سقوط بالگرد رئیسی

به گزارش مجاهدت از مشرق، محسن مهدیان مدیرمسئول روزنامه همشهری طی یادداشتی نوشت: شما هم اینطورید و هنوز باور نکرده‌اید؟ در خانه و محل کار با خود کلنجار می‌روید که چه شد اینطور شد؟ عکسی از آقای رئیسی می‌بینید و ممکن است از خود بپرسید که چطور ممکن است؟ حکمتش چیست؟

چه‌بسا ساعات اولیه حادثه، این نجواهای درونی کمتر بود. شاید داغ بودیم و نفهمیدیم. حالا هر چه می‌گذرد، این سؤال‌های فلسفی بیشتر می‌شود.

چطور ممکن است؟ یک نفر با تمام ویژگی‌هایی که این روزها بدان نیاز داریم بار سفر می‌بندد و عزم آسمان می‌کند. چرا؟

آنها که دنبال علت‌اند و هنوز درپی اینکه بالگرد چطور بلند شد و چطور نشست و چه‌کسی مقصر است، مخاطبم نیستند. شاید اگر نشانه‌های اعجاب‌برانگیز یک عروج معنوی را دقیق تر می‌دیدند، از علت‌ها فراتر و دنبال حکمت‌ها می‌رفتند. اما حکمت چیست؟

یکی می‌گفت حکمتش این است که قدر نعمت بیشتر بدانیم؛ قبول.

آن یکی می‌گفت این ماجرا باعث شد رئیسی بیشتر شناخته شود؛ این‌هم درست.

آن یکی می‌گفت خیلی‌ها با این حادثه پیوندشان با انقلاب و حاکمیت و مسئولان خدمتگزار بیشتر شد؛ البته درست است.

یکی دیگر می‌گفت رفتن رئیسی سرمایه اجتماعی نظام را بیشتر می‌کند؛ این‌هم درست است. از روی فیلم‌های تشییع روشن است.

همه اینها درست. اما اینها فهم ناقص ما از حکمت این حادثه است. سؤال اصلی این است که واقعا حکمت ماجرا چه بود؟ آنچه می‌گویند و گفته می‌شود، گویا کافی نیست.

ما نمی‌دانیم. راستش همین‌ «ما نمی‌دانیم.» تنها چیزی که آرامش‌بخش است؛ اتفاقا همین تعبیر است؛ «ما نمی‌دانیم.»

هرطور حساب‌ می‌کنیم این حادثه بی‌اندازه سخت و باورنکردنی است. اداره کشور در دست کسی بود که هم اخلاق داشت و هم اهل معنویت بود و هم ولایت‌پذیر و هم وحدت‌ساز بود و هم بسیار پرتلاش و البته مردمدار. و حالا فقدانش؛ خب چرا؟

شاید باید می‌رفت تا همین سؤال‌ها پیش بیاید و بفهمیم ما هیچ نمی‌دانیم. هیچ کاره‌ایم. به تعبیر اخوان ثالث سرگشته محضیم در این وادی حیرت. فقر مطلقیم. اراده اوست و دیگر هیچ نیست. به تعبیر امیرالمومنین(ع) عَرَفْتُ‌الله سُبْحَانَهُ بِفَسْخِ العَزَائِمِ، وَحَلِّ آلْعُقُودِ، وَنَقْضِ الْهِمَمِ. می‌فرماید: «خداوند را به‌وسیله بَرهم‌خوردن تصمیم‌ها، فسخ پیمان‌ها و نقض اراده‌ها شناختم.»

آنچه از رفتن شهیدجمهور می‌فهمم این است که هیچیم. به قول مولانا اندر ره دوست فقر مطلق خوش‌تر / کاندر ره او خوار بود محتشمی. باید بدانیم و بدانید که همه نقشه‌هایمان در مقابل اراده حق نقش بر آب است. فقر محضیم. نه فقیر که فقیر ذاتی است که به صفت فقر موصوف شده است؛ فقر محض یعنی هیچ. ربط محضیم.

حالا با این وصف از تدبیرمان سخن بگوییم. اندازه‌مان را بشناسیم و اراده کنیم و با این شناخت وارد عرصه سیاسی شویم. با اینکه هیچیم. چه‌بسا همین صفت خیلی از اراده‌ها و تدبیرها را جابه‌جا کند. بدانیم و وجدان کنیم که فوق همه اراده‌ها، اراده اوست.

روح امام شاد، چقدر این هیچ بر زبانش بود. و فرمود: نیستم نیست، که هستی همه در نیستی است / هیچم و هیچ، که دَر هیچ نظر فرمایی.

به گزارش مجاهدت از مشرق، درگذشت شهادت گونه سید ابراهیم رئیسی، ریاست محترم جمهور و هیئت همراه ایشان شرایط ویژه ای را در صحنه دیپلماسی و سیاسی کشور ایجاد کرده، اما در عرصه بین المللی هم این حادثه تحولی مهم محسوب می شود. این حادثه به حدی اهمیت داشت که 68 تن از سران و مقامات عالی رتبه کشورها و سازمان های منطقه ای برای ادای احترام به رئیس جمهور فقید ایران راهی تهران شدند تا پیام دوستی و برادری را به سرپرست ریاست جمهوری ایران انتقال دهند.

فارغ از اسامی روسای جمهور، نخست وزیران، روسای مجالس، وزرای خارجه و دیگر وزرایی که به مقام شهدای خدمت در جمهوری اسلامی در روز دوم خرداد 1403 ادای احترام کردند، این مراسم حاوی پیام های سیاسی بین المللی بود که بطور زنده برای جهانیان مخابره شد.

همزمانی مراسم با مراسم تشییع باشکوه شهدای خدمت توسط مردم ایران بهترین نمایش دیپلماسی عمومی درباره رابطه دولت و ملت بود و این درحالی است که کمتر از 20 ماه قبل، جریان رسانه ای آمریکا و رژیم صهیونیستی با بزرگنمایی ناآرامی ها به دنبال تصویری آنتاگونیستی از رابطه دولت و ملت در ایران بودند.

دومین نکته در خصوص مراسم روز پنجشنبه گذشته در سالن اجلاس سران تهران، حضور پر رنگ مقامات سیاسی کشورهای همسایه ایران بود که نتیجه اهتمام رئیس جمهور و وزیر خارجه فقید کشورمان در اجرای سیاست همسایگی در دولت سیزدهم بود. دولت سیزدهم بجای قراردادن تمامی تخم مرغ های خود در سبد کشورهای غربی ترجیح داد رابطه با کشورهای همسایه و منطقه را در اولویت قرار دهد و همین استراتژی کمک شایانی در عبور از تحریم ها و ارتقای روابط اقتصادی ایران با محیط پیرامونی اش داشت.

اوج این سیاست در مذاکرات موفقیت آمیز برای احیای روابط با عربستان سعودی بود که تجلی همین موفقیت حضور پررنگ مقامات عالی رتبه کشورهای خلیج فارسی در مراسم ادای احترام به رئیس جمهور شهید بود. بالاترین هیئت کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس از طرف قطر بود و طی آن شیخ تمیم، امیر این کشور به همراه محمد بن عبدالرحمان، نخست وزیر برای ادای احترام به رئیسی به تهران آمدند. همچنین وزیر مشاور پادشاه و وزیر خارجه این کشور در سالن اجلاس حضور بعمل آورند.

وزیر امور دینی و اوقاف و وزیر رسانه و اطلاع رسانی سلطنت عمان و همچنین وزرای خارجه امارات، کویت و حتی بحرین (علی رغم قطع روابط) روز پنجشنبه در تهران حضور یافتند تا همدردی شان را با دولت و ملت ایران ابراز نمایند.

درخصوص حضور پررنگ همسایه های جنوبی درمراسم وداع با شهدای خدمت از دو منظر می توان سخن گفت؛ اولا ابتناء به فرهنگ دینی مشترک میان کشورهای دو کرانه خلیج فارس که ادای احترام در عزا را وظیفه ای مذهبی و انسانی می دانند. ثانیا، این حضور پیامی روشن درباره موفقیت سیاست همسایگی در دولت مرحوم رئیسی بود که بطور مجدانه دنبال شد و نشان دادند که تهران خواستار استمرار مسیر فعلی در دولت بعدی هستند.

نکته دیگر مراسم، حضور کشورهای جنوب جهانی و همچنین رهبران گروه های غیردولتی در این مراسم بود که در نوع خودش جالب توجه بود و نشان دهنده جایگاه متمایز جمهوری اسلامی ایران به عنوان صدای بلند و رسای حمایت از مقاومت است. حتی در این میان رهبران و مقامات برخی طرف ها که دارای اختلافات جدی سیاسی با هم می باشند، بدون توجه به این امر برای تسلیت این ضایعه، راهی تهران شدند.

درگذشت شهادت گونه رئیس‌جمهور و همراهان شهیدش اگرچه ضایعه ای سنگین برای ملت ایران و نهاد دولت در جمهوری اسلامی بود لکن تلنگری برای کسانی بود که سالها با استناد به مواضع کشورهای غربی مدعی بودند که جمهوری اسلامی ایران منزوی شده است. مراسم تشییع باشکوه در تبریز، تهران و مشهد و ادای احترام 68 کشور به جانباختگان نشان داد جمهوری اسلامی ایران چه جایگاه منحصربفردی را درصحنه معادلات منطقه ای و بین المللی داراست.