دلنوشته

گروه استان‌های دفاع‌پرس عصمت دهقانی؛ سعادتی عظیم می‌خواهد رفتن تا بلندایی که سقفی برای آن متصور نیست. سال‌ها زندگیت را بزرگتر می‌کرد و کم کم کوچه‌های شهر، زمستان را  سردتر از همیشه نفس می‌کشید که انقلاب، فریادهایش را بر روی دیوارها  حک کرد. در مسیر مدرسه مشت‌های گره کرده ات، «مرگ بر شاه» را فریاد می‌زد. شور انقلابی‌ات خواب را از چشمان سیاه شب ربود. نخستین لبیک‌ها از حنجره تو و هم قطارانت در گوش زمان پیچید. محبت مردی از سلاله اولیاء الله، تو را از پشت نیمکت‌ها به هماوردی خیابان‌ها طلبید و انقلابمان انفجاری نور شد و  پیروزی، با تمام قدرت خودش را به رخ سپاه ظلم کشید.

شیرینی کلاس درس، همنشین لحظاتت بود و نیمکت‌ها در خیال خوش نقاشی‌های کودکانه غرق می‌شدند. سر تا پا گوش بودی که زندگی را به شادابی کلاس‌های ابتدایی در نگاه دبستان سپری کردی و به  نشاط مدرسه راهنمایی گره زدی. مادر، ِاسپند تاب دار برایت دود می‌کرد. زیبایی افکارت را در میان کاغذها ورق می‌زدی که ناگهان، سوت موشک‌ها از بالای سرت ‌گذشت و دل شهر را به لرزه درآورد و گاه هجوم هواپیماها را می‌دیدی که سکوت شهر را نشانه گرفته بودند.

به دیدن صف‌های بهم فشرده رزمندگان برای اعزام به جبهه، دیگر نه دل و دماغ درس خواندن بود و نه  کوچکی قامتت می‌توانست مانع تصمیم بزرگت شود. حالا نیمکت و خاکریز برایت یکی شده بود.

تو که الفبای آزادگی را در مکتب امام حسین(ع) آموخته بودی، آژیر جنگ که به صدا درآمد و صدای موشک، تاب ماندن را از تو گرفت، سنگر مدرسه را رها کردی و در فصل بی‌خوابی خاکریزها، تنها کاغذ و قلم راز درونت را می‌شناختند. رشادت‌ خیبری‌ها، از ذهن جبهه می‌گذشت که  اتوبوس‌ها از خیال خیابان‌ها گذر کردند و دعای مادر و هزاران صلوات بدرقه راه تو و همسفرانت شد. چقدر ساده و صمیمی از پشت شیشه‌ی گِل گرفته  اتوبوس دست تکان می‌دادید و این بار شعار«هیهات مِنَ الذله» را سرمشق خود قرار دادید.

همان روزها بود که جاده‌ها غبار تانک‌ها را به دوش می‌کشید، نگاه معرفت از میان سربندها می‌بارید، حرارت تفنگ بوسه بر شانه ات می‌کاشت که نشان از داغ دل مادر داشت.

در تابستان‌هایی که گرما بر تن سیم خاردارها می‌چسبید و زمستان‌هایی که سوز سرما  بر دیواره‌های سنگرها آوار می‌شد و تیر از پی تیر می‌بارید و خمپاره‌ها هیچ رحمی به نگاه خاکریزها نمی‌کردند، ستاره شهادت در آسمان خیالت می‌درخشید و خود را در زلالی اشک‌های روضه غسل دادی. لباس خاکی بسیجی، قامتت را در غیرتی حسینی زیباتر جلوه داد که ناگهان بند دل مادر گسست و ندایی در قلبش شهادت تو را خبر داد.

 ای بزرگ مرد کوچک! دانش آموز شهیدم! حالا دلتنگی روزها را به لحظه‌های خونین عشق گره می‌زنم؛ پرنده خیالم را به پرواز در می‌آورم و در پشت حصار زمان سری به میدان‌های جبهه می‌زنم.

 … بیسیم‌ها هنوز اذن میدان نداده اند!

اینجا صحنه گردان معرکه خود عشق است  تو را می‌بینم که بر تفنگ خویش تکیه داده‌ای و فرمان عملیات را انتظار می‌کشی. ای عزیز دل مادر!  کاش بودی و می‌دیدی هر روز در خاکریز فکرم شهید می‌شوی و پشت سنگر احساسم تیر می‌خوری، از قرارگاه خیالم پر می‌کشی و سرانجام به سوی کربلای آرزوهایم راه می‌یابی، می‌خواهم تو را در میان واژه ها بگنجانم، در ذهنم هزاران واژه را به صف می‌کنم، اما چیزی بهتر از «شهید» نمی‌یابم.

شهید که باشی  دیگر کار تمام است و یک شبه راه صد ساله را رفته‌ای. حالا مدرسه‌های شهر هم یاد تو را نفس می‌کشند و نامت، نشانی جاده‌های افتخار، حماسه و ایثار را  بخش به بخش به یادمان می‌آورد که فراموش نکنیم اقتدار روزهایمان را در رد  پوتین‌های تو و همقطارات یافته‌ایم.

