن به زرق و برق زود گذر دنیا جدا خودداری کنید و تمام سعی و همت تان در جهت فراهم کردن زاد و توشه برای آخرت باشد. چون انسان برای زندگی در آن دنیا آفریده شده است، نه برای دو روز زندگی دنیا.

در صحنه های سیاسی عبادی جامعه حتی المقدور شرکت کنید. 

پشتیبان انقلاب در هر شرایط باشید. 

امام را یاری کنید و به گفته هایش جامه عمل بپوشانید.

در مشکلات و گرفتاری ها توکل به خدا کنید.

در بلایا و آزمایشات که از طرف خداوند بر هر بنده واقع میشود، صبر و تحمل کنید که خداوند با صابران است.

از خواهران میخواهم که حجابشان را حتما نگه دارند و گوش به این تبلیغ های ابر جنایتکاران شرق و غرب راجع به انواع مد لباس و غیره ندهند که انجام این کار ها عقوبت بد و ناگواری برای خود و جامعه به همراه خواهد داشت.

و همچنین بعضی از جوانان میهن که گول شیطان را خورده و دست بر اعمال پست و ناشایست میزنند، میخواهم که به خود بیایند و کمی فکر و تامل نسبت به اعمالشان کنند و از راه شیطان به راه الله بیایند و خود را از ضلالت و گمراهی نجات بدهند.

و از کسانی که به وصایای شهدا و گفته های ائمه اطهار و مسئولین مملکت کوچک ترین توجهی نمیکنند، بگویم که شما از این کار ها نه تنها سودی نخواهید برد بلکه با هر نافرمانی گامی در جهت دور شدن از خط الله برداشته اید.

در آخر از کسانی که از من دلگیری و ناراحتی دارند و حقی بر من دارند میخواهم که مرا حلال کنند و به خانواده ام بگویند و آن حق را طلب کنند.

 من هم اگر کسی حقی بر گردنش  دارم را، می بخشم.

دیگر عرضی نداشته و سلامت و طول عمر امام عزیز را از خداوند خواهانم.
 
والسلام علیکم
 ۴ دی ۱۴۶۵
عباس صحرایی

ولادت :  ۱۱ بهمن ۱۳۴۸

شهادت : ۱۱ بهمن ۱۳۶۵

عملیات : کربلای پنج – شلمچه

مزار قطعه :  ۲۹  ردیف : ۱  شماره : ۱

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد!