وصیت نامه

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس  از لرستان، شهید «قاسم مدهنی» دهم خرداد ۱۳۴۱، در بخش پاپی از توابع شهرستان خرم‌آباد دیده به جهان گشود. پدرش عین‌شاه، کشاورز بود و مادرش گلشاد نام داشت. تا سوم متوسطه درس خواند. سال ۱۳۶۲ ازدواج کرد و صاحب دو پسر شد. به عنوان پاسدار در جبهه حضور یافت. بیست و هفتم خرداد ۱۳۶۷، با سمت فرمانده دسته در ارتفاع احمد رومی (قمیش) از توابع شهر ماووت عراق به شهادت رسید. پیکر وی مدت‌ها در منطقه بر جا ماند و چهارم خرداد ۱۳۷۰، پس از تفحص در بهشت رضای زادگاهش به خاک سپرده شد. مزار یادبود او در آرامگاه کاکاشرف همان شهرستان قرار دارد.

 وصیت‌نامه شهید قاسم مدهنی:

من از جهاد خود دو هدف دارم: یکی جهاد در راه خدا و پیروزی اسلام بر کفر و دیگری شهادت در راه خدا که هر کدام از این دو مورد نصیب من شد خوشبختی خود را در آن می‌بینم، چون می‌دانم که جهاد دری از در‌های بهشت هست و اینکه کسانی که در راه خدا کشته می‌شوند مرده مپندارید همانا آنها زنده‌اند و در نزد خدا روزی می‌گیرند.

پروردگارا؛ از آن که مرا سعادت آن بخشیدی که در راهت قدم بردارم و برای تو، به جهد و تلاش دست زنم هزاران‌بار سپاست می‌گویم.‌ای دانای بخشنده تو مرا از لجن‌زار دنیا به بهشت ابدی که در نبرد حق علیه باطل هست، هدایت کردی.

تو مرا توفیق آن دادی که خویشتن را درک کنم پی ببرم که برای چه مرا آفریده‌ای و آنگاه سعادتم بخشیدی که از میان راه‌های موجود در زندگیم، شاهراه ایثار حسین‌گونه بودن را بپذیرم.‌ای خدا سپاست می‌گویم از آن که نور عشقت را در قلب سرد را با نور عشق فروزانت روشن گرداندی. قلب پُر تلاطم مرا با یادت آرامش بخشیدی که به درستی (الا به ذکر الله تطمئن القلوب).‌ای خدای بزرگ اکنون بنده شرمسارت، تو را به خاطر آنچه خواستم و اجابت نمودی و آنچه نخواستم ولی به واسطه لطف و کرمت عطا فرمودی سپاست می‌گویم.

پرودگارا با قلبی سرشار از عشق به تو و با قلبی دردمند از عشق تو و با وجودی آکنده از ایمان به تو به درگاهت روی آورده‌ام و می‌دانم که ناامیدم نخواهی کرد.

پرودگارا تو را به جلال و عظمت و کرمت سوگند می‌دهم که لحظه‌ای این بنده حقیر و گناهکارت را به حال خود فرو مگذار، ز آن که بی‌لطف تو تباهم.

خدایا از تار و پود وجودم از تو می‌خواهم که سعادت شهادت در راهت را به من عطا کنی. بار خدایا مرا توفیق ده تا آنچه که در دل دارم بی‌ریا بر روی کاغذ بیاورم.

انتهای خبر/

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از لرستان، شهید «سیدمصطفی میرشاکی» بیستم شهریور ۱۳۳۷، در شهرستان الیگودرز به دنیا آمد. پدرش سیدمجتبی و مادرش صدیقه نام داشت. تا پایان دوره کاردانی در رشته آموزش ابتدایی درس خواند. معلم بود. ازدواج کرد. از سوی بسیج در جبهه حضور یافت. سی‌ام اردیبهشت ۱۳۶۵، با سمت فرمانده گردان ابوذر در حاج عمران عراق بر اثر اصابت ترکش به سر، شهید شد. مزار وی در گلزار مرکزی زادگاهش قرار دارد. او را سیدمصطفی نیز می‌نامیدند. برادرش سید جواد نیز به شهادت رسیده هست.

در وصیت نامه شهید میر شاکی آمده هست:
بسم الله الرحمن الرحیم
گفتم فرمان‌بر و تسلیم ولایت باشم که در غیر این‌صورت بزرگ‌ترین گناهم این هست. عقب‌ماندن و جلوتر از امام حرکت کردن هلاکت و نابودی را به‌دنبال خواهد داشت. به خودم گفتم اصلاً برای چه خلق شده‌ای؟ هدف از خلقت تو چه بود؟ از چه خلق شده‌ای؟ تا به حال چه کرده‌ای؟ و بعدا چه خواهی کرد؟ و آخرالامر به کجا خواهی رفت؟ مگر نه این هست که انسان برای تکامل و به کمال رسیدن خلق شده هست؟ چرا نتوانستم به این کمال برسم؟ انسان بودم و خطاکار.

به وابستگی‌ها پشت پا زده و می‌دانم که روزی باید بروم و به دیدار معشوق رفتن، به صورت مرگ خندیدن و در کام مرگ رفتن و پیکر پاره‌پاره شده، به ملاقات رفتن و رد کردن امانت.

حجابی جلوی چشمان مرا گرفته و از دیدار انوار الهی مانع می‌شود. خودم باعث بودم همه اینها، به قول حافظ: «تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز» چه خوب شعار‌هایی نوشتم؟ کاش هر آنچه گفتمی، کردمی، چه سنگین هست مسئولیت انسان بودن. عاقبت درس و بحث را رها کردم و گفتم بس هست. در کودکی پستی و در جوانی مستی و در پیری سستی، پس کی خداپرستی؟

تا کی بمانم و نظاره‌گر صحنه‌ها باشم و در دنیا غرق باشم. اینک اینجا کربلاست و امروز عاشوراست و حسین هست که انسان‌ها را صدا می‌زند که انسان‌ها از خواب زمستانی بیدار شوید. برخیزید و از کیان اسلامی خود دفاع کنید. آخرالامر خودم را راضی کردم تا به جبهه بیایم. از کودکی پدرم که خدایش رحمت کند و با اجداد طاهرش محشور گرداند که قرآن و مسائل اسلامی را به من یاد داد. چنان‌که در کلاس دوم دبستان قرآن را به نحو احسن و بدون غلط می‌خواندم. سال‌ها برای من رنج و زحمت کشید و عاقبت از این جهان چشم فرو بست. مسئولیت مرا سنگین نمود اگرچه رفتن او داغی جانگداز بر دل ما گذاشت، چون من وصیت نمودم که فرزندان مرا با نماز و قرآن و ذکر اهل‌بیت عصمت و طهارت و مسائل اسلامی و تربیتی و اخلاقی بزرگ کنید.

من هم وصیت پدر مرا که همه چیزم را مدیون او هستم به مادر گرامی و عزیزم که، چون کوهی استوار در برابر ناملایمات و سختی‌ها ما را بزرگ نمود، واگذار می‌کنم و از همه طلب حلالیت و از خداوند قادر منان و غفور و رحیم، امید عفو و بخشش و رحمت دارم.

از عموم ملت مسلمان تقاضا دارم که غیر از خط امام که همان خط خدا و اسلام و قرآن، پیغمبر و ائمه معصومین (ع) هست دنباله‌روی از دیگران نکنند و هوشیارانه و گوش به‌فرمان امام عزیز مواظب توطئه خوارج و نهروانی‌ها باشند که دشمنی برای اسلام هستند.

انتهای پیام/