مادری که نمی‌دانست وقتی که آب پشت سرت می‌ریزد آخرین آب است و نمی‌دانست وقتی برگشتی و نگاهش کردی آخرین بار است، حالا انتظار وصال را در دفتر صبر خویش به قلم آب دیدگان نگاشته است و لالایی‌هایی هر شبش را با خط شیوای مادرانگی خط عشق می‌کشد و گاهی آرام  تسبیح را در لای انگشتانش، می‌گرداند و سوز دل را به دانه‌های آن گره می‌زند. پنج شنبه که می‌شود، با بغل بغل احساس ناز و شیشه‌های  گلاب به راه می‌افتد تا غبار دنیا را از روی مزار جاودانگی‌ات بزدایند و من گم می‌شوم میان دلتنگی‌هایم و به بلندای درختانی می‌اندیشم که از پس آخرین گام‌های تو قد  کشیده اند و به کوچه‌هایی که به نامت شکوهمند شده اند.

 انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس، روابط عمومی ارتش در آستانه حلول سال نو خورشیدی، دل‌نوشته امیر سرلشکر «سید عبدالرحیم موسوی» فرمانده کل ارتش جمهوری اسلامی ایران برای قدردانی از سربازان در حراست از حدود و ثغور مرز‌های ایران اسلامی را منتشر کرد.

این دل‌نوشته به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم

فرزندان عزیزم سربازان وطن؛ سلام

اکنون که این نوشته را می‎خوانید، می‎دانم در جای جای این سرزمین پهناور، از شهر و پادگان تا نقاط مرزی، حضور دارید؛ حضوری که ثمرات و برکات بسیار برای کشور و مردم داشته؛ مردمی که شایسته خدمتند و شما نیز شایسته تکریم ما و مردم.

می‎دانم در کنار دغدغه شغل و زندگی و احساس تکلیف در قبال خانواده و پدر و مادر که بخش مهمی ازدل مشغولی شماست، به عزیزان ایثارگر سرباز که درگذشته‎های نه‌چندان دور، روز‌های سختی را در این کسوت گذراندند نیز می‌اندیشید.

فرزندان عزیزم؛ وجدان‎های بیدار از دیروز تا امروز، از شمار رزمندگان و فرماندهان دوران دفاع مقدس تا سال‌های پس از جنگ تحمیلی و همچنین مردم شریفمان، حضور تعیین‌کننده سربازان دین و وطن در مقاطع مهم تاریخی تا حوادث و صحنه‎های کمک به مردم و دفاع از حریم استقلال، امنیت و حریت ایران را هرگز فراموش نمی‌کنند. شما امروز هم مایه امید مردم و رکن دفاع این مرز و بومید.

در روزگاری که دشمنان ما قصد تجزیه ایران را داشتند، هم‌زمان با حضور گسترده سربازان رزمنده، عزیزانی که خدمت سربازی‌شان به پایان رسیده بود در همان آغاز جنگ تحمیلی در قالب نیرو‌های احتیاط دوباره آمدند، مردانه ایستادند، بسیاری به شهادت رسیدند و یا در شمار جانبازان جنگ، نقش‌آفرینیِ فرزندان خود در امروز و فردای ایران را به نظاره نشستند و جمع کثیری نیز هم‌اکنون در گوشه گوشه این فلات مقاومت در بین ما، در شهر‌ها و روستا‌ها و در مشاغل گوناگون حضور دارند و گرچه سن و سالی از آنان گذشته و شاید آنان را نشناسیم! اما عطر وجود شریفشان در سربلندی امروز ایران را استشمام می‌کنیم.

پس از آن سال‌ها، سربازان عزیز امروز، با حضورشان در مرز‌ها و مقابله با ناامنی‌ها و شرارت‌ها، در شهر‌ها و روستا‌ها برای تأمین امنیت، در رزمایش‌ها برای ارتقای قدرت دفاعی، در سیل و زلزله و آزمون بزرگ کرونا و حوادث متعدد به کمک مردم عزیز شتافتند و حتی جان خود را نثار کردند.

امروز این سربازان غیور را نه‌فقط در ارتش سرافراز که در سپاه پاسداران، فرماندهی انتظامی و وزارت دفاع با نقش‌آفرینی در دفاع، امنیت، صنعت و علم و فناوری به وفور می‌بینیم.

فرزندان عزیزم؛ می‎دانم از شما و جایگاه رفیعتان در حفظ این مرز و بوم و در شکوفایی ایران عزیز بسیار کم گفته شده و نقش زیبایتان در میان نقوش ماندگار کشورمان در هم‎آمیخته و بازتعریف نشده که امید دارم ما و سازمان‎ها و نهاد‌ها و دستگاه‎های متولی بر این وظیفه خطیر، همتی بیشتر بگماریم و یاد شهیدان و جانبازان سربازمان در سال‏‌ها تلاش برای سربلندی نام ایران را همراه با خدمات سرباز امروز وطن، احیا و تبیین کنیم.

دست مردانه شما را که بازوی قدرتمند دفاع از ناموس کشور است، می‌فشارم و بر صبر و بصیرت و ایستادگی‌تان در ادامه راه سربازان دین و وطن افتخار می‌کنم و امیدوارم عید باستانی نوروز در تقارن مبارک با ماه بندگی و میهمانی خدا، بهاری دیگر برای تقویت تقوا و استقامت در برابر سختی‌ها و ان‌شاءالله توفیقات بیشتر در زندگی در سایه سلامتی وجود شریفتان باشد.

از خدای متعال برای ملت بزرگ ایران، سالی نیکو، برای مردم جهان، صلح و آرامش و برای فلسطین عزیز و غزه قهرمان، سال پیروزی نهایی را آرزو دارم.

فرمانده کل ارتش جمهوری اسلامی ایران
سرلشکر سید عبدالرحیم موسوی

انتهای پیام/ 200